Hoofdstuk 6 Chapter 6 Bölüm 6

Na den benauwden druk en de schande der eerste dagen werd het leven weer lichter te dragen en Ina bekwam van haar nederlaag en werd weer rustig. After the oppressive pressure and shame of the first days, life became lighter to bear and Ina recovered from her defeat and became calm again. Ze had niet durven verwachten, dat tusschen haar en Egbert alles zich zoo gauw zou effenen en herstellen. She hadn't dared to expect that between her and Egbert everything would smooth out and recover so soon. Ze voelde zich dankbaar voor zijn vergevens gezindheid en vergat de schimpende woorden, waartegen ze zich den dag na het feest - hoe schuldig en verslagen zij zich ook voelde, - heftig-schreiend had verzet. She felt grateful for his forgiveness and forgot the scolding words, which she had vehemently-screamed against the day after the party - no matter how guilty and defeated she felt. Ze kon het niet aanhooren, ‘niet beter dan een gemeene meid' te worden genoemd -, en Egberts herhaalde treiterende verzekering dat haar zoogenaamde vriend den heelen avond de spot met haar had gedreven, deed haar kreunen van afgrijzen en pijn. She could not listen to being called "no better than a mean girl," and Egbert's repeated harassing assurance that her so-called friend had mocked her all evening made her groan in horror and pain. Het was te erg voor haar trots -, ze wilde er niet in gelooven, ze wilde er niet van hooren. It was too bad for her pride -, she didn't want to believe in it, she didn't want to hear about it. Maar het bitterst van alles had het Egbert blijkbaar gegriefd, dat ze hem dien avond had ‘verwaarloosd' en daarmee belachelijk gemaakt tegenover de Ruyssenaers en al die andere vreemden -, en dat verwijt voelde ze als rechtmatig. But most bitterly of all it had apparently grieved Egbert, that she had "neglected" him that evening-and thereby ridiculed him in front of the Ruyssenaers and all those other strangers-and she felt that reproach as rightful. Na een week werd er niet meer over gesproken, maar de schaamte bleef haar drukken, vrees voor wondende woorden hield haar schichtig en ze durfde van uitgaan en feestvieren niet meer reppen. After a week there was no more talk of it, but shame continued to press on her, fear of wounding words kept her skittish, and she dared not speak of going out and partying. Charley Ruyssenaers had nooit meer iets van zich laten hooren, ze gaf er zich in menig vaal namiddaguur met bitter leedwezen rekenschap van -, ze had zich dien avond zooveel van die spontaan verworven vriendschap voorgesteld. Charley Ruyssenaers had never heard from her again, she bitterly regretted it in many a sallow afternoon hour - she had imagined so much of this spontaneously acquired friendship that evening. Schaamte en berouw gloeiden in haar op, als ze aan haar en haar man dacht en dan vroeg ze zich af, waarom Charley kon schertsen met al haar vrienden, luider en losser dan zij, en toch geëerbiedigd blijven. Shame and remorse glowed within her when she thought of her and her husband, and then she wondered why Charley could jest with all her friends, louder and looser than she, and still remain respected. De jongen van dien avond hoorde niet tot Charley's kring, kende haar maar vluchtig, en toch had hij over haar gesproken met eerbied en schroom als over een meerdere -, en tot haar loszinnig en achteloos, als was ze een geringe, gemakkelijke vrouw. The boy of that evening did not belong to Charley's circle, knew her only fleetingly, and yet he had spoken of her with reverence and diffidence as of a superior -, and to her loosely and carelessly, as if she were a slight, easy woman. Van waar dat verschil? From where that difference? Was het misschien omdat hij voelde, omdat ze allen voelden, dat Charley hen niet noodig had en zij wèl, dat Charley dus sterk was, en zij zwak door haar bittere nooden en dat zij nu onbewust wreedaardiglijk haar zochten te kwellen als kinderen een hulpeloos dier? Was it perhaps because he felt, because they all felt, that Charley did not need them and she did, that Charley was therefore strong, and she weak because of her bitter needs, and that they were now unconsciously cruelly seeking to torment her