TEDxAcademy - Stathis Kalyvas - Greek Perestroika
Καλησπέρα, είναι λίγο άχαρο να πρέπει να μιλήσει κανένας για την κρίση
και γιατί είναι δυσάρεστο το θέμα και γιατί είναι το μόνο θέμα για το οποίο συζητάμε
εδώ και δύο χρόνια και πάνω και επομένως είναι και πολύ δύσκολο να πει κανένας και κάτι καινούργιο
δε θα σας πω πράγματα που δεν ξέρετε, πιστεύω όμως να το πω με έναν τρόπο που ίσως προβληματίσει διαφορετικά
Ελληνική Περεστρόϊκα λοιπόν, για όσους παλιότερους θυμούνται τι είναι η περεστρόϊκα
ήταν η διαδικασία των μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησε στη Σοβιετική Ένωση στην αρχή και στις υπόλοιπες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού
στα τέλη της δεκαετίας του '80, ακριβώς επειδή οι χώρες αυτές είχαν φτάσει σε ένα οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο
και βέβαια η κρίση αυτή συμπαρέσυρε όλους αυτούς τους θεσμούς και τις
δομές οι οποίες υπήρχαν.
Για τους νεώτερους που δεν γνωρίζουνε τον όρο, δεν είναι μία υπο-επιτροπή της Τρόϊκα, η Περεστρόϊκα
Παρότι ο όρος έχει ρωσικές καταβολές
Το πρόσωπο που ταυτίστηκε με την Περεστρόϊκα ήτανε βέβαιαο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ
Ο οποίος ως Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος
και ισχυρός άντρας που ανήλθε στην εξουσία μετά από μία σειρά πολύ ηλικιωμένων ηγετών της χώρας
επιχείρησε να φέρει μία αλλαγή, να αλλάξει τα πράγματα και βέβαια στην πορεία συμπαρέσηρε και τον εαυτό του στην καταστροφή
διότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξεις ένα σύστημα το οποίο σε έχει αναδείξει, μέσα στο οποίο έχεις αναπτυχθεί εσύ
και αυτό βέβαια είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα
'Εχουμε, ουσιαστικά βρισκόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία έχουμε να αλλάξουμε το σύστημα
το οποίο ανέδειξε τους ίδιους τους ανθρώπους που προσπαθούν να το αλλάξουν
και αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση
Η αναλογία με την περεστρόϊκα έχει μία εργαλειακή διάσταση.
Δε σημαίνει ότι είμαστε σαν τις σοβιετικές χώρες, υπάρχουνε βέβαια πολλές ομοιότητες
Η Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί ως ένα βαθμό ένα είδος σοβιετικού υποδείγματος με την έννοια του ότι πάντοτε υπήρξε
ένα κλειστό περιβάλλον στο οποίο ανεπτύχθηκαν μία σειρά από δραστηριότητες και αξίες αρκετά κλειστές, εσωστρεφείς,
προστατευμένες που δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή δομή του κόσμου, που χρειάζεται κανένας να είναι εξωστρεφής, ανταγωνιστικός
να παλεύει στις διεθνείς αγορές, να εκμεταλλεύεται συγκριτικά πλεονεκτήματα, να είναι μπροστά στα πράγματα
Βρισκόμαστε δηλαδή σε μία κατάσταση κάπως αντίστοιχη με αυτών των χωρών
Από την άλλη όμως έχουμε και κάποιες πολύ σημαντικές διαφορές
Είμαστε ένα δημοκρατικό καθεστώς, με όλα τα προβλήματα, αλλά είμαστε μία δημοκρατία
Το βιωτικό επίπεδο είναι ψηλό, και το καταναλωτικό επίπεδο επίσης ψηλό
και συνδεόμαστε με την Ευρώπη
Αυτά έχουν και θετικά στοιχεία και αρνητικά στοιχεία,
το αρνητικό φερ'ειπείν είναι ότι έχουμε ταυτίσει αυτό το παρωχημένο μοντέλο στο οποίο βρισκόμασταν
με την ευημερία και την ευμάρεια, ενώ στις σοβιετικές χώρες είχε ταυτιστεί με τη φτώχεια και άρα ήταν πολύ πιο εύκολο
για τον κόσμο να παραδεχτεί ότι έπρεπε προχωρήσει στο επόμενο στάδιο
Η ουσία όμως της αναλογίας, και αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ίσως βασικό μήνυμα στην παρουσίαση αυτή, είναι
ότι η κρίση που περνάει η χώρα σήμερα, δεν είναι μια απλή οικονομική κρίση.
