ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 (2) CHAPTER 7 (2)

Αν αυτή τη στιγμή βρισκότανε σε κατάσταση να βλέπει και να καταλαβαίνει καλύτερα τη θέση του, αν μπορούσε να ιδεί, έστω και από μακριά, όλες τις δυσκολίες, όλη την απελπισία κι όλα τα εμπόδια που απέμεναν ακόμη να ξεπεράσει, ίσως και τα εγκλήματα που είχε ακόμα να διαπράξει, ώσπου να μπορέσει να ξεγλιστρήσει από δω και να γυρίσει στο σπίτι του, τότε σίγουρα θα παρατούσε' απ' τα τώρα κάθε απόπειρα και θα πήγαινε από μόνος του να παραδοθεί, όχι από φόβο, αλλά από φρίκη και αηδία γι' αυτό που έκανε. If at this moment he were in a condition to see and understand his position better, if he could see, even from a distance, all the difficulties, all the despair and all the obstacles that still remained to be overcome, perhaps even the crimes he had yet to commit, until he could slip away from here and return to his home, then he would surely give up all attempts now, and go and surrender himself, not from fear, but from horror and disgust for it which he did. Η αηδία προ πάντων μεγάλωνε μέσα του και την ένιωθε όλο και περισσότερο, από λεπτό σε λεπτό. Με κανένα τρόπο δεν ήθελε πια να πλησιάσει στην κασέλα. Ούτε καν στην κρεβατοκάμαρα. Σιγά-σιγά όμως το μυαλό του βυθιζότανε σε μια αφηρημάδα, σα μια ονειροπόληση σχεδόν. Μερικές στιγμές αποξεχνιόταν ή, για να το πούμε καλύτερα, ξεχνούσε το ουσιώδες και απασχολιότανε με ασήμαντες λεπτομέρειες. At times he forgot himself, or, to put it better, he forgot the essentials and preoccupied himself with trivial details.

Κοιτάζοντας κατά την κουζίνα είδε σ' ένα σκαμνί έναν κουβά με νερό και σκέφτηκε να πλύνει τα χέρια του και τον μπαλντά.

Τα χέρια του ήτανε γλιτσιασμένα απ' το αίμα. Βούτηξε την κόψη του μπαλντά μες στο νερό, πήρε ένα κομμάτι σαπούνι, που ήτανε σ' ένα ραγισμένο πιατελάκι ακουμπισμένο στο παράθυρο, κι άρχισε να πλένει τα χέρια του και τον ίδιο τον κουβά.

Όταν καθαρίστηκε καλά, τράβηξε τον μπαλντά, έπλυνε πρώτα το σίδερο, κι ύστερα κάθισε κι έτριβε τρία ολόκληρα λεπτά το ξύλο του, που ήτανε καταματωμένο, χρησιμοποιώντας το ίδιο σαπούνι. Ύστερα τα σκούπισε όλα μ' ένα πανί που στέγνωνε κρεμασμένο σ' ένα σκοινί, τεντωμένο σ' όλο το μάκρος της κουζίνας. Αφού έγινε κι αυτό, πήγε κοντά στο παράθυρο και για κάμποση ώρα εξέταζε προσεχτικά τον μπαλντά. Δεν είχε κανένα ίχνος, το ξύλο όμως ήτανε υγρό ακόμα.

Ύστερα, επιθεώρησε το παλτό του, το παντελόνι και τις μπότες του, όσο του επέτρεπε το λιγοστό φως της κουζίνας. Με την πρώτη ματιά, τίποτα δε φαινότανε απέξω. Μόνο οι μπότες του είχανε λίγες κηλίδες. Έβρεξε ένα πανί και τίς καθάρισε. Καταλάβαινε άλλωστε ότι δεν μπορούσε να ιδεί καλά, ότι ίσως να υπήρχαν μερικές λεπτομέρειες εντελώς εξόφθαλμες, που δεν τίς έβλεπε εκείνος. Στην αμηχανία του, στάθηκε μια στιγμή καταμεσίς στο δωμάτιο. Μια σκοτεινή σκέψη τον πλημμύριζε βυθίζοντας τον σε αγωνία: Η σκέψη πως τρελλαινότανε και πως αυτή τη στιγμή δεν είχε τη δύναμη ούτε να σκεφθεί λογικά, ούτε να υπερασπίσει τον εαυτό του, πως δεν έκανε, ίσως, καθόλου, ό,τι έπρεπε να κάνει σε μια τέτοια στιγμή, "θεέ μου! Πρέπει να φύγω' Να φύγω'. ", μουρμούρισε τρέχοντας κατά την πόρτα. Εκεί όμως τον περίμενε μια τρομάρα τέτοια, που δεν την είχε ξανανιώσει ως τώρα στη ζωή του.

