8. Οι Άτακτες Δυνάμεις της Οδού Μπέικερ (2)
Ένα μπάνιο στην οδό Μπέϊκερ και μια πλήρης αλλαγή με ανανέωσε περίφημα. Όταν κατέβηκα στο δωμάτιο μας βρήκα το πρωινό έτοιμο και τον Χολμς να βάζει καφέ.
«Ορίστε,» είπε, γελώντας και δείχνοντας μια ανοιγμένη εφημερίδα. «Ο δραστήριος Τζόουνς κι ο πανταχού παρών δημοσιογράφος τα τακτοποίησαν μεταξύ τους. Όμως εσύ πέρασες αρκετά με την υπόθεση. Καλύτερα να φας το μπέικον και τα αυγά σου πρώτα.»
Του πήρα την εφημερίδα και διάβασα την σύντομη αναφορά, η οποία έφερε τον τίτλο «Μυστηριώδης υπόθεση στο Άνω Νόργουντ.» Περί της δωδεκάτης ώρας την περασμένη νύχτα [έγραφε η Standard] ο κ. Μπαρθόλομιου Σόλτο, της οικίας Ποντιτσέρι, στο Άνω Νόργουντ, ευρέθη νεκρός στο δωμάτιο του υπό συνθήκες η οποίες υποδεικνύουν ύποπτη δουλειά. Από όσα μαθαίνουμε, δεν βρέθηκαν ίχνη βίας επί του κ. Σόλτο, εντούτοις μια πολύτιμη συλλογή Ινδικών πετραδιών την οποία ο αποθανών τζέντλεμαν είχαν κληρονομήσει από τον πατέρα του είχε αποσπαστεί. Η ανακάλυψη έγινε αρχικά από τον κ. Σέρλοκ Χολμς και τον δόκτορα Γουώτσον οι οποίοι είχαν επισκεφθεί την οικία με τον κ. Θαντέους Σόλτο, αδελφό του αποθανόντα. Από εξαιρετικά καλή τύχη, ο κ. Άθελνυ Τζόουνς, το γνωστό μέλος της αστυνομικής δύναμης, έτυχε να βρίσκεται στον αστυνομικό σταθμό του Νόργουντ και αφίχθη επί τόπου εντός μισής ώρας από την πρώτη κλήση. Οι εξασκημένες και έμπειρες αισθήσεις του στη στιγμή εστιάσθηκαν στον εντοπισμό των εγκληματιών, με την ευτυχή κατάληξη του ότι ο αδελφός, Θαντέους Σόλτο, έχει ήδη συλληφθεί, μαζί με την οικονόμο, την κ. Μπέρνστοουν, έναν Ινδό μπάτλερ ονόματι Λαλ Ράο, κι έναν θυρωρό, ή θυροφύλακα, ονόματι ΜακΜέρντο. Είναι απολύτως βέβαιο πως ο κλέφτης ή οι κλέφτες γνώριζαν καλά την οικία, διότι η γνωστή τεχνική γνώση του κ. Τζόουνς κι οι ικανότητες του στη λεπτομερειακή παρατήρηση του έδωσαν την δυνατότητα να αποδείξει οριστικά πως οι κακοποιοί δεν θα μπορούσαν να έχουν μπει από την πόρτα ή από το παράθυρο αλλά πρέπει να είχαν κατέβει από την οροφή του οικήματος, και μέσω μιας καταπακτής σε ένα δωμάτιο που επικοινωνούσε με εκείνο εις το οποίο ευρέθη το σώμα. Το γεγονός, που έχει σαφέστατα διευθετηθεί, αποδεικνύει αποκλειστικά πως δεν επρόκειτο περί μιας αμεθόδευτης ληστείας. Η άμεση και δυναμική δράση των αστυνομικών αποδεικνύει το μεγάλο πλεονέκτημα της παρουσίας σε παρόμοιες περιστάσεις ενός μοναδικού δυναμικού κι ηγετικού μυαλού. Δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε πως παρέχει ένα επιχείρημα σε όσους θα ήθελαν να δουν τους επιθεωρητές μας περισσότερο αποκεντρωμένους, και καθαυτό τον τρόπο σε πλησιέστερη και αποτελεσματικότερη επαφή με τις υποθέσεις τις οποίες καθήκον τους αποτελεί να εξιχνιάζουν.
