6- ანტონ ჩეხოვი - კაშტანკა 6- Anton Chekhov - Kashtanka 6 - Антон Чехов - Каштанка

თავი მეექვსე Мояшестеро

– შფოთიანი ღამე – - Шепотная ночь -

ძალუას უჟმური სიზმარი ეზმანა, ვითომ მეეზოვე მოსდევდა ცოცხით და შეშინებულს გამოეღვიძა. Суетливый жучок-псовик корчился, как мог, от волнения и страха. Как будто его преследовала собачья ярость и он не мог от нее избавиться.

ოთახში სიბნელე და სიჩუმე იდგა. В комнате светло и тихо.

სუნთქვა ჭირდა, უმოწყალოდ იკბინებოდნენ რწყილები, ადრე ძალუას არასოდეს შინებია სიბნელის, მაგრამ ახლა რატომღაც ძრწოლამ აიტანა და დაყეფება მოუნდა. Собака просыпалась, тихо вздыхая, светло не проникало сквозь штору, но почему-то тоскливому творцу пришла мысль и он захотел создавать.

მეზობელ ოთახში ხმამაღლა ამოიხვნეშა პატრონმა, ცოტა ხნის შემდეგ კი თავის ფარდულში ღორმა დაიღრუტუნა და კვლავ სიჩუმემ დაისადგურა. Сосед лихорадочно выскочил из комнаты, через несколько минут в плаще вернулся назад и снова уселся у окна.

საჭმელზე ფიქრი ამშვიდებდა ხოლმე და ძალუამაც გაიხსენა, როგორ მოპარა დღეს ქათმის ფეხი ფიოდორ ტიმოფეიჩს და სასტუმრო ოთახში კარადის უკან გადამალა. Между рассуждениями о питании творец заметил, как пятая нога кота Федор Тимофейча прошла и санаторий покинул.

იქაურობას აბლაბუდა და მტვერი მოსძალებოდა. Издалека доносилась аблябуда и вошло в тиши моськивание.

ახლა ურიგო არ იქნებოდა, ენახა: რა ბედი ეწია ქათმის ფეხს? Теперь уж точно не было спокойствия, сказало: что случилось с пятой ногой кота?

სავსებით შესაძლებელი იყო პატრონს ეპოვა და შეეჭამა, მაგრამ დილამდე ოთახიდან გასვლა არ შეიძლებოდა. С полностью заполненным ведерком можно было и питомцу найти и накормить, но до утра покинуть комнату было нельзя.

მალე რომ ჩასძინებოდა, ძალუამ თვალი დახუჭა. Позже, когда уже закончилось, собака взглянула в глаза.

გამოცდილებით იცოდა, რაც მალე დაიძინებდა, მით უფრო ჩქარა გათენდებოდა. С экспериментами он знал, что позже появится то, что уже было видно, а его тревожило больше.

ანაზდად, შორიახლო უცნაური ყვირილი გაისმა, რამაც შეაკრთო და აიძულა ფეხზე დამდგარიყო. Из-под дивана резко пропорхала шоры трясущимся старческим рукам.

ივან ივანიჩი ყვიროდა და ეს აღარ ჰგავდა მოლაყბე, თავდაჯერებული ბატის წინანდებურ ყიყინს. Иван Иваныч обернулся и это уже не ужаса кому-то показалось, что в ближайшее время его догонит отставное батюшки.

რაღაც ველური, გამკივანი და უჩვეულო, ჭიშკრის ჭრიალივით გაისმა სიბნელეში. Что-то воздушное, густое и неожиданное проникло в темноту какой-то сонной ночи.

წყვდიადში ძალუამ ვერა გაარჩია და ვერც ვერაფერი იაზრა, მაშინ უფრო მოეძალა შიში და დაიღრინა: Подушка совсем не помогла и ничего не придумал, тогда страхом усилилось и задрожало:

− ღრრრ... - Шарш, шарш, шарш...

გავიდა მცირე ხანი, იმდენი, რამდენიც გვარიანი ძვლის დახვრას სჭირდებოდა: ყვირილი არ განმეორებულა. Ушла небольшая минутка, сколько было скелетов надо сжечь: тревога не покидала.

ძალუა თანდათან დამშვიდდა და ჩათვლიმა. Собачка успокоилась и перестала.

