Readings - Ο Ανδρέας Διαβάζει, Λαπαθιώτης, Ναπολέων - Το Γράμμα

Λαπαθιώτης, Ναπολέων - Το Γράμμα

Το γράμμα του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη

«Είναι, τώρα, τόσοι μήνες, Δεσποινίς, που δε μπορώ να βρω την ευκαιρία, να Σας πω το Μεγάλο Μυστικό μου! Τόσους μήνες, το κρατώ κρυμμένο, και μέρα – νύχτα μού μαραίνει την καρδιά! Ίσως να φταίει κι η πολλή δειλία μου, σ' αυτό, να μην τολμήσω να Σας το φανερώσω, – ίσως να φταίει κι η δική Σας η ψυχρότητα, κι η απόσταση, κι ο τυπικός ο πάγος, που επιμένετε να μπαίνει, μεταξύ μας! Κι όμως, εγώ, δεν παύω να Σας σκέπτομαι, και να ζω, με την ανάμνησή Σας...

Περιμένω την απάντησή Σας...

Ένα φτωχό παιδί,

που Σας λατρεύει...»

Έμεινε με τα μάτια καρφωμένα στο γραφικόν εκείνο χαρακτήρα, που της φαινόταν άγνωστος και ξένος. Στάθηκε σκεφτική κι απορημένη, μπροστά στο μικρόν εκείνο γρίφο, που πρόβαλλε τόσο ξαφνικά, τόσο ανέλπιστα και τόσο απροσδόκητα, – τόσο πειραχτικά, σαν ένα σκάνδαλο, τώρα, στα πενήντα της χρόνια... Το διάβασε ξανά, με προσοχή, με μια μικρή τρεμούλα στην καρδιά. Κι έριξε γύρω της τα μάτια φοβισμένα, μήπως και την έβλεπε κανένας – σα να ‘ταν είκοσι χρονών παιδούλα, κι έκανε κάτι, που δεν έπρεπε να κάνει, και φυλαγόταν απ΄ τα ξένα μάτια, αυτή, που τώρα κόντευε να ‘χει και δισέγγονα! Έκλεισε με προφύλαξη την πόρτα, και κάθισε στο χαμηλό ντιβάνι, για ν΄ αφήσει τη σκέψη της ελεύθερη να καλοθυμηθεί τα Περασμένα...

Και θυμάται, μέσ΄ στη συλλογή της, την τρέλα της Αποκριάς εκείνης, το μεγάλο φιλικό σαλόνι, που περνούσαν ένα πλήθος μάσκες, μέσ΄ στα φώτα και μέσ΄ στις σερπαντίνες, που μπλεκόντουσαν απ΄ όλες τις μεριές. Ήταν απάνω στα δεκαοχτώ της χρόνια, λάμποντας, όλη, μέσ΄ στην πρώτην ομορφιά της, με τη ροζ εκείνη τουαλέτα, που δεν την ξαναφόρεσε ποτέ της, από τότε... Θυμάται τις ματιές των καβαλιέρων, τις κουραστικές φιλοφρονήσεις τους, κάποια δειλά σφιξίματα χεριών, κάποια λόγια τρυφερά, θερμά και φευγαλέα, – αλλά και πόσο διακριτικά, στις ξαναμμένες αλυσίδες της καντρίλιας,ή στα στριφογυρίσματα ενός ωραίου βαλς... Θυμάται τον πατέρα της, στην άκρη, με τη μεγάλη στρατιωτική στολή του, τριγυρισμένον από άλλους συναδέλφους, όλους με τη μεγάλη τους φανταχτερή στολή, που την κοιτούσε, κάθε τόσο, με καμάρι. Θυμάται τη μητέρα της, με το μαβί της φόρεμα, καθισμένη σε μια πολυθρόνα, τον αδερφό της, – έναν πράσινο πιερότο, με μεγάλα χρυσαφιά κουμπιά –, και τη μικρότερή της αδερφούλα, ντυμένη, και κείνη, κολομπίνα, με τη μισή της βελουδένια μάσκα κι ένα μεγάλο φιόγκο, στα μαλλιά...

