Let's Do It Greece! Γίνε η Αλλαγή που Περιμένεις | Nikos Kiousis | TEDxChania
Μετάφραση: Επιμέλεια: Eleni Tziafa Καλημέρα κι από μένα!
Πάμε να γίνουμε μια μεγάλη οικογένεια μέσα στην αίθουσα;
Θα σας ζητήσω να κάνουμε κάτι όλοι μαζί.
Να σπάσουμε κάθε τι ξένο που βρίσκεται ανάμεσά μας.
Θα σας ζητήσω ν' απλώσουμε τα χέρια μας,
και ν' αγκαλιάσουμε όποιον βρίσκεται δίπλα μας.
Σε όποιο σημείο και αν βρίσκεται.
Να κάνουμε τη μεγαλύτερη οικογένεια που υπάρχει εδώ στα Χανιά.
Και το ίδιο θα ήθελα να σας ζητήσω
να κάνουμε με τον μπροστινό μας.
Να γυρίσουμε να του δώσουμε το χέρι.
Αυτό, σας αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα.
(Χειροκρότημα)
Αυτό είναι και το όνειρο το δικό μου.
Αυτό που με ταξίδεψε σήμερα εδώ, στη σκηνή του TEDx,
να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη οικογένεια που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Βρίσκομαι μαζί σας για να μοιραστώ τη δική μας εθελοντική ιστορία.
Μία ιδέα που ξεκινήσαμε μία παρέα παιδιών με το που τελειώσαμε το σχολείο,
έχοντας τίποτα παραπάνω από ένα όνειρο και πολύ πάθος για τον εθελοντισμό.
Σήμερα που βλέπουμε την ιδέα μας αυτή να έχει αγκαλιαστεί από χιλιάδες εθελοντές
είναι το πιο συγκινητικό πράγμα που έχουμε βιώσει.
Kι αυτό βλέπουμε ότι μας ενώνει ένα ακόμα μεγαλύτερο όνειρο
και πολύ περισσότερο πάθος μαζί τους.
Αυτή είναι λοιπόν η αφορμή, που βρίσκομαι σήμερα εδώ
και θέλω να σας πω ότι για μένα προσωπικά
η πρώτη επαφή με τον εθελοντισμό είχε ξεκινήσει μέσα από το σχολείο,
κάπως έτσι: Δεν θέλω να σχολιάσετε τη φωτογραφία!
Είχα πάει σε μία εθελοντική δράση στην παραλία της περιοχής μας
που οργάνωσε το σχολείο,
και η αλήθεια είναι ότι πήγα εκεί επειδή βασικά πήγαν οι φίλοι μου.
Δεν είχα ξανασχοληθεί με εθελοντισμό μέχρι τότε,
ήταν κάτι τελείως ξένο σ' εμένα προσωπικά,
γιατί νόμιζα ότι οι εθελοντές πάνε κάνουν κάτι και κουράζονται.
Και έλεγα: «Ωραία, γιατί να το κάνουν αυτό το πράγμα;»
Όμως η συγκεκριμένη δράση ήταν η αφορμή εκείνη
που με έκανε να δω τον εθελοντισμό με άλλη ματιά.
Και κάπως έτσι, ήρθε στ' αυτιά μου μία ιστορία.
Μια ιστορία από το σχολείο,
-μας την είπαν οι καθηγήτριες που είχαμε στην περιβαλλοντική ομάδα-
όπου έλεγαν το εξής:
Υπήρχε κάποτε ένα δάσος,
μας λένε φανταστείτε ένα δάσος,
ένα δάσος πανέμορφο, ένα δάσος γεμάτο ζωή, γεμάτο χρώματα.
Ξαφνικά μια μέρα ξεσπάει πυρκαγιά.
Όλα τα ζώα του δάσους άφηναν τις φωλιές τους,
προσπαθούσαν να σωθούν.
