LO-teria - Małgorzata Karolina Piekarska, OJCIEC

OJCIEC

Telefon dzwonił dłuższą chwilę, ale Michał nie wstawał od biurka. Kinga puściłaby sygnał na komórkę, a poza tym chciał skończyć pracę z polskiego. Całkiem nieźle mu się pisało. Dźwięk telefonu nagle się urwał. Michał wiedział, że musiała odebrać mama. Teraz ten, kto był po drugiej stronie, musiał się zdziwić. Rozmawiał z ufo. Mama dzięki specjalnemu aparatowi mogła mówić, ale dźwięki, które wydawała, przypominały metaliczny głos komputera. Po chwili mama stanęła w drzwiach. Ale nie odezwała się nawet słowem. Michał wiedział, że nie lubiła tych sztucznych dźwięków. Bez słowa podała mu przenośną słuchawkę.

– Halo?

– Czy to pan Michał Biernacki? – Obcy damski głos w słuchawce zaskoczył Michała. Któż to mówi do niego „pan”? Niby ostatnio zdarzało się to coraz częściej, ale nadal dziwiło.

– Tak… – odparł zmieszany.

– Pański ojciec chce się z panem spotkać. Prosi, żeby pan przyszedł…

– To jakaś pomyłka – odparł. – Ja nie mam ojca.

– Czy jest pan synem Mirosławy Biernackiej?

– Tak…

– Więc nie pomyłka – odparł głos. – Pański ojciec wyraźnie podał dane. Zresztą podał pański telefon i…

– Mój telefon? – Michał był coraz bardziej zdziwiony. – Przepraszam, ale ja nie bardzo rozumiem… Skąd pani dzwoni?

– Z hospicjum. Pański ojciec jest w bardzo złym stanie. Właściwie nie ma już żadnej nadziei…

– Proszę pani – przerwał zniecierpliwiony Michał. – Ja nie mam ojca.

– Jeśli nazywa się pan Michał Biernacki i urodził się pan w Warszawie w 1988 roku, a pana matka ma na imię Mirosława, to…

– Proszę pani… – Michał wziął głęboki oddech. – Czy pani nie rozumie, co ja do pani mówię? JA NIE MAM I NIGDY NIE MIAŁEM OJCA.

– Proszę pana! – Tym razem kobieta podniosła głos. – Ja nie znam pana, ja jestem pielęgniarką. Spełniam tylko swój obowiązek wobec chorych. Nie wiem, czy jest pan osobą wierzącą, ale jest nawet przykazanie „Czcij ojca swego i matkę swoją”…

– Ja nie chcę być niegrzeczny, ale…

– Jezus kazał też chorych nawiedzać…

– Wie pani, gdzie ja to mam? – Niech pan nie krzyczy!

– Chorych nawiedzać?! – Głos pielęgniarki rozsierdził Michała tak, że nie przestawał krzyczeć. Przeciwnie, z prędkością karabinu maszynowego wyrzucał z siebie słowa coraz głośniejsze: – A czy ten bydlak odwiedził moją matkę, kiedy leżała w szpitalu? Też miała raka! Wycięto jej krtań! Czy pani wie, co mi wtedy powiedział?! Czy pani wie, jak mnie potraktował? Czy pani wie, że nigdy nie chciał mnie znać? Nigdy nie spytał, jak mam na imię?! W dupie go mam! Niech zdycha!

– Proszę pana… – Głos w słuchawce stał się cichszy. – To jest czerniak. Pan nie wie, jak on cierpi. Pan nie…

– Długo? – spytał Michał, ale w głosie nie było troski.

– Do nas trafił trzy tygodnie temu, ale choruje pół roku… A cierpi ostatnie tygodnie.

– Pół roku?! – krzyknął Michał. – Ostatnie tygodnie? Ja cierpiałem całe dzieciństwo. Wszyscy mieli ojców, tylko ja nie!

– Trzeba wybaczać…

– Bo co?

– Bo on… – Pielęgniarka się zawahała. – On puka do świętego Piotra.

– To niech mu pani powie to, co on mnie. Słyszy pani? Niech mu pani powie to, co mnie powiedział dwa lata temu. Czyli wie pani co? – W słuchawce panowała cisza, więc Michał krzyknął: – Niech mu pani powie „spierdalaj”! – Rzucona na łóżko słuchawka odbiła się od sprężystego materaca.

