Start learning this lesson now

De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, Hoofdstuk XVII

De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, Hoofdstuk XVII

XVII

De meubels uit Brussel waren gekomen en Constance vond het een genot haar huis bij de Boschjes in orde te maken. Zij had nooit gedacht zoo gelukkig te kunnen zijn, louter om hare terugkomst in een vaderland en een familie-kring. Het was April, maar het was nog winter: een kille, natte winter, die als nooit uitgeregend was; boven de Boschjes en de Kerkhoflaan zwollen de zware wolken eeuwig aan, kwamen zij altijd als aangevaren uit een geheimzinnig wolkenrijk, smeerden zij over de luchten al de droefgeestige tinten van de hemelen der lage landen, waren zij eeuwig als een mooie weemoed van loodkleur en grauwend lila, met de koperen gloeiïngen soms van een licht, dat altijd zwijmde en nooit overwon en maar even koperde tusschen het grauw; en de eeuwige regens kletsten neêr, de eeuwige wind huilde door de naakte boomen; de eeuwige wolken verschoven en ijlden voort op den stormvlaag, als was het daarboven een eeuwige strijd: een wolkleven, waarvan de menschen niet wisten. Het was eene melancholie van iederen dag, en toch, vreemd, deed ze Constance weldadig aan, glimlachte zij tegen de grauwende wolken, - de wolken van lila met koper doorgloeid, of een verre brand scheen door een neveling van water -; en haar huis was haar lief in zeer korten tijd en zij was blijde daar te wonen. Addy ging nog niet naar school, maar hij werkte hard, om in Juli te doen zijn examen voor de tweede klasse van het Gymnazium. Hij nam eenige privaatlessen en werkte verder met ijver, in zijne kamer, die, uitgebouwd, met een boograam en een leien spitsje, hij weidsch noemde zijn torenkamer. Hij had Constance geholpen met hare inrichting; hij had Van der Welcke geholpen met diens kamer, en nu werkte hij en sliep hij tusschen de kamers van zijn ouders - en scheidde hen, en vereende hen, ieder oogenblik, dat het noodig was... Vreemd was dat familie-leven in dat kleine huis, waar de ouders, om wrok en grief, opgestapeld in jaren, elkander bijna het minste woord niet zeiden - zelfs niet zwegen tegenover elkaâr - zonder eene spanning op hun beider gezicht en in hun beider ziel; - waar ieder détail van het huiselijk leven, een meubel geplaatst, een deur open of dicht, aanstonds gaf eene disharmonie, die de spanning tot ergernis maakte. Het bittere woord viel er om het allerminste; het verwijt werd dadelijk geuit; de wrok stroomde over telkens. En daartusschen bleef het kind, als aangebeden door beiden, met een ijverzucht op elkaâr, die hunne aanbidding bijna ziekelijk maakte, beiden tegelijkertijd hopende, dat het kind nu spreken zoû tot hem of tot haar, en zijne liefkoozing geven zoû aan haar of aan hem - en, zoo die hoop werd teleurgesteld, dadelijk den blik afgewend, de jaloezie zonder zelfbeheersching, een nerveus leed, dat zoû ziek kunnen maken... En het kind, - het kind hunner liefde nog - was, als door een wonder, dat een genade was geworden en een medelijden, door deze eeuwige disharmonie misschien alleen wat ouder, om zijne jaren, dan hij anders geweest ware; was misschien alleen wat ernstiger geworden, en had zich al zoo heel jong gevoeld bemiddelaar; had een paar jaar ouder - dertien nu - die bemiddeling, bijna onbewust, zich gesteld tot een taak en als plicht aangenomen - heel diep alleen in zijn kinderhart de weemoed, dat het zoo was, omdat hij van beiden zijn ouders hield. Aan tafel, aan de beide malen, sprak het kind, en de beide ouders glimlachten, hoewel zij vermeden elkander aan te zien - hoewel, tot elkaâr, hunne woorden wreed neêrvielen, en erbarmingloos koel. Na het lunch was het dan altijd:

- Addy, wat doe je van middag?

- Ik moet werken, mama.

- Ga je niet met me uit?

- Om drie uur dan, mama...

Na het diner was het:

- Addy, mijn jongen, wat doe je van avond?

- Ik moet werken, papa.

- Ga je niet eerst met me fietsen?

- Een uurtje, niet langer, papa...

Om haar dan pleizier te doen, zette hij zijn Boerenhoed niet op, maar een rond dopje, om netjes te loopen naast mama. En zij ontspande zich, zij praatte met hem en hij lachte terug, en zij kon juist zijn arm nemen en liep klaarduidelijk trotsch aan den arm van haar kleinen zoon. Paul zei altijd, dat zij met hem vrijde... Van der Welcke dan, doelloos in huis, ging uit, ging naar de Witte, zocht oude kennissen op - jongelui van vroeger, maar nu meerendeel deftige mannen, in betrekkingen van aanzienen hij gevoelde zich niet meer bij hen thuis, ook al spraken zij over vroeger, Leiden, de jonge dwaasheden, de jonge jaren. Hij voelde dan, bij die mannen in betrekkingen van aanzien, dat zijn leven verknoeid was, door een onherroepelijke fout. En mistroostig kwam hij thuis, uit de Witte, of van de Plaats, en, aan tafel, was hij wat somber, totdat Addy hem wist op te wekken. Dan, wat helder kijkende met zijn opgeloken, jong blauwe oogen, na tafel, vroeg Van der Welcke:

- Addy, mijn jongen, wat doe je van avond?

zooals men vraagt aan iemand, die volwassen is en afspraken maakt, of plannen heeft - en het kind antwoordde:

- Ik moet werken, papa...

- Ga je niet eerst met me fietsen?

- Een uurtje, niet langer, papa...