Φυσούσε μανιωδώς την ημέρα εκείνη,
κι εκεί, μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή που συνέβαινε,
υπήρχε ένα μικρό πουλάκι, το κολιμπρί,
το οποίο πετούσε μέχρι μια κοντινή λιμνούλα,
βούταγε μέσα, γέμιζε νερό με το ράμφος του
κι επέστρεφε πίσω να το ρίξει στη φωτιά.
Το κολιμπρί το έκανε αρκετές φορές αυτό.
Το έκανε μία φορά, δύο φορές, το έκανε τρεις φορές.
Κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής το σταματά ένα άλλο ζώο του δάσους και του λέει:
«Μα καλά κολιμπρί τρελάθηκες; Τι κάνεις εδώ;
Καίγεται όλο αυτό το δάσος, γίνεται όλη αυτή η καταστροφή,
κι εσύ προσπαθείς μόνος σου
να μεταφέρεις νερό για να σβήσεις τη φωτιά;»
Και γυρνάει το κολιμπρί και του απαντάει:
«Μπορεί να μην μπορώ να σβήσω τη φωτιά και να σώσω όλο το δάσος, όμως προσπαθώ και κάνω ό,τι μου αναλογεί».
Φανταστείτε, μας λέει η καθηγήτρια,
αν ο καθένας από εμάς έκανε σήμερα ό,τι του αναλογεί,
πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος γύρω μας.
Κι αυτή ήταν η ιστορία που μας κέρδισε.
Αυτή ήταν η ιστορία που θα μπορούσα να πω ότι αποτυπώθηκε στο μυαλό μας
σ' αυτή την ηλικία, στο γυμνάσιο,
κι από τότε ακολουθούσαμε σε όλες τις δράσεις του σχολείου.
Κάναμε πολύ όμορφα πράγματα και μέσα στο σχολείο, αλλά και έξω.
Τα σαββατοκύριακα κάναμε διάφορες εθελοντικές δράσεις στην περιοχή μας.
Και μόλις έφτασε η Γ' Λυκείου κι αφού δώσαμε πανελλήνιες εξετάσεις,
η αλήθεια είναι ότι δεν θέλαμε
να σταματήσει η επαφή μας με τον εθελοντισμό εκεί.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, όλα τα παιδιά μαζί, 18 χρονών, όλη η πιτσιρικαρία,
να δημιουργήσουμε τη δική μας εθελοντική ομάδα.
Να κάνουμε κάτι για την περιοχή μας,
να κάνουμε κάτι να ξεσηκώσουμε τη νεολαία.
Να δείξουμε ότι μπορούν να γίνουν πράγματα
και μπορεί ο καθένας από εμάς
να γίνει η αλλαγή που περιμένουμε να δούμε γύρω μας.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε με πολλή χαρά.
Ονομάσαμε την ομάδα μας «Ώρα για Δράση»,
και από τους πρώτους μας στόχους
ήταν να προστατεύσουμε το δάσος της περιοχής μας.
Στην περιοχή της Γλυφάδας, στο βουνό του Υμηττού,
αν το γνωρίζει κάποιος από εσάς,
εκεί είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα.
Κάναμε τις πρώτες μας δράσεις, και μάλιστα είχαμε πολλές ιδέες.
Λέγαμε θέλουμε να ανεβάσουμε κόσμο στο βουνό,
να αναδείξουμε τα μονοπάτια,
να φροντίσουμε τς αναδασώσεις, να κάνουμε πολλά πράγματα.
Όμως, μερικές φορές,
τα πράγματα δεν έρχονται έτσι όπως ακριβώς τα ονειρεύεσαι,
και για εμάς, στις 15 Ιουνίου του 2009, ήταν μια δύσκολη στιγμή.
Κι αυτό γιατί ξέσπασε στην περιοχή μας η μεγάλη φωτιά του Υμηττού.
Μία πυρκαγιά που μέσα σε λίγες ώρες έκανε στάχτη χιλιάδες στρέμματα δάσους.
Ήταν ένα συναίσθημα πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς,
ειδικά βλέποντας μια τέτοια εικόνα.
Εμείς γνωρίζαμε το δάσος εντελώς διαφορετικό.
