Il deserto dei Tartari - Dino Buzzati, 23. Il deserto dei Tartari (C. 28-29)

23. Il deserto dei Tartari (C. 28-29)

Passarono un giorno e una notte, il maggiore Giovanni Drogo giaceva nel letto, ogni tanto giungeva il ritmico tonfo della cisterna e nessun altro rumore, benché in tutta la Fortezza crescesse ad ogni minuto un ansioso fermento. Isolato da tutto, Drogo se ne stava steso ad ascoltare il proprio corpo, se mai le perdute forze cominciassero a tornare. Il dottor Rovina gli aveva detto che sarebbe stata questione di pochi giorni. Ma di quanti in realtà? Avrebbe potuto, al sopraggiungere dei nemici, alzarsi almeno in pie di, vestirsi, trascinarsi fino sul tetto del Forte? Di quando in quando si levava dal letto, ogni volta che gli pareva di sentirsi un po' meglio, camminava senza appoggiarsi fin dinanzi allo specchio ma qui l'immagine sinistra della sua faccia, sempre più terrea e scavata, spegneva le nuove speranze. Annebbiato dal capogiro ritornava barcollando al letto, malediceva il medico che non lo riusciva a guarire.

"Come va?" chiese vivamente. "Un po' meglio? Ma sei ben pallido, sai?"

"Lo so" rispose Drogo, freddo. "E dal nord sono venuti avanti?"

"Altro che avanti" disse Simeoni. "Le artiglierie sono già in cima al gradone, e adesso le stanno postando… ma tu deve scusarmi se non sono venuto… è diventato un inferno qui. Questo pomeriggio arrivano i primi rinforzi, ho trovato solo adesso cinque minuti liberi…"

Drogo disse, e si stupì di sentir tremare la propria voce: "Domani spero di alzarmi, ti potrò aiutare un poco".

"Ah, no no, non pensarci, pensa a guarire adesso, e non credere che ti abbia dimenticato. Ho anzi una buona notizia: oggi verrà una magnifica carrozza a prenderti. Guerra o non guerra, gli amici prima di tutto…" osò dire.

"Una carrozza a prendermi? Perché a prendermi?"

"Ma sì, per venirti a prendere. Non vorrai stare sempre in questa stanzaccia, in città ti curerai meglio, entro un mese sarai rimesso in gamba. E non darti pensiero di qui, oramai il più è superato." Un'ira tremenda si ingorgò nel petto di Drogo. Lui, che aveva buttato via le cose migliori della vita per aspettare i nemici, che da più di trent'anni si era nutrito di quell'unica fede, lo cacciavano via proprio adesso, che finalmente la guerra arrivava?

"Dovevi chiedermelo, almeno" rispose con voce tre mante dall'ira. "Io non mi muovo, io voglio stare qui, sono meno malato di quanto tu creda, io domani mi alzo…"

"Non agitarti per carità, non ne faremo niente, se ti agiti starai ancora peggio" fece Simeoni con uno stentato sorriso di comprensione.

"Solo che mi pareva molto meglio, anche Rovina lo dice…"

"Che cosa Rovina? È Rovina che ti ha detto di far venire la carrozza?" "No, no. Della carrozza non si è parlato con Rovina. Ma lui dice che faresti bene a cambiar aria."

Drogo allora pensò di parlare a Simeoni come a un amico vero, di aprire il suo animo, come avrebbe fatto con Ortiz; anche Simeoni dopo tutto era un uomo.

"Senti Simeoni" provò, cambiando tono. "Tu lo sai che qui alla Fortezza… si è rimasti tutti per la speranza… È difficile dire, ma anche tu lo sai bene" (non riusciva proprio a spiegarsi: come far intendere certe cose a un uomo simile?) "se non fosse stato per questa possibilità…"

"Non capisco" disse Simeoni con evidente fastidio. (Diventava anche patetico Drogo? pensò. La malattia l'aveva così rammollito?)

"Ma sì che devi capire" insistette Giovanni. "È più di trent'anni che sono qui ad aspettare… ho lasciato andare molte occasioni.

Trent'anni sono qualcosa, tutto per aspettare questi nemici. Non puoi pretendere adesso… Non puoi pretendere adesso che me ne vada, non puoi pretendere, ho un certo diritto di rimanere, mi pare…"

"Bene" ribatté Simeoni irritato. "Credevo di farti un favore e tu mi rispondi in questo modo. Non valeva proprio la pena. Ho mandato due portaordini apposta, ho fatto ritardare apposta la marcia di una batteria per lasciar passare la carrozza."

"Ma non dico mica niente a te" fece Drogo. "Ti sono anzi riconoscente, tu l'hai fatto a fin di bene, lo capisco" (oh che pena, pensava, doversi tener buona quella carogna) "del resto la carrozza può fermarsi qua, adesso non sono neanche in condizioni di far un viaggio simile" aggiunse incautamente.

"Resta, resta allora!" fece come per concludere Simeoni "ma non so dove metterò a dormire gli ufficiali che arrivano, non posso mica metterli nei corridoi, non posso mica metterli in cantina! In questa stanza tre letti ci potevano stare…"

Drogo lo guardò agghiacciato. A tanto arrivava dunque Simeoni? Voleva spedir via lui Drogo per avere una stanza libera? Unicamente per questo? Altro che premura e amicizia. Doveva capirlo fin da principio, pensò Drogo, doveva bene aspettarselo da una canaglia simile.

Siccome Drogo taceva, Simeoni, incoraggiato, insistette: "Tre letti qui ci possono stare benissimo. Due lungo quella parete e il terzo in quell'angolo. Vedi?, Drogo, se tu mi ascolti" specificò senza più il minimo riguardo umano "se tu mi ascolti in fondo mi faciliti il compito, mentre a star qui, scusa sai se te lo dico, non vedo che cosa tu possa fare di utile, nelle condizioni che sei."

"Bene" lo interruppe Giovanni. "Ho capito, adesso basta, ti prego, ho anche mal di testa."

"Scusami" disse l'altro "scusami se insisto, ma vorrei sistemarla subito questa faccenda. Oramai la carrozza è in viaggio, Rovina è favorevole alla partenza, qui resterebbe libera una stanza, tu guarisci più presto e in fondo anch'io a tenerti qui malato, mi prendo una bella responsabilità, se poi succedesse una disgrazia. Mi obblighi ad assumere una bella responsabilità, te lo dico sinceramente."

"Senti" rispose Drogo, ma capiva come fosse assurdo lottare; intanto fissava la striscia di sole che stava salendo lungo la parete di legno allungandosi di sghembo. "Scusami se ti dico di no, ma preferisco restare. Tu non avrai nessuna grana, te lo garantisco, se vuoi ti faccio una dichiarazione scritta. Va là, Simeoni, lasciami tranquillo, forse ho poco tempo da vivere, lascia che io stia qui, sono più di trent'anni che dormo in questa stanza…"

L'altro tacque un momento, fissò con disprezzo il collega ammalato, ebbe un cattivo sorriso, poi chiese con voce alterata: "E se io te lo chiedessi come superiore? Se il mio fosse un ordine, tu cosa potresti dire?" e qui fece una pausa assaporando l'impressione prodotta.

"Questa volta, caro Drogo, non dimostri il tuo solito spirito militare, mi dispiace di dovertelo dire, ma in fin dei conti te ne vai al sicuro, chissà quanti farebbero il cambio con te. Ammetto anche che ti dispiaccia, ma non si può mica avere tutto in questa vita, bisogna pur farsi una ragione… Adesso ti mando il tuo attendente, che ti prepari le cose, per le due la carrozza dovrebbe essere qui. Ci vediamo più tardi, allora…"

Così disse e se n'andò in fretta, deliberatamente, per non lasciare a Drogo il tempo per nuove obiezioni. Chiuse la porta con grande precipitazione, si allontanò per il corridoio a passi svelti, da persona soddisfatta di sé, che domina perfettamente la situazione. Rimase un greve silenzio. Ploc! fece dietro al muro l'acqua della cisterna. Poi non si udì nella camera che l'ansimare di Drogo, alquanto simile a un singhiozzo. E fuori la giornata era al suo più grande splendore, perfino le pietre cominciavano a intiepidirsi, lontano ed uguale si sentiva il suono dell'acqua sulle precipitose pareti, i nemici si ammassavano sotto l'ultimo gradone al cospetto della Fortezza, per la strada della pianura scendevano ancora truppe e carriaggi. Sugli spalti del Forte tutto è pronto, le munizioni in regola, i soldati ben disposti, le armi verificate. Tutti gli sguardi sono al nord, anche se non si vede niente per via delle montagne davanti (solo dalla Ridotta Nuova si può osservare bene tutto quanto). Così come in quei giorni lontani quando erano giunti gli stranieri per delimitare i confini, come allora c'è una sospensione di animi, fra alterni soffi di paura e di gioia. Comunque nessuno ha il tempo per ricordarsi di Drogo, il quale sta vestendosi, aiutato da Luca, e si prepara a partire.

Capitolo 29

Come carrozza era effettivamente una dignitosa carrozza, perfino esagerata su quelle rustiche strade. Poteva sembrare di un ricco signore se non ci fosse stato sugli sportelli lo stemma di un reggimento. In serpa erano due soldati, il cocchiere e l'attendente di Drogo.

Sulla spianata, inondata di sole, si vedeva in quel momento avanzare una lunga schiera di soldati, di cavalli e di muli, proveniente dalla valle. Benché stanchi per la marcia forzata, i militari acceleravano il passo quanto più si facevano vicini alla Fortezza e i musicanti, in testa, furono visti togliere le fodere di tela grigia agli strumenti come se si accingessero a suonare.

Qualcuno intanto salutava Drogo, ma pochi e non più come prima. Tutti sapevano, pareva, che egli se ne stava andando e che oramai non contava più niente nella gerarchia della Fortezza. Il tenente Moro e qualche altro vennero a dargli il buon viaggio; fu però un saluto brevissimo, con quella affettuosità generica ch'è propria dei giovani verso le vecchie generazioni. Uno disse a Drogo che il signor comandante Simeoni lo pregava di aspettare, in quel momento era impegnatissimo, il signor maggiore Drogo avesse la bontà di pazientare qualche minuto, il signor comandante sarebbe venuto senza fallo. Salito che fu in carrozza, Drogo diede invece subito ordine di partire. Aveva fatto abbassare il soffietto per respirare di più, si era avvolto attorno alle gambe due o tre coperte scure sulle quali spiccava lo scintillio della sciabola.

Traballando sui sassi, la carrozza si avviò per la sassosa spianata, la via di Drogo volgendo così all'ultimo termine. Voltato da un lato sul sedile, la testa dondolando a ogni urto delle ruote, Drogo fissava i muri gialli della Fortezza che si facevano sempre più bassi.

Lassù era passata la sua esistenza segregata dal mondo, per aspettare il nemico egli si era tormentato più di trent'anni e adesso che gli stranieri arrivavano, adesso lo cacciavano via. Ma i suoi compagni, gli altri che giù nella città avevano menato una vita facile e lieta, eccoli adesso arrivare al valico, con superiori sorrisi di sprezzo, a far bottino di gloria.

Gli occhi di Drogo fissavano come non mai le giallastre pareti della Fortezza, le sagome geometriche di casematte e polveriere. Lacrime lente e amarissime calavano giù per la pelle raggrinzita, tutto finiva miseramente e non restava nulla da dire.

