Cantica ad Laudes (4)
Canticum Habacuc (Hab 3:2-33)
Dómine, audívi auditiónem tuam, et tímui.
Dómine, opus tuum, in médio annórum vivífica illud:
In médio annórum notum fácies: cum irátus fúeris, misericórdiæ recordáberis.
Deus ab Austro véniet, et sanctus de monte Pharan:
Opéruit cælos glória ejus: et laudis ejus plena est terra.
Splendor ejus ut lux erit: córnua in mánibus ejus:
Ibi abscóndita est fortitúdo ejus: ante fáciem ejus ibit mors.
Et egrediétur diábolus ante pedes ejus. Stetit, et mensus est terram.
Aspéxit, et dissólvit gentes: et contríti sunt montes sǽculi.
Incurváti sunt colles mundi, ab itinéribus æternitátis ejus.
Pro iniquitáte vidi tentória Æthiópiæ, turbabúntur pelles terræ Mádian.
Numquid in flumínibus irátus es, Dómine? aut in flumínibus furor tuus? vel in mari indignátio tua?
Qui ascéndes super equos tuos: et quadrígæ tuæ salvátio.
Súscitans suscitábis arcum tuum: juraménta tríbubus quæ locútus es.
Flúvios scindes terræ: vidérunt te, et doluérunt montes: gurges aquárum tránsiit.
Dedit abýssus vocem suam: altitúdo manus suas levávit.
Sol, et luna stetérunt in habitáculo suo, in luce sagittárum tuárum, ibunt in splendóre fulgurántis hastæ tuæ.
In frémitu conculcábis terram: et in furóre obstupefácies gentes.
Egréssus es in salútem pópuli tui: in salútem cum Christo tuo.
Percussísti caput de domo ímpii: denudásti fundaméntum ejus usque ad collum.
Maledixísti sceptris ejus, cápiti bellatórum ejus, veniéntibus ut turbo ad dispergéndum me.
Exsultátio eórum sicut ejus, qui dévorat páuperem in abscóndito.
Viam fecísti in mari equis tuis, in luto aquárum multárum.
Audívi, et conturbátus est venter meus: a voce contremuérunt lábia mea.
Ingrediátur putrédo in óssibus meis, et subter me scáteat.
Ut requiéscam in die tribulatiónis: ut ascéndam ad pópulum accínctum nostrum.
Ficus enim non florébit: et non erit germen in víneis.
Mentiétur opus olívæ: et arva non áfferent cibum.
Abscindétur de ovíli pecus: et non erit arméntum in præsépibus.
Ego autem in Dómino gaudébo: et exsultábo in Deo Jesu meo.
Deus Dóminus fortitúdo mea: et ponet pedes meos quasi cervórum.
Et super excélsa mea dedúcet me victor in psalmis canéntem.
Canticum Moysis (Deut 32:1-65)
Audíte, cæli, quæ loquor: áudiat terra verba oris mei.
Concréscat ut plúvia doctrína mea, fluat ut ros elóquium meum.
Quasi imber super herbam, et quasi stillæ super grámina. Quia nomen Dómini invocábo.
Date magnificéntiam Deo nostro. Dei perfécta sunt ópera, et omnes viæ ejus judícia:
Deus fidélis, et absque ulla iniquitáte, justus et rectus. Peccavérunt ei, et non fílii ejus in sórdibus:
Generátio prava atque pervérsa. Hǽccine reddis Dómino, pópule stulte et insípiens?
Numquid non ipse est pater tuus, qui possédit te, et fecit, et creávit te?
Meménto diérum antiquórum, cógita generatiónes síngulas:
Intérroga patrem tuum, et annuntiábit tibi: majóres tuos, et dicent tibi.
Quando dividébat Altíssimus gentes: quando separábat fílios Adam.
Constítuit términos populórum juxta númerum filiórum Israël.
Pars autem Dómini, pópulus ejus: Jacob funículus hereditátis ejus.
Invénit eum in terra desérta, in loco horróris et vastæ solitúdinis:
Circumdúxit eum, et dócuit: et custodívit quasi pupíllam óculi sui.
Sicut áquila próvocans ad volándum pullos suos, et super eos vólitans,
Expándit alas suas, et assúmpsit eum, atque portávit in húmeris suis.
