ĈAPITRO XII Alicio atestanto
ĈAPITRO XII Alicio atestanto
"Jen mi" ekkriis Alicio. Pro la eksciteco sin trovi alvokata, ŝi tute forgesis ke dum la lastaj minutoj ŝi tre multe kreskis; kaj tiel subite ŝi eksaltis supren, ke ŝi renversis per la jupo la ĵurintarujon, kaj faligis ĉiujn ĵurintojn sur la kapojn de la sube starantoj.
Jen ili kuŝis sur la planko kaj senhelpe baraktadis, rememorigante al ŝi kio okazis en la hejmo antaŭ unu semajno, kiam ŝi akcidente renversis el globo aron da ruĝaj fiŝoj.
"Ho, pardonu, mi petegas," ŝi ekkriis tre ĉagrenite, kaj komencis kiel eble plej rapide relevi ilin. La ĵus aludita akcidento ja venigis en ŝian kapon la ideon ke, se ŝi ne sukcesos tuj kolekti kaj residigi ilin, ili nepre mortos.
"La proceson oni ne povas daŭrigi," diris la Reĝo per tre serioza voĉo, "ĝis ĉiuj ĵurintoj residiĝos— ĉiuj . " Ripetante la lastan vorton, li fikse rigardis Alicion. Alicio do rerigardis al la ĵurintarujo, kaj vidis, ke pro sia eksciteco ŝi remetis la Lacerton kun la kapo malsupren.
Pro tio la kompatinda besteto melankolie svingadis la voston, sed tute ne povis rektigi sin. Elpreninte ĝin, ŝi restarigis ĝin konvene. Tamen private ŝi opiniis ke Sro. "Bil" havus egale saman valoron en la proceso, ĉu li sidus renversite aŭ kapsupre. Kiam la ĵurintoj iom retrankviliĝis post la renversiĝo, kaj oni trovis kaj redonis al ili la ardezojn kaj grifelojn, ili tuj komencis elskribi plenan historion de la akcidento, escepte nur la Lacerton, kiu pro la terura ŝoko sidis kun la buŝo malfermita kaj rigardis la plafonon.
—"Kion vi scias pri ĉi tiu afero? " la Reĝo demandis al Alicio. "Nenion," ŝi respondis. "Nenion ajn? " persistis la Reĝo. "Nenion ajn. "Tio estas tre grava," diris la Reĝo turnante sin al la ĵurintoj. Tiuj ĵus komencis skribi tion sur la ardezoj.
Sed la Blanka Kuniklo tre sulkigis la brovojn, kaj faris al la Reĝo malaproban geston, dirante per tre respekta voĉo: "Kompreneble via Reĝa Moŝto intencis diri mal grava? " "Malgrava, kompreneble," la Reĝo diris laŭte. Tamen, mallaŭtvoĉe li daŭre diradis al si: "grava, malgrava, malgrava, grava" kvazaŭ li eksperimentas kiu vorto havas la pli bonan sonon. Kelkaj ĵurintoj skribis "grava," aliaj skribis "malgrava. " Alicio povis mem vidi tion, ĉar ŝi staris sufiĉe proksime por rigardi sur la ardezojn. "Tamen tio ne esta grava," ŝi pensis. En tiu momento la Reĝo subite ordonis "Silenton! "—Li ja en la lastaj minutoj diligente skribis en sia notlibro—kaj nun li legis el tiu libro: "'Regulo Kvardekdua' ' Neniu persono, kies alteco superas unu kilometron, rajtas resti en la juĝejo. '" " Mi ne havas tian altecon," protestis Alicio. "Vi havas," diris la Reĝo. "Preskaŭ du kilometrojn," aldonis la Damo. "Nu, ĉiuokaze mi ne volas iri," diris Alicio. "Plue, tio ne estas vera regulo; vi ja ĵus nun elpensis ĝin. " "Kiel vi kuraĝas tion diri? " diris la Reĝo. "Ne estas en la libro eĉ unu regulo pli malnova! " "En tiu okazo, ĝi devis esti la unua," kritikis Alicio. La Reĝo paliĝis kaj tuj fermis la notlibron.
