Part 18
Tomek spojrzał na tropiciela. Krajowiec mrugnął okiem i dał mu znak głową, aby oddalił się z nim poza obóz. Tomek natychmiast zapomniał o kolczatkach. Zachowanie się przyjaciela wskazywało, że musiał odkryć coś ciekawego, co pragnie zataić przed innymi.
Zaledwie znaleźli się poza obozem, Tomek zaraz zapytał:
- Czyje ślady wytropiłeś. Tony?
- Widziałem dwa koala (73) - poinformował krajowiec szeptem.
73 Koala (Phascolarctus cinercus) należy do rodziny torbaczy.
- Czy mówiłeś już komu o tym? - gorączkowo indagował Tomek.
- Nie trzeba mówić innym, my sami je złapać - uspokoił go Tony.
- Kiedy wyruszamy na polowanie?
- Jeszcze czas. W dzień gorąco, one spać ukryte w liściach na gałęziach wysokie drzewa. Dopiero pod wieczór one szukać jeść. Koala mądre, nie męczyć się w upał. Dlaczego człowiek miałby być głupszy od nich?
- One mogą oddalić się z miejsca, w którym je widziałeś? - niepokoił się Tomek.
- Nie bój się, koala chodzić bardzo wolno, my znaleźć je na pewno.
- Dobrze, Tony, zrobimy tak, jak radzisz...
Całe popołudnie Tomek unikał towarzyszy. Obawiał się zdradzić przed nimi podnieconym wyrazem twarzy. Cóż to będzie za niespodzianka, jeśli z Tonym przyniosą do obozu koala, zwanego też niedźwiedziem workowatym! Koala żyje wprawdzie w Australii wschodniej od Queenslandu po Wiktorię, lecz ze względu na małą liczbę dotąd złapanych okazów, niewiele wiedziano o jego sposobie życia. Tomek doskonale orientował się, jak bardzo zależało uczestnikom ekspedycji na schwytaniu niedźwiadka.
Po nocnych łowach Wilmowski zazwyczaj zarządzał krótką przerwę w polowaniu. Tego właśnie wieczoru wszyscy mieli wcześniej udać się na spoczynek. Mimo to nikt się nie zdziwił, gdy tuż przed zmierzchem Tony oświadczył, iż ma zamiar rozejrzeć się za nowymi śladami zwierząt. Tomek natychmiast wyraził gotowość wyruszenia z nim i wkrótce obydwaj znaleźli się z dala od obozu.
Tony szedł pewnie, jakby kroczył ulicami dobrze mu znanego miasta. Po pół godzinie dotarli do miejsca, gdzie wśród buszu wyrastały wysokie drzewa eukaliptusowe. Krajowiec przez chwilę penetrował wzrokiem korony drzew, potem wyciągnął rękę i wskazując kierunek, odezwał się:
- Koala już się zbudziły! Czy widzisz je?
- Widzę, widzę, Tony! Och, jakie śliczne - zawołał Tomek, z upodobaniem przyglądając się niedźwiadkom.
Na dobrze ulistnionej gałęzi drzewa siedział koala, a pod nim drugi wspinał się po grubym konarze. Nie przejmując się niczym, niedźwiadki australijskie, podobnie jak wiewiórki, przednimi łapkami przytrzymywały gałęzie i odgryzały poszczególne liście. Poruszały się na drzewie tak wolno, że często używana dla nich nazwa „australijskie leniwce" wydała się Tomkowi bardzo uzasadniona.
Obserwowanie niedźwiadków sprawiało chłopcu dużą przyjemność i ani się spostrzegł, jak mrok wkradł się między drzewa. Tony pierwszy zwrócił na to uwagę mówiąc:
- Później przyglądać się, teraz my złapać koala. Zaraz wieczór, wtedy nic nie widzieć.
- Masz rację, ale w jaki sposób schwytamy niedźwiadki?
- Ty wejść na drzewo.- Zarzucisz pętlę sznura na koala i opuścisz go do mnie na ziemię.
- Czy przypuszczasz, że one nie będą się broniły?
