×

Utilizziamo i cookies per contribuire a migliorare LingQ. Visitando il sito, acconsenti alla nostra politica dei cookie.

Inizia a seguire questa lezione ora
image

Het heilige weten (part 1), Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5

Nu was hij eindelijk, na dagen, zichzelven! Alleen, geheel alleen, in den nacht, in zijn kamer, terwijl allen, die in het huis waren, sliepen; terwijl alleen de nacht zelve was wakker, de reusachtige wind wakker was, lijdende, strijdende, razende en ruischende rondom het huis. Nu was hij eindelijk zich alleen, na Amsterdam en na Haarlem, na moeite en drukte en emotie - arme patienten, ter sluiks opgezocht; de Handelsschool... na den ouden man, den ouden man vooral! - en nu dat hij zeer ver- moeid was, kon hij toch niets besluiten naar bed te gaan. In de studeerkamer, die met haar enkele lamp nu bruinde rondom hem heen, zat hij in den diepen leêren stoel, en zijn hoofd viel moê neêr in zijn hand. Nu dat hij niet meer behoefde te ‘doen', golfde al het zwart van vaagheid in hem en om hem rond, dat werd de stemming der zelfonvoldaanheid. Zóo, als hij nu zich wist en zich voelde, kende hem niemand: niet zijn ouders, niet zijn vrouw, niet éen der kinderen van oom Gerrit, niet éen van zijn arme patienten, die hem alleen zagen kalm en rustig, wat somber van blik, maar verder zoo breed en vast, zoo bezadigd en welwetend, welwetend wat het goede zoû zijn, voor hen allen, die waren ziek en ellendig... Neen, zoo kende hem niemand; zóo zag hem niemand, gezonken zóo moedeloos in zijn leêren stoel, en allen, die hem zagen breed en vast, bezadigd en welwetend - zij zouden het nooit hebben willen gelooven, dat hij juist... dat hij juist voor zichzelven NIETS wist! O, mocht hij óok al weten, voor de anderen, met die bijna mystische wetenschap, die genas als door suggestieve kracht diep uit hemzelven, - mocht hij ook voor hèn al weten wat goed was voor hùn lichaam en ziel - voor zichzelven wist hij niets, en vooral wist hij het niet voor zijn ziel... Nu scheen zijn jonge leven zoo rijk gevuld met doel naast doel, nu scheen zijn jonge levenslijn zoo zeker te weten haar slingeringen, en toch was dat alles de uiterlijkheid en wist hij voor zichzelven NIETS ! Zijn eigen ziekte was de onvoldaanheid en hij voelde ze de allerlaatste jaren zwellen in hem, voller en voller, kankeren in hem verder en verder...

Kind, zag hij zich terug - het waren zijn éerste herinneringen, - tusschen zijn beide ouders, zijn vader hem nemende van zijn moeders schoot, zijn moeder hem nemende uit zijn vaders armen - en in de onbewustheid der allereerste kinderjaren had hij hun oneenigheid en ijverzucht altijd en altijd gevoeld. Al vroeg had de stem van zijn bloed moeten spreken, de kalme stem van zijn rustig Hollandsch bloed, - en zijn rustige Hollandsche aard had geblikt uit zijn ernstige oogen; zijn Hollandsche natuur van ernst en verzoenende bezadiging had weten te vinden al zoo heel vroeg, als klein jongske al, zoo niet altijd woorden, dan toch klanken van troostende vereffening, rijpere teederheden voor die moeder, die hem in haar armen smoorde, voor dien vader, die hij al zoo gauw beschouwde als een grootere en oudere broêr. Zoo was het geweest, van zoo lang als hij het zich heugen kon, - van klein, spelend kindje af, dat streelde moeders weenende oogen, en vaders mokkenden mond deed lachen - en ouder en grooter wordende, heugde hij zich, was het zóo altijd geweest - VOELDE hij zich hun troost... Was het een wonder, dat hij, nog héel jong, al was beginnen te denken over den troost, die hij was, en toen GEWETEN had, dat hij de troost was... Toen WIST hij het, kind en jongen - niet meer in onbewustheid, maar in zeker onwrikbaar weten - en toen was het zijn taak geworden. Al zoo heel gauw, had hem dat voor oogen geschemerd en daarna geschitterd: ik moet ze helpen, ik moet voor hem en voor haar zijn wat hun lief is en wat hen troost... Zoo, natuurlijk-weg had hij op zich, op zijn jonge schouders, die taak genomen, dat ze hem nooit te zwaar was geworden, en dat in hem was meêgegroeid een neiging om te troosten en te lenigen ook wijder om zich rond. Zoo, natuurlijk, had hij tot zich genomen alle de kinderen van oom Gerrit, om voor ze te zorgen, om ze op te voeden. Zoo, natuurlijk, zocht hij, tot ver, ver om zich rond - niet vlak bij zijn huis, maar tot in verdere dorpen en verdere steden - wat hij lenigen kon en troosten, wie hij genezen kon, voor wie hij kon zorgen... Zoo was zijn natuur gegroeid en zoo deed hij natuurlijk-weg, naar zijn natuur... Maar de strijd zijner ouders, dadelijk, in de eerste onbewuste kindsjaren, had de teedere zenuwen met een onophoudelijke trilling doen sidderen, als een snaartuig, dat nooit meer zwijgt... En onder den kalmen, ernstigen blik, onder den lach van troost en bezadiging, onder de stevige breedte van jong mannelijke kracht, had het snaartuig altijd gesidderd, en zich nooit willen verraden... Had het maar éens zich verraden, een enkelen keer, toen het allereerste kinderleed ruw hem geschokt had, in een wanhoop te groot om te dragen... Maar dadelijk daarna had hij voor zich geweten, dat hij sterk moest zijn voor de wreedheden des levens... Sedert waren ze tegen hem aangeblazen, de wreedheden, als felle waaiïngen - zonderdat zichtbaar of hoorbaar voor anderen getrild had het gevoelige snarentuig... O, heugde hij zich niet dat leed van zijn kinderziel, toen hij had moeten meenen, dat al zijn kinderliefde was waardeloos geweest, omdat zijn ouders elkaâr toch zouden verlaten, ieder grijpend het geluk, dat hen tegen glimlachte... Maar dat leed en die trilling - géen had ze gezien... Na het éerste leed had niemand gezien... En zelven scheen het hem toe, of daarna de overgevoeligheid van het altijd trillende snarentuig zich gehard had in de sterke jonge jaren van mannelijkheid: het doel had zoo scherp omlijnd gestaan voor hem uit: daarheen... Daarheen!... Jong had hij zich gevoeld en sterk, en de overgevoelige trilling scheen zijn ziel alleen mystiesch te hebben ontwikkeld, om te genezen, waarheen zij richtte haar fluïde... Heel vreemd was het hem geweest, maar juist met de medische studies, die anders het materialisme voorbereiden, was in hèm ontwikkeld een heldere mystiek, een vraag naar het leven van het leven; de vraag, die niet de medische boeken beantwoordden... Sprak hij dan met studie-vrienden, dan antwoordden ze hem met den spotlach van hun ontwikkelend pozitivisme: dorre wijsbegeerte, die den meesten uit de medische studiën bijkleeft, omdat zij alleen vragen naar de zichtbare openbaringen van het leven, dat hun zorg zal verplegen - en niet vragen naar de onzichtbare bron, de heilige levenswel, waaruit het àl vloeit, in glans, die verduistert - tot de eerste glans niet meer zichtbaar is... Zoo was het zijn studievrienden gegaan, en hun loopbaan was geworden de materialistische van de meeste doktoren... Hèm had de vraag altijd voor oogen geschemerd naar het leven van het leven, naar de levenswel van den glanzenden oorsprong... En tegelijk met zijn vermeerdering van praktische wetenschap, en pozitivistische kunde - had zich vermeerderd de vreemd mystische zekerheid in hem: dat hij genezen zoû, als hij wilde... Dat hij kon genezen, door louter wil... Dat was niet te beredeneeren, dat was in hem: éen heilig weten... O, die heerlijke zekerheid, en die al zoo vroeg voor hem uit had gestraald als uit dat fluïde zelve, of het een zon was, waaruit het schichten schoot... Sedert hij het, vroeg al, zoo helder zeker in zich had gevoeld, sedert sprak hij er niet meer over - nauwlijks nog heel zelden éen enkel woord met zijn moeder, éen enkel woord met zijn vader - maar verder scheen hij niet aan zijn geheime kracht met woorden te willen raken, - als of woorden adem waren, die een spiegelglans zouden bewademen...

O, waarom wist hij nu niet voor zichzelven! Waarom, die laatste jaren, zonk hij diep en dieper in de vaagheid van die zelfonvoldaanheid! Waarom was het evenwicht verstoord en voelde hij een schuldbewustzijn in hem zwellen...

Nu bleef hij moê zitten, en hoewel allen in huis nu waren in bed, terwijl de waaiende wind, reusachtig en klagende, aanhuilde over verre heiden heen, en streek langs de muren en vensters met zijn somber aanzwellenden huilschreeuw, kon hij niet besluiten naar bed te gaan, als wist hij, dat hij toch niet zoû slapen... En als om te weten voor zich hoe de moedeloosheid hem had kùnnen overmeesteren, dook hij terug in zijn herinneringen, zag zich jongen terug, - jongen, gezond, sterk en rustig, die liefhad zijn Hollandsche kimmen en Hollandsche luchten, met de diep in hem groeiende overtuiging, dat hij in zich borg de geheime kracht, die uit haar fluïde weldadig zoû kunnen toegaan tot allen, die leden naar lichaam en nerveuze ziel... De teleurstelling van zijn ouders, papa vooral, van grootmama, dat hij niet wilde in de diplomatie, dat hij dokter wilde worden, maar hij zijn wil doorgezet, gesterkt door mama, die het in hem scheen te begrijpen; zijn vlugge studiekracht, die hem in een koortsige haast had laten bereiken, wat hij als doel ook zoo dicht voor zijn oogen zag: uit de vijfde klasse Gymnazium het Staatsexamen gedaan, maar vóor hij zoo jong - zeventien - al gaan zoû naar Leiden, een leertijd te Heidelberg; na een jaar te Leiden propaedeutiesch; candidaats na anderhalf jaar; vijf jaren voor zijn examens van doctoraal, semi-arts, arts, in welken tijd hij te Weenen ook praktiesch werkzaam geweest was bij een assistent... Zoo was hij zes-en-twintig jaar, toen hij promoveerde, en zijne ouders waren zoo blij geweest, dat hij zich na die negen jaar van studie en afwezigheid in het buitenland, bij hen had gevestigd te Driebergen, - dat zij hem terug hadden in hun huis, waar zelfs met al de kinderen van oom Gerrit, hij had gelaten een leêgte... Een korten tijd zoo de teederheid van het weêr samen leven met elkaâr, en zijn humanitaire ideeën hadden zich zoo spoedig ontwikkeld, waar hij zijne patienten natuurlijk-weg vond onder de armsten van de bevolking ten lande, of in de dorpen soms, of zelfs tot in Utrecht en Amsterdam toe... Nooit sprak hij daarover, en om wat hij deed was altijd een ernstig zwijgen, zoo als hij zweeg over de geheime kracht, die hij zoo zeker wist in zich... Nooit en met niemand had hij gesproken over dat arme kind, een meisje twaalf jaar oud, dochtertje van ellendige arbeiders, lam van af haar vijfde jaar, en dat hij, waarmede anders dan door wat materieele hulp, maar vooral door zijn zeker willen, langzamerhand zich had doen heffen van haar stroozak, zich had doen bewegen, tot zij nu liep op de broze, zwikkende beentjes... En het was als schaamde hij zich over de ongelooflijkheid van zulke genezing, want nooit had hij hierover gesproken, zelfs niet met zijn moeder, zelfs niet met zijn vader...

