Het heilige weten (part 1), Hoofstuk 2

Hoofstuk 2

Het was zes uur; Constance en Marietje hadden grootmama naar boven gebracht, want zij kwam niet meer aan tafel, en zij ging 's avonds heel vroeg naar bed. En zij waren nu in de eetkamer gezeten aan tafel: een groote tafel: een tafel - als Constance vond - van vreemden - de kinderen van haar broêr - om haar man heen, die alléen recht had hier te wonen in het huis van den Ouden Man en te zitten aan zijn tafel... En toch scheen het heel natuurlijk, dat Emilie er meê aanzat, dat Adeline er zat met haar vier meisjes: Marietje, Adèle, Gerdy en Klaasje, en met haar twee groote jongens, Alex en Guy; toch scheen het heel natuurlijk, dat, na de soep, de meid het groote stuk vleesch zette voor Guy en dat Guy het sneed: een van de weinige dingen, die hij goed deed, als Van der Welcke hem gedachteloos plaagde; een plagerij, die wel iets waars bevatte... Zoo was het iederen dag het eenvoudige maal: soep, vleesch, groenten en aardappelen en iets toe, zoodat Van der Welcke wel eens zeide:

- Maar Constance, wat ben jij Hollandsch in je smaak geworden!

- Maar als je lust ergens in hebt, zeg het dan! zeide zij dadelijk zacht, en toch vreesde zij er voor, dat hij iets noemen zoû - van wild of gevogelte - dat veel te duur zoû zijn voor zoo een groote tafel, en zulke eetlusten als die van de kinderen: kostte het zoo, met dien degelijken eenvoud, al niet meer dan genoeg en was hun slagersrekening al niet belachelijk hoog, iedere maand? En Guy sneed het vleesch, in mooie zware plakken, die gladzuiver neêrvielen op elkaâr, met een handigheid, die hij van heel kleinen jongen al herinnerde afgezien te hebben van zijn vader... dien hij zich nog heel goed herinnerde, snijdend het vleesch in de kleine eetkamer van de Bankastraat... Dat was zijn taak, die van Guy, zuiver het vleesch te snijden en hij had maar door willen snijden, tot het geheel in zuivere plakken neêr op de schaal lag, zoo Constance hem niet gewaarschuwd had:

- Zoo is het misschien wel genoeg, Guy...

De jongen gaf juist het bord aan de meid, opdat zij zoû rond gaan, toen, in den voortuin een rijtuig inreed...

- Hoor! zei Constance.

- Dat is zeker Addy! juichte Gerdy.

- Dat is Addy, dat is Addy! riep Klaasje.

- Ja, zei Van der Welcke; dat is zeker Addy...

Er werd hard aan de bel getrokken; een sleutel tegelijkertijd knarste in de voordeur. - Dat is Addy! riepen zij nu allen, met vroolijke gezichten van afwachting, blij, dat hij terug was.

En Gerdy, bewegelijk, stond op. Mathilde had ook willen opstaan, maar toen Gerdy zoo vlug was, bleef zij zitten.

- Zoo Addy, ben je terug! riep Gerdy in de gang, helder. O maar wat een koû, wat een wind!

- Goeien avond, allemaal!

Hij gooide zijn natte jas uit, Truitje ving die op. Hij groette hier en daar in het rond, maar kuste niemand, gaf geen hand. Hij zag er moê uit en zijn boordje hing slap, van den regen.

- Wil je je niet eerst wat verkleeden, Addy? vroeg Constance, blij lachende, omdat hij er was.

- Neen mama, liever niet. Ik heb honger. Geef me een glas wijn...

Zij zagen het dadelijk aan hem. Hij was uit zijn humeur. Alle hunne stralende gezichten, dadelijk, doofden uit en zij zwegen stil. Guy, naast hem, schonk hem in, zonder een woord. Addy dronk het glas uit. Zijn blikken, moê, keken op onder zijn wimpers; zijn gebaren waren nerveus en hakkerig. Als Addy uit zijn humeur was, zwegen zij stil, doofden zij allen klank van hunne stemmen, allen glans in hunne oogen. Niemand wist iets te zeggen. En Constance moest zich geweld aan doen, om te vragen:

- Hoe heb je het gehad in Amsterdam?

- Goed...

Hij zeide het koel, als verzocht hij haar niet verder te vragen naar Amsterdam. Ook na haar vroeg niemand meer: hij zoû er later wel van vertellen. Nu spraken zij onder elkaâr, gedwongen. Het speet hun, dat Addy was uit zijn humeur, maar zij namen het hem niet kwalijk. Hij was zeker moê; hij had het druk gehad. Ja, hij was zeker moê. Niet alleen zijn boordje, zijn jas ook hing moê om zijn schouders: zijn grauwblauwe oogen stonden mat. O, hoe ernstig waren zijn oogen geworden nu hij een man was van zes-en-twintig! Hoe ernstig was zijn voorhoofd, met dien dubbelen frons, boven de neus, en die zich als met de donkere blonde brauwen vereende. In gelaat en in gestalte beiden was hij ouder dan zijne jaren, was hij bijna te oud, als gebukt onder vroegen zorg. Hij hing over zijn bord en het trof hen allen hoe uitgeput hij scheen van vermoeienis. Wat had hem dan toch zoo afgebeuld? Hij sprak niet, at stil, dronk alleen meer wijn dan hij gewoon was. Alex zag hem lang aan, met iets van verbaasden zorg. En eindelijk, opziende, verschrikt bijna, in hun aller gezichten, bespeurde hij plotseling hoe gedwongen zij waren, allen, hoe bijna verlegen zij zaten en keken voor zich uit of in hun bord - zelfs zijn vader, zelfs zijn moeder - en begreep hij, dat zij zoo zaten en keken, omdat hij niet opgewekt was teruggekomen na vijf dagen afwezigheid. Hij voelde er een wroeging om, hij dwong zijn moêheid, en zijn humeur, hij schroefde zijn zenuwen aan. Hij lachte even, het lachje moê, tot zijn moeder; hij vroeg aan zijn vrouw:

- Mathilde, hoe zijn de kinderen?

Dadelijk, in zijn stem tegenover Mathilde, hoorden zij, hoorden zij allen, dat hij zich geweld aandeed, dat hij niet langer wilde zijn uit zijn humeur en moê. Zij waren dankbaar, dat hij zich aandeed dat zichtbaar geweld, omdat, Addy somber, alles, iedereen somber werd. Zelfs Alex scheen te herademen. En zij konden het geen van allen verdragen, dat Mathilde, koel, zei:

- Goed...

Toch lukte hem zijn poging. Hij sprak nu met zijn vader, en Van der Welcke, leuk, antwoordde. Er klonk weêr een lachen; Gerdy schaterde het uit, om niets; de stemmen gonsden op... Na het diner ging Addy naar boven, en toen hij zich verkleed had, vond hij Mathilde in haar eigen zitkamer. Constant en Jetje waren naar bed.