- Nic się nie bać. Koala bardzo łagodny. To nie kolczatka! - z humorem odparł Tony. Tomek przewiesił sznur przez ramię, po czym szybko zaczął się wspinać na drzewo. Koala na niższej gałęzi wcale nie zwracał uwagi na Tomka, który bez przeszkód dotarł blisko do niego. Teraz zdjął z ramienia sznur i zgrabnym ruchem zarzucił pętlę na kark koala. Początkowo niedźwiadek opierał się łapami o pień drzewa, lecz gdy młody łowca zacisnął pętlę, dał się ująć bez dalszego sprzeciwu. Dłonie Tomka zagłębiły się w puszyste futerko pachnące liśćmi eukaliptusowymi, czyli głównym pożywieniem zwierzątka. Tomek opasał misia sznurem i wolno opuścił na ziemię. Tam odebrał go Tony. Z kolei Tomek zaczął wspinać się wyżej na konar drzewa w pogoni za drugim koala. Ten również po krótkim i niezbyt zaciętym oporze został wzięty do niewoli.
Było już zupełnie ciemno, gdy obydwaj łowcy powracali do obozu. Uszczęśliwiony Tomek pospieszał za Tonym. Każdy z nich dźwigał jednego koala. Ku zdziwieniu Tomka niedźwiadki szybko pogodziły się ze swoim losem.
Na wieść o schwytaniu koala wszyscy uczestnicy ekspedycji powybiegali z namiotów. Chcieli jak najprędzej przyjrzeć się puchatkom, które do złudzenia przypominały dziecięce pluszowe misie-zabawki.
Długość ciała każdego niedźwiadka osiągała około sześćdziesięciu centymetrów, a wysokość w kłębie dochodziła do trzydziestu. Miały mocne, krępe tułowia pozbawione ogona. Na dużej głowie, o tępo ściętym pysku widniały wielkie uszy pokryte puszystym włosem. Ciało ich porastało wspaniałe, miękkie futerko, z wierzchu rdzawoszare, podczas gdy na brzuchu miało odcień żółtawobiały. Obie pary nóg opatrzone były pięcioma palcami o silnych pazurach i stanowiły doskonale wykształcone narządy chwytne. Jak już później się przekonano, ich przednie łapy miały po dwa palce wewnętrzne przeciwstawne trzem pozostałym, a na tylnych silny, pozbawiony pazura jeden palec wewnętrzny przeciwstawiony czterem innym. Tony uśmiechał się i rad był obserwując dumę Tomka, z jaką przyjmował on powinszowania od starszych towarzyszy.
W ciągu następnych dni przewidziane były zasadzki na szczury kangurowe (74), zwane tutaj potoru. Łowiono także wombaty(75) podobne do naszych świstaków i tropiono lisy workowate(76), żyjące na drzewach.
74 Szczury kangurowe (Potoroina) stanowią najmniejsze gatunki rodziny zwierząt workowatych skaczących.
75 Wombaty (Phascolomyidae) należą do torbaczy. Znamy ich obecnie trzy gatunki, mało różniące się wyglądem i obyczajami. Wszystkie zamieszkują gęste lasy. Ich geograficzne rozmieszczenie: Tasmania i wyspy Cieśniny Bassa oraz południowa Australia.
76 Lis workowaty (Trichosurus vulpecula) zwany również kuzu.
W przerwach pomiędzy poszczególnymi wypadami łowcy musieli wykonywać wiele pilnych prac. Różnorodność chwytanych zwierząt wymagała przygotowania odpowiednich pomieszczeń, umożliwiających im pomyślne przetrwanie najgorszego dla nich pierwszego okresu niewoli.
Dotychczasowy wynik łowów wprawiał uczestników wyprawy w doskonały nastrój, mimo że upały stawały się coraz bardziej dokuczliwe. Nawet podczas nocnych polowań nie zaznali ochłody. Nic więc dziwnego, że wszyscy niecierpliwie oczekiwali na wypad w pobliskie góry, o znacznie niższych temperaturach dnia i nocy. Toteż, kiedy w końcu rozpoczęli przygotowania do polowania na skalne kangury, Wilmowski był przekonany, że Tomek z radością przyjmie tę wiadomość. Ku jego zdziwieniu chłopiec oświadczył, że woli pozostać w obozie.
- Będę pilnował zwierząt - tłumaczył ojcu. - Niektóre z nich źle czują się w niewoli, a są przecież takie miłe i zabawne.