Είχαμε στηρίξει εκεί τα πρώτα μας όνειρα
και αντικρίζοντας την εικόνα ενός καμένου βουνού,
ήταν για μας ένα από τα πιο δύσκολα συναισθήματα
που έπρεπε να διαχειριστούμε σε αυτή την ηλικία.
Όμως ήταν κάτι το οποίο μας πείσμωσε κιόλας.
Ήταν κάτι που έδεσε την ομάδα μας,
ήταν κάτι που μας έκανε να θέλουμε ακόμα πιο πολύ να προσφέρουμε στην περιοχή
κι έτσι λοιπόν αποφασίσαμε
να συνεχίσουμε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια.
Και πρώτη προτεραιότητα που δώσαμε είναι να ξεσηκώσουμε τους νέους στην περιοχή.
Γιατί αυτά τα παιδιά θα μπορούν μετά από λίγα χρόνια
να ξαναδούν το δάσος και πάλι πράσινο.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε μια ασταμάτητη προσπάθεια.
Μπαίναμε στα σχολεία, κάναμε διάφορες δράσεις με τους μαθητές.
Στα πιο μικρά παιδιά του δημοτικού, μάλιστα, τους λέγαμε:
«Παιδιά ζωγραφίστε μας, πώς θέλετε να δούμε το δάσος;»
«Πώς εσείς οι ίδιοι θα γίνετε οι ήρωες του δάσους;»
Τα σαββατοκύριακα ανεβάζαμε τις μεγαλύτερες ομάδες στο βουνό
και κάναμε αναδασώσεις.
Μία μεγάλη προσπάθεια.
Κάποια νηπιαγωγεία δεν μας άφηναν καν να φύγουμε.
Τα πιτσιρίκια ερχόντουσαν πάνω μας, γινόμασταν μία παρέα μαζί τους,
παρόλο που δεν μας είχαν ξαναδεί,
και αυτό συνέβη επειδή μας έβλεπαν περισσότερο σαν φίλους τους.
Βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ήμασταν κοντά ηλικιακά μαζί τους,
οπότε όταν τους λέγαμε την ιστορία ότι:
«Παιδιά και εμείς μέσα από το σχολείο ξεκινήσαμε,
σαν κι εσάς, πριν από λίγα χρόνια»,
αυτό βλέπαμε ότι τους άγγιζε περισσότερο.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλες αυτές οι προσπάθειες με τα σχολεία της περιοχής.
Κάπως έτσι, το βουνό της περιοχής μας έχει αρχίσει να γίνεται ακόμα πιο πράσινο.
Ώσπου ξαφνικά μια μέρα, μου έρχεται ένα μέιλ με τίτλο «Let`s do it».
Ήταν από την καθηγήτρια που είχα στην περιβαλλοντική ομάδα του Γυμνασίου.
Μπαίνω κι εγώ μέσα, το ανοίγω,
βλέπω είχε ένα βιντεάκι το οποίο εξιστορούσε μία δράση
που οργάνωσαν στην Εσθονία, να καθαρίσουν όλη την Εσθονία μέσα σε μία μέρα.
Το έχουν ονομάσει «Let's do it».
Κι από κάτω μού έγραφε η καθηγήτρια:
«Παιδιά αφού αγαπάτε τόσο πολύ τον εθελοντισμό,
γιατί δεν κάνουμε κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα;
Να ξεσηκώσουμε όλη την Ελλάδα μέσα σε μία μέρα.
Να περάσουμε ένα δυνατό μήνυμα συνεργασίας».
Και περιττό να σας πω ότι με το που το είδαμε αυτό για πρώτη φορά
δεν πέρασε καν από το μυαλό μας ότι θα ήταν εφικτό να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Πώς είναι δυνατόν νέα παιδιά,
-χωρίς να έχουμε τις γνώσεις, χωρίς να έχουμε την εμπειρία-
πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι, μια τέτοια μεγάλη δράση,
να οργανώσουμε όλη την Ελλάδα σε μία μέρα;
Όμως τελικά, όπως σε όλους θα έχει συμβεί,
κάποιες φορές έχουμε μια ιδέα η οποία μας τρώει,
θέλουμε σώνει και καλά να την κάνουμε.
