Start learning this lesson now

Het heilige weten (part 1), Hoofdstuk 9 (2)

Hoofdstuk 9 (2)

- Hij zoû er voor overgaan...

- Hij hypnotizeert, niet waar?

- Heel dikwijls, geloof ik.

- Hecht jij daar aan?

- Addy ziet er dikwijls bizondere rezultaten van...

- Ik voor mij hecht er niet aan. Ik zoû niet gaarne hebben, dat hij Marietje hypnotizeerde... Maar als het moet...

De bel, beneden, luidde...

- Is dat voor het lunch?

- Ja... Kom je?

Beneden waren Van der Welcke en Addy, juist thuis, al voorbereid door de meisjes, dat tante Adolfine er was, en Van der Welcke verwelkomde haar gewoon. Ja, wat hadden zij niet woorden gehad, maar hoe vele jaren waren niet heen gesleept over die verledene dingen, en wat was een handdruk, een vriendelijk woord... Hij had iets goedmoedig ernstigs gekregen in zijn groote huis, zoo vol van de familie zijner vrouw. Hij zoû ze gemist hebben, al die groote kinderen - ook al waren alleen Guy en Gerdy vroolijk... Maar die waren er de zonneschijn, en de anderen, ze hingen hem toch aan met sympathie: hunne dankbaarheid gaf in huis een sfeer van sym- pathie rondom oom Henri... Aan de lange lunchtafel sneed Marietje boterhammen.

Oma zat niet aan tafel, en Mathilde kwam heel laat: niemand had haar gewaarschuwd, dat tante Adolfine er was, en verbaasd bleef zij staan in de deur, zich dadelijk dwingende tot een onverschilligen groet. Zij was heel hoog tegen Adolfine, vond haar burgerlijk, nam zekere airs aan, terwijl zij aan tafel zich zette. Het was opvallend hoe hare persoonlijkheid niet samensmolt met hen allen, als bleef zij een vreemde. In den grauwen wintermorgen, schemerzevend in de eetkamer langs de donkere wanden, was zij een mooie heldere vrouw; haar vol gelaat blank als melk, die rozig zoû zijn, haar vormen zwellende van gezondheid. Gerdy, naast haar, was niet meer dan een aardig lachebekje; Marietje en Adèletje waren nog leelijker; Marietje zoo spichtig en geel, Adèletje ouwelijk haar ziekelijke trekken. Klaasje was heel lastig, at slordig, en zat naast Constance, die haar telkens zacht bestrafte, haar boterham sneed, als voor een klein kind. Guy sneed het koude vleesch. In hen allen was een zekere stille verwondering, wat tante Adolfine zoo kwam doen, en hunne woorden klonken gedwongen; maar Van der Welcke, rustig weg, maakte gekheid met Gerdy, met Guy. Adolfine, om te praten, vertelde van Den Haag. - Oom, tante Ruyvenaer en de meisjes waren al heel lang in Indië, kwamen niet meer naar Holland, nu oom en tante ouder waren, en liever wonen op Java bleven-; bij Otto en Francis woonde Louise in; Francis altijd ziekelijk, was het Louise, die zich bemoeide met het huishouden en Hugo en Ottelientje, nu al dertien, veertien jaren. - Dan Karel, Cateau, Ernst, Dorine en Paul...

- Geregeld zien we elkaâr niet veel meer, zei Adolfine, treurig. Ja, mama's Zondag vroeger... het was toch altijd een lieve avond... We waren het wel niet altijd eens, maar toch...

Zij schrikte, werd verlegen, pikte onbeholpen in haar bord. Zij voelde, dat de illuzie van den samenhang der familie - de illuzie vooral van mama vroeger - geheél vervlogen was, en zij was er, ouder, triestiger, en bitter altijd - weemoedig om, als om iets, dat zij misschien wel nooit had geteld, maar dat zij nu toch miste. Toch kon zij zich niet weêrhouden een acute ijverzucht te gevoelen, dat Constance in zoo een groot huis woonde, en zoo veel familie huisvestte, en plotseling vroeg zij, scherp: - Je huis is wel vochtig, hè, Van der Welcke...

- Een rez-de-chaussée, en regen - verklaarde Van der Welcke goedsmoeds.

- Het is zoo kil aan de voeten...

- Guy, geef tante een voetenbankje...

Guy zocht het voetenbankje, Adolfine liet het zich onder de voeten schuiven...

- Er zijn zooveel boomen rondom het huis, zeide zij: DIE maken het somber en kil. Je moet ze goed laten snoeien... Het is wel eenzaam wonen hier...

- Zie je de anderen niet geregeld? vroeg Constance, om het gesprek te breken.

- Neen, Karel en Cateau maken nu en dan eens een visite. Ze zijn niet hartelijk: het is nooit anders dan een visite! kritizeerde Adolfine, die vergat, dat zij vroeger Constance en Van der Welcke ook nooit anders dan een ‘visite' maakte. Paul zie je nooit, Dorine ook niet en Ernst... je weet, dat hij weêr niet heel wel is den laatsten tijd.

Constance schrikte.

- Neen, dat wist ik niet. Drie weken geleden nog, heb ik hem gezien... Ik zoû zoo gaarne hebben, dat hij hier kwam, in Driebergen, op een vroolijke kamer in een goed pension bij voorbeeld, omdat ik denk, dat het buitenleven hem goed zoû doen, en dat hij zich - in Den Haag... misschien wat eenzaam voelt... Maar hij woû niet... Ja, al die jaren woont hij daar nu op die zelfde kamer... en hij schijnt zoo gehecht aan die kamer... dat hij ze niet verlaten kan... en toch is hij nooit tevreden over de juffrouw en over den broêr. Die broêr is altijd zijn cauchemar... Toch dacht ik, leefde hij rustigjes voort... Is hij tegenwoordig toch altijd kalm... hoe eenzelvig... ook...? Is hij niet wel, den laatsten tijd?

- Neen... Niet zooals hij toen... hoe lang ook, tien, elf jaar geleden, geweest is.