O, zoo korten tijd de teederheid van het weêr samen leven, met allen, met zijn ouders... Als hij nu dacht aan de vreemde dubbele richting, die zijn ziel als langs twee lijnen was ingegaan, toen hij in Den Haag - enkele keeren, nu en dan, - haàr had ontmoet, nu zijn vrouw... Vreemde richting de eene? Misschien toch niet, maar hij wist om den nachtelijk stormenden wind, somber aanzwellend zijn huilschreeuw over de wijde heiden, niet duidelijk zijne gedachten in te zien... Mathilde! In Den Haag, de enkele ontmoetingen, en toen dat gevoel van niet anders kunnen - hàar kiezen, als gedwongen tot die keuze - haar kiezen - en bij de vage verwondering in zichzelven toch ook de trots in zijne familie te voeren die knappe gezonde jonge vrouw... Zoowel de trots, dat zij niet - vooral van moeders zijde - behoorde tot hunnen stand, als de trots, dat zij gezond was met haar tint van rozige melk, vooral niet lijdende aan de nevroze, die al te veel ziekte tusschen hen allen... Maar zij hadden zijn trots niet gedeeld, en het was of na zijn huwelijk niet anders dan een lichte verkoeling had kunnen komen tusschen hem en zijn vader; het was of zijne moeder - trots al hare laat aangeleerde ideëen van vrijzinnigheid - een afkeer behield van dat meisje - wier stap, wier stem, wier beweging en wier gezegden alle spraken van geheel andere omgevingen dan waaraan ZIJ gewoon was; het was of tante Adeline, Emilie, de kinderen van oom Gerrit - geheel hun groote huisgezin - Mathilde in hun midden niet anders hadden kunnen ontvangen, dan met een zekere op haar neêrkijkende achterdocht... Het was of zij geen van allen begrepen, waarom hij deze vrouw had getrouwd. Hij had het wel gezien, hoe zij altijd zich dwongen tot een zachte beminnelijkheid tegen zijn vrouw - omdat ze zijn vrouw toch was - zich dwongen vooral haar toch niet te laten blijken, dat zij allen vonden, dat zij was grof en burgerlijk, haar stap plomp, haar stem niet spits genoeg - in alles wat zij deed of zeide, opmerkten dat soms oneindig-kleine verschil, dat bestaan blijft, hoe alle standsverschil ook wil worden vereffend. Hij had het wel gezien, maar zijn trots was geweest, het nooit hun te hebben doen blijken, dàt hij het zag - omdat hij het zoo klein vond in hen - zoo kleinzielig - dat zij het oneindig-kleine verschil niet wegwisschen konden tusschen hen en Mathilde - ja, omdat hij zelfs hun neêrbuigende beminnelijkheid, die haar zoo genadig soms tegemoet kwam, kleinzielig vond - ondanks zichzelve trotsende zij allen op hun meerdere aan- en ingeboren distinctie... zij allen zich vindende fijner en beter en hooger dan zijne vrouw, die zij toch maar niet kwetsen wilden... Dat zag hij zoo zelfs in zijn moeder, in de jongens, in Adèletje en in Gerdy - wie het nooit lukte - en liever had hij dan nog maar de onvermomde antipathie van kleine Klaasje, die duidelijk blijken liet, dat zij Mathilde niet kon uitstaan...

En nu zag hij, dat in zijn trouwen die vrouw, die niet geheel was van hun stand, hij vooral trots had willen toonen tegen de eigendunkelijkheid in van wie hij noemde de zijnen: zijne ouders... zijn huisgezin... - trots, als om te toonen: er IS geen verschil van stand meer, vooral geen verschil in die kleine tinten van stand onderling... en ziehier: er is gezondheid... terwijl hij ze allen ziek zag, de zijnen, naar lichaam, naar ziel... zoo niet zwaar lijdende, toch àllen aangetast of aangezweemd door de nevroze van hun tijd... Misschien was er wel in dien trots even geweest een willen tot voorbeeld stellen, zijn vrouw, Mathilde: zie nu, hier is een, die is gezond en die is eenvoudig... want zoo zag hij haar ziel en lichaam... Omdat hij haar zoo zag, had hij voor haar gevoeld de liefde, die hem tot haar gedrongen had - zijn ziel gaande die richting van pozitivisme, en materialisme, die na zijn studiën op dàt oogenblik de mystiek in zijn ziel was meester geweest... Want hij had ze gekend, die oogenblikken, waarin hij - moê van boekenstudie, of verhard in de operatie-kamer, in zich de mystiek had tijdelijk voelen verwelken, en vooral in die tijdelijkheden van materialisme van jongen dokter had hij ondervonden de aantrekkelijkheid van Mathilde: die van een rozigblanke gezonde vrouw, die hem gezonde kinderen zoû geven. In zulke oogenblikken zag hij het zoo: de wereld, de menschheid vernieuwd door zorgvuldige selectie; het frissche bloed voor de toekomst bloeiende als met weelderigen rozenbloei, die de ziekelijke lelies der nevroze zoû overweldigen... Spraken dan later de geheime krachten luider in hem, dan voelde hij zich plotseling ver van zijn vrouw... alsof hij haar had verloren... en vooral in zijn zwarte en vage zelfonvoldaanheden had hij haar geheel verloren.., voelde hij de spierlooze onmacht haar zoen zelfs warm terug te geven... bleef zijn stem mat tegenover haar... bleef zijn grauwe blik koud... wat hij haar ook zeide, en hoe hij ook dwingen wilde terug in zich zijn gezonde pozitivistische liefde voor de gezonde moeder van zijn twee kinderen... Dan voelde hij schuld tegenover haar. En het schuldbewustzijn in hem zwol... Kon zij het helpen, dat hij haar alleen had kunnen geven éene helft van zijn ziel, dat hij alleen bij machte was haar lief te hebben met zijne pozitivistische gevoelens - hoe eerlijk die ook in hem waren - terwijl hij haar niets gaf van wat er dieper en heerlijker in hem werkte en weefde, het eigenlijke werk en weefsel van hèmzelven... Kon zij het helpen en had hij wel mogen haar nemen tot zich, als hij haar niet meer kon geven dan de helft van zichzelven - terwijl àl het hoogere - want wist hij niet wat het hoogere was? - haar ontsnapte, en haar altijd ontsnappen zoû... Maar dikwijls in de zwarte onvoldaanheid, als nu in de moede nachtstemming, was het schuldbewustzijn - ook al pijnigde het - plotseling te droomerig en oneigenlijk, zag hij het in als de overdrijving zijner moede zenuwen, troostte hij zich zachtjes nu: zij is een eenvoudige vrouw...: aan andere dingen dan aan eenvoudige en zoo weinig samengestelde... heeft zij nooit gedacht... heeft zij nooit in geleefd... en dàt... alles dat wat ik haar niet geef... zij zal het niet missen... zij zal ervan het gemis nooit vatten... omdat zij eenvoudig is... omdat zij eenvoudig is: een gezonde, normale moeder... de mooie gezonde moeder van mijn twee lieve kinderen...

Dan weêr, moê en besluiteloos om naar bed te gaan, prikkelde het schuldbewustzijn na... dacht hij zich haar, ongelukkig in het huis, dat hèm lief was, en onmachtig wist hij zich heden - zoo dikwijls, o zoo dikwijls! - haar die liefde, pozitivistiesch - zijn eene helft - te geven... Terwijl hij, zinkende en zinkende in zijn zelfonvoldaanheid, nu luisterde naar den schreeuwhuilenden wind om het huis, - de storm, die dagen duurde, - meende hij stemmen te hooren, die aanklaagden over de wijde, wijde heide, als leefde de wind, als was de storm een ziel, als borg hij weenende zielen, klagende zielen, in zijn openbaring, over en weêr aanwaaiende zielen, die nu in dezen nacht, met zielevingers tikkelden aan de rillende ruiten... Om dit huis, waarin zijn grootouders, zoo lang en vereenzaamd hadden gewoond, - tot nieuw leven de vele leêge kamers was komen vullen, - scheen het hem plotseling toe als hoorde hij iets van hunne stemmen, weeklagend door den storm heen... hem aanklagen eerst, beklagen hem dan... De stem van den Ouden Man, de stem van de oude vrouw... maar wàt zij hem klaagden, verstond hij niet in den altijd schrilleren huilschreeuw bij huilschreeuw, die wanhoopte langs de zwiepende boomen... Tot plotseling het venster, slecht den knop gesloten, door een fellen ruk, open woei, toe de jalouzie wrak klapperde, en weêr slingerde open, hard aan tegen den muur van het huis... De wind kwam binnen, en blies met éen ademtocht het licht uit van de lamp. De kamer donker, schemerde zichtbaar buiten de nacht, teekende zich af het wanhopig opengerukte raam... Hij, tastend, stootend tegen de stoelen aan, bewoog zich er heen, greep de klappende en slaande jalouzie, sloot ze, sloot stevig het raam nu, den ouden knop roestig draaiende om.

Stortregen viel neêr in stroomen: met droef bezwerende stemmen klaagsnikte de wind en tikkelde tegen de rillende ruiten met vingers.

Dien nacht sliep hij niet - hoe moê hij ook was, en hij dacht altijd:

- Heb ik schuld...?