Wilmowski zgodził się na propozycję syna. Wydawało mu się, że osaczanie skalnych kangurów w rozpadlinach górskich mogło przedstawiać pewne niebezpieczeństwo dla impulsywnego oraz przedsiębiorczego chłopca. Tomek pozostał w obozie, pozwalając towarzyszom zabrać Dingo na polowanie. Oprócz Tomka wyznaczono jeszcze dwóch ludzi dla doglądania zwierząt.
Wilmowski nie opuszczałby obozu z takim spokojem, gdyby w chwili odjazdu zwrócił na syna baczniejszą uwagę. Przymrużonymi oczyma chłopiec spoglądał na jeźdźców i juczne konie obładowane małymi klatkami na kangury. Na jego ustach czaił się wiele mówiący uśmiech.
Dwaj marynarze pozostawieni w obozie mieli zbyt dużo zajęcia, aby mogli poświęcić więcej uwagi chłopcu, korzystającemu zawsze z dużej swobody. Żaden z nich nie oponował, gdy Tomek oświadczył, że zamierza urządzić małą wycieczkę. Wkrótce ze sztucerem pod pachą opuścił obozowisko. Szybkim krokiem podążył w górę strumyka, wypływającego z głębokiego parowu.
Tomek od wielu już dni miał ochotę na samodzielną wycieczkę. Doświadczenie nabyte podczas wędrówek z Tonym po buszu wyrobiło w nim pewność siebie, czekał więc jedynie okazji, by zrealizować swój plan. Według zapewnień Bentleya znajdowali się teraz na terenach badanych kilkadziesiąt lat temu przez Strzeleckiego. Tomek marzył o tym, aby jakoś upamiętnić swój pobyt w Australii. Najprostszą drogą do osiągnięcia celu wydawało mu się dokonanie jakiegoś niezwykłego czynu. Dlatego też postanowił nie wziąć udziału w wyprawie na skalne kangury, a czas nieobecności opiekunów wykorzystać na samotny wypad.
Bez jakichkolwiek obaw zagłębił się w kręty, porośnięty wysokimi drzewami parów. Podążył w górę strumienia, który spływając po skalnych stopniach tworzył strome, malownicze wodospady. Skaliste ściany szerokim półkolem ogarniały głęboki parów, napełniając go przyjemnym cieniem. Około południa Tomek znajdował się już daleko od obozu. Okolica wydawała się dzika i nie zamieszkała nawet przez czworonogi, lecz chłopiec śmiało szedł naprzód. Nie mógł zabłądzić idąc wzdłuż strumienia. Parów zwężał się coraz bardziej. Tuż przed ostrym zakrętem zagrodził Tomkowi drogę skalny blok. Zniechęcony ponurą dzikością miejsca już miał zawrócić, gdy naraz wydało mu się, że za pobliską skałą rozległy się ludzkie głosy.
„Cóż to za ludzie mogą znajdować się na takim pustkowiu?" pomyślał. Wydawało mu się, że nie tracąc czasu powinien zawrócić do obozu, lecz ciekawość przykuwała go do miejsca. Nasłuchiwał chwilę. Nie miał wątpliwości. Jacyś ludzie rozmawiali za skalną ścianą. „Spojrzę na nich z daleka i wracam do obozowiska" zadecydował. Ostrożnie wdrapał się na olbrzymi głaz. Podpełznął na brzuchu do krawędzi. Teraz mógł spojrzeć poza zakręt parowu. Wychylił głowę i zaraz zamarł w bezruchu. Skaliste ściany za zakrętem rozszerzały się półkolisto, zamykając parów. Strumień spływał w dół głęboką rozpadliną i rozlewał się szeroko, tworząc dość duży zbiornik wody, zatrzymywanej w tym miejscu przez wysoki skalny próg.
Tuż nad brzegiem strumienia rozłożone było małe obozowisko. Dwóch mężczyzn toczyło gwałtowną rozmowę siedząc przy tlącym się ognisku. W pierwszej chwili obydwaj wydali się Tomkowi ogromnie do siebie podobni. Długie jasne brody opadały im na piersi, a całe ich twarze pokrywał gęsty zarost. Wkrótce jednak zorientował się, ze jeden z nich był znacznie młodszy.
- Twoja to będzie wina, jeśli spotka nas nieszczęście - mówił młodszy podniesionym głosem. - Jak można tak lekkomyślnie ryzykować.
