ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 (1)

"Πραγματικά", σκεφτότανε ο Ρασκόλνικωφ, "πριν από λίγο ακόμα, λογάριαζα να πάω στον Ραζουμίχιν για να του ζητήσω να μου βρει κάτι, καμμιά δουλειά ή τίποτα μαθήματα... Αλλά, σε τι μπορεί να μου φανεί χρήσιμος τώρα; Ας υποθέσουμε πως μου βρίσκει μαθήματα, πως μοιράζεται μαζί μου το τελευταίο του καπίκι – αν υποθέσουμε πως το 'χει σε βαθμό που να μπορεί να μ' αγοράσει τα παπούτσια και τα ρούχα που θα μου επιτρέψουν να δίνω μαθήματα. "Really," Raskolnikov thought, "a while ago, I was thinking of going to Razumikhin to ask him to find me something, no job, or any lessons ... But, what can I find useful now? Suppose we do?" he finds me lessons, how he shares his last cap with me - assuming he has it to the extent that he can buy me the shoes and clothes that will allow me to teach. Κι ύστερα; Τί θα έκανα μ' αυτές τις πενταροδεκάρες; Αυτές μου χρειάζονται εμένα; And then? What would I do with these pennies? Do they need me?

Αλήθεια, αυτή η επίσκεψη στον Ραζουμίχιν είναι βλακώδης...".

Το ερώτημα, για ποιο λόγο πήγαινε αυτή τη στιγμή στον Ραζουμίχιν, τον συγκλόνιζε πολύ περισσότερο απ' όσο νόμιζε κι ο ίδιος. The question why he was going to Razumikhin at this moment shocked him much more than he himself thought. Έψαχνε με αγωνία να βρεί κάποιο κακό σημάδι για τον εαυτό του σε τούτο το διάβημα, που φαινότανε ωστόσο από τα πιο συνηθισμένα πράγματα.

"Είναι δυνατό να πιστέψω πως μπορώ να τα ταχτοποιήσω όλα με τη βοήθεια του Ραζουμίχιν; Μπορεί ποτέ να στηρίξω όλες μου τις ελπίδες μόνο στον Ραζουμίχιν;", αναρωτιότανε με κατάπληξη. "Is it possible to believe that I can arrange everything with Razumihin's help? Can I ever pin all my hopes on Razumihin alone?" he wondered in amazement.

Σκεφτότανε κι έτριβε το μέτωπο του. Και, παράξενο, ύστερα από πολλούς δισταγμούς, σχεδόν αυθόρμητα, του κατέβηκε ξαφνικά μια παράξενη ιδέα. And, strangely, after many hesitations, almost spontaneously, a strange idea suddenly occurred to him.

"Χμ... θα πάω στον Ραζουμίχιν," είπε ξαφνικά από μέσα του, πιο ήσυχα τώρα, σα να είχε πάρει μόλις πριν από λίγο μια οριστική απόφαση, "θα πάω στον Ραζουμίχιν, σύμφωνοι... Αλλά όχι τώρα... θα πάω στο σπίτι του... αύριο, μετά απ' αυτό... όταν αυτό θα 'χει τελειώσει και θ' αρχίσουν όλα απ' την αρχή, πάνω σε καινούργιες βάσεις...". "Hmm... I'll go to Razumihin," he said suddenly to himself, quieter now, as if he had only a moment ago made a final decision, "I'll go to Razumihin, all right... But not now... I'll I'm going to his house... tomorrow, after this... when this will be over and everything will start all over again, on a new basis...".

Και ξαφνικά, συνήλθε.

"Μετά απ' αυτό;", φώναξε και πετάχτηκε από το παγκάκι αναπηδώντας. "After this?" he shouted and jumped off the bench. "Ώστε στ' αλήθεια θα γίνει αντό. "So it really will come true. Μπορεί ποτέ να είναι έτσι;". "Can it ever be so?"

Έφυγε απ' το παγκάκι και προχώρησε σχεδόν τρέχοντας. Ήθελε να γυρίσει προς τα πίσω, να ξαναπάει στο σπίτι του, στη σκέψη όμως αυτή, η καρδιά του κατακλύστηκε από αηδία. Εκεί πάνω στη φριχτή του τρώγλη ωρίμασε το σχέδιο του γι' αυτό, εδώ κι ένα μήνα. There, on his hideous den, his plan for this has been ripening for a month. Κι άρχισε να περπατάει έτσι στην τύχη.

