×

Wir verwenden Cookies, um LingQ zu verbessern. Mit dem Besuch der Seite erklärst du dich einverstanden mit unseren Cookie-Richtlinien.


image

E-Books (english-e-reader), The White Birds

The White Birds

Once there was a king with ten sons and one daughter. Their mother died when the daughter, Elisa, was born. They were very good, happy children.

Then the king fell in love with another woman and he married her. He loved his new queen and in his eyes she was always right. But she was a bad, jealous woman. She hated the king's ten sons, and she wanted to send them away. Love made the king stupid. It can make everybody stupid.

The poor old king sadly said goodbye to his sons. Then the queen took them outside the city walls. She said some magic words and changed the ten boys into ten white birds.

'Fly away to another country,' she said. 'Make your homes in treetops. Find your food on the ground.'

And the ten brothers flew high into the sky and away over mountains and rivers. They came to a great sea and they made their home in some trees next to it.

When Elisa learned about her brothers, she ran away from the king's house. She cried for hours. She walked for days. She did not use her eyes - she followed her love for her brothers. 'One day I will find them,' she thought. And her love took her near their home by the great sea.

Night came and Elisa fell asleep under a tree. All night the fairies watched her and no dangerous animal came near her. The next morning she walked again. She met an old woman.

'What are you doing here? Can't a brother or friend help you?' asked the old woman. She gave Elisa some good food.

Elisa told her the story of her brothers. 'I am looking for ten fine princes on ten white horses,' she said. 'Do you know of them?'

'Ten princes?' said the woman. 'No, but I saw ten white birds this morning. They had gold feet and jewels for eyes. Perhaps they were princes. They were by the river.'

She took Elisa to the river. Elisa followed the river to the great sea. She saw ten fine white birds. Their gold feet and jewel-eyes shone in the sun. All round her Elisa saw pretty flowers and beautiful trees.

Elisa built a small house from sticks. She found flowers and put them round the walls. When she came back, she found bread, eggs and fish near the door.

That night her brothers came to her. She cried. 'Don't be sad,' they said. 'We'll tell you some stories.' Their stories were funny and after a time she smiled. Then she laughed.

When it was late, the brothers flew up into a tree. 'Sleep well, Elisa,' they said. 'We are watching you.'

In her sleep, Elisa saw the old woman again. Now she was a beautiful fairy.

'Do you want to help your brothers?' she asked.

'Yes!' cried Elisa. 'Of course!'

'Are you strong?'

'Yes! I am strong.'

'Then listen to my words and follow them. There are gold flowers near your little house. Take some home and put them in water from the river. Wash them many times and then make them into coats. Ten coats of gold flowers, one for each brother.

'But remember these things: First, only you can make the coats. Second, you can only speak after you finish them. Don't speak before that, or your brothers will die. Can you do these things?'

'Yes,' answered the princess in her sleep, and she woke up. She looked outside her door and saw the gold flowers. She followed the fairy's words and she worked all day. When the sun went down, her fingers hurt. Her brothers came that night, but she did not speak to them.

'Why are you not speaking?' they asked. 'Is this the work of a bad fairy?' She showed them her work. She made a picture of ten coats on the ground with her finger. Then they understood - her work was for them. She worked and worked. Her brothers watched her.

After two or three weeks, six coats were ready. Then one day, when she was by the river, a dog suddenly appeared. It jumped at her. Then other dogs came. They made a great noise and ran round her. A man came through the trees on a fine white horse, with many men behind him. Elisa looked at this man and she loved him.

'Who are you?' he asked her. 'Nobody lives here. Where are you from?' Elisa could not answer him. 'I am the king of a great country behind those mountains,' he told her. 'I often come here with my dogs and horses.'

He came every day and spoke to Elisa. They walked by the river and he told her about his life. He loved her and he wanted her to be his queen. But why did she not speak? She only spoke to him with her eyes.

In the end, he asked her, 'Will you be my queen?' Poor Elisa started to cry. She ran to the gold flowers.

'We will take the gold flowers and your work to my house. You can work there. Will you come?' She could not say no, because she loved him.

'So Elisa and the king took the flowers and the coats - there were eight now - to his country. Her brothers were sad, but each day they flew high above the king's house.