- Jedno ryzyko mniej lub więcej nie gra już roli w naszym położeniu - odparł starszy. - Czy mamy jakiekolwiek inne wyjście?
- Gdyby on był na naszym miejscu, dawno skończyłby z nami - zawołał młodszy. - Podłość patrzyła mu z oczu od pierwszej chwili.
- Nigdy nie splamiłem rąk ludzką krwią. Skąd te podejrzenia, że Tomson chce pozbawić nas naszego udziału? - zapytał starszy.
- Dlaczego nie powraca tak długo? - odpowiedział młodszy pytaniem.
- Już sześć razy wyprawiał się do osiedla po zapasy i wszystko było w porządku. Dlaczego teraz miałoby być inaczej? - zastanowił się starszy. - Wydaje mi się, że zbyt długo przebywamy na tym bezludziu. Nerwy odmawiają nam posłuszeństwa.
- To prawda, czas kończyć z tym wszystkim - odezwał się już spokojniej młodszy mężczyzna. - Widok złotego piasku niezbyt dobrze działa na umysł człowieka. Trzeba było nam od razu zwinąć manatki, gdy licho przyniosło tu tych łowców zwierząt.
- Wyglądają na przyzwoitych ludzi - uspokoił go starszy. - Zgadzam się wszakże z tobą, że we własnym interesie musimy unikać wszelkiego rozgłosu.
- O to mi właśnie chodzi, ojcze - potwierdził młodszy mężczyzna. - Im wcześniej rozstaniemy się z Tomsonem, tym lepiej dla nas. Wzrok, jakim spogląda na złoty piasek, daje mi wiele do myślenia.
- Po powrocie Tomsona podzielimy złoto na trzy części i rozejdziemy się w swoje strony - zadecydował starszy.
- Źle zrobiliśmy, pozwalając mu teraz iść po zapasy.
- Nie było innego wyjścia - padła odpowiedź. - Stanowimy siłę dwóch na jednego. Ojciec i syn nie posprzeczają się przecież o złoto. Gdyby natomiast któryś z nas pozostał z Tomsonem sam na sam... nie obyłoby się bez walki i mordu. Tylko przewaga naszych sił powstrzymuje go od jawnej zaczepki.
Tomek słuchał tej rozmowy z zapartym tchem. Zrozumiał, że w parowie rozgrywa się dramat, którego podłożeni było złoto. Dwaj brodacze rozmawiali zapewne o nieobecnym w obozie trzecim swoim wspólniku. Tomek nie mógł zrozumieć, dlaczego ci trzej mężczyźni nie mogli się pogodzić? Dlaczego rozmawiają o walce i zabijaniu? Przecież powinni być zadowoleni, jeśli naprawdę udało im się znaleźć złoto w tym dzikim parowie. „A więc tak wyglądają ludzie, którzy znaleźli złoto? - rozmyślał. - Jakie to szczęście, że nie mam z tym nic wspólnego. Muszę uciekać stąd jak najszybciej, zanim nadejdzie ten trzeci poszukiwacz, którego dwaj brodacze tak się obawiają".
Jeszcze raz spojrzał w parów, aby przyjrzeć się obozowisku poszukiwaczy złota. Obok blaszanego koryta leżały na brzegu strumienia jakieś płaskie naczynia i sita. Mały namiot stał tuż pod skalną ścianą. To było wszystko. „Brr, jak tu ponuro i smutno" mruknął Tomek cofając się powoli na czworakach.
Nagle tuż nad jego głową rozległ się głośny, przeciągły śmiech. Tomek przeraził się ogromnie, wyobrażając sobie, że to trzeci poszukiwacz złota nadszedł niespodziewanie i odkrył jego obecność. Porwał się na nogi gotów do ucieczki, lecz w tej chwili przeciągły śmiech zabrzmiał po raz drugi. Zdumienie ogarnęło Tomka. Zamiast ponurego poszukiwacza złota ujrzał ptaka o potężnym dziobie, który, przekrzywiwszy łepek, wydawał głos tak łudząco przypominający ludzki śmiech.
„To jest na pewno kookaburra"(77) pomyślał Tomek.