Ποιος απ΄ όλους τους τρελούς εκείνους, γύρω, να της έβαλε, με τρόπο, μέσ΄ στη τσέπη, το φλογερό εκείνο γραμματάκι, που το βρίσκει τώρα κατά τύχη, πρώτη φορά, και μετά τόσα χρόνια. Ποιος, απ΄ τους τρελούς εκείνους νέους, να 'χε τολμήσει μυστικά, την κίνηση αυτή;...

Αυτούς τους λίγους, τους θυμάται καθαρά. Ήταν, όμως, κι άλλοι, που μήτε τους θυμάται, μονάχα κάποιες φυσιογνωμίες, άλλες πολύ νόστιμες και συμπαθητικές, κι άλλες βλακώδεις κι αποκρουστικές... Κι ήταν, ακόμα, κι ένα πλήθος μασκαράδες, – ένα σωρό παλιάτσοι και πιερότοι και μαύρα ντόμινα, και κωμικά κεφάλια, κι απάχηδες, με βελουδένια ρούχα, που πέρασαν κοντά της, μια στιγμή, και σ΄ άλλους έδωσε το χέρι μοναχά και μ΄ άλλους χόρεψε, για λίγο, μέσ΄ στη σάλα, και μ΄ άλλους άλλαξε δυο σύντομα πειράγματα, – ποιον να διαλέξει, απ΄ αυτούς, και ποιον να ξεχωρίσει;...

Θυμάται, βέβαια, δυο νέους, πιο πολύ, που την είχαν πάρει το κατόπι, και την πολιορκούσαν όλην την ώραν, και που την έκαναν να στενοχωρηθεί, με τις ανοησίες τους, και με την επιμονή τους. Ο ένας ήταν ο τώρα πρεσβευτής, κι ο άλλος, ένας κόκκινος πιερότος, με βαριά φωνή, και μακροπρόσωπος, που της φανερώθηκε, στο τέλος, πως ήταν από χρόνια, γείτονάς της, ένας χάχας, ένας βλάκας και μισός... Αλλά κι οι δυο τους, «αθωώθηκαν» αμέσως: δεν ήταν ικανοί, γι΄ αυτό το πράμα! Της είχαν πει, κι οι δυο, τόσες βλακείες, που δε θα ήταν λογικό και δυνατό, να σκαρώσουν ένα τέτοιο γράμμα...

Και ξαφνικά θυμήθηκε τον τρίτο. Ένα παιδί χλωμό κι ασθενικό, με σκούρα μάτια, μελαγχολικά, που την κοιτούσε διαρκώς, χωρίς να βγάνει λέξη. Το χλωμό κι ασθενικό αυτό παιδί, με τα βαθιά και κουρασμένα μάτια, και με τα μαύρα και σγουρά μαλλιά, ήταν και κείνο, κάποιο γειτονόπουλο, φοιτητάκος της φιλολογίας, και πέθανε, μετά δυο – τρία χρόνια, σε κάποια πόλη της Ευρώπης, φθισικό... Μ΄ αυτό, δεν άλλαξε, ποτέ, καμιά κουβέντα, ούτ΄ έτυχε μαζί του να χορέψει. Αλλά θυμάται ζωηρά, – γιατί να τα θυμάται; – τα παραπονεμένα του τα μάτια, δυο μάτια που βιαζόντουσαν να ζήσουν, το λυπημένο κι αχαμνό χαμόγελό του, το μαραμένο και μεγάλο μέτωπό του, με τις δυο μικρές προεξοχές, και τα βαθουλωμένα μάγουλά του, και τ΄ αναιμικά, λεπτά του χείλη, με μια σειρά κατάλευκων κι αστραφτερών δοντιών... Θυμάται το συνεσταλμένο τρόπο του, και με πόση προθυμία παραμέριζε, κάθε που πήγαινε κοντά του, να περάσει...

