Το χειρουργείο. Ένας τραυματισμός του Ανέστη στο γόνατο που έμελλε ευτυχώς να έχει αίσιο τέλος.
Καλησπέρα παιδιά Ανέστης εδώ. Κάθε Ιστορία Ένα Δώρο
και σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική ιστορία βιωματική, η οποία αφορά
τον τραυματισμό μου και τα χειρουργεία που έκανα εγώ στο γόνατό μου
έτσι ώστε να πάρετε κάποια μηνύματα και κάποιες συμβουλές ζωής
σχετικά με το τι μπορείτε να κάνετε εάν τραυματιστείτε ή εάν έχετε ένα χειρουργείο
η αν έχετε κάποιους ανθρώπους δίπλα σας οι οποίοι θα περάσουν κάτι αντίστοιχο
για εμένα όλα ξεκίνησαν το 2006
όταν ήμουν Β' Λυκείου και στο προαύλιο του σχολείου κυνηγούσα τον φίλο μου τον Ιωσήφ
ο οποίος είναι λίγο πιο κοντούλης από εμένα, λίγο πιο ευέλικτος
και πάνω στο κυνήγι
έστριψε απότομα σε ένα σημείο
και πήγα να τον ακολουθήσω αλλά το γόνατό μου δεν ακολούθησε, βγήκε αυτό το καπάκι
πρήστηκε πάρα πολύ γιατί δεν έβαλα πάγο κατευθείαν, δεν ήξερα ότι πρέπει να βάζεις ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ πάγο
οπότε πρήστηκε, πήγα στο Νοσοκομείο
με εξέτασαν μου είπαν ότι δεν είναι ούτε χιαστός ούτε μηνίσκος ούτε τίποτα
λέω ''τι κάνω ;''
'' τίποτα λένε, συνεχίζεις...''
περάσαν 2 εβδομάδες, ξεπρήστηκε το πόδι μου
και συνέχιζα κανονικά, έτρεχα έπαιζα, έκανα τα πάντα
Έκτοτε κάθε χρονιά μία ή δύο φορές
το γόνατο μου έβγαινε, με πονούσε πάρα πολύ
το μόνο που είχα καταφέρει είναι να βάζω πάγο μετά
γιατί είχα μάθει πλέον ότι αν βάλεις πολύ πάγο δεν πρήζεται τουλάχιστον
Κάποια στιγμή πήγα σε ένα γιατρό, στα 22 μου περίπου
και μου είπε "Ανέστη αν θέλεις να μην το περνάς όλο αυτό
θα πρέπει να σταματήσεις το ποδόσφαιρο
και γενικά τον αθλητισμό
γιατί αλλιώς θα χρειαστεί να κάνεις κάποιο χειρουργείο''
τον ρώτησα:
''Πόσο χρονών θα είμαι όταν θα κάνω αυτό το χειρουργείο;''
Μου λέει ''περίπου στα 50''
Λέω "γιατρέ sorry κιόλας,
αλλά μέχρι τα 50 εγώ μπορεί να μην ζω,
οπότε είναι μονόδρομος για μένα
να συνεχίσω να παίζω και να αθλούμαι
και ότι γίνει''
Έτσι κι έγινε, συνέχισα να παίζω
και κάθε χρονιά 1 ή 2 φορές το πόδι μου συνέχισε να βγαίνει
και να πονάω πάρα πολύ
Μέχρι που κάποια στιγμή αυτό ήταν ανεπανόρθωτο
γιατί, το 2015, σε μια προθέρμανση αγώνα
εκεί που μαρκάρω τον Ηλία
το πόδι μου βγαίνει
πονάω πάρα πολύ
και δεν γίνεται καλά
δηλαδή όσο πάγο και να βάλω, ξεπρήζεται μετά από καιρό
αλλά με πονάει, με πονάει από πίσω
με πονάει από μπροστά με πονάει παντού
και αποφασίζω ότι πρέπει να δω κάποιο γιατρό
Βλέπω γιατρούς στη Δράμα
στη Ξάνθη, στη Θεσσαλονίκη,