Learn languages from TV shows, movies, news, articles and more! Try LingQ for FREE

Hoofdstuk 5 Kapitel Chapter 5 Bölüm 5 Kapitel 5

Nu was hij eindelijk, na dagen, zichzelven! Nun|war|er|endlich|nach|Tagen|sich selbst Jetzt war er endlich, nach Tagen, bei sich selbst! Alleen, geheel alleen, in den nacht, in zijn kamer, terwijl allen, die in het huis waren, sliepen; terwijl alleen de nacht zelve was wakker, de reusachtige wind wakker was, lijdende, strijdende, razende en ruischende rondom het huis. Allein|ganz|allein|in|die|Nacht|in|sein|Zimmer|während|alle|die|in|das|Haus|waren|schliefen|während|nur|die|Nacht|selbst|war|wach|der|riesige|Wind|wach|war|leidend|kämpfend|rasend|und|rauschend|um|das|Haus Allein, ganz allein, in der Nacht, in seinem Zimmer, während alle, die im Haus waren, schliefen; während nur die Nacht selbst wach war, der riesige Wind wach war, leidend, kämpfend, rasend und rauschtend um das Haus. Nu was hij eindelijk zich alleen, na Amsterdam en na Haarlem, na moeite en drukte en emotie - arme patienten, ter sluiks opgezocht; de Handelsschool... na den ouden man, den ouden man vooral! Nun|war|er|endlich|sich|allein|nach|Amsterdam|und|nach|Haarlem|nach|Mühe|und|Hektik|und|Emotion|arme|Patienten|heimlich|heimlich|aufgesucht|die|Handelsschule|nach|den|alten|Mann|den|alten|Mann|vor allem ||||||||||||||||||||stiekem||||||||||| Jetzt war er endlich allein, nach Amsterdam und nach Haarlem, nach Mühe und Hektik und Emotion - arme Patienten, heimlich aufgesucht; die Handelsschule... nach dem alten Mann, dem alten Mann vor allem! - en nu dat hij zeer ver-       moeid was, kon hij toch niets besluiten naar bed te gaan. und|jetzt|dass|er|sehr|||war|konnte|er|trotzdem|nichts|entscheiden|ins|Bett|zu|gehen - und jetzt, da er sehr müde war, konnte er dennoch nichts beschließen, ins Bett zu gehen. In de studeerkamer, die met haar enkele lamp nu bruinde rondom hem heen, zat hij in den diepen leêren stoel, en zijn hoofd viel moê neêr in zijn hand. In|der|Studierzimmer|die|mit|ihr|einzelne|Lampe|jetzt|bräunlich|um|ihn|herum|saß|er|in|den|tiefen|ledernen|Stuhl|und|sein|Kopf|fiel|müde|nieder|in|seine|Hand Im Arbeitszimmer, das mit ihrer einzigen Lampe jetzt um ihn herum bräunlich war, saß er in dem tiefen Ledersessel, und sein Kopf fiel müde in seine Hand. Nu dat hij niet meer behoefde te ‘doen', golfde al het zwart van vaagheid in hem en om hem rond, dat werd de stemming der zelfonvoldaanheid. Nun|dass|er|nicht|mehr|benötigte|zu|'tun'|schwappte|all|das|Schwarz|von|Unklarheit|in|ihm|und|um|ihn|herum|das|wurde|die|Stimmung|der|Selbstunzufriedenheit |||||||||||||vaagheid|||||||||||| Jetzt, da er nichts mehr ‚tun‘ musste, schwappte all das Schwarz der Unklarheit in ihm und um ihn herum, das wurde die Stimmung der Selbstunzufriedenheit. Zóo, als hij nu zich wist en zich voelde, kende hem niemand: niet zijn ouders, niet zijn vrouw, niet éen der kinderen van oom Gerrit, niet éen van zijn arme patienten, die hem alleen zagen kalm en rustig, wat somber van blik, maar verder zoo breed en vast, zoo bezadigd en welwetend, welwetend wat het goede zoû zijn, voor hen allen, die waren ziek en ellendig... Neen, zoo kende hem niemand; zóo zag hem niemand, gezonken zóo moedeloos in zijn leêren stoel, en allen, die hem zagen breed en vast, bezadigd en welwetend - zij zouden het nooit hebben willen gelooven, dat hij juist... dat hij juist voor zichzelven NIETS wist! so|wie|er|jetzt|sich|wusste|und|sich|fühlte|kannte|ihn|niemand|nicht|seine|Eltern|nicht|seine|Frau|nicht|ein|der|Kinder|von|Onkel|Gerrit|nicht|ein|von|seine|armen|Patienten|die|ihn|allein|sahen||und|gelassen|etwas|traurig|von|Blick|aber|weiter|so|breit|und|fest|so|besonnen|und|wohlwissend|wohlwissend|was|das|Gute|sollte|sein|für|sie|alle|die|waren|krank|und|elend|Nein|so|kannte|ihn|niemand||sah|ihn|niemand|versunken||mutlos|in|seinen|ledernen|Stuhl|und|alle|die|ihn|sahen|breit|und|fest|besonnen|und|wohlwissend|sie|würden|es|nie|haben|wollen|glauben|dass|er|gerade|dass|er|gerade|für|sich selbst|NICHTS|wusste |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||bezaaid||welwetend|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| So, wie er sich jetzt kannte und fühlte, kannte ihn niemand: nicht seine Eltern, nicht seine Frau, nicht eines der Kinder von Onkel Gerrit, nicht einer seiner armen Patienten, die ihn nur ruhig und gelassen sahen, mit einem düsteren Blick, aber sonst so breit und fest, so besonnen und wohlwissend, wohlwissend, was das Gute für sie alle wäre, die krank und elend waren... Nein, so kannte ihn niemand; so sah ihn niemand, so mutlos in seinem Ledersessel versunken, und alle, die ihn sahen, breit und fest, besonnen und wohlwissend - sie hätten es niemals glauben wollen, dass er gerade... dass er gerade für sich selbst NICHTS wusste! O, mocht hij óok al weten, voor de anderen, met die bijna mystische wetenschap, die genas als door suggestieve kracht diep uit hemzelven, - mocht hij ook voor hèn al weten wat goed was voor hùn lichaam en ziel -       voor zichzelven wist hij niets, en vooral wist hij het niet voor zijn ziel... Nu scheen zijn jonge leven zoo rijk gevuld met doel naast doel, nu scheen zijn jonge levenslijn zoo zeker te weten haar slingeringen, en toch was dat alles de uiterlijkheid en wist hij voor zichzelven NIETS ! O|dürfte|er|auch|schon|wissen|für|die|anderen|mit|die|fast|mystische|Wissenschaft|die|heilte|wie|durch|suggestive|Kraft|tief|aus|ihm selbst|dürfte|er|auch|für|sie|schon|wissen|was|gut|war|für|ihr|Körper|und|Seele|für|sich selbst|wusste|er|nichts|und|vor allem|wusste|er|es|nicht|für|sein|Seele|Jetzt|schien|sein|jung|Leben|so|reich|gefüllt|mit|Ziel|neben|Ziel|jetzt|schien|sein|jung|Lebenslinie|so|sicher|zu|wissen|ihre|Wendungen|und|doch|war|das|alles|die|Äußerlichkeit|und|wusste|er|für|sich selbst|NICHTS |||||||||||||||genas|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| O, möge er auch wissen, für die anderen, mit diesem fast mystischen Wissen, das heilte wie durch suggestive Kraft tief aus ihm selbst, - möge er auch für sie schon wissen, was gut war für ihren Körper und ihre Seele - für sich selbst wusste er nichts, und vor allem wusste er es nicht für seine Seele... Jetzt schien sein junges Leben so reich gefüllt mit Ziel neben Ziel, jetzt schien seine junge Lebenslinie so sicher zu wissen, wie sie sich schlängelte, und doch war das alles die Äußerlichkeit und wusste er für sich selbst NICHTS! Zijn eigen ziekte was de onvoldaanheid en hij voelde ze de allerlaatste jaren zwellen in hem, voller en voller, kankeren in hem verder en verder... Seine|eigene|Krankheit|war|die|Unzufriedenheit|und|er|fühlte|sie|die|allerletzten|Jahre|anschwellen|in|ihm|voller|und|voller|krebserkrankten|in|ihm|weiter|und|weiter Seine eigene Krankheit war die Unzufriedenheit und er fühlte sie in den letzten Jahren in ihm anschwellen, voller und voller, weiter und weiter in ihm krebserregend...