like children a helpless animal? Mocht ze zich daarover en over zooveel anders dat haar bewoog maar eens uitspreken bij Charley -, maar Charley verachtte haar en bleef weg, en Geerte en Nesje Waldorp, niemand wilde iets van haar weten. Was ze dan niet inderdaad verachtelijk? Vaak twijfelde ze aan zichzelf en die twijfel hield haar klein. Often she doubted herself, and that doubt kept her small. Den winter door leefde ze rustig thuis bij Egbert en het kind. Through the winter she lived quietly at home with Egbert and the child. Ze had nooit gezette gedachten gehad over de instelling ‘het huwelijk' en stond in hun dagelijksch samenleven op geen enkel omschreven recht -, onbewust schikte ze zich in de verhoudingen die ze in haar jonge jaren thuis had gezien: moeder had steeds gezwegen als vader sprak, van haar daden rekenschap gegeven, voor elk bijzonder ding - een aankoop, een uitstap, een bezoek - zijn verlof gevraagd en zich zonder morren in weigeringen geschikt, eerbied gehad, en den kinderen ingeprent, voor zijn werk en zijn slaap, tot voor zijn stoel en zijn theekopje toe. She had never had settled thoughts about the institution of "marriage" and stood on no defined right in their daily living together -, unconsciously she arranged herself in the relationships she had seen in her young years at home: mother had always kept silent when father spoke, accounted for her actions, for every particular thing - a purchase, an outing, a visit - had asked his leave and without murmuring in refusals suited, had reverence, and inculcated in the children, for his work and his sleep, down to his chair and his teacup. Dat Egbert dus breeduit neerzat in hun gemeenschappelijk huis, dat zij had te vragen en hij te bewilligen, dat hij aan al zijn verlangens toegaf, maar zij niet aan de hare, dat haar werk achterstond bij zijn werk en zelfs bij het huishoudelijk werk voor zoover dat op zijn gemak was gericht, hinderde haar niet en viel haar volstrekt niet op als iets afwijkends of onredelijks, en wanneer hij maar een enkel woord van vluchtige waardeering zei, dan voelde ze zelfs de volle bekoring der huwelijks-dienstbaarheid. That Egbert thus sat broadly down in their common home, that she had to ask and he had to consent, that he yielded to all his desires but she did not yield to hers, that her work lagged behind his work and even the housework insofar as it was directed to his convenience, did not bother her and did not at all strike her as anything deviant or unreasonable, and whenever he said but a single word of fleeting appreciation, she felt even the full charm of marital servitude. Hij had haar in den beginne verweten, dat ze achteloos was, papieren liet zwerven en haar mantel niet altijd behoorlijk aan den kapstok hing -, en ze deed haar best, er verbetering in te brengen, om daarvoor geprezen te worden, maar hij bemerkte het niet en dat verdroot haar dan wel en ze voelde het als een vernedering. In the beginning he had reproached her for being careless, leaving papers lying around and not always hanging up her coat properly, and she did her best to improve it, to be praised for it, but he didn't notice it and she was sorry and felt humiliated. Toen het voorjaar werd, ging ze dikwijls uit wandelen met het kind in zijn wagentje -,soms ontmoette ze andere moeders met kinderen, vaak liepen de vaders ook ernaast. When spring came, she often went out for a walk with the child in his cart -,sometimes meeting other mothers with children, often the fathers also walked alongside. Maar Egbert wilde dat niet en hij lachte hoonend om de flauwe kerels, die paatje-speelden naast een kinderwagen, zooals hij gelachen had om de ‘idioten,' die ‘de vrouw' idealiseerden en om Otto, die zich door een vrouw bebazen liet. But Egbert didn't want that, and he laughed mockingly at the bland fellows who played paatje next to a baby carriage, just as he had laughed at the "idiots," who idealized "the woman," and at Otto, who let himself be bossed around by a woman. Thuis wijdde hij de gepaste vaderlijke aandacht aan de verschijnselen van ontwikkeling en groei, waarop Ina hem opmerkzaam maakte en toonde den gepasten mannelijken griezel tegen geschreeuw en onzindelijkheid. At home he devoted the