Ξαναδιαβάζει το κιτρινισμένο γράμμα, κι η πεποίθησή της μεγαλώνει πως το φθισικό αυτό παιδί, της είχε γράψει τις πικρές αυτές αράδες, και της είχε βάλει μέσ΄ στην τσέπη, τριάντα – τόσα χρόνια πιο μπροστά. Κι αυτή δεν έβαλε το χέρι της, να ψάξει, – κι ούτε και ξαναφόρεσε ποτέ αυτό το ρούχο, αλλά το παράχωσε μέσ΄ στην παλιά κασέλα, μαζί με τόσες άλλες αναμνήσεις, γιατί παντρεύτηκε μετά, τον άλλο χρόνο, και δεν το ξανακοίταξε ποτέ – ποτέ της πια!...

Σκυμμένη, τώρα, μπροστά σ΄ αυτό το γράμμα, χάνεται, ξανά στα Περασμένα. Όλη η περασμένη της ζωή, ξαναπερνάει στα θολά της μάτια, σα μια οπτασία μαγική!

Μέσ΄ στην κάμαρα, τώρα σκοτεινιάζει. Το παράθυρο, και κείνο, σκοτεινιάζει, κι ένα φως χλωμό κι ασθενικό, – σαν το χλωμό κι ασθενικό παιδί –, χρωματίζει το τετράγωνό του, με την αποθεωτική, μουντή, στερνή του λάμψη, – σαν ένας όψιμος, πικρός αποχαιρετισμός... Απ΄ τον υγρό, το μαραμένο κήπο ανεβαίνουν φθινοπωρινά αρώματα, σαν από πεσμένα, σάπια φύλλα...

– «Περιμένω την απάντησή Σας».

Μα η απάντηση αυτή, δε δόθηκε ποτέ! Το παιδί κοιμάται, τώρα, μέσ΄ στο χώμα...

Κάποια δάκρυα της έρχονται στα βλέφαρα, – δάκρυα, όχι από τα συνηθισμένα, αλλά βαριά, βουβά, σπαραχτικά, με μια μυστηριώδη νοσταλγία...

Κι άξαφνα, μέσα στην αφαίρεσή της, μια παιδιάστικη φωνούλα, – μια φωνούλα δυνατή και δροσερή, που ξέσπασε, χαρούμενα, στη διπλανή την πόρτα :

– Καλέ, γιαγιά, δε θα ρθεις, λοιπόν, να φάμε!...

Εφημερίδα «Ελευθερία», 3-10-1954

Λαπαθιώτης, Ναπολέων - Το Γράμμα Lapathiotis|Napoleon|The|Letter La Carta - Napoleon Lapathiotis Lapatheotis, Napoleon - The Letter

Το γράμμα του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη The|letter|of|Napoleon|Lapathiotis The letter of Napoleon Lapatheotis

Καθώς ήταν σκυμμένη, σκαλίζοντας μέσ΄ στην παλιά κασέλα, για να βγάλει τη ροζ τουαλέτα της, με τις μεγάλες φουντωτές νταντέλες, το φανταχτερό εκείνο φόρεμα, που το' χε βάλει στερνή φορά, – πάνε τριάντα τόσα χρόνια τώρα –, μια τελευταία Κυριακήν Αποκριάς, ένα χρόνο πριν να παντρευτεί κι έχωσε το χέρι, κατά τύχη, στο μικρό τσεπάκι, δεξιά, βρήκ΄ ένα χαρτάκι διπλωμένο, ένα κίτρινο χαρτάκι τόσο δα, ξεχασμένο, και παραχωμένο σε μια δίπλα της φόδρας από μέσα. As|was|bent|digging|inside|in the|old|trunk|to|to|||||her||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||lining|from|inside As she was bent over, rummaging through the old chest to take out her pink dress, with the large fluffy lace, that flashy dress she had worn for the last time, - it has been over thirty years now -, one last Sunday of Carnival, a year before she got married, she accidentally slipped her hand into the small pocket on the right, and found a folded piece of paper, a tiny yellow paper, forgotten and tucked away in a nearby lining. Τι να' ταν, τάχα, εκείνο το χαρτάκι, το κιτρινισμένο απ΄ τα χρόνια, που μύριζε, και κείνο, ναφθαλίνη, - και σαν τι να γύρευε, κρυμμένο στο τσεπάκι και κλειδωμένο στην παλιά κασέλα, που είχε τόσα χρόνια ν΄ ανοιχτεί;... Στερέωσε με κόπο τα γυαλιά της, το ξεδίπλωσε αργά, πήγε δίπλα στο παράθυρο, και διάβασε : What|to||||it|||||||||and||||||||||||||||||||||||||||||||||||read What could that piece of paper be, yellowed with age, smelling of mothballs, - and what could it have been looking for, hidden in the pocket and locked away in the old chest, which had not been opened for so many years?... She struggled to steady her glasses, slowly unfolded it, went next to the window, and read:

«Είναι, τώρα, τόσοι μήνες, Δεσποινίς, που δε μπορώ να βρω την ευκαιρία, να Σας πω το Μεγάλο Μυστικό μου! It is|now|so many|months|Miss|that|not|I can|to|find|the|opportunity|to|you|tell|the|Great|Secret|my "It has been so many months now, Miss, that I can't find the opportunity to tell you my Great Secret!" Τόσους μήνες, το κρατώ κρυμμένο, και μέρα – νύχτα μού μαραίνει την καρδιά! So many|months|it|I keep|hidden|and|day|night|to me|withers|the|heart "For so many months, I have kept it hidden, and day and night it withers my heart!" Ίσως να φταίει κι η πολλή δειλία μου, σ' αυτό, να μην τολμήσω να Σας το φανερώσω, – ίσως να φταίει κι η δική Σας η ψυχρότητα, κι η απόσταση, κι ο τυπικός ο πάγος, που επιμένετε να μπαίνει, μεταξύ μας! Perhaps|to|is to blame|and|the|too much|cowardice|my|to you|this|to|not|dare|to|you|it|reveal|perhaps|to|is to blame|and|the|your|you|the|coldness|and|the|distance|and|the|formal|the|ice|that|you insist|to|enter|between|us "Perhaps it is my excessive timidity that prevents me from daring to reveal it to you – perhaps it is also your own coldness, and the distance, and the formal ice that you insist on placing between us!" Κι όμως, εγώ, δεν παύω να Σας σκέπτομαι, και να ζω, με την ανάμνησή Σας... And|yet|I|not|cease|to|you (formal)|think|and|to|live|with|the|memory|you (formal) "And yet, I cannot stop thinking of you, and living with your memory..."

Περιμένω την απάντησή Σας... I am waiting|your|answer|you I am waiting for your answer...

Ένα φτωχό παιδί, A|poor|child A poor child,

που Σας λατρεύει...» that|you|worships who adores you..."

