Walls, luck or lyrics? | Christos Lagnis Panoilias | TEDxAthens - YouTube
Μεταγραφή: Chryssa R. Takahashi Επιμέλεια: Maria Pericleous
Είμαι εδώ για να υποστηρίξω μια ιδέα,
και η ιδέα αυτή λέει ότι οι στίχοι μπορεί να σώσουν έναν άνθρωπο.
Πάμε να δούμε κάποια παραδείγματα πολύ γρήγορα.
Έλα να πάμε στο νησί, η μάνα σου, εγώ κι εσύ.
(Γέλια)
Μάνα μου τα κλεφτόπουλα δεν τρων, δεν τραγουδάνε, είναι σε κατάθλιψη.
Με 200 στη στροφή και με φωνάζουν μαμά.
Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις στιχουργικές αναφορές στην Ελληνίδα μάνα;
Είμαι εδώ για να υποστηρίξω την ιδέα
ότι οι στίχοι, όσο διαφορετικοί, όσο περίεργοι, όσο άτεχνοι και να είναι,
μπορούν να σώσουν μια ζωή.
Εμένα προσωπικά, οι στίχοι με έσωσαν.
Και η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι:
όταν ήμουν μικρός, δεν ήμουνα καλός στη γυμναστική.
Κουραζόμουν πάρα πάρα πάρα πολύ εύκολα.
Ακόμα και ως και αυτή την ημέρα, δεν μπορώ να τρέξω 100 μέτρα,
δεν μπορώ να ανεβώ περισσότερους από δύο ορόφους χωρίς να κουραστώ.
Δεν μπορούσα με τα άλλα τα παιδάκια όταν πηγαίναμε στο γυμναστήριο
να κάνουμε αυτό τον κύκλο που τρέχαμε γύρω-γύρω και κουραζόμουν,
και είχα πόνους, είχα μυϊκούς σπασμούς, είχα κράμπες,
και οι ταμπέλες όμως πέφτανε βροχή.
«Το παιδί είναι τεμπέλης, το παιδί είναι αγύμναστος,
το παιδί είναι άσχετος, το παιδί δεν μπορεί».
Κι εκεί ήταν και το πρώτο μου παρατσούκλι, ήμουν ο Χρήστος Άχρηστος.
Είναι αλήθεια.
(Χειροκρότημα)
Σας ευχαριστώ.
Αλλά όπως το νερό κυλάει ορμητικά,
αν βρει κάποιο φράγμα, σχηματίζει δύο ή περισσότερους παραποτάμους
και δεν σταματάει να κυλάει.
Έτσι λοιπόν ο παραπόταμος που επέλεξα εγώ, ήταν εκείνος της προσπάθειας.
Οπότε αποφάσισα να γίνω αθλητής.
Αφού λέω, δεν μπορώ, θα γίνω αθλητής.
Εδώ είμαι λοιπόν σε μια φωτογραφία στο σπίτι μου στη Σύρο,
όπου το είχα πιστέψει.
Εγώ πήγαινα τέσσερις φορές τη βδομάδα για μπάσκετ.
Το Σάββατο το πρωί πήγαινα στο ανοιχτό γυμναστήριο,
και ήμουνα έτοιμος για να κατέβω με την Ελλάς Σύρου στο εφηβικό πρωτάθλημα.
Είχαμε κάνει όλη την προετοιμασία όπως με όλα τα παιδιά,
και μπαίνοντας για τον πρώτο αγώνα,
μετά από τέσσερα λεπτά, η εικόνα που θυμάμαι να βλέπω είναι αυτή.
Ήμουν ανάσκελα, έβλεπα φωτάκια, είχα 180 σφυγμούς,
και έλεγα ότι πάει... τον χάνουμε.
Ήρθανε άνθρωποι, με μαζέψανε,
και τελικά καταλάβανε ότι το παιδί κάτι έχει, κάτι δεν πάει καλά.
Ξεκινήσαμε τα τουρ στα νοσοκομεία της Ελλάδος.
Έχω διάφορες αστείες ιστορίες από εκεί.