Kind, zag hij zich terug - het waren zijn éerste herinneringen, - tusschen zijn beide ouders, zijn vader hem nemende van zijn moeders schoot, zijn moeder hem nemende uit zijn vaders armen - en in de onbewustheid der allereerste kinderjaren had hij hun oneenigheid en ijverzucht altijd en altijd gevoeld. ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||oneenigheid||ijverzucht|||| Kind|sah|er|sich|zurück|es|waren|seine|ersten|Erinnerungen|zwischen|seine|||seinen||||||||||||||Vater|Armen|und|in|der|Unbewusstheit|der|allerersten|Kinderjahre|hatte|er|ihre|Uneinigkeit|und|Eifersucht|immer|und|immer|gefühlt |||||||||||||||||taking him from||||||||||||||||||||||||||||| Kind, sah er sich zurück - es waren seine ersten Erinnerungen, - zwischen seinen beiden Eltern, sein Vater nahm ihn von der Brust seiner Mutter, seine Mutter nahm ihn aus den Armen seines Vaters - und in der Unbewusstheit der allerersten Kinderjahre hatte er ihre Uneinigkeit und Eifersucht immer und immer gefühlt. Al vroeg had de stem van zijn bloed moeten spreken, de kalme stem van zijn rustig Hollandsch bloed, - en zijn rustige Hollandsche aard had geblikt uit zijn ernstige oogen; zijn Hollandsche natuur van ernst en verzoenende bezadiging had weten te vinden al zoo heel vroeg, als klein jongske al, zoo niet altijd woorden, dan toch klanken van troostende vereffening, rijpere teederheden voor die moeder, die hem in haar armen smoorde, voor dien vader, die hij al zoo       gauw beschouwde als een grootere en oudere broêr. ||||||||||||||||||||||||||||||||||||bezaadiging||||||||||||||||||||||||teederheden|||||||||smoorde||||||||||||||| schon|früh|hatte|die|Stimme|von|sein|Blut|müssen|sprechen|die|ruhige|Stimme|von|sein|ruhig|holländisch|Blut|und|sein|ruhige|holländische|Wesen|hatte|geblickt|aus|sein|ernste|Augen|sein|holländische|Natur|von|Ernst|und|versöhnliche|Gelassenheit|hatte|wissen|zu|finden|schon|so|ganz|früh|als|klein|Junge|schon|so|nicht|immer|Worte|dann|doch|Klänge|von|trostenden|Ausgleich|reifere|Zärtlichkeiten|für|die|Mutter|die|ihn|in|ihren|Armen|erstickte|für|den|Vater|der|er|schon|so|schnell|betrachtete|als|einen|größeren|und|älteren|Bruder ||||||||||||||||||||||||"Shone through"||||||||||||calmness||||||||||||||||||||||settling of accounts||tendernesses|||||||||smothered||||||||||||||| Schon früh hätte die Stimme seines Blutes sprechen müssen, die ruhige Stimme seines ruhigen holländischen Blutes, - und sein ruhiger holländischer Charakter hatte aus seinen ernsten Augen geleuchtet; seine holländische Natur von Ernst und versöhnlicher Gelassenheit hatte schon so sehr früh, als kleines Kind, wenn nicht immer Worte, dann doch Klänge von trostspendender Ausgleichung, reifere Zärtlichkeiten für die Mutter, die ihn in ihren Armen erstickte, für den Vater, den er schon so schnell als einen größeren und älteren Bruder betrachtete, finden können. Zoo was het geweest, van zoo lang als hij het zich heugen kon, - van klein, spelend kindje af, dat streelde moeders weenende oogen, en vaders mokkenden mond deed lachen - en ouder en grooter wordende, heugde hij zich, was het zóo altijd geweest - VOELDE hij zich hun troost... Was het een wonder, dat hij, nog héel jong, al was beginnen te denken over den troost, die hij was, en toen GEWETEN had, dat hij de troost was... Toen WIST hij het, kind en jongen - niet meer in onbewustheid, maar in zeker onwrikbaar weten - en toen was het zijn taak geworden. |||||||||||||||||||||||||mokende|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||onwrikbaar|||||||| Zoo|war|es|gewesen|von|so|lange|als|er|es|sich|erinnern|konnte|von|klein|spielend|Kind|ab|das|streichelte|der Mutter|||und|des Vaters||Mund|machte|lachen|und|älter|und|größer|werdend|erinnerte|er|sich|war|es|so|immer|gewesen|FÜHLTE|er|sich|ihr|Trost|War|es|ein|Wunder|dass|er|noch|sehr|jung|schon|war|begonnen|zu|denken|über|den|Trost|die|er|war|und|dann|GEWUSST|hatte|dass|er|der|Trost|war|Dann|WUSSTE|er|es|Kind|und|Junge|nicht|mehr|in|Unbewusstheit|sondern|in|sicher|unerschütterlich|Wissen|und|dann|war|es|seine|Aufgabe|geworden |||||||||||Remember||||||||||Weeping||||sulking|||||||||Remembered|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| So war es gewesen, so lange er sich erinnern konnte, - von klein, spielendem Kind, das die weinenden Augen der Mutter streichelte und den schmunzelnden Mund des Vaters zum Lachen brachte - und älter und größer werdend, erinnerte er sich, war es immer so gewesen - FÜHLTE er sich ihr Trost... War es ein Wunder, dass er, noch sehr jung, bereits begonnen hatte, über den Trost nachzudenken, der er war, und dann WUSSTE, dass er der Trost war... Dann WUSSTE er es, Kind und Junge - nicht mehr in Unbewusstheit, sondern in gewissem unerschütterlichem Wissen - und dann war es seine Aufgabe geworden. Al zoo heel gauw, had hem dat voor oogen geschemerd en daarna geschitterd: ik moet ze helpen, ik moet voor hem en voor haar zijn wat hun lief is en wat hen troost... Zoo, natuurlijk-weg had hij op zich, op zijn jonge schouders, die taak genomen, dat ze hem nooit te zwaar was geworden, en dat in hem was meêgegroeid een neiging om te troosten en te lenigen ook wijder om zich rond. schon|so|ganz||hatte|ihm|das|vor|Augen|geschimmert|und|danach|geschimmert|ich|muss|sie|helfen|ich|muss|für|ihn|und|für|sie|sein|was|ihnen|lieb|ist|und|was|ihnen|Trost|So|||hatte|er|auf|sich|auf|seine|jungen|Schultern|die|Aufgabe|genommen|dass|sie|ihm|nie|zu|schwer|war|geworden|und|dass|in|ihm|war|mitgewachsen|eine|Neigung|zu|zu||||lindern|auch|weiter|um|sich|herum |||||||||geschemerd|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| So ganz schnell, hatte ihm das vor Augen geschimmert und danach geschimmert: ich muss ihnen helfen, ich muss für ihn und für sie sein, was ihnen lieb ist und was sie tröstet... So, natürlich, hatte er auf sich, auf seinen jungen Schultern, diese Aufgabe genommen, dass sie ihm nie zu schwer geworden war, und dass in ihm eine Neigung gewachsen war, zu trösten und zu lindern, auch weiter um sich herum. Zoo, natuurlijk, had hij tot zich genomen alle de kinderen van oom Gerrit, om voor ze te zorgen, om ze op te voeden. Zoo|natürlich|hatte|er|zu|sich|genommen|alle|die|Kinder|von|Onkel|Gerrit|um|für|sie|zu|sorgen|um|sie|auf|zu|erziehen So, natürlich, hatte er alle Kinder von Onkel Gerrit zu sich genommen, um für sie zu sorgen, um sie zu erziehen. Zoo, natuurlijk, zocht hij, tot ver, ver om zich rond - niet vlak bij zijn huis, maar       tot in verdere dorpen en verdere steden - wat hij lenigen kon en troosten, wie hij genezen kon, voor wie hij kon zorgen... Zoo was zijn natuur gegroeid en zoo deed hij natuurlijk-weg, naar zijn natuur... Maar de strijd zijner ouders, dadelijk, in de eerste onbewuste kindsjaren, had de teedere zenuwen met een onophoudelijke trilling doen sidderen, als een snaartuig, dat nooit meer zwijgt... En onder den kalmen, ernstigen blik, onder den lach van troost en bezadiging, onder de stevige breedte van jong mannelijke kracht, had het snaartuig altijd gesidderd, en zich nooit willen verraden... Had het maar éens zich verraden, een enkelen keer, toen het allereerste kinderleed ruw hem geschokt had, in een wanhoop te groot om te dragen... Maar dadelijk daarna had hij voor zich geweten, dat hij sterk moest zijn voor de wreedheden des levens... Sedert waren ze tegen hem aangeblazen, de wreedheden, als felle waaiïngen - zonderdat zichtbaar of hoorbaar voor anderen getrild had het gevoelige snarentuig... O, heugde hij zich niet dat leed van zijn kinderziel, toen hij had moeten meenen, dat al zijn kinderliefde was waardeloos geweest, omdat zijn ouders elkaâr toch zouden verlaten, ieder grijpend het geluk,       dat hen tegen glimlachte... Maar dat leed en die trilling - géen had ze gezien... Na het éerste leed had niemand gezien... En zelven scheen het hem toe, of daarna de overgevoeligheid van het altijd trillende snarentuig zich gehard had in de sterke jonge jaren van mannelijkheid: het doel had zoo scherp omlijnd gestaan voor hem uit: daarheen... So|natürlich|suchte|er|bis|weit||um|sich|herum|nicht|direkt|bei|sein|Haus|sondern|bis|in|weiteren|Dörfern|und|weiteren|Städten|was|er|lindern|konnte|und|trösten|wen|er|heilen|konnte|für|wen|er|konnte|sorgen|So|war|sein|Natur|gewachsen|und|so|tat|er|||nach|sein|Natur|Aber|die|Streit|seiner|Eltern|sofort|in|die|ersten|unbewussten|Kinderjahren|hatte|die|weiteren|Nerven|mit|einer|unaufhörlichen|Erschütterung|machen|zittern|wie|ein|Saiteninstrument|das|nie|mehr|schweigt|Und|unter|den|ruhigen|ernsten|Blick|unter|den|Lächeln|von|Trost|und|Gelassenheit|unter|die|kräftige|Breite|von|jung|männlicher|Kraft|hatte|es|Saiteninstrument|immer|gezittert|und|sich|nie|wollen|verraten|Hätte|es|aber|einmal|sich|verraten|ein|einzigen|Mal|als|es|allererste|Kinderleid|grob|ihn|erschüttert|hatte|in|eine|Verzweiflung|zu|groß|um|zu|tragen|Aber|sofort|danach|hatte|er|für|sich|gewusst|dass|er|stark|musste|sein|für|die|Grausamkeiten|des|Lebens|Seitdem|waren|sie|gegen|ihn|angeblasen|die|Grausamkeiten|wie|heftige|Winde|ohne dass|sichtbar|oder|hörbar|für|andere|erschüttert|hatte|es|empfindliche|Saiteninstrument|O|erinnerte|er|sich|nicht|dass|Leid|von|seiner|Kinderseele|als|er|hatte|müssen|meinen|dass|all|sein|Kinderliebe|war|wertlos||||||||||||||||||||||trilling||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| |||||||||||||||||||||||||lenigen||||||||||||||||||||||||||||||zijn||||||||||||||onophoudelijke|||sidderen|||snaartuig||||||||||||||||||||||||||||||gesidderd||||||||||||||||||kinderleed|verder|||||||||||||||||||||||||||wreedheden||||||||||||||||||||||||snarentuig||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||zich||||||||overgevoeligheid|||||||||||||||||||||omlijnd||||| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||Stringed instrument|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| So, natürlich, suchte er, weit, weit um sich herum - nicht direkt bei seinem Haus, sondern bis in weitere Dörfer und weitere Städte - was er lindern und trösten konnte, wen er heilen konnte, für wen er sorgen konnte... So war seine Natur gewachsen und so handelte er natürlich, gemäß seiner Natur... Aber der Kampf seiner Eltern, sofort, in den ersten unbewussten Kinderjahren, hatte die zarten Nerven mit einem unaufhörlichen Zittern zum Schwingen gebracht, wie ein Saiteninstrument, das nie mehr schweigt... Und unter dem ruhigen, ernsten Blick, unter dem Lächeln des Trostes und der Gelassenheit, unter der kräftigen Breite junger männlicher Stärke, hatte das Saiteninstrument immer gezittert und sich nie verraten wollen... Hätte es sich nur einmal verraten, ein einziges Mal, als das allererste Kinderleid ihn grob erschüttert hatte, in einer Verzweiflung, die zu groß war, um sie zu tragen... Aber sofort danach hatte er für sich gewusst, dass er stark sein musste für die Grausamkeiten des Lebens... Seitdem waren sie gegen ihn geblasen, die Grausamkeiten, wie heftige Winde - ohne dass sichtbar oder hörbar für andere das empfindliche Saiteninstrument gezittert hätte... Oh, erinnerte er sich nicht an das Leid seiner Kinderseele, als er hatte glauben müssen, dass all seine kindliche Liebe wertlos gewesen war, weil seine Eltern sich doch verlassen würden, jeder das Glück greifend, das ihnen entgegenlächelte... Aber dieses Leid und dieses Zittern - niemand hatte sie gesehen... Nach dem ersten Leid hatte niemand gesehen... Und selbst schien es ihm, als hätte sich danach die Überempfindlichkeit des immer zitternden Saiteninstruments in den starken jungen Jahren der Männlichkeit gehärtet: das Ziel hatte so scharf umrissen vor ihm gestanden: dorthin... Daarheen!... dorthin Dahin!... Jong had hij zich gevoeld en sterk, en de overgevoelige trilling scheen zijn ziel alleen mystiesch te hebben ontwikkeld, om te genezen, waarheen zij richtte haar fluïde... Heel vreemd was het hem geweest, maar juist met de medische studies, die anders het materialisme voorbereiden, was in hèm ontwikkeld een heldere mystiek, een vraag naar het leven van het leven; de vraag, die niet de medische boeken beantwoordden... Sprak hij dan met studie-vrienden, dan antwoordden ze hem met den spotlach van hun ontwikkelend pozitivisme: dorre wijsbegeerte, die den meesten uit de medische studiën bijkleeft, omdat zij alleen vragen naar de zichtbare openbaringen van het leven, dat hun zorg zal verplegen - en niet vragen naar de onzichtbare bron, de heilige levenswel, waaruit het àl vloeit, in glans, die verduistert - tot de eerste glans       niet meer zichtbaar is... Zoo was het zijn studievrienden gegaan, en hun loopbaan was geworden de materialistische van de meeste doktoren... Hèm had de vraag altijd voor oogen geschemerd naar het leven van het leven, naar de levenswel van den glanzenden oorsprong... En tegelijk met zijn vermeerdering van praktische wetenschap, en pozitivistische kunde - had zich vermeerderd de vreemd mystische zekerheid in hem: dat hij genezen zoû, als hij wilde... Dat hij kon genezen, door louter wil... Dat was niet te beredeneeren, dat was in hem: éen heilig weten... O, die heerlijke zekerheid, en die al zoo vroeg voor hem uit had gestraald als uit dat fluïde zelve, of het een zon was, waaruit het schichten schoot... Sedert hij het, vroeg al, zoo helder zeker in zich had gevoeld, sedert sprak hij er niet meer over - nauwlijks nog heel zelden éen enkel woord met zijn moeder, éen enkel woord met zijn vader - maar verder scheen hij niet aan zijn geheime kracht met woorden te willen raken, - als of woorden adem waren, die een spiegelglans zouden bewademen... Jung|hatte|er|sich|gefühlt|und|stark|und|die|überempfindliche|Schwingung|schien|seine|Seele|nur|mystisch|zu|haben|entwickelt|um|zu|heilen|wohin|sie|richtete|ihr|Flüssigkeit|Sehr|seltsam|war|ihm|ihm||||mit|den|medizinischen||die||es|||war|in|||||||||||||||||||||||er||||||||||||||||dorre|||||||||bijkleeft||||||||offenbarungen||||Das||||verplegen|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||louter||||||beredenen||||||||||||||||||||||||||||||||||schichten||seit||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||bewademen |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||spotlach|||||dorre|wijsbegeerte||||||||bijkleeft||||||||||||||||||||||||||levenswel|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||vermeerdering||||||||||||||||||||als||||||||louter||||||beredeneeren||||||||||||||||||||||||||||||||||schichten||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||bewademen Als Junge hatte er sich gefühlt und stark, und die überempfindliche Schwingung schien seine Seele nur mystisch entwickelt zu haben, um zu heilen, wohin sie ihre Flüssigkeit richtete... Es war ihm sehr seltsam erschienen, aber gerade mit den medizinischen Studien, die sonst den Materialismus vorbereiten, hatte sich in ihm eine klare Mystik entwickelt, eine Frage nach dem Leben des Lebens; die Frage, die nicht die medizinischen Bücher beantworteten... Wenn er dann mit Studienfreunden sprach, antworteten sie ihm mit dem Spotlachen ihres sich entwickelnden Positivismus: trockene Philosophie, die den meisten aus den medizinischen Studien anhaftet, weil sie nur Fragen nach den sichtbaren Offenbarungen des Lebens stellt, das ihre Sorge pflegen wird - und nicht fragt nach der unsichtbaren Quelle, dem heiligen Lebenswohl, aus dem alles fließt, in einem Glanz, der verdunkelt - bis der erste Glanz nicht mehr sichtbar ist... So war es seinen Studienfreunden ergangen, und ihre Laufbahn war die materialistische der meisten Ärzte geworden... Ihm hatte die Frage immer vor Augen geschimmert nach dem Leben des Lebens, nach dem Lebenswohl des glänzenden Ursprungs... Und gleichzeitig mit seiner Zunahme an praktischer Wissenschaft und positivistischer Kenntnis - hatte sich die seltsame mystische Gewissheit in ihm vermehrt: dass er heilen würde, wenn er wollte... Dass er heilen konnte, durch bloßen Willen... Das war nicht zu begründen, das war in ihm: ein heiliges Wissen... Oh, diese herrliche Gewissheit, und die schon so früh für ihn gestrahlt hatte wie aus dieser Flüssigkeit selbst, als wäre es eine Sonne, aus der das Licht schoss... Seit er es, schon früh, so klar sicher in sich gefühlt hatte, sprach er nicht mehr darüber - kaum noch ganz selten ein einziges Wort mit seiner Mutter, ein einziges Wort mit seinem Vater - aber weiter schien er nicht an seiner geheimen Kraft mit Worten rühren zu wollen, - als ob Worte Atem wären, die einen Spiegelglanz befeuchten würden...