The king had a jealous younger brother. He wanted to be king and he wanted his brother to die. When the king married, he was angry. 'Now the king will have a son,' he thought, 'and I will never be king.' The king could not see inside his jealous brother's head. Because he was good and kind, everybody was good and kind.

One day the king had to leave the city for many days. He had to visit an important king in another country. The queen stayed at home and worked on her coats. Now she had nine. But she had no more flowers. She looked everywhere for the gold flowers. Then she found some flowers in a bad place. The people of the city threw their dead animals there.

'I cannot go there in daylight,' thought the queen. 'People will see me. They will not understand and I cannot tell them.' So she waited for night. Then she went out and got some flowers.

The king's younger brother saw the queen that night. He followed her and watched her. He waited the next night and followed her again. 'Now I have a plan,' he thought. He followed her for five nights. The next night he called the great men and women of the city to a place outside the city walls.

'Why are we meeting in the dark?' they asked.

'You will see,' he answered. 'You will learn something about your queen. Now, everybody, be quiet. Wait here with me and watch. What does our lovely queen do every night when the king is away? What do you think?'

A little time later, the queen appeared and got the flowers. She started to walk home, but the king's brother ran after her. He caught her arm. 'See!' he cried to the people. 'She is a bad woman. Only a bad woman looks for flowers in this place at night. She uses them for bad magic. She plans to kill our dear king, my brother. Why do you think she never speaks? Because she can only say magic words!' People shouted, 'Kill her! ', 'Put her on a fire!' And the king's brother said, 'Let's kill her before the king comes back. Or she will kill him!' He took the queen back to her room.

'Tomorrow,' he said to her before he closed the door, 'you will die!'

The king and his servants were one day's journey away from the city. They found a place for the night and got off their horses. The king looked up and saw a white bird in the sky. The bird flew down to the king and the king's horse was afraid. The king shouted at the bird, but it did not go away.

Then he looked again and saw its gold feet and jewel-eyes. 'It is one of the fairy birds,' he thought. 'One of the queen's birds. She can understand their cries but I cannot. I think it wants me to go back quickly to the city.'

The king called his men. 'We are not staying here tonight,' he told them. 'We are going to the city now. We have to go back to the queen. Get ready quickly. I am leaving now. Follow me!'

The king and his men followed the white bird all night. The bird called to them, 'Quickly. Quickly.' In the city, Elisa worked all night with her gold flowers.

The next morning the people of the city met in the big square in front of the king's house. They looked up at the sky. 'What are those white birds up there? Why are they making this noise?'

Men brought sticks and built a large fire. The birds flew down and round the men's heads. They took some sticks and flew away. But they could not take every stick.

The king's brother went to the queen's room. He brought her outside and into the square. She carried the gold coats in her arms, and the birds flew with her.

At the same time the king arrived at the opposite end of the square. His white bird flew over the people's heads.

'It is the queen,' cried the king. He fought his way through the people to the middle of the square.

'A fire?' cried the king. 'Why are you building a fire?' He looked at his younger brother and he knew! He was very angry, and the people were sorry. The younger brother turned to the people and shouted, 'Do we want her to die?' But the people did not answer 'yes'. They looked at their feet. Then a little boy at the front shouted, 'No.' And everybody shouted, 'No!'

The queen called to the white birds, 'Come here, my brothers.' The birds flew down to her feet. She threw her wonderful gold coats over them and they changed into ten fine young princes. The princes took the king's brother on top of the city walls and threw him to the ground. Boys ran after them and threw stones at him. Nobody saw him again.

The king put his arms round his queen. Speak to me now, my beautiful wife.'

When you see white birds above you, listen. You will hear them cry, 'Quickly. Quickly'. Now you understand.