Buiten scheen de nacht te stormen, heviger, heftiger en het huis kraakte, de ramen rilden. Mathilde zat en staarde voor zich uit, hare ooren vol van het geluid van den nacht. Toch hoorde zij haar man binnenkomen: maar zij bewoog niet.

- Tilly...

Er was nu wel een teederheid in zijn stem, in zijn zware, ernstige stem. Zij had hem toch wel heel lief, meende zij, als hij haar maar niet verwaarloosde. Zij lichtte het hoofd even naar hem op, terzij. Zij was een mooie vrouw, en een gezond, frisch bloed scheen haar een tint te geven als van melk, die rozig zoû zijn. Hare trekken waren niet fijn, maar zuiver; hare oogen waren goudgrijs en groot, en van een helderen glans; haar haar golfde natuurlijk en de wrong was bijna te zwaar. Dan was in de zwart zijden blouse, de buste zwaar, de borst laag, het middel van nature breed iets te veel geregen in haar corset. Zij had de breede volle vormen van een gezonde jonge vrouw en zij miste al de morbide distinctie van fijner ras. Hare oogen schenen te staren in een vizioen van genot; hare lippen schenen bereid het genot te zoenen, de greep van hare groote handen was gretig en beslist. Haar voet, in den niet fijnen schoen, was groot, te groot voor een vrouw van elegance. Zij was er ook geen, zij was eerder een vrouw van gezondheid. Zij had geen fijnen geest: zij had eerder gezond verstand en de eenige kwaal van hare intelligentie was een onbedwingbare ijdelheid. Zij had geen fijnen smaak: zij droeg een eenvoudige zwarte blouse en zwarte rok uit Brussel, en toch was er in beide een grove lijn en een zware plooi. De brillant aan haar ringvinger glansde op haar hand brutaal, wit en hard. Het was heel vreemd maar zij zag dit zelve. Den brillant had haar schoonmama haar gegeven tijdens haar engagement, uit haar eigen juweelen, nadat zij den ring eens bewonderd had, aan den vinger van Constance zelve, waar de steen irizeerde als vuur...

- Tilly...

Nu lachte zij hem even toe, deed hem naast zich zitten. Zes-en-twintig, jong vader en man, leek hij tien jaren ouder, was hij vooral zoo oud geworden in de drie jaren van zijn huwelijk - meende zij. Nu hij zich echter had gewasschen, verkleed, nu hij er niet meer vermoeid uitzag en verregend, nu hij lachte onder zijn blonden snor, nu er de lachende welwillendheid was in zijn grauwblauwe oogen, - nu trof het haar niet, nu herkende zij hem, nu was hij van haar, éen oogenblik zij met haar man alleen...

- Vertel eens, zeide hij; hoe heb je het gemaakt... die vijf dagen?

Zij voelde in hem een welwillende teederheid, en die had zij in hem lief. Zij liet haar hand tusschen zijn handen; zij liet toe, dat hij haar kuste en kuste weêr. En zij antwoordde, lichtjes de schouders bewegend:

- Hoe ik het heb gehad... Ach, als altijd...

- Dus goed?

- Ja... Zeker. Goed. - Ik geloof, Tilly...

- Wat?

- Dat je jokt. Je stem is heel kort.

Zij haalde de schouders op, had haar lachje, dat beduidde: wat kan ik er aan doen...

- Je moest eens eerlijk met me spreken, zei hij.

- Ja, zeide zij vertrouwelijk. Dat doen we ook niet al te veel.

- Ik heb het soms heel druk.

- Je hebt het altijd druk. Wat moest je nu in eens naar Amsterdam. Ik weet er nauwlijks de reden van.

- Het was om Alex...

- En ben je voor hem geslaagd...?

- Misschien...

- O, ik vraag er niet naar, zeide zij dadelijk, onverschillig, gepiqueerd. Maar hij scheen dien toon niet op te letten...

- Ik heb nagedacht, Tilly...

- Nagedacht... Wanneer?

- In Amsterdam...

- En ik dacht, dat je het er zoo druk had gehad.

- 's Avonds in mijn kamer dacht ik na. Over jou.

- Over mij...? - Ja... zeg mij. Wil je niet liever je eigen huis hebben... Misschien voel je je in je eigen huis gelukkiger...

Zij zweeg.

- Nu? Wat zeg je...

Zij haalde de schouders op.

- Natuurlijk wil ik liever mijn eigen huis hebben. Heb ik dat niet dadelijk gezegd... toen wij trouwden.

- Ja, maar toen...

- Wat?

- Zag ik het zoo nog niet in... Dat je in dit huis niet gelukkig zoû zijn.

- Gelukkig... gelukkig...

- Je bent er niet gelukkig...

- Ik was liever in mijn eigen huis, zeker... In Den Haag.

- In Den Haag. Goed. Maar als we daarheen verhuizen, Tilly, moeten we heel zuinig zijn.

- Héel zuinig?

- Natuurlijk. Ik verdien nog niet veel.

- En je hebt het altijd druk.

- Ja...

- Je hebt hier in Driebergen... in de omstreken... patienten...

- Ja, lachte hij. Maar ze betalen me niet. - Zoo, betalen ze je niet.

- Neen...

- En waarom niet?

Hij haalde de schouders op.

- Omdat ze niet kunnen.

Zij ook haalde de schouders op.

- Het is heel mooi van je, Addy... Maar WIJ moeten toch ook leven.

- Ja, wij ook. Leven wij niet?

- Maar als wij verhuisden naar Den Haag...?

- Zouden wij heel zuinig moeten zijn.

- Je bent rijk.

- Ik ben niet rijk... Tilly, dat weet je wel. Papa heeft een vrij aanzienlijk vermogen... Maar hij heeft veel lasten...

- Lasten... Jij bent toch zijn eigen zoon?

- Hij zoû ons misschien wel een toelage geven... tot ik meer verdiende... Maar dan nòg zouden wij zuinig moeten zijn... In een klein huisje wonen.

Zij krampte haar groote, blanke handen.

- Ik ben misselijk van zuinigheid, zeide zij, grof. Ik ben wee van misère. Ik heb in mijn leven nooit iets anders gezien dan misère... Fatsoenlijke, nette misère. Ik ben nog liever, eenvoudig, een bedelaarster, een arme meid, dan weêr fatsoenlijke nette misère te lijden. - Zoo erg zoû het niet zijn.

- Niet zoo erg... Maar wel een klein huis, éen meid, en letten op éen pondje vleesch! Op ieder dubbeltje, dat de éene meid uitgeeft. Ik dank je, ik wil niet...

- Dan Tilly...

- Wat dan?

- Dan zie ik er geen kans toe... naar Den Haag te verhuizen.

- Nu, zeide zij met haar matte gepiqueerde onverschilligheid. Laten we dan ook maar hier blijven.

- Maar hier ben je niet gelukkig.

- Wat doet mijn geluk er toe.

- Ik zoû je gaarne gelukkig zien.

- Je houdt toch niet meer van me.

- Ik hoû van je, Tilly, heel veel.

- Neen, je houdt niet meer van me. Hoe zoû het ook kunnen... Denk je, dat ik het niet zie? Je houdt van hen allen, hier... Van al je familie... Je houdt niet van mij... Je houdt nauwlijks van je kinderen.