Dan straalde het gezicht van Van der Welcke en Constance bedacht, dat zij alleen zoû zijn, geheel alleen, droefgeestig in huis, terwijl de avond donkerde. Maar de fietsen werden te voorschijn gehaald en als twee kameraden ‘spurtten' zij weg, Van der Welcke eensklaps verjeugdigd, verhelderd, beiden, vader en zoon, niet groot, maar goed gebouwd, stevig en toch fijn, hunne beider gezichten onder de gelijke petten treffend gelijkende op elkaâr in die wat breeden snit: de kleine neus, de mooie mond, de vierkante kin, het haar kort van kroes, en de oogen, blij blauw, voor zich spiedende uit over de wegen der Boschjes, die zij, wielerende, verslonden; en zij waren als twee broêrs, zij praatten als twee vrienden, en, zooals Constance dien middag, ontspande Van der Welcke des avonds zich, zich voelende, o, zoo jong en gelukkig om zijn zoon-vriend. Thuis gekomen, dronk Addy dan nog even thee bij mama en ging dan in de torenkamer, werken. En dan had Van der Welcke altijd een voorwendsel, net een schooljongen, om bij zijn zoon te gaan zitten, in plaats van te blijven in zijn rookkamertje.

- Addy, mijn kachel is uit en het is de moeite niet waard hem weêr aan te laten maken; hinder ik je, als ik hier zit?

- Neen, papa...

Of:

- Addy, die ellendige wind staat net op mijn raam, en het tocht, het tocht in mijn kamer...

- Nu, kom dan maar hier, papa...

Het kind was nooit dupe, maar heel ernstig bleef het, en werkte door... En Van der Welcke, met een cigarette en een boek, zette zich stilletjes in den gemakkelijken stoel, den eenigen van het jongenskamertje, en rookte, en zag naar zijn zoon. Het kind, eenvoudig, volhardend, werkte door... Hij is een ijverig baasje, dacht Van der Welcke, en hij dorst zich nauwlijks bewegen, uit vrees Addy te hinderen. Hij zal er wel komen, van den zomer, al was hij ten achteren... In Brussel ging het ook niet meer, met dien externe gouverneur... Het is maar goed, dat de jongen in Holland is gekomen... Hij zal er wel komen, hij zal er wel komen... Vier jaar op het Gymnazium, en danLeiden... en dan moet hij in de diplomatie... Het is gelukkig, dat Constance er niets op tegen zal hebben... Maar zal hijzelve willen? Ik zoû het toch gaarne zien... mijn zoon, in de carrière, die ikzelf... Het is toch beroerd geweest, het is toch beroerd geweest... Enfin, zonder Constance, had ik Addy niet... mijn jongen. En papa zal het ook gaarne zien, als hij gaat in de diplomatie... Hij beviel aan papa: ik heb het dadelijk gezien... Hij zal geld hebben later; papa en mama zijn kras... maar hij, hij zal geld hebben, later... Kijk dien jongen werken... Hij is ook zoo ernstig, arme kerel, door dat beroerde leven in huis... Toch houdt hij van ons... Kijk hem werken... Ik heb nooit zoo gewerkt... Hij heeft dat van zijn grootvader: ook dat serieuze... Hij gaat zoo recht op zijn doel af... Ik ben altijd meer oppervlakkig geweest, meer jong ook... Dat arme kind, hij kent geen jeugd... Hij zal nooit jong zijn, nooit dol zijn... Misschien, wie weet, later in Leiden... zal hij misschien wel eens dol worden, goed dol. Ik wensch het hem toe, ik wensch het hem toe, mijn jongen, mijn kerel... Ja, wat zoû hij van zijn ouders denken... Hij weet, dat zijn moeder getrouwd is geweest voor ze met zijn vader trouwde... maar wat weet hij verder... wat denkt hij? Zoû hij ons al oordeelen, mijn jongen?... Zoû hij ons later veroordeelen? Ach, mijn kind, mijn kind, gooi je leven nooit weg voor een vrouw... Maar het was een zaak van eer, mijn vader wilde het... Ach, mijn kind, moge het jou nooit gebeuren! Maar het zal je niet gebeuren, mijn jongen... Hij heeft zoo iets, dat je ziet, dat hem zoo iets niet gebeuren zal... Hij zal ver komen, dat zal je zien... Wat heeft hij van mij en wat van Constance... Het is moeilijk, die erfelijkheidskwestie... Ik denk er altijd aan, als ik zoo naar hem kijk... Hij lijkt op mij, fyziek... Die ernst, dat is van zijn grootvader... Wat heeft hij nu van de Van Lowe's... Misschien, dat tintje melancho-lie, dat hij soms heeft... Maar hij is een Van der Welcke, hij is heelemaal een Van der Welcke... Vreemd evenwicht heeft die jongen... Wat hard en stroef is in papa... is zoo verzacht in hem... Dat is misschien van de Van Lowe's... Zoo maar kijken naar hem, terwijl die werkt... Constance weet niet, dat ik hier zit... Ze denkt, dat we allen apart zitten, ieder in onze eigen kamer... Hoe houdt de jongen het uit, zoo lang achtereen te werken... Wat werkt hij toch: Grieksch? Ja, Grieksch... ik zie de letters... Ik stond altijd honderd maal op; een vlieg leidde mij af, en ik heb nooit eigenlijk gestudeerd, ik pompte het me in, alles twee weken voor mijn examen, geholpen door Max Brauws... Brauws...! Waar zoû de vent nu zitten... Ach, je oude vrienden... Ik kòn niet studeeren... zonder Max Brauws was ik er nooit gekomen... Ja, waar zoû de vent nu zitten... Maar hij studeert met een rust, een ijver... Hij is een aardige jongen... Ach, als hij maar wat meer jeugd had, wat vroolijke jeugd om zich heen... Als het hem maar niet knakt voor later, die ernstige kinderjaren, tusschen zijn ouders, die altijd kibbelen... Ik hoû me soms in, voor hem... Maar het gaat niet, het gaat niet... God, kerel, wat zit je te werken!! Ik denk, dat ik hem even wat vraag... Of neen, ik zal het toch maar niet doen: dan trekt hij zoo ernstig zijn voorhoofd samen, als ben ik het kind, dat hem hindert, en als is hij de papa... Kom, ik steek nog een cigarette op...