και καταλήγω μετά από κάποια μικρή έρευνα, και για τ δικούς μου διάφορους λόγους
να πάω στον καλύτερο γιατρό που μπορούσα να είχα πάει
και σαν γιατρό αλλά και σαν άνθρωπο, πραγματικά
είναι ο κύριος Μπισμπινάς Ηλίας, στη Θεσσαλονίκη
και του λέω ότι έχω αυτό το πρόβλημα
μου λέει "Ανέστη θα μπεις για χειρουργείο'', έτσι κι έγινε
μπήκα για χειρουργείο και μου έβαλε 2 βίδες
στην κνήμη μου γιατί εκ γενετής ήταν στραβή
οπότε μπήκαν αυτές οι βίδες
και μου λέει ''θα χρειαστούν 6 βδομάδες
δεν θα περπατάς, θα είσαι με πατερίτσες στο σπίτι
και μετά από ένα σημείο θα αρχίσεις σιγά σιγά να το γυμνάζεις''
Έτσι κι έγινε, 6 βδομάδες ήμουν στο σπίτι με τις πατερίτσες
και όταν ξεκίνησα να το γυμνάζω
γιατί μου λέει ότι από δω και στο εξής μπορείς,
εγώ νόμιζα ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα
και να ανέβω το Έβερεστ
μου είχε πει, βέβαια "Ανέστη πρόσεχε,
γιατί μπορεί να στραβώσουν οι βίδες, το έχω δει να συμβαίνει''
δεν τον πίστεψα και του είπα γιατρέ "εγώ είμαι ο Σούπερμαν,
το σώμα μου είναι από ατσάλι, δεν πρόκειται να στραβώσει καμία βίδα''
μου λέει ''καλά πρόσεξε και θα τα πούμε''
Οπότε ξεκίνησα να το γυμνάζω, ξεκίνησα να τρέχω, να κολυμπάω
ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο, να πηγαίνω γυμναστήριο,
έκανα ότι βλακεία περνούσε από το κεφάλι μου
για να στραβώσω τη βίδα
και τα κατάφερα..
Στράβωσα τη μία τη βίδα
πάω στο γιατρό,
βγάζω μια ακτινογραφία στο Νοσοκομείο της Δράμας, ήταν η τελευταία ακτινογραφία,
πριν πάω ξανά στο γιατρό μου,
και βλέπω τη βίδα στραβωμένη και το κόκαλο όλο ξεκολλημένο
Παγώνω ολόκληρος, ήμουν με τον πατέρα μου
και, μόλις είχα αρχίσει να παίζω και ποδόσφαιρο
δηλαδή με τσιμπούσε το πόδι μου, αλλά εγώ είχα ξεκινήσει να παίζω,
γιατί.. με μία στραβή βίδα όλοι ξεκινούν να παίζουν ποδόσφαιρο
Πηγαίνω στο γιατρό μου σαν τη βρεγμένη γάτα
και του λέω "Γιατρέ,
έχω μάλλον στραβώσει μια βίδα''
Κοιτάει την ακτινογραφία, μου λέει
"φύγε, θα σε πάρω τηλέφωνο"
Φεύγω, με παίρνει τηλέφωνο σε δύο μέρες και μου λέει "έλα ξαναμπαίνεις,
μπαίνεις για δεύτερη φορά στο χειρουργείο''
Πηγαίνω, μπαίνω για δεύτερη φορά
μου λέει θα βγάλουμε αυτές τις λεπτές, θα βάλουμε 2 πιο χοντρές
υπό άλλη γωνία για να μην βρούμε τις προηγούμενες
και όλα καλά, ξεκινάει το χειρουργείο,
βγάζει τη πρώτη βίδα, πάει να βγάλει τη δεύτερη
και σπάει η μισή μέσα
μισή βίδα μέσα στο πόδι μου
και ανοίγει το παραβάν και μου λέει
''Ανέστη, αυτή θα είναι για πάντα μέσα
έσπασε η μισή"
και κλείνει, και λέω "Γιατρέ θα έχω κάποιο πρόβλημα;''
μου λέει "όχι ούτε στο αεροδρόμιο θα χτυπάς!"