Dyszał. Jednym ruchem zrzucił z biurka papiery. Długopis, kartka z pracą z polskiego upadły na podłogę. Na blat biurka spadały miarowe ciosy pięści. Pewnie dlatego nie zwrócił uwagi na matkę, która stała w drzwiach i bezgłośnie płakała.

* * *

– Moim zdaniem to błąd – stwierdziła Kinga.

Siedzieli u niej w pokoju. Był sobotni wieczór i planowali iść do kina. Michał nie chciał. Wpadł nagle, a opowiedziawszy urywanymi zdaniami o rozmowie z pielęgniarką, nerwowo krążył po pokoju.

– I ty?! Ty to mówisz?! – krzyknął Michał i aż przystanął.

– Ja – odparła spokojnie Kinga. – Uważam, że należy wybaczać.

– Ja wybaczyłem. Ale pomiędzy wybaczeniem a ślęczeniem nad czyimś wyrem jest zasadnicza różnica. Niech umiera w pokoju, ale niech się ode mnie odczepi. Nie chcę go znać, widzieć ani nic. Nic od niego nie chcę. Zresztą… rodzimy się samotni i samotni umieramy. Ja urodziłem się samotny. On niech samotny umrze!

– Michał… – Kinga wstała i podeszła do Michała. Delikatnie dotknęła jego dłoni. – Co ty opowiadasz? Dlaczego ty mówisz takie rzeczy?

– Bo to prawda! – krzyknął Michał i strącił jej rękę. – Wtedy z tobą… to był jeden jedyny raz, gdy przyszedłem go o coś prosić. Nawet nie wiedziałem o co! Dziś, to wiesz… wszystko jest inaczej. Mama zaczęła zarabiać jako tłumaczka. Ale ja wtedy nie wiedziałem… co nas czeka. Bałem się, że będę musiał iść do pracy zamiast do szkoły. Ale ten… ten… – Michał szukał przez chwilę właściwego określenia – ten człowiek… nawet nie spytał, o co chodzi. Nie dał powiedzieć słowa.

– Ale może przemyślał…

– Kinga… – zaczął Michał i chciał jeszcze coś dodać, ale zmienił zamiar. Przyciągnął dziewczynę mocno do siebie, schwycił za włosy i zaczął całować. Zachłannie. Mocno. Odepchnęła go, aż zatoczył się w stronę ściany.

– Puść! Co ci się stało? To boli!

Wzruszył ramionami. Boli? Kinga nie wie, co tak naprawdę boli.

– Czemu nie chcesz pójść? – spytała cicho.

– Po co? By uleczyć jego chore ego? Myślałaś, dlaczego chce, żebym przyszedł?

– Może chce ci powiedzieć dlaczego?

– Dziś gówno mnie to obchodzi! A poza tym nie.

– Co nie? – Kinga powoli przestawała rozumieć cokolwiek z tego, co mówi Michał.

– On nie chce mi wyjaśnić dlaczego. On wie, że umiera, i chce, bym cofnął to, co powiedziałem wtedy. Pamiętasz?

– Uhum – mruknęła Kinga. Zrozpaczony Michał. Michał, jakiego nie znała, a jakiego wtedy zobaczyła po raz pierwszy, śnił jej się kilka razy. Zawsze z tym samym wyrazem rozpaczy w oczach wołał do mężczyzny oddzielonego od niego szklaną szybą samochodu: „Obyś nigdy nie był szczęśliwy”.

– On chce, żebym mu wybaczył, bo się boi śmierci – wyrzucił z siebie Michał. – I ja mu wybaczam. Ale nie powiem mu tego. Tam – Michał spojrzał w górę, jakby owo „tam”, o którym mówi, znajdowało się piętro wyżej – i tak się o tym dowie. Ale jego chorego ego leczyć nie będę! Siedemnaście lat mojego życia miał w dupie! Odtrącił mnie, gdy raz jeden w życiu do niego przyszedłem. I to wtedy, gdy świat zawalił mi się na głowę! A teraz mam być na każde jego skinienie? Bo on umiera? – Michał! Nie krzycz tak!