"Konsideru la verdikton," li diris al la ĵurintoj per mallaŭta trema voĉo. La Blanka Kuniklo eksaltis ekscitite.
"Se plaĉas al via Reĝa Moŝto," diris li, "ni ankoraŭ havas pli da evidenco por aŭskulti. Oni ĵus trovis tiun ĉi paperon. " "Kion ĝi enhavas? " demandis la Damo. "Ne ankoraŭ mi malfermis ĝin," diris la Kuniklo; "sed ĝi ŝajnas esti letero skribita de la juĝato al—al iu. "Nepre al iu " diris la Reĝo "escepte se ĝi estas skribita al Neniu, kaj ordinare oni ne skribas al li . "Al kiu ĝi estas adresita? " demandis unu ĵurinto. "Ĝi tute ne estas adresita," diris la Blanka Kuniklo. "Fakte, nenio estas skribita sur la eksteraĵo. " Dirante tion li malfaldis la paperon, kaj aldonis:—
"Post ĉio dirita, ĝi ne estas letero; ĝi estas versaĵoj. "Ĉu ili estas skribitaj per la manskribo de la juĝato? " demandis alia ĵurinto. "Ne," respondis la Blanka Kuniklo, "kaj jen la plej nekomprenebla afero. Ĉe tio la mienoj de la tuta ĵurintaro proklamis plenan konfuziĝon.
"Do, li nepre imitis ies manskribon," diris la Reĝo. (La mienoj de la ĵurintoj reheliĝis. )
"Se plaĉas al via Reĝa Moŝto," diris la juĝato mem, "mi ne skribis ĝin, kaj neniu povas pruvi ke mi skribis ĝin. Ĝi ja ne estas subskribita ĉe la fino. " "Se vi ne subskribis," diris la Reĝo, "tio nur pligravigas la ofendon. Vi nepre intencis ian friponaĵon, ĉar alie vi certe estus subskribinta la paperon kiel honestulo. " Sekvis universala aklamado.
Oni ja sentis ke tio estas la unua vere sprita diro, kiun la Reĝo diris dum la tuta tago.
"Tio pruvas ke li estas kulpa," diris la Damo. "Ĝi pruvas nenion," diris Alicio. "Vi ja ankoraŭ ne scias ĉu la versaĵoj eĉ rilatas la nunan aferon. " "Legu ilin," la Reĝo ordonis. La Blanka Kuniklo almetis siajn okulvitrojn.
"Kie vi volas ke mi komencu? " li demandis. "Komencu ĉe la komenco," diris la Reĝo solene, "kaj daŭrigu ĝis vi venos al la fino; kaj ĉe la fino ĉesu legi. Jen la versaĵoj kiujn la Blanka Kuniklo legis:
Li diris ke vi vidis ŝin Kaj nomis min ĉe li, ho!
Ŝi laŭdis min (atentu ĝin) Sed ne pri la talio.
Anoncis li ke restos mi Ĉi tie—ni ĝin sciis. "Se la aferon puŝos ŝi, Ho ve al mi," vi kriis. Al ŝi nur unu, du al li, Tri, kvar al ni li donis! Sed ĉiuj venis re al vi Li tion ne oponis.
Se mi aŭ ŝi en tio ĉi Kulpiĝus, li tre fida Ke igos nin liberaj vi Kiel nin vi nun vidas.
Supozis mi ke estis vi Malhelpo al la planoj (Dolor' vi for! ekkriis ŝi) De ni kaj ĝi—pri ranoj.
Ne sciu li pri ŝia ŝat'; Ĉar tiu devas esti Sekreta—kiel diplomat'! Ĉu vi ne volas resti?
