2. Bölüm - IX (b)

Bugünkü savaşın niteliğini anlamak için –çünkü tarafların birkaç yılda bir yeniden saflaşmalarına karşın, savaş aynı savaştır–, her şeyden önce, kesin bir sonuca ulaşmasının olanaksız olduğunu kavramak gerekir. To understand the nature of today's war—because it is the same war, although the sides realign every few years—it is necessary, first of all, to realize that it is impossible to reach a definitive conclusion. Üç süper-devletten hiçbiri, öteki ikisi bir araya gelse bile, kesin bir yenilgiye uğratılamaz. Neither of the three super-states can be decisively defeated, even if the other two come together. Çünkü aralarında sarsılmaz bir güç dengesi vardır ve doğal savunmaları olağanüstüdür. Because there is an unshakable balance of power between them and their natural defenses are extraordinary. Avrasya'yı uçsuz bucaksız toprakları, Okyanusya'yı Atlas Okyanusu ile Büyük Okyanus'un engin suları, Doğuasya'yı da halklarının doğurganlığı ve çalışkanlığı korumaktadır. Eurasia is protected by its vast lands, Oceania by the vast waters of the Atlantic Ocean and the Pacific Ocean, and Eastasia by the fertility and industriousness of its peoples. İkincisi, artık maddi anlamda uğruna savaşılacak bir şey kalmamıştır. Secondly, there is nothing left to fight for in material terms anymore. Üretim ile tüketimin birbirine uyumlu kılındığı, kendi kendine yeterli ekonomilerin oluşmasıyla birlikte, daha önceki savaşların ana nedeni olan pazar kapışmaları son bulmuş, hammadde kavgaları artık bir ölüm kalım sorunu olmaktan çıkmıştır. With the formation of self-sufficient economies in which production and consumption are harmonized, market battles, which were the main cause of previous wars, came to an end, and fights for raw materials are no longer a matter of life and death. Üç süper-devletin de toprakları o kadar geniştir ki, gereksinim duyduğu hammaddelerin hemen hemen tümünü kendi sınırları içinde elde edebilmektedir. The territories of all three super-states are so vast that they can obtain almost all of the raw materials they need within their own borders. Yine de, savaşın dolaysız bir ekonomik amacı olduğu düşünülecek olursa, bugünkü savaş bir işgücü savaşıdır. However, given that the war had a direct economic purpose, today's war is a labor war. Süper-devletlerin sınırları dışında, hiçbirinin kalıcı egemenlik kuramadığı geniş bir dörtgen yer almakta, dört köşesini Tanca, Brazzaville, Darwin ve Hongkong kentlerinin tuttuğu bu bölgede dünya nüfusunun yaklaşık beşte biri yaşamaktadır. Outside the borders of the super-states, there is a wide quadrangle, none of which can establish permanent dominance, and approximately one fifth of the world's population lives in this region, whose four corners are occupied by the cities of Tangier, Brazzaville, Darwin and Hongkong. Üç devlet sürekli olarak bu yoğun nüfuslu bölgeleri ve kuzey buz başlığını ele geçirmek için savaşım vermektedir. The three states are constantly fighting to seize these densely populated areas and the northern ice cap. Sonuçta, tartışmalı bölgenin tümünü tek başına hiçbir devlet denetim altına alamamaktadır. As a result, no single state can control the entire disputed region. Bölgenin çeşitli bölümleri durmadan el değiştirmekte, şu ya da bu yörenin apansız bir ihanetle ele geçirilmesi sonucunda, cepheleşmelerde sürekli değişiklik olmaktadır. Various parts of the region are constantly changing hands, and as a result of the sudden treachery of this or that region, there are constant changes in the confrontations.

