Πώς φτάσαμε να ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι πιθανά; ||||||||||possible Wie kommt es, dass wir in einer Zeit leben, in der alles möglich ist? How did we come to live in an age when anything is possible? Como é que chegámos a viver numa época em que tudo é possível?

[00:43] «ΠΕΡΝΑΩ ΧΑΛΙΑ, αλλά νιώθω τύψεις να παραπονιέμαι με όλα αυτά που συμβαίνουν», μου έγραψε μια φίλη στο WhatsApp. ||||guilt||complain||||||||||| «Ζήσαμε τα καλύτερά μας χρόνια έως το 2005», έγραψε ένας γνωστός μου με μια δόση νοσταλγίας στο Τwitter. Tην ίδια ώρα, κάτω από μια γλυκανάλατη φωτό μιας influencer που διαφήμιζε το ταξίδι της στο Παρίσι, κάποιος σχολίασε: «Στην Ουκρανία βομβαρδίζουνε παιδάκια κι εσείς μας τρίβετε το ταξιδάκι σας στη μούρη. ||||||syrupy|photo||||was advertising|||||||||||||||rub|||||face Λίγη ντροπή δεν έχετε;».

Aναρωτιέμαι πώς φτάσαμε πάλι σε αυτό το τοξικό κοκτέιλ κατάθλιψης, τύψεων, γλυκερής νοσταλγίας και ηθικολογίας. |||||||toxic||of depression|guilt|syrupy||| I wonder how we got back to this toxic cocktail of depression, guilt, sugary nostalgia, and moralizing. Από τη μια να αναρωτιόμαστε αν δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε ή να νιώθουμε χάλια, και από την άλλη να ανεχόμαστε για άλλη μια φορά την αφοριστική ατάκα «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με το Χ», όπου Χ μπορεί να είναι το οτιδήποτε. ||||||||||||||||||||||||absolutist|catchphrase||||||||||||||||| On one hand, we question whether we are entitled to complain or feel terrible, and on the other, we once again tolerate the definitive remark 'the world is burning and you're worried about X,' where X can be anything. Όλα αυτά μετά από μια κρίση και μια πανδημία που μας έχουν αφήσει περίπου συναισθηματικά ανάπηρους. |||||||||||||||emotionally disabled All this after a crisis and a pandemic that have left us nearly emotionally disabled.

Πολλές φορές στη διάρκεια της κρίσης σκεφτόμουν: «Όταν φτιάξουν τα πράγματα και έχω χρόνο, θα γράψω ένα βιβλίο». Many times during the crisis, I thought: 'When things get better and I have time, I will write a book.' Υποσυνείδητα μάλλον πίστευα πως η κρίση θα τελείωνε φαντασμαγορικά. ||||||||spectacularly I probably subconsciously believed that the crisis would end spectacularly. Ένα ηλιόλουστο πρωινό θα έπεφταν δέκα κανονιές από τον Λυκαβηττό και θα βγαίναμε όλοι χορεύοντας στους δρόμους πλούσιοι και με κομφετί στα μαλλιά. ||||would fall||cannon shots|||||||||||||||| On a sunny morning, ten cannon shots would echo from Lycabettus, and we would all emerge dancing in the streets, rich and with confetti in our hair. Δεν κατάλαβα πότε και αν τελείωσε η κρίση. I didn't understand when and if the crisis ended. Ακόμα αναρωτιέμαι. I am still wondering.

Στο δεύτερο lockdown έλεγα συνέχεια: «Όταν τελειώσει η πανδημία θα διοργανώσουμε ένα πελώριο πάρτι. ||||||||||organize||| During the second lockdown, I kept saying: 'When the pandemic is over, we will organize a huge party.' Θα αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και θα φιλιόμαστε με μανία». |||||kiss each other|| We will hug tightly and kiss passionately. Στο μυαλό μου όλα θα είχαν ένα ξεκάθαρο τέλος, θα τερματίζαμε σαν δρομείς μετά από αγώνα δρόμου, εξοντωμένοι, αλλά μεθυσμένοι από χαρά. |||||||||||||||||exhausted|||| In my mind, everything would have a clear ending; we would finish like runners after a race, exhausted but intoxicated with joy. Αντί γι' αυτό, η πανδημία ξεθυμαίνει και αναζωπυρώνεται σαν ένα κακό, ατελείωτο χανγκόβερ, αφήνοντας πίσω της ένα μούδιασμα που καλύπτει τα πάντα σαν ένα λεπτό στρώμα διάφανης γλίτσας. |||||||rekindles|||||hangover||||||||||||thin||transparent|slime Instead, the pandemic fades and rekindles like a bad, endless hangover, leaving behind a numbness that covers everything like a thin layer of transparent slime.