appropriate paternal attention to the phenomena of development and growth, to which Ina drew his attention, and showed the appropriate masculine creep against shouting and unruliness. Ina was inmiddels weer aan het werk gegaan; wat ditmaal de vonk in haar ontstak, was de gloeiende wensch, zich te herstellen van den smaad, dien ze zichzelf en anderen haar dien avond hadden aangedaan -, vooral in de oogen van Charley Ruyssenaers en haar man. Meanwhile, Ina had returned to work; what ignited the spark in her this time was the burning desire to recover from the defamation she had inflicted on herself and others that evening - especially in the eyes of Charley Ruyssenaers and her husband. Hun wilde ze toonen, dat ze nog iets anders, iets meer was dan een loszinnig, gedachteloos kind, naar wie wijze menschen een waarschuwenden vinger opheffen. She wanted to show them that she was something else, something more than just a loose, thoughtless child, to whom wise people would raise a warning finger. Ze had het nog niet opgegeven hen te winnen en het leek haar het waardigst het langs dezen weg te bereiken. She had not yet given up on winning them, and it seemed to her most worthy of achieving it along these lines. Ze werkte dagelijks als Egbert uit was en haar jongetje sliep, in een heerlijk gevoel van diepe rust en volkomen tevredenheid. She worked daily when Egbert was out and her little boy was asleep, in a wonderful sense of deep peace and utter contentment. Ze zat dan zoo veilig in de stilte tusschen de wanden van het huis -, niemand kon haar naderen, haar aan zichzelf onttrekken en met bekoring en vleierij, langs wegen van onrust en koortsachtig, doelloos verlangen verlokken naar afgronden van vernedering en naberouw. She then sat so safe in the silence between the walls of the house -, no one could approach her, remove her from herself and lure her with charm and flattery, along paths of restlessness and feverish, aimless desire to abysses of humiliation and afterglow. En uit haar zelf was dan ook elke troebeling weg, alle twijfel verdwenen, druk en begeerte als voor goed van haar afgevallen - klaar zag ze door haar eigen wezen heen en uit die stilte in haar en om haar rezen de woorden voor wat haar bezielde vlekkeloos en vast. And from within herself, then, every cloud was gone, all doubt vanished, pressure and desire as if for good had fallen from her - ready she saw through her own being, and from that silence within her and around her the words for what animated her rose flawlessly and firmly. Dan beefde haar hand van bewogenheid om het wonder van het woord, dat zich als malsche was hanteeren en vormen liet, voor het wonder van den rythmischen volzin als voor een omsluierd geheim, waarin een afschijn van het groote levensgeheim van mensch en heelal verborgen ligt. Then her hand trembled with emotion for the miracle of the word, which let itself be handled and shaped like tender wax, for the miracle of the rhythmed sentence as for a veiled secret, in which a glimpse of the great life secret of man and the universe lies hidden. Dan wist ze niet meer van trots en niet van zelfgevoel, maar besefte alleen dat ze een werktuig was, zwak en onvolkomen, wijl ze toch wat in de diepste verschieten bewoog met woorden niet zeggen kon -, niettemin was ze dankbaar, dat ze dat werktuig wezen mocht, en het kwam haar voor, dat ze, in die volkomen nederigheid, dat volkomen loochenen van eigen macht en kunnen, grooter en gelukkiger was dan in den ouden, engen, klemmenden, altijd op anderen bedachten trots. Then she no longer knew anything about pride or self-esteem, but only realized that she was an instrument, weak and imperfect, since she could not express with words what moved in the deepest fears - nevertheless, she was grateful to be that instrument, and it seemed to her that in that complete humility, that complete denial of her own power and ability, she was greater and happier than in the old, narrow, clinging, always thinking of others' pride. Zoo werd de vertelling voltooid, waarin ze had gepoogd het echte wezen van liefde als vervoering en verheerlijking te vatten en uit te drukken, in het weergeven der gevoelens van kracht en onzelfzuchtige goedheid en verheven levenslust, die