- Tilly! ! - Neen, je houdt nauwlijks van je kinderen. - Tilly, je màg zoo niet spreken... Omdat ik van de kinderen van oom Gerrit hoû... zoû ik daarom niet houden van jou... en van Stan en kleine Jet?

Zij was opgestaan, nerveus. Zij zag hem aan in zijn ernstige oogen, die haar lang aanstaarden, bijna droef, onder den zwaren frons van zijn blonde brauwen. Zij had hem met verwijten willen overstelpen, maar zij gooide zich integendeel aan zijn borst, haar armen om zijn hals.

- Zèg me, dat je van me houdt! snikte zij, met éen grooten snik.

- Ik hoû van je, ik hoû van je, Tilly...

Hij kuste haar. Zij hoorde door zijn stem heen, zij voelde door zijn zoen heen... Hij hield niet meer van haar. In eens, plotseling, goot deze zekerheid een ijskoude in hare ziel. Zij hield hem een oogenblik van zich, de handen tegen zijn schouders. Zij staarde hem aan... Ook hij zag haar aan, met zijn droeve oogen, en hij sprak, maar zij hoorde niet wat...

Toen hoorde zij hem zeggen:

- Ga je nu meê naar beneden, Tilly? Ze zullen niet weten, waar we blijven...

- Neen, zeide zij kalm. Ik heb hoofdpijn en ik ga naar bed.

- Ga je niet meê naar beneden?

- Neen. - Toe, Tilly, kom meê nu. Ik zoû het zoo gaarne zien.

- Liever niet, zeide zij zacht en kalm. Ik heb heusch hoofdpijn... en ik ga naar bed.

Zij zag hem nog, éen oogenblik, diep aan, en ook hij zag haar aan, heel droef en heel diep. Maar hunne zielen ontmoetten niet elkander... Zij, het eerst, zoende hem...

- Nacht dan, zeide zij zacht.

Hij zeide niets meer, maar hij kuste haar terug, heel innig. Toen ging hij, zij hoorde zijn stap zacht kraken op de trap.

- O God... hoe kan ik haar vinden!! dacht hij. Hoe vind ik haar weêr terug...

Hoofstuk 2 Kapitel Κεφάλαιο 2 Chapter 2 Kapitel 2

Het was zes uur; Constance en Marietje hadden grootmama naar boven gebracht, want zij kwam niet meer aan tafel, en zij ging 's avonds heel vroeg naar bed. Es|war|sechs|Uhr|Constance|und|Marietje|hatten|Großmama|nach|oben|gebracht|denn|sie|kam|nicht|mehr|an|Tisch|und|sie|ging|am|Abend|ganz|früh|nach|Bett Es war sechs Uhr; Constance und Marietje hatten die Großmutter nach oben gebracht, denn sie kam nicht mehr zu Tisch, und sie ging abends sehr früh ins Bett. En zij waren nu in de eetkamer gezeten aan tafel: een groote tafel: een tafel - als Constance vond - van vreemden - de kinderen van haar broêr - om haar man heen, die alléen recht had hier te wonen in het huis van den Ouden Man en te zitten aan zijn tafel... En toch scheen het heel natuurlijk, dat Emilie er meê aanzat, dat Adeline er zat met haar vier meisjes: Marietje, Adèle, Gerdy en Klaasje, en met haar twee groote jongens, Alex en Guy; toch scheen het heel natuurlijk, dat, na de soep, de meid het groote stuk vleesch zette voor Guy en dat Guy het sneed: een van de weinige dingen, die hij goed deed, als Van der Welcke hem gedachteloos plaagde; een plagerij, die wel iets waars bevatte... Zoo was het iederen dag het eenvoudige maal: soep, vleesch, groenten en aardappelen en iets toe, zoodat Van der Welcke wel eens zeide: Und|sie|waren|jetzt|in|der|Esszimmer|gesessen|an|Tisch|ein|großer|Tisch|eines||als|||Van||||Van||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||der|Welcke|||plaagde||||wohl|||||||||||||||||||||||||einmal|sagte ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||maid||||||||||||||||||||||||||||tease||||||||||||||||||||||||||||||said Und sie saßen jetzt im Esszimmer am Tisch: ein großer Tisch: ein Tisch - wie Constance fand - von Fremden - die Kinder ihres Bruders - um ihren Mann herum, der allein das Recht hatte, hier im Haus des Alten Mannes zu wohnen und an seinem Tisch zu sitzen... Und doch schien es ganz natürlich, dass Emilie mit am Tisch saß, dass Adeline mit ihren vier Mädchen: Marietje, Adèle, Gerdy und Klaasje, und mit ihren zwei großen Jungen, Alex und Guy, da saß; es schien auch ganz natürlich, dass nach der Suppe das Dienstmädchen das große Stück Fleisch für Guy auf den Tisch stellte und dass Guy es schnitt: eine der wenigen Dinge, die er gut machte, wenn Van der Welcke ihn gedankenlos ärgerte; ein Scherz, der wohl etwas Wahres enthielt... So war es jeden Tag die einfache Mahlzeit: Suppe, Fleisch, Gemüse und Kartoffeln und etwas zum Nachtisch, sodass Van der Welcke manchmal sagte:

- Maar als je lust ergens in hebt, zeg het dan! Aber|wenn|du|Lust|irgendwo|in|hast|sag|es|dann - Aber wenn du Lust auf etwas hast, sag es! zeide zij dadelijk zacht, en toch vreesde zij er voor, dat hij iets noemen zoû - van wild of gevogelte - dat veel te duur zoû zijn voor zoo een groote tafel, en zulke eetlusten als die van de kinderen: kostte het zoo, met dien degelijken eenvoud, al niet meer dan genoeg en was hun slagersrekening al niet belachelijk hoog, iedere maand? sagte|sie|sofort|leise|und|doch|fürchtete|sie|er|davor|dass|er|etwas|nennen|sollte|von|Wild|oder|Geflügel|das|viel|zu|teuer|sollte|sein|für|so|einen|großen|Tisch|und|solche|Essgewohnheiten|wie|die|von|den|Kindern|kostete|es|so|mit|diesem|derartigen|Einfachheit|schon|nicht|mehr|als|genug|und|war|ihre|Fleischerrechnung|schon|nicht|lächerlich|hoch|jede|Monat ||||||||||||||||||gevogelte||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| sagte sie sofort sanft, und doch fürchtete sie, dass er etwas nennen könnte - von Wild oder Geflügel - das viel zu teuer für so einen großen Tisch und solche Gelüste wie die der Kinder sein würde: kostete es so, mit diesem schlichten Einfachheit, nicht mehr als genug und war ihre Fleischrechnung nicht schon lächerlich hoch, jeden Monat? En Guy sneed het vleesch, in mooie zware plakken, die gladzuiver neêrvielen op elkaâr, met een handigheid, die hij van heel kleinen jongen al herinnerde afgezien te hebben van zijn vader... dien hij zich nog heel goed herinnerde, snijdend het vleesch in de kleine eetkamer van de Bankastraat... Dat was zijn taak, die van Guy, zuiver het vleesch te snijden en hij had maar door willen snijden, tot het geheel in zuivere plakken neêr op de schaal lag, zoo Constance hem niet gewaarschuwd had: Und|Guy|schnitt|das|Fleisch|in|schöne|schwere|Scheiben|die|ganz rein|niederfielen|auf|einander|mit|einer|Geschicklichkeit|die|er|von|ganz|kleinen|Jungen|schon|erinnerte|abgesehen|zu|haben|von|seinem|Vater|den|er|sich|noch|ganz|gut|erinnerte|schneidend|das|Fleisch|in|die|kleine|Esszimmer|von|der|Bankastraße|Das|war|seine|Aufgabe|die|von|Guy|rein|das|Fleisch|zu|schneiden|und|er|hatte|aber|durch|wollen|schneiden|bis|das|Ganze|in|reine|Scheiben|nieder|auf|die|Platte|lag|so|Constance|ihn|nicht|gewarnt|hatte ||||||||||gladzuiver||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Und Guy schnitt das Fleisch in schöne dicke Scheiben, die glatt übereinander fielen, mit einer Geschicklichkeit, die er sich von ganz klein an von seinem Vater erinnert hatte... den er sich noch sehr gut erinnerte, wie er das Fleisch in dem kleinen Esszimmer der Bankastraat schnitt... Das war seine Aufgabe, die von Guy, das Fleisch sauber zu schneiden, und er wollte einfach weiterschneiden, bis es ganz in sauberen Scheiben auf der Platte lag, wenn Constance ihn nicht gewarnt hätte:

- Hoor! Hör - Hör! zei Constance. sagte|Constance sagte Constance.

- Dat is Addy, dat is Addy! Das|ist|Addy|das|ist|Addy - Das ist Addy, das ist Addy! riep Klaasje. rief|Klaasje rief Klaasje.

- Ja, zei Van der Welcke; dat is zeker Addy... Ja|sagte|Van|der|Welcke|das|ist|sicher|Addy - Ja, sagte Van der Welcke; das ist sicher Addy...

Er werd hard aan de bel getrokken; een sleutel tegelijkertijd knarste in de voordeur. Es|wurde|laut|aan|die|Klingel|gezogen|ein|Schlüssel|gleichzeitig|knarrte|in|die|Haustür |||||||||at the same time|||| Es wurde laut an die Tür geklopft; ein Schlüssel quietschte gleichzeitig im Eingang. - Dat is Addy! Das|ist|Addy - Das ist Addy! riepen zij nu allen, met vroolijke gezichten van afwachting, blij, dat hij terug was. riefen|sie|jetzt|alle|mit|fröhlichen|Gesichtern|von|Erwartung|froh|dass|er|zurück|war riefen sie jetzt alle mit fröhlichen Gesichtern voller Erwartung, froh, dass er zurück war.

En Gerdy, bewegelijk, stond op. Und|Gerdy|beweglich|stand|auf Und Gerdy, lebhaft, stand auf. Mathilde had ook willen opstaan, maar toen Gerdy zoo vlug was, bleef zij zitten. Mathilde|hatte|auch|aufstehen|aufstehen|aber|als|Gerdy|so|schnell|war|blieb|sie|sitzen |||||||||quick|||| Mathilde hätte auch aufstehen wollen, aber als Gerdy so schnell war, blieb sie sitzen.

- Zoo Addy, ben je terug! Zoo|Addy|bist|du|zurück - So Addy, bist du zurück! riep Gerdy in de gang, helder. rief|Gerdy|im|der|Flur|klar rief Gerdy im Flur, hell. O maar wat een koû, wat een wind! O|aber|was|ein|Kälte|was|ein|Wind Oh, aber was für eine Kälte, was für ein Wind!

- Goeien avond, allemaal! Guten|Abend|alle - Guten Abend, alle zusammen!

Zij zagen het dadelijk aan hem. Sie|sahen|es|sofort|an|ihm |||immediately|| Sie sahen es sofort an ihm. Hij was uit zijn humeur. Er|war|aus|seiner|Laune Er war aus seiner Stimmung. Alle hunne stralende gezichten, dadelijk, doofden uit en zij zwegen stil. Alle|ihre|strahlenden|Gesichter|sofort|erloschen|aus|und|sie|schwiegen|still |||||doofden||||| Alle ihre strahlenden Gesichter erloschen sofort und sie schwiegen still. Guy, naast hem, schonk hem in, zonder een woord. Guy|neben|ihm||ihm|ein|ohne|ein|Wort Guy, neben ihm, schenkte ihm ein, ohne ein Wort. Addy dronk het glas uit. Addy|trank|das|Glas|leer Addy trank das Glas aus. Zijn blikken, moê, keken op onder zijn wimpers; zijn gebaren waren nerveus en hakkerig. |||||||||||||hakkelig Seine|Blicke|müde|schauten|auf|unter|seine|Wimpern|seine|Gesten|waren|nervös|und|hastig |glances||||||||gestures|||| Seine Blicke, müde, schauten unter seinen Wimpern hervor; seine Gesten waren nervös und stockend. Als Addy uit zijn humeur was, zwegen zij stil, doofden zij allen klank van hunne stemmen, allen glans in hunne oogen. Wenn|Addy|aus|seine|Laune|war|schwiegen|sie|still|erstickten|sie|allen|Klang|von|ihre|Stimmen|allen|Glanz|in|ihre|Augen Wenn Addy schlecht gelaunt war, schwiegen sie still, verstummten sie alle Klänge ihrer Stimmen, allen Glanz in ihren Augen. Niemand wist iets te zeggen. Niemand|wusste|etwas|zu|sagen Niemand wusste etwas zu sagen. En Constance moest zich geweld aan doen, om te vragen: Und|Constance|musste|sich|Gewalt|an|tun|um|zu|fragen Und Constance musste sich zwingen, um zu fragen:

- Hoe heb je het gehad in Amsterdam? Wie|hast|du|es|gehabt|in|Amsterdam - Wie war es in Amsterdam?

- Goed... Gut - Gut...