Tartışmalı bölgelerin tümünde değerli madenler bulunmakta ve kauçuk gibi, daha soğuk iklimlerde daha pahalı yöntemlerle yapay bir biçimde üretilmek zorunda kalınan önemli bitkisel ürünler yetişmektedir. All of the disputed regions contain precious metals and grow important plant crops, such as rubber, which in colder climates have to be produced artificially by more expensive methods. Ama en önemlisi, buralarda bitmez tükenmez bir ucuz emek kaynağı bulunmasıdır. But most importantly, there is an inexhaustible source of cheap labor here. Ekvatoral Afrika'yı, Ortadoğu ülkelerini, Güney Hindistan'ı ya da Endonezya Takımadalarını denetimi altına alan devlet, boğaz tokluğuna başını kaldırmadan çalışan yüz milyonlarca ırgatın bedenlerini de ele geçirmiş olur. The state that controls equatorial Africa, the countries of the Middle East, Southern India or the Indonesian Archipelago will also seize the bodies of hundreds of millions of capstans who work without raising their head to their throats. Bu bölgelerin nerdeyse açıkça köleleştirilmiş olan insanları, durmadan bir istilacıdan bir başka istilacının eline düşerken, daha çok silah üretme, daha çok toprak ele geçirme, daha çok işgücünü denetleme, daha da çok silah üretme, daha da çok toprak ele geçirme yarışında kömür ve petrol gibi kullanılırlar. The almost openly enslaved people of these regions, as they are constantly falling from one invader to another, are striving to produce more weapons, seize more land, control more labor, produce more weapons, and seize more and more land, as they compete for coal and oil. they are used. Gerçekte, çarpışmaların asla tartışmalı bölgelerin sınırlarının ötesine geçmediği bilinmelidir. It should be noted that in reality the clashes never went beyond the borders of the disputed territories. Avrasya'nın sınırları Kongo havzası ile Akdeniz'in kuzey kıyısı arasında gidip gelir; Hint Okyanusu ve Büyük Okyanus'taki adalar Okyanusya ile Doğuasya arasında durmadan el değiştirir; Moğolistan'da Avrasya ile Doğuasya arasındaki sınır çizgisi sürekli değişir; üç devlet de, büyük ölçüde ıssız ve keşfedilmemiş yörelerden oluşan, Kutup çevresindeki uçsuz bucaksız topraklarda hak iddia eder: Ama güç dengesi hemen hemen hiç değişmez ve her süper-devletin ana topraklarına hiçbir zaman dokunulmaz. The borders of Eurasia alternate between the Congo basin and the northern shore of the Mediterranean; Islands in the Indian Ocean and the Pacific are constantly changing hands between Oceania and Eastasia; In Mongolia, the boundary line between Eurasia and Eastasia is constantly changing; All three states lay claim to the vast lands around the Pole, largely desolate and unexplored: But the balance of power hardly changes, and the main lands of each super-state are never touched. Üstelik Ekvator çevresindeki, sömürülen halkların emeği aslında dünya ekonomisi için hiç de gerekli değildir. Moreover, the labor of the exploited peoples around the equator is not really necessary for the world economy at all. Bunlar dünyanın zenginliğine hiçbir şey katmaz, çünkü ürettikleri her şey savaş için kullanılır, savaşmanın amacı ise her zaman, verilecek başka bir savaşta daha iyi bir konumda olmaktan başka bir şey değildir. They add nothing to the wealth of the world, for everything they produce is used for war, and the purpose of warfare is always nothing but to be in a better position in another war to be fought. Köle halkların emeği, yalnızca sürekli savaşın temposunun hızlandırılmasını sağlar. The labor of the enslaved peoples only accelerates the tempo of perpetual warfare. Onlar olmasa da, dünya toplumunun yapısı ve varlığını sürdürme yolu temelde değişmeyecektir. Without them, the structure of world society and its way of survival would not fundamentally change.

