12. Το πολυχυμικό φίλτρο (1)
Πέρασαν από την πέτρινη σκάλα στο πλατύσκαλο και η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ χτύπησε την πόρτα. Η πόρτα άνοιξε αθόρυβα και μπήκαν μέσα. Η καθηγήτρια είπε στον Χάρι να περιμένει και τον άφησε μόνο.
Ο Χάρι κοίταξε γύρω του. Ένα πράγμα ήταν σίγουρο: Απ' όλα τα γραφεία καθηγητών που είχε επισκεφτεί εκείνη τη χρονιά, του Ντάμπλντορ ήταν, χωρίς αμφιβολία, το πιο ενδιαφέρον. Αν δεν έτρεμε η ψυχή του να μην τον αποβάλουν από το σχολείο, θα ήταν πολύ ευχαριστημένος που του δόθηκε η ευκαιρία να το δει.
Ήταν ένα ωραίο, μεγάλο, κυκλικό δωμάτιο, γεμάτο παράξενους, σιγανούς θορύβους. Στα τραπεζάκια με τα λεπτά πόδια ήταν αραδιασμένα παράξενα ασημένια όργανα, τα οποία έβγαζαν μικρές τουλούπες καπνού. Στους τοίχους κρέμονταν πορτρέτα των παλιών διευθυντών και διευθυντριών της σχολής, που λαγοκοιμόνταν ήρεμα στις κορνίζες τους. Υπήρχε επίσης ένα πελώριο τραπέζι με λιονταρίσια πόδια και στο ράφι πίσω του, ένα παλιό, φθαρμένο, μυτερό καπέλο -το μαγικό καπέλο με το οποίο γινόταν η επιλογή.
Ο Χάρι δίστασε. Έριξε ένα ανήσυχο βλέμμα στους κοιμισμένους μάγους και μάγισσες στους τοίχους. Τι θα πείραζε αν έπαιρνε το καπέλο και το ξαναφορούσε; Για να δει απλώς... Για να βεβαιωθεί ότι τον είχε βάλει στο σωστό κοιτώνα.
Πλησίασε αθόρυβα το γραφείο, πήρε το καπέλο από το ράφι και το φόρεσε στο κεφάλι του. Ήταν πολύ φαρδύ και γλίστρησε ως τα μάτια του, όπως και την άλλη φορά που το είχε φορέσει. Ο Χάρι περίμενε με τα μάτια καρφωμένα στο μαύρο εσωτερικό του καπέλου. Τέλος μια φωνούλα του ψιθύρισε στ' αφτί: "Μπήκε καμιά μέλισσα μέσα στο σκούφο σου, Χάρι Πότερ;"
"Ε... Ναι", τραύλισε ο Χάρι. "Ε... Συγγνώμη για την ενόχληση... Αλλά ήθελα να σε ρωτήσω..."
"Αναρωτιέσαι αν σε έβαλα στο σωστό κοιτώνα;" είπε πονηρά το καπέλο. "Πράγματι... Ήταν πολύ δύσκολη επιλογή. Αλλά επιμένω σ' αυτό που σου είχα πει..." Η καρδιά του Χάρι κλότσησε στο στήθος, "θα μεγαλουργούσες στο Σλίθεριν".
Ο Χάρι ένιωσε σαν να δέχτηκε γροθιά στο στομάχι. Τράβηξε το καπέλο από το κεφάλι του και το έβγαλε. Το κράτησε στα χέρια του, άψυχο, βρόμικο και ξεθωριασμένο. Ύστερα το ξανάβαλε στο ράφι με γόνατα λυμένα.
"Κάνεις λάθος", είπε δυνατά στο ακίνητο, βουβό καπέλο.
Εκείνο εξακολουθούσε να μένει ασάλευτο. Ο Χάρι πισωπάτησε χωρίς να τραβήξει τα μάτια από πάνω του. Ξάφνου ένας παράξενος, πνιχτός ήχος πίσω του τον έκανε να γυρίσει.
Τελικά δεν ήταν μόνος. Σε μια χρυσή κούρνια πίσω από την πόρτα καθόταν ένα γέρικο πουλί που έμοιαζε με τσουρομαδημένη γαλοπούλα.