Hij zeide het koel, als verzocht hij haar niet verder te vragen naar Amsterdam. Er|sagte|es|kühl|als|bat|er|sie|nicht|weiter|zu|fragen|nach|Amsterdam Er sagte es kühl, als wollte er sie bitten, nicht weiter nach Amsterdam zu fragen. Ook na haar vroeg niemand meer: hij zoû er later wel van vertellen. Auch|nach|ihr|fragte|niemand|mehr|er|würde|er|später|wohl|davon|erzählen Auch nach ihr fragte niemand mehr: er würde später darüber erzählen. Nu spraken zij onder elkaâr, gedwongen. Jetzt|sprachen|sie|unter|einander|gezwungen Jetzt sprachen sie untereinander, gezwungen. Het speet hun, dat Addy was uit zijn humeur, maar zij namen het hem niet kwalijk. Es|tat leid|ihnen|dass|Addy|war|aus|seiner|Laune|aber|sie|nahmen|es|ihm|nicht|übel |speet|||||||||||||| Es tat ihnen leid, dass Addy aus seiner Stimmung war, aber sie nahmen es ihm nicht übel. Hij was zeker moê; hij had het druk gehad. Er|war|sicher|müde|er|hatte|es|viel|gehabt Er war sicher müde; er hatte viel zu tun gehabt. Ja, hij was zeker moê. Ja|er|war|sicher|müde Ja, er war sicher müde. Niet alleen zijn boordje, zijn jas ook hing moê om zijn schouders: zijn grauwblauwe oogen stonden mat. Nicht|allein|sein|Kragen|sein||||||sein|||graublau|Augen|standen|matt Nicht nur sein Kragen, auch seine Jacke hing müde über seinen Schultern: seine graublauen Augen waren matt. O, hoe ernstig waren zijn oogen geworden nu hij een man was van zes-en-twintig! O|wie|ernsthaft|waren|seine|Augen|geworden|jetzt|er|ein|Mann|war|von||| Oh, wie ernst waren seine Augen geworden, jetzt wo er ein Mann von sechsundzwanzig war! Hoe ernstig was zijn voorhoofd, met dien dubbelen frons, boven de neus, en die zich als met de donkere blonde brauwen vereende. Wie|ernsthaft|war|sein|Stirn|mit|diesem|doppelten|Stirnrunzeln|über|die|Nase|und|die|sich|wie|mit|den|dunklen|blonden|Augenbrauen|vereinte ||||||||||||||||||||wenkbrauwen| Wie ernst war seine Stirn, mit dieser doppelten Stirnfalte über der Nase, die sich mit den dunklen blonden Brauen vereinte. In gelaat en in gestalte beiden was hij ouder dan zijne jaren, was hij bijna te oud, als gebukt onder vroegen zorg. In|Gesicht|und|in|Gestalt|beiden|war|er|älter|als|seine|Jahre|war|er|fast|zu|alt|als|gebeugt|unter|früherer|Sorge In Gesicht und Gestalt war er älter als seine Jahre, er war fast zu alt, als ob er unter früher Sorge gebückt wäre. Hij hing over zijn bord en het trof hen allen hoe uitgeput hij scheen van vermoeienis. Er|hing|über|sein|Tisch|und|es|traf|sie|alle|wie|erschöpft|er|schien|von|Ermüdung Er beugte sich über seinen Teller und es fiel ihnen allen auf, wie erschöpft er von Müdigkeit schien. Wat had hem dan toch zoo afgebeuld? Was|hatte|ihm|dann|doch|so|abgearbeitet ||||||afgebeuld Was hatte ihn so erschöpft? Hij sprak niet, at stil, dronk alleen meer wijn dan hij gewoon was. Er|sprach|nicht|aß|still|trank|nur|mehr|Wein|als|er|gewohnt|war Er sprach nicht, aß still, trank nur mehr Wein als gewöhnlich. Alex zag hem lang aan, met iets van verbaasden zorg. Alex|sah|ihn|lange|an|mit|etwas|von|erstaunten|Sorge Alex sah ihn lange an, mit etwas von erstaunter Sorge. En eindelijk, opziende, verschrikt bijna, in hun aller gezichten, bespeurde hij plotseling hoe gedwongen zij waren, allen, hoe bijna verlegen zij zaten en keken voor zich uit of in hun bord - zelfs zijn vader, zelfs zijn moeder - en begreep hij, dat zij zoo zaten en keken, omdat hij niet opgewekt was teruggekomen na vijf dagen afwezigheid. Und|endlich|aufblickend|erschrocken|fast|in|ihren|aller|Gesichtern|bemerkte|er|plötzlich|wie|gezwungen|sie|waren|alle|wie|fast|verlegen|sie|saßen|und|schauten|vor|sich|hinaus|oder|in|ihren|Teller|sogar|sein|Vater|sogar|sein|Mutter|und|begriff|er|dass|sie|so|saßen|und|schauten|weil|er|nicht|fröhlich|war|zurückgekommen|nach|fünf|Tagen|Abwesenheit ||opziende|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||opgewekt|||||| Und schließlich, fast erschrocken, in den Gesichtern aller, bemerkte er plötzlich, wie gezwungen sie waren, alle, wie fast verlegen sie da saßen und geradeaus oder in ihren Teller schauten - sogar sein Vater, sogar seine Mutter - und er verstand, dass sie so saßen und schauten, weil er nach fünf Tagen Abwesenheit nicht fröhlich zurückgekommen war. Hij voelde er een wroeging om, hij dwong zijn moêheid, en zijn humeur, hij schroefde zijn zenuwen aan. Er|fühlte|daran|eine|Reue|darüber|Er|zwang|seine|Müdigkeit|und|seine|Laune|Er|drehte|seine|Nerven|an ||||||||||||||schroefde||| Er fühlte sich deswegen schuldig, er zwang seine Müdigkeit und seine Laune, er spannte seine Nerven an. Hij lachte even, het lachje moê, tot zijn moeder; hij vroeg aan zijn vrouw: Er|lachte|kurz|das|Lächeln|müde|zu|seiner|Mutter|Er|fragte|an|seiner|Frau Er lächelte kurz, das Lächeln müde, zu seiner Mutter; er fragte seine Frau:

- Mathilde, hoe zijn de kinderen? Mathilde|wie|sind|die|Kinder - Mathilde, wie geht es den Kindern?

Dadelijk, in zijn stem tegenover Mathilde, hoorden zij, hoorden zij allen, dat hij zich geweld aandeed, dat hij niet langer wilde zijn uit zijn humeur en moê. Sofort|in|seine|Stimme|gegenüber|Mathilde|hörten|sie|hörten|sie|alle|dass|er|sich|Gewalt|antat|dass|er|nicht|länger|wollte|sein|aus|seinem|Humor|und|müde Gleich, in seiner Stimme gegenüber Mathilde, hörten sie, hörten sie alle, dass er sich Gewalt antat, dass er nicht länger aus seiner Laune und Müdigkeit sein wollte. Zij waren dankbaar, dat hij zich aandeed dat zichtbaar geweld, omdat, Addy somber, alles, iedereen somber werd. Sie|waren|dankbar|dass|er|sich|ansprach|dass|sichtbar|Gewalt|weil|Addy|traurig|alles|jeder|traurig|wurde Sie waren dankbar, dass er sich diese sichtbare Gewalt antat, denn Addy wurde trübsinnig, alles, jeder wurde trübsinnig. Zelfs Alex scheen te herademen. sogar|Alex|schien|zu|atmen ||||herademen Selbst Alex schien wieder durchzuatmen. En zij konden het geen van allen verdragen, dat Mathilde, koel, zei: Und|sie|konnten|es|keiner|von|allen|ertragen|dass|Mathilde|kühl|sagte |||||||verdragen|||| Und sie konnten es alle nicht ertragen, dass Mathilde kühl sagte:

- Goed... Gut - Gut...