- THE END -

The White Birds นกสีขาว

Once there was a king with ten sons and one daughter. Однажды||||король|||||| สมัยหนึ่งมีกษัตริย์องค์หนึ่งมีโอรสสิบองค์และธิดาหนึ่งคน Their mother died when the daughter, Elisa, was born. แม่ของพวกเขาเสียชีวิตเมื่อลูกสาวชื่อเอลิซาเกิด They were very good, happy children. พวกเขาเป็นเด็กดีและมีความสุขมาก

Then the king fell in love with another woman and he married her. กษัตริย์ทรงตกหลุมรักหญิงอื่นจึงทรงแต่งงานกับนาง He loved his new queen and in his eyes she was always right. เขารักราชินีองค์ใหม่ของเขา และในสายตาของเขา เธอพูดถูกเสมอ But she was a bad, jealous woman. |||||ревнивая| แต่เธอเป็นผู้หญิงเลวและขี้อิจฉา She hated the king's ten sons, and she wanted to send them away. เธอเกลียดโอรสทั้งสิบของกษัตริย์ และเธอต้องการไล่พวกเขาออกไป Love made the king stupid. ความรักทำให้พระราชาโง่เขลา It can make everybody stupid. มันสามารถทำให้ทุกคนโง่ได้

The poor old king sadly said goodbye to his sons. |бедный|||||||| กษัตริย์เฒ่าผู้น่าสงสารกล่าวคำอำลากับบุตรชายของเขาอย่างเศร้าใจ Then the queen took them outside the city walls. แล้วพระราชินีก็พาพวกเขาออกไปนอกกำแพงเมือง She said some magic words and changed the ten boys into ten white birds. เธอพูดคำวิเศษและเปลี่ยนเด็กชายทั้งสิบคนให้กลายเป็นนกสีขาวสิบตัว

'Fly away to another country,' she said. |улететь||||| “บินไปยังประเทศอื่น” เธอกล่าว 'Make your homes in treetops. ||||кроны деревьев 'สร้างบ้านของคุณบนยอดไม้ Find your food on the ground.' |||||земле ค้นหาอาหารของคุณบนพื้น

And the ten brothers flew high into the sky and away over mountains and rivers. และพี่น้องทั้งสิบก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าและออกไปตามภูเขาและแม่น้ำ They came to a great sea and they made their home in some trees next to it. พวกเขามาถึงทะเลอันกว้างใหญ่และสร้างบ้านด้วยต้นไม้บางต้นข้างๆ

When Elisa learned about her brothers, she ran away from the king's house. เมื่อเอลิซารู้เรื่องพี่น้องของเธอ เธอก็หนีออกจากบ้านของกษัตริย์ She cried for hours. เธอร้องไห้หลายชั่วโมง She walked for days. เธอเดินเป็นเวลาหลายวัน She did not use her eyes - she followed her love for her brothers. เธอไม่ได้ใช้สายตา - เธอติดตามความรักที่มีต่อพี่น้องของเธอ 'One day I will find them,' she thought. 'สักวันหนึ่งฉันจะตามหาพวกเขา' เธอคิด And her love took her near their home by the great sea. และความรักของเธอก็พาเธอไปใกล้บ้านริมทะเลอันกว้างใหญ่

Night came and Elisa fell asleep under a tree. ตกกลางคืนเอลิซาก็หลับไปใต้ต้นไม้ All night the fairies watched her and no dangerous animal came near her. เหล่านางฟ้าเฝ้าดูเธอตลอดทั้งคืน และไม่มีสัตว์อันตรายเข้ามาใกล้เธอ The next morning she walked again. เช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็เดินอีกครั้ง She met an old woman. เธอได้พบกับหญิงชราคนหนึ่ง

'What are you doing here? 'คุณมาทำอะไรที่นี่? Can't a brother or friend help you?' พี่ชายหรือเพื่อนไม่สามารถช่วยคุณได้หรือ? asked the old woman. หญิงชราถาม She gave Elisa some good food. เธอให้อาหารดีๆ กับเอลิซา

Elisa told her the story of her brothers. เอลิซาเล่าเรื่องพี่ชายของเธอให้เธอฟัง 'I am looking for ten fine princes on ten white horses,' she said. “ฉันกำลังมองหาเจ้าชายผู้ดีสิบคนบนม้าขาวสิบตัว” เธอกล่าว 'Do you know of them?' 'คุณรู้จักพวกเขาไหม'

'Ten princes?' 'สิบเจ้าชาย?' said the woman. ผู้หญิงคนนั้นพูด 'No, but I saw ten white birds this morning. “ไม่ แต่เช้านี้ฉันเห็นนกสีขาวสิบตัว” They had gold feet and jewels for eyes. พวกเขามีเท้าทองคำและอัญมณีสำหรับดวงตา Perhaps they were princes. บางทีพวกเขาอาจเป็นเจ้าชาย They were by the river.' พวกเขาอยู่ริมแม่น้ำ'