Η νευρική του τρεμούλα έγινε ένα είδος εμπύρετης ταραχής, ένιωθε μάλιστα πως τουρτούριζε. His nervous trembling became a kind of feverish agitation, he even felt himself torturing himself. Με τέτοια τρομερή ζέστη, εκείνος κρύωνε! Κάνοντας μια προσπάθεια, και σα να υποχωρούσε σε μια εσωτερική ανάγκη, άρχισε να εξετάζει, σχεδόν συνειδητά, το κάθε τι που συναντούσε μπροστά του, σα να ζητούσε μ' έναν οποιονδήποτε τρόπο κάτι που να του αποσπάσει την προσοχή. Making an effort, and as if yielding to an inner need, he began to examine, almost consciously, everything that came before him, as if he were somehow asking for something to distract him.

Αλλά δεν τα κατάφερνε και κάθε τόσο ξανάπεφτε στην ονειροπόληση του. But he didn't succeed and every now and then he fell back into his reverie.

Όταν τον ξανάπιανε η ανατριχίλα, σήκωνε το κεφάλι του για να κοιτάξει τριγύρω του, αλλά αμέσως ύστερα, ξαναξέχναγε κι αυτό που σκεφτότανε και το μέρος ακόμα όπου βρισκότανε. When the shudder came over him again, he would lift his head to look around, but soon after, he would again forget what he was thinking about and even where he was. Έτσι, πέρασε ολόκληρο το νησάκι Βασιλιέφσκυ, βγήκε στον Μικρό Νέβα, πέρασε τη γέφυρα κι έστριψε κατά τα Νησιά.

Η πρασινάδα κι η δροσιά απάλυναν στην αρχή την κούραση των ματιών του, που ήτανε συνηθισμένα στη σκόνη των δρόμων, στους ασβέστες και στα πελώρια και βαριά σπίτια που του πλάκωναν την ψυχή. The greenness and the coolness relieved at first the fatigue of his eyes, which were used to the dust of the streets, the limes and the huge and heavy houses that tormented his soul. Εδώ, στα νησάκια, δεν υπήρχε ούτε ζέστη αποπνικτική, ούτε βρώμα, ούτε ταβέρνα. Σε λίγο όμως, οι καινούργιες του εντυπώσεις έχασαν τη γοητεία τους και του 'φερναν έναν αρρωστημένο εκνευρισμό. In a little while, however, his new impressions lost their charm and brought him a sickly irritation.

Στεκόταν μερικές φορές μπροστά σε καμμιά βίλα, χωμένη στην πρασινάδα, κοίταζε μέσα από το φράχτη, έβλεπε στα μπαλκόνια και στις βεράντες γυναίκες με ωραίες τουαλέτες και παιδιά που έτρεχαν στον κήπο. Sometimes he stood in front of a villa, buried in the greenery, he looked through the fence, he saw on the balconies and verandas women with nice toilets and children running in the garden. Πιο πολύ απ' όλα όμως πρόσεχε τα λουλούδια - σ' αυτά στηλώνονταν περισσότερο τα βλέμματα του. Most of all, however, he paid attention to the flowers - his eyes were fixed on them the most. Κάπου-κάπου, διασταυρωνότανε στο δρόμο με πολυτελέστατα αμάξια, με καβαλάρηδες και αμαζόνες. Somewhere, it intersected on the road with luxurious cars, with riders and amazons.

Τους κοίταζε με περιέργεια κι αμέσως ύστερα τους ξεχνούσε, πριν ακόμα χαθούν από τα μάτια του. He would look at them curiously and immediately forget about them, before they even disappeared from his sight.