«Είναι υπέροχο!» είπε ο Χολμς, χαμογελώντας πάνω από την κούπα του καφέ του. «Ποια είναι η γνώμη σου;»
«Είμαι της γνώμης πως παρά-τρίχα γλιτώσαμε την σύλληψη για το έγκλημα.»
«Το ίδιο κι εγώ. Δεν θα ήμουν υπόλογος για την ασφάλεια μας αν τύχαινε να είχε άλλη μια από τις εκρήξεις δραστηριότητάς του.»
Την στιγμή εκείνη ακούστηκε ένα ηχηρό κουδούνισμα από την πόρτα, και άκουσα την κ. Χάντζσον, την σπιτονοικοκυρά μας, να υψώνει την φωνή της σε μια κραυγή διαμαρτυρίας κι αποτροπιασμού.
«Μα τους ουρανούς, Χολμς,» είπα, μισοσηκωμένος, «πιστεύω μας τελικά ήρθαν για μας.»
«Όχι, δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Είναι το ανεπίσημο σώμα – οι άτακτοι της οδού Μπέϊκερ.»
Καθώς τελείωσε, ακούστηκε τα βιαστικά πατήματα από γυμνά πόδια στις σκάλες, και μέσα όρμησαν μια ντουζίνα βρώμικα και ρακένδυτα χαμίνια. Υπήρξε κάποια επίδειξη πειθαρχίας μεταξύ τους, παρά τη θορυβώδη είσοδο, γιατί στη στιγμή παρατάχθηκαν σε γραμμή και στάθηκαν αντικρίζοντας μας με γεμάτα προσμονή πρόσωπα. Ένας τους, ψιλότερος και μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους, βγήκε εμπρός με έναν αέρα νωχελικής ανωτερότητας που ήταν εξαιρετικά αστεία για ένα ανυπόληπτο σκιαχτράκι.
«Πήρα το μήνυμα σας, κύριε,» είπε, «και τους έφερα στην στιγμή. Τρία σελίνια και ένα εξάπενο για τα εισιτήρια.»
«Ορίστε,» είπε ο Χολμς, βγάζοντας μερικά ασημένια. «Στο μέλλον θα αναφέρουν σε εσένα Γουίγκινς, κι εσύ σε εμένα. Δεν μπορώ να έχω τέτοιες εισβολές στο σπίτι μου. Ωστόσο, καλό είναι μιας και πρέπει να ακούσετε όλοι τις οδηγίες. Θέλω να βρείτε που βρίσκεται μια λάντσα που λέγεται Χαραυγή, με ιδιοκτήτη τον Μορντεκάι Σμιθ, μαύρη με δυο κόκκινες ρίγες, τσιμινιέρα μαύρη με λευκή ρίγα. Βρίσκεται κάπου κάτω στο ποτάμι. Θέλω ένα παιδί να βρίσκεται στην προβλήτα του Μορντεκάι Σμιθ απέναντι από το Μίλμπανκ για να μάθουμε αν η βάρκα επιστρέψει. Εσείς βρείτε τα μεταξύ σας και χωρισθείτε ψάχνοντας προσεκτικά και τις δυο όχθες. Ενημερώστε με την στιγμή που θα έχετε νέα. Είναι όλα κατανοητά;»
«Μά'στα κυβερνήτη,» είπε ο Γουίγκινς.
«Ο γνωστός παλιός τρόπος πληρωμής και μια γκινέα στο παιδί που θα βρει την βάρκα. Ορίστε μια μέρα μπροστάντζα. Τώρα κοπανάτε την!»