En Van der Welcke, door de wolkjes heen van zijn vierde cigarette, zag naar den rug van het kind. In het licht van de lamp op tafel boog zich zijn jonge krulkop over zijn boeken en schriften heen, met een aandacht als waren de Grieksche werkwoorden des werelds heil, en onder zijn stoel zag Van der Welcke de donkere kous-kuiten krampachtig samengeklemd, als wijdde Addy zich aan de werkwoorden met iedere zenuw en spier...

De kleine zielen, van Louis Couperus - Deel 1, Hoofdstuk XVII The|little|souls|of|Louis|Couperus|Volume|Chapter|XVII The Little Souls, by Louis Couperus - Part 1, Chapter XVII

XVII seventeen XVII

De meubels uit Brussel waren gekomen en Constance vond het een genot haar huis bij de Boschjes in orde te maken. The|furniture|from|Brussels|had|arrived|and|Constance|found|it|a|pleasure|her|house|near|the|Boschjes|in|order|to|arrange The furniture from Brussels had arrived, and Constance found it a pleasure to arrange her house at the Boschjes. Zij had nooit gedacht zoo gelukkig te kunnen zijn, louter om hare terugkomst in een vaderland en een familie-kring. She|had|never|thought|so|happy|to|be able|be|solely|for|her|return|in|a|homeland|and|a|| She had never thought she could be so happy, solely because of her return to a homeland and a family circle. Het was April, maar het was nog winter: een kille, natte winter, die als nooit uitgeregend was; boven de Boschjes en de Kerkhoflaan zwollen de zware wolken eeuwig aan, kwamen zij altijd als aangevaren uit een geheimzinnig wolkenrijk, smeerden zij over de luchten al de droefgeestige tinten van de hemelen der lage landen, waren zij eeuwig als een mooie weemoed van loodkleur en grauwend lila, met de koperen gloeiïngen soms van een licht, dat altijd zwijmde en nooit overwon en maar even koperde tusschen het grauw; en de eeuwige regens kletsten neêr, de eeuwige wind huilde door de naakte boomen; de eeuwige wolken verschoven en ijlden voort op den stormvlaag, als was het daarboven een eeuwige strijd: een wolkleven, waarvan de menschen niet wisten. It|was|April|but|it|was|still|winter|a|chilly|wet|winter|that|as|never|rained out|was|above|the|bushes|and|the|Cemetery Avenue|swelled|the|heavy|clouds|eternally|up|came|they|always|as|arrived|from|a|mysterious|cloud realm|smeared|they|over|the|skies|all|the|gloomy|shades|of|the|heavens|of the|low|countries|were|they|eternally|like|a|beautiful|melancholy|of|lead color|and|grayish|lilac|with|the|coppery|glows|sometimes|of|a|light|that|always|swooned|and|never|overcame|and|but|briefly|coppered|between|the|gray|and|the|eternal|rains|clattered|down|the|eternal|wind|howled|through|the|bare|trees|the|eternal|clouds|moved|and|raced|forward|on|the|storm gust|as|was|it|up there|a|eternal|battle|a|cloud life|of which|the|people|not|knew It was April, but it still felt like winter: a chilly, wet winter that seemed never to have rained out; above the Boschjes and the Cemetery Avenue, the heavy clouds eternally swelled, always coming as if driven from a mysterious cloud kingdom, spreading over the skies all the mournful hues of the heavens of the low countries, they were forever like a beautiful melancholy of lead color and grayish lilac, with the copper glows sometimes of a light that always fainted and never conquered, merely coppering between the gray; and the eternal rains pattered down, the eternal wind howled through the bare trees; the eternal clouds shifted and rushed on the storm gust, as if there were an eternal battle up there: a cloud life of which the people did not know. Het was eene melancholie van iederen dag, en toch, vreemd, deed ze Constance weldadig aan, glimlachte zij tegen de grauwende wolken, - de wolken van lila met koper doorgloeid, of een verre brand scheen door een neveling van water -; en haar huis was haar lief in zeer korten tijd en zij was blijde daar te wonen. It|was|a|melancholy|of||day|and|yet|strangely|did|she|Constance|benevolently|to|smiled|she|at|the|gray|clouds|the|clouds|of|lilac|with|copper|illuminated|or|a|distant|fire|seemed|through|a|haze|of|water|and|her|house|was|her|dear|in|very|short|time|and|she|was|happy|there|to|live It was a melancholy of every day, and yet, strangely, it did Constance good, she smiled at the gray clouds, - the clouds glowing with lilac and copper, or a distant fire seemed to shine through a mist of water -; and her house became dear to her in a very short time and she was happy to live there. Addy ging nog niet naar school, maar hij werkte hard, om in Juli te doen zijn examen voor de tweede klasse van het Gymnazium. Addy|went|not yet|not|to|school|but|he|worked|hard|in order to|in|July|to|take|his|exam|for|the|second|grade|of|the|Gymnasium Addy was not yet going to school, but he worked hard to take his exam for the second class of the Gymnasium in July. Hij nam eenige privaatlessen en werkte verder met ijver, in zijne kamer, die, uitgebouwd, met een boograam en een leien spitsje, hij weidsch noemde zijn torenkamer. He|took|some|private lessons|and|worked|further|with|diligence|in|his|room|which|expanded|with|an|arched window|and|a|slate|spire|he|spaciously|called|his|tower room He took some private lessons and worked diligently in his room, which, expanded, with an arched window and a slate spire, he grandly called his tower room. Hij had Constance geholpen met hare inrichting; hij had Van der Welcke geholpen met diens kamer, en nu werkte hij en sliep hij tusschen de kamers van zijn ouders - en scheidde hen, en vereende hen, ieder oogenblik, dat het noodig was... Vreemd was dat familie-leven in dat kleine huis, waar de ouders, om wrok en grief, opgestapeld in jaren, elkander bijna het minste woord niet zeiden - zelfs niet zwegen tegenover elkaâr - zonder eene spanning op hun