- Elf jaar.

- Zoo erg niet... Maar hij kan er soms zoo raar uitzien... en...

- Ik ga morgen naar Den Haag, hem opzoeken, zei Constance beslist.

- O neen, zei Adolfine gepiqueerd. Ik verzeker je, er is niets bizonders. WIJ zijn er immers ook nog... als er wat met hem gebeurt.

- Hij woont daar te eenzaam... Dat heb ik al lang gevonden... En ik verwijt me nu...

- Ik heb oom Ernst nog verleden enkele keeren gezien, mama... zei Addy kalmeerend. Hij was... als altijd... Niet erger. Ik heb toen ook nog aangedrongen, dat hij in Driebergen zoû komen. Hij wil niet... Hij zei het heel kalm.

- Hij was de laatste dagen NIET kalm, zei Adolfine.

- Ik ga morgen naar Den Haag, herhaalde Constance, nerveus.

- Wil u, dat ik ga? zei Addy.

- Ja goed, ga meê...

- Heusch, Constance, hernam Adolfine, heel koel en gemaakt bezadigd. Je hoeft je niet zoo zenuwachtig te maken. Als er iets is... zijn wij er toch... en Karel... en Dorine en Paul. Je kan Ernst gerust aan ons over laten. Het is of wij heelemaal niet tellen.

- Dat is het niet, Adolfine... maar...

- Maar wat...?

- Jullie bemoeien je niet met hem... en ik verwijt me, dat ik zelf... den laatsten tijd... Maar het is ook heel druk... en...

- Druk?! herhaalde Adolfine verbaasd. Heb je het hier druk... te Driebergen? ? In de kameratmosfeer was er als een plotse beving van opkomende ontzenuwing, en de meisjes, angstig, keken naar tante Constance. Zij voelde het, was zich bewust, dat zij haar zenuwen niet meester was, en dwòng zich kalm te blijven. Maar hare oogen, hare lippen beefden. Zij zag echter, dat een bezorgdheid hun allen - behalve Mathilde - trok over de gespannen trekken, en nu werd zij zich geheel meester, - alleen heel diep in zich bleef de beving.

- Ja, antwoordde zij met een zachtere stem. Wij hebben het heusch nog al druk... met allerlei dingen. Natuurlijk, Adolfine, stelt het mij gerust, dat jullie er... allen... zijn in Den Haag... mocht er iets gebeuren met Ernst...

De ontzenuwing vereffende zich, het lunch eindigde rustig: alleen zeide Adolfine:

- Is dat eigengemaakte gelei?... Wat maak je die zoet, Constance...

En zij vond, heel geheim in zich, heerlijk die zoete gelei.

- Tante Adolfine woû je spreken, Addy... zei Constance na het lunch.

Nu voelde Adolfine zich heel nederig. Ja, zij woû wel met Addy spreken en zij ging met hem samen, alleen...

- Het is voor Marietje, dat ze is gekomen, zei Constance, toen Adolfine zich met Addy had teruggetrokken.

- Maar waarom heeft ze niet geschreven, vroeg Van der Welcke; in plaats van zelve te komen... In de andere kamer, plotseling, met Addy samen, hoorden zij Adolfine snikken.

- Is Marietje zoo erg, tante? vroegen de meisjes.

En zij bleven als in eene wachting. De stemmen van Adolfine en Addy, achter de porte-brisée, klonken door elkaâr heen... Onwillekeurig luisterden zij:

- Zij moet zéker weg uit hare omgeving, zei Addy beslist.

Adolfine snikte.

- Dat zei onze dokter ook en... dokter Berens van het Gasthuis... hokte zij tusschen haar huilen door.

Constance wilde niet meer luisteren, maar hoewel zij zich zoo even bedwongen had, trilden nog hare zenuwen. Om Adolfine af te wachten ging zij door de achterkamer, zette zich in de serre naast de oude vrouw.

- Ja... ja... ja... mompelde de oude vrouw. Als er zoo veel regen valt... zullen wij wel weêr overstrooming krijgen... net als verleden jaar.

Voor haar starenden blik zag zij de tropische watervloeden van daar ginds.

Na een half uur kwamen Adolfine en Addy, haar zoekende: Adolfine was heel ontroerd, met roode huiloogen, die zij telkens wischte. Constance ging haar tegemoet.

- O, Adolfine, zeide zij; heb maar vertrouwen op Addy...

Een moederlijke trots trilde door haar stem van medelijden.

- Ik hèb vertrouwen op Addy, Constance, zei Adolfine. Alleen...

- Alleen...?

- Waar moet ik blijven met het kind... Verandering van omgeving, dat zei onze dokter ook... En dokter Berens van het Gasthuis... Toch zijn wij lief voor haar... Waarom verandering van omgeving...! En waar... Ik heb geen geld om... om langen tijd ergens met haar buiten te gaan... In dit seizoen ook... in het najaar... waar, waar moet ik blijven met het kind...

- Ik dacht... zei Addy.

Hij zag zijn moeder aan.

- Wat...?

- Als papa en u het goed vonden... ik zoû haar HIER het beste kunnen observeeren en behandelen.

Maar Constance werd heel strak.

- Ik weet niet, Addy, zeide zij. Ik weet niet of papa dat goed zoû vinden. En zij vond hem tacteloos, dat hij dit zeide, in het bijzijn van Adolfine, en zijzelve betreurde het, dat zij vóor het lunch, in haar kamer, Adolfine niet gezegd had, dat het huis vol was, heelemaal vol.

Maar rustig ging hij door:

- Ik zoû het papa willen vragen... Marietje zou Guy's kamer kunnen krijgen en Guy het kleine kamertje er naast...

- Voor Guy, die werken moet, is dat kamertje te klein.

Hij hoorde een onwilligheid in hare woorden.

- Guy zoû in mijn kantoor kunnen werken, zei hij. Ik ben er 's morgens nooit...

- Neen, neen, zeide Adolfine nu. Neen, Addy, het zoû niet gaan... Het is al zoo druk... voor mama...