Ο Χάρι το κοίταξε και το πουλί του ανταπέδωσε το βλέμμα εχθρικά, βγάζοντας πάλι έναν πνιχτό ήχο. Ο Χάρι σκέφτηκε πως φαινόταν πάρα πολύ άρρωστο: τα μάτια του ήταν θολά κι ενώ ο Χάρι το κοιτούσε, δυο τρία φτερά έπεσαν από την ουρά του.
Πάνω που σκεφτόταν ότι το μόνο που του έλειπε ήταν να ψοφήσει το αγαπημένο πουλί του Ντάμπλντορ ενώ βρισκόταν μόνος του μαζί του, το πουλί τυλίχτηκε στις φλόγες.
Ο Χάρι έβγαλε μια τρομαγμένη κραυγή και κρύφτηκε πίσω από το γραφείο. Κοίταξε ολόγυρα αλαφιασμένος, ψάχνοντας για ένα ποτήρι νερό ή κάτι παρόμοιο, αλλά δεν είδε τίποτα. Στο μεταξύ το πουλί είχε μεταβληθεί σε μια φλεγόμενη σφαίρα, έβγαλε μια τελευταία δυνατή, στριγκιά κραυγή και την επόμενη στιγμή, το μόνο που είχε απομείνει απ' αυτό, ήταν ένα βουναλάκι στάχτες στο πάτωμα που κάπνιζαν.
Πάνω στην ώρα, η πόρτα του γραφείου άνοιξε και μπήκε μέσα ο Ντάμπλντορ βαρύθυμος και συννεφιασμένος.
"Κύριε καθηγητά", κοντανάσανε ο Χάρι, "το πουλί σας... Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα... Άρπαξε ξαφνικά φωτιά..."
Προς μεγάλη έκπληξη του Χάρι, ο Ντάμπλντορ χαμογέλασε.
"Καιρός ήταν", είπε. "Τις τελευταίες μέρες είχε τα χάλια του. Του έλεγα να το αποφασίσει". Σιγογέλασε βλέποντας το κατάπληκτο ύφος του Χάρι. "Ο Φοκς είναι φοίνικας, Χάρι. Οι φοίνικες αναφλέγονται όταν έρθει η ώρα να πεθάνουν και μετά αναγεννιούνται εκ της τέφρας τους. Κοίτα..."
Ο Χάρι χαμήλωσε το βλέμμα και είδε ένα μικροσκοπικό, ζαρωμένο νεοσσό να ξεπροβάλλει το κεφαλάκι του μέσα από τις στάχτες. Ήταν πανάσχημος, σαν το παλιό πουλί.
"Ήσουν άτυχος που τον είδες την ημέρα της αναγέννησης", είπε ο Ντάμπλντορ καθώς καθόταν στο γραφείο του. "Συνήθως είναι πανέμορφος. Έχει υπέροχο χρυσοκόκκινο πτέρωμα. Συναρπαστικά πλάσματα οι φοίνικες. Μπορούν να μεταφέρουν πολύ βαριά φορτία. Τα δάκρυά τους έχουν θεραπευτικές ιδιότητες και είναι πάρα πολύ πιστά ζώα".
Μέσα στην αγωνία του μην τον ενοχοποιήσουν και για την ανάφλεξη του Φοκς, ο Χάρι είχε ξεχάσει γιατί βρισκόταν εδώ, αλλά το θυμήθηκε όταν ο Ντάμπλντορ κάθισε στην καρέκλα του γραφείου του και κάρφωσε στον Χάρι το ανοιχτογάλανο διαπεραστικό βλέμμα του.
Πριν όμως ο Ντάμπλντορ προλάβει να μιλήσει, η πόρτα του γραφείου του άνοιξε με πάταγο και ο Χάγκριντ όρμησε μέσα. Παρά το χιονοδρομικό σκούφο στο κεφάλι, δεν μπορούσε κανείς να μη διακρίνει το αλαφιασμένο βλέμμα του. Στο χέρι του κρεμόταν ακόμη ο ψόφιος κόκορας.
"Δεν ήταν ο Χάρι, κύριε διευθυντά!" δήλωσε ζωηρά ο Χάγκριντ. "Μιλούσαμε μαζί λίγα δευτερόλεπτα πριν βρεθεί το παιδί. Δεν προλάβαινε..."
Ο Ντάμπλντορ προσπάθησε να πει κάτι, αλλά ο Χάγκριντ συνέχισε ακάθεκτος, κουνώντας μέσα στην ταραχή του τον κόκορα πέρα δώθε, με αποτέλεσμα να γεμίσει τον τόπο φτερά.