Nulla, proprio nulla restava disponibile a favore di Drogo, egli era solo al mondo, malato, e l'avevano cacciato via come un lebbroso. Maledetti, maledetti, diceva. Ma poi preferiva lasciarsi andare, non pensare più a niente, altrimenti un insopportabile rigurgito d'ira gli si gonfiava nel petto. Il sole era già sulla via discendente, pur rimanendogli parecchia strada da fare, i due soldati in serpa chiacchieravano tranquillamente, indifferenti al rimanere o al partire. Essi avevano preso la vita come veniva, senza angustiarsi con pensieri assurdi. La carrozza, di ottima costruzione, una vera carrozza da malato, oscillava ad ogni buca del terreno come delicata bilancia. E la Fortezza, nell'insieme del panorama, si faceva sempre più piccola e piatta, sebbene le sue mura risplendessero stranamente in quel pomeriggio di primavera.

L'ultima volta, molto probabilmente, pensò Drogo quando la carrozza giunse al ciglio della spianata, là dove la strada cominciava a immergersi nella valle. "Addio Fortezza", si disse. Ma Drogo era un po' instupidito e non ebbe neppure il coraggio di far fermare i cavalli, per dare ancora uno sguardo alla vecchia bicocca, che solo adesso, dopo secoli, stava per cominciare la giusta vita. Per un istante ancora rimase negli occhi di Drogo l'immagine della mura giallicce, dei bastioni a sghembo, delle misteriose ridotte, delle rupi laterali nere per il disgelo. Parve a Giovanni ma fu un infinitesimo di tempo - che le mura si allungassero improvvisamente verso il cielo, balenando di luce, poi ogni vista fu tolta brutalmente dalle rocce erbose contro cui sprofondava la strada.

Giunse verso le cinque a una piccola locanda, là dove la strada correva sul fianco della gola. In alto, come un miraggio si levavano caotiche creste di erba e di terra rossa, monti desolati dove forse mai era stato l'uomo. Nel fondo correva il torrente. La carrozza si fermò sul breve piazzale dinanzi alla locanda proprio mentre passava un battaglione di moschettieri. Drogo vide passargli attorno volti giovanili, rossi per il sudore e la fatica, occhi che lo fissavano con meraviglia.

Solo gli ufficiali lo salutarono. Sentì una voce, fra quelli che si erano allontanati: "Va comodo, il vecchietto!". Non seguì però nessuna risata. Mentre loro andavano alla battaglia, lui scendeva alla pianura vile. Che ridicolo ufficiale, pensavano probabilmente quei soldati, a meno che non gli avessero letto sul volto che anche lui andava a morire.

Non riusciva a liberarsi di quel vago intontimento, simile a nebbia: forse era stato il dondolio della carrozza, forse la malattia, forse semplicemente il dolore di vedere finire miseramente la vita. Non gli importava più di nulla, assolutamente. L'idea di rientrare nella sua città, di girare a passi strascicati per la vecchia casa deserta o di giacere in un letto per lunghi mesi di noia e di solitudine gli faceva paura. Non aveva nessuna fretta di arrivare. Decise di passare la notte nella locanda.

Aspettò che il battaglione fosse interamente passato, la polvere sollevata dai soldati ricaduta sui loro passi, il rombo dei loro carriaggi coperto dalla voce del torrente. Poi scese adagio dalla carrozza, appoggiandosi alle spalle di Luca.

Sulla soglia era seduta una donna, intenta a lavorare di calza e ai suoi piedi dormiva, in una rustica culla, un bambino. Drogo guardò stupito quel sonno meraviglioso, così diverso da quello degli uomini grandi, così delicato e profondo. Non erano ancora nati in quell'essere i torbidi sogni, la piccola anima navigava spensierata senza desideri o rimorsi per un'aria pura e quietissima. Drogo stette fermo a rimirare il bambino dormiente, una acuta tristezza gli entrava nel cuore. Cercò di immaginare se stesso immerso nel sonno, singolare Drogo che mai egli aveva potuto conoscere. Si prospettò l'aspetto del proprio corpo, bestialmente assopito, scosso da oscuri affanni, il respiro greve, la bocca socchiusa e cadente. Eppure anche lui un giorno aveva dormito come quel bambino, anche lui era stato grazioso e innocente e forse un vecchio ufficiale malato si era fermato a guardarlo, con amaro stupore. "Povero Drogo", si disse, e capiva come ciò fosse debole, ma dopo tutto egli era solo al mondo, e fuor che lui stesso nessun altro lo amava.

23. Il deserto dei Tartari (C. 28-29) Ο|έρημος|των|Τατάρων| 23. Η έρημος των Τατάρων (C. 28-29)

Passarono un giorno e una notte, il maggiore Giovanni Drogo giaceva nel letto, ogni tanto giungeva il ritmico tonfo della cisterna e nessun altro rumore, benché in tutta la Fortezza crescesse ad ogni minuto un ansioso fermento. Πέρασαν|μια|μέρα|και|μια|νύχτα|ο|μεγαλύτερος|Giovanni|Drogo|ξάπλωνε|στο|κρεβάτι|κάθε|τόσο|ερχόταν|ο|ρυθμικός|ήχος|της|δεξαμενής|και|κανένας|άλλος|θόρυβος|αν και|στην|όλη|η|Φρούριο|αυξανόταν|κάθε|κάθε|λεπτό|μια|ανήσυχος|αναταραχή ||||||||||he lay||||||||thud||||||||||||||||||fermentation A day and a night passed, Major Giovanni Drogo lay in bed, from time to time the rhythmic thud of the cistern and no other noise came, although an anxious ferment grew every minute throughout the fortress. Πέρασε μια μέρα και μια νύχτα, ο ταγματάρχης Giovanni Drogo ξάπλωνε στο κρεβάτι, κάθε τόσο ακουγόταν ο ρυθμικός θόρυβος της cisterna και κανένας άλλος ήχος, αν και σε όλη την Φορτέτσα αυξανόταν κάθε λεπτό μια ανήσυχη αναστάτωση. Isolato da tutto, Drogo se ne stava steso ad ascoltare il proprio corpo, se mai le perdute forze cominciassero a tornare. Απομονωμένος|από|όλα|Ντρόγκο|αν|εκείνος|ήταν|ξαπλωμένος|να|ακούει|το|δικό του|σώμα|αν|ποτέ|οι|χαμένες|δυνάμεις|άρχιζαν|να|επιστρέφουν Isolated from everything, Drogo lay there listening to his own body, should the lost strength ever begin to return. Απομονωμένος από όλα, ο Drogo ξάπλωνε ακούγοντας το σώμα του, μήπως οι χαμένες δυνάμεις άρχιζαν να επιστρέφουν. Il dottor Rovina gli aveva detto che sarebbe stata questione di pochi giorni. Ο|γιατρός|Ροβίνα|του|είχε|πει|ότι|θα ήταν|ήταν|θέμα|λίγες|λίγες|μέρες Ο γιατρός Rovina του είχε πει ότι θα ήταν θέμα λίγων ημερών. Ma di quanti in realtà? Μα|από|πόσους|σε|πραγματικότητα But how many actually? Αλλά πόσων στην πραγματικότητα; Avrebbe potuto, al sopraggiungere dei nemici, alzarsi almeno in pie di, vestirsi, trascinarsi fino sul tetto del Forte? Θα είχε|μπορούσε|κατά|έλευση|των|εχθρών|να σηκωθεί|τουλάχιστον|σε|πόδι|από|να ντυθεί|να σέρνεται|μέχρι|πάνω|στέγη|του|φρουρίου ||||||||||||to drag oneself||||| Could he have, at the arrival of the enemies, at least stand up, get dressed, drag himself up to the roof of the Fort? Θα μπορούσε, με την έλευση των εχθρών, να σηκωθεί τουλάχιστον όρθιος, να ντυθεί, να σέρνεται μέχρι την οροφή του Φρουρίου; Di quando in quando si levava dal letto, ogni volta che gli pareva di sentirsi un po' meglio, camminava senza appoggiarsi fin dinanzi allo specchio ma qui l'immagine sinistra della sua faccia, sempre più terrea e scavata, spegneva le nuove speranze. Από|πότε|σε|πότε|ο ίδιος|σηκωνόταν|από|κρεβάτι|κάθε|φορά|που|του|φαινόταν|να|αισθάνεται|λίγο|καλύτερα|καλύτερα|περπατούσε|χωρίς|να στηρίζεται|μέχρι|μπροστά|στο|καθρέφτη|αλλά|εδώ|η εικόνα|αριστερή|του|δικού του|προσώπου|πάντα|πιο|γήινη|και|σκαμμένη|έσβηνε|τις|νέες|ελπίδες ||||||||||||||||||||||||||||||||||terrible|||||| From time to time he got out of bed, whenever he thought he felt a little better, he walked without leaning right in front of the mirror, but here the sinister image of his face, more and more earthy and hollow, extinguished the new hopes. Από καιρό σε καιρό σηκωνόταν από το κρεβάτι, κάθε φορά που νόμιζε ότι αισθανόταν λίγο καλύτερα, περπατούσε χωρίς να στηρίζεται μέχρι μπροστά στον καθρέφτη, αλλά εκεί η αριστερή εικόνα του προσώπου του, όλο και πιο γήινη και σκαμμένη, έσβηνε τις νέες ελπίδες. Annebbiato dal capogiro ritornava barcollando al letto, malediceva il medico che non lo riusciva a guarire. Θολωμένος|από|ζάλη|γύριζε|παραπατώντας|στο|κρεβάτι|κατηγορούσε|τον|γιατρό|που|δεν|τον|κατάφερνε|να|θεραπεύσει blurred||dizziness||stumbling|||he cursed|||||||| Clouded with dizziness, he staggered back to the bed, cursing the doctor who couldn't heal him. Θολωμένος από την ζάλη, γύριζε σέρνοντας πίσω στο κρεβάτι, καταριόταν τον γιατρό που δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει.

Già la striscia di sole sul pavimento aveva fatto ampio giro, dovevano essere almeno le undici, voci inconsuete si alzavano dal cortile e Drogo giaceva immobile, con gli sguardi al soffitto, quando entrò nella camera il tenente colonnello Simeoni, comandante della Fortezza. Ήδη|η|λωρίδα|του|ήλιου|στο|πάτωμα|είχε|κάνει|ευρύ|κύκλο|έπρεπε|να είναι|τουλάχιστον|οι|έντεκα|φωνές|ασυνήθιστες|(αντωνυμία)|υψώνονταν|από|αυλή|και|Ντρόγκο|ξάπλωνε|ακίνητος|με|(αντωνυμία)|βλέμματα|στο|ταβάνι|όταν|μπήκε|στην|κάμαρα|ο|ταγματάρχης|συνταγματάρχης|Σιμεόνι|διοικητής|της|Φρουρίου |||||||||||||||||unusual|||||||||||||||||||||||| Already the strip of sunlight on the floor had made a wide circle, it must have been at least eleven o'clock, unusual voices rose from the courtyard and Drogo was lying motionless, staring at the ceiling, when Lieutenant Colonel Simeoni, commander of the fortress, entered the room. Ήδη η λωρίδα του ήλιου στο πάτωμα είχε κάνει έναν ευρύ κύκλο, έπρεπε να είναι τουλάχιστον έντεκα, ασυνήθιστες φωνές υψώνονταν από την αυλή και ο Ντρόγκο ξάπλωνε ακίνητος, με τα βλέμματα στραμμένα στην οροφή, όταν μπήκε στην κάμαρα ο ταγματάρχης Σιμεόνι, διοικητής του Φρουρίου.

