Μπορούμε να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε ; | Katerina Bakogianni | TEDxUniversityofMacedonia
Μεταγραφή: Vasiliki Meletiadou Επιμέλεια: Chryssa R. Takahashi
Θα ξεκινήσω με ένα νούμερο, 58.
Τι είναι το 58;
58 είναι το ποσοστό της ανεργίας των νέων στην Ελλάδα σήμερα.
Τα νέα δεν είναι καλά, τα ξέρετε.
Είναι χειρότερα απ' ό,τι ήταν πριν από τρία χρόνια.
Η ανεργία σύμφωνα με την Eurofound πριν από τρία χρόνια ήταν 44%.
Το περιεχόμενο της σημερινής μου ομιλίας
μπορώ να σας το πω με λιγότερο από 140 χαρακτήρες.
Με ένα tweet.
Αλλά μπορώ να το πω και με μόνο έξι χαρακτήρες.
Τον Βαγγέλη, τον Θάνο, τον Τζακ, τον Παναγιώτη,
την Αναστασία και τον κ. Αλεξανδράκη.
Ο Βαγγέλης Τιμολέων.
Ο Βαγγέλης είναι 18 χρονών και μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο
στη σχολή ναυπηγών στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα.
Μπήκε πρώτος στη σχολή ναυπηγών.
Τον συνάντησα στις αρχές Σεπτεμβρίου λίγο πριν ξεκινήσει το πανεπιστήμιο.
Ο Βαγγέλης ζει σ' ένα μικρό σπίτι στον Άγιο Δημήτριο της Αθήνας.
Η μητέρα του είναι άνεργη.
Έτσι ξέρει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα σήμερα,
τι σημαίνει να μην έχεις δουλειά.
Όταν, λοιπόν, συμπλήρωνε το μηχανογραφικό του είχε μια έννοια.
Να βρει μια δουλειά που θα του εξασφάλιζε επαγγελματική αποκατάσταση.
Είχε και τους γονείς του πάνω απ' το κεφάλι του που του έλεγαν,
τον προέτρεπαν να βάλει πρώτη μια σχολή ανωτάτων αξιωματικών
για να μην έχει τον φόβο της ανεργίας, για να έχει μια σίγουρη δουλειά.
Ο Βαγγέλης όμως εκείνη την ημέρα μου είπε:
«Δεν θέλω να βάλω μια στολή
που θα καπακώνει τα όνειρα και τις σκέψεις μου».
Μου είπε όμως και κάτι άλλο.
Ότι ανάλογα με το πώς θα είναι οι απαιτήσεις της σχολής μου,
-σας θυμίζω ότι δεν είχε ξεκινήσει ακόμα το Πολυτεχνείο-
είμαι πρόθυμος να κάνω ό,τι μου ζητηθεί.
Σε μαγαζί, σε καφετέρια, χειρωνακτική εργασία.
Θέλω, μου είπε, τα λεφτά που θα ξοδεύω να είναι δικά μου.
Να μην είμαι βάρος στους γονείς μου.
Τον Βαγγέλη τον συνάντησα στις 15 Σεπτεμβρίου περίπου.
Ούτε μια εβδομάδα αργότερα είχε βρει ήδη δουλειά.
Σε μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία.
Για την ακρίβεια, δύο ναυτιλιακές εταιρείες του πρόσφεραν δουλειά,
κι εκείνος επέλεξε την καλύτερη από τις δύο.
Είναι, λοιπόν, ο Βαγγέλης εξαίρεση που βρήκε δουλειά στην Ελλάδα της κρίσης;
Και μάλιστα πριν καν μπει στο Πολυτεχνείο;
Πράγματι, είναι εξαίρεση. Προφανώς.
Κι επειδή βρήκε δουλειά αλλά και για έναν άλλο λόγο.
Γιατί παρά τις δύσκολες συνθήκες στο περιβάλλον του
και γενικότερα στη χώρα,
ο Βαγγέλης επέλεξε να τραβήξει τον δρόμο του.
Κι αν ένα πράγμα θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα
είναι ότι απ' όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει
κανείς τους δεν κατάφερε να κάνει ό,τι έκανε
επειδή οι συνθήκες τον ευνόησαν, επειδή οι συνθήκες ήταν εύκολες,
αλλά επειδή αγνόησαν τις συνθήκες.
Αυτή είναι η δουλειά μου, είμαι στο «Κ» της Καθημερινής
και κάθε Κυριακή παίρνω μια συνέντευξη και μεταφέρω μετά μια ιστορία στο χαρτί.
Κι επειδή δεν μπορώ να φωτογραφίσω όλους αυτους τους υπέροχους ανθρώπους
φωτογράφισα τα «Κ» περίπου μιας τετραετίας
για να πάρετε μια εικόνα πόσοι πολλοί είναι. Είναι πάνω από 250.