77 Kookaburra - nazwa nadana przez krajowców największemu z zimorodków - łowcy olbrzymowi (Dacelo gigas). Ze względu na wydawany przez niego głos, przypominający gardłowy śmiech, zyskał sobie nazwę „Śmiejącego Jasia".
Zanim zdążył ochłonąć, w parowie rozległ się donośny krzyk. Głośny chichot kookaburry zwrócił uwagę obydwu brodaczy na skalny blok. Promienie słoneczne odbiły się o błyszczącą lufę sztucera, gdy Tomek przestraszony śmiechem porwał się na nogi. Brodacze ujrzeli męską głowę i błysk broni. Jeden z nich chwycił starą flintę, a drugi rewolwer. Dodając sobie krzykiem odwagi, zaczęli szybko wspinać się na skałę.
Krzyki poszukiwaczy złota niemal sparaliżowały chłopca. Dopiero gdy ujrzał blisko siebie kosmatą rękę i brodatą twarz mężczyzny, nieopisany strach przywrócił mu siły.
- Ratunku...! Ratunku, mordercy! - krzyknął rozpaczliwie i rzucił się do ucieczki.
Echo powtórzyło wielokrotnie jego bezskuteczne wołanie o pomoc. Brodacze ujrzeli umykającego chłopca. Pobiegli za nim olbrzymimi susami. Ktokolwiek to był, należało go unieszkodliwić. Nie mieli wątpliwości, że podsłuchał ich rozmowę. Na szczęście stary poszukiwacz złota zapanował nad swym zdenerwowaniem. W ostatniej niemal chwili podbił lufę flinty synowi, który mierzył do Tomka. Rozległ się wprawdzie huk strzału, lecz kula przeszyła powietrze, przelatując wysoko nad głową umykającego chłopca!
- Durniu, to nie jest Tomson! - krzyknął gniewnie stary poszukiwacz. - Zatrzymaj go tylko, to wystarczy!
Młody brodacz odrzucił broń i pognał za chłopcem. Świst kuli podziałał na Tomka jak smagniecie batem. Uciekał, ile tylko starczyło mu sił, i chyba zdołałby umknąć szczęśliwie, gdyby nie zawadził stopą o wystający z ziemi korzeń drzewa. Gwałtowne szarpnięcie za nogę powaliło go na ziemię. Nim zdołał się podnieść, brodacz - sapiąc jak miech kowalski - chwycił go żelaznym chwytem za kark.
- Ratunku! - krzyknął Tomek.
- Milcz, jeśli ci życie miłe! - gniewnie syknął poszukiwacz złota.
- Niech mnie pan nie zabija, ja... nic nie słyszałem - powiedział Tomek drżącym głosem.
Oświadczenie to upewniło brodacza, że chłopiec podsłuchał jego rozmowę z ojcem.
- Czego tu szukałeś, mów prawdę? - zapytał groźnie.
- Wybrałem się na wycieczkę...
- Nie kłam! Tomson nasłał cię na nas.
- To nieprawda! Skąd mógłbym znać takiego strasznego człowieka?
- Więc słyszałeś, co mówiliśmy o Tomsonie - mruknął poszukiwacz złota.
Tomek spostrzegł teraz, że palnął głupstwo, lecz było za późno na dalsze zaprzeczanie. Zamilkł przestraszony, a poszukiwacz złota zarzucił go sobie na plecy i poniósł z powrotem do obozu. Wkrótce też zbliżył się do starszego mężczyzny.
- Podsłuchał naszą rozmowę - poinformował go krótko, sadzając Tomka na ziemi.
- Jak się nazywasz i kim jesteś? - zapytał starszy mężczyzna, obrzucając Tomka badawczym wzrokiem.
- Jestem Tomasz Wilmowski. Łowię z ojcem zwierzęta do ogrodów zoologicznych - odparł Tomek.
- Zaraz tak pomyślałem. Jesteś z obozu na polanie?
- Tak jest, naprawdę. Pan mi wierzy, że nie znam żadnego Tomsona? Wybrałem się na wycieczkę. Już miałem wracać do obozu, aż naraz usłyszałem wasze głosy.
- Dlaczego podsłuchiwałeś?
- Byłem ciekaw, kto to rozmawia na tym pustkowiu. Później przestraszyłem się. W końcu ten ptak ze swoim śmiechem...