- Het is niet, dat het druk is, zei Constance; maar...

- Wat mama?

- Ons huishouden is al heel duur.

Hij had nooit zijn moeder zoo hard gekend en zoo wreed... Hij zeide nu ook:

- Zoû je daar iemand weten? vroeg Adolfine weemoedig.

Maar plotseling voelde Constance heel week. Omdat Addy dit zeide, werd zij zoo week, versmolt al hare hardheid en wreedheid in een berouw over haar laatste woorden, en zeide zij:

- Addy... ga naar boven... en... en vraag het aan papa...

Adolfine, verwonderd, zag op, onder uit haar roode oogen. Haar had getroffen, dat Constance, zoo plotseling, veranderde van toon, van onwilligheid tot willigheid - en ook trof het haar, dat Constance niet scheen te willen beslissen... alle beslissing overliet aan Van der Welcke.

Addy, dadelijk, ging naar boven. De beide zusters, stil, bleven alleen; in de serre de oude vrouw...

- O... Constance! zei Adolfine; zoû je denken, dat Van der Welcke...

Zij voltooide niet, maar vroeg:

- Ja... je huishouden zal wel duur zijn?

- Ja, zei Constance; het is heel duur, en het is...

- Wat?

- Het geld van mijn man... voor MIJN familie. - Maar de kinderen hebben toch wat.

Constance haalde de schouders op.

- Je weet precies wat ze kunnen hebben. Ieder een paar duizend gulden.

- Nu maar, dat is toch wàt...

- Dat laten we voor hen liggen... en komen er niet aan.

- Zoo? zei Adolfine verwonderd. Maar dan is er toch mama nog.

- Mama... zeide Constance.

- Ja, je hebt haar geld toch ook, zei Adolfine, de oogen in Constance's oogen.

Constance gaf haar den blik terug.

- Beste Adolfine, zeide zij zacht. Omdat mama niet in staat is haar zaken af te doen, berust haar vermogen bij onzen notaris, in Den Haag, die het voor haar beheert...

- En de rente...?

- Op rente zet. Wij ontvangen niets van het geld van mama. Wist je dat niet?

- Neen...

- Bij den notaris zijn voor alle broêrs en zusters de boeken in te zien.

- Waarom doe je dat?

- Omdat wij niets willen nemen van het geld van mama.

- Waarom niet. Ze woont bij je in. - Omdat wij alle moeilijkheid willen vermijden met een van de broêrs of de zusters.

- Maar wie van ons zoû je moeilijkheid maken, zei Adolfine, heel nederig.

- Zoo als wij het NU doen... is alle moeilijkheid uitgesloten.

- Ja... zeide Adolfine. Ik had toch gedacht...

- Dat we alle interesten van mama's vermogen ontvingen...

- Ja. Dat geld ligt daar nu toch nutteloos...

- Des te meer hebben mama's kleinkinderen later.

- Ik dacht, dat jullie het wisten.

- Neen, zei Adolfine nederig, en zij zeide haar niet, dat de notaris het eens verzekerd aan Karel had, maar dat zij geen van allen het hadden willen gelooven. Dus mama leeft... eigenlijk op jullie kosten.

Constance glimlachte. - Mama heeft zoo weinig behoeften... arme mama.

- Je hebt toch een aparte meid voor mama?

- Ja, dat is het eenige.

- Dat maakt toch alles weêr duurder, in de keuken-belasting?

- Ja, zei Constance kalm.

Zij hoorde Van der Welcke en Addy de trap afkomen; zij kwamen binnen, vader en zoon. En het was vreemd hen te zien naast elkaâr, Van der Welcke met zijn jong-leuke heldere gezicht en zijn kinderlijke oogen, ook al grauwde zijn haren, en al was hij wat rond van het zitten; Addy, er naast, met zijn klaren ernst van heel ouwelijken jongen man, de grauwe oogen vol dingen van zorg en peinzing...

- Addy vertelt me, dat het zoo slecht met Marietje gaat? begon Van der Welcke, als inleiding.

Adolfine had een grooten snik, die haar ophief: zij knikte het hoofd van ja en zij huilde.

- Nu, zei Van der Welcke, die van tranen altijd beroerd werd. Als Addy haar gaarne hier heeft... om haar beter te observeeren... dan kan ze gerust komen, hoor Adolfine... We zullen wel een bedje voor haar spreien... Het is hier bij ons toch het azyl... En omdat Adolfine heel hevig begon te snikken, voegde hij er bij, zijn hand even op haar schouder:

- Kom kom, heb maar goede hoop... Addy zal haar wel beter maken.

Hoofdstuk 9 (2) Kapitel Chapter 9 (2) Rozdział 9 (2) Kapitel 9 (2)

- Hij zoû er voor overgaan... Er|würde|ihm|dafür|übertreten - Er würde es dafür tun...

- Hij hypnotizeert, niet waar? Er|hypnotisiert|nicht|wahr - Er hypnotisiert, nicht wahr?

- Heel dikwijls, geloof ik. sehr|oft|glaube|ich - Sehr oft, glaube ich.

- Hecht jij daar aan? Heft|du|daran|daran - Hängst du daran?

De bel, beneden, luidde... Die|Glocke|unten|läutete Die Glocke, unten, läutete...

- Is dat voor het lunch? Ist|das|für|das|Mittagessen - Ist das zum Mittagessen?

- Ja... Kom je? Ja|Komm|du - Ja... Kommst du?