Το δεύτερο πράγμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα,
είναι ότι αν δεν έχετε βρει αυτό ακόμα που θέλετε να κάνετε
συνεχίστε να ψάχνετε.
Η ζωή σας κατά πολύ μεγάλο μέρος θα είναι η δουλειά σας.
Κι αν δεν αγαπάτε αυτό που κάνετε, ούτε καλά θα περνάτε
και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρετε.
Ο Θάνος Παππάς.
Τον γνώρισα πέρυσι τον Μάιο.
Ο Θάνος είναι 23 χρονών κι είναι σχεδιαστής αυτοκινήτων.
Κι είναι από τους τυχερούς ανθρώπους γιατί ήξερε τι ήθελε να κάνει
από οκτώ χρονών.
Μεγάλωσε στην Καλαμάτα, έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του
όπως όλα τα αγοράκια στο πάτωμα στο δωμάτιό του
κι όνειρό του δεν ήταν να γίνει ο Σουμάχερ ή ο Νίκι Λάουντα,
αλλά ο Αλέξανδρος Ισιγόνης, είναι ο Έλληνας που σχεδίασε το Mini Cooper.
Όταν τον γνώρισα τον Θάνο, τα πράγματα πήγαιναν πάρα πολύ καλά γι' αυτόν.
Είχε μόλις κερδίσει το πρώτο βραβείο στη Fiat
για σχεδιασμό αυτοκινήτων για άτομα με ειδικές ανάγκες,
ήταν υποψήφιος για το βραβείο επιχειρηματικότητας
κι είχε ανοίξει και δική του εταιρεία στα 23 του χρόνια μ' έναν φίλο του
για να κατασκευάσει το πρώτο αυτοκίνητο.
Κι όλα αυτά πρέπει να σας πω, από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Το λέω αυτό γιατί κι ο Θάνος, όπως ίσως και πολλοί από εσάς,
έχοντας ψάξει τα πράγματα στο ίντερνετ,
ήθελε να πάει σ' ένα καλό πανεπιστήμιο στο εξωτερικό.
Αλλά οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν.
Και ο Θάνος επέλεξε το τμήμα σχεδιασμού προϊόντων στο πανεπιστήμιο του Αιγαίου
γιατί πίστευε ότι αυτό θα τον οδηγούσε καλύτερα στα όνειρά του,
παρόλο που και πάλι οι γονείς του τού έλεγαν
να συμπληρώσει στο μηχανογραφικό μια σχολή με υψηλότερη βάση.
Και τι θα κάνεις αν δεν καταφέρεις να σχεδιάσεις αυτοκίνητο στην Ελλάδα
και να το κατασκευάσεις;
Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κατασκευάζεις αυτοκίνητα στην Ελλάδα.
Δεν έχουμε καν βιομηχανία.
Και μου απάντησε,
«Είμαι προετοιμασμένος και για την αποτυχία.
Γιατί άμα θέλεις κάτι πάρα πολύ πιστεύω ότι τελικά θα γίνει».
Τηλεφώνησα στο Θάνο πριν από λίγες μέρες
να του πω ότι θα ανέβω στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα
και ότι θα τον συμπεριλάβω στη σημερινή μου ομιλία
και να δω τι κάνει, πώς πάνε τα πράγματα.
Και τα νέα δεν ήταν πολύ καλά για τον Θάνο.
Δεν πήρε τελικά το βραβείο επιχειρηματικότητας.
Πρέπει να είναι στον στρατό.
Παράλληλα εργάζεται freelance σε μια εταιρεία παιχνιδιών
και σχεδιάζει παιχνίδια με πολύ λίγα χρήματα.
Δύσκολα τα βγάζει πέρα, όμως δεν τον πειράζει.
Εξακολουθεί όποτε μπορεί, κάθε εβδομάδα σχεδόν,
να βλέπει επιχειρηματίες και να ζητά χρηματοδότηση για το πρότζεκτ του.
Δεν το έχει βάλει κάτω.
Δεν είναι success story,
αλλά είναι κάποιος που προσπαθεί και πιστεύει ότι θα τα καταφέρει
γιατί το τελευταίο ραντεβού που είχε, το πιο πρόσφατο,
ο μεγάλος επιχειρηματίας που τον είδε από την Πελοπόννησο, νότια,
του έδωσε θάρρος ότι μπορεί και να χρηματοδοτήσει την προσπάθειά του.
Η αποτυχία δεν πειράζει, λοιπόν, το οποίο με φέρνει
στον πιο νέο άνθρωπο από τον οποίο έχω πάρει ποτέ συνέντευξη.
Φαίνεται. Δεκαπέντε χρονών ο Τζακ Αντράκα.
Ο Τζακ εφηύρε ένα τεστ διαγνωστικό για τον καρκίνο του παγκρέατος
σε ηλικία 15 ετών από την κουζίνα του σπιτιού του.