Είναι μία βαθιά πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση
που απαιτεί απο εμάς να ξεφύγουμε από ένα μοντέλο και να προχωρήσουμε σε άλλο. Να αλλάξουμε τελείως τα πρότυπα πάνω στα οποία βασιζόμαστε.
Και αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση, και η μεγάλη αναλογία με την κατάσταση που επικρατούσε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης τη δεκαετία του '80
Βρισκόμαστε με άλλα λόγια σε μία κρίση μετάβασης, σε αυτό το ριζικά διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο
και το ερώτημα που θέλω να θέσω σήμερα είναι τι μας διδάσκει η εμπειρία αυτών των χωρών που κάνανε αυτή τη μεγάλη μετάβαση
σε μας τώρα, που ουσιαστικά, με τις διαφορές μας βέβαια προσπαθούμε να κάνουμε κάτι το αντίστοιχο
και θα χρησιμοποιήσω την εμπειρία αυτών των ανθρώπων. Η προσέγγιση μου δε, θα είναι συνειδητά επαρχιώτικη. Τι εννοώ,
με αυτόν τον όρο, εννοώ ότι θα επικεντρωθώ αποκλειστικά στην Ελλάδα,
θα θεωρήσω ότι η Ελλάδα δε συνδέεται με διεθνείς εξελίξεις για έναν πολύ απλό λόγο,
Εάν το διεθνές οικονομικό σύστημα καταρεεύσει αυτό θα μας συμπαρασύρει και μας εννοείται, και άρα
δε χρειάζεται να προβληματιστούμε γι'αυτό το ενδεχόμενο, εάν όμως τα πράγματα πάνε καλά, δε θα έχουμε καμία δικαιολογία να σκεφτούμε
ότι για κάποιους εξωτερικούς ή εξωγενείς λόγους δε κάναμε, δε πήραμε τις σωστές αποφάσεις εκείνες που μπορούνε να μας οδηγήσουν έξω από το αδιέξοδο
Γι' αυτό θέλω να σκεφτούμε με βάση τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα Ελληνικά, χωρίς να θέλω να πω ότι δε συνδέονται με γενικότερες τάσεις
και τις γενικότερες κατευθύνσεις, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τις αλλαγές εδώ στη χώρα μας
και να την προωθήσουμε σε μια διαφορετική κατεύθυνση.
Υπάρχουνε δύο στοιχεία που θα ήθελα να τονίσω,
ένα είναι γνωστό, η μετάβαση αυτή θα είναι επώδυνη, και η προσπάθεια που έγινε τα τελευταία χρόνια να αποφύγουμε αυτή την πραγματικότητα, να θεωρήσουμε
ότι με κάποιο τρόπο να ξεφύγουμε, τα πράγματα να είναι εύκολα και σύντομα, κάποιοι θα μας σώσουν απ' έξω
Πιστεύω, αυτό το πράγμα έχει ξεπεραστεί και έχουμε πλέον, όλοι βρισκόμαστε στην αντίληψη ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα
αυτό είναι γνωστό και δεδομένο, και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμη πιο δεδομένο
Το άγνωστο είναι ποιά θα είναι η έκβαση αυτής της δοκιμασίας
Γιατί βέβαια το να περάσεις μια αρρώστια, δε σ'εξασφαλίζει ότι θα ξεφύγεις απ'αυτήν,
μπορεί να περιπέσεις σε μία χειρότερη κατάσταση, και το ερώτημα είναι εδώ πέρα,
εάν η έκβαση αυτής της εξόδου από την κρίση
θα είναι, ας πούμε, κάτι αντίστοιχο με την Τσεχία,
μια χώρα που μετά την περεστρόϊκα κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της, ν' αναπτυχθεί
να δράσει ως μέρος της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας με αποτελεσματικό τρόπο
ή αν θα γίνει κάτι σαν την Γεωργία, μια παρακμιακή, περιθωριποιημένη χώρα χωρίς περιθώρια περαιτέρω ανάπτυξης,
εάν θα προχωρήσουμε δηλαδή προς τον πρώτο κόσμο τον ανεπτυγμένο ή αν θα πάμε πίσω στον 3ο κόσμο
Το ερώτημα δε της έκβασης της κρίσης μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικό
γιατί να πρέπει να προβληματιστούμε τώρα, γι'αυτό το θέμα της έκβασης;
Κατά κάποιο τρόπο το βλέπουμε σαν κάτι το πολύ μακρινό, το πολύ αφηρημένο
ΠΙστεύω όμως, ότι χρειάζεται, να σκεφτούμε πολύ σοβαρά,
όχι μόνο την κρίση όπως συμβαίνει σε καθημερινή βάση,
με βάση τις οικονομικές εξελίξεις, του τι θα γίνει αύριο τι θα γίνει μεθαύριο,αλλά να σκεφτούμε και την μακροχρόνια έκβαση.