Toch lukte hem zijn poging. Doch|gelang|ihm|sein|Versuch Dennoch gelang ihm sein Versuch. Hij sprak nu met zijn vader, en Van der Welcke, leuk, antwoordde. Er|sprach|jetzt|mit|seinem|Vater|und||||nett|antwortete Er sprach jetzt mit seinem Vater, und Van der Welcke antwortete nett. Er klonk weêr een lachen; Gerdy schaterde het uit, om niets; de stemmen gonsden op... Na het diner ging Addy naar boven, en toen hij zich verkleed had, vond hij Mathilde in haar eigen zitkamer. Er|klang|wieder|ein|Lachen|Gerdy|lachte|es|heraus|um|nichts|die|Stimmen|summten|auf|Nach|das|Abendessen|ging|Addy|nach|oben|und|als|er|sich|umgezogen|hatte|fand|er|Mathilde|in|ihr|eigenes|Wohnzimmer ||||||schaterde|||||||gonsden||||||||||||||||||||| Es ertönte wieder ein Lachen; Gerdy lachte schallend, ohne Grund; die Stimmen summten... Nach dem Abendessen ging Addy nach oben, und als er sich umgezogen hatte, fand er Mathilde in ihrem eigenen Wohnzimmer. Constant en Jetje waren naar bed. Constant|und|Jetje|waren|ins|Bett Constant und Jetje waren ins Bett gegangen.

- Tilly... Tilly - Tilly...

Er was nu wel een teederheid in zijn stem, in zijn zware, ernstige stem. Er|war|jetzt|wohl|eine|Zärtlichkeit|in|seiner|Stimme|in|seiner|schweren|ernsten|Stimme Es war jetzt eine Zärtlichkeit in seiner Stimme, in seiner schweren, ernsten Stimme. Zij had hem toch wel heel lief, meende zij, als hij haar maar niet verwaarloosde. Sie|hatte|ihn|doch|wohl|ganz|lieb|meinte|sie|wenn|er|sie|aber|nicht|vernachlässigte Sie hatte ihn doch sehr lieb, meinte sie, solange er sie nur nicht vernachlässigte. Zij lichtte het hoofd even naar hem op, terzij. Sie|hob|das|Haupt|kurz|zu|ihm|auf|seitlich Sie hob kurz den Kopf zu ihm auf, zur Seite. Zij was een mooie vrouw, en een gezond, frisch bloed scheen haar een tint te geven als van melk, die rozig zoû zijn. Sie|war|eine|schöne|Frau|und|ein|gesund|frisch|Blut|schien|ihr|einen|Farbton|zu|geben|wie|von|Milch|die|rosig|sollte|sein Sie war eine schöne Frau, und ein gesundes, frisches Blut schien ihr einen Farbton zu geben wie Milch, die rosig sein würde. Hare trekken waren niet fijn, maar zuiver; hare oogen waren goudgrijs en groot, en van een helderen glans; haar haar golfde natuurlijk en de wrong was bijna te zwaar. Ihre|Züge|waren|nicht|schön|sondern|rein|ihre|Augen|waren|goldgrau|und|groß|und|von|einem|hellen|Glanz|Haar||wogte|natürlich|und|die|Locke|war|fast|zu|schwer Ihre Züge waren nicht fein, aber rein; ihre Augen waren goldgrau und groß, und von einem hellen Glanz; ihr Haar fiel natürlich in Wellen und der Dutt war fast zu schwer. Dan was in de zwart zijden blouse, de buste zwaar, de borst laag, het middel van nature breed iets te veel geregen in haar corset. Dan|war|in|die|schwarze|seidenen|Bluse|die|Büste|schwer|die|Brust|niedrig|die|Taille|von|Natur|breit|etwas|zu|viel|geschnürt|in|ihr|Korsett Dann war in der schwarzen Seidenbluse die Büste schwer, die Brust niedrig, die Taille von Natur aus etwas zu breit in ihrem Korsett geschnürt. Zij had de breede volle vormen van een gezonde jonge vrouw en zij miste al de morbide distinctie van fijner ras. Sie|hatte|die|breite|vollen|Formen|von|einer|gesunden|jungen|Frau|und|sie|vermisste|alle|die|morbide|Distinktion|von|feiner|Rasse Sie hatte die breiten, vollen Formen einer gesunden jungen Frau und ihr fehlte jegliche morbide Distinktion einer feineren Rasse. Hare oogen schenen te staren in een vizioen van genot; hare lippen schenen bereid het genot te zoenen, de greep van hare groote handen was gretig en beslist. Ihre|Augen|schienen|zu|starren|in|ein|Vision|von|Genuss|ihre||schienen|bereit|den|Genuss|zu|küssen|der|Griff|von|ihre|großen|Händen|war|gierig|und|entschieden |||||||||||||||||||||||||gretig|| Ihre Augen schienen in eine Vision des Genusses zu starren; ihre Lippen schienen bereit, den Genuss zu küssen, der Griff ihrer großen Hände war gierig und entschieden. Haar voet, in den niet fijnen schoen, was groot, te groot voor een vrouw van elegance. Ihr|Fuß|in|den|nicht|feinen|Schuh|war|groß|zu|groß|für|eine|Frau|von|Eleganz Ihr Fuß, im nicht feinen Schuh, war groß, zu groß für eine elegante Frau. Zij was er ook geen, zij was eerder een vrouw van gezondheid. Sie|war|dort|auch|keine|sie|war|eher|eine|Frau|von|Gesundheit Sie war auch keine, sie war eher eine Frau der Gesundheit. Zij had geen fijnen geest: zij had eerder gezond verstand en de eenige kwaal van hare intelligentie was een onbedwingbare ijdelheid. Sie|hatte|keinen|feinen|Geist|sie|hatte|eher|gesunder|Verstand|und|die||Mangel|von|ihrer||war|eine|unbezwingbare|Eitelkeit |||||||||||||||||||onbedwingbare|ijdelheid Sie hatte keinen feinen Geist: sie hatte eher gesunden Menschenverstand und die einzige Schwäche ihrer Intelligenz war eine unbändige Eitelkeit. Zij had geen fijnen smaak: zij droeg een eenvoudige zwarte blouse en zwarte rok uit Brussel, en toch was er in beide een grove lijn en een zware plooi. Sie|hatte|keinen|feinen|Geschmack|sie|trug|eine|einfache|schwarze|Bluse|und|schwarze|Rock|aus|Brüssel|und|trotzdem|war|sie|in|beiden|eine|grobe|Linie|und|eine|schwere|Falte ||||||||||||||||||||||||||||plooi Sie hatte keinen feinen Geschmack: sie trug eine einfache schwarze Bluse und einen schwarzen Rock aus Brüssel, und doch war in beidem eine grobe Linie und eine schwere Falte. De brillant aan haar ringvinger glansde op haar hand brutaal, wit en hard. Der|Diamant|an|ihrem|Ringfinger|glänzte|auf|ihrer|Hand|brutal|weiß|und|hart Der Brillant an ihrem Ringfinger glänzte auf ihrer Hand dreist, weiß und hart. Het was heel vreemd maar zij zag dit zelve. Es|war|sehr|seltsam|aber|sie|sah|dies|selbst Es war sehr seltsam, aber sie sah das selbst. Den brillant had haar schoonmama haar gegeven tijdens haar engagement, uit haar eigen juweelen, nadat zij den ring eens bewonderd had, aan den vinger van Constance zelve, waar de steen irizeerde als vuur... Der|Brillant|hatte|ihr|Schwiegermama|ihr|gegeben|während|ihr|Verlobung|aus|ihr|eigenen|Schmuck|nachdem|sie|den|Ring|einmal|bewundert|hatte|an|den|Finger|von|Constance|selbst|wo|der|Stein|irisierte|wie|Feuer ||||||||||||||||||||||||||||||irizeerde|| Den Brillanten hatte ihr Schwiegermutter ihr während ihrer Verlobung aus ihrem eigenen Schmuck gegeben, nachdem sie den Ring einmal am Finger von Constance selbst bewundert hatte, wo der Stein wie Feuer funkelte...