Έμεινε με τα μάτια καρφωμένα στο γραφικόν εκείνο χαρακτήρα, που της φαινόταν άγνωστος και ξένος. He remained|with|the|eyes|fixed|at the|graphic|that|character|who|her|seemed|unknown|and|foreign She remained with her eyes fixed on that picturesque character, who seemed unknown and foreign to her. Στάθηκε σκεφτική κι απορημένη, μπροστά στο μικρόν εκείνο γρίφο, που πρόβαλλε τόσο ξαφνικά, τόσο ανέλπιστα και τόσο απροσδόκητα, – τόσο πειραχτικά, σαν ένα σκάνδαλο, τώρα, στα πενήντα της χρόνια... Το διάβασε ξανά, με προσοχή, με μια μικρή τρεμούλα στην καρδιά. She stood|thoughtful|and|puzzled|in front of|at the|small|that|riddle|that|emerged|so|suddenly|so|unexpectedly|and|so|unpredictably|so|teasingly|like|a|scandal|now|at|fifty|her|years|It|read|again|with|attention|with|a|small|tremor|in the|heart She stood thoughtful and puzzled in front of that little riddle, which had appeared so suddenly, so unexpectedly and so unpredictably, – so teasingly, like a scandal, now, at fifty years old... She read it again, carefully, with a slight tremor in her heart. Κι έριξε γύρω της τα μάτια φοβισμένα, μήπως και την έβλεπε κανένας – σα να ‘ταν είκοσι χρονών παιδούλα, κι έκανε κάτι, που δεν έπρεπε να κάνει, και φυλαγόταν απ΄ τα ξένα μάτια, αυτή, που τώρα κόντευε να ‘χει και δισέγγονα! And|she cast|around|her|the|eyes|frightened|in case|and|her|saw|anyone|as|to|was|twenty|years old|little girl|and|she did|something|that|not|should|to|do|and|she was guarding herself|from|the|foreign|eyes|she|who|now||to|have|and|great-grandchildren And she cast her eyes around her fearfully, in case someone saw her – as if she were a twenty-year-old girl, doing something she shouldn't be doing, and guarding herself from foreign eyes, she, who was now nearing having great-grandchildren! Έκλεισε με προφύλαξη την πόρτα, και κάθισε στο χαμηλό ντιβάνι, για ν΄ αφήσει τη σκέψη της ελεύθερη να καλοθυμηθεί τα Περασμένα... He closed|with|caution|the|door|and|he sat|on the|low|sofa|to|to|let|her|thought|her|free|to|remember well|the|Past She cautiously closed the door and sat on the low divan, to let her thoughts roam free to fondly remember the Past...

Θυμάται, βέβαια, δυο νέους, πιο πολύ, που την είχαν πάρει το κατόπι, και την πολιορκούσαν όλην την ώραν, και που την έκαναν να στενοχωρηθεί, με τις ανοησίες τους, και με την επιμονή τους. She remembers|of course|two|young men|more|much|who|her|had|taken|the|pursuit|and|her|besieged|all|her|time|and|who|her|made|to|be sad|with|the|nonsense|their|and|with|the|persistence|their She does remember, of course, two young men more than the others, who had been following her and besieging her all the time, and who made her feel upset with their nonsense and their persistence. Ο ένας ήταν ο τώρα πρεσβευτής, κι ο άλλος, ένας κόκκινος πιερότος, με βαριά φωνή, και μακροπρόσωπος, που της φανερώθηκε, στο τέλος, πως ήταν από χρόνια, γείτονάς της, ένας χάχας, ένας βλάκας και μισός... Αλλά κι οι δυο τους, «αθωώθηκαν» αμέσως: δεν ήταν ικανοί, γι΄ αυτό το πράμα! The|one|was|the|now|ambassador|and|the|other|one|red|Pierrot|with|heavy|voice|and|long-faced|who|her|revealed|in the|end|that|was|for|years|neighbor|her|one|fool|one|idiot|and|half-wit|But|and|the|two|them|were immediately exonerated|immediately|not|were|capable|for|this|the|thing One was the current ambassador, and the other, a red Pierrot, with a deep voice, and a long face, who revealed to her, in the end, that he had been her neighbor for years, a fool, a half-wit... But both of them were immediately "exonerated": they were not capable of such a thing! Της είχαν πει, κι οι δυο, τόσες βλακείες, που δε θα ήταν λογικό και δυνατό, να σκαρώσουν ένα τέτοιο γράμμα... To her|had|told|and|the|two|so many|nonsense|that|not|would|were|logical|and|possible|to|concoct|a|such|letter Both of them had told her so many nonsense that it wouldn't be logical or possible for them to concoct such a letter...