Modern savaşın ana amacı (bu amaç, çiftdüşün ilkelerine uygun olarak, İç Parti yönetiminin beyinleri tarafından aynı anda hem benimsenmiş hem de reddedilmiştir), genel yaşam düzeyini yükseltmeksizin, makinelerin ürettiklerini tüketmektir. The main aim of modern warfare (which, in accordance with the principles of doublethink, was simultaneously embraced and rejected by the brains of the Inner Party leadership) is to consume what machines produce without raising the general standard of living. On dokuzuncu yüzyıl sonlarından bu yana, tüketim malları fazlasının ne yapılacağı, sanayi toplumunun gizil bir sorunu olagelmiştir. Since the late nineteenth century, what to do with the surplus of consumer goods has been a latent problem of industrial society. Pek az insanın yeterince yiyecek bulabildiği günümüzde bu sorun hiç kuşkusuz ivedilik taşımamaktadır; dahası, hiçbir yapay yok etme süreci yaşanmıyor olsaydı bile ivedilik kazanmayabilirdi. Today, when few people have enough to eat, this problem is certainly not urgent; moreover, it might not have gained urgency even if no artificial extermination was taking place. Günümüz dünyası, 1914'ten önceki dünyayla, hele o dönemin insanlarının düşledikleri gelecekle karşılaştırıldığında, çorak, açlık çekilen ve yıkıntıya dönmüş bir yerdir. The world today is a barren, starving, and devastated place, compared to the world before 1914, especially when compared to the future that the people of that time dreamed of. Yirminci yüzyılın başlarında, nerdeyse bütün okuryazar insanların aklından, son derece zengin, insanlara boş vakit sağlayan, düzenli ve verimli bir geleceğin toplumu düşü –cam, çelik ve karbeyaz betondan oluşan parlak, pırıl pırıl bir dünya– geçmekteydi. At the beginning of the twentieth century, almost all literate people dreamed of a future society of immense wealth, leisure, orderly and productive—a bright, gleaming world of glass, steel, and snow-white concrete. Bilim ve teknoloji baş döndürücü bir hızla gelişiyordu ve bu gelişmenin böyle sürüp gideceği doğal görünüyordu. Science and technology were developing at a dizzying pace, and it seemed natural that this development would continue. Ne var ki, biraz bitmek bilmeyen savaşlar ve devrimlerden dolayı güçten düşülmesi yüzünden, biraz da bilimsel ve teknik ilerleme tekdüzeleştirilmiş bir toplumda asla var olamayacak deneysel düşünceye dayandığı için, beklenen olmadı. However, it was not expected, partly because of its weakening by endless wars and revolutions, partly because scientific and technical progress was based on empirical thinking that could never exist in a monotonous society. Bir bütün olarak bakıldığında, bugün dünya elli yıl öncesinden daha ilkel. On the whole, the world today is more primitive than it was fifty years ago. Gerçi bazı geri kalmış bölgeler kalkındı, savaşlar ve polis istihbaratıyla ilgili olarak pek çok aygıt geliştirildi, ama deneyler ve buluşlar büyük ölçüde durdu ve bin dokuz yüz ellilerdeki nükleer savaşın yol açtığı yıkımlar hiçbir zaman tam anlamıyla onarılmadı. Although some backward areas developed, many instruments were developed for wars and police intelligence, but experiments and inventions largely stalled, and the devastations of the nuclear war in the nineteen fifties were never fully repaired. Kaldı ki, makinelerin içerdiği tehlike olduğu gibi duruyor. Moreover, the danger of the machines seems to be there. İlk makinenin ortaya çıktığı andan başlayarak, aklı başında bütün insanlar, ağır çalışma koşulları ve eşitsizliğin sürmesine gerek kalmadığını açık seçik anlamışlardı. From the moment the first machine appeared, all sane people clearly understood that harsh working conditions and inequality need not continue. Makineler bilinçli olarak bu amaçla kullanılmış olsaydı, açlık, aşırı çalışma, pislik, cehalet ve hastalık birkaç kuşak sonra yok edilebilirdi. Hunger, overwork, filth, ignorance and disease could have been eradicated in a few generations had the machines been deliberately used for this purpose. Aslında, makine, böyle bir amaçla kullanılmamasına karşın, kendiliğinden bir işleyişle –bazen paylaştırılmak zorunda kalınan bir zenginlik üreterek– on dokuzuncu yüzyılın sonu ve yirminci yüzyılın başındaki yaklaşık elli yıllık bir dönemde ortalama insanın yaşam düzeyini çok büyük ölçüde yükseltti. In fact, although the machine was not used for such a purpose, it did by itself - sometimes producing wealth that had to be distributed - drastically raised the average man's standard of living over a period of nearly fifty years in the late nineteenth and early twentieth centuries.