Beneden waren Van der Welcke en Addy, juist thuis, al voorbereid door de meisjes, dat tante Adolfine er was, en Van der Welcke verwelkomde haar gewoon. Unten|waren|Van|der|Welcke|und|Addy|gerade|zu Hause|bereits|vorbereitet|von|die|Mädchen|dass|Tante|Adolfine|dort|war|und|Van|der|Welcke|begrüßte|sie|einfach Unten waren Van der Welcke und Addy, gerade zu Hause, bereits von den Mädchen vorbereitet, dass Tante Adolfine da war, und Van der Welcke begrüßte sie einfach. Ja, wat hadden zij niet woorden gehad, maar hoe vele jaren waren niet heen gesleept over die verledene dingen, en wat was een handdruk, een vriendelijk woord... Hij had iets goedmoedig ernstigs gekregen in zijn groote huis, zoo vol van de familie zijner vrouw. Ja|was|hatten|sie|nicht|Worte|gehabt|aber|wie|viele|Jahre|waren|nicht|hinweg|geschleppt|über|die|vergangenen|Dinge|und|was|war|ein|Handschlag|ein|freundlich|Wort|Er|hatte|etwas|gutmütig|ernsthaftes|bekommen|in|sein|großes|Haus|so|voll|von|der|Familie|seiner|Frau |||||||||||||||||||||||handdruk|||||||goedmoedige||||||||||||| Ja, was hatten sie nicht für Worte gehabt, aber wie viele Jahre waren nicht über diese vergangenen Dinge hinweggezogen, und was war ein Händedruck, ein freundliches Wort... Er hatte etwas gutmütig Ernsthaftes in seinem großen Haus bekommen, so voll von der Familie seiner Frau. Hij zoû ze gemist hebben, al die groote kinderen - ook al waren alleen Guy en Gerdy vroolijk... Maar die waren er de zonneschijn, en de anderen, ze hingen hem toch aan met sympathie: hunne dankbaarheid gaf in huis een sfeer van sym- pathie rondom oom Henri... Aan de lange lunchtafel sneed Marietje boterhammen. Er|würde|sie|verpasst|haben|schon|die|großen|Kinder|auch|schon|waren|nur||und|||||||die|||den||||||||||||||||||||||||langen|Mittagstisch|schnitt|Marietje|Brote ||||||||||||||||||||||||||||||||sympathie|||||||||||||||||||| Er hätte sie vermisst, all die großen Kinder - auch wenn nur Guy und Gerdy fröhlich waren... Aber die waren der Sonnenschein, und die anderen hingen ihm doch mit Sympathie an: ihre Dankbarkeit gab im Haus eine Atmosphäre der Sympathie um Onkel Henri herum... An der langen Mittagstafel schnitt Marietje Brote.

Oma zat niet aan tafel, en Mathilde kwam heel laat: niemand had haar gewaarschuwd, dat tante Adolfine er was, en verbaasd bleef zij staan in de deur, zich dadelijk dwingende tot een onverschilligen groet. Oma|saß|nicht|an|Tisch|und|Mathilde|kam|sehr|spät|niemand|hatte|sie|gewarnt|dass|Tante|Adolfine|dort|war|und|überrascht|blieb|sie|stehen|in|der|Tür|sich|sofort|zwingend|zu|einen|gleichgültigen|Gruß ||||||||||||||||||||||||||||||||onverschilligen| Oma saß nicht am Tisch, und Mathilde kam sehr spät: niemand hatte sie gewarnt, dass Tante Adolfine da war, und überrascht blieb sie in der Tür stehen, sich sofort zu einem gleichgültigen Gruß zwingend. Zij was heel hoog tegen Adolfine, vond haar burgerlijk, nam zekere airs aan, terwijl zij aan tafel zich zette. Sie|war|sehr|hoch|gegenüber|Adolfine|fand|sie|bürgerlich|nahm|gewisse|Überheblichkeit|an|während|sie|an|Tisch|sich|setzte |||||||||||maniertjes|aannemen|||||| Sie war sehr hochmütig gegenüber Adolfine, fand sie bürgerlich, nahm gewisse Manieren an, während sie sich am Tisch setzte. Het was opvallend hoe hare persoonlijkheid niet samensmolt met hen allen, als bleef zij een vreemde. Es|war|auffällig|wie|ihre|Persönlichkeit|nicht|verschmolz|mit|ihnen|allen|als|blieb|sie|eine|Fremde Es war auffällig, wie ihre Persönlichkeit nicht mit ihnen allen verschmolz, als bliebe sie eine Fremde. In den grauwen wintermorgen, schemerzevend in de eetkamer langs de donkere wanden, was zij een mooie heldere vrouw; haar vol gelaat blank als melk, die rozig zoû zijn, haar vormen zwellende van gezondheid. In|den|grauen|Wintermorgen|dämmernd|in|die|Esszimmer|entlang|die|dunklen|Wände||sie|eine|schöne|helle|Frau|ihr|voll|Gesicht|weiß|wie|Milch|die|rosig|sein würde||ihre|Formen|schwellen|von|Gesundheit An einem grauen Wintermorgen, schummrig in der Esszimmer entlang der dunklen Wände, war sie eine schöne, strahlende Frau; ihr volles Gesicht so weiß wie Milch, das rosig sein sollte, ihre Formen prall von Gesundheit. Gerdy, naast haar, was niet meer dan een aardig lachebekje; Marietje en Adèletje waren nog leelijker; Marietje zoo spichtig en geel, Adèletje ouwelijk haar ziekelijke trekken. Gerdy|neben|ihr|war|nicht|mehr|als|ein|nett|Lachegesicht|Marietje|und|Adèletje|waren|noch|hässlicher|Marietje|so|dünn|und|gelb|Adèletje|altmodisch|ihr|kränklich|Züge |||||||||lachebekje|||||||||||||||| Gerdy, neben ihr, war nicht mehr als ein nettes Lächeln; Marietje und Adèletje waren noch hässlicher; Marietje so dünn und gelb, Adèletje altbacken mit ihren kränklichen Zügen. Klaasje was heel lastig, at slordig, en zat naast Constance, die haar telkens zacht bestrafte, haar boterham sneed, als voor een klein kind. Klaasje|war|sehr|schwierig|und|unordentlich|und|saß|neben|Constance|die|sie|immer|sanft|bestrafte|ihr|Butterbrot|schnitt|wie|für|ein|kleines|Kind Klaasje war sehr lästig, aß unordentlich und saß neben Constance, die sie immer wieder sanft bestrafte, ihr Brot schnitt, wie für ein kleines Kind. Guy sneed het koude vleesch. Guy|is eating|the|cold|meat Guy schnitt das kalte Fleisch. In hen allen was een zekere stille verwondering, wat tante Adolfine zoo kwam doen, en hunne woorden klonken gedwongen; maar Van der Welcke, rustig weg, maakte gekheid met Gerdy, met Guy. In|ihnen|allen|war|eine|gewisse|stille|Verwunderung|was|Tante|Adolfine|so|kam|tun|und|ihre|Worte|klangen|gezwungen|aber|Van|der|Welcke|ruhig|weg|machte|Spaß|mit|Gerdy|mit|Guy In ihnen allen war eine gewisse stille Verwunderung, was Tante Adolfine hierher kam, und ihre Worte klangen gezwungen; aber Van der Welcke, ruhig weg, machte Scherze mit Gerdy, mit Guy. Adolfine, om te praten, vertelde van Den Haag. Adolfine|um|zu|sprechen|erzählte|von|Den|Haag Adolfine erzählte, um zu reden, von Den Haag. - Oom, tante Ruyvenaer en de meisjes waren al heel lang in Indië, kwamen niet meer naar Holland, nu oom en tante ouder waren, en liever wonen op Java bleven-; bij Otto en Francis woonde Louise in; Francis altijd ziekelijk, was het Louise, die zich bemoeide met het huishouden en Hugo en Ottelientje, nu al dertien, veertien jaren. Onkel|Tante|Ruyvenaer|und|die|Mädchen|waren|schon|sehr|lange|in|Indien|kamen|nicht|mehr|nach|Holland|jetzt|Onkel|und|Tante|älter|waren|und|lieber|wohnen|auf|Java|blieben|bei|Otto|und|Francis|wohnte|Louise|in|Francis|immer|kränklich|war|es|Louise|die|sich|kümmerte|um|das|Haus|und|Hugo|und|Ottelientje|jetzt|schon|dreizehn|vierzehn|Jahre - Onkel, Tante Ruyvenaer und die Mädchen waren schon sehr lange in Indien, kamen nicht mehr nach Holland, jetzt, wo Onkel und Tante älter waren, und lieber auf Java wohnen blieben -; bei Otto und Francis wohnte Louise; Francis war immer kränklich, es war Louise, die sich um den Haushalt und Hugo und Ottelientje kümmerte, die jetzt schon dreizehn, vierzehn Jahre alt waren. - Dan Karel, Cateau, Ernst, Dorine en Paul... Dan|Karel|Cateau|Ernst|Dorine|und|Paul - Dann Karel, Cateau, Ernst, Dorine und Paul...