Στεκότανε ακίνητος και κοίταζε μη πιστεύοντας στα μάτια του: Η πόρτα, η εξώπορτα απ' όπου έμπαινε κανείς στο χωλ, αυτή η ίδια πόρτα που είχε χτυπήσει και κείνος κι απ' όπου είχε μπεί μέσα, ήτανε μισάνοιχτη, αφήνοντας μια χαραμάδα πλατιά σαν την παλάμη ενός χεριού! He stood motionless and stared in disbelief: The door, the front door through which one entered the hall, this same door which he had knocked on and through which he had entered, was half open, leaving a crack as wide as a palm. one hand! Όλη αυτή την ώρα έμενε ξεκλείδωτη, δίχως συρτή! Η γριά δεν την ξανάκλεισε πίσω της επίτηδες, ίσως, για κάθε ενδεχόμενο. Αλλά, θεέ μου!

Δεν είδε ύστερα την Ελισάβετ; Πώς δεν του πέρασε λοιπόν απ' το μυαλό πως από κάπου θα είχε μπεί για να βρίσκεται μέσα; Γιατί δε μπορεί να μπήκε, βέβαια, από τους τοίχους. Όρμησε κατά την πόρτα κι έβαλε το συρτή. "Όχι, δε χρειάζεται αυτό! "No, you don't need that! Να φύγω πρέπει! Να φύγω!". Τράβηξε πάλι το συρτή και, ανοίγοντας την πόρτα, έστησε τ' αυτί του πάνω απ' τη σκάλα.

Αφουγκράστηκε κάμποση ώρα. Εκεί κάτω, στο βάθος, κάτω απ' την εξώπορτα, καθώς φαίνεται, δυο άνθρωποι φώναζαν δυνατά και μάλωναν με βρισιές: "Ποιοί να 'ναι αυτοί;". Down there, in the distance, under the front door, it seems, two people were shouting loudly and swearing: "Who are they?" Περίμενε με υπομονή. Στο τέλος, έπαψαν απότομα... Είχανε χωρίσει εκείνοι οι δύο. Ετοιμάστηκε τότε να βγεί, όταν, ξαφνικά, μια πόρτα άνοιξε στο επάνω πάτωμα με πάταγο και κάποιος άρχισε να κατεβαίνει σιγ ο μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι.

"Τι πάθανε όλοι τους και κάνουν τόση φασαρία;", σκέφτηκε απότομα. Ξανάκλεισε την πόρτα και περίμενε. Τέλος, όλα σώπασαν, δε φαινότανε ψυχή. Τη στιγμή όμως που έβαζε το πόδι του στο πρώτο σκαλί, άκουσε κάτι βήματα, Έρχονταν από πολύ μακριά ακόμα, απ' το κάτω μέρος της σκάλας ίσως.

Αργότερα θυμήθηκε ξεκάθαρα ότι απ' την πρώτη κιόλας στιγμή που τ' άκουσε, προαισθάνθηκε αμέσως ότι ο άνθρωπος αυτός ερχότανε εδώ, στο τέταρτο πάτωμα, στη γριά! Πώς το μάντεψε; Τι ήτανε κείνο το τόσο ιδιαίτερα σημαντικό που είχανε αυτά τα βήματα; Ήτανε βαριά, όμοια, μάλλον αργά. Ο άνθρωπος αυτός έφτασε στο πρώτο πάτωμα. Να 'τον όμως που ανεβαίνει ακόμα και ο θόρυβος γίνεται πιο δυνατός, πιο δυνατός..Ακούγεται η λαχανιασμένη του ανάσα.