Gel gör ki, zenginliğin genel yükselişinin hiyerarşik bir toplumun ortadan kaldırılmasını tehlikeye düşürdüğü, ama aslında hiyerarşik toplumun bir anlamda ortadan kaldırılması demek olduğu da açıktı. However, it was also clear that the general rise of wealth endangered the abolition of a hierarchical society, but in fact meant the abolition of a hierarchical society in a sense. Belli ki, herkesin daha az çalıştığı, yeterince yiyecek bulduğu, banyosu ve buzdolabı olan bir evde yaşadığı, bir arabası, hatta uçağı olduğu bir dünyada, eşitsizliğin en belirgin, belki de en önemli biçimi ortadan kalkmış olacaktı. Clearly, in a world where everyone works less, has enough to eat, lives in a house with a bathroom and refrigerator, owns a car and even an airplane, the most obvious, perhaps most important, form of inequality would have disappeared. Zenginlik, bir kez genelleşti mi, ayrım tanımayacaktı. Wealth, once generalized, would know no discrimination. Hiç kuşku yok ki, kişisel mülk ve lüks anlamında zenginliğin eşit bir biçimde dağıtılacağı, buna karşılık iktidarın küçük bir ayrıcalıklı zümrenin elinde toplanacağı bir toplum düşünmek mümkündü. Undoubtedly, it was possible to imagine a society in which wealth in terms of personal property and luxuries would be equally distributed, while power would be concentrated in the hands of a small privileged class. Ama böyle bir toplum uygulamada uzun süre ayakta kalamazdı. But in practice such a society could not stand for long. Çünkü boş vakit ve güvenlik herkesçe paylaşıldığında, yoksulluğun serseme çevirdiği geniş kitleler okuryazar olacak, kendi başına düşünmeyi öğrenecek, o zaman da hiçbir işe yaramadığını sonunda fark ettiği ayrıcalıklı azınlığı ortadan kaldıracaktı. Because when leisure and security were shared by all, the large masses stunned by poverty would become literate, learn to think for themselves, and then wipe out the privileged few, whom they eventually realized were useless. Hiyerarşik toplumun varlığı, uzun sürede, ancak yoksulluk ve cehalete yaslanarak sürebilirdi. The existence of a hierarchical society could only last for a long time based on poverty and ignorance. Yirminci yüzyılın başlarında bazı düşünürlerin hayalini kurdukları gibi, geçmişin tarım toplumuna geri dönmek de uygulanabilir bir çözüm değildi. Going back to the agrarian society of the past was not a viable solution, as some thinkers in the early twentieth century had dreamed of. Bu, hemen hemen tüm dünyada handiyse içgüdüselleşmiş makineleşme eğilimine ters düşüyordu; dahası, sanayileşmede geri kalan her ülke askeri açıdan da güçsüz düşüyor, daha gelişmiş rakiplerinin dolaylı ya da dolaysız boyunduruğu altına giriyordu. This went against the almost instinctive tendency towards mechanization almost throughout the world; moreover, every country lagging behind in industrialization was also militarily powerless, being directly or indirectly subjugated by its more advanced rivals.

Mal üretimini kısıtlayarak halk kitlelerinin yoksulluğunu sürdürmek de yeterli bir çözüm değildi. Nor was it an adequate solution to perpetuate the poverty of the masses by restricting the production of goods. Kapitalizmin son aşamasına geldiği, kabaca 1920 ve 1940 yılları arasında büyük ölçüde böyle oldu. This was largely the case between roughly 1920 and 1940, when capitalism reached its final stage. Birçok ülkenin ekonomisi durgunluğa bırakıldı, topraklar ekilmedi, yeni makine yatırımları yapılmadı, halkın geniş kesimleri çalıştırılmadı ve yarı aç yarı tok, Devlet yardımına terk edildi. The economies of many countries were left to stagnation, the lands were not cultivated, new machinery investments were not made, large sections of the population were not employed and left half-starved and half-fed for State aid. Ama bu da askeri bakımdan güçsüz düşülmesine yol açtı ve getirdiği yoksunluklar açıkça gereksiz olduğundan, muhalefeti kaçınılmaz kıldı. But this, too, left him militarily powerless and made opposition inevitable, since the deprivations it brought were clearly unnecessary. Sorun, dünyanın gerçek zenginliğini artırmadan sanayinin çarklarının nasıl döndürüleceğiydi. The question was how to turn the wheels of industry without increasing the real wealth of the world. Üretimin sürdürülmesi, ama ürünlerin dağıtılmaması gerekiyordu. Production was supposed to continue, but not to distribute the products. Uygulamada bunu gerçekleştirmenin tek yolu da, savaşın sürekli kılınmasıydı. The only way to achieve this in practice was to perpetuate the war.