She took Elisa to the river. เธอพาเอลิซาไปที่แม่น้ำ Elisa followed the river to the great sea. เอลิซาเดินตามแม่น้ำไปยังทะเลใหญ่ She saw ten fine white birds. เธอเห็นนกสีขาวสวยงามสิบตัว Their gold feet and jewel-eyes shone in the sun. เท้าสีทองและดวงตาอันเป็นอัญมณีของพวกเขาเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดด All round her Elisa saw pretty flowers and beautiful trees. เอลิซาเห็นดอกไม้และต้นไม้สวยงามรอบๆ เธอ

Elisa built a small house from sticks. |построила|||домик||палочки เอลิซาสร้างบ้านหลังเล็กๆ จากไม้ She found flowers and put them round the walls. ||||||вокруг|| เธอพบดอกไม้และวางไว้รอบกำแพง When she came back, she found bread, eggs and fish near the door. เมื่อเธอกลับมาก็พบขนมปัง ไข่ และปลาอยู่ใกล้ประตู

That night her brothers came to her. คืนนั้นพวกพี่ชายของเธอก็มาหาเธอ She cried. เธอร้องไห้. 'Don't be sad,' they said. 'อย่าเศร้าเลย' พวกเขากล่าว 'We'll tell you some stories.' 'เราจะเล่าเรื่องราวบางอย่างให้คุณฟัง' Their stories were funny and after a time she smiled. เรื่องราวของพวกเขาตลกดีและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยิ้ม Then she laughed. ||Тогда она засмеялась. จากนั้นเธอก็หัวเราะ

When it was late, the brothers flew up into a tree. เมื่อถึงเวลาสาย พี่น้องก็บินขึ้นไปบนต้นไม้ 'Sleep well, Elisa,' they said. “หลับให้สบายนะเอลิซา” พวกเขาพูด 'We are watching you.' 'เรากำลังจับตาดูคุณอยู่'

In her sleep, Elisa saw the old woman again. เมื่อเธอหลับ เอลิซาเห็นหญิงชราอีกครั้ง Now she was a beautiful fairy. ตอนนี้เธอเป็นนางฟ้าที่สวยงาม

'Do you want to help your brothers?' 'คุณต้องการช่วยพี่น้องของคุณหรือไม่' she asked. เธอถาม.

'Yes!' 'ใช่!' cried Elisa. เอลิซาร้องไห้ 'Of course!' 'แน่นอน!'

'Are you strong?' 'คุณแข็งแรงไหม?'

'Yes! 'ใช่! I am strong.' ฉันแข็งแรง.'

'Then listen to my words and follow them. Więc słuchaj moich słów i podążaj za nimi. “ถ้าอย่างนั้นจงฟังคำพูดของเราแล้วปฏิบัติตาม” There are gold flowers near your little house. มีดอกไม้สีทองอยู่ใกล้บ้านหลังเล็ก ๆ ของคุณ Take some home and put them in water from the river. นำกลับบ้านแล้วนำไปแช่น้ำจากแม่น้ำ Wash them many times and then make them into coats. Umyj je wiele razy, a następnie zrób z nich płaszcze. ล้างหลายๆ ครั้งแล้วจึงทำเป็นเสื้อโค้ต Ten coats of gold flowers, one for each brother. เสื้อทองสิบดอก สำหรับพี่น้องคนละเสื้อ

'But remember these things: First, only you can make the coats. 'แต่จำสิ่งเหล่านี้ไว้: ประการแรก มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถทำเสื้อโค้ทได้ Second, you can only speak after you finish them. ประการที่สอง คุณสามารถพูดได้หลังจากพูดจบเท่านั้น Don't speak before that, or your brothers will die. Can you do these things?' คุณสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้หรือไม่?