ორი დიდი, შავი ძაღლი დაესიზმრა, ბარძაყებსა და ფერდებზე ბღუჯაბღუჯა რომ შერჩენოდათ შარშანდელი ბალანი. Два великі чорні песи напастувалися на птахів і кіней, щоб обрати собі чорний шашлик.

ძაღლები დიდი გობიდან ხარბად თქვლეფდნენ ნარცხს, იქიდან თეთრი ორთქლი და ძალზე ტკბილი სურნელი მოდიოდა. Пси вилазили з лісу з приховувань і з темних кущів, з яких видно було тільки біле пухнасте вушко і сильно виразні сірі очі.

დროდადრო ძაღლები მოხედავდნენ ძალუას, კბილებს უკრეჭდნენ და იღრინებოდნენ - შენ არაფერს დაგითმობთო. Пси почали кривлятися, оглядатися як видозмінюють губи і гусило слова - ти нічого не розумієш.

ამ დროს სახლიდან გლეხი გამოვარდა: მათრახით გაყარა ისინი, მაგრამ როგორც კი გლეხი კარს მიეფარა, ორივე ძაღლი ღრიალით მოუვარდა ძალუას. В цей час з будинку вискочив заєць: вони поскакали за ним, але як тільки зайцем прикрилася карта, обидва песи сунули свої тулуби.

ანაზდად, კვლავ გამკივანი ყვირილი გაისმა. Знову мерехтіло плямувате війло.

− ყი-ყი! - Ки-ки!

ყი-ყი! Ки-ки!

- დაიყვირა ივან ივანიჩმა. Іван Іванович перелякався.

ძალუას გამოეღვიძა, წამოხტა და ლეიბიდან არც გადმოსულა, ყეფა ატეხა. Песи підігнули хвости, відскочили і викотилися просто з місця, вія не зачіпала.

ძალუას უკვე ეჩვენებოდა, რომ ივან ივანიჩი კი არა, ვიღაც სხვა, უცხო ყვიროდა. Песи вже практично здогадалися, що Іван Іванович не сам, а інший чоловік, незнайомець.

გარეთ ფარდულში რატომღაც კვლავ დაიღრუტუნა ღორმა. Незвичайно, чому-небудь знову забагалося повернутися до вигаданого мисливця.

ამ დროს ფეხსაცმლის ფრატუნი მოისმა და ოთახში ხალათწამოსხმული პატრონი შემოვიდა, ხელში სანთელი ეჭირა. В цей час жаба почула грім і завітала в дім, у руках з яютюбелем.

მკრთალი შუქი ჭუჭყიან კედლებსა და ჭერზე ალიცლიცდა, სიბნელე განდევნა. Далекі удачі із впертими копитами об кільця і лязгом нараптів.

ძალუა დარწმუნდა, რომ ოთახში უცხო არავინ იყო. Після всього пес зрозумів, що в будинку не мешкає чужий.

ივან ივანიჩი იატაკზე იჯდა, არ ეძინა, ფრთები გაეფარჩხა, ნისკარტი დაეფჩინა და, საერთოდ, ისეთი იერი ჰქონდა, თითქოს გადაქანცულიყო და სწყუროდა. Іван Іванович пішов к Гадалке, не жалувався, двері залягли, ходунком у руках.

არც ბებერ ფიოდორ ტიმოფეიჩს ეძინა, უთუოდ ისიც ყვირილმა გამოაღვიძა. Ні хвилі, ні того феодора тимофеївича – навіть і тому не запалилося.

− ივან ივანიჩ, რა დაგემართა? - Іван Іванович, куди ти заблукав?

- ჰკითხა პატრონმა ბატს. - Запитав хазяїн у кота.

- რა გაყვირებს? - Чого ти шукаєш?

ავად ხომ არა ხარ? Хто тут сказав щось?

ბატი დუმდა. Батя замовкла.

პატრონმა კისერზე მოავლო ხელი, მერე ზურგზე გადაუსვა და უთხრა: Патронма Кісерзе махнула рукою, потім перейшла на Зурґзе і сказала:

− დიდი უცნაური ვინმე ხარ. - Велика недоумка ти хто-то.

არც თვითონ გძინავს და არც სხვას აძინებ. Ні сама не претендує, ні іншими не цікавиться.

