12. Το πολυχυμικό φίλτρο (2)
Με λίγη τύχη, ο Μαλφόι θα έπαιρνε σε λίγο ένα καλό μάθημα.
Μόλις ο Χάρι και ο Ρον έφαγαν την τρίτη μερίδα χριστουγεννιάτικου κέικ, η Ερμιόνη τους πήρε άρον άρον από την τραπεζαρία για να τελειοποιήσουν το σχέδιό τους.
"Θα χρειαστούμε κάτι από τα άτομα στα οποία θα μεταμορφωθούμε", είπε με φυσικότητα η Ερμιόνη, σαν να τους έστελνε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσουν απορρυπαντικό. "Και φυσικά είναι προτιμότερο να πάρετε κάτι από τον Κράμπε και τον Γκόιλ - είναι οι καλύτεροι φίλοι του Μαλφόι και θα τους τα πει όλα. Πρέπει επίσης να φροντίσουμε να μην εμφανιστούν ξαφνικά οι πραγματικοί Κράμπε και Γκόιλ την ώρα που θα "εξομολογούμε" τον Μαλφόι."
"Τα έχω σκεφτεί όλα", συνέχισε ήρεμα, αγνοώντας την ταραγμένη έκφραση στα πρόσωπα του Χάρι και του Ρον. Τους παρουσίασε δύο μεγάλα κέικ σοκολάτας. "Τους έχω βάλει ένα απλό υπνωτικό φίλτρο. Εσείς το μόνο που χρειάζεται να κάνετε, είναι να φροντίσετε να πέσουν στα χέρια του Κράμπε και του Γκόιλ. Ξέρετε τι λαίμαργοι που είναι, θα τα καταβροχθίσουν εν ριπή οφθαλμού. Μόλις κοιμηθούνε, κόψτε μερικές τρίχες από τα μαλλιά τους και μετά κρύφτε τους στο ντουλάπι με τις σκούπες".
Ο Χάρι και ο Ρον κοιτάχτηκαν δύσπιστα.
"Ερμιόνη, δε νομίζω..." είπε ο Χάρι.
"Φοβάμαι πως θα..." είπε ο Ρον.
Αλλά στα μάτια της Ερμιόνης υπήρχε μια μεταλλική λάμψη, η οποία θύμιζε πολύ εκείνη που είχε μερικές φορές η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ.
"Το φίλτρο θα είναι άχρηστο χωρίς τις τρίχες του Κράμπε και του Γκόιλ", τους είπε αυστηρά, "θέλετε να ανακρίνουμε τον Μαλφόι, ναι ή όχι;"
"Καλά, καλά", είπε ο Χάρι. "Εσύ, όμως, τίνος τα μαλλιά θα κόψεις;"
"Το έχω φροντίσει ήδη!" είπε κεφάτα η Ερμιόνη, βγάζοντας ένα μπουκαλάκι από την τσέπη της, μέσα στο οποίο υπήρχε μία και μοναδική τρίχα, "Θυμόσαστε την πάλη μου με τη Μίλισεντ Μπούλστροουντ στο μάθημα της μονομαχίας; Μια τρίχα της κόλλησε στα ρούχα μου όταν προσπαθούσε να με στραγγαλίσει! Κι έχει πάει σπίτι της για τα Χριστούγεννα. Αρκεί λοιπόν να πω στους Σλίθεριν ότι άλλαξα γνώμη και γύρισα πίσω".
Όταν η Ερμιόνη πετάχτηκε να ρίξει μια ματιά στο φίλτρο, ο Ρον στράφηκε στον Χάρι με το φόβο αποτυπωμένο στο πρόσωπό του.
"Και να θέλαμε να βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια, τόσο καλά δε θα τα καταφέρναμε", του είπε.
Αλλά, προς μεγάλη έκπληξη του Χάρι και του Ρον, η πρώτη φάση του σχεδίου εκτελέστηκε σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ερμιόνης. Μετά το χριστουγεννιάτικο τσάι ο Χάρι και ο Ρον κρύφτηκαν στο έρημο χολ της εισόδου και περίμεναν τον Κράμπε και τον Γκόιλ, οι οποίοι είχαν μείνει μόνοι στο τραπέζι του Σλίθεριν και καταβρόχθιζαν το τέταρτο κομμάτι τούρτας. Ο Χάρι ακούμπησε τα κέικ πάνω στην κουπαστή της σκάλας. Όταν είδαν τον Κράμπε και τον Γκόιλ να μπαίνουν στο χολ της εισόδου, ο Χάρι και ο Ρον κρύφτηκαν πίσω από μια πανοπλία, δίπλα στην εξώπορτα.