'Yes,' answered the princess in her sleep, and she woke up. “ใช่” เจ้าหญิงตอบขณะหลับอยู่ และเธอก็ตื่นขึ้นมา She looked outside her door and saw the gold flowers. เธอมองออกไปนอกประตูและเห็นดอกไม้สีทอง She followed the fairy's words and she worked all day. เธอทำตามคำพูดของนางฟ้าและเธอก็ทำงานทั้งวัน When the sun went down, her fingers hurt. เมื่อพระอาทิตย์ตกดินนิ้วของเธอก็เจ็บ Her brothers came that night, but she did not speak to them. คืนนั้นพวกพี่ชายของเธอมาแต่เธอไม่ได้พูดกับพวกเขา

'Why are you not speaking?' 'ทำไมคุณไม่พูด?' they asked. พวกเขาถาม 'Is this the work of a bad fairy?' 'นี่เป็นผลงานของนางฟ้าตัวร้ายเหรอ?' She showed them her work. เธอแสดงให้พวกเขาดูผลงานของเธอ She made a picture of ten coats on the ground with her finger. เธอสร้างภาพเสื้อคลุมสิบตัวบนพื้นด้วยนิ้วของเธอ Then they understood - her work was for them. จากนั้นพวกเขาก็เข้าใจ - งานของเธอมีไว้เพื่อพวกเขา She worked and worked. เธอทำงานและทำงาน Her brothers watched her. พี่ชายของเธอเฝ้าดูเธอ

After two or three weeks, six coats were ready. หลังจากผ่านไปสองหรือสามสัปดาห์ เสื้อโค้ตหกชั้นก็พร้อมแล้ว Then one day, when she was by the river, a dog suddenly appeared. |||||||||||внезапно|появилась внезапно วันหนึ่ง เมื่อเธออยู่ริมแม่น้ำ จู่ๆ สุนัขตัวหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น It jumped at her. มันกระโดดเข้าหาเธอ Then other dogs came. แล้วสุนัขตัวอื่นก็มา They made a great noise and ran round her. พวกเขาส่งเสียงดังมากแล้ววิ่งไปรอบๆ เธอ A man came through the trees on a fine white horse, with many men behind him. ชายคนหนึ่งขี่ม้าขาวตัวเก่งผ่านต้นไม้มา โดยมีผู้ชายหลายคนอยู่ข้างหลังเขา Elisa looked at this man and she loved him. เอลิซามองชายคนนี้แล้วเธอก็รักเขา

'Who are you?' 'คุณคือใคร?' he asked her. เขาถามเธอ 'Nobody lives here. 'ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่ Where are you from?' คุณมาจากที่ไหน?' Elisa could not answer him. เอลิซาไม่สามารถตอบเขาได้ 'I am the king of a great country behind those mountains,' he told her. 'ฉันเป็นกษัตริย์ของประเทศอันยิ่งใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังภูเขาเหล่านั้น' เขาบอกเธอ 'I often come here with my dogs and horses.' 'ฉันมักจะมาที่นี่พร้อมกับสุนัขและม้าของฉัน'

He came every day and spoke to Elisa. เขามาคุยกับเอลิซาทุกวัน They walked by the river and he told her about his life. พวกเขาเดินไปตามแม่น้ำและเขาก็เล่าเรื่องชีวิตของเขาให้เธอฟัง He loved her and he wanted her to be his queen. เขารักเธอและอยากให้เธอเป็นราชินีของเขา But why did she not speak? แต่ทำไมเธอถึงไม่พูดล่ะ? She only spoke to him with her eyes. เธอพูดกับเขาด้วยสายตาของเธอเท่านั้น

In the end, he asked her, 'Will you be my queen?' ในท้ายที่สุดเขาถามเธอว่า 'คุณจะเป็นราชินีของฉันไหม' Poor Elisa started to cry. เอลิซาผู้น่าสงสารเริ่มร้องไห้ She ran to the gold flowers. เธอวิ่งไปที่ดอกไม้สีทอง

'We will take the gold flowers and your work to my house. 'เราจะนำดอกไม้สีทองและผลงานของคุณไปที่บ้านของฉัน' You can work there. คุณสามารถทำงานที่นั่นได้ Will you come?' คุณจะมาไหม?' She could not say no, because she loved him. เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะเธอรักเขา

'So Elisa and the king took the flowers and the coats - there were eight now - to his country. “เอลิซาและพระราชาจึงนำดอกไม้และเสื้อคลุมซึ่งมีอยู่แปดตัวแล้วไปยังประเทศของเขา Her brothers were sad, but each day they flew high above the king's house. พี่ชายของเธอเศร้าโศก แต่ในแต่ละวันพวกเขาจะบินสูงขึ้นไปเหนือบ้านของกษัตริย์