'Εκανε πειράματα από την κουζίνα του σπιτιού του με μικρόβια, με ιούς.
Mου είπε μάλιστα όταν τον συνάντησα
ότι κόντεψε να μολύνει το φαγητό της μητέρας του
που τo παρασκεύαζε για την υπόλοιπη οικογένεια.
Ο λόγος που ήθελε να το κάνει ήταν γιατί ένας οικογενειακός τους φίλος
είχε πεθάνει από καρκίνο του παγκρέατος
και το διαγνωστικό τεστ το οποίο τελικά εφηύρε
είναι κατά 800 φορές φθηνότερο και κατά 160 περίπου φορές πιο γρήγορο
από το τεστ που κυκλοφορεί σήμερα στην αγορά.
Το οποίο βέβαια είναι πολύ σημαντικό γιατί αν έχεις αυτή την ασθένεια
όσο πιο γρήγορα το μάθεις, τόσο καλύτερα για να ξεκινήσεις θεραπεία.
Είναι ο Τζακ ιδιοφυΐα;
Που στα δεκαπέντε του χρόνια έκανε μια τόσο σπουδαία ανακάλυψη;
Ο ίδιος δεν το πιστεύει.
Ο Τζακ έστειλε 200 μέιλ σε καθηγητές πανεπιστημίου με την ιδέα του
και του απάντησε μόνο ένας.
Οι 199, είτε δεν του απάντησαν καθόλου,
είτε του είπαν ότι δεν αξίζει να προχωρήσει με την ιδέα του.
Αλλά ο Τζακ επέμενε, γιατί όπως πιστεύει ο ίδιος,
«Η αποτυχία είναι ό,τι καλύτερο για τη δημιουργικότητα».
Η Αναστασία Παπαδοπούλου, ερευνήτρια της χρονιάς το 2011
απ' τη Θεσσαλονίκη, για την εργασία της πάνω στη ρευματοειδή αρθρίτιδα.
Το ενδιαφέρον με την Αναστασία κι ο λόγος που την προσέγγισα τότε
είναι ότι κατά τη διάρκεια της εργασίας της είχε απορριφθεί
από όλα τα προγράμματα χρηματοδότησης στην Ελλάδα. Αλλά εκείνη συνέχισε να προσπαθεί να πάρει χρηματοδότηση.
Τελικά πήρε από το εξωτερικό, άρχισε να κάνει την έρευνά της με πολύ λίγα μέσα
και πώς μου περιέγραψε την έρευνα στην Ελλάδα;
Σαν να προσπαθείς να χτίσεις μια γέφυρα χωρίς υλικά.
Ο Παναγιώτης έπρεπε κάποια στιγμή στη ζωή του
να ξαναχτίσει το ίδιο του το μέλλον σχεδόν χωρίς πόδια.
Ο Παναγιώτης ήταν 21 όταν οδηγώντας τη μηχανή του, 500 κυβικών,
δέκα μέτρα περίπου από το σπίτι του,
έπεσε πάνω του ένα αυτοκίνητο που παραβίασε το στοπ,
τον έριξε κάτω και δεν ξαναπερπάτησε ποτέ.
Όμως σήμερα είναι πετυχημένος με τα συμβατικά μέτρα και σταθμά.
Εργάζεται, βγάζει χρήματα, κάνει αυτό που του αρέσει.
Είναι εμψυχωτής, βγάζει δηλαδή ομιλίες σε πολύ κόσμο.
Κι αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να γεφυρώσει άτομα με αναπηρία
με άτομα που δεν έχουν αναπηρία.
Βγαίνει με την κοπέλα του, διασκεδάζει.
Τον συνάντησα τον Παναγιώτη πριν από δύο εβδομάδες για καφέ στην Αθήνα
για να με βοηθήσει να γράψω τη σημερινή μου ομιλία,
γιατί αυτή είναι η δουλειά του, και με παρακάλεσε να προσθέσω το εξής:
Βέβαια, μου είπε ο Παναγιώτης, υπήρχαν μέρες που κοιτούσα το ταβάνι
κι έλεγα, γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;
Όμως το ταβάνι δεν του απάντησε κι ο Παναγιώτης αποφάσισε να προχωρήσει.
Και σήμερα θεωρεί ότι είναι πιο ευτυχισμένος στα 38 του χρόνια
από πολλούς άλλους συνομήλικούς του.
Όχι γιατί η ζωή του είναι τέλεια. Η ζωή του προφανώς δεν είναι τέλεια.
Αλλά γιατί έχοντας περάσει μια πολύ μεγάλη δυσκολία
δεν τον πτοούν πια τα μικρά εμπόδια.
Ξέρει ότι μπορεί να τα ξεπεράσει.