Τους έδωσε από ένα σελίνι στον καθένα, και έφυγαν μέσα σε ένα χαμηλό μουρμουρητό κατεβαίνοντας τις σκάλες και τους είδα μια στιγμή αργότερα να ξεχύνονται κατηφορίζοντας στο δρόμο.
«Αν η λάντσα είναι στο νερό θα την βρουν,» είπε ο Χολμς καθώς σηκώθηκε από το τραπέζι κι άναψε την πίπα του. «Μπορούν να πάνε παντού, να κρυφακούσουν τους πάντες. Προσδοκώ να ́χω νέα πριν το απόγευμα πως την πέτυχαν κάπου. Εν τω μεταξύ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να αναμένουμε τις εξελίξεις. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τα χαμένα ίχνη πριν βρεθεί η Χαραυγή ή ο κ. Μορντεκάι Σμιθ.»
«Ο Τόμπυ θα μπορούσε φάει αυτό το περίσσευμα, τολμώ να πω. Θα πας για ύπνο, Χολμς;»
«Όχι, δεν είμαι κουρασμένος. Ο οργανισμός μου είναι παράξενος. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω νοιώσει κουρασμένος από δουλειά, όμως η αδράνεια με εξουθενώνει εντελώς. Θα καπνίσω και θα σκεφθώ την περίεργη υπόθεση στην οποία η όμορφη πελάτισσα μάς μας έβαλε. Αν θα ήταν ποτέ να υπάρξει εύκολη δουλειά, τότε είναι η δική μας. Οι ξυλοπόδαροι δεν είναι τόσο κοινοί, αλλά ο άλλος άντρας πρέπει, θέλω να πιστεύω, να είναι απολύτως μοναδικός.»
«Ο άλλος άντρας ξανά!»
«Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να σου τον καταστήσω ως κάποιο μυστήριο, ούτως ή άλλως. Ωστόσο θα πρέπει να σχημάτισες τη δική σου γνώμη. Λοιπόν, λάβε υπόψη σου τα στοιχεία. Μικροκαμωμένες πατημασιές, δάκτυλα που δεν φυλακίστηκαν ποτέ από παπούτσια, ξυπόλητος, ρόπαλο με λίθινη κεφαλή, μεγάλη ευελιξία, μικρά δηλητηριασμένα βέλη. Τι συμπεραίνεις από όλα αυτά;»
«Ένας άγριος!» αναφώνησα. «Ίσως ένας από εκείνους τους Ινδούς που υπήρξαν συνεργάτες του Τζόναθαν Σμόλ.»
«Δύσκολα κάτι τέτοιο,» είπε. «Όταν αρχικά είδα ίχνη περίεργων όπλων έτεινα να το σκεφθώ, όμως το αξιοσημείωτο στυλ των πατημασιών με έκανε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Ορισμένους από τους κατοίκους της Ινδικής χερσονήσου είναι μικρόσωμοι, αλλά κανείς τους δεν θα ‘χε αφήσει παρόμοια ίχνη. Ο γνήσιος Ινδός έχει μακριά και λεπτά πόδια. Οι Μωαμεθανοί που φορούν σανδάλια έχουν το μεγαλύτερο δάκτυλο χώρια από τα υπόλοιπα επειδή το λουρί περνά συνήθως ανάμεσα τους. Τα μικρά βέλη, επίσης, μπορούν να ριχθούν με έναν και μόνο τρόπο. Προέρχονται από φυσητήρα. Έτσι, λοιπόν, που θα βρούμε τον άγριο μας;»
«Στη Νότιο Αμερική,» τόλμησα.
Άπλωσε το χέρι του και κατέβασε έναν ογκώδη τόμο από το ράφι.