- Een rez-de-chaussée, en regen - verklaarde Van der Welcke goedsmoeds. Ein||||und|Regen|erklärte|Van|der|Welcke|gutmütig ||||||||||met een goed humeur - Ein Erdgeschoss, und Regen - erklärte Van der Welcke gutmütig.

- Het is zoo kil aan de voeten... Es|ist|so|kalt|an|den|Füßen - Es ist so kühl an den Füßen...

- Guy, geef tante een voetenbankje... Guy|gib|Tante|ein|Fußbank - Guy, gib der Tante einen Fußschemel...

- Er zijn zooveel boomen rondom het huis, zeide zij: DIE maken het somber en kil. Es|sind|so viele|Bäume|um|das|Haus|sagte|sie|DIE|machen|es|dunkel|und|kühl - Es gibt so viele Bäume rund um das Haus, sagte sie: DIE machen es düster und kühl. Je moet ze goed laten snoeien... Het is wel eenzaam wonen hier... Du|musst|sie|gut|lassen|schneiden|Es|ist|schon|einsam|wohnen|hier |||||snoeien|||||| Du musst sie gut schneiden lassen... Es ist hier wirklich einsam zu wohnen...

- Zie je de anderen niet geregeld? Sieh|du|die|anderen|nicht|regelmäßig - Siehst du die anderen nicht regelmäßig? vroeg Constance, om het gesprek te breken. |Constance|um|das|Gespräch|zu|brechen fragte Constance, um das Gespräch zu beginnen.

Constance schrikte. Constance|erschrak Constance erschrak.

- Neen, dat wist ik niet. Nein|das|wusste|ich|nicht - Nein, das wusste ich nicht. Drie weken geleden nog, heb ik hem gezien... Ik zoû zoo gaarne hebben, dat hij hier kwam, in Driebergen, op een vroolijke kamer in een goed pension bij voorbeeld, omdat ik denk, dat het buitenleven hem goed zoû doen, en dat hij zich - in Den Haag... misschien wat eenzaam voelt... Maar hij woû niet... Ja, al die jaren woont hij daar nu op die zelfde kamer... en hij schijnt zoo gehecht aan die kamer... dat hij ze niet verlaten kan... en toch is hij nooit tevreden over de juffrouw en over den broêr. Drei|Wochen|her|noch|habe|ich|ihn|gesehen|Ich|würde|so|gerne|haben|dass|er|hier|kam|in|Driebergen|auf|ein|fröhliche|Zimmer|in|ein|gutes|Pension|zum|Beispiel|weil|ich|denke|dass|das|Leben im Freien|ihm|gut|würde|tun|und|dass|er|sich|in|Den|Haag|vielleicht|etwas|einsam|fühlt|Aber|er|wollte|nicht|Ja|all|die|Jahre|wohnt|er|dort|jetzt|in|die|selbe|Zimmer|und|er|scheint|so|verbunden|an|die|Zimmer|dass|er|sie|nicht|verlassen|kann|und|doch|ist|er|nie|zufrieden|über|die|Lehrerin|und|über|den|Bruder Vor drei Wochen habe ich ihn noch gesehen... Ich hätte so gerne, dass er hierher kommt, nach Driebergen, in ein fröhliches Zimmer in einem guten Pension zum Beispiel, weil ich denke, dass das Leben im Freien ihm gut tun würde, und dass er sich - in Den Haag... vielleicht etwas einsam fühlt... Aber er wollte nicht... Ja, all die Jahre wohnt er jetzt in demselben Zimmer... und er scheint so an diesem Zimmer hängen zu sein... dass er es nicht verlassen kann... und doch ist er nie zufrieden mit der Dame und mit dem Bruder. Die broêr is altijd zijn cauchemar... Toch dacht ik, leefde hij rustigjes voort... Is hij tegenwoordig toch altijd kalm... hoe eenzelvig... ook...? Der|Bruder|ist|immer|sein|Albtraum|Doch|dachte|ich|lebte|er|ruhig|weiter|Ist|er|heutzutage|doch|immer|ruhig|wie|einsam|auch |||||nachtmerrie|||||||||||||||eenzaam| Dieser Bruder ist immer sein Albtraum... Trotzdem dachte ich, lebte er ruhig weiter... Ist er heutzutage doch immer ruhig... wie einsam... auch...? Is hij niet wel, den laatsten tijd? Ist|er|nicht|wirklich|den|letzten|Zeit Ist er in letzter Zeit nicht wohl?