Έτσι κι εμείς, μετά από διάφορες συζητήσεις,
αποφασίσαμε ότι αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε,
αξίζει τον κόπο να βγούμε μπροστά,
να κάνουμε κάτι ενωτικό για όλη την Ελλάδα,
και κάπως έτσι γεννήθηκε το «Let's do it Greece».
Έτσι το ονομάσαμε, και μάλιστα η πρώτη ημερομηνία που είχαμε ορίσει
να κάνουμε αυτή τη μεγάλη δράση ήταν στις 29 Απριλίου 2012.
Βέβαια για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάστηκαν αρκετοί μήνες προετοιμασίας,
και μαζί με την προετοιμασία,
άρχισαν να εμφανίζονται και οι πρώτες μεγάλες προκλήσεις
που έπρεπε να διαχειριστούμε.
Όπως πρόκληση πρώτη:
Πώς απλώνεις την ιδέα σου σε όλη την Ελλάδα;
Γιατί μέχρι τότε ήταν κάτι που το είχαμε συζητήσει στον στενό κύκλο της ομάδας.
Πώς αυτό όμως το επικοινωνείς σε όλη την Ελλάδα;
Αυτό που κάναμε είναι το γνωστό σε όλους μας Facebook,
η πρώτη μας κίνηση,
μπαίναμε από τα προφίλ μας,
αναζητούσαμε ομάδες και συλλόγους σε όλη την Ελλάδα
και αρχίζαμε να βομβαρδίζουμε με inbox, του στιλ:
«Γεια σας, είμαστε μια παρέα εθελοντών,
έχουμε αυτή την ιδέα, θέλετε να συνεργαστούμε να την κάνουμε πράξη;»
Και μέσα σε λίγες ώρες άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα μηνύματα σ' εμάς.
Ενθαρρυντικά μηνύματα.
Μας έγραφαν: «Παιδιά είμαστε και εμείς μαζί σας, μπράβο για την πρωτοβουλία,
πείτε μας τι θέλετε να κάνουμε, να συνεργαστούμε»,
και μάλιστα κάποιες ομάδες το μάθαιναν από κάπου αλλού
οπότε επικοινωνούσαν κατευθείαν μαζί μας.
Ήταν κάτι που δεν σας κρύβω ότι αυτό ήταν που μας έδωσε την πρώτη μεγάλη ώθηση,
κι αυτό γιατί βλέπαμε ότι δεν είναι μία ιδέα αποκλειστικά και μόνο της ομάδας,
είναι κάτι το οποίο αρχίζει κι απλώνεται.
Και, ουσιαστικά ξεκινώντας σαν ξένοι μεταξύ μας σε όλη την Ελλάδα,
αρχίζαμε σιγά σιγά να γινόμαστε μια μεγάλη εθελοντική οικογένεια.
Και κάπως έτσι συνεχίζαμε,
και κάθε μέρα προσπαθούσαμε να φέρουμε ανθρώπους
ακόμα πιο κοντά μεταξύ τους, που ήθελαν το ίδιο με εμάς,
και στο δρόμο μας συναντούσαμε και ανθρώπους
που ο καθένας είχε να σου πει τη δική του ξεχωριστή ιστορία.
Επιστήμονες, καθηγητές,
μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις,
μαθητές απο σχολεία που ήθελαν να κάνουν κάτι να ενεργοποιήσουν όλο το σχολείο,
να του αλλάξουν εντελώς όψη, ήταν κάτι πολύ όμορφο.
Αυτό το συναίσθημα ήταν εκπληκτικό.
Ένας από εκείνους τους ανθρώπους λοιπόν που συναντήσαμε τυχαία στο δρόμο μας
ήταν μία πολύ σημαντική εθελόντρια, η Ελένη Λαμπαδαρίου,
ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με κορυφαίες διοργανώσεις στην Ελλάδα,
η οποία το πρώτο που μας είπε είναι:
«Παιδιά, πρέπει το όνειρό σας να το αποτυπώσετε σε ένα χαρτί».