"Μα πόσα χωράει το στομάχι τους;" ψιθύρισε έκπληκτος ο Ρον στον Χάρι τη στιγμή που ο Κράμπε έδειχνε χαρούμενος τα κέικ στον Γκόιλ και ορμούσαν πάνω τους.
Μπουκώθηκαν χαμογελώντας ηλίθια. Έφαγαν για λίγο λαίμαργα, με ύφος θριαμβευτικό. Κι ύστερα, χωρίς την παραμικρή αλλαγή στην έκφρασή τους, σωριάστηκαν ανάσκελα στο πάτωμα.
Το πιο δύσκολο ήταν να τους κρύψουν στο ντουλάπι στην άλλη άκρη του χολ. Μόλις τους στρίμωξαν ανάμεσα στις σφουγγαρίστρες και τους κουβάδες, ο Χάρι έκοψε ένα τσουλούφι από το κεφάλι του Γκόιλ και ο Ρον ξερίζωσε μερικές τρίχες του Κράμπε. Πήραν και τα παπούτσια τους, γιατί τα δικά τους ήταν πολύ πιο μικρό νούμερο από του Γκόιλ και του Κράμπε.
Ύστερα, έκπληκτοι ακόμα για το κατόρθωμά τους έτρεξαν στις τουαλέτες της Μυρτιάς. Ο πυκνός καπνός που έβγαινε από τον καμπινέ μέσα στον οποίο ήταν κλεισμένη η Ερμιόνη κι ανακάτευε, τους θόλωσε την όραση. Ανασήκωσαν τους μανδύες για να προστατεύσουν τα πρόσωπά τους και χτύπησαν την πόρτα.
"Ερμιόνη;"
Άκουσαν το συρτή να ανοίγει. Ξεπρόβαλε μια Ερμιόνη ιδρωμένη και αναψοκοκκινισμένη. Πίσω της ακουγόταν ο κοχλασμός του παχύρρευστου φίλτρου. Πάνω στο καπάκι της λεκάνης ήταν τοποθετημένα ήδη τρία ποτήρια.
"Τους κανονίσατε;" ρώτησε ξέπνοη η Ερμιόνη.
Ο Χάρι της έδειξε τις τρίχες του Γκόιλ.
"Ωραία. Κι εγώ βούτηξα μερικούς μανδύες από τα άπλυτα", είπε η Ερμιόνη δείχνοντας ένα μικρό σάκο. "Θα χρειαστείτε μεγαλύτερο νούμερο όταν μεταμορφωθείτε σε Κράμπε και Γκόιλ".
Έσκυψαν κι οι τρεις πάνω από τη χύτρα. Το φίλτρο έμοιαζε από κοντά με πηχτή, σκούρα λάσπη που σιγοβράζει.
"Είμαι σίγουρη πως τα έκανα όλα σωστά", είπε η Ερμιόνη και ξαναδιάβασε τη λεκιασμένη σελίδα των ισχυρότερων φίλτρων. "Είναι όπως λέει το βιβλίο ότι πρέπει να είναι... Μόλις το πιούμε... Θα έχουμε μια ώρα ακριβώς στη διάθεσή μας πριν ξαναπάρουμε την κανονική μορφή μας".
"Και τώρα;" ψιθύρισε ο Ρον.
"Θα το μοιράσουμε σε τρία ποτήρια και θα ρίξουμε τις τρίχες".
Η Ερμιόνη γέμισε με την κουτάλα τα τρία ποτήρια. Ύστερα, με χέρι που έτρεμε, έριξε την τρίχα της Μίλισεντ Μπούλστροουντ από το μπουκαλάκι στο ποτήρι. Το φίλτρο άρχισε να τσιρίζει σαν βραστήρας και να αφρίζει. Λίγες στιγμές αργότερα πήρε ένα αηδιαστικό κιτρινωπό χρώμα.
