Η Μάχη της Ισσού
Μετά τη μάχη του Γρανικού, ο Αλέξανδρος κατέλαβε τα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας και κατόπιν προέλασε προς τα βορειοανατολικά.
Την άνοιξη του 333 π.Χ. έφτασε στο Γόρδιο, κοντά στον Σαγγάριο ποταμό, όπου έλυσε τον περίφημο δεσμό.
Στη συνέχεια, κινήθηκε προς τα νότια δια των πυλών της Κιλικίας, σύμφωνα με το γενικό σχέδιό του.
Ο αντίπαλός του Δαρείος ο οποίος είχε αναλάβει την αρχιστρατηγία του περσικού στρατεύματος,
κινήθηκε με ισχυρό στρατό από τη Βαβυλώνα προς την Κιλικία και εγκαταστάθηκε νότια της πόλεως Ισσούς,
κοντά στις όχθες του Πινάρου ποταμού , απειλώντας τα νώτα και τις συγκοινωνίες της στρατιάς του Αλεξάνδρου.
Όταν ο Αλέξανδρος το πληροφορήθηκε, αναστράφηκε προς τα βόρεια και κατευθύνθηκε κατά του εχθρού,
με σκοπό την ταχεία αντιμετώπιση της απειλής.
Καλώς ήρθατε στο κανάλι Alpha Ωmega.
Σε αυτό το βίντεο θα μιλήσουμε για τη μάχη της Ισσού.
Εάν επισκέπτεσθε για πρώτη φορά το κανάλι μας μην ξεχάσετε να κάνετε εγγραφή
και να πατήσετε το εικονίδιο με το κουδούνι για να ειδοποιήστε κάθε φορά που ανεβάζουμε νέο βίντεο.
Τί λέτε, πάμε να ξεκινήσουμε;
H μετακίνηση του Δαρείου από το ανοικτό πεδίο των Σώχων στη στενή παραλιακή λωρίδα , νότια της Ισσού,
εξασφάλισε μεγάλο πλεονέκτημα στον Αλέξανδρο, αφού με την απόφαση του αυτή
ο Δαρείος καταδίκαζε μεγάλο τμήμα του πολυάριθμου στρατού του σε αδράνεια.
Αλλά, και ο Αλέξανδρος για να εξασφαλίσει τα νώτα του έπρεπε να καταλάβει τις νότιες πύλες που οδηγούσαν στην παραλιακή λωρίδα.
Ο Περσικός στρατός είχε στρατοπεδεύσει βόρεια του ποταμού Πινάρου.
Αυτός ο ποταμός δεν είχε μεγάλο βάθος και δεν αποτελούσε εμπόδιο για το ιππικό,
ενώ το πλάτος της επίπεδης λωρίδας ανάμεσα στους πρόποδες της οροσειράς και τη θάλασσα δεν ξεπερνούσε τα 2.700 μέτρα.
Ο στρατός του Δαρείου σύμφωνα με τον Αρριανό ανερχόταν σε 600.000 άνδρες, από τους οποίους 30.000 ήταν ιππείς και 30.000 Έλληνες μισθοφόροι.
Παρόλο που οι αριθμοί αυτοί αμφισβητούνται σήμερα, οπωσδήποτε ο Δαρείος είχε μια τεράστια στρατιά
για να διακινδυνεύσει μια μάχη σε αυτή την μειονεκτική γι' αυτόν θέση.
Οι δυνάμεις του Δαρείου παρατάχθηκαν από την οροσειρά προς τη θάλασσα, δηλαδή από αριστερά προς τα δεξιά ως εξής:
30,000 Κάρδακες οπλίτες, δίπλα τους 30,000 μισθοφόροι, δεξιότερα άλλοι 30,000 Κάρδακες,
και τέλος 30,000 ιππείς στο δεξιό άκρο προς τη θάλασσα.
H υπόλοιπη δύναμη που αποτελείτο από ελαφρά οπλισμένους Ασιάτες τοποθετήθηκε πίσω από τους μισθοφόρους.
Όταν ο Αλέξανδρος παρατήρησε τον τρόπο που παρατάχτηκαν οι εχθροί ,
αποφάσισε να παρατάξει τις δυνάμεις του από τα δεξιά προς τα αριστερά με τον ακόλουθο τρόπο:
δεξιά προς το βουνό τοποθέτησε τους σαρισσοφόρους ιππείς, και στο αριστερό τους Παίονες ιππείς,
τους Μακεδόνες τοξότες, το ιππικό των Εταίρων, την μακεδονική φάλαγγα, τους Κρήτες τοξότες,
και κοντά στη θάλασσα τους ιππείς των Θεσσαλών και των Συμμάχων.
Επιπλέον, προς την πλευρά του βουνού τοποθέτησε ακοντιστές, τοξότες και λίγους ιππείς προκειμένου να αντιμετωπίσουν ένα προωθημένο περσικό απόσπασμα.
Οι υπόλοιποι Έλληνες οι οποίοι ήταν μισθοφόροι τοποθετήθηκαν στη δεύτερη γραμμή.
Η μάχη της Ισσού άρχισε το απόγευμα μιας από τις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου του 333 π.Χ.
Ο Αλέξανδρος άρχισε να προχωρεί προς τον εχθρό με αργό ρυθμό.
Όμως, μόλις έφθασε σε απόσταση, όπου θα τον κτυπούσαν τα βέλη του εχθρού, εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση μαζί με το ιππικό των Εταίρων,
το ελαφρύ ιππικό και τα τμήματα του δεξιού κέρατος εναντίον των Καρδάκων, που βρίσκονταν στο αριστερό άκρο των βαρβάρων.
Σύντομα, αυτοί διασπάστηκαν και τράπηκαν σε φυγή.
