Αττική - Βόλτα στη σύγχρονη Ελευσίνα
Είναι στην πίσω αυλή της πόλης.
Μικρή, νοικοκυρεμένη
και με το δικό της σημαντικό μερίδιο στη βιομηχανική εποχή.
Είναι το Λίβερπουλ της Αττικής.
Τα πράγματα είναι απλά με την πρωταγωνίστρια της βραβευμένης ταινίας - "Αγέλαστος Πέτρα" - του Φίλιππου Κουτσαφτή.
Από την Ομόνοια, ύστερα περίπου από 20 χιλιόμετρα, φτάνω άνετα και ξεκούραστα.
Μπαίνω στη λεωφόρο Αθηνών.
Πιάνω την παλαιά Εθνική Οδό διασχίζοντας Χαϊδάρι - Δαφνί,
περνάω από τη λίμνη Κουμουνδούρου και από τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
Βέβαια υπάρχει και η εναλλακτική της Αττικής Οδού.
Με άλλα λόγια όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ελευσίνα.
Η απόσταση καλύπτεται γρήγορα.
Κυρίως όμως οικολογικά και οικονομικά.
Χάρις στο φυσικό αέριο που κινείται το αυτοκίνητο με το οποίο ήρθα ως εδώ.
Να έχεις υπόψη σου ότι υπάρχει και λεωφορειακή γραμμή από την πλατεία Κουμουνδούρου μέσω Ιεράς Οδού.
Το πρωί η παραλιακή οδός Κανελλοπούλου δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση.
Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να οδηγώ και να παρατηρώ.
Εντυπωσιάζομαι από το βιομηχανικό σκηνικό της πόλης των 26.000 κατοίκων,
με την χαμηλή δόμηση και τη νοικοκυρεμένη ρυμοτομία.
Αφήνω το αυτοκίνητο και κατευθύνομαι σαν μαγεμένος στο βιομηχανικό συγκρότημα Κρόνος με τα εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής κτίρια.
Ενδίδω στον πειρασμό να χαθώ στα σπλάχνα του και ταυτόχρονα βουτώ στο παρελθόν της Ελευσίνας.
Η βιομηχανική εγκατάσταση λειτούργησε εδώ το 1922.
Παρήγαγε οινόπνευμα και χρησιμοποιούσε τότε ως πρώτη ύλη τα σταφύλια.
Αλλη αισθητική αλλά και άλλη εποχή, ε;
Με το αυτοκίνητο είμαι και πάλι στην παραλιακή με δυτική κατεύθυνση.
Τα φουγάρα της τσιμεντοβιομηχανίας '"Τιτάν" βοηθούν στον προσανατολισμό.
Παρκάρω και συνεχίζω με τα πόδια.
Στην Ελευσίνα, σημείο αναφοράς δεν είναι η παραλία της, αλλά αυτός εδώ ο πεζόδρομος
της οδού Νικολαΐδου.
Κατά μήκος της υπάρχουν μπαρ, καφετέριες, μεζεδοπωλεία, εστιατόρια.
Αρα οι επιλογές είναι πολλές.
Από τον πεζόδρομο με κατεύθυνση προς το εσωτερικό της Ελευσίνας
φτάνω στην μεγάλη πλατεία ηρώων.
Σε μια καταπράσινη γωνιά της είναι κρυμμένη μικρή μεταβυζαντινή σε ρυθμό βασιλικής εκκλησία, του προφήτη Ζαχαρία.
Χτισμένη και με κατάλοιπα από ιερά της αρχαιότητας.
Επιστρέφω στο παραλιακό μέτωπο.
Ο ήλιος του μεσημεριού με βρίσκει να παρατηρώ
ένα ακόμα μνημείο της ένδοξης βιομηχανικής περιόδου της πόλης.
Στέκομαι μπροστά στην οινοποιητική "Βότρυς".
Ιδρύθηκε το 1900 από τον Επαμεινώνδα Χαρίλαο και τον Λέοντα Οικονομίδη.
Τότε λεγόταν "Οινοποιητική - Οινοπνευματική Εταιρία Χαρίλαος και Σία".
Το 1906 μετονομάστηκε σε Ελληνική Εταιρία Οίνων και Οινοπνευμάτων, γνωστή ως "Βότρυς".
Από τότε που έκλεισε, έχει αφεθεί στη φθοροποιό δύναμη του χρόνου.
Συνυφασμένο με την σύγχρονη ιστορία της Ελευσίνας
είναι και το παλαιό ελαιουργείο, που συνορεύει με τη "Βότρυς".
Ο χώρος που φιλοξενεί τις καθιερωμένες ετήσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις Αισχύλεια,
ήταν προηγουμένως η σαπωνοποιία Χατζημελέτη, που έκλεισε το 1922.
Ο ήλιος αρχίζει να γέρνει
και το πάνω κάτω στην Ελευσίνα,
οι βουτιές στη νεότερη ιστορία ,
μου άνοιξαν την όρεξη.
Δεν το πολυσκέφτομαι πού θα φάω.
Πάω απευθείας στο ταβερνάκι του καπετάν Διαμαντή,
στο μικρό ψαρολίμανο της Ελευσίνας.
Ψαράκι φρέσκο και φτηνό, θες κάτι άλλο;
Οι ζέστες σφίγγουν και η επόμενη βόλτα θα είναι, μου φαίνεται, πλάι στο κύμα.
Ως την επόμενη απόδραση εκτός Αθηνών εντός Αττικής, καλές βόλτες.