"Altro che avanti" disse Simeoni. άλλο|από|μπροστά|είπε|Σιμεόνι "Άλλο από το να προχωρήσουμε" είπε ο Σιμεόνι. "Le artiglierie sono già in cima al gradone, e adesso le stanno postando… ma tu deve scusarmi se non sono venuto… è diventato un inferno qui. Οι|πυροβολαρχίες|είναι|ήδη|στην|κορυφή|του|σκαλοπάτι|και|τώρα|τις|τις|τοποθετώντας|αλλά|εσύ|πρέπει|να με συγχωρέσεις|αν|δεν|είμαι|ήρθα|είναι|έγινε|μια|κόλαση|εδώ |||||||step|||||||||||||||||| "The artillery is already at the top of the step, and now they're posting it ... but you must excuse me if I didn't come ... it became hell here. "Τα πυροβόλα είναι ήδη στην κορυφή της σκάλας, και τώρα τα τοποθετούν… αλλά πρέπει να με συγχωρέσεις που δεν ήρθα… έχει γίνει κόλαση εδώ. Questo pomeriggio arrivano i primi rinforzi, ho trovato solo adesso cinque minuti liberi…" Αυτό|απόγευμα|φτάνουν|οι|πρώτοι|ενισχύσεις|έχω|βρει|μόνο|τώρα|πέντε|λεπτά|ελεύθερα Esta tarde llegan los primeros refuerzos, solo ahora he encontrado cinco minutos libres ... " Αυτό το απόγευμα φτάνουν οι πρώτοι ενισχυτές, μόλις τώρα βρήκα πέντε λεπτά ελεύθερα…"

"Ah, no no, non pensarci, pensa a guarire adesso, e non credere che ti abbia dimenticato. Αχ|όχι|όχι|μη|σκεφτείς|σκέψου|να|θεραπευτείς|τώρα|και|μη|πιστεύεις|ότι|σε|έχει|ξεχάσει "Ah, no no, don't think about it, think about getting well now, and don't think I've forgotten you. "Αχ, όχι όχι, μην το σκέφτεσαι, σκέψου να γίνεις καλά τώρα, και μην πιστεύεις ότι σε ξέχασα. Ho anzi una buona notizia: oggi verrà una magnifica carrozza a prenderti. Έχω|μάλιστα|μια|καλή|είδηση|σήμερα|θα έρθει|μια|υπέροχη|άμαξα|να|σε πάρει Indeed, I have good news: a magnificent carriage will come to take you today. Έχω μάλιστα μια καλή είδηση: σήμερα θα έρθει μια υπέροχη άμαξα να σε πάρει. Guerra o non guerra, gli amici prima di tutto…" osò dire. Πόλεμος|ή|δεν|πόλεμος|οι|φίλοι|πρώτα|από|όλα|τόλμησε|να πει War or no war, friends first… "he dared to say. Πόλεμος ή όχι, οι φίλοι πρώτα απ' όλα…" τόλμησε να πει.

"Ma sì, per venirti a prendere. Μα|ναι|για|να έρθει να σε||πάρει "But yes, to pick you up. "Μα ναι, για να έρθει να σε πάρει. Non vorrai stare sempre in questa stanzaccia, in città ti curerai meglio, entro un mese sarai rimesso in gamba. Δεν|θα θέλεις|να μείνεις|πάντα|σε|αυτή|μικρή κάμαρα|στην|πόλη|σε|θα θεραπεύσεις|καλύτερα|μέσα σε|ένα|μήνα|θα είσαι|αποκαταστημένος|σε|φόρμα ||||||little room|||||||||||| You will not want to stay in this bad room all the time, in the city you will be treated better, within a month you will be back on your feet. Δεν θα ήθελες να μείνεις πάντα σε αυτό το δωμάτιο, στην πόλη θα φροντίσεις καλύτερα, σε ένα μήνα θα είσαι στα πόδια σου. E non darti pensiero di qui, oramai il più è superato." Και|δεν|να δώσεις|σκέψη|από|εδώ|πια|το|περισσότερο|είναι|ξεπερασμένο And don't worry about it here, by now the most is outdated. " Και μην ανησυχείς γι' αυτό, πια το πιο δύσκολο έχει περάσει." Un'ira tremenda si ingorgò nel petto di Drogo. Μια οργή|τρομερή|(αναφορική αντωνυμία)|φούσκωσε|στο|στήθος|του|Ντρόγκο Μια τρομερή οργή συγκεντρώθηκε στο στήθος του Ντρόγκο. Lui, che aveva buttato via le cose migliori della vita per aspettare i nemici, che da più di trent'anni si era nutrito di quell'unica fede, lo cacciavano via proprio adesso, che finalmente la guerra arrivava? Αυτός|που|είχε|πετάξει|μακριά|τα|πράγματα|καλύτερα|της|ζωής|για να|περιμένει|τους|εχθρούς|που|από|περισσότερα|από|τριάντα χρόνια|είχε|ήταν|θρέφεται|από|εκείνη την μοναδική|πίστη|αυτόν|έδιωχναν|μακριά|ακριβώς|τώρα|που|τελικά|τον|πόλεμο|ερχόταν Αυτός, που είχε πετάξει τα καλύτερα πράγματα της ζωής του για να περιμένει τους εχθρούς, που για πάνω από τριάντα χρόνια είχε θρέψει μόνο αυτή την πίστη, τον έδιωχναν ακριβώς τώρα, που επιτέλους ο πόλεμος ερχόταν;

"Dovevi chiedermelo, almeno" rispose con voce tre mante dall'ira. Έπρεπε|να μου το ρωτήσεις|τουλάχιστον|απάντησε|με|φωνή|τρεις|φορές|από την οργή "Έπρεπε τουλάχιστον να μου το ζητήσεις," απάντησε με φωνή τρεμάμενη από την οργή. "Io non mi muovo, io voglio stare qui, sono meno malato di quanto tu creda, io domani mi alzo…" Εγώ|δεν|με|κινώ||θέλω|να μείνω|εδώ|είμαι|λιγότερο|άρρωστος|από|όσο|εσύ|πιστεύεις||αύριο|με|σηκώνω "Εγώ δεν κουνιέμαι, εγώ θέλω να μείνω εδώ, είμαι λιγότερο άρρωστος απ' ότι νομίζεις, αύριο θα σηκωθώ…"

"Non agitarti per carità, non ne faremo niente, se ti agiti starai ancora peggio" fece Simeoni con uno stentato sorriso di comprensione. Δεν|ταράζεσαι|για|ελεημοσύνη|δεν|από αυτό|θα κάνουμε|τίποτα|αν|σε|ταράξεις|θα είσαι|ακόμα|χειρότερα|είπε|Σιμεόνι|με|ένα|διστακτικό|χαμόγελο|της|κατανόησης ||||||||||||||||||strained||| "Don't get upset for heaven's sake, we won't do anything about it, if you get upset you will be even worse" Simeoni said with a broken smile of understanding. "Μη ταράζεσαι για θεούλη, δεν θα κάνουμε τίποτα, αν ταραχτείς θα είσαι ακόμα χειρότερα" είπε ο Σιμεόνι με ένα δύσκολο χαμόγελο κατανόησης.

Trent'anni sono qualcosa, tutto per aspettare questi nemici. Τριάντα χρόνια|είναι|κάτι|όλα|για|να περιμένει|αυτοί|εχθροί Τριάντα χρόνια είναι κάτι, όλα για να περιμένω αυτούς τους εχθρούς. Non puoi pretendere adesso… Non puoi pretendere adesso che me ne vada, non puoi pretendere, ho un certo diritto di rimanere, mi pare…" Δεν|μπορείς|να απαιτήσεις|τώρα|δεν|μπορείς|να απαιτήσεις||||||||να απαιτείς|έχω|ένα|σίγουρο|δικαίωμα|να|μείνω|μου|φαίνεται ||to expect|||||||||||||||||||| You can't expect now ... You can't expect me to go now, you can't expect, I have a certain right to stay, I think ... " Δεν μπορείς να απαιτείς τώρα… Δεν μπορείς να απαιτείς τώρα να φύγω, δεν μπορείς να απαιτείς, έχω ένα δικαίωμα να μείνω, μου φαίνεται…"

"Bene" ribatté Simeoni irritato. Καλά|αντέτεινε|Σιμεόνι|ενοχλημένος "Καλά" αντέτεινε ο Σιμεόνι ενοχλημένος. "Credevo di farti un favore e tu mi rispondi in questo modo. Πίστευα|να|σου κάνω|ένα|χάρη|και|εσύ|μου|απαντάς|με|αυτόν|τρόπο "Νόμιζα ότι σου κάνω μια χάρη και μου απαντάς έτσι. Non valeva proprio la pena. Δεν|άξιζε|πραγματικά|η|προσπάθεια It just wasn't worth it. Δεν άξιζε καθόλου τον κόπο. Ho mandato due portaordini apposta, ho fatto ritardare apposta la marcia di una batteria per lasciar passare la carrozza." Έχω|στείλει|δύο|παραγγελίες|σκόπιμα|Έχω|κάνει|καθυστερήσει|σκόπιμα|την|πορεία|μιας||μπαταρίας|για να|αφήσει|περάσει|την|άμαξα |||order forms||||||||||||||| I sent two runners on purpose, I deliberately delayed the running of a battery to let the carriage pass. " Έστειλα δύο διαταγές ειδικά, καθυστέρησα σκόπιμα την πορεία μιας μπαταρίας για να αφήσω να περάσει η άμαξα."

"Ma non dico mica niente a te" fece Drogo. Μα|δεν|λέω|καθόλου|τίποτα|σε|εσένα|είπε|Ντρόγκο "But I'm not saying anything to you," said Drogo. "Αλλά δεν λέω τίποτα σε σένα" είπε ο Ντρόγκο. "Ti sono anzi riconoscente, tu l'hai fatto a fin di bene, lo capisco" (oh che pena, pensava, doversi tener buona quella carogna) "del resto la carrozza può fermarsi qua, adesso non sono neanche in condizioni di far un viaggio simile" aggiunse incautamente. Σου|είμαι|μάλιστα|ευγνώμον|εσύ|το έχεις|κάνει|για|σκοπό|καλό|καλό|το|καταλαβαίνω|ω|τι|λύπη|σκεφτόταν|να|κρατήσει|καλή|εκείνη|καριόλης|του|υπόλοιπου|η|άμαξα|μπορεί||εδώ|τώρα|δεν|είμαι|ούτε|σε|συνθήκες|να|κάνει|ένα|ταξίδι|παρόμοιο|πρόσθεσε|απρόσεκτα |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||carefully "On the contrary, I am grateful to you, you did it for a good purpose, I understand" (oh what a pity, he thought, having to keep the carrion good) "after all the carriage can stop here, now I'm not even in a position to make a such a trip, "he added recklessly. "Σου είμαι μάλιστα ευγνώμον, το έκανες για καλό, το καταλαβαίνω" (αχ, τι κρίμα, σκεφτόταν, να πρέπει να κρατήσει καλή αυτή την καριόλα) "από την άλλη, η άμαξα μπορεί να σταματήσει εδώ, τώρα δεν είμαι καν σε θέση να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι" πρόσθεσε απρόσεκτα.