Το θυμάται, τώρα, καθαρά, – κι όμως το είχε τόσο λησμονήσει –, με το σοβαρό παράστημά του, καθώς περνούσε, ταχτικά, στο σπίτι της μπροστά, κι έριχνε τα μάτια του δειλά, στο χαμηλό της παραθύρι, προς τον κήπο, κάθε βράδυ, την ώρα που βασίλευε, και κείνο γύριζε απ΄ τα μαθήματά του, και πήγαινε στο σπίτι του νωρίς, να μελετήσει. It|remembers|now|clearly|and|yet|it|had|so|forgotten|with|the|serious|demeanor|his|as|he passed|regularly|past|house|her|in front|and|he cast|his|eyes|his|shyly|at|low|her|window|towards|the|garden|every|evening|the|time|when|set|and|he|returned|from|the|lessons|his|and|he went|to|house|his|early|to|study He remembers it clearly now, – and yet he had forgotten it so much –, with his serious demeanor, as he regularly passed by her house, and cast his eyes shyly at her low window, towards the garden, every evening, at the time when the sun was setting, and he was returning from his classes, and going home early to study. Της είχαν πει πως έγραφε και στίχους, και πως τους δημοσίευε στα περιοδικά, – αν και δεν έτυχε ποτέ να δει κανένα ποίημά του... Μια φιλενάδα της, μάλιστα, που το 'ξερε, και της μιλούσε με πολλή συμπάθεια γι΄ αυτό, φοιτήτρια στην ίδια τη σχολή, – της είχε πει πως είχε γράψει κι ένα ποίημα αφιερωμένο στ΄ όνομά της, με τ΄ αρχικά της: Β.Κ.Δ. To her|had|told|that|he wrote|and|verses|and|that|them|published|in the|magazines|if|and|not|happened|ever|to||any|poem|his|A|friend|of hers|indeed|who|it|knew|and|to her|spoke|with|much|sympathy|about|him|student|in the|same|the|school|to her|had||that|had|written|also|a|poem|dedicated|to the|name|of her|with|the|initials|of her||| They had told her that he wrote verses, and that he published them in magazines, – although she never happened to see any of his poems... A friend of hers, in fact, who knew him, and spoke to her with much sympathy about him, a student in the same school, – had told her that he had written a poem dedicated to her name, with her initials: B.K.D. –, και σε στίχους, καθώς λέγανε, καλούς. and|in|verses|as|they said|good –, and in verses, as they used to say, good. Αλλά δεν είχε δώσει, τότε, σημασία, – ούτε το πήρε και ποτέ στα σοβαρά... But|not|had|given|then|attention|nor|it|took|and|ever|in a|serious manner But she hadn't paid attention back then, – nor did she ever take it seriously...

Γιατί τώρα μετά τόσα χρόνια, να το σέρνει πάλι στο μυαλό της, το χλωμό κι ασθενικό παιδί, και να θυμάται τόσες λεπτομέρειες, που δεν τις είχε θυμηθεί πρωτύτερα; Γιατί, παραμερίζουσα τους άλλους, τους πολλούς, να το θυμάται, το φτωχό αυτό παιδί, τόσο νοσταλγικά, τόσο βαθιά, αυτή, που το 'χε, τόσα χρόνια, λησμονήσει, τόσα χρόνια μετά την παντρειά της, – την παντρειά της, και το θάνατό του; Why|now|after|so many|years|to|it|drags|again|in the|mind|her|the|pale|and|sickly|child|and|to|remembers|so many|details|that|not|them|had|remembered|earlier|Why|setting aside|the|others|the|many|to|it|remembers|the|poor|this|child|so|nostalgically|so|deeply|she|who|it|had|so many|years|forgotten|so many|years|after|her|marriage|her|her|marriage|her|and|the|death|of him Why now, after so many years, does she drag it back into her mind, the pale and frail child, and remember so many details that she hadn't remembered before? Why, setting aside the others, the many, does she remember this poor child so nostalgically, so deeply, she who had forgotten it for so many years, so many years after her marriage, – her marriage, and his death?