- Ha, nie ma rady! Musimy zatrzymać cię w obozie aż do chwili wyniesienia się stąd - powiedział starszy poszukiwacz złota. - Gdzie jest twój ojciec?
- Wyruszył na polowanie na skalne kangury. Proszę mnie puścić do obozu. Naprawdę nie powiem nikomu ani słowa.
- Kiedy powraca, ojciec z polowania? - pytał dalej poszukiwacz, nie zwracając uwagi na prośbę chłopca.
- Za dwa lub trzy dni. Pan przecież pozwoli mi odejść, prawda?
- Ilu ludzi pozostało w obozie?
Tomkowi wydało się, że jeżeli powie prawdę, to brodacze urządzą napad na obóz. Odparł więc szybko:
- W obozie pozostało kilku marynarzy, oni widzieli, w którym kierunku udałem się na wycieczkę.
- No, tylko nas nie strasz - mruknął młodszy.
- Nie ma co dłużej gadać. Zwijamy natychmiast manatki i wiejemy bez względu na to, czy Tomson powróci - stanowczo powiedział starszy. - Chłopiec ma rację. Oni na pewno będą go szukali.
- Jestem pewny, że będą szukali - szybko potwierdził Tomek.
- Przywiąż go do drzewa! - rozkazał starszy poszukiwacz.
Tomek nie opierał się. Tymczasem drugi brodacz nie tracił czasu. Wydobył z namiotu duży worek, po czym zaczął pakować skromny dobytek. Przyrządy do płukania złota powrzucał w krzewy. Już składał namiot, gdy nagle rozległ się chrapliwy głos:
- Do góry łapy, przeklęte szczury!
Obydwaj brodacze znieruchomieli spoglądając na skalny blok. Tomek spojrzał tam również. Ogarnęło go przerażenie. Pięciu rosłych drabów stało na skale. Dłonie ich zaciskały się na rękojeściach rewolwerów wymierzonych w poszukiwaczy złota.
- Co to ma znaczyć, Tomson? - zapytał starszy brodacz, nieufnie spoglądając na napastników.
- Bezczelność twoja równa się twej głupocie, Johnie O'Donell - odparł Tomson. - Ptaszki przygotowały się do opuszczenia gniazda, pozostawiając starego kompana na lodzie?! No, no! Ojciec wart swego podstępnego synalka!
- Głupstwa pleciesz, Tomson! - rzekł stary O'Donell. - Zaraz się o tym przekonasz!
Tomson roześmiał się cynicznie i odpowiedział:
- Od dawna przeczuwałem, że będziecie chcieli wystrychnąć mnie na dudka! Haruj z nami przez sześć długich miesięcy, głupi Thomsonie, a potem podzielimy się sprawiedliwie wydobytym złotem. Zaledwie jednak wyruszyłem z obozu po prowianty dla nas wszystkich na drogę, zaraz przygotowaliście się do odlotu. Oj, wy głupcy! Trafiliście na mądrzejszego od siebie. Oto moi kompani, którzy są teraz świadkami waszej zdrady i dopilnują podziału złota! Miła niespodzianka dla was, co?
- Kłamiesz Tomson! - zaoponował stary O'Donell. - Gadasz nieprawdę i dobrze wiesz o tym!
- Kłamię? A manatki spakowane do czmychnięcia? ! - Likwidujemy obóz jedynie dlatego, że jacyś obcy łowcy zwierząt wyśledzili nas w parowie i teraz wiedzą, po co tu siedzimy - wyjaśnił stary O'Donell. - Oto dowód! Dłoń starego wyciągnęła się w kierunku Tomka przywiązanego do drzewa.
- Co widzę? Porwaliście i uwięziliście chłopca? - obłudnie zdziwił się Tomson. - No, no! Taka zabawa nie ujdzie wam na sucho. Łapy do góry!
- Ej, Tomson! Widzę, że szukasz z nami zwady! - krzyknął młodszy O'Donell. Tomson zmierzył przeciwników przenikliwym, czujnym wzrokiem, po czym powiedział:
- Zawsze znajduję to, czego szukam! Porwanie chłopca stawia was obydwóch poza prawem. Łapska do góry!
Tomek przerażony z zapartym tchem przyglądał się tej pełnej dramatycznego napięcia scenie.