"Μπλιαχ! Άρωμα Μίλισεντ Μπούλστροουντ", είπε ο Ρον κοιτάζοντάς το με αηδία. "Στοιχηματίζω ότι έχει απαίσια γεύση".
"Σειρά σας", είπε η Ερμιόνη.
Ο Χάρι έριξε τις τρίχες του Γκόιλ στο μεσαίο ποτήρι και ο Ρον του Κράμπε στο τελευταίο. Και τα δύο ποτήρια τσίριξαν και άφρισαν. Του Γκόιλ πήρε λαδί χρώμα και του Κράμπε ένα σκούρο, μουντό καφέ.
"Περιμένετε", είπε ο Χάρι όταν ο Ρον και η Ερμιόνη ετοιμάστηκαν να πιούν από τα ποτήρια τους. "Καλύτερα να μην το πιούμε όλοι εδώ: Όταν μεταμορφωθούμε σε Κράμπε και Γκόιλ, δε θα χωράμε. Και η Μίλισεντ Μπούλστροουντ δεν είναι δα συλφίδα".
"Καλά που το σκέφτηκες", είπε ο Ρον ξεκλειδώνοντας την πόρτα, "Θα πάμε ο καθένας σε ξεχωριστό καμπινέ".
Ο Χάρι πήγε στον μεσαίο, προσέχοντας να μη χυθεί ούτε μια σταγόνα από το μαγικό φίλτρο.
"Έτοιμοι;" φώναξε.
"Έτοιμοι", απάντησαν ο Ρον και η Ερμιόνη.
"Ένα... Δύο... Τρία..."
Ο Χάρι έπιασε τη μύτη του και ήπιε το φίλτρο μονοκοπανιά. Είχε μια γεύση σαν παραβρασμένο κουνουπίδι. Τα σωθικά του άρχισαν αμέσως ν' ανακατεύονται σαν να 'χε καταπιεί ζωντανά φίδια. Διπλώθηκε στα δύο κι αναρωτήθηκε αν θα έκανε εμετό.
Μετά από λίγο ένα κάψιμο άρχισε ν' απλώνεται από το στομάχι του ως τ' ακροδάχτυλά του. Στη συνέχεια τον κυρίευσε η φοβερή αίσθηση ότι λιώνει. Έπεσε στα τέσσερα, καθώς η επιδερμίδα του άρχισε να είναι ρευστή σαν καυτό κερί, τα χέρια του να μεγαλώνουν μπρος στα ίδια του τα μάτια, τα δάχτυλά του να χοντραίνουν, τα νύχια του να φαρδαίνουν και οι κλειδώσεις του να φουσκώνουν σαν καρούμπαλα. Στη συνέχεια ήταν η σειρά των ώμων του. Άρχισαν να πλαταίνουν προκαλώντας του αβάσταχτο πόνο. Ένα μυρμήγκιασμα στο κούτελό του έδωσε να καταλάβει ότι οι ρίζες των μαλλιών του κατέβαιναν προς τα φρύδια του. Ο μανδύας του σκίστηκε, όταν το στήθος του φούσκωσε σαν βαρέλι που σπάει τα τσέρκια. Τα πόδια του υπέφεραν στα παπούτσια που φορούσε, γιατί είχαν μεγαλώσει κατά τέσσερα νούμερα...
Όλα τελείωσαν ξαφνικά όπως είχαν αρχίσει. Ο Χάρι κειτόταν μπρούμυτα στο παγωμένο πέτρινο δάπεδο κι άκουγε τη Μυρτιά να μουρμουρίζει σκυθρωπά στον τελευταίο καμπινέ. Έβγαλε με δυσκολία τα παπούτσια του και σηκώθηκε. Ώστε έτσι ήταν να είσαι ο Γκόιλ. Με χέρια που έτρεμαν, έβγαλε τον παλιό μανδύα, ο οποίος τώρα του ερχόταν ως το γόνατο, φόρεσε τον άλλον και έδεσε τα κορδόνια των παπουτσιών του Γκόιλ, που ήταν μεγάλα σαν βάρκες. Έκανε να διώξει τα μαλλιά από τα μάτια του, αλλά τα δάχτυλά του άγγιξαν τις κοντές, σκληρές τρίχες του Γκόιλ, και το ανύπαρκτο σχεδόν μέτωπό του. Τότε συνειδητοποίησε ότι τα γυαλιά θόλωναν την όρασή του, διότι ο Γκόιλ προφανώς δεν τα χρειαζόταν. Τα έβγαλε και φώναξε:
"Είσαστε καλά, παιδιά;" από τα χείλη του βγήκε η πνιχτή, τραχιά φωνή του Γκόιλ.