– Bo co?

– Bo nie jesteś u siebie…

– Dzięki, że mi przypomniałaś – warknął i skierował się w stronę drzwi.

– Zaczekaj!

– Na co? Na porę kwitnienia?

– Michał, no co ty?! – Kinga nie miała pojęcia ani co powiedzieć, ani jak się zachować. Stała na środku pokoju i zanim podjęła decyzję, z korytarza dobiegło ją głośne trzaśnięcie drzwi. Chciała wybiec za Michałem, ale zatrzymał ją Kuba.

– On chce być teraz sam – stwierdził. – Daj mu spokój i zadzwoń do niego jutro.

* * *

Nie wiedział dlaczego i po co tam idzie, ale… nogi same poniosły go pod jej klatkę.

– Michał? – Klaudia była zdziwiona.

– Mogę? – spytał, stawiając nogę za próg.

– Wejdź… Ja właśnie…

– Wychodzisz?

– Tak… to znaczy… mama poszła na imprezę i… miałam… – zaczęła, ale urwała, widząc jego minę.

Siadł ciężko na łóżku. Wyciągnął rękę do Klaudii. Bez słowa podała mu swoją. Przyciągnął ją mocno i posadził na kolanach. Jego usta przez chwilę szukały jej ust.

– A jak cię odepchnę? – spytała, odsuwając się na chwilę.

– To sobie pójdę – odparł i sięgnął ręką do guzika jej pomarańczowej bluzki.

* * *

Do domu wrócił po północy. Na stole leżała kartka:

„Dzwonili ze szpitala. Twój ojciec zmarł”. Michał poznał pismo matki. Zmiął kartkę i wyrzucił do kosza. Ta wiadomość nie jest mu potrzebna. Dla niego ten człowiek zmarł dwa lata temu. Wtedy, kiedy tak rozpaczliwie szukał jego pomocy, bo u mamy wykryli raka. Jak to brzmiały te słowa, które wtedy usłyszał? „Mogła ze mną, mogła z każdym”.

– Coś jak Klaudia – powiedział szeptem i poszedł do łazienki. Czuł się podle. Kiedy wyszedł spod prysznica, sięgnął po telefon. Wystukał znany numer i wysłał krótką wiadomość: „Zapomnij o tym, co się stało. To pomyłka”.

OJCIEC VATER VATER

– Halo? Hallo – Hallo?

– Tak… – odparł zmieszany. Ja|antwortete|verlegen – Ja… – antwortete er verlegen.

– Tak… Ja – Ja...

– Jeśli nazywa się pan Michał Biernacki i urodził się pan w Warszawie w 1988 roku, a pana matka ma na imię Mirosława, to… Wenn|Sie nennen|sich|Herr|Michał|Biernacki|und|wurde|sich|Herr|in|Warschau|in|Jahr|und|Ihre|Mutter|hat|den||Mirosława|dann - If your name is Michał Biernacki and you were born in Warsaw in 1988, and your mother's name is Mirosława, then ... – Wenn Sie Michał Biernacki heißen und 1988 in Warschau geboren wurden, und Ihre Mutter Mirosława heißt, dann…

– Proszę pani… – Michał wziął głęboki oddech. Bitte|Frau|Michał|nahm|tief|Atem "Ma'am ..." Michael took a deep breath. – Entschuldigen Sie… – Michał holte tief Luft. – Czy pani nie rozumie, co ja do pani mówię? (Fragepartikel)|Sie|nicht|verstehen|was|ich|zu|Sie|sage - Don't you understand what I'm saying to you? – Verstehen Sie nicht, was ich Ihnen sage? JA NIE MAM I NIGDY NIE MIAŁEM OJCA. I|not|have|I|never|not|had|father ICH HABE KEINEN UND HABE NIE EINEN VATER GEHABT.

– Jezus kazał też chorych nawiedzać… Jesus|befahl|auch|die Kranken|zu besuchen – Jesus hat auch gesagt, dass man die Kranken besuchen soll…

– Wie pani, gdzie ja to mam? Wie|Sie|wo|ich|das|habe – Wissen Sie, wo ich das habe? – Niech pan nie krzyczy! Lassen Sie|Sie|nicht|schreien – Schreien Sie nicht!