Savaşın asıl yaptığı, yok etmektir; ama ille de insanları yok etmesi gerekmez, insan emeğinin ürünlerini de yok eder. What war really does is destroy; but it does not necessarily destroy people, it also destroys the products of human labor. Savaş, halk kitlelerini fazlasıyla rahata erdirecek, dolayısıyla uzun sürede kafalarının fazlasıyla çalışmasını sağlayacak araç gereç ve donatımı paramparça etmenin, stratosfere yollamanın ya da denizin dibine göndermenin bir yoludur. War is a way of smashing, sending to the stratosphere or to the bottom of the sea, the tools and equipment that will make the masses of the people too comfortable and therefore overwork their minds for a long time. Savaşta kullanılan silahlar yok edilmese bile, silah yapımı, tüketilebilecek herhangi bir şey üretmeksizin işgücünü kullanmanın uygun bir yoludur. Even if the weapons used in war are not destroyed, weapon making is a viable way to use labor without producing anything that can be consumed. Sözgelimi, bir Yüzen Kale'de, birkaç yüz şilebin yapımında kullanılabilecek emek yatar. For example, a Floating Fortress contains labor that could be used to build several hundred freighters. Sonunda, kimseye somut bir yarar sağlamadan sökülüp hurdaya çıkarılır ve yeniden büyük emekler harcanarak yeni bir Yüzen Kale yapılır. In the end, with no tangible benefit to anyone, it is dismantled and scrapped, and a new Floating Fortress is rebuilt with great effort. Savaş uğraşı, ilke olarak, her zaman halkın basit gereksinimleri karşılandıktan sonra geriye kalabilecek üretim fazlasını tüketecek biçimde tasarlanır. The war effort is, in principle, always designed to consume the surplus that remains after the simple needs of the people have been satisfied. Uygulamada, halkın gereksinimleri hiçbir zaman yeterince değerlendirilmediği için, sonunda zorunlu gereksinimlerin yarısı hep eksik kalır; ama bu bir avantaj olarak görülür. In practice, because the needs of the people are never adequately evaluated, half of the essential needs are always missing in the end; but this is seen as an advantage. Ayrıcalıklı kesimlere bile sıkıntı çektirmek, bilinçli bir tutumun sonucudur; çünkü genel bir yoksunluğun hüküm sürmesi küçük ayrıcalıkların önemini artırır ve böylece bir kesim ile öbürü arasındaki farkı büyütür. Making trouble even for the privileged is the result of a conscious attitude; for the rule of general deprivation increases the importance of petty privileges and thus enlarges the difference between one section and the other. Yirminci yüzyılın başlarındaki ölçütlere baktığımızda, bir İç Parti üyesinin bile çok yalın bir yaşam sürdüğünü, çalışarak yaşadığını görürüz. When we look at the criteria at the beginning of the twentieth century, we see that even an Inner Party member leads a very simple life, living by working. Ama yine de, sahip olduğu birkaç lüks –dayalı döşeli büyük bir apartman dairesi, daha iyi kumaştan yapılmış giysiler, yemeği, içkisi ve tütününün daha kaliteli olması, iki üç uşağının bulunması, özel arabası ya da helikopterinin olması– onu bir Dış Parti üyesinden farklı bir konuma yerleştirir; Dış Parti üyelerinin de, "proleterler" dediğimiz dibe vurmuş kitlelerle karşılaştırıldığında, benzer avantajları vardır. But still, the few luxuries he possessed—a large furnished apartment, clothes made of better cloth, better quality food, drink, and tobacco, two or three servants, his private car or helicopter—separated him from a Foreign Party member. places it in position; Members of the Outer Party have similar advantages compared to the bottom-up masses we call the "proletarians". Sanki kuşatma altındaki bir kentte yaşanmaktadır da, zenginlik ile yoksulluk arasındaki ayrım bir parça at etine sahip olup olmamaya bağlıdır. As if living in a besieged city, the distinction between wealth and poverty depends on whether or not you have a piece of horse meat. Aynı zamanda, savaşta, dolayısıyla da tehlike altında yaşıyor olmanın farkındalığı, tekmil iktidarın küçük bir zümrenin ellerine teslim edilmesini, hayatta kalmanın doğal, kaçınılmaz koşulu kılar. At the same time, the awareness of living in war, and therefore in danger, makes the surrender of complete power into the hands of a small group as a natural and inevitable condition for survival.