Και κάπως έτσι, μας χτύπησε την πόρτα η δεύτερη μεγάλη πρόκληση,
που ακούει στο όνομα: στρατηγικός σχεδιασμός.
Ήταν κάτι τελείως άγνωστο μέχρι τότε σ' εμάς.
Όμως στην ουσία δεν είναι κάτι παραπάνω
από το να χαρτογραφήσεις το δικό σου μονοπάτι.
Από το πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, μέχρι το πού θες να φτάσεις.
Και πώς θα το φτάσεις.
Ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμάς,
γιατί πέρα από το γεγονός ότι βάλαμε τη σκέψη μας σε μία σειρά
για να οργανώσουμε αυτή τη δράση,
ταυτόχρονα ήταν και ένα σημαντικό στάδιο για να πάρουμε κάποιες κομβικές αποφάσεις.
Μία από αυτές ήταν, ας πούμε,
το «Let`s do it Greece» να μη γίνει ένας φορέας, ένας οργανισμός
ο οποίος να έρθει να συντονίσει χιλιάδες άλλους φορείς σε όλη την Ελλάδα,
αλλά να είναι μία εθελοντική εκστρατεία που τη μοιραζόμαστε όλοι.
Μία ιδέα που ξεκίνησε από εθελοντές και απευθύνεται σε εθελοντές,
κάτι που το κάνουμε όλοι μαζί.
Και στη συνέχεια,
το πιο σημαντικό ερώτημα για μας ήταν πώς θα καλυφθούν αυτές οι ανάγκες,
δηλαδή πώς θα γίνει πράξη μία τέτοια δράση σε όλη την Ελλάδα.
Τι εργαλεία θα χρησιμοποιήσουμε;
Τι εξοπλισμός θα χρειαστεί;
Πώς θα σταλεί όλος αυτός ο εξοπλισμός σε όλη την Ελλάδα;
Ήταν κάτι που δεν σας κρύβω, μας είχε προβληματίσει πολύ.
Ώσπου ξαφνικά μία μέρα μας ήρθε μία φαεινή ιδέα.
Είπαμε: «ΟΚ, να το κάνουμε zero budget, zero print».
Δηλαδή να μην τυπώσουμε τίποτα,
δεν χρειάζεται να τυπώσεις τόσα πολλά πράγματα για να γίνει μία δράση,
κι από την άλλη μεριά είπαμε:
«Ωραία, όποιος θέλει να βοηθήσει, να βοηθήσει σε είδος».
Όποιος θέλει να υποστηρίξει, να μας βοηθήσει, να καλύψει ανάγκες
ώστε να μπορεί να γίνει αυτή η δράση.
Και κάπως έτσι, μπορέσαμε σιγά σιγά να οργανώνουμε το πλάνο μας.
Και το επόμενο σημαντικό ερώτημα που έπρεπε ν' απαντήσουμε είναι:
Ωραία, καλά το οργάνωσες,
ωραία, το επικοινώνησες στον κόσμο και είσαι έτοιμος,
το θέμα είναι πώς χτίζεις κάτι μεγάλο
με ανθρώπους που δεν σε γνωρίζουν;
Με ανθρώπους που μέχρι τώρα είσαστε ξένοι.
Πώς στους καιρούς που διανύουμε,
που γενικά υπάρχει η φυσική τάση στους ανθρώπους
να είμαστε λίγο πιο κλειστοί στους εαυτούς μας,
να είμαστε λίγο πιο επιφυλακτικοί,
πώς θα κάνεις τον κόσμο να πιστέψει στο όνειρό σου.
Να πιστέψει ότι είσαι ένας εθελοντής
που το κάνεις μέσα από την καρδιά σου όλο αυτό το πράγμα.
Για εμάς ήταν το σημείο που δώσαμε πολύ μεγάλη έμφαση
κι αυτό που διαπιστώσαμε είναι
ότι τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση της προσωπικής επικοινωνίας.