Έφτασε τώρα στο τρίτο πάτωμα! Ο Ρασκόλνικωφ ένιωσε ξαφνικά να κοκκαλώνει, έτσι όπως γίνεται στα εφιαλτικά όνειρα όταν μας κυνηγούν εχθροί: Είναι πολύ κοντά μας, θα μας σκοτώσουν, κι ωστόσο μένουμε σαν καρφωμένοι στη θέση μας, μη μπορώντας να σαλέψουμε τα πόδια ή τα χέρια μας. Ο επισκέπτης άρχισε ν' ανεβαίνει το τέταρτο πάτωμα. Ο Ρασκόλνικωφ μπόρεσε επί τέλους να κάνει ένα πήδημα και να χωθεί βιαστικά στο διαμέρισμα, κλείνοντας πίσω του την πόρτα. Raskolnikov was at last able to make a leap and rush into the apartment, closing the door behind him. Ύστερα έπιασε το συρτή και, αργά-αργά, δίχως θόρυβο σύρτωσε.

Όταν τέλειωσε μ' αυτό, μαζεύτηκε αμέσως πίσω απ' την πόρτα κι έστησε αυτί, κρατώντας την ανάσα του. Ο άγνωστος είχε φτάσει κι αυτός μπροστά στην πόρτα.

Ήτανε τώρα ο ένας αντίκρυ στον άλλο, όπως βρισκότανε κι αυτός πριν από λίγο με τη γριά, όταν τους χώριζε μονάχα το πάχος της πόρτας και αφουγκραζότανε. They were now facing each other, as he had been a while ago with the old woman, when only the thickness of the door separated them and they were listening. Ο επισκέπτης ανάσανε πολλές φορές με δυσκολία... "θα πρέπει να είναι χοντρός και ψηλός", σκέφτηκε ο Ρασκόλνικωφ, σφίγγοντας στο χέρι του τον μπαλντά. Στ' αλήθεια, όλα αυτά έμοιαζαν με όνειρο. Ο επισκέπτης έπιασε το κορδόνι και το τράβηξε με δύναμη. Μόλις αντήχησε ο μεταλλικός ήχος του κουδουνιού, του φάνηκε σα να σάλεψε κάτι στο δωμάτιο. Έστησε τ' αυτί για λίγα δευτερόλεφτα, ακούγοντας με προσοχή.

Ο άγνωστος χτύπησε και δεύτερη φορά, περίμενε λίγο και, ξαφνικά, νευριάζοντας άρχισε να χτυπάει με όλη του τη δύναμη το χερούλι της πόρτας. Ο Ρασκόλνικωφ κοίταζε με τρόμο το συρτή να χοροπηδάει και, έχοντας παραλύσει απ' τον τρόμο, έλεγε πως από στιγμή σε στιγμή θα γλίστραγε πραγματικά. Δεν ήτανε καθόλου απίθανο, ύστερα από τέτοιο τράνταγμα. It was not at all unlikely, after such a jolt.

Σκέφτηκε για μια στιγμή να στηρίξει το συρτή με το χέρι του, αλλά ο άλλος θα το καταλάβαινε. Άρχισε πάλι να τα χάνει, ζαλιζότανε, "θα πέσω", συλλογίστηκε. Ο άγνωστος όμως άρχισε να μιλάει κι έτσι ο Ρασκόλνικωφ ξα-ναβρήκε ξαφνικά τις αισθήσεις του. But the stranger began to speak, and so Raskolnikov suddenly regained his senses.