"Poco fa dicevi che domani ti alzi, adesso dici di non poter neanche montare in carrozza, scusami ma non sai neanche tu cosa ti vuoi…" Drogo cercò di aggiustare: "Oh, no, è ben diverso, una cosa è fare un viaggio simile e un'altra andare fin sul cammino di ronda, posso anche portarmi una panchetta e sedermi se mi sento debole" (aveva pensato di dire una "sedia" ma la cosa poteva sembrare ridicola) "di là posso controllare il servizio, posso almeno vedere". Λίγο|πριν|έλεγες|ότι|αύριο|σε|σηκώνεσαι|τώρα|λες|να|όχι|μπορείς|ούτε|να ανέβεις|σε|άμαξα|συγχώρεσέ με|αλλά|δεν|ξέρεις|ούτε|εσύ|τι|σε|θέλεις|Ντρόγκο|προσπάθησε|να|διορθώσει|Ω|όχι|είναι|πολύ|διαφορετικό|μια|πράγμα|είναι|να κάνεις|ένα|ταξίδι|παρόμοιο|και|μια άλλη|να πάω|μέχρι|στο|μονοπάτι|της|περιπολίας|μπορώ|επίσης|να φέρω|μια|παγκάκι|και|να καθίσω|αν|με|νιώθω|αδύναμος|είχε|σκεφτεί|να|πει|μια|καρέκλα|αλλά|η|κατάσταση|μπορούσε|να φαίνεται|γελοία|από|εκεί|μπορώ|να ελέγξω|την|υπηρεσία|μπορώ|τουλάχιστον|να δω |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||little bench||||||||||||||||||||||||||| "A little while ago you said that you will get up tomorrow, now you say you can't even get into a carriage, I'm sorry but you don't even know what you want ..." Drogo tried to fix: "Oh, no, it's very different, it's one thing to take a trip similar and another to go to the patrol path, I can also take a bench and sit down if I feel weak "(he thought of saying a" chair "but it might seem ridiculous)" from there I can check the service, I can at least to see". "Πριν λίγο έλεγες ότι αύριο θα σηκωθείς, τώρα λες ότι δεν μπορείς ούτε να μπεις στην άμαξα, συγγνώμη αλλά ούτε εσύ ξέρεις τι θέλεις…" Ο Ντρόγκο προσπάθησε να διορθώσει: "Ω, όχι, είναι πολύ διαφορετικό, άλλο είναι να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι και άλλο να πας μέχρι το μονοπάτι της περιφρούρησης, μπορώ να πάρω και μια παγκάκι και να καθίσω αν νιώθω αδύναμος" (είχε σκεφτεί να πει μια "καρέκλα" αλλά αυτό θα μπορούσε να φανεί γελοίο) "από εκεί μπορώ να ελέγξω την υπηρεσία, μπορώ τουλάχιστον να δω".

Drogo lo guardò agghiacciato. Ντρόγκο|τον|κοίταξε|παγωμένος |||frozen Drogo looked at him frozen. Ο Ντρόγκο τον κοίταξε παγωμένος. A tanto arrivava dunque Simeoni? Σε|τόσο|έφτανε|λοιπόν|Σιμεόνι So was Simeoni going so far? Τόσο μακριά έφτανε λοιπόν ο Σιμεόνι; Voleva spedir via lui Drogo per avere una stanza libera? Ήθελε|να στείλει|μέσω|αυτόν|Ντρόγκο|για να|έχει|μια|δωμάτιο|ελεύθερη Ήθελε να διώξει τον Ντρόγκο για να έχει ένα ελεύθερο δωμάτιο; Unicamente per questo? Μοναδικά|για|αυτό Μόνο γι' αυτό; Altro che premura e amicizia. Άλλο|από|βιασύνη|και|φιλία ||concern|| Other than concern and friendship. Άλλο πράγμα η φροντίδα και η φιλία. Doveva capirlo fin da principio, pensò Drogo, doveva bene aspettarselo da una canaglia simile. Έπρεπε|να το καταλάβει|από|από|την αρχή|σκέφτηκε|Ντρόγκο|έπρεπε|καλά|να το περιμένει|από|μια|κακοποιό|παρόμοιο ||||||||||||scoundrel| He must have understood this from the beginning, Drogo thought, he must have expected it from such a rogue. Έπρεπε να το καταλάβει από την αρχή, σκέφτηκε ο Ντρόγκο, έπρεπε να το περιμένει από μια τέτοια κατεργάρα.

Siccome Drogo taceva, Simeoni, incoraggiato, insistette: "Tre letti qui ci possono stare benissimo. Εφόσον|Ντρόγκο|σιωπούσε|Σιμεόνι|ενθαρρυμένος|επέμεινε|Τρία|κρεβάτια|εδώ|μας|μπορούν|να είναι|πολύ καλά Since Drogo was silent, Simeoni, encouraged, insisted: "Three beds here can fit perfectly. Καθώς ο Ντρόγκο σιωπούσε, ο Σιμεόνι, ενθαρρυμένος, επέμεινε: "Τρία κρεβάτια εδώ μπορούν να χωρέσουν μια χαρά. Due lungo quella parete e il terzo in quell'angolo. Δύο|κατά μήκος|εκείνη|τοίχος|και|ο|τρίτος|σε|εκείνη τη γωνία Δύο κατά μήκος του τοίχου και το τρίτο σε αυτή τη γωνία. Vedi?, Drogo, se tu mi ascolti" specificò senza più il minimo riguardo umano "se tu mi ascolti in fondo mi faciliti il compito, mentre a star qui, scusa sai se te lo dico, non vedo che cosa tu possa fare di utile, nelle condizioni che sei." Βλέπεις;|Ντρόγκο|αν|εσύ|με|ακούς|διευκρίνισε|χωρίς|πια|το|ελάχιστο|σεβασμό|ανθρώπινο|αν|εσύ|με|ακούς|στο|βάθος|με|διευκολύνεις|το|καθήκον|ενώ|να|είμαι|εδώ|συγγνώμη|ξέρεις|αν|σε|το|λέω|δεν|βλέπω|τι|πράγμα|εσύ|μπορεί|να κάνει|από|χρήσιμο|στις|συνθήκες|που|είσαι |||||||||||||||||||||||while|||||||||||||||||||||| Do you see ?, Drogo, if you listen to me "he specified without the slightest human consideration" if you listen to me basically you make it easier for me, while staying here, sorry you know if I tell you, I don't see what you can do useful , in the condition you are. " Βλέπεις;, Ντρόγκο, αν με ακούς" διευκρίνισε χωρίς πια τον ελάχιστο ανθρώπινο σεβασμό "αν με ακούς στην πραγματικότητα μου διευκολύνεις το έργο, ενώ αν μείνεις εδώ, συγγνώμη που στο λέω, δεν βλέπω τι μπορείς να κάνεις χρήσιμο, στις συνθήκες που βρίσκεσαι."

"Scusami" disse l'altro "scusami se insisto, ma vorrei sistemarla subito questa faccenda. Συγγνώμη|είπε|ο άλλος|συγγνώμη|αν|επιμένω|αλλά|θα ήθελα|να την τακτοποιήσω|αμέσως|αυτή|υπόθεση |||||||||||matter "I'm sorry," said the other, "I'm sorry if I insist, but I'd like to settle this matter immediately. "Συγγνώμη" είπε ο άλλος "συγγνώμη που επιμένω, αλλά θα ήθελα να τακτοποιήσω αυτή την υπόθεση αμέσως. Oramai la carrozza è in viaggio, Rovina è favorevole alla partenza, qui resterebbe libera una stanza, tu guarisci più presto e in fondo anch'io a tenerti qui malato, mi prendo una bella responsabilità, se poi succedesse una disgrazia. Πλέον|η|άμαξα|είναι|σε|ταξίδι|η Ροβίνα|είναι|υπέρ|στην|αναχώρηση|εδώ|θα παρέμενε|ελεύθερη|μια|δωμάτιο|εσύ|θα θεραπευτείς|πιο|γρήγορα|και|στο|βάθος|κι εγώ|να|κρατήσω|εδώ|άρρωστος|μου|παίρνω|μια|ωραία|ευθύνη|αν|μετά|συνέβαινε|μια|ατυχία |||||||||||||||||||||||||||||||||||||disgrace By now the carriage is on its way, Ruina is in favor of leaving, a room would remain free here, you get well sooner and after all I too keep you sick here, I take a great responsibility, if then a misfortune happens. Πλέον η άμαξα είναι σε πορεία, η Ροβίνα είναι υπέρ της αναχώρησης, εδώ θα έμενε ελεύθερο ένα δωμάτιο, εσύ θα γίνεις καλά πιο γρήγορα και στο κάτω-κάτω κι εγώ που σε κρατώ εδώ άρρωστο, αναλαμβάνω μια ωραία ευθύνη, αν μετά συμβεί κάποια ατυχία. Mi obblighi ad assumere una bella responsabilità, te lo dico sinceramente." Μου|υποχρεώνεις|να|αναλάβω|μια|όμορφη|ευθύνη|σε|το|λέω|ειλικρινά You oblige me to take on a great responsibility, I tell you sincerely. " Με υποχρεώνεις να αναλάβω μια ωραία ευθύνη, σου το λέω ειλικρινά."

"Senti" rispose Drogo, ma capiva come fosse assurdo lottare; intanto fissava la striscia di sole che stava salendo lungo la parete di legno allungandosi di sghembo. Άκου|απάντησε|Ντρόγκο|αλλά|καταλάβαινε|πώς|ήταν|παράλογο|να παλέψει|εν τω μεταξύ|κοίταζε|η|λωρίδα|του|ήλιου|που|ήταν|ανεβαίνοντας|κατά μήκος|τον|τοίχο|από|ξύλο|εκτείνονταν|κατά|πλάγια ||||||||||he fixed|||||||||||||||crooked "Listen," Drogo replied, but he understood how absurd it was to fight; meanwhile he stared at the strip of sun that was rising along the wooden wall, stretching sideways. "Άκου" απάντησε ο Ντρόγκο, αλλά καταλάβαινε πόσο παράλογο ήταν να παλεύει; Εν τω μεταξύ, κοίταζε τη λωρίδα του ήλιου που ανέβαινε κατά μήκος του ξύλινου τοίχου, εκτείνοντας τη διαγώνια. "Scusami se ti dico di no, ma preferisco restare. Συγγνώμη|αν|σε|λέω|να|όχι|αλλά|προτιμώ|να μείνω "Συγγνώμη αν σου λέω όχι, αλλά προτιμώ να μείνω. Tu non avrai nessuna grana, te lo garantisco, se vuoi ti faccio una dichiarazione scritta. Εσύ|δεν|θα έχεις|καμία|πρόβλημα|σε|το|εγγυώμαι|αν|θέλεις|σε|κάνω|μια|δήλωση|γραπτή ||||trouble|||||||||| You will not have any trouble, I guarantee you, if you want I will make you a written declaration. Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα, στο εγγυώμαι, αν θέλεις μπορώ να σου κάνω μια γραπτή δήλωση. Va là, Simeoni, lasciami tranquillo, forse ho poco tempo da vivere, lascia che io stia qui, sono più di trent'anni che dormo in questa stanza…" Πήγαινε|εκεί|Σιμεόνι|άφησέ με|ήσυχο|ίσως|έχω|λίγο|χρόνο|να|ζήσω|άφησε|να|εγώ|μείνω|εδώ|είμαι|περισσότερα|από|τριάντα χρόνια|που|κοιμάμαι|σε|αυτή|δωμάτιο Άσε με, Σιμεών, άφησέ με ήσυχο, ίσως έχω λίγο χρόνο να ζήσω, άφησέ με να μείνω εδώ, κοιμάμαι σε αυτό το δωμάτιο πάνω από τριάντα χρόνια…"