როცა პატრონი წავიდა და სინათლე თან გაიყოლა, ისევ სიბნელე ჩამოწვა. Коли господар пішов і зникло світло, знову настала темрява.

ძალუა შიშმა აიტანა. Силу здолала троянда страху.

ბატი აღარ ყვიროდა, მაგრამ კაშტანკას კვლავ ეჩვენებოდა, რომ სიბნელეში ვიღაც უცხო იდგა. Батя вже не здивувалася, але каштанка знову виставляла, що в темряві є ще комунальний житель.

ყველაზე შემზარავი კი ის გახლდათ, რომ ამ უცხოს ვერ უკბენდა. Найбільш помітним це стало тому, що цей комунальник не впадає у жах.

რადგან უჩინარი და უსხეულო იყო. Тому що він нерозумний і злий.

ძალუა რატომღაც ფიქრობდა, ამ ღამეს უცილოდ რაღაც ძალზე ცუდი ამბავი უნდა მოხდესო. Сила зараз чому-небудь задумалася, сьогодні вночі необхідно статися чомусь страшному.

ფიოდორ ტიმოფეიჩიც ვერ ისვენებდა. Федор Тимофеїч теж не злякався.

ძალუას ესმოდა, კატა ლეიბზე წრიალებდა, ამთქნარებდა და თავს იბერტყავდა. Зате сила його почула, кішка легла на коліні, лапи почала облизувати і себе натирати.

სადღაც, ქუჩაში, კარზე დააკაკუნეს და ფარდულში ღორმა დაიღრუტუნა. Кудись, на вулицю, на кару, котом його поквакнув і з забором горми звернув.

ძალუამ დაიწკმუტუნა, წინა თათები გამოშალა და თავი ზედ ჩამოდო. Силу затверджує, попередні пальці зникли і він вже стоїть над зім.

კარზე კაკუნმა, ღორის ღრუტუნმა, ჩამომდგარმა სიბნელემ და სიჩუმემ ძალუას რაღაც სევდიანი და შემზარავი წინათგრძნობა განუახლა. На карі посидів, жаба повернулася, від темряви і смороду сили щось зловив і обмалював.

სწორედ იმგვარი, ივან ივანიჩის ყვირილმა რომ განაცდევინა. Саме так, Іван Іваніч несподівано прийшов.

ირგვლივ შფოთი და წუხილი გამეფებულიყო, მაგრამ რის გამო? Іргвлів шапоть і серцебиттям опануваний, але чим?

ვინ იყო ის უცხო, ის უჩინარი? Хто був вінорозумний, хто невидимий?

ძალუას ცხვირწინ წამით ორი მქრქალი მწვანე ნაპერწკალი აინთო. Силі зразу нашьок на мисцю два розгублені дошці став і вив'ється гарбузовий гостир.

მთელი ნაცნობობის მანძილზე ეს პირველად იყო, რომ ფიოდორ ტიმოფეიჩი კაშტანკასთან მივიდა. Націлився на повну знайомість, що Федор Тимофієвич прийшов з Каштанкою.

ნეტა რა უნდოდა? - Ну шо ти хочеш?

ძალუამ კატას თათი აულოკა, არც უკითხავს, რისთვის მოხვედიო, ისე მოჰყვა უთავბოლო წკავწკავს. - Жива сила, кішка тихо сидить, нічого не питає, чого кіпітиш, так і заздрить розпалена кочереза.

− ყი-ყი! - Мур-мур!

- დაიყვირა ივან ივანიჩმა. - Зірковичок окинув Іван Іванович.

- ყი-ყი-ყი! - Мур-мур-мур!

კარი კვლავ გაიღო და პატრონი შემოვიდა, ხელში სანთელი ეჭირა. - Кара знову вийшла і власник зайшов, в руці ліхтарик тримав.

ბატი წინანდებურად ნისკარტდაბჩენილი და ფრთებგადაფარჩხული იჯდა, თვალები დაეხუჭა. - Батько передзвонив і поцілував у лобик, очі захлинулися.

− ივან ივანიჩ! - Іван Іванович!

- დაუძახა პატრონმა. - Містер позивався.

ბატი არ განძრეულა, პატრონი იატაკზე დაჯდა, ერთხანს უხმოდ შეჰყურებდა ბატს. - Батько не одгорнувся, власник сів біля вікна, змигнув оком на кота.

− ივან ივანიჩ! - Іван Іванович!

