De reis om de wereld in 80 dagen - deel 8c (hoofdstuk 24)
Vier en twintigste hoofdstuk. Waarin de overtocht van de Stille Zuidzee ten einde wordt gebracht. Wat er in het gezicht van Shangaï gebeurd was, begrijpt men. De signalen, door de Tankadère gegeven, werden door de mailboot naar Yokohama bemerkt. Toen de kapitein de noodvlag geheschen zag, had hij naar den schoener koers gezet. Eenige oogenblikken later betaalde Phileas Fogg den overeengekomen prijs en gaf nog aan John Bunsby vijf honderd vijftig pond. Daarop waren de gentleman, Aouda en Fix aan boord van de stoomboot gegaan, welke terstond haar weg naar Yokohama vervolgde. Denzelfden morgen, 14 November, op het door het reglement vastgestelde uur, kwam zij te Yokohama aan. Fix ging zijne zaken regelen. Fogg begaf zich aan boord van de Carnatic en daar vernam hij, tot groot genoegen van Aouda en misschien ook tot zijn eigen genoegen - maar hij liet er niets van blijken - dat de Franschman Passepartout den vorigen avond reeds te Yokohama was aangekomen. Phileas Fogg, die nog dezen avond naar San-Francisco vertrekken moest, ging terstond Passepartout zoeken. Hij had zich reeds tot de Engelsche en Fransche consuls gewend, maar alles zonder gevolg, en na nog eenigen tijd tevergeefs de straten doorkruist te hebben, wanhoopte hij er aan Passepartout terug te vinden, toen hem het toeval, of liever zeker voorgevoel, de tent van Batulcar deed binnentreden. Hij had zeker zijn bediende niet onder diens zonderlinge vermomming herkend; maar deze in zijne liggende houding had zijn meester in de galerij opgemerkt. Hij kon een beweging niet weerhouden. Daardoor werd het evenwicht verbroken, en men weet wat er volgde. Ziedaar wat Passepartout uit den mond zelven van mevrouw Aouda vernam, die hem den overtocht van Hong-Kong naar Yokohama vertelde, in gezelschap van een zekeren heer Fix, op den schoener de Tankadère. Op den naam van Fix vertrok Passepartout zijn gelaat niet. Hij begreep, dat het oogenblik nog niet gekomen was om aan zijn meester te vertellen hetgeen tusschen hem en Fix had plaats gehad. Ook toen Passepartout zijne avonturen verhaalde, beschuldigde en verontschuldigde hij zich slechts over het gebruik van opium in een tabagie te Yokohama. Fogg hoorde alles aan zonder hem in de rede te vallen: daarop gaf hij zijn bediende het noodige geld, om zich aan boord eenige betere kleederen aan te schaffen. En een uur later, toen de bediende zijn neus had afgelegd en zijne vleugels had geknipt, geleek hij niets meer op een der begunstigden van den god Tingoe. De mailboot, welke de gemeenschap onderhoudt tusschen Yokohama en San-Francisco, behoort aan de Pacific Mail-Steam-Company, en heette General Grant. Het was een groote stoomboot, metende twee duizend vijf honderd ton, goed ingericht en zeer snelloopend. Een ontzaglijke zuiger rees en daalde onophoudelijk boven het dek; aan een der uiteinden was de stang van een zuiger; aan de andere die van een hefboom, welke de loodrechte beweging in eene excentrische veranderde en op de as der raderen werkte. De General Grant was getuigd als driemast-schoener met een aanzienlijk zeilvermogen, waardoor de stoom krachtig werd ondersteund. Zij legde twaalf mijlen in het uur af; de mailboot had dus niet meer noodig dan een en twintig dagen om de Stille Zuidzee over te steken. Phileas Fogg kon alzoo rekenen op den 2en December te San-Francisco te zijn, den 10en te New-York en den 20en te Londen. Hij won zoodoende nog eenige uren op den uitersten dag, die den 21en December zou aanbreken. Er waren een aantal passagiers aan boord; Engelschen, Amerikanen, eene ware landverhuizing van koelies naar Amerika, en eenige officieren in dienst van het Indische leger, die van hun verlof gebruik maakten om een reis om de wereld te doen. Gedurende dezen overtocht had er niets merkwaardigs plaats. De mailboot, voortgestuwd door hare groote raderen en bijgestaan door haar zeilvermogen, schommelde weinig. De Stille Zuidzee rechtvaardigt tamelijk wel haar naam. Fogg was ook zeer kalm, en, zooals gewoonlijk, weinig spraakzaam. De jonge vrouw voelde zich al meer en meer aan hem gehecht, nog door andere banden dan die der erkentelijkheid. Deze kalme