Dóminus solus dux ejus fuit: et non erat cum eo deus aliénus.
Constítuit eum super excélsam terram: ut coméderet fructus agrórum,
Ut súgeret mel de petra, oleúmque de saxo duríssimo.
Butýrum de arménto, et lac de óvibus cum ádipe agnórum, et aríetum filiórum Basan:
Et hircos cum medúlla trítici, et sánguinem uvæ bíberet meracíssimum.
Incrassátus est diléctus, et recalcitrávit: incrassátus, impinguátus, dilatátus,
Derelíquit Deum, factórem suum, et recéssit a Deo, salutári suo.
Provocavérunt eum in diis aliénis, et in abominatiónibus ad iracúndiam concitavérunt.
Immolavérunt dæmóniis, et non Deo, diis, quos ignorábant:
Novi recentésque venérunt, quos non coluérunt patres eórum.
Deum qui te génuit dereliquísti, et oblítus es Dómini, creatóris tui.
Vidit Dóminus, et ad iracúndiam concitátus est: quia provocavérunt eum fílii sui et fíliæ.
Et ait: Abscóndam fáciem meam ab eis, et considerábo novíssima eórum:
Generátio enim pervérsa est, et infidéles fílii.
Ipsi me provocavérunt in eo, qui non erat Deus, et irritavérunt in vanitátibus suis:
Et ego provocábo eos in eo, qui non est pópulus, et in gente stulta irritábo illos.
Ignis succénsus est in furóre meo, et ardébit usque ad inférni novíssima:
Devorabítque terram cum gérmine suo, et móntium fundaménta combúret.
Congregábo super eos mala, et sagíttas meas complébo in eis.
Consuméntur fame, et devorábunt eos aves morsu amaríssimo:
Dentes bestiárum immíttam in eos, cum furóre trahéntium super terram, atque serpéntium.
Foris vastábit eos gládius, et intus pavor, júvenem simul ac vírginem, lactántem cum hómine sene.
Dixi: Ubinam sunt? cessáre fáciam ex homínibus memóriam eórum.
Sed propter iram inimicórum dístuli: ne forte superbírent hostes eórum,
Et dícerent: Manus nostra excélsa, et non Dóminus, fecit hæc ómnia.
Gens absque consílio est, et sine prudéntia. Utinam sáperent, et intellégerent, ac novíssima providérent.
Quómodo persequátur unus mille, et duo fugent decem míllia?
Nonne ídeo, quia Deus suus véndidit eos, et Dóminus conclúsit illos?
Non enim est Deus noster ut dii eórum: et inimíci nostri sunt júdices.
De vínea Sodomórum vínea eórum, et de suburbánis Gomórrhæ:
Uva eórum uva fellis, et botri amaríssimi.
Fel dracónum vinum eórum, et venénum áspidum insanábile.
Nonne hæc cóndita sunt apud me, et signáta in thesáuris meis?
Mea est últio, et ego retríbuam in témpore, ut labátur pes eórum:
Juxta est dies perditiónis, et adésse festínant témpora.
Judicábit Dóminus pópulum suum, et in servis suis miserébitur:
Vidébit quod infirmáta sit manus, et clausi quoque defecérunt, residuíque consúmpti sunt.
Et dicet: Ubi sunt dii eórum, in quibus habébant fidúciam?
De quorum víctimis comedébant ádipes, et bibébant vinum libáminum:
Surgant, et opituléntur vobis, et in necessitáte vos prótegant.
Vidéte quod ego sim solus, et non sit álius Deus præter me:
Ego occídam, et ego vívere fáciam: percútiam, et ego sanábo, et non est qui de manu mea possit erúere.
Levábo ad cælum manum meam, et dicam: Vivo ego in ætérnum.
Si acúero ut fulgur gládium meum, et arripúerit judícium manus mea:
Reddam ultiónem hóstibus meis, et his qui odérunt me retríbuam.
Inebriábo sagíttas meas sánguine, et gládius meus devorábit carnes,
De cruóre occisórum, et de captivitáte, nudáti inimicórum cápitis.
Laudáte, gentes, pópulum ejus, quia sánguinem servórum suórum ulciscétur:
Et vindíctam retríbuet in hostes eórum, et propítius erit terræ pópuli sui.