Εϊναι φυσικό να μην το πολυσκεφτόμαστε.
Γιατί όταν είσαι μέσα στην καταιγίδα δε σκέφτεσαι που θα καταλήξεις, σε ποιό λιμάνι θ'αράξεις, σκέφτεσαι μόνο πως θα γλυτώσεις από τους αέρηδες
από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις εκείνη τη στιγμή
Όμως πιστεύω, ότι και το μήνυμα που χρειάζεται και η πραγματική τραγωδία
δεν είναι τόσο η κρίση και οι δυσκολίεας που περνάμε και θα περάσουμε, όσο η έξοδος από την κρίση σε λάθος κατεύθυνση.
Δηλαδή εάν περάσουμε όλη αυτή τη διαδικμασία και στο τέλος δεν έχουμε καταφέρει να στήσουμε τη χώρα σε διαφορετικές βάσεις
θα είναι μία πραγματική καταστροφή πιστεύω
Όλες οι κρίσεις τελειώνουν, έχουμε την τάση να το ξεχνάμε
όταν είμαστε στη μέση μιας κρίσης θεωρούμε ότι δεν υπάρχει τέλος ότι αυτή είναι η πραγματικότητα που καλούμαστε να ζούμε για πάντα
Εκείνο όμως που έχει τη σημασία του είναι ότι οι κρίσεις έχουνε μακροχρόνιες συνέπειες
ότι ιστορικά οι βαθύτερες αλλαγές δρομολούνται στη διάρκεια κρίσεων,
αν κοιτάξει κανένας την ιστορική εμπειρία θα δει πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις είναι οι περίοδοι εκείνοι
στις οποίες οι αποφάσεις που παίρνονται έχουν τη δυνατότηττα να καθορίσουν το μέλλον πολλών γενεών
και ουσιαστικά ζούμε σήμερα στον κόσμο που διαμορφώθηκε από την κρίση των αρχών της δεκαετίας του '70
τη χούντα και την πτώση της χούντας αυτό που λέμε μεταπολίτευση
Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα που αντιμετωπίζουμε είναι εάν θα συνδυάσουμε την κρίση με μία
παρακμιακή διαδικασία, ή αν θα συνδυάσουμε την κρίση, η οποία είναι πραγματικότητα, με μία επανακίνηση.