Così disse e se n'andò in fretta, deliberatamente, per non lasciare a Drogo il tempo per nuove obiezioni. Έτσι|είπε|και|ο ίδιος|έφυγε|με|βιασύνη|σκόπιμα|για να|δεν|αφήσει|στον|Ντρόγκο|τον|χρόνο|για|νέες|αντιρρήσεις Έτσι είπε και έφυγε γρήγορα, σκόπιμα, για να μην αφήσει στον Ντρόγκο χρόνο για νέες αντιρρήσεις. Chiuse la porta con grande precipitazione, si allontanò per il corridoio a passi svelti, da persona soddisfatta di sé, che domina perfettamente la situazione. Έκλεισε|η|πόρτα|με|μεγάλη|βιασύνη|αυτός|απομακρύνθηκε|κατά μήκος του|ο|διάδρομος|με|βήματα|γρήγορα|από|άνθρωπος|ικανοποιημένος|από|τον εαυτό του|που|κυριαρχεί|τέλεια|την|κατάσταση |||||||||||||quick steps|||||||||| Έκλεισε την πόρτα με μεγάλη βιασύνη, απομακρύνθηκε διαγώνια με γρήγορα βήματα, σαν ένα άτομο που είναι ικανοποιημένο με τον εαυτό του, που κυριαρχεί τέλεια στην κατάσταση. Rimase un greve silenzio. Έμεινε|ένα|βαρύς|σιωπή ||heavy| Έμεινε μια βαριά σιωπή. Ploc! Πλοκ Πλοκ! fece dietro al muro l'acqua della cisterna. έκανε|πίσω|στον|τοίχο|το νερό|της|δεξαμενής έκανε πίσω από τον τοίχο το νερό της δεξαμενής. Poi non si udì nella camera che l'ansimare di Drogo, alquanto simile a un singhiozzo. Μετά|δεν|(αντωνυμία)|άκουσε|στην|κάμαρα|που|η ανάσα|του|Ντρόγκο|κάπως|παρόμοιο|σε|ένα|λυγμός |||||||the gasping|||||||sobbing Then only Drogo's panting was heard in the room, somewhat like a sob. Μετά δεν ακούστηκε τίποτα στην κάμαρα εκτός από την αναπνοή του Ντρόγκο, κάπως παρόμοια με ένα λυγμό. E fuori la giornata era al suo più grande splendore, perfino le pietre cominciavano a intiepidirsi, lontano ed uguale si sentiva il suono dell'acqua sulle precipitose pareti, i nemici si ammassavano sotto l'ultimo gradone al cospetto della Fortezza, per la strada della pianura scendevano ancora truppe e carriaggi. Και|έξω|η|μέρα|ήταν|στο|δικό του|πιο|μεγάλος|λαμπρότητα|ακόμα και|οι|πέτρες|άρχιζαν|να|ζεσταίνονται|μακριά|και|ομοιόμορφα|(αντωνυμία)|ακουγόταν|ο|ήχος|του νερού|στις|απότομες|τοίχους|οι|εχθροί|(αντωνυμία)|συγκεντρώνονταν|κάτω από||σκαλοπάτι|μπροστά από|θέα|της|Φορτέτζα|μέσω|της|δρόμου|της|πεδιάδας|κατέβαιναν|ακόμα|στρατεύματα|και|άρματα |||||||||||||||||||||||||||||||||||incredible|||||||||||| And outside the day was at its greatest splendor, even the stones were beginning to warm, far and the same could be heard the sound of the water on the precipitous walls, the enemies massed under the last step in front of the Fortress, along the road of the troops and wagons still descended on the plain. Και έξω η μέρα ήταν στο μεγαλύτερο της μεγαλείο, ακόμα και οι πέτρες άρχιζαν να ζεσταίνονται, μακριά και ομοιόμορφα ακουγόταν ο ήχος του νερού στις απότομες πλαγιές, οι εχθροί συγκεντρώνονταν κάτω από την τελευταία σκάλα μπροστά στο Φρούριο, στον δρόμο της πεδιάδας κατέβαιναν ακόμα στρατεύματα και άρματα. Sugli spalti del Forte tutto è pronto, le munizioni in regola, i soldati ben disposti, le armi verificate. Στους|τοίχους|του|Φρουρίου|όλα|είναι|έτοιμα|οι|πυρομαχικά|σε|κανονισμό|οι|στρατιώτες|καλά|τοποθετημένοι|οι|όπλα|ελεγμένες Στα τείχη του Φρουρίου όλα είναι έτοιμα, τα πυρομαχικά κανονισμένα, οι στρατιώτες καλά τοποθετημένοι, τα όπλα ελεγμένα. Tutti gli sguardi sono al nord, anche se non si vede niente per via delle montagne davanti (solo dalla Ridotta Nuova si può osservare bene tutto quanto). Όλοι|οι|βλέμματα|είναι|προς|βορρά|επίσης|αν|δεν|(αντωνυμία)|βλέπει|τίποτα|λόγω|δρόμου|των|βουνών|μπροστά|μόνο|από|Ρινόρτα|Νέα|(αντωνυμία)|μπορεί|να παρατηρήσει|καλά|τα πάντα|όλα Όλες οι ματιές είναι προς τον βορρά, αν και δεν φαίνεται τίποτα λόγω των βουνών μπροστά (μόνο από την Νέα Μικρή Φρουρά μπορεί κανείς να παρατηρήσει καλά τα πάντα). Così come in quei giorni lontani quando erano giunti gli stranieri per delimitare i confini, come allora c'è una sospensione di animi, fra alterni soffi di paura e di gioia. Έτσι|όπως|σε|εκείνους|ημέρες|μακρινοί|όταν|ήταν|αφιχθέντες|οι|ξένοι|για|να οριοθετήσουν|τους|συνόρους|όπως|τότε|υπάρχει|μια|αναστολή|των|ψυχών|ανάμεσα σε|εναλλασσόμενους|αναστεναγμούς|από|φόβο|και|από|χαρά Just as in those distant days when foreigners came to delimit the borders, as then there is a suspension of souls, between alternating breaths of fear and joy. Όπως τότε, σε εκείνες τις μακρινές μέρες όταν είχαν φτάσει οι ξένοι για να οριοθετήσουν τα σύνορα, έτσι και τώρα υπάρχει μια αναστολή ψυχών, ανάμεσα σε εναλλασσόμενες αναπνοές φόβου και χαράς. Comunque nessuno ha il tempo per ricordarsi di Drogo, il quale sta vestendosi, aiutato da Luca, e si prepara a partire. Όμως|κανείς|έχει|το|χρόνο|να|θυμηθεί|για|Ντρόγκο|ο|οποίος|είναι|ντύνεται|βοηθούμενος|από|Λούκα|και|ο ίδιος|ετοιμάζεται|να|φύγει Πάντως κανείς δεν έχει χρόνο να θυμηθεί τον Ντρόγκο, ο οποίος ντύνεται, βοηθούμενος από τον Λούκα, και ετοιμάζεται να φύγει.

-- --

Capitolo 29 Κεφάλαιο Κεφάλαιο 29

Come carrozza era effettivamente una dignitosa carrozza, perfino esagerata su quelle rustiche strade. Όπως|άμαξα|ήταν|πραγματικά|μια|αξιοπρεπής|άμαξα|ακόμα και|υπερβολική|σε|εκείνες|αγροτικές|δρόμους As a carriage it was indeed a dignified carriage, even exaggerated on those rustic streets. Ως άμαξα ήταν πράγματι μια αξιοπρεπής άμαξα, ακόμη και υπερβολική σε αυτούς τους αγροτικούς δρόμους. Poteva sembrare di un ricco signore se non ci fosse stato sugli sportelli lo stemma di un reggimento. Θα μπορούσε|να φαίνεται|ενός||πλούσιου|κυρίου|αν|δεν|εκεί|ήταν|παρών|στα|γκισέ|το|έμβλημα|ενός||τάγματος ||||||||||||||coat of arms||| He might have looked like a wealthy gentleman if there hadn't been a regimental crest on the doors. Θα μπορούσε να φαίνεται του πλούσιου κυρίου αν δεν υπήρχε στα θυρίδες το έμβλημα ενός συντάγματος. In serpa erano due soldati, il cocchiere e l'attendente di Drogo. Στο|σερπα|ήταν|δύο|στρατιώτες|ο|αμαξάς|και|ο βοηθός|του|Ντρόγκο |Serpa|||||coach|||| Στην καρότσα ήταν δύο στρατιώτες, ο αμαξάς και ο ακόλουθος του Ντρόγκο.

Nessuno, in mezzo al trambusto della Fortezza, dove già arrivavano i primi scaglioni di rinforzi, fece molta attenzione a un ufficiale magro, dal volto smunto e giallastro, che scendeva lentamente le scale, si avviava all'andito di ingresso e usciva fuori dove era ferma la carrozza. Κανένας|μέσα|στο|της|αναστάτωσης|της|Φορτέτσα|όπου|ήδη|έφταναν|οι|πρώτοι|ομάδες|ενίσχυσης||έκανε|πολλή|προσοχή|σε|έναν|αξιωματικό|αδύνατο|από|πρόσωπο|εξαντλημένο|και|κιτρινωπό|που|κατέβαινε|αργά|τις|σκάλες|αυτός|κατευθυνόταν|στον διάδρομο|του|εισόδου|και|έβγαινε|έξω|όπου|ήταν|σταματημένη|η|άμαξα ||||bustle|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| No one, in the midst of the hustle and bustle of the Fortress, where the first brackets of reinforcements were already arriving, paid much attention to a thin officer with a gaunt, yellowish face, who slowly descended the stairs, walked to the entrance hall and went out where he was stop the carriage. Κανείς, μέσα στον θόρυβο του Φρουρίου, όπου ήδη έφταναν οι πρώτες φάλαγγες ενισχύσεων, δεν πρόσεξε πολύ έναν αδύνατο αξιωματικό, με πρόσωπο χλωμό και κιτρινωπό, που κατέβαινε αργά τις σκάλες, κατευθυνόταν προς την είσοδο και έβγαινε έξω όπου ήταν σταθμευμένο το κάρο.