The king had a jealous younger brother. ||||ревнивый|| กษัตริย์มีน้องชายที่อิจฉา He wanted to be king and he wanted his brother to die. เขาอยากเป็นกษัตริย์และอยากให้น้องชายของเขาตาย When the king married, he was angry. เมื่อกษัตริย์ทรงอภิเษกสมรสก็ทรงพระพิโรธ 'Now the king will have a son,' he thought, 'and I will never be king.' 'ตอนนี้กษัตริย์จะมีลูกชาย' เขาคิด 'และฉันจะไม่มีวันได้เป็นกษัตริย์' The king could not see inside his jealous brother's head. Król nie mógł zajrzeć do głowy swojego zazdrosnego brata. กษัตริย์ไม่สามารถมองเห็นภายในศีรษะของน้องชายที่อิจฉาได้ Because he was good and kind, everybody was good and kind. เพราะเขาเป็นคนดีและใจดีทุกคนจึงเป็นคนดีและใจดี

One day the king had to leave the city for many days. วันหนึ่งกษัตริย์ต้องเสด็จออกจากเมืองเป็นเวลาหลายวัน He had to visit an important king in another country. เขาต้องไปเยี่ยมกษัตริย์องค์สำคัญในประเทศอื่น The queen stayed at home and worked on her coats. ราชินีทรงประทับอยู่ที่บ้านและทรงตัดเย็บเสื้อโค้ตของพระองค์ Now she had nine. ตอนนี้เธอมีเก้าคน But she had no more flowers. แต่เธอไม่มีดอกไม้อีกต่อไป She looked everywhere for the gold flowers. เธอมองหาดอกไม้สีทองไปทุกที่ Then she found some flowers in a bad place. แล้วเธอก็พบดอกไม้ในที่ที่ไม่ดี The people of the city threw their dead animals there. Les habitants de la ville y jetaient leurs animaux morts. ชาวเมืองก็โยนสัตว์ที่ตายแล้วทิ้งไปที่นั่น

'I cannot go there in daylight,' thought the queen. |||||дневное время||| 'ฉันไม่สามารถไปที่นั่นในเวลากลางวันได้' ราชินีคิด 'People will see me. 'ผู้คนจะเห็นฉัน. They will not understand and I cannot tell them.' พวกเขาจะไม่เข้าใจและฉันก็ไม่สามารถบอกพวกเขาได้' So she waited for night. เธอจึงรอทั้งคืน Then she went out and got some flowers. แล้วเธอก็ออกไปหาดอกไม้

The king's younger brother saw the queen that night. คืนนั้นพระอนุชาของกษัตริย์ทรงเห็นพระราชินี He followed her and watched her. เขาติดตามเธอและเฝ้าดูเธอ He waited the next night and followed her again. เขารอในคืนถัดไปแล้วติดตามเธออีกครั้ง 'Now I have a plan,' he thought. 'ตอนนี้ฉันมีแผน' เขาคิด He followed her for five nights. เขาติดตามเธอเป็นเวลาห้าคืน The next night he called the great men and women of the city to a place outside the city walls. Następnej nocy zwołał wielkich mężczyzn i kobiety z miasta na miejsce poza murami miasta. คืนถัดมาพระองค์ทรงเรียกบรรดาบุรุษและสตรีผู้ยิ่งใหญ่ของเมืองนั้นไปยังสถานที่นอกกำแพงเมือง

'Why are we meeting in the dark?' 'ทำไมเราถึงพบกันในความมืด?' they asked. พวกเขาถาม

'You will see,' he answered. “คุณจะเห็น” เขาตอบ 'You will learn something about your queen. 'คุณจะได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับราชินีของคุณ Now, everybody, be quiet. เอาล่ะ ทุกคนเงียบๆ ไว้ Wait here with me and watch. รออยู่ที่นี่กับฉันและดู What does our lovely queen do every night when the king is away? ราชินีผู้น่ารักของเราทำอะไรทุกคืนเมื่อพระราชาไม่อยู่? What do you think?' คุณคิดอย่างไร?'