- Elf jaar. Elf|Jahre - Elf Jahre.

- Ik heb oom Ernst nog verleden enkele keeren gezien, mama... zei Addy kalmeerend. Ich|habe|Onkel|Ernst|noch|vergangenen|einige|Male|gesehen|Mama|sagte|Addy|beruhigend - Ich habe Onkel Ernst erst vor einigen Tagen gesehen, Mama... sagte Addy beruhigend. Hij was... als altijd... Niet erger. Er|war|wie|immer|Nicht|schlimmer Er war... wie immer... Nicht schlimmer. Ik heb toen ook nog aangedrongen, dat hij in Driebergen zoû komen. Ich|habe|damals|auch|noch|gedrängt|dass|er|in|Driebergen|sollte|kommen |||||aangedrongen|||||| Ich habe damals auch noch darauf bestanden, dass er nach Driebergen kommen sollte. Hij wil niet... Hij zei het heel kalm. Er|will|nicht|Er|sagte|es|sehr| Er will nicht... Er sagte es ganz ruhig.

- Ik ga morgen naar Den Haag, herhaalde Constance, nerveus. Ich|gehe|morgen|nach|||wiederholte|Constance|nervös - Ich gehe morgen nach Den Haag, wiederholte Constance nervös.

- Ja goed, ga meê... Ja|gut|gehe|mit - Ja gut, komm mit...

- Heusch, Constance, hernam Adolfine, heel koel en gemaakt bezadigd. Heusch|Constance|nahm wieder|Adolfine|ganz|kühl|und|gemacht|besonnen ||hernam|||||| - Heusch, Constance, wiederholte Adolfine, ganz kühl und gespielt gelassen. Je hoeft je niet zoo zenuwachtig te maken. Du|musst|dich|nicht|so|nervös|zu|machen Du musst dich nicht so nervös machen. Als er iets is... zijn wij er toch... en Karel... en Dorine en Paul. Wenn|er|etwas|ist|sind|wir|da|doch|und|Karel|und|Dorine|und|Paul Wenn es etwas gibt... sind wir doch da... und Karel... und Dorine und Paul. Je kan Ernst gerust aan ons over laten. Du|kannst|Ernst|ruhig|an|uns|über|lassen Du kannst Ernst ruhig uns überlassen. Het is of wij heelemaal niet tellen. Es|ist|ob|wir|überhaupt|nicht|zählen Es ist, als würden wir überhaupt nicht zählen.

- Maar wat...? Aber|was - Aber was...?

- Druk?! Druck - Beschäftigt?! herhaalde Adolfine verbaasd. wiederholte|Adolfine|erstaunt wiederholte Adolfine erstaunt. Heb je het hier druk... te Driebergen? Hast|du|es|hier|beschäftigt|in|Driebergen Hast du es hier beschäftigt... in Driebergen? ? In de kameratmosfeer was er als een plotse beving van opkomende ontzenuwing, en de meisjes, angstig, keken naar tante Constance. In|die|Zimmeratmosphäre|war|er|wie|eine|plötzliche|Erschütterung|von|aufkommender|Entnervung|und|die|Mädchen|ängstlich|schauten|zu|Tante|Constance ||||||||beving||||||||||| ? In der Raumatmosphäre war es wie ein plötzlicher Schock der aufkommenden Entnervung, und die Mädchen schauten ängstlich zu Tante Constance. Zij voelde het, was zich bewust, dat zij haar zenuwen niet meester was, en dwòng zich kalm te blijven. Sie|fühlte|es|war|sich|bewusst|dass|sie|ihre|Nerven|nicht|Herr|war|und|zwang|sich||zu|bleiben Sie fühlte es, war sich bewusst, dass sie ihre Nerven nicht im Griff hatte, und zwang sich, ruhig zu bleiben. Maar hare oogen, hare lippen beefden. Aber|ihre|Augen|ihre|Lippen|zitterten |||||beefden Aber ihre Augen, ihre Lippen zitterten. Zij zag echter, dat een bezorgdheid hun allen - behalve Mathilde - trok over de gespannen trekken, en nu werd zij zich geheel meester, - alleen heel diep in zich bleef de beving. Sie|sah|jedoch|dass|eine|Besorgnis|ihnen|allen|außer|Mathilde|zog|über|die|angespannten|Züge|und|jetzt|wurde|sie|sich|ganz|Herr|nur|sehr|tief|in|sich|blieb|die|Erschütterung Sie sah jedoch, dass eine Besorgnis über die angespannten Züge alle ergriff - außer Mathilde - und jetzt wurde sie sich ganz bewusst, - nur ganz tief in ihr blieb das Zittern.