beider gezicht en in hun beider ziel; - waar ieder détail van het huiselijk leven, een meubel geplaatst, een deur open of dicht, aanstonds gaf eene disharmonie, die de spanning tot ergernis maakte. He|had|Constance|helped|with|her|furnishing|he|had|Van|the|Welcke|helped|with|his|room|and|now|worked|he|and|slept|he|between|the|rooms|of|his|parents|and|separated|them|and|united|them|every|moment|that|it|necessary|was|Strange|was|that||life||||||the|||||and|stacked|||||||||||||||||tension||||||||||||detail|||domestic|||furniture|||||||soon|||||||to|annoyance|made He had helped Constance with her furnishings; he had helped Van der Welcke with his room, and now he worked and slept between his parents' rooms - separating them, and uniting them, every moment that it was necessary... Strange was that family life in that small house, where the parents, due to resentment and grievance, piled up over the years, hardly spoke a word to each other - not even remained silent in front of each other - without a tension on both their faces and in both their souls; - where every detail of domestic life, a piece of furniture placed, a door opened or closed, immediately created a disharmony that turned the tension into annoyance. Het bittere woord viel er om het allerminste; het verwijt werd dadelijk geuit; de wrok stroomde over telkens. The|bitter|word|fell|there|for|the|slightest|the|reproach|was|immediately|expressed|the|resentment|flowed|over|every time The bitter word fell for the slightest reason; the reproach was immediately expressed; the resentment flowed over each time. En daartusschen bleef het kind, als aangebeden door beiden, met een ijverzucht op elkaâr, die hunne aanbidding bijna ziekelijk maakte, beiden tegelijkertijd hopende, dat het kind nu spreken zoû tot hem of tot haar, en zijne liefkoozing geven zoû aan haar of aan hem - en, zoo die hoop werd teleurgesteld, dadelijk den blik afgewend, de jaloezie zonder zelfbeheersching, een nerveus leed, dat zoû ziek kunnen maken... En het kind, - het kind hunner liefde nog - was, als door een wonder, dat een genade was geworden en een medelijden, door deze eeuwige disharmonie misschien alleen wat ouder, om zijne jaren, dan hij anders geweest ware; was misschien alleen wat ernstiger geworden, en had zich al zoo heel jong gevoeld bemiddelaar; had een paar jaar ouder - dertien nu - die bemiddeling, bijna onbewust, zich gesteld tot een taak en als plicht aangenomen - heel diep alleen in zijn kinderhart de weemoed, dat het zoo was, omdat hij van beiden zijn ouders hield. And|in between|remained|the|child|as|worshipped|by|both|with|a|jealousy|at|each other|which|their|adoration|almost|sickly|made|both|simultaneously|hoping|that|the|child|now|would speak|should|to|him|or|to|her|and|its|affection|giving|should|to|her|or|to|him|and|so|that|hope|was|disappointed|immediately|the|gaze|averted|the|jealousy|without|self-control|a|nervous|pain|that|would|sick|could|make|And|the|child|it|child|of their|love|still|was|as|by|a|miracle|that|a|grace|was|become|and|a|pity|through|this|eternal|disharmony|perhaps|only|somewhat|older|for|his|years|than|he|otherwise|been|would have been|was|perhaps|only|somewhat|more serious|become|and|had|himself|already|so|very|young|felt|mediator|had|a|couple|years|older|thirteen|now|that|mediation|almost|unconsciously|himself|set|to|a|task|and|as|duty|accepted|very|deep|only|in|his|child heart|the|melancholy|that|it|so|was|because|he|of|both|his|parents|loved And in between, the child remained, as if worshipped by both, with a jealousy towards each other that almost made their adoration sickly, both hoping at the same time that the child would now speak to him or to her, and would give his affection to her or to him - and if that hope was disappointed, immediately turning away the gaze, jealousy without self-control, a nervous pain that could make one ill... And the child, - the child of their love still - was, as if by a miracle, which had become a grace and a compassion, perhaps only a little older due to this eternal disharmony than he would otherwise have been; perhaps only a little more serious, and had felt so very young as a mediator; had taken on the mediation, almost unconsciously, as a task and as a duty - very deeply alone in his child’s heart the melancholy that it was so, because he loved both his parents. Aan tafel, aan de beide malen, sprak het kind, en de beide ouders glimlachten, hoewel zij vermeden elkander aan te zien - hoewel, tot elkaâr, hunne woorden wreed neêrvielen, en erbarmingloos koel. At|the table|at|the|both|times|spoke|the|child|and|the|both|parents|smiled|although|they|avoided|each other|to||see|although|to|each other|their|words|cruel|fell|and|merciless|cold At the table, on both occasions, the child spoke, and both parents smiled, although they avoided looking at each other - although, to each other, their words fell cruelly and mercilessly cold. Na het lunch was het dan altijd: After|the|lunch|was|it|then|always After lunch, it was always:

- Addy, wat doe je van middag? Addy|what|do|you|in|afternoon - Addy, what are you doing this afternoon?

- Ik moet werken, mama. I|must|work|mom - I have to work, mom.

- Ga je niet met me uit? Are|you|not|with|me|out - Aren't you going out with me?

- Om drie uur dan, mama... At|three|o'clock|then|mom - At three o'clock then, mom...

Na het diner was het: After|the|dinner|was|it After dinner it was:

- Addy, mijn jongen, wat doe je van avond? Addy|my|boy|what|are doing|you|in|evening - Addy, my boy, what are you doing tonight?

- Ik moet werken, papa. I|must|work|dad - I have to work, dad.

- Ga je niet eerst met me fietsen? Are (you)|you|not|first|with|me|cycling - Aren't you going to ride bikes with me first?