haar voor jaren hadden bezield, zoovaak ze in de kamer achter de klokkewinkel onder het naakte waterblanke licht der gordijnlooze bovenramen bij den ouden man zat met den zwaren baard en de vurige oogen, en hij vertelde van zijn jeugd, zijn vaderland, zijn droomen en tochten en idealen en zij wist en voelde dat ze in zichzelf, in de gansche wereld en in God geloofde. Thus the story was completed, in which she had tried to grasp and express the real essence of love as rapture and exaltation, in the representation of the feelings of strength and selfless goodness and sublime zest for life, which had animated her for years, as often as she sat in the room behind the clock store under the naked water-white light of the curtainless upper windows with the old man with the heavy beard and the fiery eyes, and he told of his youth, his homeland, his dreams and journeys and ideals, and she knew and felt that she believed in herself, in the whole world and in God. Ze had al bij voorbaat gevoeld, dat Egbert met dat verhaal niet ingenomen zou zijn, schoon ze ook ditmaal uit schaamte voor hem angstvallig was geweest in de keus van haar woorden, en met opzet het woord ‘God', waar het zich tot tweemaal toe volkomen natuurlijk en bijkans onvermijdelijk aan haar voordeed, vermeden en door een neutrale, vale, kleurlooze omschrijving van wat ze voelde, had vervangen. She had already sensed in advance that Egbert would not be pleased with that story, although, out of shame for him, she had again been anxious in her choice of words, and had deliberately avoided the word "God," where it had twice presented itself to her completely naturally and almost inevitably, and had replaced it with a neutral, pale, colorless description of what she felt. Ook had ze haar best gedaan, door een zekere losheid in den vorm den indruk te wekken alsof het haar te doen was om het onpartijdig weergeven van een jeugdigen gemoedstoestand, waaraan ze nu natuurlijk volop was ontgroeid. She had also done her best, by a certain looseness in the form, to give the impression that she was concerned with the impartial portrayal of a youthful state of mind, from which she had now, of course, fully outgrown. En dit alles ook wel eenigszins uit twijfel aan de waarde van haar eigen gevoelens -, die immers misschien niets beduiden dan wat Egbert had genoemd: ‘overblijfselen van de kinderachtige vrees der voorgeslachten, bestemd om in het voortschrijden der beschaving onder te gaan', die in haar bestonden, maar in Egbert niet en waarvan het ontbreken misschien bewees, dat hij in kracht en verstand haar meerdere was! And all this also somewhat out of doubt as to the value of her own feelings-which, after all, might mean nothing but what Egbert had called: 'remnants of the childish fears of the ancestors, destined to perish in the progress of civilization,' which existed in her, but not in Egbert, and the absence of which perhaps proved, that he was superior to her in strength and intellect! Ze bezat met al haar prikkelbare hooghartigheid zóó weinig zelfverzekerdheid, dat ze zich langzaam aan was gaan schamen tegenover Egbert voor de diepste, echtste trillingen in haar wezen. She possessed with all her irritable haughtiness so little self-assurance, that she had slowly become ashamed before Egbert of the deepest, truest vibrations in her being. Ze wilde zich vooral niet minder dan hij vrij en onafhankelijk toonen, even onvatbaar voor suggesties, even ontoegankelijk voor ‘boerenbedrog' en ze schond daarvoor de innigheid van haar werk, en repte er van met geen woord. Above all, she wanted to show herself no less free and independent than he, equally impervious to suggestion, equally inaccessible to "peasant trickery," and for this she violated the intimacy of her work, and did not mention a word of it. Eindelijk verscheen het -, ze vond op een middag het tijdschrift op tafel liggen, en in de eerstvolgende dagen zag ze met kloppend hart Egbert erin zitten lezen. Hij las bij stukjes en beetjes, lei het bij elke aanleiding uit de hand, maar eindelijk op een avond had hij het toch uit. Hij sloeg het tijdschrift dicht, lei het neer en nam een krant op. In benauwde spanning wachtte ze af, wat hij zeggen zou, maar hij bleef zwijgen. ‘Heb je het uit, Egbert? 