Sulla spianata, inondata di sole, si vedeva in quel momento avanzare una lunga schiera di soldati, di cavalli e di muli, proveniente dalla valle. Στην|πλατεία|πλημμυρισμένη|από|ήλιο|(αντωνυμία)|έβλεπε|σε|εκείνη|στιγμή|να προχωράει|μια|μακριά|σειρά|από|στρατιώτες|από||||μουλάρια|προερχόμενα|από την|κοιλάδα |||||||||||||line|||||||||| On the esplanade, bathed in sunlight, a long line of soldiers, horses and mules could be seen advancing from the valley. Στην πλατεία, πλημμυρισμένη από ήλιο, εκείνη τη στιγμή φαινόταν να προχωρά μια μακριά σειρά στρατιωτών, αλόγων και μουλαριών, που προερχόταν από την κοιλάδα. Benché stanchi per la marcia forzata, i militari acceleravano il passo quanto più si facevano vicini alla Fortezza e i musicanti, in testa, furono visti togliere le fodere di tela grigia agli strumenti come se si accingessero a suonare. Αν και|κουρασμένοι|από|την|πορεία|αναγκαστική|οι|στρατιώτες|επιτάχυναν|το|βήμα|όσο|πιο|αυτοί|γίνονταν|κοντά|στην|Φρούριο|και|οι|μουσικοί|μπροστά|επικεφαλής|ήταν|ορατοί|να αφαιρέσουν|τις|θήκες|από|ύφασμα|γκρίζα|στα|όργανα|όπως|αν|αυτοί|ετοιμάζονταν|να|παίξουν |||||||||||||||||||||||||||covers||canvas||||||||| Although tired from the forced march, the soldiers quickened their pace the closer they got to the Fortress and the musicians, in the lead, were seen removing the gray cloth covers from the instruments as if they were about to play. Αν και κουρασμένοι από την αναγκαστική πορεία, οι στρατιώτες επιτάχυναν το βήμα τους όσο πλησίαζαν στο Φρούριο και οι μουσικοί, μπροστά-μπροστά, παρατηρήθηκαν να βγάζουν τις γκρίζες θήκες από τα όργανα σαν να ετοιμάζονταν να παίξουν.

Qualcuno intanto salutava Drogo, ma pochi e non più come prima. Κάποιος|εν τω μεταξύ|χαιρέτιζε|Ντρόγκο|αλλά|λίγοι|και|όχι|πια|όπως|πριν Meanwhile, someone greeted Drogo, but few and no longer as before. Κάποιοι εν τω μεταξύ χαιρετούσαν τον Ντρόγκο, αλλά λίγοι και όχι όπως πριν. Tutti sapevano, pareva, che egli se ne stava andando e che oramai non contava più niente nella gerarchia della Fortezza. Όλοι|ήξεραν|φαινόταν|ότι|αυτός|αν|από εκεί|ήταν|φεύγοντας|και|ότι|πια|δεν|μετρούσε|πια|τίποτα|στην|ιεραρχία|της|Φορτέτζα Everyone knew, it seemed, that he was leaving and that he no longer counted for anything in the Fortress hierarchy. Όλοι φαίνεται να ήξεραν ότι αυτός έφευγε και ότι πια δεν είχε καμία σημασία στην ιεραρχία του Φρουρίου. Il tenente Moro e qualche altro vennero a dargli il buon viaggio; fu però un saluto brevissimo, con quella affettuosità generica ch'è propria dei giovani verso le vecchie generazioni. Ο|λοχαγός|Μόρο|και|μερικοί|άλλος|ήρθαν|να|του δώσουν|το|καλό|ταξίδι|ήταν|όμως|ένα|χαιρετισμός|πολύ σύντομος|με|εκείνη|τρυφερότητα|γενική|που είναι|χαρακτηριστική|των|νέων|προς|τις|παλιές|γενιές Ο λοχαγός Μόρο και μερικοί άλλοι ήρθαν να του ευχηθούν καλή ταξίδι; ήταν όμως ένας πολύ σύντομος χαιρετισμός, με εκείνη την γενική τρυφερότητα που είναι χαρακτηριστική των νέων προς τις παλιές γενιές. Uno disse a Drogo che il signor comandante Simeoni lo pregava di aspettare, in quel momento era impegnatissimo, il signor maggiore Drogo avesse la bontà di pazientare qualche minuto, il signor comandante sarebbe venuto senza fallo. Ένας|είπε|στον|Ντρόγκο|ότι|ο|κύριος|διοικητής|Σιμεόνι|τον|παρακαλούσε|να|περιμένει|σε|εκείνο|στιγμή|ήταν|πολύ απασχολημένος|ο|κύριος|ταγματάρχης|Ντρόγκο|είχε|την|καλοσύνη|να|υπομονετικά περιμένει|μερικά|λεπτά|ο|κύριος|διοικητής|θα ήταν|ερχόταν|χωρίς|αποτυχία One told Drogo that Signor Commander Simeoni begged him to wait, at that moment he was very busy, Signor Drogo would have the kindness to wait a few minutes, the Signor Commander would come without fail. Ένας είπε στον Ντρόγκο ότι ο κύριος διοικητής Σιμεόνι τον παρακαλούσε να περιμένει, εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ απασχολημένος, ο κύριος ταγματάρχης Ντρόγκο να έχει την καλοσύνη να υπομείνει λίγα λεπτά, ο κύριος διοικητής θα ερχόταν χωρίς αποτυχία. Salito che fu in carrozza, Drogo diede invece subito ordine di partire. Ανεβαίνοντας|που|ήταν|με|άμαξα|Ντρόγκο|έδωσε|αντίθετα|αμέσως|διαταγή|να|αναχωρήσει Αφού ανέβηκε στην άμαξα, ο Ντρόγκο έδωσε αμέσως εντολή να φύγουν. Aveva fatto abbassare il soffietto per respirare di più, si era avvolto attorno alle gambe due o tre coperte scure sulle quali spiccava lo scintillio della sciabola. Είχε|κάνει|κατεβάσει|το|φυσητήρας|για να|αναπνέει|περισσότερο|περισσότερο|ο ίδιος|ήταν|τυλιγμένος|γύρω|στα|πόδια|δύο|ή|τρία|κουβέρτες|σκοτεινές|πάνω στις|οι οποίες|ξεχώριζε|το|λαμπερό|της|σπαθί ||||bellows|||||||wrapped|||||||||||it stood out|||| He had lowered the bellows to breathe more, had wrapped around his legs two or three dark blankets on which the glint of the saber stood out. Είχε κατεβάσει το παραθυρόφυλλο για να αναπνεύσει καλύτερα, είχε τυλίξει γύρω από τα πόδια του δύο ή τρεις σκοτεινές κουβέρτες πάνω στις οποίες ξεχώριζε η λάμψη της σπάθης.

Traballando sui sassi, la carrozza si avviò per la sassosa spianata, la via di Drogo volgendo così all'ultimo termine. Τραβώντας|πάνω στους|βράχους|η|άμαξα|(αντωνυμία)|προχώρησε|κατά μήκος|την|βραχώδη|πεδιάδα|η|ο δρόμος|του|Ντρόγκο|στρέφοντας|έτσι||προορισμό ||||||||||flattened|||||||| Τραβώντας πάνω από τις πέτρες, η άμαξα ξεκίνησε για την πετρώδη πλατεία, ο δρόμος του Ντρόγκο οδηγώντας έτσι στην τελευταία του κατεύθυνση. Voltato da un lato sul sedile, la testa dondolando a ogni urto delle ruote, Drogo fissava i muri gialli della Fortezza che si facevano sempre più bassi. Γυρισμένος|από|ένα|πλευρά|στο|κάθισμα|η|κεφαλή|κουνώντας|σε|κάθε|κρούση|των|τροχών|Ντρόγκο|κοίταζε|τους|τοίχους|κίτρινους|της|Φορτέτζα|που|(ανα)|γίνονταν|πάντα|πιο|χαμηλοί Turning to one side on the seat, his head swaying with each bump of the wheels, Drogo stared at the yellow walls of the Fortress which grew lower and lower. Γυρισμένος στο πλάι πάνω στη θέση, το κεφάλι του κουνιόταν σε κάθε κούνημα των τροχών, ο Ντρόγκο κοίταζε τους κίτρινους τοίχους του Φρουρίου που γίνονταν όλο και πιο χαμηλοί.

Lassù era passata la sua esistenza segregata dal mondo, per aspettare il nemico egli si era tormentato più di trent'anni e adesso che gli stranieri arrivavano, adesso lo cacciavano via. Εκεί ψηλά|ήταν|περασμένη|η|δική του|ύπαρξη|απομονωμένη|από τον|κόσμο|για να|περιμένει|τον|εχθρό|αυτός|εαυτόν|είχε|βασανιστεί|περισσότερο|από|τριάντα χρόνια|και|τώρα|που|του|ξένοι|έφταναν|τώρα|τον|έδιωχναν|μακριά Up there he had spent his life segregated from the world, to wait for the enemy he had tormented himself for more than thirty years and now that the foreigners arrived, they were now chasing him away. Εκεί πάνω είχε περάσει την απομονωμένη του ύπαρξη από τον κόσμο, περιμένοντας τον εχθρό είχε βασανιστεί περισσότερα από τριάντα χρόνια και τώρα που οι ξένοι έφταναν, τώρα τον έδιωχναν. Ma i suoi compagni, gli altri che giù nella città avevano menato una vita facile e lieta, eccoli adesso arrivare al valico, con superiori sorrisi di sprezzo, a far bottino di gloria. Αλλά|οι|δικοί του|σύντροφοι|τους|άλλοι|που|κάτω|στην|πόλη|είχαν|οδηγήσει|μια|ζωή|εύκολη|και|ευτυχισμένη|να τους|τώρα|να φτάνουν|στο|πέρασμα|με|ανώτερες|χαμόγελα|περιφρόνησης|καταφρόνηση|να|κάνουν|λάφυρο|δόξας|δόξα ||||||||||||||||||||||||||contempt|||booty|| But his companions, the others who had led an easy and happy life down in the city, here they are now arriving at the pass, with superior smiles of contempt, to plunder glory. Αλλά οι σύντροφοί του, οι άλλοι που κάτω στην πόλη είχαν ζήσει μια εύκολη και ευτυχισμένη ζωή, να τους τώρα να φτάνουν στο πέρασμα, με ανώτερες χαμόγελα περιφρόνησης, για να κάνουν λεία τη δόξα.

Gli occhi di Drogo fissavano come non mai le giallastre pareti della Fortezza, le sagome geometriche di casematte e polveriere. Τα|μάτια|του|Ντρόγκο|κοίταζαν|όπως|ποτέ|ξανά|τις|κιτρινωπές|τοίχους|της|Φορτέτζα|τις|σχήματα|γεωμετρικά|των|πολυβολεία|και|αποθήκες πυρομαχικών ||||||||||||||shapes|||bunkers|| Drogo's eyes fixed as never before at the yellowish walls of the fortress, at the geometric shapes of casemates and powder magazines. Τα μάτια του Ντρόγκο κοίταζαν όπως ποτέ άλλοτε τους κιτρινισμένους τοίχους του Φρουρίου, τις γεωμετρικές σιλουέτες των καταφυγίων και των πυρομαχικών. Lacrime lente e amarissime calavano giù per la pelle raggrinzita, tutto finiva miseramente e non restava nulla da dire. Δάκρυα|αργά|και|πικρότατα|έπεφταν|κάτω|πάνω από|την|επιδερμίδα|ρυτιδιασμένη|τα πάντα|τελείωνε|δυστυχώς|και|δεν|έμενε|τίποτα|να|πει ||||they fell|||||||||||||| Αργές και πικρές δάκρυα κατέβαιναν κάτω από το ρυτιδωμένο δέρμα, όλα τελείωναν miserably και δεν έμενε τίποτα να ειπωθεί.