- Een uurtje, niet langer, papa... One|hour|not|longer|dad - For an hour, no longer, dad...

En het was altijd of de ouders, onverstandig bijna, het kind af hielden van te werken, gelukkig maar als het zat bij hem of bij haar, liep met haar of fietste met hem... Het waren als gunsten, die hij verleende en hij verleende ze niet als een bedorven kind; hij verleende ze als een man: hij verdeelde stelselmatig zijn kostbaren tijd tusschen zijn werk en zijn vader en zijn moeder, ze vol geweten gevende ieder wat toekwam. And|it|was|always|as|the|parents|unwise|almost|the|child|away|kept|from|to|working|happy|but|when|it|sat|with|him|or|with|her|walked|with|her|or|rode|with|him|It|were|like|favors|that|he|granted|and|he|granted|them|not|as|a|spoiled|child|he|granted|them|as|a|man|he|divided|systematically|his|precious|time|between|his|work|and|his|father|and|his|mother|them|fully|conscience|giving||what|was due And it was always as if the parents, almost foolishly, kept the child from working, only happy when it sat with him or her, walked with her or rode bikes with him... They were like favors, which he granted and he did not grant them like a spoiled child; he granted them like a man: he systematically divided his precious time between his work and his father and mother, giving each what was due to them with a clear conscience. In Constance was er dan een lichtjes glimlachende trots als over een behaalde overwinning, als het kind 's middags meê met haar ging, als het naast haar liep, niet groot voor zijne jaren, maar een breed stevig ventje, met zijn ernstig gezicht, zijn vierkante schouders, zijn mooie kuiten. In|Constance|was|there|then|a|slightly|smiling|pride|as|about|a|achieved|victory|as|it|child|'s|afternoons|along|with|her|went|as|it|next to|her|walked|not|big|for|his|years|but|a|broad|sturdy|little boy|with|his|serious|face|his|square|shoulders|his|beautiful|calves In Constance, there was then a slightly smiling pride as if over a hard-won victory, when the child went along with her in the afternoon, when he walked next to her, not big for his age, but a broad sturdy little boy, with his serious face, his square shoulders, his beautiful calves. - Addy, moet je nu altijd dien hoed opzetten? Addy|must|you|now|always|that|hat|wear - Addy, do you always have to wear that hat now?

Om haar dan pleizier te doen, zette hij zijn Boerenhoed niet op, maar een rond dopje, om netjes te loopen naast mama. To|her|then|pleasure|to|do|he put|he|his|farmer's hat|not|on|but|a|round|cap|to|neatly|to|walk|next to|mom To please her, he did not put on his Farmer's Hat, but a round cap, to walk neatly next to mama. En zij ontspande zich, zij praatte met hem en hij lachte terug, en zij kon juist zijn arm nemen en liep klaarduidelijk trotsch aan den arm van haar kleinen zoon. And|she|relaxed|herself|she|talked|with|him|and|he|laughed|back|and|she|could|just|his|arm|take|and|walked|clearly|proudly|on|the|arm|of|her|little|son And she relaxed, she talked to him and he laughed back, and she could just take his arm and walked clearly proud on the arm of her little son. Paul zei altijd, dat zij met hem vrijde... Van der Welcke dan, doelloos in huis, ging uit, ging naar de Witte, zocht oude kennissen op - jongelui van vroeger, maar nu meerendeel deftige mannen, in betrekkingen van aanzienen hij gevoelde zich niet meer bij hen thuis, ook al spraken zij over vroeger, Leiden, de jonge dwaasheden, de jonge jaren. Paul|said|always|that|she|with|him|slept|from|||||in||||||the|||||||||||mostly||||relations||bet||||||||||||||||the|young||||years Paul always said that she was courting him... Van der Welcke then, aimlessly at home, went out, went to the Witte, sought out old acquaintances - young people from the past, but now mostly respectable men, in positions of esteem he no longer felt at home with them, even though they talked about the past, Leiden, the youthful follies, the young years. Hij voelde dan, bij die mannen in betrekkingen van aanzien, dat zijn leven verknoeid was, door een onherroepelijke fout. He|felt|then|among|those|men|in|relationships|of|esteem|that|his|life|ruined|was|by|a|irrevocable|mistake He then felt, among those men in positions of esteem, that his life was wasted, due to an irrevocable mistake. En mistroostig kwam hij thuis, uit de Witte, of van de Plaats, en, aan tafel, was hij wat somber, totdat Addy hem wist op te wekken. And|dejectedly|came|he|home|from|the|White|or|from|the|Square|and|at|table|was|he|somewhat|gloomy|until|Addy|him|managed|up|to|awaken And gloomily he came home, from the Witte, or from the Plaats, and, at the table, he was somewhat somber, until Addy managed to cheer him up. Dan, wat helder kijkende met zijn opgeloken, jong blauwe oogen, na tafel, vroeg Van der Welcke: Then|what|clear|looking|with|his|bright|young|blue|eyes|after|table|asked|Van|the|Welcke Then, looking clearly with his bright, young blue eyes, Van der Welcke asked after dinner:

- Addy, mijn jongen, wat doe je van avond? Addy|my|boy|what|are doing|you|in|evening - Addy, my boy, what are you doing tonight?

zooals men vraagt aan iemand, die volwassen is en afspraken maakt, of plannen heeft - en het kind antwoordde: as|one|asks|to|someone|who|adult|is|and|appointments|makes|if|plans|has|and|it|child|answered as one asks someone who is grown up and has made arrangements or has plans - and the child answered:

- Ik moet werken, papa... I|must|work|dad - I have to work, dad...

- Ga je niet eerst met me fietsen? Are|you|not|first|with|me|cycling - Aren't you going to ride bikes with me first?

- Een uurtje, niet langer, papa... One|hour|not|longer|dad - An hour, no longer, dad...