Savaş, görüleceği gibi, gerekli yıkımı sağlamakla kalmaz, aynı zamanda bu yıkımı psikolojik bakımdan kabul edilebilir bir biçimde sağlar. War, as will be seen, not only brings about the necessary destruction, but also does it in a psychologically acceptable form. İlke olarak, tapınaklar ve piramitler yaptırarak, çukurlar kazdırıp sonra yeniden kapattırarak, dahası çok büyük ölçülerde mal üretip sonra hepsini yakarak, dünyanın emek fazlasını boşa harcamak çok kolay olurdu. In principle, it would be too easy to waste the world's surplus labor by building temples and pyramids, digging pits and then closing them again, furthermore producing goods on huge scales and then burning them all. Ama bu, hiyerarşik bir toplumun yalnızca ekonomik temelini gerçekleştirirdi, duygusal temelini değil. But this would realize only the economic basis of a hierarchical society, not its emotional basis. Burada söz konusu olan, düzgün bir biçimde çalışmayı sürdürdüğü sürece davranışları önem taşımayan halk kitlelerinin morali değil, Parti'nin moralidir. It is the morale of the Party that is at stake here, not the morale of the masses of the people, whose conduct does not matter as long as it continues to function properly. En sıradan Parti üyesinin bile işinin ehli, çalışkan ve belirli sınırlar içinde de olsa zeki olması beklenir, ama korku, nefret, yaltaklanma, zafer düşkünlüğü gibi ruh halleri bulunan saf ve cahil bir bağnaz olması da gerekir. Even the most ordinary Party member is expected to be competent, hardworking, and within certain limits intelligent, but he must also be a naive and ignorant bigot with moods of fear, hatred, flattery, and triumph. Başka bir deyişle, zihinsel yapısının savaş haline uygun olması gereklidir. In other words, his mental structure must be suitable for war. İlle de gerçekten savaşılıyor olması gerekmez; belirleyici bir zafer mümkün olmadığından, savaşın nasıl gittiği de önemli değildir. It doesn't necessarily have to be really fought; Nor does it matter how the war goes, as a decisive victory is not possible. Gerekli olan tek şey, bir savaş halinin var olmasıdır. All that is required is for a state of war to exist. Parti'nin üyelerinden istediği ve savaş ortamında daha kolay sağlanan zekâ yarılması artık genelleşmiştir, ama rütbe yükseldikçe bu daha da belirginlik kazanır. The division of intelligence that the Party demands from its members, which is more easily achieved in the war environment, is now generalized, but this becomes more evident as the rank rises. Savaş isterisi ve düşmandan nefretin en güçlü olduğu yer İç Parti'dir. War hysteria and hatred of the enemy are strongest in the Inner Party. Bir İç Parti üyesi, yönetici niteliği taşıdığı için, savaş haberlerinin uydurma olduğunu çoğu zaman bilmelidir ve tüm savaşın düzmece olduğunun, ya savaş diye bir şey olmadığının ya da açıklananlardan çok farklı amaçlar uğruna savaşıldığının çoğu zaman ayırdında olabilir; ama bunları bilmenin etkisi çiftdüşün tekniğiyle kolayca giderilir. As an Inner Party member, he or she should often be aware that the news of war is fabrication, and may often realize that all war is bogus, either that there is no such thing as a war, or that it is fought for very different purposes than those described; but the effect of knowing them is easily countered by the doublethink technique. Bu arada, bir İç Parti üyesi, savaşın gerçek, zaferin kaçınılmaz ve Okyanusya'nın tüm dünyanın tartışılmaz efendisi olduğuna gizemli bir biçimde inanmakta bir an bile duraksamaz. Meanwhile, an Inner Party member does not hesitate for a moment to mysteriously believe that war is real, victory is inevitable, and Oceania is the undisputed master of the entire world.