Ήταν μια φορά που δεν φοβήθηκα, αλήθεια,
δηλαδή τον πίστευα αυτόν τον άνθρωπο και τον εμπιστευόμουν
οπότε δεν φοβήθηκα,
ήταν η μισή μέσα
και μου έβαλε και τις άλλες 2 τις χοντρές
Λέω '' τι κάνουμε από δω και πέρα;"
"6 βδομάδες πάλι με πατερίτσες και μετά θα ξεκινήσεις σιγά σιγά να το γυμνάζεις"
Περνάνε οι 6 βδομάδες, αλλά εγώ πλέον φοβάμαι..
Φοβάμαι γιατί έχω μέσα στο πόδι μου 2,5 βίδες αυτή τη φορά
και δεν θέλω να κάνω πάλι κάποια χαζομάρα και να περάσω τα ίδια
οπότε αρχίζω και πατάω πιο πολύ στο δεξί μου πόδι
αυτό βγάζει ένα πόνο πίσω στο ισχίο και το γοφό
αυτός ο πόνος με συντροφεύει μονίμως,
είτε περπατώντας, είτε τρέχοντας
είτε σε καφέ, είτε στον ύπνο ακόμα
με πονάνε οι βίδες μου μέσα, δεν μπορώ να γονατίσω, δεν μπορώ να τρέξω, με τσιμπάνε μόνιμα
μετά από 1.5 - 2 χρόνια ξεκινάω να παίζω λίγο ποδόσφαιρο
αλλά με πονάνε τα πάντα...
οπότε παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό μου και του λέω ''Γιατρέ πονάω παντού, μήπως μπορούμε να τις βγάλουμε ;''
γιατί μου είχε πει ότι κάποια στιγμή μπορούμε ίσως να τις βγάλουμε
και μου λέει ''Ανέστη είναι λίγο δύσκολο τώρα γιατί κανονικά βγαίνουν αυτές στο χρόνο επάνω
αλλά έλα και βλέπουμε
πηγαίνω εκεί, τις βλέπει τις βίδες και μου λέει '' έχουν γίνει ένα με το κόκκαλο
αλλά θα κάνουμε ότι μπορούμε για να τις βγάλουμε
μπαίνω στο χειρουργείο για 3η φόρα
και ξεκινάει να.....
φέρνουν τα κατσαβίδια όλοι μαζί και ξεκινούν να ξεβιδώνουν
μου λένε ''Δεν θα κάνουμε αναισθησία,θα κάνεις μόνο τοπική ίσα ίσα για να σου κόψουμε το δέρμα,
γιατί δεν πονάει πολύ''
όντως δεν πονάει πολύ, δεν ξέρω γιατί δεν πονάει πολύ αλλά
ίσως γιατί εγώ είχα όνειρο να βγουν οι βίδες, ίσως γιατί δεν με ενδιέφερε πόσο θα πονέσω
απλά να γίνω καλά και να φύγουν αυτά απ'το πόδι μου
ξεκίνησαν να ξεβιδώνουν και λέω ''ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ;''
μου λένε ''Περίμενε...''
λέω '' ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ;;;''
τραβάνε το παραβάν και μου λένε '' ΒΓΗΚΕ Η ΠΡΩΤΗ ! ''
αισθάνομαι ένα περίεργο συναίσθημα μέσα στο χειρουργείο
''-ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΒΓΑΙΝΕΙ;;;''
''-ΠΕΡΙΜΕΝΕ''
''-ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ,ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ;;;''
βγάζουν και τη δεύτερη και μου τις δίνουν σε ένα κυπελάκι
και είναι η πρώτη φορά που στο χειρουργείο παίρνω αυτό το κυπελλάκι
το φιλάω, το πετάω στο πάτωμα και κλαίω
φεύγω από εκεί, ''πείτε μου τι κάνω ; ''
''- θα αρχίσεις να περπατάς σιγά σιγά κανονικά, από την πρώτη μέρα κιόλας
και μετά από ένα σημείο με συμβουλές δικές μας θα ξεκινήσεις να το γυμνάζεις...''