Dan straalde het gezicht van Van der Welcke en Constance bedacht, dat zij alleen zoû zijn, geheel alleen, droefgeestig in huis, terwijl de avond donkerde. Then|shone|the|face|of|Van|the|Welcke|and|Constance|realized|that|she|alone|would|be|completely|alone|gloomy|in|house|while|the|evening|darkened Then Van der Welcke's face beamed and Constance thought that she would be alone, completely alone, melancholic in the house, while the evening darkened. Maar de fietsen werden te voorschijn gehaald en als twee kameraden ‘spurtten' zij weg, Van der Welcke eensklaps verjeugdigd, verhelderd, beiden, vader en zoon, niet groot, maar goed gebouwd, stevig en toch fijn, hunne beider gezichten onder de gelijke petten treffend gelijkende op elkaâr in die wat breeden snit: de kleine neus, de mooie mond, de vierkante kin, het haar kort van kroes, en de oogen, blij blauw, voor zich spiedende uit over de wegen der Boschjes, die zij, wielerende, verslonden; en zij waren als twee broêrs, zij praatten als twee vrienden, en, zooals Constance dien middag, ontspande Van der Welcke des avonds zich, zich voelende, o, zoo jong en gelukkig om zijn zoon-vriend. But|the|bicycles|were|too|out|taken|and|like|two|comrades|'sprinted'|they|away|Van|the|Welcke|suddenly|rejuvenated|clarified|both|father|and|son|not|tall|but|well|built|sturdy|and|yet|fine|their|both|faces|under|the|matching|caps|strikingly|resembling|on|each other|in|that|somewhat|broad|cut|the|small|nose|the|beautiful|mouth|the|square|chin|the|hair|short|of|curly|and|the|eyes|bright|blue|in front of|themselves|searching|out|over|the|roads|of the|Boschjes|that|they|cycling|devoured|and|they|were|like|two|brothers|they|talked|like|two|friends|and|just as|Constance|that|afternoon|relaxed|Van|the|Welcke|in the|evening|himself||feeling|oh|so|young|and|happy|about|his|| But the bicycles were brought out and like two comrades they 'spurred' away, Van der Welcke suddenly rejuvenated, brightened, both father and son, not tall, but well-built, sturdy yet fine, their faces strikingly similar under the matching caps in that somewhat broad cut: the small nose, the beautiful mouth, the square chin, the hair short and curly, and the eyes, bright blue, peering ahead over the paths of the Boschjes, which they devoured while cycling; and they were like two brothers, they talked like two friends, and, just as Constance had that afternoon, Van der Welcke relaxed in the evening, feeling, oh, so young and happy with his son-friend. Thuis gekomen, dronk Addy dan nog even thee bij mama en ging dan in de torenkamer, werken. Home|arrived|drank|Addy|then|still|a little|tea|at|mom|and|went|then|in|the|tower room|work Upon returning home, Addy then had some tea with mom and then went to the tower room to work. En dan had Van der Welcke altijd een voorwendsel, net een schooljongen, om bij zijn zoon te gaan zitten, in plaats van te blijven in zijn rookkamertje. And|then|had|Van|the|Welcke|always|a|pretext|just|a|schoolboy|to|by|his|son|to|go|sit|in|place|of|to|stay|in|his|smoking room And then Van der Welcke always had a pretext, just like a schoolboy, to sit with his son instead of staying in his smoking room.

- Addy, mijn kachel is uit en het is de moeite niet waard hem weêr aan te laten maken; hinder ik je, als ik hier zit? Addy|my|heater|is|off|and|it|is|the|effort|not|worth|it|again|on|to|let|turn|disturb|I|you|if|I|here|sit - Addy, my heater is off and it's not worth having it turned on again; am I bothering you if I sit here?

- Neen, papa... No|dad - No, dad...

Of: From Or:

- Addy, die ellendige wind staat net op mijn raam, en het tocht, het tocht in mijn kamer... Addy|that|miserable|wind|is|just|against|my|window|and|it|drafts|it|drafts|in|my|room - Addy, that miserable wind is right at my window, and it's drafty, it's drafty in my room...