De ontzenuwing vereffende zich, het lunch eindigde rustig: alleen zeide Adolfine: Die|Entspannung|erledigte|sich|das|Mittagessen|endete|ruhig||sagte|Adolfine ||vereffende|||||||| Die Entspannung stellte sich ein, das Mittagessen endete ruhig: nur sagte Adolfine:

- Is dat eigengemaakte gelei?... Ist|das|selbstgemachte|Gelee - Ist das selbstgemachte Gelee?... Wat maak je die zoet, Constance... Was|machst|du|sie|süß|Constance Was machst du so süß, Constance...

En zij vond, heel geheim in zich, heerlijk die zoete gelei. Und|sie|fand|ganz|geheim|in|sich|herrlich|die|süße|Gelee ||||||||||gelei Und sie fand, ganz geheim in sich, diese süße Gelee herrlich.

En zij bleven als in eene wachting. Und|sie|blieben|wie|in|einer|Warteschlange Und sie blieben wie in einer Erwartung. De stemmen van Adolfine en Addy, achter de porte-brisée, klonken door elkaâr heen... Onwillekeurig luisterden zij: Die|Stimmen|von|Adolfine|und|Addy|hinter|der|||klangen|durch|einander|hindurch|Unwillkürlich|hörten|sie Die Stimmen von Adolfine und Addy, hinter der Porte-Brisée, klangen durcheinander... Unwillkürlich lauschten sie:

Adolfine snikte. Adolfine|schniefte Adolfine schluchzte.

Na een half uur kwamen Adolfine en Addy, haar zoekende: Adolfine was heel ontroerd, met roode huiloogen, die zij telkens wischte. Nach|einer|halben|Stunde|kamen|Adolfine|und|Addy|sie|suchend|Adolfine|war|sehr|berührt|mit|roten|weinenden Augen|die|sie|immer|wischte Nach einer halben Stunde kamen Adolfine und Addy, die sie suchten: Adolfine war sehr bewegt, mit roten weinenden Augen, die sie sich immer wieder abwischte. Constance ging haar tegemoet. Constance|ging|ihr|entgegen |||tegenover Constance ging ihr entgegen.

Een moederlijke trots trilde door haar stem van medelijden. Eine|mütterliche|Stolz|zitterte|durch|ihre|Stimme|des|Mitleids ||||||||medelijden Ein mütterlicher Stolz zitterte durch ihre Stimme des Mitleids.

- Alleen...? Nur - Allein...?

- Waar moet ik blijven met het kind... Verandering van omgeving, dat zei onze dokter ook... En dokter Berens van het Gasthuis... Toch zijn wij lief voor haar... Waarom verandering van omgeving...! Wo|muss|ich|bleiben|mit|das|Kind|Veränderung|von|Umgebung|das|sagte|unser|Arzt|auch|Und|Arzt|Berens|von|das|Krankenhaus|Trotzdem|sind|wir|nett|zu|ihr|Warum|Veränderung|von|Umgebung - Wo soll ich mit dem Kind bleiben... Veränderung der Umgebung, das hat auch unser Arzt gesagt... Und Doktor Berens vom Krankenhaus... Trotzdem sind wir nett zu ihr... Warum Veränderung der Umgebung...! En waar... Ik heb geen geld om... om langen tijd ergens met haar buiten te gaan... In dit seizoen ook... in het najaar... waar, waar moet ik blijven met het kind... Und|wo|Ich|habe|kein|Geld|um|um|langen|Zeit|irgendwo|mit|ihr|draußen|zu|gehen|In|dieser|Saison|auch|im|der|Herbst|wo|wo|muss|ich|bleiben|mit|dem|Kind Und wo... Ich habe kein Geld, um... um lange Zeit irgendwo mit ihr draußen zu sein... In dieser Jahreszeit auch... im Herbst... wo, wo soll ich mit dem Kind bleiben...

- Ik dacht... zei Addy. Ich|dachte|sagte|Addy - Ich dachte... sagte Addy.

Hij zag zijn moeder aan. Er|sah|seine|Mutter|an Er sah seine Mutter an.

- Wat...? Was - Was...?

- Als papa en u het goed vonden... ik zoû haar HIER het beste kunnen observeeren en behandelen. Wenn|Papa|und|Sie|es|gut|fanden|ich|sollte|sie|HIER|es|am besten|können|beobachten|und|behandeln - Wenn Papa und Sie einverstanden wären... könnte ich sie HIER am besten beobachten und behandeln.

Maar Constance werd heel strak. Aber|Constance|wurde|sehr|streng Aber Constance wurde sehr streng.

- Ik weet niet, Addy, zeide zij. Ich|weiß|nicht|Addy|sagte|sie - Ich weiß nicht, Addy, sagte sie. Ik weet niet of papa dat goed zoû vinden. Ich|weiß|nicht|ob|Papa|das|gut|würde|finden Ich weiß nicht, ob Papa das gut finden würde. En zij vond hem tacteloos, dat hij dit zeide, in het bijzijn van Adolfine, en zijzelve betreurde het, dat zij vóor het lunch, in haar kamer, Adolfine niet gezegd had, dat het huis vol was, heelemaal vol. Und|sie|fand|ihn|taktvoll|dass|er|dies|sagte|in|dem|Beisein|von|Adolfine|und|sie selbst|bedauerte|es|dass|sie|vor|dem|Mittagessen|in|ihr|Zimmer|Adolfine|nicht|gesagt|hatte|dass|das|Haus|voll|war|ganz|voll ||||tactloos|||||||||||||||||||||||||||||||| Und sie fand es taktloss, dass er dies sagte, in Gegenwart von Adolfine, und sie selbst bedauerte, dass sie vor dem Mittagessen, in ihrem Zimmer, Adolfine nicht gesagt hatte, dass das Haus voll war, ganz voll.

Maar rustig ging hij door: Aber|ruhig|ging|er|weiter Aber ruhig machte er weiter:

- Voor Guy, die werken moet, is dat kamertje te klein. Für|Guy|der|arbeiten|muss|ist|das|Zimmer|zu|klein - Für Guy, der arbeiten muss, ist dieses Zimmer zu klein.

- Wat mama? Was|Mama - Was Mama?