Οπότε αυτοί οι άνθρωποι που νομίζω ότι είναι ευτυχισμένοι
απ' την εμπειρία μου,
μετά από τέσσερα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά
είναι εκείνοι που κυνηγούν το όνειρό τους με πάθος
και δεν φοβούνται την αποτυχία.
Υπάρχει και κάτι άλλο που θα ήταν παράλειψη να μην το αναφέρω, τα χρήματα.
Κανείς με τους οποίους έχω μιλήσει
δεν έχουν θέσει ως πρωταρχικό στόχο τα χρήματα,
που βεβαίως είναι σημαντικά.
Υπάρχει αυτό το σχεδιάγραμμα στο διαδίκτυο.
Αν καταφέρουμε στη ζωή μας να κάνουμε αυτό που αγαπάμε
αυτό που είμαστε καλοί και να βγάλουμε και κάποια χρήματα,
νομίζω ότι είμαστε πιο ευτυχισμένοι.
Η δική μου γενιά, υπάρχουν δυο τρεις απ' τη δική μου γενιά εδώ,
είχαμε επηρεαστεί από μια ταινία που ίσως την έχετε δει κι εσείς,
τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών με τον Ρόμπιν Ουίλιαμς.
Και λέγαμε: Carpe Diem, άδραξε τη μέρα,
για να νιώσουμε καλύτερα και να προσπαθήσουμε περισσότερο.
Carpe diem, άδραξε τη μέρα στα Λατινικά.
Σήμερα τα παιδιά μου λένε: You only live once.
Είμαι περίπου στο μέσο, είμαι πάνω από το μέσο της ζωή μου
κι έχω πλέον την υποψία, σχεδόν βεβαιότητα, ότι το yolo ισχύει.
Πού είμαι εγώ μετά από τέσσερα χρόνια που κάνω αυτές τις συνεντεύξεις;
Πριν από πέντε χρόνια εργαζόμουν στην τηλεόραση.
Είχα χάσει τη δουλειά μου, δουλειές δεν υπήρχαν.
Ήταν η αρχή της οικονομικής κρίσης.
Ήμουν απογοητευμένη.
Ήμουν φοβισμένη.
Τέσσερα χρόνια μετά, η ζωή μου είναι πολύ διαφορετική.
Γιατί γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους
που είναι ευχαριστημένοι με αυτό που κάνουν
και προσπαθούν κάθε μέρα, πολλές φορές σαββατοκύριακα, πάρα πολλές ώρες,
να το κάνουν καλύτερα,
κι εργάζονται τόσες πολλές ώρες επειδή τους αρέσει,
προσπαθώ κι εγώ να γίνω λίγο καλύτερη σε αυτό που κάνω.
Και η διέξοδος στα όνειρα,
αν είναι κάτι που μπορούμε να συγκρατήσουμε σήμερα
δεν σας το λέω με τη χαζοχαρούμενη έννοια ότι η οικονομική κρίση δεν πειράζει
ή ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μας επηρεάζει,
μας επηρεάζει πολύ, σας επηρεάζει πάρα πολύ,
αλλά δεν είναι ανάγκη να το σκεφτόμαστε και συνέχεια.
Θα τελειώσω με έναν ακόμα νέο.
Ο κύριος Αλεξανδράκης.
Ο κ. Αλεξανδράκης είναι 96 ετών.
Νομίζω δεν του φαίνεται.
Εγώ τον συνάντησα πριν από τρία χρόνια που ήταν 93 στο μαγαζί του.
Έχει το παλαιότερο εμπορικό κατάστημα στην οδό Ερμού στην Αθήνα με ρούχα.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αγόραζε τα ρούχα του
απ' το εμπορικό κατάστημα Αλεξανδράκης.
Τον είχα ρωτήσει τον κ. Αλεξανδράκη:
«Γιατί πάτε ακόμα στη δουλειά σας στα 96 σας χρόνια;»
Και μου λέει: «Γιατί με ξεκουράζει.
Γιατί μου αρέσει.
Παρόλο που πια δεν μπαίνει κανένας πελάτης σχεδόν στο μαγαζί
δεν με πειράζει γιατί δεν είναι δυνατόν μια κρίση να ανατρέψει τα πάντα».
Τον είχα ρωτήσει τον κ. Αλεξανδράκη,
- είχα βρει ευκαιρία όταν τον συνάντησα πριν από τρία χρόνια -
αν στην ηλικία του έχει αρχίσει να καταλαβαίνει
ποιο είναι το νόημα της ζωής.
Μου απάντησε με μεγάλη ευκολία.
Το νόημα της ζωής είναι να έχεις πετύχει σε κάτι,
να μην περάσει έτσι.
Ελπίζω, ειλικρινά, οι άνθρωποι που σας παρουσίασα σήμερα
να σας ενέπνευσαν λίγο ώστε η ζωή σας να μην περάσει έτσι.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)