Het kind was nooit dupe, maar heel ernstig bleef het, en werkte door... En Van der Welcke, met een cigarette en een boek, zette zich stilletjes in den gemakkelijken stoel, den eenigen van het jongenskamertje, en rookte, en zag naar zijn zoon. The|child|was|never|victim|but|very|serious|remained|it|and|worked|through|And|Van|the|Welcke|with|a|cigarette|and|a|book|sat|himself|quietly|in|the|comfortable|chair|the||of|the|boys' room|and|smoked|and|saw|at|his|son The child was never a victim, but it remained very serious, and it continued on... And Van der Welcke, with a cigarette and a book, quietly settled into the comfortable chair, the only one in the boys' room, and smoked, and looked at his son. Het kind, eenvoudig, volhardend, werkte door... Hij is een ijverig baasje, dacht Van der Welcke, en hij dorst zich nauwlijks bewegen, uit vrees Addy te hinderen. The|child|simple|persistent|worked|through|He|is|an|diligent|little fellow|thought|Van|the|Welcke|and|he|dared|himself|hardly|to move|out of|fear|Addy|to|hinder The child, simple, persistent, continued on... He is a diligent little fellow, thought Van der Welcke, and he hardly dared to move, for fear of disturbing Addy. Hij zal er wel komen, van den zomer, al was hij ten achteren... In Brussel ging het ook niet meer, met dien externe gouverneur... Het is maar goed, dat de jongen in Holland is gekomen... Hij zal er wel komen, hij zal er wel komen... Vier jaar op het Gymnazium, en danLeiden... en dan moet hij in de diplomatie... Het is gelukkig, dat Constance er niets op tegen zal hebben... Maar zal hijzelve willen? He|will|there|probably|arrive|in|the|summer|although|was|he|behind|schedule|In|Brussels|went|it|also|not|anymore|with|that|external|governor|It|is|but|good|that|the|boy|in|Holland|is|come|He|will|there|probably|arrive|he|will|there|probably|arrive|Four|years|at|the|Gymnasium|and|then|and|then|must|he|in|the|diplomacy|It|is|fortunate|that|Constance|it|nothing|against|against|will|have|But|will|he|want He will make it, in the summer, even if he is behind... In Brussels, it was no longer working, with that external governor... It's just as well that the boy has come to Holland... He will make it, he will make it... Four years at the Gymnasium, and then Leiden... and then he must go into diplomacy... It's fortunate that Constance will have no objections... But will he want it himself? Ik zoû het toch gaarne zien... mijn zoon, in de carrière, die ikzelf... Het is toch beroerd geweest, het is toch beroerd geweest... Enfin, zonder Constance, had ik Addy niet... mijn jongen. I|would|it|still|gladly|see|my|son|in|the|career|that|I myself|It|is|still|miserable|been||||||well|without|Constance|had|I|Addy|not|my|boy I would really like to see it... my son, in the career that I myself... It has been tough, it has been tough... Well, without Constance, I wouldn't have Addy... my boy. En papa zal het ook gaarne zien, als hij gaat in de diplomatie... Hij beviel aan papa: ik heb het dadelijk gezien... Hij zal geld hebben later; papa en mama zijn kras... maar hij, hij zal geld hebben, later... Kijk dien jongen werken... Hij is ook zoo ernstig, arme kerel, door dat beroerde leven in huis... Toch houdt hij van ons... Kijk hem werken... Ik heb nooit zoo gewerkt... Hij heeft dat van zijn grootvader: ook dat serieuze... Hij gaat zoo recht op zijn doel af... Ik ben altijd meer oppervlakkig geweest, meer jong ook... Dat arme kind, hij kent geen jeugd... Hij zal nooit jong zijn, nooit dol zijn... Misschien, wie weet, later in Leiden... zal hij misschien wel eens dol worden, goed dol. And|dad|will|it|also|gladly|see|when|he|goes|into|the|diplomacy|He|pleased|to|dad|I|have|it|immediately|seen|He|will|money|have|later|dad|and|mom|are|wealthy|but|he|he|will|money|have|later|Look|that|boy|work|He|is|also|so|serious|poor|guy|because of|that|miserable|life|in|home|Yet|loves|he|of|us|Look|him|work|I|have|never|so|worked|He|has|that|from|his|grandfather|also|that|serious|He|goes|so|straight|towards|his|goal|off|I|am|always|more|superficial|been|more|young|also|That|poor|child|he|knows|no|youth|He|will|never|young|be|never|silly|be|Maybe|who|knows|later|in|Leiden|will|he|maybe|well|once|silly|become|really|silly And dad would also like to see it, when he goes into diplomacy... He pleased dad: I saw it right away... He will have money later; dad and mom are thrifty... but he, he will have money, later... Look at that boy working... He is so serious too, poor guy, because of that tough life at home... Yet he loves us... Look at him work... I have never worked like that... He got that from his grandfather: also that seriousness... He goes straight for his goal... I have always been more superficial, more young too... That poor child, he knows no youth... He will never be young, never carefree... Maybe, who knows, later in Leiden... he might become carefree, really carefree. Ik wensch het hem toe, ik wensch het hem toe, mijn jongen, mijn kerel... Ja, wat zoû hij van zijn ouders denken... Hij weet, dat zijn moeder getrouwd is geweest voor ze met zijn vader trouwde... maar wat weet hij verder... wat denkt hij? I|wish|it|to him|well||||||my|boy|my|guy|Yes|what|would|he|of|his|parents|think|He|knows|that|his|mother|married|is|been|before|she|with|his|father|married|but|what|knows|he|further|what|thinks|he I wish it for him, I wish it for him, my boy, my lad... Yes, what would he think of his parents... He knows that his mother was married before she married his father... but what else does he know... what does he think? Zoû hij ons al oordeelen, mijn jongen?... Would|he|us|already|judge|my|boy Would he already judge us, my boy?... Zoû hij ons later veroordeelen? Would|he|us|later|condemn Would he condemn us later? Ach, mijn kind, mijn kind, gooi je leven nooit weg voor een vrouw... Maar het was een zaak van eer, mijn vader wilde het... Ach, mijn kind, moge het jou nooit gebeuren! Oh|my|child|my|child|throw|||never|||||||||||||||||||||||happen Oh, my child, never throw your life away for a woman... But it was a matter of honor, my father wanted it... Oh, my child, may it never happen to you! Maar het zal je niet gebeuren, mijn jongen... Hij heeft zoo iets, dat je ziet, dat hem zoo iets niet gebeuren zal... Hij zal ver komen, dat zal je zien... Wat heeft hij van mij en wat van Constance... Het is moeilijk, die erfelijkheidskwestie... Ik denk er altijd aan, als ik zoo naar hem kijk... Hij lijkt op mij, fyziek... Die ernst, dat is van zijn grootvader... Wat heeft hij nu van de Van Lowe's... Misschien, dat tintje melancho-lie, dat hij soms heeft... Maar hij is een Van der Welcke, hij is heelemaal een Van der Welcke... Vreemd evenwicht heeft die jongen... Wat hard en stroef is in papa... is zoo verzacht in hem... Dat is misschien van de Van Lowe's... Zoo maar kijken naar hem, terwijl die werkt... Constance weet niet, dat ik hier zit... Ze denkt, dat we allen apart zitten, ieder in onze eigen kamer... Hoe houdt de jongen het uit, zoo lang achtereen te werken... Wat werkt hij toch: Grieksch? But|it|will|you|not|happen|my|boy|He|has|such|something|that|you|see|that|him|such|something|not|happen|will|he||||that||||What|has|he|from||and|What|||||||hereditary issue||||||||||||he||||fysiek||||||||||||||||||little bit|melancholy|lie|||||||||||||||||||||||||||||||||softens|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||one after another||||||anyway|Greek But it will not happen to you, my boy... He has something about him that you can see, that something like that will not happen to him... He will go far, you will see... What does he have from me and what from Constance... It is difficult, that hereditary issue... I always think about it when I look at him like this... He looks like me, physically... That seriousness, that is from his grandfather... What does he have now from the Van Lowe's... Maybe that touch of melancholy that he sometimes has... But he is a Van der Welcke, he is completely a Van der Welcke... Strange balance that boy has... What is hard and rough in dad... is so softened in him... That might be from the Van Lowe's... Just looking at him while he works... Constance doesn't know that I'm sitting here... She thinks we are all sitting separately, each in our own room... How does the boy manage to work for so long at a stretch... What is he working on: Greek? Ja, Grieksch... ik zie de letters... Ik stond altijd honderd maal op; een vlieg leidde mij af, en ik heb nooit eigenlijk gestudeerd, ik pompte het me in, alles twee weken voor mijn examen, geholpen door Max Brauws... Brauws...! Yes|Greek|I|see|the|letters|I|stood|always|hundred|times|up|a|fly|distracted|me|away|and|I|have|never|actually|studied|I|pumped|it|myself|in|everything|two|weeks|before|my|exam|helped|by|Max|Brauws| Yes, Greek... I see the letters... I always got up a hundred times; a fly distracted me, and I never really studied, I crammed it all in two weeks before my exam, helped by Max Brauws... Brauws...! Waar zoû de vent nu zitten... Ach, je oude vrienden... Ik kòn niet studeeren... zonder Max Brauws was ik er nooit gekomen... Ja, waar zoû de vent nu zitten... Maar hij studeert met een rust, een ijver... Hij is een aardige jongen... Ach, als hij maar wat meer jeugd had, wat vroolijke jeugd om zich heen... Als het hem maar niet knakt voor later, die ernstige kinderjaren, tusschen zijn ouders, die altijd kibbelen... Ik hoû me soms in, voor hem... Maar het gaat niet, het gaat niet... God, kerel, wat zit je te werken!! Where|would|the|guy|now|be|Oh|your|old|friends|I|could|not|study|without|Max|Brauws|was|I|there|never|gotten|Yes|||||||but|He|studies|with|a|calm|a|diligence|he||||||If||but|what|||||||||||||||crack|||||||||||||||||||||||||||||are|you|too|working Where could that guy be now... Oh, your old friends... I couldn't study... without Max Brauws I would never have made it... Yes, where could that guy be now... But he studies with such calm, such diligence... He is a nice guy... Oh, if only he had a bit more youth, some cheerful youth around him... I just hope those serious childhood years, between his parents who are always bickering, don't break him for later... I sometimes hold back for him... But it doesn't work, it doesn't work... God, man, what are you working so hard for!! Ik denk, dat ik hem even wat vraag... Of neen, ik zal het toch maar niet doen: dan trekt hij zoo ernstig zijn voorhoofd samen, als ben ik het kind, dat hem hindert, en als is hij de papa... Kom, ik steek nog een cigarette op... I|think|that|I|him|just|something|ask|Or|no|I|will|it|anyway|but|not|do|then|furrows|he|so|seriously|his|forehead|together|as|am|I|the|child|that|him|hinders|and|as|is|he|the|dad|Come|I|light|another|a|cigarette|up I think I’ll ask him something... Or no, I won’t do it after all: then he furrows his brow so seriously, as if I am the child that bothers him, and as if he is the dad... Come, I’ll light another cigarette...