Όσο κι αν επικοινωνούμε όλοι μαζί διαδικτυακά,
που είναι ένα από τα βασικότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε
για να συντονίσουμε κάτι μεγάλο,
αν δεν γνωρίσεις τον κόσμο από κοντά,
κι αν δεν μπορέσεις να το ζήσεις,
είναι ένα στάδιο που χρειάζεται να γίνει.
Έτσι λοιπόν κι εμείς ξεκινήσαμε στον ελεύθερο χρόνο μας,
επειδή οι περισσότεροι είμαστε φοιτητές,
εγώ για παράδειγμα τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Χαροκόπειο,
οπότε δεν έχουμε όλοι τον ελεύθερο χρόνο για να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Προσπαθούσαμε τα σαββατοκύριακα
να επισκεπτόμαστε περιοχές σε όλη την Ελλάδα.
Όπως τώρα, ας πούμε, στα Χανιά.
Βρισκόμασταν με τους εθελοντές, μιλάγαμε μαζί τους,
γνώριζε ο ένας τον άλλο,
πολλοί εθελοντές μας άνοιγαν τα σπίτια τους, μας φιλοξενούσαν.
Σιγά σιγά αρχίζαμε να χτίζουμε μια οικογένεια μαζί τους.
Κι αυτό ήταν που μας πάθιασε πάρα πολύ.
Και μπορείτε να δείτε εικόνες απ' όλη την Ελλάδα.
Το χαρακτηριστικό αυτής της δράσης είναι
ότι γίνεται την ίδια μέρα, την ίδια ώρα σε όλη την Ελλάδα!
Είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα,
γιατί αυτό σου ανεβάζει την ψυχολογία.
Λες: «Δεν είμαι μόνος μου, δεν είμαι εγώ ο τρελός
που θέλω να ομορφύνω την περιοχή μου,
είναι πολλοί άλλοι σε όλη την Ελλάδα».
Και μπορείτε να δείτε και πρόσωπα όλων των ηλικιών, μεγάλοι άνθρωποι,
μικρότερα παιδιά, τα οποία πραγματικά το ζούσαν αυτό το πράγμα,
μέσα από την καρδιά τους.
Και κάπως έτσι το «Let's do it Greece» ξεκίνησε να γίνεται θεσμός.
Όπως βλέπετε, από περίπου 20.000 εθελοντές
που καταφέραμε να ενεργοποιήσουμε στην πρώτη μας προσπάθεια το 2012,
καταφέραμε πέρσι τον Απρίλιο
ο αριθμός αυτός να αγγίξει τους 67.000 εθελοντές.
67.000 ξένοι εθελοντές, που δεν γνωριζόμαστε,
που όμως μας συνδέει ένα κοινό πράγμα.
Η αγάπη μας για τη χώρα μας.
Ήμασταν την ίδια ώρα σε πάνω από 800 σημεία δράσης σε όλη την Ελλάδα.
Συμμετείχαν 900 σχολεία,
που αν το μεταφράσουμε,
είναι 1 στα 17 σχολεία αυτή τη στιγμή σε όλη την Ελλάδα,
και αυτό ήταν που μας πάθιασε περισσότερο από ποτέ.
Κι αυτό είναι που μας φέρνει τώρα να μοιραστούμε τον επόμενο μεγάλο στόχο
που είναι στις 2 Απριλίου του 2017 να συντονιστούμε σε όλη την Ελλάδα,
ξεπερνώντας τον αριθμό ρεκόρ των 100.000 εθελοντών.
100.000 εθελοντές που θα πάμε να δώσουμε την ψυχή μας για τη χώρα που αγαπάμε.
Είτε είμαστε από αυτή τη χώρα, είτε ζούμε σε αυτή τη χώρα.
Γιατί δεν υπάρχουν ξένοι, δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο ξένο ανάμεσά μας.
Όλοι είμαστε εδώ και όλοι αγαπάμε τη χώρα στην οποία βρισκόμαστε.
Κι αυτό για εμάς λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.
Έτσι ακριβώς οραματιζόμαστε τη συγκεκριμένη δράση
και θέλουμε αυτό το μήνυμα να το πολλαπλασιάσουμε σε όλη την Ελλάδα.