"... Δε θα αφήσω να τιμωρηθεί, θα ορκιστώ ενώπιον του Υπουργείου μαγείας, αν χρειαστεί..."
"Χάγκριντ..."
"...Το αδικήσατε το παιδί, κύριε. Ο Χάρι ποτέ δε θα..."
"Χάγκριντ!" είπε δυνατά ο Ντάμπλντορ. "Δεν πιστεύω ότι ο Χάρι πείραξε αυτούς τους ανθρώπους".
"Α", είπε ο Χάγκριντ κι ο κόκορας έπεσε άψυχος στο πλευρό του. "Ωραία. Τότε θα περιμένω έξω, κύριε διευθυντά".
Και αποσύρθηκε αμήχανος.
"Δεν πιστεύετε πως το έκανα εγώ, κύριε καθηγητά;" επανέλαβε με αναπτερωμένες ελπίδες ο Χάρι, καθώς ο Ντάμπλντορ μάζευε τα φτερά από το γραφείο του.
"Όχι, Χάρι, δεν το πιστεύω", είπε ο Ντάμπλντορ, αν και το πρόσωπό του είχε σκοτεινιάσει πάλι. "Αλλά θέλω να σου μιλήσω".
Ο Χάρι περίμενε νευρικά καθώς ο Ντάμπλντορ ένωσε τις άκρες των δαχτύλων του και τον ζύγιασε με το βλέμμα.
"Θέλω να σε ρωτήσω, Χάρι, αν έχεις τίποτα να μου πεις", είπε καλοσυνάτα. "Οτιδήποτε".
Ο Χάρι δεν ήξερε τι να απαντήσει, θυμήθηκε τον Μαλφόι που φώναξε:
"Έρχεται η σειρά σας, λασποαίματοι! ", και το πολυχυμικό φίλτρο που σιγόβραζε στις τουαλέτες της Μυρτιάς. Ύστερα θυμήθηκε τη μυστηριώδη φωνή που άκουσε δύο φορές και τον Ρον που είχε πει: "Το να ακούς φωνές που δεν ακούει κανένας άλλος, δεν είναι καλό σημάδι, ακόμα και στον κόσμο των μάγων". Σκέφτηκε επίσης τι έλεγαν οι άλλοι για εκείνον και την αγωνία του μήπως έχει κάποια σχέση με τον Σαλαζάρ Σλίθεριν.
"Όχι", είπε ο Χάρι στο τέλος. "Δεν έχω να σας πω τίποτα, κύριε διευθυντά".
--
Η διπλή επίθεση εναντίον του Τζάστιν και του Σχεδόν Ακέφαλου Νικ μετέτρεψε τη διάχυτη ανάμεσα στους μαθητές νευρικότητα σε πανικό. Παραδόξως, όλοι ανησυχούσαν περισσότερο για την τύχη του Σχεδόν Ακέφαλου Νικ. "Πώς έπαθε τέτοιο πράγμα ένα φάντασμα;" ρωτούσαν ο ένας τον άλλον. "Ποια φοβερή δύναμη μπορεί να βλάψει κάποιον που είναι ήδη νεκρός;"
Στο κλείσιμο των θέσεων του Χόγκουαρτς Εξπρές με το οποίο τα παιδιά θα πήγαιναν στα σπίτια τους για τα Χριστούγεννα, επικράτησε επίσης πανικός. Όλοι ήθελαν να φύγουν.
"Με αυτό το ρυθμό, θα μείνουμε μόνο εμείς", είπε ο Ρον στον Χάρι και στην Ερμιόνη. "Εμείς, ο Μαλφόι, ο Κράμπε και ο Γκόιλ. Τι ωραία που θα περάσουμε τις γιορτές".
Ο Κράμπε και ο Γκόιλ, που έκαναν πάντα ότι έκανε ο Μαλφόι, δήλωσαν ότι θα μείνουν στη σχολή για τις γιορτές. Αλλά ο Χάρι χάρηκε που οι περισσότεροι έφευγαν. Είχε βαρεθεί να τον αποφεύγουν τα άλλα παιδιά στους διαδρόμους, λες και επρόκειτο να τους δαγκώσει ή να τους δηλητηριάσει - είχε βαρεθεί να τον δείχνουν και να ψιθυρίσουν στο πέρασμά του.