O, waarom wist hij nu niet voor zichzelven! O|warum|wusste|er|jetzt|nicht|für|sich selbst Oh, warum wusste er jetzt nicht für sich selbst! Waarom, die laatste jaren, zonk hij diep       en dieper in de vaagheid van die zelfonvoldaanheid! Warum|die|letzten|Jahre|sank|er|||tiefer|in|die|Unklarheit|von|die|Selbstunzufriedenheit Warum, in den letzten Jahren, sank er tief und tiefer in die Unklarheit dieser Selbstunzufriedenheit! Waarom was het evenwicht verstoord en voelde hij een schuldbewustzijn in hem zwellen... Warum|war|das|Gleichgewicht|gestört|und|fühlte|er|ein|Schuldgefühl|in|ihm|anschwellen |||||||||schuldbewustzijn||| Warum war das Gleichgewicht gestört und fühlte er ein Schuldgefühl in ihm anschwellen...

Nu bleef hij moê zitten, en hoewel allen in huis nu waren in bed, terwijl de waaiende wind, reusachtig en klagende, aanhuilde over verre heiden heen, en streek langs de muren en vensters met zijn somber aanzwellenden huilschreeuw, kon hij niet besluiten naar bed te gaan, als wist hij, dat hij toch niet zoû slapen... En als om te weten voor zich hoe de moedeloosheid hem had kùnnen overmeesteren, dook hij terug in zijn herinneringen, zag zich jongen terug, - jongen, gezond, sterk en rustig, die liefhad zijn Hollandsche kimmen en Hollandsche luchten, met de diep in hem groeiende overtuiging, dat hij in zich borg de geheime kracht, die uit haar fluïde weldadig zoû kunnen toegaan tot allen, die leden naar lichaam en nerveuze ziel... De teleurstelling van zijn ouders, papa vooral, van grootmama, dat hij niet wilde in de diplomatie, dat hij dokter wilde worden, maar hij zijn wil doorgezet, gesterkt door mama, die het in hem scheen te begrijpen; zijn vlugge studiekracht, die hem in een koortsige haast       had laten bereiken, wat hij als doel ook zoo dicht voor zijn oogen zag: uit de vijfde klasse Gymnazium het Staatsexamen gedaan, maar vóor hij zoo jong - zeventien - al gaan zoû naar Leiden, een leertijd te Heidelberg; na een jaar te Leiden propaedeutiesch; candidaats na anderhalf jaar; vijf jaren voor zijn examens van doctoraal, semi-arts, arts, in welken tijd hij te Weenen ook praktiesch werkzaam geweest was bij een assistent... Zoo was hij zes-en-twintig jaar, toen hij promoveerde, en zijne ouders waren zoo blij geweest, dat hij zich na die negen jaar van studie en afwezigheid in het buitenland, bij hen had gevestigd te Driebergen, - dat zij hem terug hadden in hun huis, waar zelfs met al de kinderen van oom Gerrit, hij had gelaten een leêgte... Een korten tijd zoo de teederheid van het weêr samen leven met elkaâr, en zijn humanitaire ideeën hadden zich zoo spoedig ontwikkeld, waar hij zijne patienten natuurlijk-weg vond onder de armsten van de bevolking ten lande, of in de dorpen soms, of zelfs tot in Utrecht en Amsterdam toe... Nooit sprak hij daarover, en om wat hij deed was altijd een ernstig zwijgen, zoo als hij zweeg over de geheime kracht, die hij zoo zeker wist in zich... Nooit       en met niemand had hij gesproken over dat arme kind, een meisje twaalf jaar oud, dochtertje van ellendige arbeiders, lam van af haar vijfde jaar, en dat hij, waarmede anders dan door wat materieele hulp, maar vooral door zijn zeker willen, langzamerhand zich had doen heffen van haar stroozak, zich had doen bewegen, tot zij nu liep op de broze, zwikkende beentjes... En het was als schaamde hij zich over de ongelooflijkheid van zulke genezing, want nooit had hij hierover gesproken, zelfs niet met zijn moeder, zelfs niet met zijn vader... Jetzt|blieb|er|müde|sitzen|und|obwohl|alle|im|Haus|jetzt|waren|in|Bett|während|der|wehende|Wind|riesig|und|klagend|anheulte|über|ferne|Heide|hinweg|und|strich|entlang|die|Wände|und|Fenster|mit|seinem|düster|anschwellenden|Heulschrei|konnte|er|nicht|entscheiden|ins|Bett|zu|gehen|als|wüsste|er|dass|er|doch|nicht|würde|schlafen|Und|als|um|zu|wissen|für|sich|wie|die|Hoffnungslosigkeit|ihn|hatte|können|überwältigen||er|zurück|in|seine|Erinnerungen|sah|sich|Junge|zurück|Junge|gesund|stark|und|ruhig|der|liebte|seine|holländischen|Horizonte|und|holländischen|Himmel|mit|der|tief|in|ihm|wachsenden|Überzeugung|dass|er|in|sich|barg|die|geheime|Kraft|die|aus|ihr|flüssigen|wohltuend|würde|können|zugänglich machen|für|allen|die|litten|nach|Körper|und|nervösen|Seele|Die|Enttäuschung|von|seinen|Eltern|Papa|vor allem|von|Großmutter|dass|er|nicht|wollte|in|die|Diplomatie|dass|er|Arzt|wollte|werden|aber|er|seinen|Willen|durchgesetzt|gestärkt|durch|Mama|die|es|in|ihm|schien|zu|verstehen|seine|schnelle|Studienkraft|die|ihm|in|einer|fieberhaften|Eile|hatte|lassen|erreichen|was|er|als|Ziel|auch|so|nah|vor|seinen||sah|aus|die|fünften|Klasse|Gymnasium|das|Staatsexamen|gemacht|aber|vor|er|so|jung|siebzehn|schon||||||||||||||propaedeutisch|||||||||||doctoraal|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||afwesenheit|||||||||||||||||||||||||||||||leêgte||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||lam||||||||||||||||||||||||||heiden||||||||||||||broze|zwikkende|||||||||||||||||||||||||||||| |||||||||||||||||||||aanhuilde|||||||||||||||aanzwellenden|huilschreeuw||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||koortsige||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||zijn||||||||welken||||Weenen|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||leêgte||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||zwijgen||||||||||||||||||||||||||||||||||ellendige||lam|||||||||waarmee||||||||||||||||||||stroozak|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Jetzt saß er müde da, und obwohl alle im Haus jetzt im Bett waren, während der wehende Wind, riesig und klagend, über die weiten Heideflächen heulte und an den Wänden und Fenstern mit seinem düsteren, anschwellenen Heulschrei strich, konnte er sich nicht entscheiden, ins Bett zu gehen, als wüsste er, dass er doch nicht schlafen würde... Und um für sich selbst zu wissen, wie die Mutlosigkeit ihn überwältigen konnte, tauchte er zurück in seine Erinnerungen, sah sich als Jungen zurück, - Jungen, gesund, stark und ruhig, der seine holländischen Horizonte und holländischen Lüfte liebte, mit dem tief in ihm wachsenden Glauben, dass er in sich die geheime Kraft barg, die aus ihrer flüssigen Wohltat allen zugutekommen könnte, die an Körper und nervöser Seele litten... Die Enttäuschung seiner Eltern, vor allem seines Vaters, seiner Großmutter, dass er nicht in die Diplomatie wollte, dass er Arzt werden wollte, aber er hatte seinen Willen durchgesetzt, gestärkt durch seine Mutter, die es in ihm zu verstehen schien; seine schnelle Studienkraft, die ihn in einem fieberhaften Eifer hatte erreichen lassen, was er als Ziel so nah vor seinen Augen sah: aus der fünften Klasse Gymnasium das Staatsexamen abgelegt, aber bevor er so jung - siebzehn - schon nach Leiden gehen sollte, eine Lehrzeit in Heidelberg; nach einem Jahr in Leiden propädeutisch; Kandidat nach anderthalb Jahren; fünf Jahre für seine Doktorprüfungen, semi-Arzt, Arzt, in welcher Zeit er in Wien auch praktisch bei einem Assistenten tätig gewesen war... So war er sechsundzwanzig Jahre alt, als er promovierte, und seine Eltern waren so glücklich gewesen, dass er sich nach diesen neun Jahren Studium und Abwesenheit im Ausland bei ihnen in Driebergen niedergelassen hatte, - dass sie ihn zurück in ihrem Haus hatten, wo selbst mit all den Kindern von Onkel Gerrit, er eine Leere hinterlassen hatte... Eine kurze Zeit so die Zärtlichkeit des gemeinsamen Lebens mit einander, und seine humanitären Ideen hatten sich so schnell entwickelt, wo er seine Patienten natürlich fand unter den Ärmsten der Bevölkerung im Land, oder manchmal in den Dörfern, oder sogar bis nach Utrecht und Amsterdam... Nie sprach er darüber, und was er tat, war immer ein ernstes Schweigen, so wie er über die geheime Kraft schwieg, die er so sicher in sich wusste... Nie und mit niemandem hatte er über dieses arme Kind gesprochen, ein zwölfjähriges Mädchen, Tochter von elenden Arbeitern, gelähmt seit ihrem fünften Jahr, und dass er, womit anders als durch materielle Hilfe, aber vor allem durch seinen festen Willen, allmählich hatte aufrichten können von ihrem Strohsack, hatte sie bewegen können, bis sie jetzt auf den brüchigen, wackeligen Beinchen lief... Und es war, als schämte er sich über die Unglaublichkeit solcher Heilung, denn nie hatte er darüber gesprochen, nicht einmal mit seiner Mutter, nicht einmal mit seinem Vater...