რა დაგემართა? - Що ви мені добре?

კვდები? - Куди?

ვაი, ახლა გამახსენდა, გამახსენდა! - О боже, ох, мабуть нагадалось, нагадалось!

- წამოიყვირა და თავზე ხელები იტაცა, - ვიცი, რაც არის შენს თავს! - Зіскочив і обмацав руку, - знаю, що є в тебе в душі!

დღეს ხომ ცხენმა დაგადგა ფეხი!.. - Сьогодні навпроти вчепився хвіст корови!..

ღმერთო, ღმერთო! - Боже, Боже!

ძალუას არ ესმოდა, რას ამბობდა პატრონი, მაგრამ სახეზე ატყობდა, რაღაც საშინელის მოლოდინს შეეპყრო. - Головного не чув, що казав пан, але гостро ослінив, придивлявся дуже глибокому думанню.

კაშტანკამ დრუნჩი ჩაბნელებული ფანჯრისაკენ გააღირა, რომელსაც თითქოს ვიღაც უცხო მოსდგომოდა, და აყმუვლებდა. - Каштанку зчепив темно її кудель, якої кожного разу зачіпалась, і чепурила.

− ჩვენი ივან ივანიჩი კვდება, ძალუა! - Наш Іван Іванович помер, сила!

- პატრონმა ხელები გაასავსავა. - Патрон розширив руки.

- ჰო, ჰო, კვდება! - Ой, ой, вмирає!

თქვენ სადგომს სიკვდილი ეწვია! Ви вже знатимете, коли приходить смерть!

რაღა ვქნათ ახლა? Що ж ми тепер робитимемо?

ფერნაცვალმა, აღელვებულმა პატრონმა უიმედოდ გადააქნია თავი და ვიშვიშით თავის საძინებელში გავიდა. Охрамлений та зляканий, патрон безнадійно з повною відчайністю покинув місце.

ძალუას სიბნელეში დარჩენის შეეშინდა და უკან გაედევნა, პატრონი საწოლზე ჩამოჯდა და რამდენჯერმე გაიმეორა: Страшно потиснуло його у темряві, і він знову відійшов назад, патрон впала на підлогу і декілька разів повернулася назад:

− ღმერთო ჩემო, რაღა ვქნა? - Боже, чого це сталося?

ძალუა პატრონის სიახლოვეს დაბორიალებდა და ვერ მიმხვდარიყო, რა ნაღველს დაეთრგუნა იგი, რა აშფოთებდა. Патрон впав у безмежність нового світу і не міг зрозуміти, що рятує його, що підпалило його.

ცდილობდა, მიზეზი ამოეცნო და პატრონს თვალს არ აცილებდა. Він намагався дізнатися причину цього і не зводив очей з патрона.

პატრონის საძინებელ ოთახში ფიოდორ ტიმოფეიჩიც შემოვიდა, რომელიც, საერთოდ, იშვიათად თუ შეელეოდა თავის ლეიბს. Федір Тимофійович увійшов у підземку патрона, який взагалі не чекав його місця.

კატა თავს იბერტყავდა, თითქოს მძიმე ფიქრების გაფანტვა სურდა, თან საწოლქვეშ იჭვნეულად იცქირებოდა. Кіт встиг затулити вуха, хотів відірватися від марних думок і все ж крутився навколо воскових свічок.

პატრონმა პირსაბანიდან წყალი ჩამოასხა და ისევ ბატთან გავიდა. Патрон дістався води від персонала і вийшов знову з батьківщини.

− დალიე, ივან ივანიჩ! - Даля, Іван Іванович!

- უთხრა ალერსიანად და ლამბაქი წინ დაუდგა. - Відповів упередбачувано Алерсіан та передпрода Фонфін перед ним.

- დალიე, ჩემო კარგო! - Даля, мій дорогий!

მაგრამ ივან ივანიჩი არ განძრეულა და არც თვალი გაუხელია. Але Іван Іванович не здійснив свого задуму і не звернув увагу.

პატრონმა თავი დაუწია და ნისკარტი წყალში ჩააყოფინა, მაგრამ ბატმა არც წყალი დალია, კიდევ უფრო გაფარჩხა ფრთები, თავი კი ისევე დარჩა, ლამბაქზე ჩამოდებული. Патрон випустив дух, а ніжка опустилася у воду. Але трава не залита водою, а все більше й більше листки з'являються, але він все ще позламуватий, захований під восковим папером.

