#008: Στόχοι και διαδρομή για το όνειρο, χρήμα και ευτυχία, εκπαιδευτικό σύστημα και μιά ελπίδα.
(Κόσμος που συζητάει)
Εντάξει, θέλεις να μιλήσουμε για το πως «πήδηξα» από τη Νομική στην Αγγλική (φιλολογία), ας πούμε;
Δυστυχώς απέτυχα για 3 μόρια.
Αλλά πέρασα τέταρτη στη Νομική πανελλαδικά.
Οπότε εντάξει... Αναγκάστηκα να πάω.
Δε γινότανε ξανά οι γονείς μου να με στείλουν φροντιστήρια.
Ή οπως σήμερα τα παιδιά έχουν άλλες δυνατότητες, έτσι;
Μπορείς να τους στείλεις στο εξωτερικό, να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Αυτά ήταν δύσκολα εκείνες τις εποχές.
Οπότε αναγκάστηκα να ολοκληρώσω εκείνο και μετά να κυνηγήσω το όνειρό μου.
Ναι, ο στόχος μου ήταν πάντα η Αγγλική φιλολογία.
Έχω ένα πτυχίο στα χέρια μου, της Νομικής, αλλά έχω και έναν πόθο μέσα μου, να κάνω... να κυνηγήσω το όνειρό μου.
Να κάνω αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ.
Παρόλα αυτά, έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου, έτσι; Δεν έχω αφήσει... Προσπαθώ να μην αφήσω τίποτε στη μέση.
Ολοκληρώνω τις σπουδές μου και συνεχίζω ακολουθώντας το όνειρό μου.
Η διαδρομή για να ακολουθήσεις το όνειρο: Το θέλω πολύ!
Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Το θέλω πολύ!
Όπου υπάρχει ένα «θέλω πολύ», μπορεί να γίνει.
Δηλαδή «έστησα» ένα φροντιστήριο...
σε 13 ημέρες.
Ήταν απίστευτο. Δε μπόρεσε να το πιστέψει κανείς. Ότι θα γίνει.
Εγώ όμως το πίστευα
Και ήξερα ότι θα πρέπει μέσα σε ενάμισο μήνα να ξεκινήσει να λειτουργεί. Γιατί ήδη είχα αργήσει.
Μέχρι να βρω το χώρο, να το νοικιάσω, να κάνω όλες τις διαδικασίες.
Εγώ το ήθελα πολύ.
Κι αφού το ήθελα πολύ, το έκανα.
Θα το κάνεις όπως και να 'χει, όσα εμπόδια και αν σου παρουσιαστούν.
Εμένα μου παρουσιάστηκαν πάρα πολλά τότε.
Πίστεψα εγώ πάρα πολύ και αποτελούσα και κινητήρια δύναμη για όλους τους υπόλοιπους.
"Impossible is nothing". That's true!
Γενικά έχω καταλάβει στη ζωή: Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, θα βρεις τρόπο να το πετύχεις.
Δε μπορεί να σε κάμψει καμιά δυσκολία.
Η νέα γενιά δε προοδεύει γιατί... φταίμε εμείς οι γονείς.
Η δική μου γενιά κυρίως, η δική μου γενιά. Απ'τη δική μου γενιά ξεκίνησε και ολοένα χειροτερεύει.
Γιατί εμείς δεν ήμασταν προνομιούχοι.
Είχαμε γονείς οι οποίοι εργαζόταν πάρα πολύ σκληρά για να μας προσφέρουνε όσα μπορούσαν να μας προσφέρουν
όμως οι άνθρωποι δε γνώριζαν γράμματα.
Δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν μαζί μας.
Ήρθαμε, λοιπόν, εμείς οι οποίοι τελειώσαμε το πανεπιστήμιο
με τη θυσία των γονέων μας - θυσιάστηκαν οι γονείς μας για να τελειώσουμε εμείς τις σπουδές μας, για να μας στηρίξουν -
και εγώ προσωπικά σκεφτόμουν «θα δώσω στα παιδιά μου όσο περισσότερο μπορώ από άποψη γνώσης».
Για να πετύχουν περισσότερα πράγματα.
Δίναμε, δίναμε, δίναμε, δίναμε τη γνώση...
Με αποτέλεσμα να έχουμε μια γενιά η οποία δε μπορεί να σκεφτεί μόνη της.
Τα περιμένει όλα έτοιμα από 'μάς. Δε μπορεί να σκεφτεί.
Εμάς εκείνες οι συνθήκες μας έκαναν πάρα πολύ καλό.