Maar plotseling voelde Constance heel week. Aber|plötzlich|fühlte|Constance|ganz|schwach |||||zwak Aber plötzlich fühlte sich Constance ganz schwach. Omdat Addy dit zeide, werd zij zoo week, versmolt al hare hardheid en wreedheid in een berouw over haar laatste woorden, en zeide zij: weil|Addy|dies|sagte|wurde|sie|so|schwach|schmolz|all|ihre|Härte|und|Grausamkeit|in|ein|Reue|über|ihre|letzten|Worte|und|sagte|sie Weil Addy dies sagte, wurde sie so weich, schmolz all ihre Härte und Grausamkeit in ein Bedauern über ihre letzten Worte, und sie sagte:

- Addy... ga naar boven... en... en vraag het aan papa... Addy|geh|nach|oben|und||frag|es|an|Papa - Addy... geh nach oben... und... und frag Papa...

Zij voltooide niet, maar vroeg: Sie|beendete|nicht|sondern|fragte Sie beendete nicht, sondern fragte:

- Wat? Was - Was?

Constance haalde de schouders op. Constance|hob|die|Schultern|hoch Constance zuckte mit den Schultern.

- Mama... zeide Constance. Mama|sagte|Constance - Mama... sagte Constance.

Constance gaf haar den blik terug. Constance|gab|ihr|den|Blick|zurück Constance gab ihr den Blick zurück.

- Beste Adolfine, zeide zij zacht. Beste|Adolfine|sagte|sie|leise - Liebe Adolfine, sagte sie leise. Omdat mama niet in staat is haar zaken af te doen, berust haar vermogen bij onzen notaris, in Den Haag, die het voor haar beheert... Weil|Mama|nicht|in|in der Lage|ist|ihr|Angelegenheiten|zu|erledigen|erledigen|ruht|ihr|Vermögen|bei|unserem|Notar|in|Den||der|es|für|sie|verwaltet Da Mama nicht in der Lage ist, ihre Geschäfte zu erledigen, liegt ihr Vermögen bei unserem Notar in Den Haag, der es für sie verwaltet...

- En de rente...? Und|die|Zinsen - Und die Zinsen...?

- Neen... Nein - Nein...

- Bij den notaris zijn voor alle broêrs en zusters de boeken in te zien. Bei|dem|Notar|sind|für|alle|Brüder|und|Schwestern|die|Bücher|in|zu|sehen - Bei dem Notar sind die Bücher für alle Brüder und Schwestern einsehbar.

- Waarom doe je dat? Warum|tust|du|das - Warum machst du das?

- Zoo als wij het NU doen... is alle moeilijkheid uitgesloten. So|wie|wir|es|JETZT|tun|ist|alle|Schwierigkeiten|ausgeschlossen - So wie wir es JETZT machen... ist jede Schwierigkeit ausgeschlossen.

- Ja. Ja - Ja. Dat geld ligt daar nu toch nutteloos... Das|Geld|liegt|dort|jetzt|doch|nutzlos ||||||nutteloos Das Geld liegt dort jetzt doch nutzlos...

- Ja, dat is het eenige. Ja|das|ist|es|einzige - Ja, das ist das einzige.

- Dat maakt toch alles weêr duurder, in de keuken-belasting? Das|macht|doch|alles|wieder|teurer|in|die|| - Das macht doch alles wieder teurer, bei der Küchensteuer?

- Ja, zei Constance kalm. Ja|sagte|Constance|ruhig - Ja, sagte Constance ruhig.

Zij hoorde Van der Welcke en Addy de trap afkomen; zij kwamen binnen, vader en zoon. Sie|hörte|Van|der|Welcke|und|Addy|die|Treppe|herunterkommen|sie|kamen|hinein|Vater|und|Sohn Sie hörte Van der Welcke und Addy die Treppe herunterkommen; sie kamen herein, Vater und Sohn. En het was vreemd hen te zien naast elkaâr, Van der Welcke met zijn jong-leuke heldere gezicht en zijn kinderlijke oogen, ook al grauwde zijn haren, en al was hij wat rond van het zitten; Addy, er naast, met zijn klaren ernst van heel ouwelijken jongen man, de grauwe oogen vol dingen van zorg en peinzing... Und|es|war|seltsam|sie|zu|sehen|neben|einander|Van|der|Welcke|mit|sein|||hellen|Gesicht|und|sein|kindlichen|Augen|auch|schon|grau wurde|sein|Haare|und|schon|war|er|etwas|rund|vom|dem|Sitzen|Addy|er|neben|mit|sein|klaren|Ernst|von|ganz|alten|jungen|Mann|die|grauen|Augen|voll|Dingen|von|Sorge|und|Peinlichkeit ||||||||||||||||||||||||grauwde|||||||||||||||||||||ouwelijken|||||||||||peinzing Und es war seltsam, sie nebeneinander zu sehen, Van der Welcke mit seinem jungen, fröhlichen Gesicht und seinen kindlichen Augen, auch wenn sein Haar grau war und er etwas rundlich vom Sitzen war; Addy daneben, mit seinem klaren Ernst eines sehr alten jungen Mannes, die grauen Augen voller Sorgen und Grübelei...

- Addy vertelt me, dat het zoo slecht met Marietje gaat? Addy|erzählt|mir|dass|es|so|schlecht|mit|Marietje|geht - Addy erzählt mir, dass es Marietje so schlecht geht? begon Van der Welcke, als inleiding. begann|Van|der|Welcke|als|Einleitung begann Van der Welcke als Einleitung.

Adolfine had een grooten snik, die haar ophief: zij knikte het hoofd van ja en zij huilde. Adolfine|hatte|ein|großen|Schluchzer|der|sie|aufhob|sie|nickte|das|Haupt|von|ja|und|sie|weinte Adolfine hatte ein großes Schluchzen, das sie erhob: sie nickte mit dem Kopf und weinte.

SENT_CWT:AFkKFwvL=7.65 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=5.94 de:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=252 err=0.00%) translation(all=201 err=0.00%) cwt(all=2438 err=2.17%)