Σε μια στιγμή σταμάτησε κι άρχισε να μετράει τα λεφτά του. In a moment he stopped and started counting his money. Είδε πως είχε τριάντα καπίκια, πάνω-κάτω: "Είκοσι στον αστυφύλακα και τρία στη Ναστάσια, για το γράμμα της μητέρας, είκοσι τρία. Συνεπώς, έδωσα σαρανταεπτά ή πενήντα καπίκια στους Μαρμελάντωφ", σκέφτηκε, έχοντας, βέβαια, κάποιο λόγο για να λογαριάζει έτσι τα λεφτά που του έμειναν. Ωστόσο, ξέχασε αμέσως για ποιο λόγο τα 'χε βγάλει από την τσέπη του. Το θυμήθηκε μονάχα όταν πέρασε μπροστά από κάποιο εστιατόριο, μαγέρικο μάλλον, κι ένιωσε την επιθυμία να φάει κάτι. Μπήκε μέσα, έφαγε λίγη πίτα γεμιστή κι ήπιε ένα ποτήρι βότκα. Είχε πολύ καιρό να πιει βότκα και, παρ' όλο που μονάχα ένα ποτήρι πήρε, τον έπιασε αμέσως. Τα πόδια του έγιναν βαριά και του ήρθε τρομερή νύστα. His legs became heavy and he became terribly sleepy. Ξαναπήρε το δρόμο για το σπίτι του, όταν όμως έφτασε στο νησάκι Πετρόφσκι, στάθηκε εξαντλημένος απ' την κούραση. Βγήκε τότε απ' το δρόμο, χώθηκε μέσα στους θάμνους, ξάπλωσε στο γρασίδι κι αποκοιμήθηκε αμέσως... He then left the road, ducked into the bushes, lay down on the grass and immediately fell asleep...

Στις άρρωστες καταστάσεις τα όνειρα διακρίνονται συχνά για την εξαιρετική τους ζωντάνια, για τα δυνατά χρώματα τους και την υπερβολική ομοιότητα τους με την πραγματικότητα. In diseased states dreams are often distinguished by their extraordinary vividness, their strong colors and their exaggerated resemblance to reality. Μερικές φορές, ο πίνακας είναι τερατώδης, ο διάκοσμος όμως και όλη η εξέλιξη της παράστασης έχουν τέτοια αληθοφάνεια, τόσο λεπτές και ανεπάντεχες αποχρώσεις και αγγίζουν τόσο πολύ την καλλιτεχνική τελειότητα, ώστε εκείνος που βλέπει το όνειρο δε μπορεί ποτέ να το αναπλάσει ξύπνιος, έστω κι αν είναι καλλιτέχνης σαν τον Πούσκιν ή τον Τουργκένιεφ. Sometimes the painting is monstrous, but the decoration and the whole development of the performance have such verisimilitude, such subtle and unexpected nuances and touch so much on artistic perfection, that the one who sees the dream can never relive it while awake, even if if he is an artist like Pushkin or Turgenev. Τα όνειρα αυτού του είδους, τα νοσηρά όνειρα, μένουν πάντοτε πολύ βαθιά στη μνήμη μας και προκαλούν ένα απρόβλεπτο αποτέλεσμα στον, κλονισμένο κιόλας, οργανισμό του ατόμου. Dreams of this kind, morbid dreams, always remain very deep in our memory and cause an unpredictable effect on the person's already shaken organism.

Ο Ρασκόλνικωφ είδε ένα όνειρο τρομαχτικό, από την παιδική του ηλικία, εκεί κάτω, στη μικρή τους πόλη. Raskolnikov had a terrifying dream from his childhood down there in their little town. Είναι εφτά χρονών και κατά το βραδάκι, σε μια μέρα γιορτάσιμη, έχει πάει περίπατο με τον πατέρα του, έξω απ' τη πόλη.

Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, η ατμόσφαιρα πνιγηρή, το τοπίο είναι όπως ακριβώς το διατήρησε στη μνήμη του: θα 'λεγες μάλιστα ότι στην ανάμνηση του ήτανε πιο θαμπό απ' όσο είναι τώρα, που το βλέπει στ' όνειρο του. Η μικρή πόλη φαίνεται ολοκάθαρα σα να την έχεις στην παλάμη σου και τριγύρω δεν υπάρχει ούτε ένα δεντράκι. Κάπου, πολύ μακριά, στο βάθος του ορίζοντα, φαίνεται ο μαύρος λεκές ενός μικρού δάσους. Somewhere, far away, at the bottom of the horizon, the black stain of a small forest can be seen.

Λίγα μέτρα πιο πέρα απ' τον τελευταίο κήπο της πόλης, βρίσκεται μια ταβέρνα, μια πολύ μεγάλη ταβέρνα, που του 'κάνε, πάντα, άσχημη εντύπωση και μάλιστα τον φόβιζε όταν περνούσε από κει, πηγαίνοντας περίπατο με τον πατέρα του.