Και κάποια στιγμή το 1997, όντας 15 χρόνων,
στο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίο,
ένας γιατρός μπαίνει περιχαρής
και λέει, «Το βρήκα, το βρήκα, αυτό που έχει το παιδί.
Αν είναι αυτό, θα πρέπει να με κεράσετε».
Οπότε λέει ότι το παιδί έχει τη νόσο του McArdle,
και είναι το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα.
Και είναι μια περίεργη μυοπάθεια,
η οποία καταλήγει στο εξής:
κάθε φορά που κουράζομαι, οι μύες μου καταστρέφονται.
Οπότε η εντολή γιατρού ήτανε να μην κουράζομαι εφ' όρου ζωής.
Από τη μία ακούγεται ωραίο,
από την άλλη είναι και λίγο δύσκολο, οπότε...
Οι πληροφορίες ήταν λιγοστές.
Δεν είχαμε ίντερνετ, να σας υπενθυμίσω εκείνη την εποχή,
για να βλέπουμε και να ξέρουμε,
οπότε η πληροφορία που είχαμε και αυτό τελικά που μου είπανε,
ήταν ότι μέχρι τα 30 αν δεν προσέχεις, θα μείνεις παράλυτος,
γιατί οι μύες σου καταστρέφονται.
Και είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο.
Είναι κάτι πάρα πολύ βαρύ για έναν άνθρωπο για να το σηκώσει αυτό.
Κάπου στα 15 λοιπόν λοιπόν σταμάτησα τον αθλητισμό,
δεν ξέρω αν κάποιος από εδώ έχει μια παρόμοια τέτοια εμπειρία.
Υπάρχουν μυϊκοί πόνοι, υπάρχουν κράμπες πάρα πολλές, υπάρχει πάρα πολλή ένταση,
οπότε έπρεπε εγώ κάπως να εκτονώσω όλη αυτή την ενέργεια.
Και όταν το νερό κυλάει σας είπα και όταν βρίσκει κάποιο φράγμα,
δημιουργεί δύο ή περισσότερους παραποτάμους.
Σίγουρα ένας ήταν αυτός της στεναχώριας, της θλίψης, της παραίτησης,
αλλά ο άλλος ήταν αυτός της δημιουργίας.
Oπότε είπα να δημιουργήσω, και είπα να γράψω.
Oπότε έκτοτε και από τότε για το καλό μου είχα αποσυνδέσει το μυαλό μου
από τα χέρια, από τα πόδια και από κάθε τι δικό μου.
Και διάλεξα τη νόηση να με οδηγήσει στη χαρά,
αφήνοντας την ύλη σαν συνώνυμο του πόνου
και άνθισε το εγώ μου έξω από το σώμα μου,
στην Άνοιξη των ιδεών, μακριά από τον χειμώνα μου.
Τη σκέψη μου είπα καθαρή και το σώμα το είπα βρόμικο,
κι έμεινα να φιλονικώ με κάθε θέμα αρμονικό που ήταν θέμα φονικό.
Γιατί ήθελα ένα ωραίο σώμα αλλά ήξερα ότι αυτό σημαίνει και θάνατος,
ήξερα ότι σημαίνει 30 χρόνων παράλυτος.
Κι έτσι μεγάλωσα μισώντας με, λυπώντας με, πονώντας με, φοβώντας με,
πως θα με καταλάβουνε κοιτώντας με,
και όντας με αγύμναστους μύες κάτω από το κεφάλι,
ενίσχυσα πολύ την εσωτερική μου πάλη.
Και πίσω από τα ρούχα μου έκρυβα την ντροπή μου,
κι έκρυβα το κορμί μου, προβάλλοντας τη φωνή μου
κι έκανα μουσική κι έγινα αποδεκτός στη μουσική κοινότητα.
Το σώμα μου αποκρύπτοντας, δείχνοντας την ψυχή μου.
Γιατί το σώμα μου με εμπόδιζε, δεν το αποδεχόμουν.
(Χειροκρότημα)
Και μετά, και μετά έγινε κάτι, δε θυμάμαι.
Νομίζω ότι ήταν ένας χωρισμός, αλήθεια δεν θυμάμαι, και είδα ένα μοτίβο.