't Is nog een heele geschiedenis geworden, nietwaar? Ruim dertig bladzijden!' ‘Ja, het valt me erg mee, en als je zoo voortgaat, worden we nog kapitalisten,' lachte hij. 'Yes, I am very pleased, and if you continue like this, we will become capitalists yet,' he laughed. ‘En hoe vind je het?' "And how do you like it? Benepen piepten de woorden uit haar keel. Benevolent words squeaked out of her throat. ‘O, het zal wel in den smaak vallen, denk ik. 'Oh, it will be in the taste, I think. Het is werkelijk heel fatsoenlijk geschreven, en er zijn altijd een massa menschen, vrouwen vooral, die zulk soort dingen graag lezen.' It is really very decently written, and there are always a mass of people, women especially, who like to read such things. Meer dan in de woorden, hoorde ze achtelooze geringschatting in den toon waarop ze werden gezegd, ze wist precies waarop die gericht was, voelde ditmaal zonder voorbehoud zijn ongelijk en bedwong zich dus niet. More than in the words, she heard careless disparagement in the tone in which they were said, she knew exactly what it was directed at, felt this time unreservedly his wrong and so did not restrain herself. ‘Ik weet wel wat je meent - je houdt het voor “scheurkalender-litteratuur” -, nietwaar? Maar je vergist je -, ik weet, ik voel, dat er iets anders en iets beters in is.' Hij zette zich onmiddellijk schrap. ‘Natuurlijk weet je weer precies wat ik denk -, en natuurlijk is jouw eigen meening weer de hoogste wijsheid. Dat je jezelf niet in waardeering te kort zou doen -, daar heb ik waarachtig nooit aan getwijfeld.' That you would not sell yourself short in appreciation -, I truly never doubted that. Ina vatte vlam, ze trilde. Ina caught fire, she trembled. ‘Dat is een leelijke gemeene leugen -, niemand beter dan ik weet, hoe veel er nog aan mijn werk ontbreekt -, niemand kan meer dan ik vereering hebben voor echt mooi werk -, maar ik schrijf geen scheurkalenderleuterpraatjes, dat weet ik ook.' 'That's an ugly mean lie -, no one knows better than me, how much my work is lacking -, no one can have reverence for really beautiful work more than I do -, but I don't write tear-jerker talk, I know that too.' ‘Maar als je dat dan allemaal zoo goed weet en als ik toch altijd “lieg” -, waarom praten we dan nog? 'But if you know all that so well-and if I'm always "lying" anyway-why are we still talking? Je bent zoo ijdel als een kat en je scheldt als een vischwijf -, ziedaar een paar kleine, onaangename waarheden -, en ik heb genoeg van dat eeuwige debatteeren. You are as vain as a cat and you curse like a fishwife -, these are a few small, unpleasant truths -, and I am tired of that eternal debating. Waarom wil je altijd praten - praten - praten? Je bent net een klapekster -, waarom vraag je mij mijn oordeel en stuift al op nog voordat ik iets heb gezegd? Je bent nu toch zoo groot -, ik heb altijd gemeend dat edele geesten alleen konden leven.' You're so big now anyway -, I always thought noble minds could live alone.' ‘Niet waar,' riep Ina opgewonden -, ‘zelfs Beethoven kon dat niet -, zelfs Michel Angelo kon dat niet. 'Not so,' cried Ina excitedly -, 'not even Beethoven could do that -, not even Michel Angelo could do that. Die hebben tot het laatst toe onder de menschen en hun gevoelloosheid geleden.' ‘Waar heb je die wijsheid opgeduikeld?' Hij staarde haar spottend aan met in gespeelde verbazing opgetrokken wenkbrauwen. Het bracht haar buiten haar zelf, want dit alles wat hij bespotte, de woorden die ze zooeven gesproken had, ze leken haar-zelf nu ineens buiten elke mate belachelijk, haar drift vlamde als roode koorts voor haar oogen. ‘Als je zoo lacht... Egbert... en als je mij zoo aankijkt... dan gooi ik wat naar je hoofd... dan neem ik een mes...' ‘Jawel, dat argument kennen we. 'If you laugh like that ... Egbert ... and if you look at me like that ... I'll throw something at your head ... I'll take a knife ...' 