O, zoo korten tijd de teederheid van het weêr samen leven, met allen, met zijn ouders... Als hij nu dacht aan de vreemde dubbele richting, die zijn ziel als langs twee lijnen was ingegaan, toen hij in Den Haag - enkele keeren, nu en dan, - haàr had ontmoet, nu zijn vrouw... Vreemde richting de eene? O|so|kurze|Zeit|die|Zärtlichkeit|von|das|Wetter|zusammen|Leben|mit|allen|mit|seinen|Eltern|Wenn|er|jetzt|dachte|an|die|fremde|doppelte|Richtung|die|seine|Seele|als|entlang|zwei|Linien|war|eingegangen|als|er|in|Den|Haag|einige|Male|jetzt|und|dann|sie|hatte|getroffen|jetzt|seine|Frau|Fremde|Richtung|die|eine Oh, so kurze Zeit die Zärtlichkeit des gemeinsamen Lebens, mit allen, mit seinen Eltern... Wenn er jetzt an die seltsame doppelte Richtung dachte, die seine Seele wie auf zwei Linien eingeschlagen hatte, als er in Den Haag - einige Male, hin und wieder, - sie getroffen hatte, jetzt seine Frau... Seltsame Richtung die eine? Misschien toch niet, maar hij wist om den nachtelijk stormenden wind, somber aanzwellend zijn huilschreeuw over de wijde heiden, niet duidelijk zijne gedachten in te zien... Mathilde! Vielleicht|doch|nicht|aber|er|wusste|um|den|nächtlichen|stürmenden|Wind|düster|anschwellend|sein|Heulschrei|über|die|weite|Heide|nicht|klar|seine|Gedanken|in|zu|sehen|Mathilde Vielleicht doch nicht, aber er wusste um den nächtlich stürmischen Wind, düster anschwellen seinen Heulschrei über die weite Heide, nicht klar seine Gedanken zu fassen... Mathilde! In Den Haag, de enkele ontmoetingen, en toen dat gevoel van niet anders kunnen - hàar kiezen, als gedwongen tot die       keuze - haar kiezen - en bij de vage verwondering in zichzelven toch ook de trots in zijne familie te voeren die knappe gezonde jonge vrouw... Zoowel de trots, dat zij niet - vooral van moeders zijde - behoorde tot hunnen stand, als de trots, dat zij gezond was met haar tint van rozige melk, vooral niet lijdende aan de nevroze, die al te veel ziekte tusschen hen allen... Maar zij hadden zijn trots niet gedeeld, en het was of na zijn huwelijk niet anders dan een lichte verkoeling had kunnen komen tusschen hem en zijn vader; het was of zijne moeder - trots al hare laat aangeleerde ideëen van vrijzinnigheid - een afkeer behield van dat meisje - wier stap, wier stem, wier beweging en wier gezegden alle spraken van geheel andere omgevingen dan waaraan ZIJ gewoon was; het was of tante Adeline, Emilie, de kinderen van oom Gerrit - geheel hun groote huisgezin - Mathilde in hun midden niet anders hadden kunnen ontvangen, dan met een zekere op haar neêrkijkende achterdocht... Het was of zij geen van allen begrepen, waarom hij deze vrouw had getrouwd. In|Den|Haag|die|einzelnen|Begegnungen|und|dann|dieses|Gefühl|von|nicht|anders|können|sie|wählen|als|gezwungen|zu|die|Wahl|sie|wählen|und|bei|der|vagen|Verwunderung|in|sichselbst|doch|auch|der|Stolz|in|seiner|Familie|zu|führen|die|hübsche|gesunde|junge|Frau|Sowohl|der|Stolz|dass|sie|nicht|vor allem|von|der Mutter|Seite|gehörte|zu|ihrem|Stand|als|der|Stolz|dass|sie|gesund|war|mit|ihrem|Farbton|von|rosigen|Milch|vor allem|nicht|leidend|an|der|Neurasthenie|die|schon|zu|viel|Krankheit|zwischen|ihnen|allen|Aber|sie|hatten|seinen|Stolz|nicht|geteilt|und|es|war|oder|nach|seiner|Ehe|nicht|anders|als|eine|leichte|Abkühlung|hatte|können|kommen|zwischen|ihm|und|seinen|Vater|es|war|oder|seine|Mutter|Stolz|schon|ihre|spät|angeeigneten|Ideen|von|Freisinnigkeit|eine|Abneigung|behielt|von|diesem|Mädchen|deren|Schritt|deren|Stimme|deren|Bewegung|und|deren|Äußerungen|alle|sprachen|von|ganz|anderen|Umgebungen|als|an die|sie|gewöhnt|war|es|war|oder|Tante|Adeline|Emilie|die|Kinder|von|Onkel|Gerrit|ganz|ihr|großes|Hausfamilie|Mathilde|in|ihrem|Mittelpunkt|nicht|anders|hatten|können|empfangen|als|mit|einer|gewissen|auf|sie|herablassenden|Mißtrauen|Es|war|oder|sie|kein|von|allen|verstanden|warum|er|diese|Frau|hatte|geheiratet |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||vrijzinnigheid||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||achterdocht|||||||||||||| In Den Haag, die einzelnen Begegnungen, und dann dieses Gefühl des Nicht-Anders-Könnens - sie wählen, als gezwungen zu dieser Wahl - sie wählen - und bei der vagen Verwunderung in sich selbst doch auch der Stolz, in seiner Familie diese hübsche, gesunde junge Frau zu führen... Sowohl der Stolz, dass sie nicht - vor allem von der Seite der Mutter - zu ihrem Stand gehörte, als auch der Stolz, dass sie gesund war mit ihrem rosigen Teint, vor allem nicht leidend an der Neurasthenie, die zu viel Krankheit zwischen ihnen allen... Aber sie hatten seinen Stolz nicht geteilt, und es war, als ob nach seiner Heirat nicht anders als eine leichte Abkühlung zwischen ihm und seinem Vater hätte kommen können; es war, als ob seine Mutter - stolz auf all ihre spät erlernten Ideen der Freigeistigkeit - eine Abneigung gegen dieses Mädchen hegte - deren Schritt, deren Stimme, deren Bewegung und deren Äußerungen alle von ganz anderen Umgebungen sprachen, als sie gewohnt war; es war, als ob Tante Adeline, Emilie, die Kinder von Onkel Gerrit - die ganze große Familie - Mathilde in ihrer Mitte nicht anders hätten empfangen können, als mit einer gewissen herablassenden Skepsis... Es war, als ob sie alle nicht verstanden, warum er diese Frau geheiratet hatte. Hij had het wel gezien, hoe zij altijd zich dwongen tot een zachte beminnelijkheid tegen zijn vrouw - omdat ze zijn       vrouw toch was - zich dwongen vooral haar toch niet te laten blijken, dat zij allen vonden, dat zij was grof en burgerlijk, haar stap plomp, haar stem niet spits genoeg - in alles wat zij deed of zeide, opmerkten dat soms oneindig-kleine verschil, dat bestaan blijft, hoe alle standsverschil ook wil worden vereffend. Er|hatte|es|wohl|gesehen|wie|sie|immer|sich|zwangen|zu|eine|sanfte|Zuneigung|gegenüber|seiner|Frau|weil|sie|ihre|Frau|doch|war|sich|zwangen|vor allem|ihr|doch|nicht|zu|lassen|zeigen|dass|sie|alle|fanden|dass|sie|war|grob|und|bürgerlich|ihr|Schritt|plump|ihre|Stimme|nicht|scharf|genug|in|allem|was|sie|tat|oder|sagte|bemerkten|dass|manchmal|||Unterschied|das|Bestehen|bleibt|wie|alle|Standesunterschied|auch|will|werden|ausgeglichen |||||||||||||beminnelijkheid|||||||||||||||||||||||||||||||plomp||||spits||||||||||||||||||||standsverschil|||| Er hatte wohl gesehen, wie sie sich immer zu einer sanften Zuneigung gegenüber seiner Frau zwangen - weil sie doch seine Frau war - sich zwangen, vor allem ihr nicht zu zeigen, dass sie alle fanden, dass sie grob und bürgerlich war, ihr Schritt plump, ihre Stimme nicht scharf genug - in allem, was sie tat oder sagte, bemerkten sie dieses manchmal unendlich kleine Unterschied, das bestehen bleibt, egal wie sehr der Standesunterschied nivelliert werden wollte. Hij had het wel gezien, maar zijn trots was geweest, het nooit hun te hebben doen blijken, dàt hij het zag - omdat hij het zoo klein vond in hen - zoo kleinzielig - dat zij het oneindig-kleine verschil niet wegwisschen konden tusschen hen en Mathilde - ja, omdat hij zelfs hun neêrbuigende beminnelijkheid, die haar zoo genadig soms tegemoet kwam, kleinzielig vond - ondanks zichzelve trotsende zij allen op hun meerdere aan- en ingeboren distinctie... zij allen zich vindende fijner en beter en hooger dan zijne vrouw, die zij toch maar niet kwetsen wilden... Dat zag hij zoo zelfs in zijn moeder, in de jongens, in Adèletje en in Gerdy - wie het nooit lukte - en liever had hij dan nog maar de onvermomde antipathie van kleine Klaasje, die duidelijk blijken liet, dat zij Mathilde niet kon uitstaan... Er|hatte|es|wohl|gesehen|aber|sein|Stolz|war|gewesen|es|nie|ihnen|zu|haben|tun|zeigen|dass|er|es|sah|weil|er|es|so|klein|fand|in|ihnen|so|kleinlich|dass|sie|es||kleinen||nicht|||||und|Mathilde|||||||Beminnlichkeit||||||||||trotz|||||||mehrere|||||||||||||||||||||nicht|verletzen|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||konnte|ausstehen ||||||||||||||||||||||||||||||kleinzielig||||||||wegwissen|||||||||||neêrbuigende|||||genadig||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Er hatte es wohl gesehen, aber sein Stolz war gewesen, es ihnen nie zu zeigen, dass er es sah - weil er es so klein in ihnen fand - so kleinlich - dass sie das unendlich kleine Unterschied nicht wegwischen konnten zwischen ihnen und Mathilde - ja, weil er sogar ihre herablassende Zuneigung, die ihr manchmal so gnädig entgegenkam, kleinlich fand - obwohl sie sich selbst stolz auf ihre größere und angeborene Distinktion fühlten... sie alle sich feiner und besser und höher findend als seine Frau, die sie doch nicht verletzen wollten... Das sah er so sogar in seiner Mutter, in den Jungen, in Adèletje und in Gerdy - die es nie schafften - und lieber hätte er dann noch die unverhüllte Antipathie von kleiner Klaasje, die deutlich zeigte, dass sie Mathilde nicht ausstehen konnte...