Όμως, η μακεδονική φάλαγγα που βρισκόταν στο κέντρο δεν μπόρεσε να ακολουθήσει με την ίδια ταχύτητα το ιππικό του δεξιού κέρατος
με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κενό, το οποίο έσπευσαν να εκμεταλλευθούν οι Έλληνες μισθοφόροι των Περσών,
εξαπολύοντας στο σημείο εκείνο επίθεση.
Όμως, ο Αλέξανδρος, μετά την άτακτη υποχώρηση των Καρδάκων στράφηκε προς τα αριστερά
και χτύπησε τους μισθοφόρους από τα πλάγια, εξαναγκάζοντας τους σε υποχώρηση.
Τότε ο Δαρείος φοβήθηκε μήπως αιχμαλωτιστεί ή σκοτωθεί και αφού άδραξε τα ηνία του άρματος του, ξεκίνησε μόνος του, δίχως να περιμένει τον ηνίοχο.
Σύντομα όμως εγκατέλειψε το άρμα του, μαζί με το μανδύα, το τόξο και την ασπίδα του, έφιππος δε πλέον έσπευσε να απομακρυνθεί.
Στο μεταξύ, το ιππικό των Περσών, αφού διέβη τον ποταμό Πίναρο επιτέθηκε με σφοδρότητα εναντίον τμήματος του ιππικού που βρισκόταν εμπρός του.
Ο αγώνας ήταν άνισος, αφού οι 30,000 ιππείς των Περσών αντιμετώπιζαν μόνο 2,500 ιππείς του Αλεξάνδρου.
Εν τούτοις, οι Πέρσες ιππείς, όταν διαπίστωσαν ότι οι Έλληνες μισθοφόροι οπισθοχωρούσαν
και ο Δαρείος είχε εγκαταλείψει τον αγώνα, ετράπησαν και αυτοί σε φυγή.
Κατά τη διάρκεια της μάχης, οι Πέρσες έχασαν 100000 πεζούς και 10000 ιππείς,
ενώ οι απώλειες των Μακεδόνων ήταν μόνο 300 πεζοί και 150 ιππείς.
Ο Δαρείος στη δραματική φυγή του άφησε πίσω του, τη γυναίκα του, τη μητέρα του και τα τρία παιδιά του.
Ο Αλέξανδρος μολονότι είχε τραυματιστεί στο μηρό, δεν παρέλειψε να επισκεφθεί τους τραυματίες
και παράλληλα να φροντίσει για τη μεγαλοπρεπή ταφή των πεσόντων, παρατάσσοντας ολόκληρη την στρατιωτική του δύναμη.
Επίσης δεν πείραξε καθόλου τους οικείους του Μέγα Βασιλέα αλλά αντιθέτως τους ανήγγειλε ότι ο Δαρείος ήταν ζωντανός ενώ εκείνοι τον νόμιζαν νεκρό.
Ο Μακεδόνας βασιλιάς συμπεριφέρθηκε έτσι από σεβασμό αλλά και διπλωματία.
Θα πρέπει να γνώριζε ότι η διαδοχή στον περσικό θρόνο ακολουθούσε την γυναικεία πλευρά
και φυσικά είχε κάθε λόγο να συμπεριφερθεί άψογα στην μητέρα του Δαρείου
με απώτερο σκοπό να νομιμοποιήσει στο μέλλον την θέση του ως κυρίου περσικών εδαφών.
Η νίκη στην Ισσό, επισφραγίστηκε με την ίδρυση της Αλεξάνδρειας, που ακόμη και σήμερα φέρει το όνομά του, την Αλεξανδρέττα.
Στην Ισσό, τόσο ο Δαρείος, όσο και ο Αλέξανδρος υπέστησαν στρατηγικό αιφνιδιασμό,
επειδή δεν είχαν πληροφορίες μάχης, ο καθένας βέβαια για τον αντίπαλό του.
Όμως, στην αντιμετώπισή του, ο Αλέξανδρος αντέδρασε με την ταχεία και εύστοχη προσαρμογή της επιθετικής του διατάξεως,
λαμβάνοντας υπόψη του τα χαρακτηριστικά της περιοχής επιχειρήσεων και την πιθανή γενική διάταξη του αντιπάλου του.
Το πεδίο της μάχης που επέλεξε ο Δαρείος ήταν στενό και δεν επέτρεπε την ανάπτυξη του πολυάριθμου στρατού, του,
ειδικότερα του Ιππικού του, για την υπερκέραση του αντιπάλου.
Η φυγή εξάλλου του Δαρείου, μετά τη διάσπαση της αριστερής του πτέρυγας, συντέλεσε στη γενική φυγή και διάλυση της μεγάλης παρατάξεώς του.
Τέλος, η νίκη στην Ισσό εξασφάλισε οριστικά στον Αλέξανδρο το μεγάλης στρατιωτικής αξίας χώρο της Κιλικίας,
ο οποίος επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση προς τον Ευφράτη ποταμό, τη Βαβυλώνα, τα Σούσα και την Περσέπολη, καθώς και προς την Αίγυπτο.
Επίσης, η νίκη αυτή αχρήστευσε για πολύ χρόνο τη στρατιά του Δαρείου και εξύψωσε, την αίγλη του νεαρού Μακεδόνα,
επειδή έθεσε εκτός μάχης τον ίδιο το «Μεγάλο Βασιλέα», με ολόκληρη την πανίσχυρη στρατιά του.
Και με την αίγλη αυτήν, ο Αλέξανδρος θα βαδίσει από τον άθλο της Ισσού στην επόμενη νίκη του, στα Γαυγάμηλα,
η οποία θα τον εντάξει οριστικά πλέον στον κόσμο του Θρύλου.