Ο Φρεντ και ο Τζορτζ όμως τα έβρισκαν αστεία όλα αυτά. Έτσι άρχισαν να πειράζουν καλοπροαίρετα τον Χάρι. Έτρεχαν μπροστά από αυτόν στους διαδρόμους φωνάζοντας:
"Ανοίξτε δρόμο να περάσει ο κληρονόμος του Σλίθεριν. Έρχεται ο κακός μάγος..."
Ο Πέρσι αποδοκίμαζε βαθιά αυτά τα καμώματα. "Δεν είναι για γέλια", δήλωσε μια μέρα παγερά.
"Κάνε στην άκρη, Πέρσι", είπε ο Φρεντ. "Ο Χάρι βιάζεται".
"Ναι, θα περάσει μια βόλτα από την κάμαρα με τα μυστικά, να πιει το τσάι του με το φίδι, τον κολλητό του", γέλασε χαρούμενα ο Τζορτζ.
Ούτε η Τζίνι το έβρισκε αστείο. "Σταματήστε επιτέλους", φώναζε στ' αδέλφια της όταν ο Φρεντ ρωτούσε τον Χάρι για πότε σχεδιάζει την επόμενη επίθεση ή όταν ο Τζορτζ παρίστανε ότι εξορκίσει τον Χάρι με μια μεγάλη αρμαθιά σκόρδα.
Τον Χάρι δεν τον πείραζε. Ένιωθε ανακούφιση που ο Φρεντ και ο Τζορτζ τουλάχιστον θεωρούσαν γελοία την ιδέα ότι είναι κληρονόμος του Σλίθεριν. Τα καμώματά τους όμως εξόργιζαν τον Μαλφόι, που χόλιαζε όλο και περισσότερο κάθε φορά που τους έβλεπε.
"Είναι επειδή καίγεται από επιθυμία να διαλαλήσει πως στην πραγματικότητα είναι αυτός", είπε με ύφος γνώστη ο Ρον. "Ξέρεις πώς θυμώνει όταν έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος κι εσύ του κλέβεις όλη τη δόξα για τις βρομοδουλειές του".
"Όχι για πολύ ακόμα", είπε με ικανοποίηση η Ερμιόνη. "Σε λίγο θα είναι έτοιμο το πολυχυμικό φίλτρο. Και τότε θα του αποσπάσουμε την αλήθεια".
Επιτέλους το τρίμηνο τελείωσε και στο κάστρο έπεσε μια σιωπή βαθιά σαν χιόνι. Ο Χάρι την έβρισκε γαλήνια και όχι καταθλιπτική. Χαιρόταν για το γεγονός ότι αυτός, η Ερμιόνη και οι Ουέσλι είχαν στη διάθεσή τους όλο τον κοιτώνα του Γκρίφιντορ, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσαν να παίζουν εκρηκτική ξερή με τα χαρτιά όσο δυνατά ήθελαν χωρίς να ενοχλούν κανέναν και να εξασκούνται μόνοι τους στη μονομαχία. Ο Φρεντ, ο Τζορτζ και η Τζίνι προτίμησαν να μείνουν στη σχολή παρά να επισκεφτούν τον Μπίλι στην Αίγυπτο παρέα με τους γονείς τους, τον κύριο και την κυρία Ουέσλι. Ο Πέρσι, που αποδοκίμαζε την παιδιάστικη, όπως τη χαρακτήριζε, συμπεριφορά τους, περνούσε ελάχιστο χρόνο στην αίθουσα αναψυχής του Γκρίφιντορ. Τους είχε εξηγήσει με στόμφο ότι εκείνος θα περνούσε εδώ τα Χριστούγεννα διότι είχε χρέος, ως αριστούχος, να συμπαρασταθεί στους καθηγητές αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Τα Χριστούγεννα ξημέρωσαν κρύα και χιονισμένα. Τον Χάρι και τον Ρον, τους μόνους που είχαν μείνει στον κοιτώνα τους, τους ξύπνησε πρωί πρωί η Ερμιόνη, η οποία μπήκε μέσα φέρνοντας δώρα και για τους δυο.
"Ξυπνήστε", φώναξε ανοίγοντας τις κουρτίνες του παραθύρου.