Nulla, proprio nulla restava disponibile a favore di Drogo, egli era solo al mondo, malato, e l'avevano cacciato via come un lebbroso. Τίποτα|ακριβώς|τίποτα|έμενε|διαθέσιμο|υπέρ|όφελος|του|Ντρόγκο|αυτός|ήταν|μόνος|στον|κόσμο|άρρωστος|και||διώξει|μακριά|σαν|έναν|λεπρό Τίποτα, ακριβώς τίποτα δεν έμενε διαθέσιμο υπέρ του Ντρόγκο, ήταν μόνος στον κόσμο, άρρωστος, και τον είχαν διώξει σαν λεπρό. Maledetti, maledetti, diceva. Καταραμένοι|καταραμένοι|έλεγε Καταραμένοι, καταραμένοι, έλεγε. Ma poi preferiva lasciarsi andare, non pensare più a niente, altrimenti un insopportabile rigurgito d'ira gli si gonfiava nel petto. Μα|μετά|προτιμούσε|να παραδοθεί|να πάει|δεν|σκέφτεται|πια|σε|τίποτα|αλλιώς|ένα|ανυπόφορο|ρίγος|από θυμό|του|τον|φούσκωνε|στο|στήθος But then he preferred to let himself go, not think about anything anymore, otherwise an unbearable regurgitation of anger would swell in his chest. Αλλά μετά προτιμούσε να παραδοθεί, να μην σκέφτεται τίποτα πια, αλλιώς μια ανυπόφορη οργή φούσκωνε στο στήθος του. Il sole era già sulla via discendente, pur rimanendogli parecchia strada da fare, i due soldati in serpa chiacchieravano tranquillamente, indifferenti al rimanere o al partire. Ο|ήλιος|ήταν|ήδη|πάνω στην|οδό|κατηφορική|αν και|του έμενε|αρκετή|δρόμος|να|διανύσει|οι|δύο|στρατιώτες|σε|σε σειρά|συζητούσαν|ήρεμα|αδιάφοροι|στο|να μείνουν|ή|στο|να φύγουν |||||||||||||||||in a line|||||||| Ο ήλιος ήταν ήδη στην κατηφόρα, αν και του έμενε αρκετός δρόμος να διανύσει, οι δύο στρατιώτες στην παρέα κουβέντιαζαν ήρεμα, αδιάφοροι για το αν θα μείνουν ή θα φύγουν. Essi avevano preso la vita come veniva, senza angustiarsi con pensieri assurdi. Αυτοί|είχαν|πάρει|τη|ζωή|όπως|ερχόταν|χωρίς|να αγχώνονται|με|σκέψεις|παράλογες Εκείνοι είχαν πάρει τη ζωή όπως ερχόταν, χωρίς να αγωνιούν με παράλογες σκέψεις. La carrozza, di ottima costruzione, una vera carrozza da malato, oscillava ad ogni buca del terreno come delicata bilancia. Η|άμαξα|από|άριστη|κατασκευή|μια|αληθινή|άμαξα|για|ασθενή|ταλαντευόταν|σε|κάθε|λακκούβα|του|εδάφους|όπως|ευαίσθητη|ζυγαριά The carriage, of excellent construction, a real sick person's carriage, swayed at every hole in the ground like a delicate balance. Η άμαξα, εξαιρετικής κατασκευής, μια πραγματική άμαξα για ασθενείς, ταλαντευόταν σε κάθε λακκούβα του εδάφους σαν ευαίσθητη ζυγαριά. E la Fortezza, nell'insieme del panorama, si faceva sempre più piccola e piatta, sebbene le sue mura risplendessero stranamente in quel pomeriggio di primavera. Και|η|Φορτέτζα|στο σύνολο|του|το τοπίο|(αντωνυμία)|φαινόταν|πάντα|πιο|μικρή|και|επίπεδη|αν και|(αντωνυμία)|οι|τοίχοι|έλαμπαν|παράξενα|σε|εκείνο|απόγευμα|της|άνοιξης Και το Φρούριο, στο σύνολο του τοπίου, γινόταν όλο και πιο μικρό και επίπεδο, αν και τα τείχη του έλαμπαν παράξενα εκείνο το απόγευμα της άνοιξης.

L'ultima volta, molto probabilmente, pensò Drogo quando la carrozza giunse al ciglio della spianata, là dove la strada cominciava a immergersi nella valle. Η τελευταία|φορά|πολύ|πιθανότατα|σκέφτηκε|Ντρόγκο|όταν|η|άμαξα|έφτασε|στο|χείλος|της|πεδιάδας|εκεί|όπου|η|δρόμος|άρχιζε|να|βυθίζεται|στην|κοιλάδα Η τελευταία φορά, πολύ πιθανόν, σκέφτηκε ο Ντρόγκο όταν η άμαξα έφτασε στην άκρη της πλατείας, εκεί όπου ο δρόμος άρχιζε να βυθίζεται στην κοιλάδα. "Addio Fortezza", si disse. Αντίο|Φορτέτζα|(αυτός)|είπε "Αντίο Φρούριο", είπε στον εαυτό του. Ma Drogo era un po' instupidito e non ebbe neppure il coraggio di far fermare i cavalli, per dare ancora uno sguardo alla vecchia bicocca, che solo adesso, dopo secoli, stava per cominciare la giusta vita. Αλλά|Ντρόγκο|ήταν|ένα|λίγο|ανόητος|και|δεν|είχε|ούτε|το|θάρρος|να|κάνει|σταματήσει|τα|άλογα|για|να δώσει|ακόμα|μια|ματιά|στη|παλιά|καλύβα|που|μόνο|τώρα|μετά|αιώνες|ήταν|να|αρχίσει|τη|σωστή|ζωή But Drogo was a bit dumbfounded and did not even have the courage to stop the horses, to take another look at the old hut, which only now, after centuries, was about to begin the right life. Αλλά ο Ντρόγκο ήταν λίγο αποσβολωμένος και δεν είχε καν το θάρρος να σταματήσει τα άλογα, για να ρίξει μια τελευταία ματιά στην παλιά καλύβα, που μόλις τώρα, μετά από αιώνες, ετοιμαζόταν να αρχίσει τη σωστή ζωή. Per un istante ancora rimase negli occhi di Drogo l'immagine della mura giallicce, dei bastioni a sghembo, delle misteriose ridotte, delle rupi laterali nere per il disgelo. Για|ένα|στιγμή|ακόμα|παρέμεινε|στα|μάτια|του|Ντρόγκο|η εικόνα|των|τειχών|κιτρινωπών|των|προμαχώνων|σε|κεκλιμένο|των|μυστήριων|οχυρών|των|βράχων|πλευρικών|μαύρες|για|το|λιώσιμο ||||||||||||yellowish||||crooked|||||||||| For a moment longer the image of the yellow walls, of the slanting ramparts, of the mysterious redoubts, of the side cliffs black from the thaw remained in Drogo's eyes. Για μια ακόμη στιγμή, η εικόνα των κιτρινωπών τειχών, των λοξών προμαχώνων, των μυστηριωδών οχυρών, των μαύρων πλευρικών βράχων από την απόψυξη παρέμεινε στα μάτια του Ντρόγκο. Parve a Giovanni ma fu un infinitesimo di tempo - che le mura si allungassero improvvisamente verso il cielo, balenando di luce, poi ogni vista fu tolta brutalmente dalle rocce erbose contro cui sprofondava la strada. Φάνηκε|στον|Τζοβάνι|αλλά|ήταν|ένα|απειροελάχιστο|του|χρόνου|που|οι|τοίχοι|(αναφορική αντωνυμία)|επιμηκύνονταν|ξαφνικά|προς|τον|ουρανό|αστραφτόντας|με|φως|μετά|κάθε|θέα|ήταν|αφαιρεμένη|βίαια|από τις|βράχους|χορτώδεις|εναντίον|των οποίων|βυθιζόταν|η|δρόμος ||||||||||||||||||flashing|||||||||||||||| Φάνηκε στον Τζοβάνι, αλλά ήταν μια ελάχιστη στιγμή - ότι τα τείχη εκτείνονταν ξαφνικά προς τον ουρανό, λάμποντας από φως, μετά κάθε θέα αφαιρέθηκε βίαια από τους χορτώδεις βράχους στους οποίους βυθιζόταν ο δρόμος.

Giunse verso le cinque a una piccola locanda, là dove la strada correva sul fianco della gola. Ήρθε|γύρω από|τις|πέντε|σε|μια|μικρή|πανσιόν|εκεί|όπου|ο|δρόμος|έτρεχε|κατά μήκος|πλευρά|της|χαράδρας Έφτασε γύρω στις πέντε σε μια μικρή ταβέρνα, εκεί όπου ο δρόμος έτρεχε στην πλαγιά της χαράδρας. In alto, come un miraggio si levavano caotiche creste di erba e di terra rossa, monti desolati dove forse mai era stato l'uomo. Στο|ψηλά|όπως|ένα|οφθαλμαπάτη|(αντωνυμία)|υψώνονταν|χαοτικές|κορυφές|από|χόρτο|και|από|χώμα|κόκκινη|βουνά|ερημωμένα|όπου|ίσως|ποτέ|ήταν|υπάρξει|ο άνθρωπος Ψηλά, σαν οπτασία, υψώνονταν χαοτικές κορυφές από χόρτο και κόκκινη γη, ερημωμένα βουνά όπου ίσως ποτέ δεν είχε πατήσει άνθρωπος. Nel fondo correva il torrente. Στο|βάθος|έτρεχε|το|ρέμα Στο βάθος έτρεχε ο χείμαρρος. La carrozza si fermò sul breve piazzale dinanzi alla locanda proprio mentre passava un battaglione di moschettieri. Η|άμαξα|(αντωνυμία υποκείμενου)||στο|μικρό|πλατεία|μπροστά|στην|ταβέρνα|ακριβώς|ενώ|περνούσε|ένα|τάγμα|από|μουσκέτες The carriage stopped in the short square in front of the inn just as a battalion of musketeers passed. Η άμαξα σταμάτησε στην μικρή πλατεία μπροστά από την ταβέρνα ακριβώς τη στιγμή που περνούσε ένα τάγμα μουσκέτων. Drogo vide passargli attorno volti giovanili, rossi per il sudore e la fatica, occhi che lo fissavano con meraviglia. Ντρόγκο|είδε|να περνούν|γύρω|πρόσωπα|νεανικά|κόκκινοι|από|τον|ιδρώτα|και|την|κόπωση|μάτια|που|τον|κοιτούσαν|με|θαυμασμό Ο Ντρόγκο είδε γύρω του νεανικά πρόσωπα, κόκκινα από τον ιδρώτα και την κούραση, μάτια που τον κοιτούσαν με θαυμασμό.