Ήτανε πάντοτε γεμάτη κόσμο, φώναζαν εκεί μέσα, γελούσαν, βλαστήμαγαν, έλεγαν τραγούδια άσεμνα και πολλές φορές καυγάδιζαν. Τριγύρω, έβλεπες πάντοτε μεθυσμένους, που βρωμοκοπούσαν και είχανε μια φάτσα τόσο σιχαμένη. All around, you always saw drunks, stinking and having such a disgusted face.

'Όταν τους συναντούσε, σφιγγόταν πάνω στον πατέρα του κι έτρεμε όλο το κορμί του. Κοντά στην ταβέρνα, περνάει ένας δρόμος, πέρασμα μάλλον, που είναι πάντα σκεπασμένος με σκόνη μαυριδερή.

Λίγο μακρύτερα ο δρόμος στρίβει και καμμιά τρακοσαριά βήματα πιο πέρα είναι το κοιμητήρι. A little further on, the road turns and the cemetery is just a few steps away. Στη μέση του νεκροταφείου υπάρχει μια πέτρινη εκκλησία, με πράσινο τρούλλο, όπου πήγαινε μια-δυο φορές το χρόνο στη λειτουργία, που γινότανε για την ψυχή της γιαγιάς του. In the middle of the cemetery there is a stone church, with a green dome, where he went a couple of times a year for the mass, which was held for the soul of his grandmother. Είχε πεθάνει από πολλά χρόνια και δεν τη γνώρισε. Της πήγαιναν τότε πάντα ένα άσπρο πιάτο με κόλλυβα, τυλιγμένο με μια πετσέτα. They always brought her a white plate of kolliva, wrapped in a towel. Τα 'φτιαχναν με ρύζι βρασμένο, τα πασπάλιζαν με ζάχαρη και στη μέση σχημάτιζαν ένα σταυρό με σταφίδες. They were made with boiled rice, sprinkled with sugar and in the middle they formed a cross with raisins. Του άρεσε πολύ εκείνη η εκκλησία, με τα παλιά της εικονίσματα, χωρίς κορνίζες τα περισσότερα, και με το γερο-παπά της που έτρεμε το κεφάλι του. He really liked that church, with its old icons, most of them unframed, and its old priest who shook his head.

Δίπλα στον τάφο της γιαγιάς του, που σκεπαζόταν με μια πλάκα, ήτανε ένας μικρότερος, όπου αναπαυότανε ο νεώτερος αδελφός του, που πέθανε σε ηλικία έξη μηνών. Κι αυτόν επίσης δεν τον είχε γνωρίσει και δεν είχε την παραμικρή ανάμνηση, του είχανε πεί όμως πως είχε ένα μικρότερο αδελφό και κάθε φορά που ερχότανε στο κοιμητήρι, σταυροκοπιότανε πάνω απ' το μνήμα του, έβγαζε το καπέλο του και προσκυνούσε.

Και τώρα, να τί είδε στον ύπνο του: Περπατούνε τώρα κι οι δυο τους, αυτός και ο πατέρας του, στο δρόμο που πάει προς το κοιμητήρι, και περνάνε μπροστά απ' την ταβέρνα. Κρατάει τον πατέρα του απ' το χέρι και κοιτάζει με τρόμο κατά κει. Μια παράξενη λεπτομέρεια του τραβάει την προσοχή:

Καθώς φαίνεται γίνεται αυτή την ώρα πανηγύρι. Μες στο πλήθος υπάρχουν διάφοροι μικροαστοί με τα κυριακάτικα τους, γυναίκες του λαού με τους άντρες τους και κάθε είδους άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού. Among the crowd are various petty bourgeois in their Sunday clothes, women of the people with their men, and all sorts of people of the rope and the paluki. Είναι όλοι τους μεθυσμένοι και τραγουδάνε, ενώ μπροστά στην πόρτα της ταβέρνας βρίσκεται ένα κάρο, αλλά κάρο παράξενο: Είναι ένα από κείνα τα πελώρια τετράτροχα, όπου ζέχνουν άλογα πολύ γερά και μεταφέρουν εμπορεύματα και κρασοβάρελα. They are all drunk and singing, and in front of the door of the tavern is a cart, but a strange cart: It is one of those huge four-wheeled ones, where very stout horses ride and carry goods and casks of wine.