"Jen la plej grava evidencaĵo kiun ni ĝis nun aŭskultis," diris kontente la Reĝo, kaj frotis al si la manojn. "Nun do la ĵurintoj konsid..." "Se iu el ili povos klarigi ĝin," diris Alicio—ŝi en la lastaj minutoj tiom grandiĝis ke ŝi jam ne timis interrompi eĉ la Reĝon mem—"mi donacos al li ses pencojn (250sd. ); mi mem kredas ke enestas en ĝi eĉ ne unu ero da racia signifo. " Ĉiuj ĵurintoj elskribis sur la ardezoj ke " Ŝi kredas ke enestas eĉ ne unu ero da signifo," sed neniu el ili, malgraŭ la oferita premio, penis klarigi la versojn. "Se enestas nenia signifo," diris la Reĝo, "tio ja ŝparos al ni multe da ĝeno, ĉar signifojn ni ne bezonas serĉi. Tamen, mi ne estas certa," li daŭrigis, etendante la versojn sur la genuo kaj kritike per unu okulo rigardante ilin; "Mi malgraŭ ĉio komencas trovi en ili ian signifon. ' Sed ne pri la talio. ' Nur rigardante la juĝaton, oni tuj komprenas, kial ŝi ne laŭdis lian talion. " "Do jam ni faras progreson," li daŭrigis sinkontente. "' Ni ĝin sciis ' tio kompreneble aludas la ĵurintojn. ' Al ŝi nur unu, du al li, Tri, kvar al ni li donis ' jen kion li faris disdonacante la tortojn. " "Sed," kontraŭdiris Alicio, "la daŭrigo montras ke ' ĉiuj venis re al vi . '" "Kaj jen ili," triumfis la Reĝo, montrante sur la tablon. "Nenio povas esti pli klara pruvo ol tio. Ankaŭ tion ĉi atentu: ' Dolor' vi for, ekkriis ŝi. ' Ĉu vi, mia kara, (turnante sin al la Damo) ne ordonis ke la Loro estu for? Tamen, jen li sidas! " "Certege," kriis la Damo, kaj furioze ĵetis kontraŭ la Loron grandan inkujon. La inkujo trafis—ne la Loron—sed Bil Lacerton.
Tiu jam de longe ĉesis skribi per la fingro, ĉar li ne sukcesis fari per ĝi markojn; sed nun la kompatinda besteto laboreme rekomencis la fingroskribon, uzante la inkon, kiu gutfalis de lia vizaĝo.
La Loro tute ne atentis la inkujon; li nur ĝentile klinis sin antaŭ la trono kaj majeste marŝis for.
" Doloro for! Do, Loro, for!" la Reĝo ripetis per speciale atentiga voĉo, kaj ĉirkaŭrigardis la ĉeestantaron kun afabla rideto.
Sekvis tre embarasa silento.
Fine la Reĝo devis anonci "Mi faris ŝercon," kaj—tuj la korteganoj aplaŭdis amase. "La ĵurintoj konsideru la verdikton," diris la Reĝo, jam la dudekan fojon! Ĉi tiun fojon la Damo interrompis.
"Ne, ne," ŝi diris, "ni havu unue la juĝon, kaj nur poste la verdikton. " "Vi parolas sensencaĵon," laŭte diris Alicio. "Senkapigu ŝin," kriegis la Damo per ŝia plej alta voĉtono. Tamen neniu ekmovis sin!
"Mi ne timas vin " diris Alicio (ŝi jam kreskis ĝis sia normala alteco). "Vi ja estas nenio,—nenio krom ludkartaro! " La tuta kartaro tuj suprenleviĝis en la aeron kaj ree flugfalis sur ŝin.
Ŝi eligis krieton, krieton duone timan kaj duone koleran, penis forfrapi ilin kaj—
—trovis sin kuŝanta sur la deklivo.
Jen la fratino vartis ŝian kapon sur la genuoj kaj forbrosas kelke da sekaj folioj falintaj de la arboj sur ŝian vizaĝon.
"Vi vekiĝu, Anjo, vi vekiĝu, kara," diris la fratino. "Vi ja tre, tre longe dormis. " "Ho, mi estas sonĝinta tian kuriozan sonĝon," diris Alicio. Kaj ŝi rakontis al la fratino laŭeble ĉiujn ĉi strangajn Aventurojn, kiujn vi ĵus tralegis.
Kiam ŝi finis la rakonton, la fratino kisis ŝin, dirante:—
"Jen tre kurioza sonĝo certege, Anjo. Sed jam malfruiĝas; vi do kuru en la domon por la temanĝo. " Alicio tuj levis sin kaj rajte pensis—dum ŝi kuras—kian mirindan sonĝon ŝi sonĝis!