Γιατί επιλύοντας συνεχώς προβλήματα, χωρίς τη βοήθεια κάποιων άλλων, μπορέσαμε να τα καταφέρουμε.
Και συνέχεια λέμε «Υπάρχει ένας τρόπος να βρω λύση και σε αυτό το πρόβλημα». Και συνέχεια σκέφτομαι.
Ενώ οι νέοι σηκώνουν τα χέρια. «Δε μπορώ να το κάνω αυτό. Δε ξέρω πώς να το κάνω».
Δε μπορεί με αυτή την τεχνολογία που υπάρχει γύρω μας αυτή τη στιγμή ένας νέος - με το smartphone, tablet...
...υπολογιστές... δε ξέρω που έχουμε φτάσει - να λέει ότι «δε μπορώ να σκεφτώ και να καταφέρω πράγματα».
Νομίζω ότι γενικά οι γονείς σήμερα «κυνηγάνε» το χρήμα.
Νομίζουν ότι με το χρήμα θα εξασφαλίσουν την ποιότητα ζωής των παιδιών τους. Και είναι λάθος. Μεγάλο λάθος.
Κυνηγώντας το χρήμα έχουν χάσει πολύ σημαντικά πράγματα όσον αφορά τα παιδιά.
Το χρήμα όχι δε φέρνει την ευτυχία.
Σου κάνει καλύτερη τη ζωή, έτσι; Αλλά...
Η ζωή είναι μικρές, απλές στιγμές.
Δεν είναι αυτά τα πολύ μεγάλα που μπορεί να έχουμε εμείς στο μυαλό μας.
Να πάρω το ωραίο αυτοκίνητο, το ωραίο σπίτι...
Η ευτυχία είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Έχουμε χάσει τη ζεστασιά ο ένας απέναντι στον άλλον.
Δε νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
Έχουμε γίνει σκληροί. Μεγάλη απογοήτευση.
Όχι, δεν είναι θέμα... δεν είναι απαισιόδοξο μήνυμα. Όταν αναγνωρίζουμε κάτι
και βλέπουμε ότι το κάνουμε λάθος - έτσι; - προχωράμε μπροστά.
Εάν δε δούμε ποιοί έχουμε γίνει... Και ειδικά εμείς οι Έλληνες έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε Έλληνες.
Δε ξέρω τι νομίζουμε ότι είμαστε. Είμαστε Ευρωπαίοι; Δε ξέρω τι είμαστε. Πάντως έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε Έλληνες.
Και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που είχαν οι Έλληνες.
Και που τα έχουμε κληρονομήσει και θα έπρεπε να είμαστε καλύτεροι.
Από τη στιγμή που εξελισσόμαστε ως γενεές θα έπρεπε να είμαστε πολύ καλύτεροι.
History repeats itself.
Όποιος μελετάει καλά την ιστορία, μπορεί να είναι μπροστά σε γεγονότα.
Και δυστυχώς η νεολαία σήμερα δε γνωρίζει ιστορία.
Και όχι μόνο δε γνωρίζει. Το σχολείο κάνει πολύ κακό πάνω σε αυτό τον τομέα.
Εάν ακούσεις μαθητές μου το μεγαλύτερο ποσοστό το πρώτο πράγμα που μισεί είναι η ιστορία και το δεύτερο είναι η γλώσσα.
Πώς θα πάμε μπροστά;
Εάν δε μελετήσεις τη γλώσσα, πώς θα τη μάθεις; Πρέπει να τη μελετήσεις για να μπορείς να μιλάς σωστά.
Η γνώση χτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι, λίγο-λίγο.
Απομακρύνεστε από τη διαδικασία της μάθησης ως γενιά, ναι, αλλά...
Ξέρεις τι; Δεν είναι και εντελώς...
...δική σας ευθύνη.
Το εκπαιδευτικό σύστημα παίζει μεγάλο ρόλο.
Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι δάσκαλοι, οι διανοούμενοι...
Αυτή τη στιγμή οι διανοούμενοι δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν βοηθάνε τους νέους.
Τους απασχολούν όλους πόσα χρήματα θα πάρουν. Στο τέλος του μήνα.
Μερικά επαγγέλματα δε μπορείς να τα δεις ως επαγγέλματα.
Μπορεί να λέμε «είσαι γιατρός, είναι επάγγελμα».
Είναι και λειτούργημα.
Και για εμένα πάνω απ'όλα είναι λειτούργημα. Δάσκαλος: είναι λειτούργημα.