'Yes, we know that argument. Het is wel niet bijzonder overtuigend, maar dat schijnt er minder op aan te komen.' It's not particularly convincing, though, but that seems to matter less.' Hij stond op en zei bedaard: ‘Nu laat ik je de keus -, je bedaart en dan blijf ik hier, of je raast hier alleen maar uit -, en dan zie je me den heelen avond niet meer terug. He stood up and said calmly, "Now I leave you the choice -, you calm down and then I'll stay here, or you just rage out here -, and then you won't see me again all evening. Zoek het nu zelf maar uit.' Now figure it out for yourself. Alleen gelaten worden, zoo hulpeloos en geteisterd van drift, neergesmakt in gedwongen zwijgen met haar heele lichaam bevend van walg, haar hart trillend van smart en smaad, het was niet te dragen. To be left alone, so helpless and ravaged with drift, smothered down in forced silence with her whole body trembling with disgust, her heart trembling with grief and defamation, it was not to be borne. En terwijl ze haar eigen lafheid verwenschte en verfoeide, ging ze aan tafel zitten en zweeg. And while she cursed and despised her own cowardice, she sat down at the table and was silent. Egbert was met een heerschersblik bij de deur vandaan gekomen en zat alweer bezig aan zijn papiertjes met aanteekeningen. Egbert had emerged from the door with a gentlemanly look and was already working on his papers of notes. Het was plotseling, na de kortstondige heftigheid van daareven, vreemd, klamstil in de kamer. It was suddenly, after the momentary ferocity of a moment ago, strange, clammy silence in the room. Ina voelde aan haar voorhoofd, het was nat van heet zweet. Ina felt at her forehead; it was wet with hot sweat. Er woog een brok in haar borst, als een onweerswolk grauw en zwaar -, en ze wist dat ze niet tot rust zou kunnen komen voor het zich in heftigheid en tranen ontladen had, voor ze, langs welken weg dan ook, tot een oplossing, een opheffing was gekomen, voor het verbroken evenwicht was hersteld. A lump weighed in her chest, like a thundercloud gray and heavy -, and she knew that she would not be able to come to rest until it discharged itself in vehemence and tears, before she had come, by whatever means, to a resolution, a dissolution, before the broken balance was restored. Ze walgde tegen haar drift en tegen haar onmacht om zich te doen gelden, tegen hem en zijn koude kalmte. O, hem daar bezig te zien met zijn papiertjes, terwijl ze ziek van ellende was. Oh, seeing him there working on his papers while she was sick with misery. Waarom lette hij dan altijd alleen op haar ‘toon', viel haar in oogenblikken van felste spanning in de rede om te vragen of hij misschien ‘de deur zou openzetten om de meid te laten profiteeren en dat ze anders nog wat harder schreeuwen moest.' Then why did he always only pay attention to her "tone," falling into her in moments of fiercest tension to ask if he might "open the door to let the maid take advantage and that she should shout a little louder otherwise. Nooit een poging om met voorbijzien van het hoe, eerlijk te weerleggen wat ze zei, of haar gelijk te erkennen -, niets dan nijdig kribbebijten, laffe grappen om er af te komen, vangen op woorden, hoonen om een spreekwoord of een citaat, dat haar in het vuur der rede ontviel -, treiterig vragen waar ze haar wijsheid haalde, verwijten dat ze ‘ruzie' zocht, in ‘ruzie' behagen schepte, niet rustte voor ze ‘ruzie' had -, terwijl haar geheele drijven gericht was naar waarachtige eenheid door waarachtig begrip, door storm en twist desnoods heenjagend, maar waarlijk niet naar storm en twist. Never an attempt to honestly refute what she said, ignoring how, or to acknowledge that she was right -, nothing but spiteful manger biting, cowardly jokes to get off, catching on words, jeering at a proverb or a quotation, which escaped her in the heat of reason -, tauntingly asking where she got her wisdom, reproaching her for seeking 'argument', taking pleasure in 'argument', not resting until she had 'argument' -, while her whole drive was towards true unity through true understanding, chasing through storm and strife if need be, but truly not towards storm and strife. Ze wist toch te goed hoe vredelievend ze was van nature. Surely she knew too well how peaceful she was by nature. Samen tot een waarheid komen -, er viel niet aan te denken. Coming to a truth together -, there was no thinking about it. Het woord, de voorslag alleen al prikkelde hem, hij belachte haar openlijk en noemde haar een ‘wijsgeer van den kouden grond'. The word, the prelude alone excited him; he openly laughed at her and called her a "sage of the cold ground. Verviel ze dan, tot bloedens toe vernederd en gepijnigd - tot een razernij van heftigheid, tot schelden, dan werd hij dadelijk de beleedigde onschuld, smaalde haar ‘toon', sprak over ‘de buren' en ‘de meid' of trok zonder een woord tergend-langzaam zijn schoenen aan en ging weg. Zoo kon het niet blijven, er moest iets op gevonden worden -, dit leven was niet wat ze begeerde en wat haar bevredigen kon. So it could not remain, something had to be found on it -, this life was not what she desired and what could satisfy her. Al dat hoonen, schimpen, verachten, bespotten, dat smalend neerzien op elke uiting van gevoel, weekheid, geestdrift -, het was niet te dragen, het was als een dorre wind, die over alles heen streek en alles verschrompelde, ook haar en haar levenslust. All this jeering, jeering, scorn, mocking, this smirking down on every expression of feeling, softness, enthusiasm -, it was not to be borne, it was like a barren wind, which swept over everything and shriveled up everything, including her and her zest for life. Ze durfde zichzelf niet zijn, uit vrees voor zijn hoonende woorden, ze verborg haar ingenomenheid met menschen, die ze hier of daar ontmoette -, om niet van hem te hooren, dat ze ‘onbenullig' of ‘mallootig' waren. She dared not be herself, for fear of his scornful words; she hid her affection for people, whom she met here or there - so as not to hear from him that they were "stupid" or "silly. Vroeger toen ze hem pas kende -, toen had ze zich wel gelaafd aan zijn spot, aan de hooghartige menschverachting, die alles aandurfde, die geen naam of reputatie ontzag -, en die immers haar eigen rekening met de menschen moest vereffenen -, maar altijd, maar overal, maar tegen alles, nooit een andere houding dan die zelfverzekerde spot, nooit een spoor van aarzeling of twijfel, van deemoed, schroom of eerbied, nooit geestdriftig, nooit vurig, nooit dwaas -, als een verstarde steriele spotlach hooghartig tronend boven elke bewogenheid, boven vloeden van tranen, boven hartstocht en twijfel -, meer en meer ging ze er onder gebukt -, het mocht wel hoog en groot zijn, maar het was zoo hard en zoo genadeloos, en het benauwde haar -, het maakte haar zoo klein. Vroeger toen ze hem pas kende -, toen had ze zich wel gelaafd aan zijn spot, aan de hooghartige menschverachting, die alles aandurfde, die geen naam of reputatie ontzag -, en die immers haar eigen rekening met de menschen moest vereffenen -, maar altijd, maar overal, maar tegen alles, nooit een andere houding dan die zelfverzekerde spot, nooit een spoor van aarzeling of twijfel, van deemoed, schroom of eerbied, nooit geestdriftig, nooit vurig, nooit dwaas -, als een verstarde steriele spotlach hooghartig tronend boven elke bewogenheid, boven vloeden van tranen, boven hartstocht en twijfel -, meer en meer ging ze er onder gebukt -, het mocht wel hoog en groot zijn, maar het was zoo hard en zoo genadeloos, en het benauwde haar -, het maakte haar zoo klein. Want bewogenheid trok voorbij als bloemen en getijden en liet alleen de nagedachten der vergankelijkheid, maar het starre onbewogene, zichzelf van dag tot dag gelijk, het bleef, en het scheen onvergankelijk en daardoor al iets -, en daardoor al hooger in aard en waarde. For eventfulness passed by like flowers and tides and left only the memory of impermanence, but the rigidly unmoving, itself equal from day to day, it remained, and it seemed imperishable and therefore already something -, and therefore already higher in nature and value. Het scherpe zelfbeklag deed tranen uit haar oogen stroomen -, haar drift verging in leed -, het brok in haar borst versmolt en trok weg als in damp -, ze voelde niets dan deernis, redelooze deernis, ook met hem. The sharp self-pity caused tears to stream from her eyes -, her temper was lost in grief -, the lump in her breast melted and dissipated as if in vapor -, she felt nothing but pity, unreasonable pity, even for him. Lang al sliep Egbert in het bed naast het hare en het was diepe nacht en nog schreide ze van een hulpeloos leed, dat ze niet te vatten en niet te verklaren wist.