natuur, altijd zich zelve meester, boeide haar meer dan zij zelve wel wist en het was schier buiten haar weten dat zich een gevoel van haar meester maakte, waarvan de ondoordringbare Fogg intusschen niet den minsten invloed ondervond. Bovendien stelde Aouda in de plannen van den gentleman veel belang en zij was zeer bezorgd dat er eenig voorval mocht plaats grijpen, waardoor de reis van den gentleman kon vertraagd worden. Dikwijls sprak zij er met Passepartout over, die zeer goed begreep wat er in het hart van de dame omging. De goede knecht had voor den Brit een onbegrensden eerbied, hij kon niet genoeg spreken over zijns meesters edelmoedigheid, eerlijkheid en genegenheid. Altijd stelde hij Aouda gerust omtrent den goeden uitslag der reis, bij herhaling verzekerende, dat het moeielijkste reeds voorbij was, daar men de minder bereisde landen van China en Japan achter den rug had en nu weder op meer bekend grondgebied kwam, en dat eindelijk een trein van San-Francisco naar New-York en een transatlantische boot van New-York naar Londen zonder twijfel voldoende zouden zijn om deze onmogelijke reis om de wereld binnen den overeengekomen tijd te volbrengen. Negen dagen na het verlaten van Yokohama, had Phileas Fogg precies de helft der aarde omgereisd. Werkelijk was de General Grant den 23en November de honderd tachtigste meridiaan gepasseerd, waarin, op het zuidelijk halfrond, de Londensche tegenvoeters wonen. Van de tachtig dagen, die tot Fogg's beschikking waren gesteld, waren er twee en vijftig verstreken; er bleven hem dus nog maar acht en twintig over. Maar men moet in aanmerking nemen dat, zoo deze gentleman de helft van zijn weg reeds had afgelegd, dat is de helft der meridianen, hij in werkelijkheid meer dan twee derden van de geheele reis had volbracht. Welke gedwongen omwegen toch moet men maken, om van Londen naar Aden, van Aden naar Bombay, naar Calcutta naar Singapore, en van Singapore naar Yokohama te komen! Als hij de vijftigste paralel gevolgd had - dat is die, welke over Londen loopt - zou de afstand slechts ongeveer twaalf duizend mijlen geweest zijn, maar nu was Phileas Fogg genoodzaakt geweest, dank zij de middelen van vervoer, om zes en twintig duizend mijlen af te leggen, waarvan hij ongeveer zeventien duizend vijf honderd op den 23en November achter den rug had. Maar nu had men met geen omwegen meer te maken, en was Fix er gelukkig niet meer om den eenen hinderpaal na den anderen in den weg te leggen. Passepartout was op den 23sten November zeer in zijn schik. Men herinnert zich dat hij eigenzinnig genoeg was geweest, om zijn horloge niet te verzetten, en beweerd had, dat alle klokken in de landen, welke hij doorreisd had, verkeerd liepen. Op dien dag nu, ging zijn horloge, ofschoon hij het noch vóor- noch achteruit gezet had, volkomen gelijk met de klokken aan boord. Dat Passepartout zegevierde, begrijpt men zeer goed; maar hij zou wel eens willen weten, wat Fix, als hij er was, zou gezegd hebben. ‘Die schurk, welke mij een menigte dingen vertelde over de meridianen, de zon en de maan!' sprak Passepartout bij zich zelven. ‘Ha, ha! zoo men naar die lui eens hoorde, wat zou men mooie horloges kunnen maken. Ik was er wel zeker van dat den een of anderen dag de zon zich naar mijn horloge zou regelen.' Maar Passepartout wist niet, dat, zoo de wijzerplaat van zijn uurwerk ingericht ware geweest op Italiaansche wijze, namelijk in vier en twintig uren verdeeld, hij volstrekt geen reden zou hebben om zich zelven geluk te wenschen, want als de wijzers van zijn horloge op negen uur 's morgens stonden, zou men op deze negen uur 's avonds hebben, dat is te zeggen het een en twintigste uur na middernacht, dus het juiste verschil, dat er tusschen Londen en den honderdtachtigsten meridiaan bestaat. Maar al had Fix hem dit zeer duidelijk kunnen uitleggen, dan ware Passepartout toch niet in staat geweest om het te begrijpen, of ten minste om het te willen begrijpen. En, in elk geval, zoo - wat ondenkbaar was - de inspecteur plotseling te voorschijn ware gekomen, zou Passepartout, die natuurlijk nog eenigen wrok tegen hem koesterde, een geheel ander onderwerp met hem behandeld hebben. Waar was Fix op dat oogenblik?.... Fix