Ξαναδιαβάζει το κιτρινισμένο γράμμα, κι η πεποίθησή της μεγαλώνει πως το φθισικό αυτό παιδί, της είχε γράψει τις πικρές αυτές αράδες, και της είχε βάλει μέσ΄ στην τσέπη, τριάντα – τόσα χρόνια πιο μπροστά. re-reads|the|yellowed|letter|and|the|belief|her|grows|that|the|consumptive|this|child|her|had|written|the|bitter|these|lines|and|her|had|put|inside|in the|pocket|thirty|so many|years|more|ahead She rereads the yellowed letter, and her conviction grows that this consumptive child had written her these bitter lines, and had placed them in her pocket, thirty – so many years ago. Κι αυτή δεν έβαλε το χέρι της, να ψάξει, – κι ούτε και ξαναφόρεσε ποτέ αυτό το ρούχο, αλλά το παράχωσε μέσ΄ στην παλιά κασέλα, μαζί με τόσες άλλες αναμνήσεις, γιατί παντρεύτηκε μετά, τον άλλο χρόνο, και δεν το ξανακοίταξε ποτέ – ποτέ της πια!... And|she|not|put|the|hand|her|to|search|and|nor|and|wore again|ever|this|the|garment|but|it|buried|in||old|chest|together|with|so many|other|memories|because|married|later|the|next|year|and|not|it|looked at again|ever|never|her|anymore And she didn't put her hand in to search, – nor did she ever wear that dress again, but buried it deep in the old chest, along with so many other memories, because she got married the following year, and never looked at it again – never again!

Μέσ΄ στην κάμαρα, τώρα σκοτεινιάζει. in||room|now|it gets dark Inside the room, it is getting dark now. Το παράθυρο, και κείνο, σκοτεινιάζει, κι ένα φως χλωμό κι ασθενικό, – σαν το χλωμό κι ασθενικό παιδί –, χρωματίζει το τετράγωνό του, με την αποθεωτική, μουντή, στερνή του λάμψη, – σαν ένας όψιμος, πικρός αποχαιρετισμός... Απ΄ τον υγρό, το μαραμένο κήπο ανεβαίνουν φθινοπωρινά αρώματα, σαν από πεσμένα, σάπια φύλλα... The|window|and|that|darkens|and|a|light|pale|and|weak|like|the||||||||||||||||like|||||||||||||||from|fallen|rotten|leaves The window, and that one, darkens, and a pale and weak light – like the pale and weak child – colors its square with its deifying, dull, final glow – like a late, bitter farewell... From the damp, withered garden, autumn scents rise, like from fallen, rotten leaves...

– «Περιμένω την απάντησή Σας». I am waiting|your|answer|Sir/Madam – "I am waiting for your response."

Σκουπίζει γρήγορα τα δακρυσμένα μάτια, βάζει ξανά, τρεμουλιαστά, το γράμμα, μέσ΄ στην τσέπη, κλειδώνει την κασέλα βιαστικά, και προχωρεί προς την τραπεζαρία, που την περιμένουν τα παιδιά της, μαζί με τη μικρή της εγγονούλα, καθισμένα γύρω στο τραπέζι, μπροστά στη μεγάλη τη σουπιέρα, – και που γελούνε με το πάθημά της, που να λησμονηθεί στην κάμαρά της, κι οι άλλοι, λίγο έλειψε, με μυστικά γνεψίματα, να της κρεμάσουν, κιόλας, το κουτάλι...- She wipes|quickly|the|tearful|eyes|she puts|again|trembling|the|letter|in|in the||||||||||||||||her||with|||her|||||||||||||||the||||||||||||||||||||||spoon She quickly wipes her tearful eyes, puts the letter back, trembling, into her pocket, hastily locks the chest, and moves towards the dining room, where her children are waiting for her, along with her little granddaughter, sitting around the table, in front of the large soup pot, - and they are laughing at her misfortune, which she almost forgot in her room, and the others, almost, with secret gestures, were about to hang the spoon on her...-

Εφημερίδα «Ελευθερία», 3-10-1954 Newspaper|Freedom Newspaper "Freedom", 3-10-1954

SENT_CWT:AFkKFwvL=52.19 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=4.12 en:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=67 err=0.00%) translation(all=53 err=0.00%) cwt(all=1589 err=12.27%)