«Πρόκειται για τον πρώτο τόμο ενός γεωγραφικού λεξικού το οποίο βρίσκεται υπό έκδοση πλέον. Είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως η πλέον πρόσφατη έγκυρη πηγή. Τι έχουμε εδώ; «Νήσοι Andaman, κείμενοι 578 χιλιόμετρα βόρεια της Σουμάτρας, στον κόλπο της Βεγγάζης. Χμ! Χμ! Τι είναι όλα αυτά; Υγρό κλίμα, κοραλλιογενείς ύφαλοι, καρχαρίες, λιμάνι Μπλέρ, στρατόπεδο καταδίκων, Νήσος Ράτλαντ, λεύκες – Αχά εδώ είμαστε! «Οι αυτόχθονες των Νήσων Andaman δύνανται να διεκδικήσουν την διάκριση της πλέον μικρόσωμης φυλής επί της γης, μολονότι ορισμένοι ανθρωπολόγοι προτιμούν τους Βουσμάνους της Αφρικής, του Ινδιάνους Digger της Αμερικής, και τους Terra Del Fuegians. Το μέσο ύψος τους είναι περίπου κάτω του ενός μέτρου κι είκοσι εκατοστών, μολονότι ενήλικες υπάρχει περίπτωση να βρεθούν οι οποίοι είναι ακόμη πιο μικρόσωμοι. Αποτελούν έναν άγριο, σκυθρωπό κι απόμακρο λαό, μολονότι είναι ικανοί να συνάψουν τις πλέον αφοσιωμένες φιλίες όταν κερδισθεί η εμπιστοσύνη τους.
»Έχε το στο νου σου, Γουώτσον. Τώρα, άκουσε κι αυτό. Από φυσικής άποψης είναι αποκρουστικοί, έχοντας ευμεγέθη, δύσμορφα κεφάλια, μικρά άγρια μάτια, και παραμορφωμένα χαρακτηριστικά. Τα πόδια τους και τα χέρια τους, εντούτοις, είναι αξιοσημείωτα μικρά. Τόσο απείθαρχοι και βίαιοι είναι, ώστε όλες οι προσπάθειες των Βρετανών αξιωματικών να τους προσεγγίσουν απέτυχαν πλήρως. Υπήρξαν πάντοτε ο τρόμος των ναυαγισμένων πληρωμάτων, φονεύοντας τα πληρώματα με τα ρόπαλα τους που φέρουν πέτρινες κεφαλές ή ρίχνοντας τους τα δηλητηριασμένα βέλη τους. Οι συγκεκριμένες σφαγές σταθερά καταλήγουν σε ένα κανιβαλικό γλέντι. Ωραίοι, συμπαθείς άνθρωποι, Γουώτσον! Αν αυτός ο τύπος είχε αφεθεί στην τύχη του, η υπόθεση ίσως να είχε λάβει μια περισσότερο φρικτή τροπή. Φαντάζομαι πως, ακόμη κι όπως έχει, ο Τζόναθαν Σμολ θα έδινε πολλά για μην τον χρησιμοποιήσει εξαρχής.»
«Όμως πως έφτασε να έχει έναν τόσο ιδιαίτερο συνεργό?»
«Αχ, αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορώ να πω τίποτα. Αφού, ωστόσο, είχαμε προσδιορίσει πως ο Σμολ είχε έρθει από τα Andamans, δεν είναι και τόσο καλό το γεγονός πως ο συγκεκριμένος νησιώτης είναι μαζί του. Δίχως αμφιβολία θα τα μάθουμε όλα εν καιρώ. Κοίτα να δεις, Γουώτσον, φαίνεσαι εντελώς αποκαμωμένος. Ξάπλωσε εδώ στον καναπέ και προσπάθησε να κοιμηθείς.»
Πήρε το βιολί του από την γωνία, και καθώς ξάπλωσα άρχισε να παίζει έναν απαλό, ονειρικό, μελωδικό σκοπό –δικό του, αναμφίβολα, διότι είχε εξαίρετο ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό. Αμυδρά μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα των λιανών χεριών του, του ενθουσιώδους προσώπου του και του ανεβοκατεβάσματος του δοξαριού του. Έπειτα, ένοιωσα να παρασύρομαι γαλήνια πάνω σε μια ήρεμη θάλασσα ήχου μέχρι που βρέθηκα στην ονειροχώρα, με το γλυκό πρόσωπο της Μαίρης Μόρσταν να με κοιτάζει.