– Proszę pana… – Głos w słuchawce stał się cichszy. Bitte|Herr|Stimme|im|Hörer|wurde|sich|leiser – Bitte, mein Herr… – Die Stimme am Telefon wurde leiser. – To jest czerniak. Das|ist|Melanom – Das ist ein Melanom. Pan nie wie, jak on cierpi. Herr|nicht|wie||er|leidet Sie wissen nicht, wie sehr er leidet. Pan nie… Herr|nie Sie wissen nicht…

– Trzeba wybaczać… Man muss|vergeben - You have to forgive ... – Man muss vergeben…

– Bo co? Weil|was - Or what? – Warum?

– Bo on… – Pielęgniarka się zawahała. Weil||Die Krankenschwester|sich|zögerte "Because he ..." The nurse hesitated. – Weil er… – Die Krankenschwester zögerte. – On puka do świętego Piotra. Er|klopft|an|heiligen|Peter - He's knocking on Saint Peter. – Er klopft an die Tür des heiligen Petrus.

* * * * * *

– Ja wybaczyłem. Ich|habe vergeben – Ich habe vergeben. Ale pomiędzy wybaczeniem a ślęczeniem nad czyimś wyrem jest zasadnicza różnica. Aber|zwischen|Vergebung|und|Grübeln|über|jemandes|Fehler|ist|grundlegende|Unterschied Но есть фундаментальная разница между прощением и погружением в чужое горе. Aber zwischen Vergebung und dem Verweilen über jemandes Fehler gibt es einen wesentlichen Unterschied. Niech umiera w pokoju, ale niech się ode mnie odczepi. Lass|sterben|in|Frieden|aber|lass|sich|von|mir|loslassen Let him die in peace, but let him break away from me. Lass ihn in Frieden sterben, aber lass mich in Ruhe. Nie chcę go znać, widzieć ani nic. Nicht|will|ihn|kennen|sehen|noch|nichts I don't want to know him or see him or anything. Ich will ihn nicht kennen, nicht sehen und nichts. Nic od niego nie chcę. nichts|von||nie|will I don't want anything from him. Ich will nichts von ihm. Zresztą… rodzimy się samotni i samotni umieramy. übrigens|wir werden|allein|einsam|und|einsam|wir sterben Anyway ... we are born lonely and lonely we die. Übrigens... wir werden allein geboren und sterben allein. Ja urodziłem się samotny. Ich|wurde|geboren|allein I was born alone. Ich wurde allein geboren. On niech samotny umrze! Er|lasse|allein|sterben Let him die alone! Er soll einsam sterben!

– Bo to prawda! Denn|das|Wahrheit – Denn das ist wahr! – krzyknął Michał i strącił jej rękę. rief|Michał|und|schlug|ihr|Hand – rief Michał und schlug ihre Hand weg. – Wtedy z tobą… to był jeden jedyny raz, gdy przyszedłem go o coś prosić. Dann|mit|dir|das|war|einmal|einzige|Mal|als|ich kam|ihn|um|etwas|zu bitten – Damals mit dir… das war das einzige Mal, dass ich ihn um etwas gebeten habe. Nawet nie wiedziałem o co! Nicht einmal|nicht|wusste|über|was Ich wusste nicht einmal, um was! Dziś, to wiesz… wszystko jest inaczej. Heute|das|weißt|alles|ist|anders Heute, weißt du… alles ist anders. Mama zaczęła zarabiać jako tłumaczka. Mama|begann|zu verdienen|als|Übersetzerin Mama begann als Übersetzerin zu arbeiten. Ale ja wtedy nie wiedziałem… co nas czeka. Aber|ich|damals|nicht|wusste|was|uns|erwartet Aber ich wusste damals nicht… was uns erwartete. Bałem się, że będę musiał iść do pracy zamiast do szkoły. Ich hatte Angst|mich|dass|ich werde|musste|gehen|zur|Arbeit|statt|zur|Schule Ich hatte Angst, dass ich zur Arbeit gehen müsste anstatt zur Schule. Ale ten… ten… – Michał szukał przez chwilę właściwego określenia – ten człowiek… nawet nie spytał, o co chodzi. Aber|der|der||||||||Mensch|sogar|nicht|fragte|worum|was|es geht Aber dieser… dieser… – Michał suchte einen Moment nach dem richtigen Wort – dieser Mann… fragte nicht einmal, worum es ging. Nie dał powiedzieć słowa. Nicht|ließ|sagen|Wort Er ließ mich kein Wort sagen.