Και είδα ότι άνθρωποι με αδικούσαν,
ότι οι άνθρωποι δεν με εκτιμούσαν και ότι με πρόδιδαν.
Αλλά κατάλαβα ότι εγώ το έχω κάνει στον εαυτό μου.
Εγώ δεν με εκτιμώ, εγώ με προδίδω, εγώ με αδικώ, γιατί είμαι μισός.
Γιατί έχω εγκρίνει το μισό μου μισό, κάποια στιγμή κουράστηκα να με μισώ.
Μισώ.
Γιατί η η οδύνη ήταν μεγάλη και το όφελος μικρό.
Γιατί το μίσος που έτρεφα για το δικό μου εγώ
είδα πως επεκτεινόταν και στον συνάνθρωπο.
Γιατί αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις κανένα.
Και αν δεν αγαπήσεις κανένα, η ζωή δεν έχει νόημα.
Για πρώτη φορά στη ζωή κατάλαβα
ότι είχα αποσυνδεθεί από τους ανθρώπους, από τον κόσμο και από τη γη.
Και για να 'χω το τερπνόν μετά του ωφελίμου,
διαχώρισα τον κόσμο μου από την ύπαρξή μου,
και τη φύση από τη φύση μου, και το σώμα από το χώμα μου,
και τη φωνή των πάντων από τη φωνή στο στόμα μου.
Και η φωνή όμως ήταν πάντα εκεί
και μου είπε ότι υπάρχει σύνδεση και η πρώτη σύνδεση γίνεται εσωτερικά
και η δύναμη για αυτή τη σύνδεση λέγεται αποδοχή,
λέγεται συγχώρεση, λέγεται αγάπη.
Οπότε θα ήθελα όλοι να κάνουμε τώρα μια υπέρβαση
και θα ήθελα ο καθένας να πιάσει το χέρι του διπλανού,
δεξιά και αριστερά παρακαλώ.
Ας έρθουμε σε αυτή τη σύνδεση.
Θέλω να αισθανθείτε το άγγιγμα,
θέλω να αισθανθείτε τον παλμό
που χτυπάει στο χέρι σας,
θέλω να κλείσετε τα μάτια.
Είμαστε συνειδητότητες σε υλική μορφή,
και ο καθένας μας έχει τον πόνο, έχει κάποια φωνή που λέει,
«Δεν αξίζεις. Δεν μπορείς. Δεν είσαι αρκετός», έχεις αυτό.
Αλλά είναι αυτός ο πόνος ο οποίος μας ενώνει στην ανθρώπινη φυλή,
είναι το μόνο κοινό που έχουμε, ότι είμαστε όλοι άνθρωποι,
και όλοι πονάμε.
Και αυτός ο πόνος μπορεί να γίνει δύναμη αρκεί να τον αποδεχθούμε.
Επιλέγω τον πόνο μου, αγκαλιάζω τον πόνο μου,
ευχαριστώ τον πόνο μου.
Ένας πλανήτης, επτά δισεκατομμύρια και εγώ.
Και όλα μοιάζουν γνώριμα, μόνιμα, όμορφα, ενωμένα,
χαρά, πόνος και δάκρυα, άυλο και υλικό,
σώματα, ψυχές και κόσμος είναι όλα συνδεδεμένα.
Πάρτε μια βαθιά ανάσα.
Εκπνεύστε,
λέξεις, ιδέες, δυνατότητες.
Όλα ζουν μέσα μας.
Ίσως τελικά να μην ήταν γραφτό να γίνω μπασκετμπολίστας,
ίσως να ήταν ένας δρόμος για τη δημιουργία.
Συγχώρεσε, αποδέξου, αγάπα και προχώρα.
Σπάσε τα τείχη.
Δέξου την τύχη να είσαι άνθρωπος.
Εχεις πρόσβαση στην ενέργεια που δημιουργεί κόσμους.
Ήρθα εδώ, ενώπιόν σας για να υποστηρίξω μια ιδέα, ότι οι στίχοι σώζουν ζωές.
Εμένα με σώσανε. Σας ευχαριστώ
(Χειροκρότημα)