και στο υπόλοιπο της παρουσίασης, θα ήθελα να τονίσω τα στοιχεία που μπορούν να μας οδηγήσουν προς τη δεύτερη κατεύθυνση και όχι προς την πρώτη
Υπάρχει όμως μία δυσκολία, εδώ, και η δυσκολία είναι ότι το βραχυπρόθεσμο κόστος της δεύτερης επιλογής
όπου όχι μόνο προσπαθείς να ξεφύγεις από την πραγματικότητα της κρίσης, αλλά να φτιάξεις κάποια πράγματα είναι ενδεχομένως μεγαλύτερο
Αυτό οι πολιτικοί επιστήμονες που μελετούν τη διαδικασία των αλλαγών αυτών ονομάζουν την κοιλάδα της μετάβασης
ή και την κοιλάδα των δακρύων, η βασική ιδέα είναι ότι προτού καλυτερεύσουν τα πράγματα θα πρέπει να χειροτερεύσουν
και βέβαια υπάρχει μια αναλογία στο πόσο θα καλυτερεύσουν με το πόσο θα δυσκολεύσουν βραχυπρόθεσμα
Η κατάρρευση δεν είναι λύση. Ακούω πολύ κόσμο να λέει ότι δεν μπορούμε πια αυτό το μαρτύριο τη σταγόνας
κάθε μέρα, είναι χειρότερα δεν ξέρουμε που πατάμε, ας χρεοκοπήσουμε, ας καταρρεύσουμε να τελειώνουμε
Το δικό μου αντικείμενο έρευνας δεν είναι οι οικονομικές κρίσεις είναι οι εμφύλιοι πόλεμοι
και ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο θα μπορούσα να το δώσω από πολλές χώρες, στη Βοσνία φερ' ειπείν, όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος
στη Γιουγκοσλαβία από την Κροατία, για ένα χρόνο σχεδόν οι Βόσνιοι ζούσαν σε αυτήν την κατάσταση, του ότι δεν ξέρανε που θα ξημερώσει
το αύριο, πώς θα πάνε τα πράγματα. Πολλοί άρχισαν να λένε, ε, ας γίνει ένας πόλεμος να τελειώνουμε
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος άλλαξαν αμέσως γνώμη.
Το μετάνοιωσαν τελείως. Η κατάρρευση δεν είναι λύση γιατί θα καταστρέψει δομές που είναι απαραίτητες για να ξεφύγουμε απο αυτήν τη δύσκολη κατάσταση
Εϊναι λοιπόν εφικτός αυτός ο δεύτερος δρόμος της κρίσης, με την επανεκίννηση, ποιές είναι οι προϋποθέσεις του
Η οικονομική συνταγή είναι γνωστή, είναι η ανταγωνιστικότητα την έχουν αναφέρει και άλλη ομιλητές, είναι σίγουρη ότι θα την αναφέρουν και οι επόμενοι,
Εγώ θέλω να δώσω μία έμφαση, ακολουθώντας και τον Ηλία τον Παπαϊωάννου στην κοινωνική και πολιτική διάσταση,
χρησιμοποιώντας ένα πολύ απλό σχήμα σε τρία επίπεδα
Φανταστείτε ότι είναι οργανωμένη η διαδικασία μιας μετάβασης σε τρία στάδια. Στο πρώτο έχουμε τη Μακρά διάρκεια
που χαρακτηρίζει το πολιτισμικό υπόβαθρο μιας κοινωνίας, τις αξίες της, τις νοοτροπίες της
Έχουμε τη Μέση διάρκεια, τους θεσμούς και τους κανόνες, και το Κράτος
και έχουμε και τη Βραχεία διάρκεια, τις ηγετικές αποφάσεις και την πολιτική σφαίρα.
Το κλασσικό σχήμα, αυτό που μας ανέπτυξε ο Ηλίας είναι ότι αλλάζει μια κοινωνία ίσως λόγω τεχνολογικών αλλαγών, ιστορικών διαδικασιών
σιγά σιγά αλλάζουν οι αξίες, μέσα από τις αξίες αναδύονται νέοι θεσμοί που αντικατοπτρίζουν τις αξίες αυτές
ένα νέο Κράτος, και από το κράτος αυτό ξεπηδά μία πολιτική ηγεσία που ανταποκρίνεται και στα δύο προηγούμενα στάδια.
Το πρόβλημα με αυτό το σχήμα δεν είναι βέβαια ότι είναι λάθος, είναι σωστό, αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να ακολουθήσουμε μια διαδικασία
που παίρνει ολόκληρες γενεές, ουσιαστικά αλλάζοντας την παιδεία και τις νοοτροπίες επόμενων γενεών.
Πρέπει δηλαδή να σκεφτούμε διαφορετικά, και το θέμα πάνω στο οποίο θέλω να δώσω έμφαση είναι ότι οι κανόνες ρυθμίζουν τη συμπεριφορά
πολλές φορές, χωρίς να χρειαστεί ν' αλλάξουν οι νοοτροπίες.