Από εκεί είναι η βάση. Απ΄τον δάσκαλο ξεκινάνε όλα.
Για να έχεις έναν πετυχημένο γιατρό, έχεις έναν πετυχημένο δάσκαλο πρώτα.
Και επίσης ο δάσκαλος πρέπει στα μάτια των μαθητών του να βρίσκει τον δάσκαλο.
Πρέπει να αγαπάει αυτό που κάνει και να παίρνει από τους μαθητές.
Εάν δε μπορείς να το κάνεις, θα πρέπει να παραμερίσεις, να κάνεις κάτι άλλο και να πάει κάποιος άλλος που το αγαπάει.
Εγώ έχω πει στους μαθητές μου να με κρίνουν.
Και μένουν με το στόμα ανοιχτό.
«Πρέπει να με κρίνετε για να γίνομαι καλύτερη».
Μπορεί να κάνω...
Ένα πράγματα μπορεί να το κάνω χίλιες φορές, ένα εκατομμύριο φορές...
Όμως εκείνη την τελευταία φορά, σε εκείνο το συγκεκριμένο μαθητή σε εκείνη τη συγκεκριμένη τάξη να μη μπορεί να περάσει
αυτό το οποίο μπορεί να το έχω κάνει χίλιες φορές.
Και αυτός ο μαθητής να θέλει κάτι άλλο. Πρέπει να μου το πει.
Και να μου πει ότι «Σήμερα, ξέρεις, αυτό δε μου άρεσε. Πρέπει να το κάνεις διαφορετικά».
Και εγώ πρέπει να προσπαθήσω πάρα πολύ να σταθώ στο ύψος και να ανταποκριθώ στις προσδοκίες του.
Γιατί στην ουσία εγώ τον προετοιμάζω για το μέλλον και είμαι εγώ το πρότυπό του.
Εάν εγώ κυνηγάω το χρήμα
και εγώ «βαριέμαι να γίνομαι καλύτερος, δε πειράζει, καλός είμαι και έτσι»... δεν πάμε πουθενά.
Η σωστή παιδεία είναι να είσαι ευγενής. Το κυριότερο. Σήμερα δεν είμαστε ευγενείς.
Να νοιάζεσαι για τον άλλον
Να είσαι ευγενής. Να έρχεσαι στη θέση του.
Να σκέφτεσαι αυτό που πειράζει εσένα να μη το κάνεις στον άλλον.
Όχι «Να μάθουμε γράμματα». Αυτό είναι σε δεύτερο χρόνο.
Να μη πετάμε τα σκουπίδια στους δρόμους. Να σκεφτόμαστε να κάνουμε ανακύκλωση.
Αλλά γενικά να είμαστε ευγενείς και ο ένας προς τον άλλον.
Λες σε κάποιον «Καλημέρα» και γυρίζει σε κοιτάζει... και λες «Καλημέρα»
Δε ξέρω! «Καλημέρα». Απλά!
Και έναν να σώσουμε, σωθήκαμε.
Και έναν να σώσουμε, σωθήκαμε. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα.
Τουλάχιστον θα ξεκινήσουμε από κάτι. Από έναν.
Ο ένας θα γίνουν δύο. Οι δύο θα γίνουν τρεις. Αυτός ο ένας θα κάνει παιδιά.
Θα τους δώσει παιδεία,
φιλοδοξίες, στόχους,
Θ' αλλάξει η ζωή του.
Θα' ρθούν δύο παιδιά. Αυτοί οι δύο θα κάνουν άλλα... Δηλαδή θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά.
Μες στην κρίση έχουμε γίνει χειρότεροι από αυτό που ήμασταν.
Έχουμε και ένα άλλο κακό. Πάντα φταίνε οι άλλοι γύρω μας. Δε φταίμε ποτέ εμείς.
Αρνούμαστε να κάνουμε αυτοκριτική. Τρομερό λάθος.
Δε μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω όταν δεν κάνεις αυτοκριτική.
Και...
κατ' αυτό τον τρόπο αρχίζουμε και λέμε ψέματα και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Λέγοντας ψέματα στον εαυτό σου πού θα πας; Δε μπορείς να πας πουθενά.
Αν μπορούσα να φωνάξω κάτι στον κόσμο...
Να ξανανακαλύψουμε τον άνθρωπο μέσα μας.
Έχουμε προσκολληθεί πάρα πολύ στα υλικά αγαθά και έχουμε αφήσει τον άνθρωπο πίσω μας.