Νομίζω πως αυτό που έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε πια είναι το πιο τρομακτικό απ' όλα: δεν υπάρχει «μετά». |||||||realizing|||||||||| Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το φανταζόμασταν, ως μια επιστροφή στην προηγούμενη ζωή μας. At least not in the way we imagined, as a return to our previous life. Πυρηνικά εργοστάσια παίρνουν φωτιά, φάλαινες ξεβράζονται στα ρηχά, οι αγγελίες για δουλειές θυμίζουν αρκτικόλεξα ή γιαπωνέζικα σουντόκου. |||||||||||||acronyms||| Nuclear plants are catching fire, whales are washing up on shore, job advertisements resemble acronyms or Japanese sudoku. Όλα είναι πιθανά. Everything is possible. Δεν υπάρχει το μετά, μόνο το τώρα.

Η κρίση ξεκίνησε το 2009. Έχουν περάσει δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Ήμασταν 20κάτι και πλέον γίναμε σαράντα, περιμένοντας συνέχεια το «μετά». We were in our twenties and now we've become forty, constantly waiting for the 'after'. Ίσως, αν αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει το μετά, όπως το φανταζόμαστε, η ζωή μας να γίνει πολύ πιο εύκολη. ||accept|||||||||||||||| Perhaps, if we accept that there is no 'after' as we imagine it, our life might become much easier. Τι νόημα έχουν οι συνεχείς αναβολές των επιθυμιών μας ή η άρνηση των συναισθημάτων μας; Προφανώς δεν είμαστε ούφο, βλέπουμε και νιώθουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά το να νιώθουμε ενοχικά για τα συναισθήματά μας, να ζούμε σε ένα συνεχές μούδιασμα και να απορρίπτουμε τη χαρά και την ομορφιά ποιον ακριβώς βοηθάει; Και πώς μπορούμε να νιώσουμε καλύτερα, τη στιγμή που τα πάντα γύρω μας μοιάζουν να καταρρέουν; |||||postponements||||||denial||emotions||||||||||||||||||||||||||continuous||||reject||||||||||||||||||||||||are collapsing What is the point of the continuous postponements of our desires or the denial of our feelings? Obviously, we are not aliens; we see and feel what is happening around us, but who exactly does it help to feel guilty about our feelings, to live in a constant numbness, and to reject joy and beauty? And how can we feel better at a time when everything around us seems to be falling apart?

Ίσως, όπως έγραψε η Amanda Ruggeri στο κείμενο __Ένας αρχαίος οδηγός για αβέβαιους καιρούς__ στο ΒΒC Future, ήρθε η ώρα να ξαναδιαβάσουμε τους στωικούς φιλόσοφους. ||||Amanda Ruggeri|||||||||||||||||||| Perhaps, as Amanda Ruggeri wrote in the text An Ancient Guide to Uncertain Times in BBC Future, it is time to revisit the Stoic philosophers. Τα αξιώματα των στωικών είναι πιο πολύτιμα από ποτέ, γράφει η Ruggeri. |||Stoics|||||||| The principles of the Stoics are more valuable than ever, Ruggeri writes. Μας διδάσκουν τη σημασία του να ξεχωρίζουμε τι μπορούμε να ελέγξουμε και τι όχι, μας θυμίζουν πως η αλλαγή και η απώλεια είναι κομμάτι της ζωής, μας προτρέπουν να ετοιμαζόμαστε πάντα (και) για το χειρότερο, να βοηθάμε αυτούς που το χρειάζονται, αλλά και να προστατεύουμε τον εαυτό μας ψυχολογικά. ||||||||||control|||||remind|||||||||||||||||||||||||||||protect|||| They teach us the importance of distinguishing what we can control and what we cannot, remind us that change and loss are part of life, urge us to always prepare (also) for the worst, to help those in need, but also to protect ourselves psychologically.

Και κάτι ακόμα: οι στωικοί φιλόσοφοι πίστευαν πως έπρεπε να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να νιώσει βαθιά όλα τα συναισθήματα, ακόμα και τα αρνητικά. ||||stoics|||||||||||||||||||| «Είναι καλύτερα να νικάμε τη θλίψη μας από το να την ξεγελάμε», έγραψε ο Σενέκας. ||||||||||||||Seneca Εναλλακτικά, βέβαια, και λίγο μούδιασμα ίσως να μην κάνει κακό. Όπως έγραψε και ο Φοίβος Δεληβοριάς: «Θα βάλω Netflix και θα πεθάνω». |||||Delivorias||||||

__Εκφώνηση: Μαρία Δρουκοπούλου__ Statement||