- Tilly... Tilly - Tilly...

Nu lachte zij hem even toe, deed hem naast zich zitten. Jetzt|lächelte|sie|ihn|kurz|an|ließ|ihn|neben|sich|sitzen Jetzt lächelte sie ihn kurz an und ließ ihn neben sich Platz nehmen. Zes-en-twintig, jong vader en man, leek hij tien jaren ouder, was hij vooral zoo oud geworden in de drie jaren van zijn huwelijk - meende zij. |und|||||Mann|schien|er|zehn|Jahre|älter|war|er|vor allem|so|alt|geworden|in|den|drei|Jahren|von|seinem|Ehe|glaubte|sie Sechsundzwanzig, junger Vater und Mann, schien er zehn Jahre älter, war er vor allem in den drei Jahren seiner Ehe so alt geworden - meinte sie. Nu hij zich echter had gewasschen, verkleed, nu hij er niet meer vermoeid uitzag en verregend, nu hij lachte onder zijn blonden snor, nu er de lachende welwillendheid was in zijn grauwblauwe oogen, - nu trof het haar niet, nu herkende zij hem, nu was hij van haar, éen oogenblik zij met haar man alleen... Jetzt|er|sich|jedoch|||umgezogen|jetzt|er|er|nicht|mehr|müde|aussah||durchnässt|jetzt|er|lachte|unter|seinem|blonden|Schnurrbart|jetzt|er|die|lachende|Wohlwollen|war|in|seinen|graublauen|Augen|jetzt|traf|es|sie|nicht|jetzt|erkannte|sie|ihn|jetzt|war|er|von|ihr|einen|Augenblick|sie|mit|ihrem|Mann|allein |||||||||||||||||||||||||||welwillendheid|||||||||||||||||||||||||| Jetzt, da er sich gewaschen und umgezogen hatte, jetzt, da er nicht mehr müde und durchnässt aussah, jetzt, da er unter seinem blonden Schnurrbart lächelte, jetzt, da in seinen graublauen Augen die lächelnde Wohlwollenheit war, - jetzt traf es sie nicht, jetzt erkannte sie ihn, jetzt gehörte er ihr, einen Augenblick war sie mit ihrem Mann allein...

- Vertel eens, zeide hij; hoe heb je het gemaakt... die vijf dagen? Erzähle|einmal|sagte|er|wie|hast|du|es|gemacht|die|fünf|Tage - Erzähl mal, sagte er; wie hast du die fünf Tage überstanden?

- Hoe ik het heb gehad... Ach, als altijd... Wie|ich|es|habe|gehabt|Ach|wie|immer - Wie es mir ergangen ist... Ach, wie immer...

- Dus goed? Also|gut - Also gut?

- Ja... Zeker. Ja|Sicher - Ja... Sicher. Goed. Gut Gut. - Ik geloof, Tilly... Ich|glaube|Tilly - Ich glaube, Tilly...

- Wat? Was - Was?

- Dat je jokt. Dass|du|lügst ||liegt - Dass du lügst. Je stem is heel kort. Deine|Stimme|ist|sehr|kurz Deine Stimme ist sehr kurz.

Zij haalde de schouders op, had haar lachje, dat beduidde: wat kan ik er aan doen... Sie|hob|die|Schultern|hoch|hatte|ihr|Lächeln|das|bedeutete|was|kann|ich|daran|daran|tun |||||||||beduidde|||||| Sie zuckte mit den Schultern, hatte ihr Lächeln, das bedeutete: Was kann ich dagegen tun...

- Het was om Alex... Es|war|um|Alex - Es war wegen Alex...

- En ben je voor hem geslaagd...? Und|bist|du|für|ihn|bestanden - Und hast du für ihn bestanden...?

- Misschien... Vielleicht - Vielleicht...

- O, ik vraag er niet naar, zeide zij dadelijk, onverschillig, gepiqueerd. O|ich|frage|danach|nicht|fragen|sagte|sie|sofort|gleichgültig|gereizt ||||||||||geïrriteerd - Oh, ich frage nicht danach, sagte sie sofort, gleichgültig, gereizt. Maar hij scheen dien toon niet op te letten... Aber|er|schien|diesen|Ton|nicht|auf|zu| Aber er schien auf diesen Ton nicht zu achten...

- Ik heb nagedacht, Tilly... Ich|habe|nachgedacht|Tilly - Ich habe nachgedacht, Tilly...

- Nagedacht... Wanneer? Nachgedacht|Wann - Nachgedacht... Wann?

- In Amsterdam... In|Amsterdam - In Amsterdam...

- Over mij...? Über|mich - Über mich...? - Ja... zeg mij. Ja|sag|mir - Ja... sag mir. Wil je niet liever je eigen huis hebben... Misschien voel je je in je eigen huis gelukkiger... Will|you|not|rather|your|own|house|have|Maybe|feel|you|your|||own|house|happier Möchtest du nicht lieber dein eigenes Haus haben... Vielleicht fühlst du dich in deinem eigenen Haus glücklicher...

Zij zweeg. Sie|schwieg Sie schwieg.

- Nu? Jetzt - Jetzt? Wat zeg je... Was|sag|du Was sagst du...

Zij haalde de schouders op. Sie|hob|die|Schultern|hoch Sie zuckte mit den Schultern.

- Ja, maar toen... Ja|aber|damals - Ja, aber damals...

- Wat? Was - Was?

- Gelukkig... gelukkig... Glücklich|glücklich - Glücklich... glücklich...

- Je bent er niet gelukkig... Du|bist|dort|nicht|glücklich - Du bist nicht glücklich...

- Héel zuinig? ganz|sparsam - Sehr sparsam?

- Natuurlijk. Natürlich - Natürlich. Ik verdien nog niet veel. Ich|verdiene|noch|nicht|viel Ich verdiene noch nicht viel.

- Ja... Ja - Ja...

- Je hebt hier in Driebergen... in de omstreken... patienten... Du|hast|hier|in|Driebergen|in|die|Umgebung|Patienten |||||||omgeving| - Du hast hier in Driebergen... in der Umgebung... Patienten...