A little time later, the queen appeared and got the flowers. สักพักพระราชินีก็ปรากฏตัวขึ้นและรับดอกไม้ She started to walk home, but the king's brother ran after her. เธอเริ่มเดินกลับบ้าน แต่น้องชายของพระราชาก็วิ่งตามเธอไป He caught her arm. เขาจับแขนเธอไว้ 'See!' 'ดู!' he cried to the people. พระองค์ทรงร้องทุกข์แก่ประชาชน 'She is a bad woman. Only a bad woman looks for flowers in this place at night. She uses them for bad magic. เธอใช้มันเพื่อเวทมนตร์ที่ไม่ดี She plans to kill our dear king, my brother. เธอวางแผนที่จะสังหารกษัตริย์ที่รักของเรา น้องชายของฉัน Why do you think she never speaks? ทำไมคุณถึงคิดว่าเธอไม่เคยพูด? Because she can only say magic words!' เพราะเธอพูดได้แค่คำวิเศษเท่านั้น!' People shouted, 'Kill her! ผู้คนตะโกนว่า 'ฆ่าเธอซะ! ', 'Put her on a fire!' ', 'วางเธอลงบนกองไฟ!' And the king's brother said, 'Let's kill her before the king comes back. และพระเชษฐาของพระราชาตรัสว่า "จงฆ่านางเสียก่อนที่พระราชาจะกลับมา" Or she will kill him!' หรือเธอจะฆ่าเขา! He took the queen back to her room. เขาพาราชินีกลับห้องของเธอ

'Tomorrow,' he said to her before he closed the door, 'you will die!' 'พรุ่งนี้' เขาพูดกับเธอก่อนจะปิดประตู 'คุณจะตาย!'

The king and his servants were one day's journey away from the city. ||||||||путь|||| กษัตริย์และพวกข้าราชบริพารอยู่ห่างจากตัวเมืองออกไปหนึ่งวัน They found a place for the night and got off their horses. พวกเขาหาสถานที่สำหรับค้างคืนและลงจากหลังม้า The king looked up and saw a white bird in the sky. พระราชาแหงนพระพักตร์เห็นนกสีขาวตัวหนึ่งอยู่บนท้องฟ้า The bird flew down to the king and the king's horse was afraid. นกบินไปหาพระราชาและม้าของพระราชาก็กลัว The king shouted at the bird, but it did not go away. พระราชาตะโกนใส่นกแต่มันก็ไม่หายไป

Then he looked again and saw its gold feet and jewel-eyes. จากนั้นเขาก็มองดูอีกครั้งและเห็นเท้าทองคำและดวงตาอันเป็นอัญมณีของมัน 'It is one of the fairy birds,' he thought. 'มันเป็นนกนางฟ้าตัวหนึ่ง' เขาคิด 'One of the queen's birds. 'นกชนิดหนึ่งของราชินี. She can understand their cries but I cannot. เธอเข้าใจเสียงร้องของพวกเขาได้ แต่ฉันทำไม่ได้ I think it wants me to go back quickly to the city.' ฉันคิดว่ามันอยากให้ฉันกลับไปที่เมืองโดยเร็ว'

The king called his men. กษัตริย์ทรงเรียกคนของพระองค์ 'We are not staying here tonight,' he told them. “คืนนี้เราจะไม่อยู่ที่นี่” เขาบอกพวกเขา 'We are going to the city now. 'เรากำลังจะไปในเมืองตอนนี้. We have to go back to the queen. เราต้องกลับไปหาราชินี Get ready quickly. เตรียมตัวให้พร้อมอย่างรวดเร็ว I am leaving now. ฉันกำลังจะไปตอนนี้. Follow me!' ปฏิบัติตามฉัน!'

The king and his men followed the white bird all night. กษัตริย์และคนของเขาติดตามนกสีขาวตลอดทั้งคืน The bird called to them, 'Quickly. นกจึงร้องเรียกพวกเขาว่า “เร็วเข้า” Quickly.' อย่างรวดเร็ว.' In the city, Elisa worked all night with her gold flowers. ในเมืองนี้ เอลิซาทำงานทั้งคืนกับดอกไม้สีทองของเธอ

The next morning the people of the city met in the big square in front of the king's house. เช้าวันรุ่งขึ้นชาวเมืองก็มาพบกันที่จัตุรัสใหญ่หน้าพระราชวัง They looked up at the sky. พวกเขามองขึ้นไปบนฟ้า 'What are those white birds up there? 'นกสีขาวพวกนั้นคืออะไร? Why are they making this noise?' ทำไมพวกเขาถึงส่งเสียงดังนี้?