"Ναι", ακούστηκε το βαθύ γρύλισμα του Ρον-Κράμπε από τα δεξιά του.
Ο Χάρι ξεκλείδωσε την πόρτα και πήγε στο ραγισμένο καθρέφτη. Και τότε, για πρώτη φορά, αντίκρισε τον καινούριο του εαυτό. Ήταν φτυστός ο Γκόιλ!
Πάνω στην ώρα, άνοιξε η πόρτα του Ρον. Κοιτάχτηκαν. Εκτός από την ταραχή και τη χλομάδα, ο Ρον ήταν φτυστός ο Κράμπε, από τα μαλλιά ως τα μακριά, κρεμαστά σαν του γορίλα χέρια του.
"Απίστευτο", είπε ο Ρον-Κράμπε πλησιάζοντας στον καθρέφτη και ψηλαφώντας την πλακουτσωτή μύτη του Κράμπε. "Απίστευτο".
"Ώρα να πηγαίνουμε", είπε ο Χάρι-Γκόιλ χαλαρώνοντας το λουρί του ρολογιού του, γιατί του πλήγωνε το δέρμα. "Πρέπει να μάθουμε πού είναι η αίθουσα αναψυχής του Σλίθεριν. Ελπίζω να βρούμε κάποιον να τον πάρουμε από πίσω..."
Ο Ρον-Κράμπε, ο οποίος δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από τον Χάρι-Γκόιλ, είπε: "Δε φαντάζεσαι πόσο παράξενο είναι να βλέπω τον Γκόιλ να σκέφτεται". Χτύπησε την πόρτα της Ερμιόνης. "Έλα, πρέπει να φύγουμε..."
Του απάντησε μια διαπεραστική φωνή. "Ε... Δε νομίσω πως θα μπορέσω να έρθω. Πηγαίνετε χωρίς εμένα".
"Ερμιόνη, το ξέρουμε πως η Μίλισεντ Μπούλστροουντ είναι άσχημη, αλλά κανείς δε θα καταλάβει πως είσαι εσύ".
"Ε... Δες... Δεν μπορώ να έρθω. Βιαστείτε, μη χασομεράτε".
Ο Χάρι-Γκόιλ κοίταξε απορημένος τον Ρον-Κράμπε.
"Τώρα μοιάζεις πιο πολύ στον Γκόιλ", του είπε ο Ρον-Κράμπε. "Αυτό το ύφος παίρνει όταν ο καθηγητής του κάνει μια ερώτηση".
"Ερμιόνη, είσαι καλά;" της φώναξε ο Χάρι-Γκόιλ πίσω από την κλειστή πόρτα.
"Καλά... Μια χαρά. Πηγαίνετε..."
Ο Χάρι-Γκόιλ κοίταξε το ρολόι του. Είχαν ήδη χάσει πέντε από τα πολύτιμα εξήντα λεπτά.
"Θα ξανάρθουμε εδώ, εντάξει;" της είπε.
Τα δυο παιδιά άνοιξαν προσεκτικά την πόρτα, βεβαιώθηκαν πως ο διάδρομος ήταν άδειος και βγήκαν.
"Μην κουνάς τα χέρια σου", μουρμούρισε ο Χάρι-Γκόιλ στον Ρον-Κράμπε.
"Ε;"
"Ο Κράμπε τα κρατά σαν κοκαλωμένα".
"Έτσι;"
"Τώρα είναι καλύτερα".
Κατέβηκαν τη μαρμάρινη σκάλα. Έπρεπε να βρούνε κάποιον και να τον πάρουν από πίσω, για να τους πάει στην αίθουσα αναψυχής του Σλίθεριν. Παρ' όλ' αυτά δεν έβρισκαν κανέναν.
"Καμιά ιδέα;" μουρμούρισε ο Χάρι-Γκόιλ.
"Οι Σλίθεριν έρχονται για πρωινό πάντα από δω", είπε ο Ρον-Κράμπε δείχνοντας την είσοδο των υπογείων.