Το παράδειγμα που πάντοτε δίνω γι'αυτό είναι, το μετρό της Αθήνας, όπου δημιουργήθηκε υπόγεια στην Αθήνα ένα περιβάλλον
που δεν έχει τις δυσλειτουργίες της υπέργειας πραγματικότητας
Μέσα στο μετρό οι άνθρωποι με τις ίδιες νοοτροπίες, τις ίδιες κακές συνήθειες, συμπεριφέροταν με τελείως διαφορετικό τρόπο γιατί ακριβώς βρίσκονται μέσα σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο που λειτουργούν άλλοι κανόνες.
Αν λοιπόν μπορέσουμε να αλλάξουμε τους κανόνες, θα αλλάξουμε και τη συμπεριφορά των ανθρώπων χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε
να την αλλάξουν ενδογενώς, και αυτό είναι και το αντίστροφο σχήμα. Αλλά για να γίνει αυτό το πράγμα, χρειάζεται πρώτα ν'αλλάξει η πολιτική.
Διότι η πολιτική είναι εκείνη που έχει τη δυνατότητα να μεταρρυθμίσει τους κρατικούς θεσμούς,
και ενδεχομένως να αλλάξει και τις νοοτροπίες της κοινωνίας
Η δυναμική του αντίστροφου σχήματος, μπορεί να πετύχει χωρίς αυτή την άμεση αλλαγή στις νοοτροπίες, που δεν είναι εύκολη,
αλλά χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις. Όπως είπα η πρώτη είναι η μεταρρύθμιση του Κράτους, μεγάλη ιστορία αλλά όχι τόσο μεγάλη όσο η αλλαγή των νοοτροπιών, και η δεύτερη είναι η πολιτική αλλαγή βέβαια
και θα μιλήσω κλείνοντας εδώ, και θ' αναφερθώ στην πολιτική αλλαγή και στις συνθήκες αποτελεσματικής διαχείρισης της κρίσης που κατά τη γνώμη μου
χρειάζονται για να μπορέσει να σταθεί και να στηριχθεί ένα πρόγραμμα μεταρρύθμισης του κράτους.
Θεωρώ ότι υπάρχουν τρία αναγκαία συστατικά για να γίνει αυτό το πράγμα. Το πρώτο χρειάζεται μία πολιτική ηγεσία
που να έχει τη δυνατότητα να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες.
Αυτό δυστυχώς που ζούμε το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, και όχι μόνο το τελευταίο,
αλλά και σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος, είναι πολιτικές ηγεσίες που παρακολουθούν τις εξελίξεις με μεγάλη καθυστέρηση
με μεγάλη ανασφάλεια, και πολλές φορές δεν έχουνε καν τη δυνατότητα τη δημιουργική, να αναπτύξουνε τις στρατηγικές εκείνες που χρειάζεται
όχι μόνο για να αναποκριθούν στις αλλαγές αυτές, αλλά και για να τις προλάβουν, αυτό χρειάζεται ν'αλλάξει
Το δεύτερο που χρειάζεται ν'αλλάξει, είναι ένα όραμα για το μέλλον.
Αυτή τη στιγμή όπως είπε και Πάσχος ο Μανδραβέλης, τέτοιο όραμα δεν υφίσταται
Αλλά χωρίς όραμα, είναι πολύ δύσκολο να ζητήσεις από τους ανθρώπους να μπουν σε μια διαδικασία μεγάλων θυσιών Ιδιαίτερα εάν δεν τους δώσεις την αίσθηση ότι υπάρχει ένα διέξοδο, ότι αυτό το διέξοδο αξίζει τον κόπο, κυρίως μάλιστα,
όταν σε όλες τις κοινωνίες οι άνθρωποι είναι διατεθιμένοι να κάνουν θυσίες για τα παιδιά τους και τις επόμενες γενιές
και βέβαια η Ελλάδα είναι μία κοινωνία που σ' αυτόν τον τομέα υπερακοντίζει άλλες κοινωνίες,
οι άνθρωποι είναι πολλές φορές ως γονείς, έχουν αυτή την έφεση και τη δυνατότητα να κάνουν αυτές τις θυσίες
οπότε το όραμα είναι το δεύτερο στοιχείο
Το τρίτο στοιχείο που θέλω να τονίσω, είναι η ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου.