Tymczasem w oczach młodego poszukiwacza złota przewinął się błysk gniewnej determinacji. Nagłym ruchem wydobył z pochwy rewolwer. Tomson bez chwili wahania nacisnął spust trzymanego w dłoni rewolweru. Huknął strzał. Twarz młodego O'Donella wykrzywiła się w bolesnym grymasie, lecz mimo to broń jego plunęła ogniem.
Tomson pochylił się, twarz jego pokryła się bladością. Po chwili wolno stoczył się ze skały i z rozkrzyżowanymi ramionami legł bez ruchu niemal u stóp poszukiwaczy złota.
- Nie strzelajcie! - krzyknął ostrzegawczo stary O'Donell do kompanów Thomsona. - Złoto jest dobrze schowane, nie znajdziecie go bez nas!
Czterech napastników stało niezdecydowanie z bronią gotową do strzału. Naraz szansę na zwycięstwo nieoczekiwanie przechyliły się na ich stronę. Oczy ranionego przez Thomsona młodego O'Donella zaszły mgłą, ciężko osunął się na martwe ciało przeciwnika. - Przegrałeś, stary! - roześmiał się jeden z drabów. - Jest nas czterech, a ty możesz liczyć tylko na siebie. Trzymaj łapy wysoko do góry! Schodzimy do ciebie!
POMOC NADCHODZI
Czterej buszrendżerzy pozbierali broń znajdującą się w obozie, złożyli ją pod skalną ścianą, po czym pozwolili staremu O'Donellowi zająć się rannym synem. Miał on przestrzelone na wylot lewe ramię, ale na szczęście rana nie była zbyt groźna. Wkrótce odzyskał przytomność. Zaledwie ojciec nałożył mu opatrunek, buszrendżerzy związali obydwóch jeńców powrozami. Teraz rozpoczęli gorączkowe poszukiwania złota.
O'Donellowie przyglądali się im w ponurym milczeniu. Byli przekonani, że napastnicy nie znajdą ich skarbu, lecz również zdawali sobie sprawę z beznadziejności swego położenia. Tyle trudu włożyli w wydobycie złotego piasku, na który przypadkiem natrafili na dnie górskiego strumienia, a teraz musieli wszystko utracić za cenę życia. Jeśli dobrowolnie nie oddadzą swej własności, bandyci zabiją ich bez skrupułów. Nie mieli nawet pewności, czy nie zginą po zaspokojeniu żądań buszrendżerów.
- Dobrze schowaliście złoto - pochwalił jeden z bandytów siadając przy O'Donellach. - Szkoda tracić czas na poszukiwania. Jeśli dojdziemy do porozumienia, nic wam się nie stanie.
- Czego chcesz? - krótko zapytał O'Donell.
- Zabiliście naszego kompana. No, pal go licho! Pierwszy pociągnął za cyngiel. Podzielimy złoty piasek na sześć części i każdy z nas weźmie po jednej dla siebie. Zgoda?
- Tomson miał otrzymać trzecią część. Tyle damy wam bez wahania, bo to była jego własność. Pracował na nią.
- Nie tak ostro, staruszku. Jeśli przypieczemy ci pięty, wyśpiewasz szybko, gdzie ukryliście skarb.
- Nie odważycie się na to!
Bandyta roześmiał się chrapliwie. Pochylił się do O'Donella i zapytał:
- Czy nie poznajesz mnie? Przypatrz mi się dobrze!
Twarz buszrendżera wydała się O'Donellowi dziwnie znajoma. Natężył pamięć. Te oczy o zimnym wyrazie... Gdzieś już je widział. Nagle uprzytomnił sobie wszystko. Oczywiście, widział tę twarz i to nie jeden raz. Znajdowała się ona na gończych listach rozwieszonych we wszystkich ważniejszych osiedlach.
- Carter! - zawołał O'Donell.
- No, nareszcie! Czy jeszcze jesteś pewny, że zawaham się przypiec ci pięty? Wiesz już teraz, że wyznaczono nagrodę za dostarczenie władzom mojej głowy.
O'Donell stracił do reszty wszelką nadzieję. Wpadli przecież w ręce Cartera, postrachu wszystkich dróg Nowej Południowej Walii. Tak, ten człowiek nie zawaha się przed niczym dla zdobycia złota.
- Widzę, że dojdziemy do porozumienia - odezwał się Carter, obserwując swą ofiarę.
