×

We use cookies to help make LingQ better. By visiting the site, you agree to our cookie policy.

image

π. Αρσένιος - Ο Κατάδικος «ΖΕΚ-18376», 07. Η ζωή συνεχίζεται

07. Η ζωή συνεχίζεται

Ο καιρός περνούσε. Έφυγε ο χειμώνας και μπήκε η άνοιξη, μια άνοιξη ζεστή και βροχερή. Αναγκάστηκαν να διατηρούν τις σόμπες αναμμένες νύχτα-μέρα, γιατί η υγρασία μούσκευε τους τοίχους και τα ρούχα.

Στο στρατόπεδο έπεσε θανατικό. Το σκορβούτο θέριζε. Όλο και περισσότεροι έπεφταν. Γέμισε το νοσοκομείο και οι άρρωστοι έμεναν αβοήθητοι στις παράγκες τους.

Ο π. Αρσένιος είχε λιώσει. Αδυνατισμένος, πετσί και κόκκαλο, μόλις πού έσερνε τα πόδια του. Εκτελούσε ωστόσο την υπηρεσία του μέσα στο θάλαμο όπως και πρώτα. Διακονούσε πάντα όσους είχαν ανάγκη πριν του το ζητήσουν. Και έφευγε από κοντά τους σιωπηλά πριν τον ευχαριστήσουν.

Ο επόπτης Πούπκωφ είχε πάρει μετάθεση από καιρό. Έγινε προϊστάμενος της Δασικής Υπηρεσίας. Ο αντικαταστάτης του ήταν άλλος άνθρωπος – λιγόλογος, απαιτητικός, αλλά και δίκαιος. Έτσι δεν άργησε να πάρει κι αυτός το παρατσούκλι του από τους κρατουμένους, τον ονόμασαν Σπραβεντλίβιϊ (=δίκαιος).

Ο Σπραβεντλίβιϊ απαιτούσε αυστηρή εφαρμογή του κανονισμού και φρόντιζε ιδιαίτερα για την καθαριότητα. Ποτέ δεν χτυπούσε και σχεδόν ποτέ δεν θύμωνε.

Πέρασε και το καλοκαίρι. Ήταν σύντομο αλλά βασανιστικό: η ζέστη κουραστική και τα κουνούπια σύννεφο, έφερναν σε απόγνωση τους ανθρώπους, πού ξεσπούσαν κάποτε σε φοβερές νευρικές κρίσεις.

Τον π. Αρσένιο τον κάλεσαν δυό φορές ακόμα στο Ειδικό Τμήμα. Την πρώτη φορά τον ανέκρινε μόνο ο ανθυπολοχαγός Μάρκωφ. Την δεύτερη ο Μάρκωφ τον έστειλε και στον Ταγματάρχη.

Ο Αμπρόσιμωφ ήταν αναστατωμένος.

Δύσκολοι καιροί, είπε νευρικά. Στένεψαν περισσότερο τα πράγματα. Είναι απίστευτο… ο ένας παρακολουθεί τον άλλον. Όλοι φοβούνται, ακόμα και ο Διοικητής του στρατοπέδου. Μήτε κι εγώ, παρά την θέση πού κατέχω, μπορώ να βοηθήσω κανέναν. Δεν υπάρχουν πιά έμπιστοι άνθρωποι… Πότε θα σας ξανακαλέσω? Δεν ξέρω! Φοβάμαι, το ομολογώ. Δεν σας λησμονώ όμως. Κάθε στιγμή σας έχω μπροστά μου. Δώστε και τούτο το σημείωμα στον Αλέξανδρο Παύλοβιτς. Τον θυμούνται στη Μόσχα… Έχω ήδη γράψει το πρακτικό της ανακρίσεως. Υπογράψτε το… Πράγματα φοβερά γίνονται εδώ. Κι εγώ συμμετέχω σ' αυτά…

Learn languages from TV shows, movies, news, articles and more! Try LingQ for FREE

07. Η ζωή συνεχίζεται 07. Life goes on

Ο καιρός περνούσε. Έφυγε ο χειμώνας και μπήκε η άνοιξη, μια άνοιξη ζεστή και βροχερή. Αναγκάστηκαν να διατηρούν τις σόμπες αναμμένες νύχτα-μέρα, γιατί η υγρασία μούσκευε τους τοίχους και τα ρούχα.

Στο στρατόπεδο έπεσε θανατικό. Το σκορβούτο θέριζε. Όλο και περισσότεροι έπεφταν. Γέμισε το νοσοκομείο και οι άρρωστοι έμεναν αβοήθητοι στις παράγκες τους.

Ο π. Αρσένιος είχε λιώσει. Αδυνατισμένος, πετσί και κόκκαλο, μόλις πού έσερνε τα πόδια του. Εκτελούσε ωστόσο την υπηρεσία του μέσα στο θάλαμο όπως και πρώτα. Διακονούσε πάντα όσους είχαν ανάγκη πριν του το ζητήσουν. Και έφευγε από κοντά τους σιωπηλά πριν τον ευχαριστήσουν.

Ο επόπτης Πούπκωφ είχε πάρει μετάθεση από καιρό. Έγινε προϊστάμενος της Δασικής Υπηρεσίας. Ο αντικαταστάτης του ήταν άλλος άνθρωπος – λιγόλογος, απαιτητικός, αλλά και δίκαιος. Έτσι δεν άργησε να πάρει κι αυτός το παρατσούκλι του από τους κρατουμένους, τον ονόμασαν Σπραβεντλίβιϊ (=δίκαιος).

Ο Σπραβεντλίβιϊ απαιτούσε αυστηρή εφαρμογή του κανονισμού και φρόντιζε ιδιαίτερα για την καθαριότητα. Ποτέ δεν χτυπούσε και σχεδόν ποτέ δεν θύμωνε.

Πέρασε και το καλοκαίρι. Ήταν σύντομο αλλά βασανιστικό: η ζέστη κουραστική και τα κουνούπια σύννεφο, έφερναν σε απόγνωση τους ανθρώπους, πού ξεσπούσαν κάποτε σε φοβερές νευρικές κρίσεις.

Τον π. Αρσένιο τον κάλεσαν δυό φορές ακόμα στο Ειδικό Τμήμα. Την πρώτη φορά τον ανέκρινε μόνο ο ανθυπολοχαγός Μάρκωφ. Την δεύτερη ο Μάρκωφ τον έστειλε και στον Ταγματάρχη.

Ο Αμπρόσιμωφ ήταν αναστατωμένος.

Δύσκολοι καιροί, είπε νευρικά. Στένεψαν περισσότερο τα πράγματα. Είναι απίστευτο… ο ένας παρακολουθεί τον άλλον. Όλοι φοβούνται, ακόμα και ο Διοικητής του στρατοπέδου. Μήτε κι εγώ, παρά την θέση πού κατέχω, μπορώ να βοηθήσω κανέναν. Δεν υπάρχουν πιά έμπιστοι άνθρωποι… Πότε θα σας ξανακαλέσω? Δεν ξέρω! Φοβάμαι, το ομολογώ. Δεν σας λησμονώ όμως. Κάθε στιγμή σας έχω μπροστά μου. Δώστε και τούτο το σημείωμα στον Αλέξανδρο Παύλοβιτς. Τον θυμούνται στη Μόσχα… Έχω ήδη γράψει το πρακτικό της ανακρίσεως. Υπογράψτε το… Πράγματα φοβερά γίνονται εδώ. Κι εγώ συμμετέχω σ' αυτά…