Πριν προλάβει να αποσώσει τη φράση του, ένα κορίτσι με μακριά, σγουρά μαλλιά βγήκε από την είσοδο.
"Συγγνώμη", είπε ο Ρον-Κράμπε πλησιάζοντάς τη βιαστικά, "ξεχάσαμε το δρόμο για την αίθουσα αναψυχής".
"Ορίστε;" είπε ξερά το κορίτσι. "Για τη δική μας αίθουσα αναψυχής; Εγώ είμαι του Ράβενκλοου!"
Και πριν απομακρυνθεί, τους έριξε ένα καχύποπτο βλέμμα.
Ο Χάρι-Γκόιλ και ο Ρον-Κράμπε κατέβηκαν βιαστικά τα πέτρινα σκαλοπάτια, με τα βήματά τους ν' αντηχούν ασυνήθιστα βαριά καθώς περπατούσαν. Κάτι τους έλεγε ότι τα πράγματα δε θα ήταν τόσο εύκολα όσο ήλπιζαν.
Οι σκοτεινοί, δαιδαλώδεις διάδρομοι ήταν έρημοι. Προχωρούσαν όλο και πιο βαθιά στα υπόγεια της σχολής, κοιτώντας κάθε τόσο τα ρολόγια τους για να δουν πόσος χρόνος τους έμενε. Μετά από ένα τέταρτο, πάνω που είχαν αρχίσει να απελπίζονται, άκουσαν ξαφνικά ένα θόρυβο μπροστά τους.
"Χα!" είπε χαρούμενος ο Ρον-Κράμπε. "Επιτέλους ένας Σλίθεριν!"
Μια σιλουέτα βγήκε από ένα πλαϊνό δωμάτιο. Όμως, καθώς την πλησίαζαν βιαστικά, οι καρδιές τους βούλιαξαν μέσα στο στήθος τους. Δεν ήταν κάποιος Σλίθεριν ήταν ο Πέρσι!
"Τι γυρεύεις εδώ κάτω;" είπε ξαφνιασμένος ο Ρον-Κράμπε.
Ο Πέρσι έδειξε ενοχλημένος. "Αυτό", είπε ξερά, "δεν είναι δική σου δουλειά. Ο Κράμπε δεν είσαι;"
"Ε... Ναι", είπε ο Ρον-Κράμπε.
"Πηγαίνετε στους κοιτώνες σας", είπε αυστηρά ο Πέρσι. "Είναι επικίνδυνο να περιφέρεστε στους σκοτεινούς διαδρόμους".
"Το ίδιο και για σένα", τόνισε ο Ρον-Κράμπε.
"Εγώ", είπε στυλώνοντας το κορμί ο Πέρσι, "είμαι αριστούχος. Τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει".
Ξάφνου άκουσαν μια φωνή πίσω τους. Ήταν ο Ντράκο Μαλφόι. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν η πρώτη φορά που ο Χάρι-Γκόιλ χαιρόταν που τον έβλεπε.
Τους κοίταξε και είπε αργόσυρτα: "Α, εδώ είσαστε; Όλη αυτή την ώρα χλαπακιάζατε στην τραπεζαρία; Σας έψαχνα. Θέλω να σας δείξω κάτι πολύ αστείο".
Ο Μαλφόι κοίταξε περιφρονητικά τον Πέρσι. "Εσύ τι γυρεύεις εδώ, Ουέσλι;" τον ρώτησε καχύποπτα.
Ο Πέρσι εξοργίστηκε, "Θα έπρεπε να δείχνεις περισσότερο σεβασμό σε έναν αριστούχο!" είπε. "Δε μου αρέσει καθόλου η συμπεριφορά σου!"
Ο Μαλφόι χαμογέλασε ειρωνικά και έγνεψε στον Χάρι-Γκόιλ και στον Ρον-Κράμπε να τον ακολουθήσουν. Ο Χάρι-Γκόιλ παραλίγο να ζητήσει συγγνώμη από τον Πέρσι, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή συγκρατήθηκε.
Και ακολούθησαν κι οι δύο τον Μαλφόι. Όταν έστριψαν στον επόμενο διάδρομο, ο Μαλφόι σχολίασε: "Αυτός ο Πίτερ Ουέσλι..."
"Πέρσι", τον διόρθωσε μηχανικά ο Χάρι-Γκόιλ.