En Van der Welcke, door de wolkjes heen van zijn vierde cigarette, zag naar den rug van het kind. And|from|the|Welcke|through|the|little clouds|away|of|his|fourth|cigarette|saw|at|the|back|of|the|child And Van der Welcke, through the clouds of his fourth cigarette, looked at the back of the child. In het licht van de lamp op tafel boog zich zijn jonge krulkop over zijn boeken en schriften heen, met een aandacht als waren de Grieksche werkwoorden des werelds heil, en onder zijn stoel zag Van der Welcke de donkere kous-kuiten krampachtig samengeklemd, als wijdde Addy zich aan de werkwoorden met iedere zenuw en spier... In|the|light|of|the|lamp|on|table|bent|himself|his|young|curly head|over|his|books|and|notebooks|across|with|an|attention|as|were|the|Greek|verbs|of the|world|salvation|and|under|his|chair|saw|Van|the|Welcke|the|dark|socks||painfully|squeezed together|as|devoted|Addy|himself|to|the|verbs|with|every|nerve|and|muscle In the light of the lamp on the table, his young curly head bent over his books and papers, with an attention as if the Greek verbs were the salvation of the world, and under his chair Van der Welcke saw the dark sock-clad calves tightly clenched, as if Addy devoted every nerve and muscle to the verbs...

En Van der Welcke, wat zenuwachtig, om zooveel rust, stilte, ernst, twee uren lang, werd jaloersch van de werkwoorden en, eindelijk opstaande, zich niet inhoudende meer, zeide hij plotseling met zijn hand op Addy's schouder, en wat vaderlijkheid in zijn stem, die toch aarzelde... And|from|the|Welcke|somewhat|nervous|for||calm|silence|seriousness|two|hours|long|became|jealous|of|the|verbs|and|finally|standing up|himself|not|containing|anymore|said|he|suddenly|with|his|hand|on|Addy's|shoulder|and|some|fatherliness|in|his|voice|which|still|hesitated And Van der Welcke, somewhat nervous, at so much calm, silence, seriousness, for two hours long, became jealous of the verbs and, finally getting up, unable to contain himself any longer, he suddenly said with his hand on Addy's shoulder, and a fatherly tone in his voice, which still hesitated... - Werk je niet te lang achtereen, mijn jongen... Work|you|not|too|long|in a row|my|boy - Aren't you working too long in a row, my boy...

SENT_CWT:AFkKFwvL=12.02 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=5.65 en:AFkKFwvL openai.2025-01-22 ai_request(all=75 err=0.00%) translation(all=62 err=0.00%) cwt(all=2091 err=16.36%)