Κάτι σαν το φαινόμενο της πεταλούδας, για όσους το έχετε ακούσει.
Υπάρχει μία θεωρία η οποία λέει
ότι το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί μέσα στο χρόνο
και κάτω από αμέτρητους παράγοντες,
να προκαλέσει τυφώνα σε κάποια άλλη περιοχή του πλανήτη.
Εξηγεί δηλαδή το πως μία μικρή και θεωρητικά ασήμαντη ενέργεια
μπορεί να οδηγήσει σε τεράστιες αλλαγές.
Και μ' αυτό τον τρόπο εμείς ονειρευόμαστε αυτήν τη δράση.
Και το ερώτημα που θέτουμε είναι:
Αν μία μόνη πεταλούδα μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλες αλλαγές,
τότε τι μπορούν να κάνουν 100.000 πεταλούδες σε όλη την Ελλάδα;
Τι μπορούν να κάνουν τόσες χιλιάδες άνθρωποι, που μας ενώνει κάτι κοινό;
Η δική μου, η προσωπική φιλοσοφία
είναι ότι για να φέρεις την αλλαγή,
πρώτα πρέπει να ενώσεις τους ανθρώπους που πιστεύουν στην αλλαγή.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα παζλ.
Φτιάχνοντας ένα παζλ, όλοι έχουμε την αγωνία
να δούμε την τελική εικόνα που θα σχηματιστεί στη συνέχεια.
Όλοι θέλουμε να δούμε το αποτέλεσμα.
Όμως στο παζλ κάθε κομμάτι είναι ξεχωριστό, το έχουμε δει όλοι.
Κάθε κομμάτι έχει το δικό του χρώμα,
έχει τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά,
έχει τις δικές του εγκοπές,
που προσπαθούμε να βρούμε το άλλο κομμάτι το οποίο ταιριάζει δίπλα του,
να τα φέρουμε κοντά για να αρχίσουμε σιγά σιγά ενώνοντάς τα
να σχηματίσουμε τη μεγάλη εικόνα.
Όπως λοιπόν συμβαίνει με το παζλ,
έτσι και στην κοινωνία γύρω μας κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Κάθε άνθρωπος έχει να σου πει τη δική του ιστορία
που αξίζει ν' ακούσεις,
κανένας δεν είναι ασήμαντος,
και κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
που πρέπει όλοι μας να σεβόμαστε.
Ενώνοντας, λοιπόν, όλους τους ανθρώπους μεταξύ τους,
αναζητώντας όλα αυτά τα κοινά στοιχεία που μας ενώνουν,
όπως στο παζλ έτσι και στην κοινωνία
μπορούμε σιγά σιγά να σχηματίσουμε τη μεγάλη εικόνα.
Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας
η μεγάλη εικόνα είναι αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Όλοι μιλάμε για την περιβόητη αλλαγή,
ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε τώρα, λέμε:
«Άντε επιτέλους πότε θα έρθει η αλλαγή;
Ποιός θα φέρει την αλλαγή;»
Και όπως είπε και ο φίλος ο Βαγγέλης που τον άκουσα προηγουμένως,
ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει η αλλαγή.
Ο καθένας από εμάς έχει μία ιδέα που μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο.
Το θέμα είναι να πιστέψουμε σε αυτή
και να κοιτάξουμε κατάματα την κάθε μέρα σαν να είναι μοναδική.
Γιατί αν κάτσουμε και το υπολογίσουμε,
θα δούμε ότι ο μέσος όρος ζωής δεν είναι αυτά τα αρκετά χρόνια τα οποία λέμε.
Ο μέσος όρος ζωής είναι περίπου 960 μήνες.
Πώς μεταφράζεται αυτό;
Σε μόλις 29.000 μέρες.
29.000 μέρες που η κάθε μέρα τρέχει
και την κάθε μέρα πρέπει από τη μία μεριά να την απολαμβάνουμε σαν να είναι μοναδική
και από την άλλη μεριά να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό
για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας.