"Τί διάβολο! "What the hell! Κοιμούνται ή μήπως τίς στραγγάλισαν τις καρακάξες", ούρλιαξε βραχνιασμένα. "Ε, Αλιόνα Ιβάνοβνα, γριά-στρίγκλα! "Hey, Alyona Ivanovna, old strigla! Ελισάβετ Ιβάνοβνα! Ασύγκριτη ομορφιά, ανοιχτέ! Α, τις καταραμένες! θα τον έχουν πάρει για καλά!". they will have taken him for good!". Και, στη λύσσα του, άρχισε να τραβάει το κορδόνι δέκα φορές συνέχεια, όσο πιο δυνατά μπορούσε. Ο άνθρωπος αυτός, δε θα 'τανε, σίγουρα, ξένος και θα ερχότανε εδώ να την αράζει πολύ συχνά.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν κάτι βήματα βιαστικά και ανάλαφρα. Κάποιος άλλος πλησίαζε. Ο Ρασκόλνικωφ δεν τον άκουσε αμέσως που ήρθε. "Είναι δυνατό να μην είναι κανένας μέσα;", φώναξε ο νεοφερμένος καμπανιστά και πρόσχαρα, προχωρώντας κατά τον πρώτο επισκέπτη, που εξακολουθούσε να χτυπάει το κουδούνι. "Is it possible that no one is in?" cried the new-comer boisterously and cheerfully, advancing towards the first visitor, who was still ringing the bell. "Καλησπέρα Κοχ! ".

"Κρίνοντας απ' τη φωνή του, αυτός εδώ θα πρέπει να είναι πολύ νέος", είπε μέσα του ο Ρασκόλνικωφ.

"Τί διάολο πάθανε; Κοντεύω να σπάσω την κλειδαριά", απάντησε ο Κοχ. "Εσύ, όμως, πού με ξέρεις;".

"Ε, καλά τώρα! Δε σου πήρα τρεις παρτίδες συνέχεια στο μπιλιάρδο χθές, στο καφενείο "Γκαμπρίνους";". Didn't I get you three games in a row at billiards yesterday, at the "Gabrinos" cafe?

"Α-ααα! ",

"Ώστε δεν είναι μέσα, ε; Παράξενο! θα 'πρεπε μάλιστα να πω πως είναι τρομερά ανόητο. Πού στην οργή να πήγε η γριά; Την ήθελα".

"Κι εγώ την ήθελα, αγαπητέ μου".

"Τί να κάνω τώρα; Δε μένει άλλο παρά να φύγω και να ξαναγυρίσω..Αλλά, γιατί τότε να μου δώσει ραντεβού; Η γριά-στρίγκλα μου είχε ορίσει και την ώρα. Κι έκανα τόσο δρόμο! Μα, πού στο διάβολο να πήγε; Δεν μπορώ να καταλάβω. Όλο το χρόνο δε σαλεύει καθόλου, την πονάνε τα πόδια της, μουχλιάζει εδώ μέσα. All year she doesn't move at all, her feet hurt, she's getting moldy in here.

Και να την ξαφνικά που μας το στρίβει! And suddenly she twists it for us! ".

"Δε ρωτάμε το θυρωρό;".

"Τί να τον ρωτήσουμε;".

"Πού πήγε και πότε θα γυρίσει".

"Χμ!... Διάβολε_______... να ρωτήσουμε!... Μα, αφού δεν πάει ποτέ της πουθενά;".

Και κούνησε ακόμα μια φορά το πόμολο της πόρτας.

"Να πάρει ο διάβολος! "Damn it! Δε γίνεται τίποτα. Πάμε να φύγουμε".

"Στάσου! ", φώναξε ξαφνικά ο νέος. "Για κοίτα δω! Βλέπεις πως παίζει η πόρτα με το σπρώξιμο;". Do you see how the door plays with the push?"

"Ε, λοιπόν;".

"Αυτό σημαίνει πως δεν είναι κλειδωμένη, αλλά απλώς συρτωμένη. "That means it's not locked, just zipped. Ακούς το τρίξιμο που κάνει ο συρτής;".