Πάντα του άρεσε να βλέπει τα πελώρια άλογα, με τη μακριά χαίτη και τα χοντρά τους πόδια, να προχωράνε ήσυχα-ήσυχα, με βήμα ρυθμικό, σέρνοντας πίσω τους ολόκληρο βουνό, δίχως να δείχνουν την παραμικρή κούραση, λες και το φορτίο τους τα ξεκούραζε αντί να τα κουράζει. He always liked to see the huge horses, with their long manes and thick legs, going quietly, quietly, with a rhythmic step, dragging a whole mountain behind them, without showing the slightest weariness, as if their load rested them instead of to tire them. Τώρα όμως - παράξενο- έχουν ζέψει στο βαρύ εκείνο κάρο ένα αλογάκι ψαρί, σκελετωμένο, από κείνα τα ψωράλογα που τα 'χε ιδεί πολλές φορές να σκοτώνονται, για να τραβήξουν ένα φορτίο με ξύλα ή σανό και βούλιαζαν οι ρόδες του κάρου ως τον άξονα στις λάσπες του χαλασμένου δρόμου. But now - strangely - they have saddled that heavy cart with a small fish horse, skeletonized, from there the horses that he had seen many times killed, to pull a load of wood or hay and the wheels of the cart sank up to the axle in the muds of the broken road. Τα χτύπαγαν τότε οι μουζίκοι με το καμουτσί, μερικές φορές μάλιστα στη μουσούδα και στα μάτια, και σκιζότανε η καρδιά του μπροστά σ' αυτή τη σκληρότητα, του ερχότανε να βάλει τα κλάματα και τότε η μητέρα του τον αποτράβαγε απ' το παράθυρο. The musicians then beat them with whips, sometimes even in the face and eyes, and his heart would tear in front of this cruelty, he wanted to cry, and then his mother would hold him back from the window.

Ξαφνικά, έγινε μεγάλη φασαρία: Απ' την ταβέρνα, άρχισαν να βγαίνουν με φωνές, με τραγούδια και μπαλαλάικες κάτι ρωμαλέοι μουζίκοι, τύφλα στο μεθύσι, με πουκάμισα κόκκινα και θαλασσιά και με τα κοντογούνια τους ανάρριχτα στους ώμους. Suddenly, there was a great uproar: From the tavern, some rowdy musicians, blind in drunkenness, in red and navy shirts and with their short furs draped over their shoulders, began to come out with voices, with songs and balalaikas.

"Ανεβείτε! "Come up! Ανεβείτε! όλοι σας", φωνάζει ένας απ' αυτούς, κάποιος νέος με δυνατό σβέρκο και κάτι μούτρα χοντρά και κόκκινα σαν καρότο, "Σας πάω όλους! all of you," shouts one of them, a young man with a strong neck and a face as thick and red as a carrot, "I'm taking you all! Ανεβείτε! ".

Αλλά τα λόγια του τα υποδέχθηκαν οι άλλοι με γέλια και φωνές. But his words were received by the others with laughter and shouts.

"Μ' αυτό το ψοφίμι θα μας πας;".

"Ε, σου 'στρίψε, μωρέ Μικόλκα, να ζέψεις αυτή τη φοραδίτσα σε τέτοιο κάρο;". "Hey, did it bother you, Mikolka child, to ride this filly in such a cart?"

"Μα το θεό, τούτο το ζωντανό θα 'χει είκοσι χρόνια στην πλάτη του". "By God, this living thing will have twenty years on its back."

"Καθίστε, θα σας πάω όλους", ξαναφώναξε ο Μικόλκα.

Και πηδώντας πάνω στο κάρο πρώτος, άρπαξε τα γκέμια κι έγειρε όλο το κορμί του προς τα μπρος. And jumping into the cart first, he seized the reins and leaned his whole body forward.

"Ο ντορής μας έφυγε νωρίς σήμερα με τον Ματβέι", πρόσθεσε πάνω απ' το κάρο, "και τούτη δω η φοράδα είναι για μένα βάρος, ρε παιδιά. "Our driver left early today with Matvey," he added over the cart, "and this mare is a burden to me, boys. Λέω να τη σκοτώσω, γιατί δεν αξίζει ούτε το χορτάρι που τρώει. Εμπρός, ανεβείτε, θα στην κάνω εγώ να πάει καλπάζοντας! Come on, get on, I'll make her go galloping! ".