όντως έτσι έγινε
εγώ ξεκίνησα να το γυμνάζω και ήταν η πρώτη φορά που πήγα για τρέξιμο
μετά από ένα τρίμηνο περίπου
με τον Ηλία, στον Αμπελόκηπο, στο γήπεδο
και τρέχαμε και εγώ στα πρώτα μου βήματα ήμουν δακρυσμένος
με κοιτάει ο Ηλίας μου λέει '' Ανέστη τι γίνεται;;''
λέω ''τίποτα Ηλία συνέχισε''
τρέχαμε κάναμε γύρους και προετοιμαζόμαστε γιατί ερχόταν η προετοιμασία...
πάω στην προετοιμασία στην Πετρούσα, με προπονητή τον Δημήτρη τον Κυριακίδη
ήταν ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος με είχε δει σε όλη τη φάση των τραυματισμών μου !
και ξεκινάμε να τρέχουμε, κάναμε γύρους τότε
και εγώ τρέχω πιο πολύ απ΄όλους, τρέχω πιο γρήγορα απ'όλους
κάνω 2 γύρους την ώρα που οι άλλοι έκαναν έναν γύρω
και με βλέπει ο προπονητής και λέει ''Ανέστη μην κάνεις βλακείες πάλι, θα το καταστρέψεις το πόδι σου''
του λέω ''κόουτς, είναι η ΠΡΩΤΗ φορά μετά από 3 χρόνια που τρέχω και δεν πονάω...''
''-Άσε με να κάνω ότι θέλω !'' μου λέει ''Ανέστη κάνε ότι πραγματικά θέλεις''
οπότε έτρεχα , έτρεχα , έτρεχα και έκλαιγα, έτρεχα και έκλαιγα
εκείνη την ημέρα στο γήπεδο
μετά απ'όλη αυτή την εμπειρία
πλέον παίζω κανονικά
πλέον μπορώ να αθλούμαι κανονικά,
κατέβηκα στην Αθήνα και παίζω και σε μία ομάδα εδώ
απολαμβάνω το ότι απολαμβάνει ένας ποδοσφαιριστής και ένας αθλητής
ιδρώνω, κοντράρομαι, σουτάρω
κάνω τις πάσες μου, κάνω τις τρίπλες μου
ΚΑΝΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ
Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟΝ...
ξέρετε πώς είναι να τρέχεις και να μην πονάς μετά από 3 χρόνια ;;;
είναι ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ συναίσθημα
όλα αυτά σας το λέω
γιατί θέλω να προσέξετε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ
στη δική σας περίπτωση
να επιλέξετε τον κατάλληλο γιατρό, τον καλύτερο γιατρό που μπορείτε να βρείτε
είτε οικονομικά, είτε λόγω περιοχής
επίσης να δείτε τον καλύτερο φυσικοθεραπευτή
μην τριγυρνάτε δεξιά και αριστερά σε φθηνούς φυσικοθεραπευτές
ή σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν πάρα πολλές γνώσεις
ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ, τα λεφτά που θα δώσετε αξίζουν τον κόπο γιατί αλλιώς
θα δώσετε διπλά και τριπλά λεφτά
εμένα ο Κεφαλάς ο Χρήστος στη Δράμα με βοήθησε πάρα πολύ σαν φυσικοθεραπευτής
ΑΚΟΥΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ τις συμβουλές τους
να τις έχετε σαν ευαγγέλιο μέσα στο μυαλό και την καρδιά σας
και να ακούτε ΑΚΡΙΒΩΣ ότι σας λένε
κάντε τα βήματα εκείνα και ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ
ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ και δώστε τον καλύτερό σας εαυτό
γιατί κάποια στιγμή ο πόνος θα υποχωρήσει
είτε είστε αθλητές οι οποίοι είχαν τραυματιστεί στο παρελθόν
ή τώρα ζείτε έναν τραυματισμό ή εάν τραυματιστείτε στο μέλλον
ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ γιατί είναι καλύτερο να περιμένετε 3,4,5 μήνες...