Το οποίο θα αντικαταστήσει το σημερινό, πελατειακό κοινωνικό συμβόλαιο,
την εξαγορά, την εναλλαγή ψήφων, με διάφορες εκδουλεύσεις ή θέσεις εργασίας
με ένα συμβόλαιο το οποίο θα βασίζεται στην αμοιβαία λογοδοσία
Στη λογοδοσία των ηγετών, αλλά και στη λογοδοσία των απλών πολιτών
Την απόφαση δηλαδή όλης της κοινωνίας, να βλέπει, να μάθει ότι υπάρχει μια άμεση συνάρτηση ανάμεσα σε πράξεις και σε αποτελέσματα
και επιπτώσεις των πράξεων, την οποία ατομικά αναλαμβάνει κανένας ως ευθύνη.
Αυτά είναι λοιπόν τα τρία στοιχεία που χρειάζεται να μπορέσει να προσωρήσει το σύστημα το πολιτκό στη διαδικασία αυτής της μεγάλης μεταρύθμισης
Το μεγάλο ερώτημα: Πόσο εφικτό είναι αυτό το πράγμα
Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο, είμαι σίγουρος ότι μοιράζεστε κι εσείς αυτοί την αίσθηση, αλλά από την άλλη, θεωρώ ότι δεν είναι αδύνατο.
Και θα τονίσω δύο στοιχεία που αξίζει κανένας να προσέξει, που ενισχύουν την τάση αυτή, ενδεχομένως, της λειτουργίας των αλλαγών αυτών ως μοχλοί.
Ο πρώτος είναι η ανεπάρκεια και η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού. Η αίσθηση δηλαδή που έχει αποκομίσει ο κόσμος ότι η χώρα,
έχει πολιτικούς οι οποίοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων, λειτουργούν με ερασιτεχνισμό, με έλλειψη επαγγελματισμού, με ανεπάρκεια
Αυτό δημιουργεί ενδεχομένως, σε ένα περιβάλλον που και η πολιτική λειτουργεί ως αγορά, την αίσθηση ότι υπάρχει χώρος να μπουν καινούργιοι άνθρωποι
να λειτουργήσουν με διαφορετικό τρόπο, και η δική μας εκεί συμβολή είναι να τους αναγνωρίσουμε
ή να προσπαθήσουμε να κινηθούμε προς την κατεύθυνση της επιβράβευσης και της ενίσχυσης των ανθρώπων εκείνων που έχουν κάποιο διαφορετικό λόγο
και κάτι διαφορετικό να πουν. Το δεύτερο είναι η εξωτερική πίεση. Το μεγάλος μας πλεονέκτημα, έστω και αν δεν μας αρέσει να το αναγνωρίζουμε
είναι το γεγονός ότι βρισκόμαστε στον Ευρωπαϊκό χώρο, η κρίση μας συνδέεται με μια γενικότερη Ευρωπαϊκή κρίση
και άρα έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ως μοχλό των αλλαγών αυτών, την εξωτερική παρουσία.
Που για λόγους πολλές φορές, είτε ιδιοτελείς είτε γενικότερους μπορεί να κινείται στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων
Αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να το εκμεταλευτούμε όσο μπορούμε, και είναι κάτι που διαφοροποιεί την εμπειρία της Ελλάδος
από την εμπειρία των Ανατολικών χωρών, που πέρασαν ουσιαστικά χωρίς καμία είδους υποστήριξη σε αυτή την μεγάλη αλλαγή
με αποτελέσματα πολλές φορές που ήτανε εξαιρετικά επώδυνα.
Συνοψίζοντας λοιπόν, τέσσερα στοιχεία, βρισκόμαστε σε μία κρίσιμη μετάβασης, όχι μια απλή οικονομική κρίση
η έκβασή της θα καθορίσει τις ευκαιρίες και το βιωτικό επίπεδο των επόμενων γενιών
οι σημερινές επιλογές που θα κάνουμε σήμερα, θα καθορίσουνε αυτήν την έκβαση, και η πολιτική αλλαγή είναι αναγκαία προϋπόθεση
μίας επιτυχούς έκβασης αυτής της κρίσης.
Σας ευχαριστώ πολύ.