Men brought sticks and built a large fire. |принесли|палки||||большой| พวกผู้ชายก็เอาไม้มาก่อไฟใหญ่ The birds flew down and round the men's heads. ||слетели|||вокруг||| นกก็บินลงมาล้อมหัวผู้ชาย They took some sticks and flew away. พวกเขาหยิบไม้แล้วบินหนีไป But they could not take every stick. แต่พวกเขาไม่สามารถหยิบไม้ทุกอันได้

The king's brother went to the queen's room. พระราชโอรสของพระราชาเสด็จไปยังห้องของพระราชินี He brought her outside and into the square. เขาพาเธอออกไปข้างนอกและเข้าไปในจัตุรัส She carried the gold coats in her arms, and the birds flew with her. |несла|||||||||||| เธออุ้มเสื้อคลุมสีทองไว้ในอ้อมแขนของเธอ และนกก็บินไปกับเธอ

At the same time the king arrived at the opposite end of the square. Au même moment, le roi arrive à l'autre bout de la place. ขณะเดียวกัน พระราชาก็มาถึงอีกฟากหนึ่งของจัตุรัส His white bird flew over the people's heads. นกสีขาวของเขาบินอยู่เหนือศีรษะของผู้คน

'It is the queen,' cried the king. “เป็นราชินี” กษัตริย์ร้อง He fought his way through the people to the middle of the square. เขาต่อสู้ฝ่าผู้คนไปกลางจัตุรัส

'A fire?' 'ไฟไหม้?' cried the king. กษัตริย์ร้องไห้ 'Why are you building a fire?' 'ทำไมคุณถึงก่อไฟ?' He looked at his younger brother and he knew! เขามองดูน้องชายของเขาแล้วเขาก็รู้! He was very angry, and the people were sorry. เขาโกรธมากและผู้คนก็เสียใจ The younger brother turned to the people and shouted, 'Do we want her to die?' |||обратился||||||||||| น้องชายหันไปหาผู้คนแล้วตะโกนว่า 'เราอยากให้เธอตายเหรอ?' But the people did not answer 'yes'. แต่ผู้คนกลับไม่ตอบว่า 'ใช่' They looked at their feet. พวกเขามองที่เท้าของพวกเขา Then a little boy at the front shouted, 'No.' จากนั้นเด็กน้อยที่อยู่ข้างหน้าก็ตะโกนว่า 'ไม่' And everybody shouted, 'No!' และทุกคนก็ตะโกนว่า 'ไม่!'

The queen called to the white birds, 'Come here, my brothers.' ราชินีเรียกนกสีขาวว่า 'มานี่สิ พี่น้องของฉัน' The birds flew down to her feet. นกบินลงมาแทบเท้าของเธอ She threw her wonderful gold coats over them and they changed into ten fine young princes. เธอโยนเสื้อคลุมสีทองอันวิจิตรของเธอทับพวกเขา และพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นเจ้าชายหนุ่มผู้ดีสิบคน The princes took the king's brother on top of the city walls and threw him to the ground. Князья взяли брата царя на вершину городских стен и бросили его на землю. บรรดาเจ้านายจึงจับพระเชษฐาของกษัตริย์ขึ้นไปบนกำแพงเมืองแล้วโยนลงที่พื้น Boys ran after them and threw stones at him. Мальчики бежали за ними и бросали в него камни. เด็กๆ วิ่งตามพวกเขาไปและขว้างก้อนหินใส่เขา Nobody saw him again. ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย

The king put his arms round his queen. กษัตริย์ทรงโอบแขนพระราชินีของพระองค์ Speak to me now, my beautiful wife.' พูดกับฉันตอนนี้สิ ภรรยาคนสวยของฉัน

When you see white birds above you, listen. เมื่อคุณเห็นนกสีขาวอยู่เหนือคุณ จงฟัง You will hear them cry, 'Quickly. คุณจะได้ยินพวกเขาร้องว่า 'เร็วเข้า' Quickly'. Now you understand. ตอนนี้คุณเข้าใจแล้ว

- THE END - - ตอนจบ -