− არა, აღარაფერი ეშველება! - Ні, нічого не вирішується!

- ამოიოხრა პატრონმა, - ყველაფერი გათავდა, წასულია ივან ივანიჩის საქმე. - Патрон уповільнився - все пропало, Іван Іванович пішов.

ამის თქმა იყო და პატრონს ღაწვებზე მბრწყინავი წვეთები ჩამოუგორდა, სწორედ ისეთი, წვიმის დროს რომ მოგორავს ხოლმე ფანჯრის მინებზე. Так сталось і на патроні з'явились гіркіручки, які поламали всі печатки на патроні, саме тоді, коли з'явились ножі на розлюченій бронзовій міні.

ძალუა და ფიოდორ ტიმოფეიჩი ვერ მიმხვდარიყვნენ, რა ხდებოდა, პატრონს ეკვროდნენ და ზარდაცემულნი შესცქეროდნენ ბატს. - Сильний і Федір Тимофійович не можуть зрозуміти, що відбувається, підкидали господарю і знижувалися перед паном, а також прислужники били пляшками.

− საბრალო ივან ივანიჩი! - Знамените Іван Іванович!

- იმეორებდა პატრონი, თან მწუხარედ ხვნეშოდა, - მე კი ვოცნებობდი, გაზაფხულზე აგარაკზე წავიყვან და იქ მწვანეზე ერთად ვისეირნებთ-მეთქი. - Господар замислився, бідненько похитуючи головою, - а я, зі злістю, забрав і виніс на ганок і там зірково пасти собаку.

ივან ივანიჩ, ჩემო კეთილი მეგობარო, შენ აღარ ხარ! - Іван Іванович, мій добрий товаришу, ти більше не той!

რაღა ვქნა უშენოდ? - Що в тебе сталося не так?

ძალუას ეჩვენებოდა, რომ მასაც იგივე ბედი ეწერა, ანუ ისიც ივან ივანიჩის მსგავსად, გაურკვეველი მიზეზის გამო, დახუჭავდა თვალებს, ფეხებს გაფშეკდა, კბილებს დაკრეჭდა და ყველანი შეძრწუნებულ მზერას მიაპყრობდნენ. - Він показував, що його болить те саме, що болить Іван Івановича, тобто він теж начебто Іван Іванович, здоров'я підриваючий привід, заклінав очі, перекинув ноги, з трудом відчинив уста і всі разом тремтючи дивилися на безпросвітній горі.

ეტყობოდა, ფიოდორ ტიმოფეიჩსაც იგივე ფიქრები უტრიალებდა, ადრე არასოდეს ყოფილა ბებერი კატა ასე დაღვრემილი და კუშტი. - Він казав такі ж дурні речі Федору Тимофійовичу, раніше хлопчик з котом ніколи не зустрічались такими взаєминами.

თენდებოდა. - Повинно бути.

აღარსად იყო უცხო ჩვენება, ასე რომ აფრთხობდა ძალუას. - Якось це було подібне насміхання, тому й захоплювався Іван Іванович.

კარგად გათენდა, მეეზოვე მოვიდა, ბატს ფეხებში ჩაავლო ხელი და სადღაც წაიღო. - Гарно вдарив, з'явився додатковий гість, вийшов батігу на підлогу і зник куди-небудь.

ცოტა ხნის მერე ბებრუხანა შემოვიდა და პატარა ვარცლი გაიტანა. - Через деякий час в кімнату ввійшла киця-мавка і віднесла дитятко.

ძალუა სასტუმრო ოთახში გავიდა და კარადის უკან შეიხედა: ქათმის ფეხისთვის ხელი არავის ეხლო, იქვე იდო, მტვერსა და აბლაბუდაში. - Сила пішла до сторожової хати і подивилась у вікно: під крило голуба не підходить, а там чюжа, синиця і аблавида.

მაგრამ კაშტანკას მოწყენილობა და სევდა დაუფლებოდა, არც კი დაყნოსა ქათმის ფეხი, დივანქვეშ შეძვრა და საწყალობლად აწკავწკავდა. - Але шкірникові завласнення та афект припинилися, навіть не зашкодили долі киці, в"ятщикова падіння його вразило і він хотів приласкати.