En nu zag hij, dat in zijn trouwen die vrouw,       die niet geheel was van hun stand, hij vooral trots had willen toonen tegen de eigendunkelijkheid in van wie hij noemde de zijnen: zijne ouders... zijn huisgezin... - trots, als om te toonen: er IS geen verschil van stand meer, vooral geen verschil in die kleine tinten van stand onderling... en ziehier: er is gezondheid... terwijl hij ze allen ziek zag, de zijnen, naar lichaam, naar ziel... zoo niet zwaar lijdende, toch àllen aangetast of aangezweemd door de nevroze van hun tijd... Misschien was er wel in dien trots even geweest een willen tot voorbeeld stellen, zijn vrouw, Mathilde: zie nu, hier is een, die is gezond en die is eenvoudig... want zoo zag hij haar ziel en lichaam... Omdat hij haar zoo zag, had hij voor haar gevoeld de liefde, die hem tot haar gedrongen had - zijn ziel gaande die richting van pozitivisme, en materialisme, die na zijn studiën op dàt oogenblik de mystiek in zijn ziel was meester geweest... Want hij had ze gekend, die oogenblikken, waarin hij - moê van boekenstudie, of verhard in de operatie-kamer, in zich de mystiek had tijdelijk voelen verwelken, en vooral in die tijdelijkheden van materialisme van jongen dokter had hij ondervonden de aantrekkelijkheid van Mathilde: die       van een rozigblanke gezonde vrouw, die hem gezonde kinderen zoû geven. Und|jetzt|sah|er|dass|in|sein|heiraten|die|Frau|die|nicht|ganz|war|von|ihrem|Stand|er|besonders|stolz|hatte|wollen|zeigen|gegen|die|Selbstgefälligkeit|in|von|wie|er|nannte|die|seinen||Eltern|sein|Haushalt|Stolz|als|um|zu|zeigen|er|gibt|kein|Unterschied|von|Stand|mehr|besonders|kein|Unterschied|in|die|kleinen|Nuancen|von|Stand|untereinander|und|siehe hier|er|ist|Gesundheit|während|er|sie|alle|krank|sah|die|seinen|nach|Körper|nach|Seele|so|nicht|schwer|leidend|doch|alle|beeinträchtigt|oder|angesteckt|durch|die|Neurasthenie|von|ihrem|Zeit|Vielleicht|war|er|wohl|in|diesem|Stolz|gleich|gewesen|ein|Wille|zum|Vorbild|stellen|sein|Frau|Mathilde|sieh|jetzt|hier|ist|eine|die||gesund|und|die||einfach|denn|so|sah|er|sie|Seele|und|Körper|Weil|er|sie|so|sah|hatte|er|für|sie|gefühlt|die|Liebe|die|ihn|zu|ihr|gedrängt|hatte|sein|Seele|gehend|die|Richtung|von||und|Materialismus|die|nach|seinen|Studien|auf|jenen|Augenblick|die|Mystik|in|sein|Seele|war|Meister|gewesen|Denn|er|hatte|sie|gekannt|die|Augenblicke|in denen|er|müde|von|Buchstudium|oder|verhärtet|in|die|||in|sich|die|Mystik|hatte|vorübergehend|fühlen|verwelken|und|vor allem|in|die|Vorübergehendes|von|Materialismus|von|junger|Arzt|hatte|er|erfahren|die|Attraktivität|||||||||||||| |||||||||||||||||||||||||eigendunkelijkheid|||||||zijn||||||||||||||||||||||||van||onderling||ziehier||||||||||||||||||||||aangetast||aangezweemd|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||verhard|||||||||||||||||||||||||ondervonden|||||||||||||||| Und jetzt sah er, dass in seiner Heirat mit dieser Frau, die nicht ganz von ihrem Stand war, er vor allem Stolz hatte zeigen wollen gegen die Eigenliebe von dem, was er die seinen nannte: seine Eltern... seine Familie... - Stolz, um zu zeigen: es gibt keinen Standesunterschied mehr, vor allem keinen Unterschied in diesen kleinen Nuancen des Standes untereinander... und siehe da: es gibt Gesundheit... während er sie alle krank sah, die seinen, nach Körper, nach Seele... so nicht schwer leidend, doch alle betroffen oder angekränkelt von der Neurasthenie ihrer Zeit... Vielleicht war in diesem Stolz auch ein Wille gewesen, seine Frau, Mathilde, als Beispiel zu stellen: sieh jetzt, hier ist eine, die gesund ist und die einfach ist... denn so sah er ihre Seele und ihren Körper... Weil er sie so sah, hatte er für sie die Liebe gefühlt, die ihn zu ihr gedrängt hatte - seine Seele ging in die Richtung des Positivismus und Materialismus, die nach seinen Studien in diesem Moment die Mystik in seiner Seele beherrscht hatte... Denn er hatte sie gekannt, diese Augenblicke, in denen er - müde von Büchern, oder verhärtet im Operationssaal, in sich die Mystik vorübergehend hatte welken fühlen, und vor allem in diesen vorübergehenden Materialismen des jungen Arztes hatte er die Anziehungskraft von Mathilde erfahren: die von einer rosig-weißen, gesunden Frau, die ihm gesunde Kinder geben würde. In zulke oogenblikken zag hij het zoo: de wereld, de menschheid vernieuwd door zorgvuldige selectie; het frissche bloed voor de toekomst bloeiende als met weelderigen rozenbloei, die de ziekelijke lelies der nevroze zoû overweldigen... Spraken dan later de geheime krachten luider in hem, dan voelde hij zich plotseling ver van zijn vrouw... alsof hij haar had verloren... en vooral in zijn zwarte en vage zelfonvoldaanheden had hij haar geheel verloren.., voelde hij de spierlooze onmacht haar zoen zelfs warm terug te geven... bleef zijn stem mat tegenover haar... bleef zijn grauwe blik koud... wat hij haar ook zeide, en hoe hij ook dwingen wilde terug in zich zijn gezonde pozitivistische liefde voor de gezonde moeder van zijn twee kinderen... Dan voelde hij schuld tegenover haar. In|solchen|Augenblicken|sah|er|es|so|die|Welt|die|Menschheit|erneuert|durch|sorgfältige|Selektion|das|frische|Blut|für|die|Zukunft|blühend|wie|mit|üppigen|Rosenblüte|die|die|kränklichen|Lilien|der|Neurasthenie|würde|überwältigen|Sprachen|dann|später|die|geheimen|Kräfte|lauter|in|ihm|dann|fühlte|er|sich|plötzlich|weit|von|seiner|Frau|als ob|er|sie|hatte|verloren|und|vor allem|in|seinen|schwarzen|und|vagen|Selbstunzufriedenheiten|hatte|er|sie|ganz|verloren|fühlte|er|die|muskelose|Ohnmacht|ihr|Kuss|sogar|warm|zurück|zu|geben|blieb|sein|Stimme|matt|gegenüber|ihr|blieb|sein|grauer|Blick|kalt|was|er|sie|auch|sagte|und|wie|er|auch|zwingen|wollte|zurück|in|sich|seinen|gesunden||Liebe|für|die|gesunde|Mutter|von|seinen|zwei|Kindern|Dann|fühlte|er|Schuld|gegenüber|ihr ||||||||||||||selectie|||||||||||||||||||overweldigen|||||||luider||||||||||||||||||||||||zelfonvoldaanheden|||||||||spierlooze||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| In solchen Augenblicken sah er die Welt so: die Menschheit, erneuert durch sorgfältige Selektion; das frische Blut für die Zukunft blühend wie mit üppigem Rosenblüten, die die kränklichen Lilien der Neurasthenie überwältigen würden... Sprachen dann später die geheimen Kräfte lauter in ihm, fühlte er sich plötzlich weit von seiner Frau entfernt... als ob er sie verloren hätte... und vor allem in seinen schwarzen und vagen Selbstunzufriedenheiten hatte er sie ganz verloren... fühlte er die muskelose Ohnmacht, ihr den Kuss sogar warm zurückzugeben... blieb seine Stimme matt gegenüber ihr... blieb sein grauer Blick kalt... was er ihr auch sagte, und wie sehr er auch wollte, seine gesunde positivistische Liebe zur gesunden Mutter seiner zwei Kinder zurück in sich zu zwingen... Dann fühlte er Schuld ihr gegenüber. En het schuldbewustzijn in hem zwol... Kon zij het helpen, dat hij haar alleen had kunnen geven éene helft van zijn ziel, dat hij alleen bij machte was haar lief te hebben met zijne pozitivistische gevoelens - hoe eerlijk die ook in hem waren - terwijl hij haar niets gaf van wat er dieper en heerlijker in hem werkte en weefde, het eigenlijke       werk en weefsel van hèmzelven... Kon zij het helpen en had hij wel mogen haar nemen tot zich, als hij haar niet meer kon geven dan de helft van zichzelven - terwijl àl het hoogere - want wist hij niet wat het hoogere was? Und|das|Schuldgefühl|in|ihm|anschwoll|Konnte|sie|es|helfen|dass|er|sie|allein|hatte|können|geben|eine|Hälfte|von|sein|Seele|dass|er|nur|bei||war|sie|lieb|zu|haben|mit|||Gefühlen|wie|ehrlich|die|auch|in|ihm|waren|während|er|sie|nichts|gab|von|was|es|tiefer|und|herrlicher|in|ihm|arbeitete|und|webte|das|eigentliche|Werk|und|Gewebe|von||Konnte|sie|es|helfen|und|hatte|er|wohl|dürfen|sie|nehmen|zu|sich|als|er|sie|nicht|mehr|konnte|geben|als|die|Hälfte|von|sich selbst|während|alles|das|Höhere|denn|wusste|er|nicht|was|das|Höhere|war ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||weefde|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Und das Schuldgefühl in ihm schwoll... Konnte sie etwas dafür, dass er ihr nur die eine Hälfte seiner Seele geben konnte, dass er nur in der Lage war, sie mit seinen positivistischen Gefühlen zu lieben - so ehrlich sie auch in ihm waren - während er ihr nichts von dem gab, was tiefer und herrlicher in ihm arbeitete und webte, das eigentliche Werk und Gewebe von ihm selbst... Konnte sie etwas dafür und hätte er sie wohl nehmen dürfen, wenn er ihr nicht mehr geben konnte als die Hälfte von sich selbst - während alles Höhere - denn wusste er nicht, was das Höhere war? - haar ontsnapte, en haar altijd ontsnappen zoû... Maar dikwijls in de zwarte onvoldaanheid, als nu in de moede nachtstemming, was het schuldbewustzijn - ook al pijnigde het - plotseling te droomerig en oneigenlijk, zag hij het in als de overdrijving zijner moede zenuwen, troostte hij zich zachtjes nu: zij is een eenvoudige vrouw...: aan andere dingen dan aan eenvoudige en zoo weinig samengestelde... heeft zij nooit gedacht... heeft zij nooit in geleefd... en dàt... alles dat wat ik haar niet geef... zij zal het niet missen... zij zal ervan het gemis nooit vatten... omdat zij eenvoudig is... omdat zij eenvoudig is: een gezonde, normale moeder... de mooie gezonde moeder van mijn twee lieve kinderen... ihr|entkam|und|ihr|immer|entkommen|sollte|Aber|oft|in|der|schwarzen|Unzufriedenheit|wie|jetzt|in|der|müden|Nachtstimmung|war|das|Schuldgefühl|auch|schon|quälte|es|plötzlich|zu|traumhaft|und|unrechtmäßig|sah|er|es|als|wie|die|Übertreibung|seiner|müden|Nerven|tröstete|er|sich|sanft|jetzt|sie|ist|eine|einfache|Frau|an|andere|Dinge|als|an|einfache|und|so|wenig|zusammengesetzte|hat|sie|nie|gedacht|hat|sie|nie|in|gelebt|und|das|alles|was|was|ich|ihr|nicht|gebe|sie|wird|es|nicht|vermissen|sie|wird|davon|das|Fehlen|nie|verstehen|weil|sie|einfach|ist|weil|sie|einfach|ist|eine|gesunde|normale|Mutter|die|schöne|gesunde|Mutter|von|meinen|zwei|lieben|Kinder |||||||||||||||||moede|nachtstemming||||||||||||oneigenlijk||||||||||||||||||||||||||||||samengestelde||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| - ihr entglitt, und ihr immer entglitten wäre... Aber oft in der schwarzen Unzufriedenheit, wie jetzt in der müden Nachtstimmung, war das Schuldgefühl - auch wenn es ihn quälte - plötzlich zu traumhaft und unrecht, sah er es als die Übertreibung seiner müden Nerven, tröstete er sich leise jetzt: sie ist eine einfache Frau...: an andere Dinge als an einfache und so wenig zusammengesetzte... hat sie nie gedacht... hat sie nie gelebt... und das... alles, was ich ihr nicht gebe... sie wird es nicht vermissen... sie wird das Fehlen nie erfassen... weil sie einfach ist... weil sie einfach ist: eine gesunde, normale Mutter... die schöne gesunde Mutter meiner zwei lieben Kinder...