Και παίρνει στα χέρια του το καμουτσί, απολαμβάνοντας προκαταβολικά την ηδονή που θα χτύπαγε τη φοραδίτσα.

"Εμπρός τότε, ας ανεβούμε", φώναξε η παρέα. "Τον ακούσατε; θα την τρέξει!". "Αυτή έχει να τρέξει δέκα χρόνια! ".

"Θα τρέξει τώρα".

"Μην τη λυπόσαστε καθόλου, μωρέ, πάρτε όλοι σας από ένα καμουτσί και ετοιμαστείτε! ".

"Εμπρός, βαράτε! ".

Ανέβηκαν όλοι στο κάρο του Μικόλκα, γελώντας και λέγοντας αστεία. Είχανε κιόλας ανεβεί επάνω έξη κι ήθελαν να βάλουν κι' άλλους. Παίρνουν μαζί και μια χοντρή κοκκινομάγουλη γυναίκα. Φορεί ένα φουστάνι κόκκινο, βαμβακερό, μπόλια κεντημένη με χάντρες και βαριά ποδήματα από κετσέ. She wears a red cotton dress embroidered with beads and heavy ketche shoes. Τραγανίζει φουντούκια και γελάει. He crunches hazelnuts and laughs.

Γελάνε κι όλοι γύρω και, πραγματικά, πώς να μη γελάσεις; Ένα ψοφαλογάκι σαν κι αυτό να τραβήξει τέτοιο βάρος καλπάζοντας! Everyone around is laughing too and really, how can you not laugh? A little falcon like this can pull such a weight galloping! Δυο παιδιά, που είχαν ανεβεί στο κάρο, παίρνουν αμέσως από ένα καμουτσί για να βοηθήσουν τον Μικόλκα.

Ακούστηκε το χούγιασμα του αλόγου. The neighing of the horse was heard. Η φοραδίτσα τραβάει με όλες τις δυνάμεις της, αλλά κάθε άλλο παρά καλπάζει. The filly pulls with all her might, but it is anything but galloping. Μόλις που κατορθώνει να κάνει λίγα βήματα! Σέρνει τα πόδια της στο έδαφος, βογγάει απ' τα χτυπήματα, που πέφτουν βροχή στην πλάτη της, καθώς τη δέρνουν με τρία καμουτσίκια. Τα γέλια διπλασιάζονται στο κάρο και στο πλήθος, ο Μικόλκα όμως θυμώνει και μες στο θυμό του χτυπάει με όλη τη δύναμη του τη φοραδίτσα, σα να πίστευε στ' αλήθεια πως ήτανε δυνατό να τρέξει καλπάζοντας.

"Αφήστε, ρε παιδιά, ν' ανεβώ και γω", φωνάζει ένας νέος απ' το πλήθος, που άνοιξε η όρεξη του μ' αυτό το θέαμα.

"Ανέβα, ανεβείτε όλοι σας", φωνάζει ο Μικόλκα, "θα σας πάω όλους, θα την κάνω τ' αλατιού". "Come up, come up all of you", shouts Mikolka, "I'll take you all, I'll turn her into salt".

Και χτυπάει, χτυπάει με το μαστίγιο. Μες στη λύσσα του, δέρνει πια το ζώο με ό,τι βρεθεί μπροστά του.

"Μπαμπά! "Dad! μπαμπά! ", φωνάζει το παιδάκι στον πατέρα του, "τι κάνουν εκεί πέρα; Χτυπάνε το κακόμοιρο τ' αλογάκι, μπαμπά! ".

"Πάμε, πάμε από δω", απάντησε ο πατέρας του. "Είναι μεθυσμένοι και κάνουν βλακείες. Άφησε τους τους βλάκες, μην κοιτάς κατά κει". Leave the fools alone, don't look that way."

Και ήθελε να το τραβήξει απ' αυτό το μέρος. Το παιδί όμως ξεφεύγει απ' τα χέρια του πατέρα του και, σα χαμένο, τρέχει προς το αλογάκι. Το δύστυχο το ζώο ήτανε κιόλας σε κακά χάλια. The unfortunate animal was already in bad shape.