"Ερμιόνη... Τα κορίτσια δεν μπαίνουν στους κοιτώνες των αγοριών", είπε ο Ρον σκιάζοντας τα μάτια του για να τα προστατέψει από το φως.
"Καλά Χριστούγεννα και σ' εσένα", είπε η Ερμιόνη και του πέταξε το δώρο του. "Είμαι μια ώρα στο πόδι. Έριξα κι άλλες μύγες στο φίλτρο. Είναι έτοιμο".
Ο Ρον ξέχασε μεμιάς τη νύστα του και ανακάθισε ζωηρά.
"Είσαι σίγουρη;" τη ρώτησε.
"Απόλυτα", είπε η Ερμιόνη σπρώχνοντας λίγο πιο πέρα τον Σκάμπερς, τον αρουραίο, για να καθίσει στην άκρη του κρεβατιού του. "Αν σκοπεύουμε να το κάνουμε, καλό είναι να γίνει απόψε".
Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η Χέντβιχ με ένα πακετάκι στο ράμφος της.
"Γεια", της είπε χαρούμενος ο Χάρι καθώς προσγειωνόταν στο κρεβάτι του. "Δε μου κρατάς πια μούτρα;"
Η κουκουβάγια ράμφισε τρυφερά το αφτί του κι αυτό το "δώρο" ήταν απείρως καλύτερο από εκείνο που του έφερε, το οποίο, όπως αποδείχτηκε, προερχόταν από τους Ντάρσλι. Είχαν στείλει στον Χάρι μια οδοντογλυφίδα κι ένα σημείωμα που του έλεγε να ρωτήσει αν μπορεί να περάσει στο "Χόγκουαρτς" και τις καλοκαιρινές διακοπές.
Τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα δώρα του Χάρι ήταν όλα πολύ όμορφα. Ο Χάγκριντ του έστειλε ένα μεγάλο κουτί με γλυκά, τα οποία ο Χάρι μαλάκωσε στη φωτιά πριν τα φάει. Ο Ρον του χάρισε ένα βιβλίο με τίτλο πετώντας με τους Κάνον, γεμάτο ενδιαφέροντα στοιχεία για την αγαπημένη του ομάδα Κουίντιτς. Η Ερμιόνη του χάρισε μια μεγάλη, πολυτελή πένα από φτερό αετού. Τέλος, έλαβε ένα πακέτο από την κυρία Ουέσλι, μ' ένα καινούριο, χειροποίητο πουλόβερ κι ένα μεγάλο κέικ με δαμάσκηνα. Το πακέτο το συνόδευε μια κάρτα με ευχές. Ο Χάρι τη διάβασε με ανάμικτα συναισθήματα, καθώς θυμήθηκε και το σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο του κυρίου Ουέσλι και τη νέα παραβίαση των κανονισμών της σχολής που ετοίμαζαν με τον Ρον. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο, αν το μάθαινε η κυρία Ουέσλι από μια μεριά, ποιος τους έσωζε.
Ήταν αδύνατον να μην απολαύσει κανείς το χριστουγεννιάτικο γεύμα του "Χόγκουαρτς", έστω κι αν έτρεμε από το φόβο του στην προοπτική ότι λίγο αργότερα θα έπινε το πολυχυμικό φίλτρο.
Η μεγάλη τραπεζαρία έλαμπε από μεγαλοπρέπεια. Εκτός από τα πολυάριθμα, σκεπασμένα με πάχνη, χριστουγεννιάτικα δέντρα και τις πλούσιες γιρλάντες γκι και ου που ήταν κρεμασμένες χιαστί, μαγικό χιόνι έπεφτε από την οροφή, ζεστό και στεγνό. Ο Ντάμπλντορ τους έβαλε να τραγουδήσουν όλα τα αγαπημένα του κάλαντα, ενώ η φωνή του Χάγκριντ γινόταν όλο και πιο βροντερή με κάθε νέο κοκτέιλ που κατανάλωνε. Ο Πέρσι, ο οποίος δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Φρεντ είχε κάνει μάγια στο αριστείο του, το οποίο έγραφε τώρα "Κουφιοκέφαλος", τους ρωτούσε κάθε τόσο γιατί γελούσαν. Ο Χάρι αδιαφορούσε για τα δυνατά, δηκτικά σχόλια που έκανε ο Ντράκο Μαλφόι για το καινούριο πουλόβερ του από το τραπέζι του Σλίθεριν.