Solo gli ufficiali lo salutarono. Μόνο|οι|αξιωματικοί|τον|χαιρέτησαν Μόνο οι αξιωματικοί τον χαιρέτησαν. Sentì una voce, fra quelli che si erano allontanati: "Va comodo, il vecchietto!". Άκουσε|μια|φωνή|ανάμεσα|σε αυτούς|που|είχαν|απομακρυνθεί|απομακρυνθεί|Πηγαίνει|άνετα|ο|γέρος He heard a voice, among those who had gone away: "It's comfortable, the old man!". Άκουσε μια φωνή, ανάμεσα σε αυτούς που είχαν απομακρυνθεί: "Πηγαίνει άνετα, ο γέρος!". Non seguì però nessuna risata. Δεν|ακολούθησε|αλλά|καμία|γέλια But no laughter followed. Δεν ακολούθησε όμως καμία γέλια. Mentre loro andavano alla battaglia, lui scendeva alla pianura vile. Ενώ|αυτοί|πήγαιναν|στη|μάχη|αυτός|κατέβαινε|στη|πεδιάδα|δειλή |||||||||vile While they went to battle, he went down to the vile plain. Ενώ αυτοί πήγαιναν στη μάχη, αυτός κατέβαινε στην ταπεινή πεδιάδα. Che ridicolo ufficiale, pensavano probabilmente quei soldati, a meno che non gli avessero letto sul volto che anche lui andava a morire. Πόσο|γελοίος|αξιωματικός|σκέφτονταν|πιθανότατα|αυτοί οι|στρατιώτες|σε|εκτός|από|δεν|του|είχαν|διαβάσει|στο|πρόσωπο|που|και|αυτός|πήγαινε|σε|θάνατο What a ridiculous officer, those soldiers probably thought, unless they saw on his face that he too was going to die. Πόσο γελοίος αξιωματικός, σκέφτονταν πιθανώς αυτοί οι στρατιώτες, εκτός αν μπορούσαν να διαβάσουν στο πρόσωπό του ότι και αυτός πήγαινε να πεθάνει.

Non riusciva a liberarsi di quel vago intontimento, simile a nebbia: forse era stato il dondolio della carrozza, forse la malattia, forse semplicemente il dolore di vedere finire miseramente la vita. Δεν|μπορούσε|να|απελευθερωθεί|από|εκείνο|ασαφές|θόλωμα|παρόμοιο|σε|ομίχλη|ίσως|ήταν|το|ο|κούνισμα||||τη|||||||||||ζωή |||||||numbness||||||||||||||||||||||| Δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτή την αόριστη ζάλη, παρόμοια με ομίχλη: ίσως ήταν η κίνηση της άμαξας, ίσως η ασθένεια, ίσως απλώς ο πόνος να βλέπει τη ζωή του να τελειώνει με θλίψη. Non gli importava più di nulla, assolutamente. Δεν|του|ενδιέφερε|πια|για|τίποτα|απολύτως Δεν τον ενδιέφερε πια τίποτα, απολύτως. L'idea di rientrare nella sua città, di girare a passi strascicati per la vecchia casa deserta o di giacere in un letto per lunghi mesi di noia e di solitudine gli faceva paura. Η ιδέα|να|επιστρέψει|στην|δική του|πόλη|να|περπατήσει|με|βήματα|τριγυρισμένα|γύρω από|το|παλιό|σπίτι|έρημο|ή|να|ξαπλώσει|σε|ένα|κρεβάτι|για|μακρούς|μήνες|της|πλήξης|και|της|μοναξιάς|του|έκανε|φόβο ||||||||||dragged||||||||to lie|||||||||||||| Η ιδέα να επιστρέψει στην πόλη του, να περιφέρεται με αργά βήματα στο παλιό άδειο σπίτι ή να ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι για μήνες βαρεμάρας και μοναξιάς τον τρόμαζε. Non aveva nessuna fretta di arrivare. Δεν|είχε|καμία|βιασύνη|να|φτάσει He was in no hurry to arrive. Δεν είχε καμία βιασύνη να φτάσει. Decise di passare la notte nella locanda. Αποφάσισε|να|περάσει|την|νύχτα|στην|πανσιόν Αποφάσισε να περάσει τη νύχτα στην πανσιόν.

Aspettò che il battaglione fosse interamente passato, la polvere sollevata dai soldati ricaduta sui loro passi, il rombo dei loro carriaggi coperto dalla voce del torrente. Περίμενε|ότι|το|τάγμα|να ήταν|πλήρως|περάσει|η|σκόνη|ανυψωμένη|από τους|στρατιώτες|που έπεσε|στα|δικά τους|βήματα|ο|ήχος|των|δικών τους|αμαξών|καλυμμένος|από τη|φωνή|του|ρέματος |||||||||||||||||rumble|||||||| Περίμενε να περάσει ολόκληρος ο λόχος, η σκόνη που σήκωναν οι στρατιώτες να κατακαθίσει στα βήματά τους, ο βόμβος των αμαξών τους να καλυφθεί από τη φωνή του ρέματος. Poi scese adagio dalla carrozza, appoggiandosi alle spalle di Luca. Τότε|κατέβηκε|αργά|από|άμαξα|στηριζόμενος|στους|ώμους|του|Λούκα Then he slowly got out of the carriage, leaning on Luca's shoulders. Έπειτα κατέβηκε αργά από την άμαξα, στηριζόμενος στους ώμους του Λούκα.

Sulla soglia era seduta una donna, intenta a lavorare di calza e ai suoi piedi dormiva, in una rustica culla, un bambino. Στην|πόρτα|ήταν|καθισμένη|μια|γυναίκα|απορροφημένη|στο|να εργάζεται|με|πλέξιμο|και|στα|δικά της|πόδια|κοιμόταν|σε|μια|ρουστίκ|κούνια|ένα|παιδί ||||||||||sock||||||||||| A woman was sitting in the doorway, intent on knitting a sock, and at her feet a child was sleeping in a rustic cot. Στο κατώφλι καθόταν μια γυναίκα, απασχολημένη με το πλέξιμο και στα πόδια της κοιμόταν, σε μια χοντρή κούνια, ένα μωρό. Drogo guardò stupito quel sonno meraviglioso, così diverso da quello degli uomini grandi, così delicato e profondo. Ντρόγκο|κοίταξε|έκπληκτος|εκείνος|ύπνος|θαυμάσιος|τόσο|διαφορετικός|από|εκείνον|των|ανθρώπων|μεγάλων|τόσο|λεπτός|και|βαθύ Ο Ντρόγκο κοίταξε με έκπληξη αυτόν τον θαυμάσιο ύπνο, τόσο διαφορετικό από αυτόν των μεγάλων ανθρώπων, τόσο λεπτό και βαθύ. Non erano ancora nati in quell'essere i torbidi sogni, la piccola anima navigava spensierata senza desideri o rimorsi per un'aria pura e quietissima. Δεν|ήταν|ακόμα|γεννημένοι|σε|εκείνη την ύπαρξη|οι|θολές|όνειρα|η|μικρή|ψυχή|ναυάγησε|αμέριμνα|χωρίς|επιθυμίες|ή|μεταμέλειες|προς||καθαρή|και|πολύ ήσυχη |||||||turbulent||||||carefree||||||||| The troubled dreams had not yet been born in that being, the little soul sailed carefree without desires or remorse for a pure and very quiet air. Δεν είχαν ακόμη γεννηθεί σε αυτό το ον οι ταραγμένοι εφιάλτες, η μικρή ψυχή πλεύριζε ανέμελη χωρίς επιθυμίες ή τύψεις για έναν καθαρό και ήσυχο αέρα. Drogo stette fermo a rimirare il bambino dormiente, una acuta tristezza gli entrava nel cuore. Ντρόγκο|στάθηκε|ακίνητος|να|κοιτάξει|το|παιδί|κοιμισμένο|μια|οξεία|θλίψη|του|έμπαινε|στην|καρδιά |he stood||||||||||||| Drogo stood still to gaze at the sleeping child, a sharp sadness entered his heart. Ο Ντρόγκο έμεινε ακίνητος να παρατηρεί το κοιμισμένο παιδί, μια οξεία θλίψη εισέβαλε στην καρδιά του. Cercò di immaginare se stesso immerso nel sonno, singolare Drogo che mai egli aveva potuto conoscere. Έψαξε|να|φανταστεί|τον εαυτό του|ίδιος|βυθισμένος|στον|ύπνο|μοναδικός|Ντρόγκο|που|ποτέ|αυτός|είχε|μπορέσει|να γνωρίσει He tried to imagine himself immersed in sleep, a singular Drogo that he had never been able to know. Προσπάθησε να φανταστεί τον εαυτό του βυθισμένο στον ύπνο, τον μοναδικό Ντρόγκο που ποτέ δεν είχε μπορέσει να γνωρίσει. Si prospettò l'aspetto del proprio corpo, bestialmente assopito, scosso da oscuri affanni, il respiro greve, la bocca socchiusa e cadente. (non tradotto)|προέκυψε|η όψη|του|δικού του|σώματος|θηριωδώς|κοιμισμένος|ταραγμένος|από|σκοτεινούς|καημούς|ο|αναπνοή|βαρύς|η|στόμα|μισάνοιχτη|και|κρεμασμένη |||||||||||anguishes||||||slightly open|| The appearance of his own body emerged, bestially asleep, shaken by obscure worries, heavy breathing, half-open and drooping mouth. Εμφανίστηκε μπροστά του η εικόνα του σώματός του, θηριωδώς κοιμισμένου, ταραγμένου από σκοτεινές αγωνίες, η αναπνοή βαριά, το στόμα μισάνοιχτο και κρεμασμένο. Eppure anche lui un giorno aveva dormito come quel bambino, anche lui era stato grazioso e innocente e forse un vecchio ufficiale malato si era fermato a guardarlo, con amaro stupore. Όμως|και|αυτός|ένα|μέρα|είχε|κοιμηθεί|όπως|εκείνο|παιδί|και|αυτός|ήταν|υπάρχων|όμορφος|και|αθώος|και|ίσως|ένας|γέρος|αξιωματικός|άρρωστος|αυτός|ήταν|σταματημένος|να|τον κοιτάξει|με|πικρό|θαυμασμό Yet one day he too had slept like that child, he too had been graceful and innocent and perhaps an old sick officer had stopped to look at him, with bitter amazement. Κι όμως, και αυτός μια μέρα είχε κοιμηθεί όπως αυτό το παιδί, και αυτός είχε υπάρξει γλυκός και αθώος και ίσως ένας γέρος άρρωστος αξιωματικός είχε σταματήσει να τον κοιτάξει, με πικρή έκπληξη. "Povero Drogo", si disse, e capiva come ciò fosse debole, ma dopo tutto egli era solo al mondo, e fuor che lui stesso nessun altro lo amava. Πτωχός|Ντρόγκο|(αντωνυμία)|είπε|και|καταλάβαινε|πώς|αυτό|ήταν|αδύναμο|αλλά|μετά|όλα|αυτός|ήταν|μόνος|στον|κόσμο|και|εκτός|από|αυτόν|τον ίδιο|κανένας|άλλος|τον|αγαπούσε Poor Drogo, he said to himself, and he understood how weak it was, but after all he was alone in the world, and apart from himself no one else loved him. "Καημένε Ντρόγκο", είπε στον εαυτό του, και καταλάβαινε πόσο αδύναμο ήταν αυτό, αλλά τελικά ήταν μόνος στον κόσμο, και εκτός από τον εαυτό του κανείς άλλος δεν τον αγαπούσε.

SENT_CWT:AFkKFwvL=12.1 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=10.78 openai.2025-01-22 ai_request(all=183 err=0.00%) translation(all=152 err=0.00%) cwt(all=2567 err=1.68%)