– Ale może przemyślał… Aber|vielleicht|nachgedacht hat – Aber vielleicht hat er es überdacht…

– Puść! Lass los – Lass los! Co ci się stało? Was|dir|sich|ist passiert Was ist dir passiert? To boli! Es|tut weh Es tut weh!

– Czemu nie chcesz pójść? Warum|nicht|willst|gehen – Warum willst du nicht gehen? – spytała cicho. fragte|leise – fragte sie leise.

– Może chce ci powiedzieć dlaczego? Vielleicht|will|dir|sagen|warum – Vielleicht will er dir sagen, warum?

– Bo co? Weil|was – Warum?

– Bo nie jesteś u siebie… Denn|nicht|bist|bei|dir - Because you are not at home ... – Weil du nicht zu Hause bist…

– Zaczekaj! Warte – Warte!

– Na co? Auf|was – Worauf? Na porę kwitnienia? An|Zeit|Blütezeit ||цвітіння Auf die Blütezeit?

* * * * * *

– Michał? Michał – Michał? – Klaudia była zdziwiona. Klaudia|war|überrascht – Klaudia war überrascht.

– Mogę? Darf ich - I can? – Darf ich? – spytał, stawiając nogę za próg. fragte|indem er setzte|das Bein|hinter|die Schwelle He asked, putting his foot over the threshold. – fragte er und stellte einen Fuß über die Schwelle.

– Wejdź… Ja właśnie… Komm rein|Ich|gerade - Come in ... I just ... – Komm rein… Ich gerade…

– Wychodzisz? Gehst du hinaus - Are you leaving? – Gehst du raus?

* * * * * *

„Dzwonili ze szpitala. Sie haben angerufen|vom|Krankenhaus „Sie haben aus dem Krankenhaus angerufen. Twój ojciec zmarł”. Dein|Vater|ist gestorben Your father died. Dein Vater ist gestorben.” Michał poznał pismo matki. Michał|erkannte|Schrift|der Mutter Michał learned his mother's handwriting. Michał hat den Brief seiner Mutter gelesen. Zmiął kartkę i wyrzucił do kosza. Er zerknüllte|das Blatt|und|warf|in|den Mülleimer |||||смітник He crumpled the paper and tossed it in the trash. Er hat das Blatt zerknüllt und in den Mülleimer geworfen. Ta wiadomość nie jest mu potrzebna. Diese|Nachricht|nicht|ist|ihm|nötig He doesn't need this message. Diese Nachricht braucht er nicht. Dla niego ten człowiek zmarł dwa lata temu. Für|ihn|dieser|Mensch|starb|zwei|Jahre|her For him, this man died two years ago. Für ihn ist dieser Mann vor zwei Jahren gestorben. Wtedy, kiedy tak rozpaczliwie szukał jego pomocy, bo u mamy wykryli raka. Dann|als|so|verzweifelt|suchte|seine|Hilfe|weil|bei|Mutter|sie entdeckten|Krebs Back then, when he was so desperate for his help, because he was diagnosed with cancer in my mother. Damals, als er verzweifelt nach seiner Hilfe suchte, weil bei seiner Mutter Krebs festgestellt wurde. Jak to brzmiały te słowa, które wtedy usłyszał? Wie|das|klangen|diese|Worte|die|damals|hörte What were those words that he heard then? Wie klangen die Worte, die er damals hörte? „Mogła ze mną, mogła z każdym”. Sie konnte|mit|mir|konnte|mit|jedem "She could with me, she could with anyone." „Sie konnte mit mir, sie konnte mit jedem.”

SENT_CWT:AFkKFwvL=5.42 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=4.67 de:AFkKFwvL openai.2025-01-22 ai_request(all=249 err=0.00%) translation(all=207 err=0.00%) cwt(all=1259 err=1.11%)