παρά να περιμένετε 4 ΧΡΟΝΙΑ !!! που περίμενα εγώ για να βάλω το 1ο μου επίσημο γκολ
και η αντίδρασή μου ήταν να φιλήσω το πόδι μου
και να δείξω ψηλά στον ουρανό τον Θεό,
τον γιατρό, και όσους με βοήθησαν να ξεπεράσω τον δικό μου μικρό τραυματισμό
επίσης θέλω να σας δείξω αυτό το χαρτί
που ίσως κάποιοι θα αναρωτιέστε τι είναι τόση ώρα εδώ δίπλα μου
από μία ομιλία που μας είχε κάνει κάποτε ένας κύριος μας είπε ''ΤΙ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΔΩ;''
και όλοι απαντήσαμε έναν αριθμό
εκατό εκατομμύρια, εκατό δις, δέκα δισεκατομμύρια
και διάφορους αριθμούς και λέει ''ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ''
το κάθε μηδενικό από αυτά συμβολίζει μία χαρά της ζωής
μία οποιαδήποτε χαρά της ζωής
είναι φίλοι είναι κινητά είναι λεφτά είναι αμάξια είναι σπίτια είναι γκόμενες
είναι τα ΠΑΝΤΑ ό,τι θέλετε
το 1 μπροστά...
συμβολίζει την υγεία
και αν δεν έχεις αυτό
έχεις ένα μηδενικό
οπότε παιδιά προσέξτε την ΥΓΕΙΑ σας
να την έχετε ΤΟΣΟ ψηλά, γιατί οι άνθρωποι είμαστε τόσο αφελείς
που ξεχνάμε πώς είναι να είσαι υγιής
και το ξεχνάμε όταν το παθαίνουμε
και είμαστε τόσο βλάκες με το που το περάσουμε αυτό
πάλι το ξεχνάμε
θέλει μια συχνή επανάληψη, δεν ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό
Εκτιμήστε την υγεία σας, προσέξτε την όσο τίποτα στον πλανήτη
και ότι κι αν έχετε πιστέψτε στον εαυτό σας
γιατί κάποια στιγμή θα περάσουν όλα
Είναι στο δικό σας χέρι
Βοηθήστε το έργο των φυσικοθεραπευτών και των γιατρών
που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν
επιλέξτε τους καλύτερους
και εύχομαι όλα να πάνε όλα καλά και στις δικές σας ζωές
όπως πήγαν σε μένα τουλάχιστον
Εγώ κατάφερα μετά από 4 χρόνια,
αν δεν ακούσετε αυτά τα απλά λόγια,
εσείς μπορεί να μην τα καταφέρετε ποτέ
και δεν είναι καλό αυτό
Αν θέλετε να γυρίσετε τη δική σας ιστορία, μπορείτε να δείτε ένα τέτοιο βιντεάκι
όπως αυτό που βγαίνει στην καρτέλα πάνω
και να δείτε πώς μπορείτε να μεταφέρετε τη δική σας εμπειρία στον κόσμο
Αν σας άρεσε αυτό το βίντεο, δυστυχώς, πρέπει να το πω αυτό,
Αν σας άρεσε αυτό το βίντεο, αφήνετε ένα σχόλιο κάτω
ή ένα like κάτι,
κάνετε μια εγγραφή και πατάτε το καμπανάκι για να βλέπετε τα βίντεο όποτε ανεβαίνουν
και πιστέψτε με αυτό με βοηθάει τόσο πολύ
μου δίνει τόσο μεγάλο κίνητρο για να προσπαθώ ολοένα και περισσότερο
και να βελτιώνω την όλη κατάσταση
το κανάλι, τον εξοπλισμό και τα βίντεο μου
Να είστε καλά και να Χαμογελάτε
και να παλεύετε στη ζωή σας για αυτά που αγαπάτε πραγματικά να κάνετε
Μόνο τότε θα ζήσετε πραγματικά
Φιλάκια πολλά, τα λέμε την επόμενη Κυριακή
με μία νέα ιστορία δική μου ή δική σας
φιλάκια