Εγώ είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να πετύχουμε πολλά πράγματα.
Πιστεύω πάρα πολύ στη νέα γενιά!
Επισκεπτόμενος διάφορα σχολεία σε όλη την Ελλάδα για τη συγκεκριμένη δράση
έχω δει ότι υπάρχουν μαθητές οι οποίοι είναι πραγματικά διαμάντια,
άσχετα πόσο καλός ή κακός μαθητής είναι στο διάβασμα,
υπάρχουν μαθητές που ο καθένας θέλει να δώσει την ψυχή του σε κάτι.
Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει όλοι μαζί να στείλουμε και να πολλαπλασιάσουμε.
Όπως βλέπετε, και στη δική μας περίπτωση
προσπαθήσαμε να ενώσουμε όλα αυτά τα κομμάτια του παζλ.
Τη μέρα εκείνη που κάνουμε ταυτόχρονα αυτή τη δράση σε όλη την Ελλάδα
προσπαθήσαμε όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα
και όλες αυτές τις εικόνες που ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα να τις ενώσουμε.
Μπορείτε να διακρίνετε στις συγκεκριμένες φωτογραφίες διάφορες δράσεις.
Μπορείτε να διακρίνετε πρόσωπα.
Σιγά σιγά ενώνοντας ακόμα περισσότερα αρχίζεις να βλέπεις ότι κάτι σχηματίζεται.
Μέχρι που σχηματίσαμε τη δική μας εικόνα κι αυτή η εικόνα ήταν μία καθαρή παραλία.
Για παράδειγμα, ενώνοντας όλα αυτά τα κομμάτια,
θέλω να πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη δική μας,
που μέσα από τον εθελοντισμό θέλουμε να ομορφύνουμε τη χώρα μας,
να ομορφύνουμε τις γειτονιές μας,
να ομορφύνουμε τις περιοχές μας.
Εμείς, αυτό που πιστεύουμε είναι ότι μπορεί να γίνει πολύ εύκολα
αν ο καθένας από εμάς το πάρει πάνω του.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω τρία ευχαριστώ
και να δώσω και μία πρόταση.
Το πρώτο ευχαριστώ σε όλα εκείνα τα παιδιά της ομάδας
που ήμασταν μαζί από το ξεκίνημα, από το σχολείο,
που καταφέραμε να περάσουμε τη δυσκολία της πυρκαγιάς τότε στον Υμηττό
και που συνεχίζουμε ακόμα να ονειρευόμαστε.
Ένα δεύτερο ευχαριστώ σε όλους εκείνους τους ανθρώπους
που πίστεψαν στο όνειρό μας από όλη την Ελλάδα
και χωρίς εκείνους τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί
και βεβαίως ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την οικογένεια του TEDx
που μας έδωσε τη δυνατότητα να έρθουμε εδώ
και να σας παρουσιάσουμε αυτό το οποίο νιώθουμε.
Η πρόταση, λοιπόν, η δική μου είναι
φεύγοντας από αυτή την αίθουσα σήμερα
να πάμε να ξεκλειδώσουμε τα καλύτερά μας όνειρα.
Φεύγοντας από αυτή την αίθουσα
να πάμε να κάνουμε αυτό που πραγματικά μας αρέσει.
Σήμερα! Σαν να είναι μία ευκαιρία για εμάς
και ταυτόχρονα μία μεγάλη πρόκληση.
Γιατί ξέρετε οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν από τις μικρές.
Από τις πιο απλές ιδέες.
Ιδέες όπως: μπορώ να δημιουργήσω, μπορώ να συνεισφέρω,
μπορώ να είμαι κομμάτι σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου.
Όμως βλέποντας όλους εκείνους τους ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο με εμάς,
τότε το «μπορώ» γίνεται «μπορούμε»,
και το «μπορούμε», σε αντίθεση με το «μπορώ», δεν έχει όρια. Σας ευχαριστούμε πολύ και πάμε να πιστέψουμε στα όνειρά μας!
(Χειροκρότημα)