was aan boord van de General Grant. Toen namelijk de inspecteur te Yokohama was aangekomen en Fogg verlaten had, dien hij in den loop van den dag weder hoopte terug te vinden, had hij zich terstond naar den Engelschen consul begeven. Daar had hij eindelijk het mandaat gevonden, hetwelk hem reeds van Bombay af volgde: en dus al veertig dagen oud was; dit bevel tot in-hechtenisneming was te Hong-Kong met de Carnatic afgezonden, waarop men meende dat hij zich bevond. Men kan dus denken hoe groot de teleurstelling van den inspecteur was. Het bevel had nu geen waarde meer! Fogg had het Engelsche grondgebied verlaten! Er was thans een akte van uitlevering noodig, om hem te kunnen arresteeren. ‘Goed!' dacht Fix, toen hij weder tot kalmte was gekomen. ‘Mijn mandaat kan hier niet meer dienen, maar dan toch wel weder in Engeland. Deze schelm schijnt alle plan te hebben om weder in Engeland terug te keeren, nadat hij de politie van het spoor heeft geleid. Welnu, ik zal hem daarheen volgen! Wat het geld betreft, de hemel geve, dat er nog wat mag overschieten Maar hij heeft reeds voor reiskosten, premiën, processen, boeten, olifanten en allerlei andere onkosten meer dan vijf duizend pond uitgegeven. Maar wat doet het er toe? de bank is rijk!' Dit overlegd hebbende, begaf hij zich op de General Grant. Hij was reeds aan boord, toen Fogg en Aouda daar aankwamen. Tot zijne groote verwondering, herkende hij Passepartout in zijn heldenkostuum. Hij verborg zich terstond in zijne hut, om alle mogelijke verklaringen te ontloopen, die zijn plannen soms mochten schaden, en dank zij het aantal passagiers, welke zich aan boord bevonden, rekende hij er op van zijn vijand ontslagen te zijn, toen hij hem dien morgen op het voordek juist onder de oogen kwam. Passepartout greep hem bij de keel, zonder eenige opheldering, tot groot genoegen van eenige Amerikanen, die terstond voor hém eene weddenschap aangingen; hij gaf den ongelukkige een geducht pak slaag, hetwelk de voortreffelijkheid van het Fransche boven het Engelsche boksen ten volle bewees. Toen Passepartout dit gedaan had, gevoelde hij zich veel kalmer en rustiger. Fix richtte zich op in niet zeer benijdenswaardigen toestand, keek zijn tegenpartij eens aan, en vroeg op kalmen toon: ‘Is het klaar?' ‘Ja, voor het oogenblik.' ‘Dan heb ik je wat te zeggen.' ‘Dat ik...' ‘In het belang van uw meester.' De koelbloedigheid van den inspecteur maakte zulk een indruk op Passepartout, dat hij dezen naar het voordek volgde. ‘Gij hebt mij afgeranseld,' zeide Fix; ‘goed, ik was er op voorbereid. Maar luister nu ook naar mij. Tot nog toe was ik Fogg's tegenstander, maar nu verlang ik hem in alles te helpen.' ‘Dus dan gelooft gij toch eindelijk dat hij een eerlijk man is?' ‘Neen,' antwoordde Fix kalm, ‘ik geloof nog dat hij een schelm is.... Stil, val mij niet in de rede. Zoolang Fogg op Engelsch grondgebied was, had ik er belang bij hem terug te houden om het bevel tot in-hechtenis neming te kunnen bekomen. Ik heb mijn best daarvoor gedaan. Ik heb de priesters van Bombay op hem afgestuurd, ik heb u te Hong-Kong dronken gemaakt, ik heb u van uw meester zoeken te scheiden, ik heb hem de mailboot te Yokohama doen misloopen....' Passepartout luisterde met gebalde vuisten. ‘Fogg schijnt nu weder naar Engeland terug te keeren,' vervolgde Fix. ‘Het zij zoo' Ik zal hem daar volgen. Maar voortaan zal ik trachten alle zwarigheden uit den weg te ruimen, zooals ik die vroeger zocht op te werpen. Gij ziet, mijne rol is veranderd en zij is veranderd omdat mijn belang het medebrengt. Ik voeg er bij, dat uw belang hetzelfde is als het mijne, want het is eerst in Engeland dat gij weten zult of gij in dienst zijt van een dief of van een eerlijk man.' Passepartout had zeer goed geluisterd en hij was overtuigd, dat Fix ter goeder trouw sprak. ‘Wij zijn dus goede vrienden?' vroeg Fix. ‘Vrienden niet,' zeide Passepartout, ‘maar wel bondgenooten, en voorwaardelijk, want bij het minste verraad, draai ik je den nek om.' ‘Dat is goed,' antwoordde de inspecteur kalm. Elf dagen na den 3den December liep de General Grant de haven Porto-d'Oro binnen en kwam zij te San-Francisco aan. Fogg had geen dag verloren noch gewonnen.