"Ε, λοιπόν;"

"Πώς! Δεν καταλαβαίνεις; Πάει να πεί ότι μια τουλάχιστον από τις δυο είναι μέσα στο σπίτι. Αν έβγαιναν και οι δυο θα είχανε κλείσει απέξω την πόρτα με το κλειδί και όχι από μέσα με το συρτή. Να! Ακούς το θόρυβο που κάνει ο συρτής; Αλλά, για να 'χουνε κλείσει από μέσα με το συρτή, πρέπει να , είναι και μέσα. Καταλαβαίνεις; Συνεπώς, είναι εδώ και δεν ανοίγουν".

"Αλήθεια! ", έκανε ο Κόχ κατάπληκτος. "Ώστε μέσα είναι! ".

Κι άρχισε να τραντάζει την πόρτα μανιασμένα.

"Στάσου! ", ξανάπε ο νέος, "Μη χτυπάς! Κάτι το ύποπτο συμβαίνει. Something suspicious is happening. Χτύπησες το κουδούνι, τράνταξες την πόρτα και δεν άνοιξαν. Συνεπώς ή έχουν και οι δυο λιποθυμήσει ή...".

"Τί;".

"Πάμε να βρούμε το φύλακα πιο καλά, να 'ρθει να τίς ξυπνήσει εκείνος".

"Καλά λες, πάμε! ".

Άρχισαν να κατεβαίνουν και οι δυο.

"Στάσου! Μείνε συ εδώ και πάω εγώ να τον φωνάξω".

"Γιατί να μείνω εγώ;".

"Δεν ξέρεις καμμιά φορά τί γίνεται...".

"Ας γίνει κι έτσι".

"Εγώ, ξέρεις, πάω για ανακριτής. "I, you know, am going to be an investigator. Εδώ συμβαίνει οπωσδήποτε κάτι το ύποπτο, ο- πω-σδή-πο-τε", φώναξε πολύ ζωηρά ο νέος και κατέβηκε τη σκάλα τρέχοντας. Ο Κοχ έμεινε μόνος του, τράβηξε ακόμα μια φορά το κορδόνι πολύ σιγά, κι ακούστηκε ένας μονάχα χτύπος του κουδουνιού. Ύστερα άρχισε να κουνάει την πόρτα απ' την πετούγια, απαλά-απαλά, προσεχτικά και φρόνιμα. Την κούναγε πέρα-δώθε, απ' τ' αριστερά προς τα δεξιά, για να βεβαιωθεί ότι ήτανε κλεισμένη μόνο με το συρτή. Τέλος, ξεφυσώντας σα βόδι, έσκυψε να κοιτάξει απ' την κλειδαρότρυπα, αλλά το κλειδί βρισκότανε από μέσα και δεν μπορούσε να ιδεί τίποτα.

Ο Ρασκόλνικωφ στεκότανε όρθιος κι ασάλευτος, σφίγγοντας τον μπαλντά. Τα είχε ολότελα χαμένα και μάλιστα ετοιμαζότανε να χτυπηθεί μαζί τους, όταν θα 'μπαιναν μέσα. Την ώρα που χτυπούσαν την πόρτα και κουβέντιαζαν, σκέφτηκε πολλές φορές να τελειώνει μια και καλή και να τους φωνάξει απ' το άλλο μέρος της πόρτας. While they were knocking on the door and chatting, she thought several times of ending it once and for all and calling out to them from the other side of the door. Μερικές φορές έτσι του ερχότανε να τους βρίσει. "Όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο", είπε για μια στιγμή.

Πέρναγε η ώρα, λεπτό το λεπτό και κανένας δεν ερχότανε. Ο Κοχ άρχισε να νευριάζει.

"Ρε, δε πάει στο διάβολο, στο κάτω-κάτω", φώναξε, χάνοντας την υπομονή του. Κι εγκαταλείποντας τη θέση του, άρχισε να κατεβαίνει και κείνος βιαστικά, κάνοντας μεγάλο σαματά με τις μπότες του στη σκάλα. Τα βήματα του έσβησαν. "Τί να κάνω, θεέ μου! ".

Ο Ρασκόλνικωφ τράβηξε το συρτή και μισάνοιξε την πόρτα. Ησυχία! Ξαφνικά, δίχως να σκεφθεί τίποτ' άλλο ξανάκλεισε όσο μπορούσε καλύτερα πίσω του την πόρτα και όρμησε προς τη σκάλα.