Dan weêr, moê en besluiteloos om naar bed te gaan, prikkelde het schuldbewustzijn na... dacht hij zich haar, ongelukkig in het huis, dat hèm lief was, en onmachtig wist hij zich heden - zoo dikwijls, o zoo dikwijls! Dann|wieder|müde|und|entschlossenlos|um|ins|Bett|zu|gehen|reizte|das|Schuldgefühl|nach|dachte|er|sich|sie|unglücklich|in|das|Haus|das|ihm|lieb|war|und|ohnmächtig|wusste|er|sich|heute|so|oft|o|so|oft Dann wieder, müde und unentschlossen, ins Bett zu gehen, reizte das Schuldgefühl erneut... dachte er sich sie, unglücklich im Haus, das ihm lieb war, und ohnmächtig wusste er sich heute - so oft, oh so oft! - haar die liefde, pozitivistiesch - zijn eene helft - te geven...       Terwijl hij, zinkende en zinkende in zijn zelfonvoldaanheid, nu luisterde naar den schreeuwhuilenden wind om het huis, - de storm, die dagen duurde, - meende hij stemmen te hooren, die aanklaagden over de wijde, wijde heide, als leefde de wind, als was de storm een ziel, als borg hij weenende zielen, klagende zielen, in zijn openbaring, over en weêr aanwaaiende zielen, die nu in dezen nacht, met zielevingers tikkelden aan de rillende ruiten... Om dit huis, waarin zijn grootouders, zoo lang en vereenzaamd hadden gewoond, - tot nieuw leven de vele leêge kamers was komen vullen, - scheen het hem plotseling toe als hoorde hij iets van hunne stemmen, weeklagend door den storm heen... hem aanklagen eerst, beklagen hem dan... De stem van den Ouden Man, de stem van de oude vrouw... maar wàt zij hem klaagden, verstond hij niet in den altijd schrilleren huilschreeuw bij huilschreeuw, die wanhoopte langs de zwiepende boomen... Tot plotseling het venster, slecht den knop gesloten, door een fellen ruk, open woei, toe de jalouzie wrak klapperde, en weêr slingerde open, hard aan tegen den muur van het huis... De wind kwam binnen, en blies met éen ademtocht het licht uit van de lamp. ihr|die|Liebe||seine|eine|Hälfte|zu|geben|während|er|sinkend|und|sinkend|in|seine|Selbstunzufriedenheit|jetzt|hörte|auf|den|schreiend heulenden|Wind|um|das|Haus|der|Sturm|der|Tage|dauerte|glaubte|er|Stimmen|zu|hören|die|anklagten|über|die|weite|weite|Heide|als|lebte|der|Wind|als|war|die|Sturm|eine|Seele|als|barg|er|weinende|Seelen|klagende|Seelen|in|seine|Offenbarung|über|und|wieder|ankommende|Seelen|die|jetzt|in|diesen|Nacht|mit|Seelenfingern|klopften|an|die|zitternden|Fenster|um|dieses|Haus|in dem|seine|Großeltern|so|lange|und|vereinsamt|hatten||bis|neu|Leben|die|vielen|leeren|Zimmer|war|gekommen|füllen|schien|es|ihm|plötzlich|zu|als|hörte|er|etwas|von|ihren|Stimmen|klagend|durch|den|Sturm|hindurch|ihm|anklagen|zuerst|beklagen|ihn|dann|die|Stimme|von|den|Alten|Mann|die|Stimme|von|die|alte|Frau|aber|was|sie|ihm|klagten||er|nicht|in|den|immer|schrillen|Heulschrei|bei|Heulschrei|die|verzweifelte|entlang|die|schwingenden|Bäume|bis|plötzlich|das|Fenster|schlecht|den|Knopf|geschlossen|durch|einen|heftigen|Ruck|auf|wehte|zu|die|Jalousie|zerbrochen|klapperte|und|wieder||auf|hart|an|gegen|den|Wand|von|das|Haus|der|Wind|kam|hinein|und|blies|mit|einem||||||| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||heide||||||||||||||||||||openbaring||||aanwaaiende||||||||zielevingers||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||schreeuwhuilende|||||||||||||||||||||ruk|||||||||||||||||||||||||||||||||| - ihr diese Liebe, positivistisch - seine eine Hälfte - zu geben... Während er, sinkend und sinkend in seiner Selbstunzufriedenheit, nun dem schreienden Wind um das Haus lauschte, - dem Sturm, der Tage dauerte, - meinte er Stimmen zu hören, die über die weite, weite Heide klagten, als lebte der Wind, als wäre der Sturm eine Seele, als barg er weinende Seelen, klagende Seelen, in seiner Offenbarung, über und wieder ankommende Seelen, die nun in dieser Nacht, mit Seelenfingern an den zitternden Fenstern klopften... Um dieses Haus, in dem seine Großeltern so lange und vereinsamt gelebt hatten, - bis neues Leben die vielen leeren Zimmer zu füllen begann, - schien es ihm plötzlich, als hörte er etwas von ihren Stimmen, wehleidig durch den Sturm hindurch... die ihn zuerst anklagten, ihn dann beklagten... Die Stimme des Alten Mannes, die Stimme der alten Frau... aber was sie ihm klagten, verstand er nicht im immer schrilleren Heulschrei bei Heulschrei, der verzweifelt entlang den schwingenden Bäumen wehte... Bis plötzlich das Fenster, nur den Knopf geschlossen, durch einen heftigen Ruck aufblies, die Jalousie laut klapperte und wieder aufschwang, hart gegen die Wand des Hauses... Der Wind kam herein und blies mit einem Atemzug das Licht der Lampe aus. De kamer donker, schemerde zichtbaar buiten de nacht, teekende zich af het wanhopig opengerukte raam... Hij, tastend, stootend tegen de stoelen aan, bewoog zich er heen, greep de klappende en slaande jalouzie, sloot ze, sloot stevig het raam nu, den ouden knop roestig draaiende om. Die|Zimmer|dunkel|schimmerte|sichtbar|draußen|die|Nacht|zeichnete|sich|ab|das|verzweifelt|aufgerissene|Fenster|Er|tastend|stoßend|gegen|die|Stühle|an|bewegte|sich|dorthin|hin|griff|die|klappende|und|schlagende|Jalousie|schloss|sie|schloss|fest|das|Fenster|jetzt|den|alten|Knopf|rostig|drehend|um |||||||||||||opengerukte|||tastend|stotend||||||||||||||||||||||||||| Der Raum dunkel, sichtbar draußen dämmerte die Nacht, zeichnete sich das verzweifelt aufgerissene Fenster ab... Er, tastend, gegen die Stühle stoßend, bewegte sich dorthin, griff die klappernde und schlagende Jalousie, schloss sie, schloss jetzt fest das Fenster, drehte den alten Knopf rostig um.

Stortregen viel neêr in stroomen: met droef bezwerende stemmen klaagsnikte de wind en tikkelde tegen de rillende ruiten met vingers. Starker Regen|fiel|nieder|in|Strömen|mit|traurig|beschwörenden|Stimmen|klagend schniefte|der|Wind|und|klopfte|gegen|die|zitternden|Fenster|mit|Fingern Starkregen fiel nieder in Strömen: mit traurig beschwörenden Stimmen klagte der Wind und klopfte mit Fingern gegen die zitternden Fenster.

Dien nacht sliep hij niet - hoe moê hij ook was, en hij dacht altijd: Diese|Nacht|schlief|er|nicht|wie|müde|er|auch|war|und|er|dachte|immer In dieser Nacht schlief er nicht - wie müde er auch war, und er dachte immer:

- Heb ik schuld...? Habe|ich|Schuld - Habe ich Schuld...?

SENT_CWT:AFkKFwvL=16.02 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=7.97 de:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=47 err=0.00%) translation(all=37 err=0.00%) cwt(all=3154 err=24.57%)