- Neen... Nein - Nein...

- En waarom niet? Und|warum|nicht - Und warum nicht?

Hij haalde de schouders op. Er|hob|die|Schultern|hoch Er zuckte mit den Schultern.

- Omdat ze niet kunnen. Weil|sie|nicht|können - Weil sie es nicht können.

- Ja, wij ook. Ja|wir|auch - Ja, wir auch. Leven wij niet? Leben|wir|nicht Leben wir nicht?

- Maar als wij verhuisden naar Den Haag...? Aber|wenn|wir|umzogen|nach|| - Aber wenn wir nach Den Haag ziehen würden...?

- Je bent rijk. Du|bist|reich - Du bist reich.

- Ik ben niet rijk... Tilly, dat weet je wel. Ich|bin|nicht|reich|Tilly|das|weiß|du|schon - Ich bin nicht reich... Tilly, das weißt du. Papa heeft een vrij aanzienlijk vermogen... Maar hij heeft veel lasten... Papa|hat|ein|ziemlich|erhebliches|Vermögen|Aber|er|hat|viele|Lasten ||||aanzienlijk|||||| Papa hat ein ziemlich beträchtliches Vermögen... Aber er hat viele Lasten...

- Ik ben misselijk van zuinigheid, zeide zij, grof. Ich|bin|übel|von|Geizigkeit|sagte|sie|grob - Mir ist übel von der Sparsamkeit, sagte sie grob. Ik ben wee van misère. Ich|bin|krank|von|Elend Ich bin müde von Elend. Ik heb in mijn leven nooit iets anders gezien dan misère... Fatsoenlijke, nette misère. Ich|habe|in|mein|Leben|nie|etwas|anderes|gesehen|als|Elend|anständige|ordentliche|Elend Ich habe in meinem Leben nie etwas anderes gesehen als Elend... Anständiges, ordentliches Elend. Ik ben nog liever, eenvoudig, een bedelaarster, een arme meid, dan weêr fatsoenlijke nette misère te lijden. Ich|bin|noch|lieber|einfach|eine|Bettlerin|ein|arme|Mädchen|als|wieder|anständige|nette|Elend|zu|leiden ||||||bedelaarster|||||||||| Ich bin lieber, einfach, eine Bettlerin, ein armes Mädchen, als wieder anständiges ordentliches Elend zu leiden. - Zoo erg zoû het niet zijn. So|sehr|sollte|es|nicht|sein - So schlimm sollte es nicht sein.

- Dan Tilly... Dan|Tilly - Dann Tilly...

- Wat dan? Was|dann - Was dann?

- Neen, je houdt niet meer van me. Nein|du|liebst|nicht|mehr|von|mir - Nein, du liebst mich nicht mehr. Hoe zoû het ook kunnen... Denk je, dat ik het niet zie? Wie|würde|es|auch|können|Denk|du|dass|ich|es|nicht|sehe Wie könnte es auch sein... Denkst du, ich sehe das nicht? Je houdt van hen allen, hier... Van al je familie... Je houdt niet van mij... Je houdt nauwlijks van je kinderen. Du|liebst|von|ihnen|allen|hier|Von|all|deine|Familie|deine||||||||||Kinder Du liebst sie alle hier... Von deiner ganzen Familie... Du liebst mich nicht... Du liebst kaum deine Kinder.

- Tilly! Tilly - Tilly! ! - Neen, je houdt nauwlijks van je kinderen. Nein|du|liebst|kaum|von|deinen|Kindern ! - Nein, du liebst deine Kinder kaum. - Tilly, je màg zoo niet spreken... Omdat ik van de kinderen van oom Gerrit hoû... zoû ik daarom niet houden van jou... en van Stan en kleine Jet? Tilly|du|darf|so|nicht|sprechen|Weil|ich|von|die|Kinder|von|Onkel|Gerrit|liebe|würde|ich|deshalb|nicht|lieben|von|dir|und|von|Stan|und|kleine|Jet - Tilly, so darfst du nicht sprechen... Nur weil ich die Kinder von Onkel Gerrit liebe... würde ich deshalb nicht dich... und Stan und kleine Jet lieben?

Zij was opgestaan, nerveus. Sie|war|aufgestanden|nervös Sie war aufgestanden, nervös. Zij zag hem aan in zijn ernstige oogen, die haar lang aanstaarden, bijna droef, onder den zwaren frons van zijn blonde brauwen. Sie|sah|ihn|an|in|seinen|ernsten|Augen|die|sie|lange|anstarrten|fast|traurig|unter|den||Stirn|von|seinen|blonden|Augenbrauen Sie sah ihn in seine ernsten Augen an, die sie lange anstarrten, fast traurig, unter der schweren Stirn seiner blonden Brauen. Zij had hem met verwijten willen overstelpen, maar zij gooide zich integendeel aan zijn borst, haar armen om zijn hals. Sie|hatte|ihn|mit|Vorwürfen|wollen|überhäufen|aber|sie|warf|sich|im Gegenteil|an|seine|Brust|ihre|Arme|um|seinen|Hals ||||verwijten||overstelpen||||||||||||| Sie wollte ihn mit Vorwürfen überhäufen, aber stattdessen warf sie sich an seine Brust, ihre Arme um seinen Hals.

- Zèg me, dat je van me houdt! Sag|mir|dass|du|von|mir|liebst - Sag mir, dass du mich liebst! snikte zij, met éen grooten snik. schluchzte|sie|mit||großen|Schluchzer schniefte sie mit einem großen Schluchzer.

- Ik hoû van je, ik hoû van je, Tilly... Ich|liebe|von|dir|||||Tilly - Ich liebe dich, ich liebe dich, Tilly...

Toen hoorde zij hem zeggen: Als|hörte|sie|ihn|sagen Dann hörte sie ihn sagen:

- Neen. Nein - Nein. - Toe, Tilly, kom meê nu. Komm|Tilly|komm|mit|jetzt - Komm schon, Tilly, komm jetzt mit. Ik zoû het zoo gaarne zien. Ich|würde|es|so|gerne|sehen |zou|||| Ich würde es so gerne sehen.

Zij zag hem nog, éen oogenblik, diep aan, en ook hij zag haar aan, heel droef en heel diep. Sie|sah|ihn|noch|einen|Augenblick|tief|an|und|auch|er|sah|sie|an|ganz|traurig|und|ganz|tief Sie sah ihn noch, einen Moment lang, tief an, und auch er sah sie an, sehr traurig und sehr tief. Maar hunne zielen ontmoetten niet elkander... Zij, het eerst, zoende hem... Aber|ihre|Seelen|trafen|nicht||Sie|das|zuerst|küsste|ihn Aber ihre Seelen trafen sich nicht... Sie, zuerst, küsste ihn...

- Nacht dan, zeide zij zacht. Nacht|dann|sagte|sie|leise - Gute Nacht, sagte sie leise.

SENT_CWT:AFkKFwvL=32.85 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=4.34 de:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=282 err=0.00%) translation(all=225 err=0.00%) cwt(all=2447 err=7.32%)