Είχε κιόλας κατεβεί δυο-τρία πλατύσκαλα, όταν ακούστηκε μεγάλη φασαρία στο κάτω πάτωμα. He had already descended two or three flights of stairs, when a great commotion was heard on the lower floor. Πού να τρυπώσει; Δεν υπήρχε πουθενά κανένα μέρος να κρυφτεί. Where to drill? There was nowhere to hide. Ετοιμάστηκε να γυρίσει πίσω και να ξαναμπεί στο διαμέρισμα.

"Α, το δαιμονισμένο! "Ah, the haunted one! Πιάστε τον! Catch him! ".

Κάποιος πετάχτηκε από ένα διαμέρισμα του κάτω πατώματος μπήγοντας μια κραυγή κι άρχισε να κατρακυλάει στη σκάλα ξεσκούφωτος: "Μίτκα! Someone jumped from a lower-floor apartment with a scream and began to tumble down the stairs, naked: "Mitka! Μίτκα! Μίτκα! Μίτκα! Α, που να σε πάρει ο διάβολος! Ah, where the devil will take you! ".

Οι κραυγές τέλειωσαν με κάτι σα στριγκλιά και οι τελευταίοι θόρυβοι ακούγονταν πια στην αυλή. Και σε λίγο, έγινε ησυχία. Την ίδια όμως στιγμή, πολλοί άνθρωποι άρχισαν ν' ανεβαίνουν με μεγάλο θόρυβο τη σκάλα, κουβεντιάζοντας μεταξύ τους δυνατά, θα ήτανε τρεις-τέσσερις. Ο Ρασκόλνικωφ ξεχώρισε την καμπανιστή φωνή του νεαρού. Raskolnikov made out the young man's bell-like voice. "Αυτοί είναι! ".

Ολότελα απελπισμένος πια προχώρησε ίσα κατά πάνω τους. Utterly desperate now, he advanced straight towards them. , "Ας γίνει ό,τι θέλει! , "Let what he will be done! Αν με σταματήσουν, όλα χάθηκαν! Αν μ' αφήσουν να περάσω, και πάλι είναι όλα χαμένα, γιατί θα θυμηθούν πως με είδανε! ".

Κόντευαν τώρα να συναντηθούν, και δεν απόμενε παρά μονάχα ένα πάτωμα. They were about to meet now, and there was only one floor left.

Ξαφνικά, να η σωτηρία! Μερικά σκαλιά μπροστά του, στα δεξιά, βρισκόταν ένα διαμέρισμα άδειο με την πόρτα ανοιχτή. Ήτανε το διαμέρισμα εκείνο όπου δούλευαν οι μπογιατζήδες που, αυτή τη στιγμή, σα να το 'καναν επίτηδες, είχανε φύγει. Σίγουρα, αυτοί θα βγήκανε πριν από λίγο έξω ξεφωνίζοντας. Surely, they would have gone out shouting before a while. Το πάτωμα φαινότανε φρεσκοβαμμένο και καταμεσίς στο δωμάτιο βρισκότανε ένας κουβάς, δίπλα σ' ένα δοχείο με μπογιά και σε μια γωνιά μια μεγάλη ταβανόβουρτσα.

Ο Ρασκόλνικωφ όρμησε μέσα απ' την ανοιχτή πόρτα σαν αστραπή και κόλλησε στον τοίχο. Ήτανε καιρός. Γιατί οι άλλοι είχανε φτάσει κιόλας στο πλατύσκαλο. Ύστερα, έστριψαν και ανέβηκαν στο τέταρτο πάτωμα μιλώντας δυνατά. Περίμενε μερικές στιγμές και ύστερα, πατώντας στα νύχια του, κατέβηκε γρήγορα- γρήγορα.

Ψυχή στη σκάλα! Soul on the stairs! Ούτε και στην εξώπορτα υπήρχε κανείς! Δρασκέλισε βιαστικά το κατώφλι και μόλις βγήκε στο δρόμο έστριψε αριστερά.