Sed la fratino ankoraŭ sidis sur la deklivo, apogante la kapon per la mano, kaj rigardante la sunsubiron.
Ŝi komencis pripensi la fratineton kaj ĉiujn ŝiajn aventurojn, ĝis ankaŭ ŝi falis en revon.
Jen ŝia revo:—
Unue pri Alicio mem ŝi revis.
En ŝia fantazio denove la manetoj de Alicio kunligiĝis sur ŝiaj genuoj, denove tiuj klarbluaj okuloj de Alicio rigardas supren en ŝiajn. Ŝi kvazaŭ aŭdis la verajn voĉtonojn, kvazaŭ vidis tiun nur-Alician kapskuon (por postenigi la vageman buklon, kiu ĉiam malgraŭ ĉio volas fali antaŭ la okuloj); kaj dum ŝi aŭskultas—aŭ ŝajnas aŭskulti—la tuta ĉirkaŭaĵo fariĝis plene posedata de tiuj strangaj sonĝvivaĵoj.
Jen la longa herbaĵo murmuris ĉe ŝiaj piedoj ĉar la Blanka Kuniklo preterpasas—jen la timigita Muso plaŭde naĝas tra la tutapuda al ŝi akvo—Jen ŝi ekaŭdis la tintadon de la tetasoj, dum la Martleporo kun siaj kunuloj partoprenas la neniam finiĝantan manĝadon, kaj la altvoĉajn kriojn de la Damo ordonanta la malfeliĉajn gastojn for, for al la ekzekutisto!
Ankaŭ, jen la porkinfano ternadas sur la dukinaj genuoj, dum frakasiĝas ĉirkaŭe la teleroj kaj pladoj. Denove plenigis la aeron tiu stranga krio de la Grifo, tiuj gratoj de l' Lacerta grifelo, la sufokaj blekoj de la subpremataj kobajoj; kaj malproksime, aŭdiĝas la plorĝemoj de la Falsa Kelonio. Tre longe ŝi sidadis, kun okuloj fermitaj, kaj preskaŭ kredis ke ŝi mem vagas en tiu stranga Mirlando, kvankam ŝi bone konsciis ke, se nur ŝi malfermos la okulojn, la fantazioj malaperos, kaj ĉio refariĝos ordinara.
Se ŝi malfermos la okulojn, jam ne murmurigos la herbon Blanka Kuniklo, sed nur la vento; la akvoplaŭdojn kaŭzos ne la Muso, sed nur ŝanceliĝantaj kanoj; la tintadantaj tetasoj refariĝos ŝafsonoriloj; tuj mortos la altvoĉaj krioj de la furioza Damo, renaskiĝante kiel krioj de la ŝafpaŝtisto; la infana ternado kaj ĉiuj aliaj strangaj bruoj fariĝos—nur konfuzita bruaro de la farmkorto; kaj, anstataŭ la profundaj ĝemoj de la Falsa Kelonio, ŝi aŭdos de malproksime la blekadon de la bovinoj.
Fine, ŝi imagis al si kiel ĉi tiu sama fratineto en la venontaj jaroj estos mem plenaĝa virino; kiel ŝi kredeble gardos, dum la maturaj jaroj, la simplan kaj ameman koron kiu karakterizas la nunan infanecon; kiel ŝi kredeble kolektos ĉirkaŭ si aliajn infanojn, kaj al ili briligos la okulojn per multe da strangaj rakontoj, eble eĉ per tiu ĉi stranga Sonĝo; kiel ŝi kredeble simpatie partoprenos ĉiujn iliajn simplajn ĝojojn kaj malĝojojn, rememorante siajn infanjarojn kaj la belajn somertagojn.
[En la libro mem, la piednotoj troviĝas plejparte ĉe la piedoj de la koncernaj paĝoj. Por ne interrompi la fluon de la rakonto en tiu ĉi unupaĝa versio preparita de Distributed Proofreaders, la piednotoj estas kolektitaj ĉi tie, ĉe la fino de la unu (longa!
) paĝo. ]
