137.grein, 138.grein
Að halda áfram, og fara yfir hundrað þrítugustu og sjöundu grein og hundrað þrítugustu og áttundu grein. Núna erum við komin yfir í [UNK] hundrað þrjátíu og eitt, hundrað, þrjátíu og þrjú, fjalla um riftun, þegar um er að ræða afhendingu verðmæta sem ekkert endurgjald kemur fyrir. Hundrað þrítugasta og fjórðu grein fjallar um greiðslu skuldar og hundrað þrítugasta og fimmta grein svona, greiðslu skulda samkvæmt víxla eða tékka, sem sagt viðskiptabréfum og svo hundrað þrítugasta og sjötta grein um riftun þegar um er að ræða skuldajöfnun eftir hundruðustu grein gjaldþrotaskiptalaga, þessa skuldajöfnun sem ekki má framkvæma eftir þeim reglum. Í hundrað þrítugustu og sjöundu grein, og líka hundrað þrítugustu og áttundu grein er fjallað um riftun á tryggingarréttindum fyrir skuld sem hefur stofnast til áður en tryggingarréttindin eru sett fram. Þetta er orðalagið úr greininni, þarna, á glærunni, krefjast riftunar á veðrétti eða öðrum tryggingarréttindum sem kröfuhafi fékk á síðustu sex mánuðum fyrir frestdag en ekki um leið og stofnað var til skuldarinnar og það sama á við ef slíkum réttindum er ekki þinglýst eða þau eru ekki tryggð á annan hátt gegn fullnustugjörðum án ástæðulauss dráttar eftir að skuldin varð til og ekki fyrr en á síðustu sex mánuðum fyrir frestdag. Þannig að við sjáum að þessum, þessari, þessu ákvæði, að þetta eru tvíþætt riftunarskilyrði, þetta eru tvær riftunarreglur. Það er að segja annars vegar er settur veð eða önnur tryggingarréttindi fyrir skuld sem er ekki þá stofnað til á sama tíma, það er að segja það er verið að setja veð eða tryggingarréttindi fyrir eldri skuld. Það þýðir raunverulega að þarna er hættan að þetta er sameiginleg fullnustugerð, eins og við munum og þarna getur skuldari þá verið að velja úr ákveðna kröfuhafa sem fá frekari tryggingu fyrir greiðslu sinnar skuldar, því þið munið að veðkrafa við gjaldþrotaskipti fer í kröfuhafaröðina eftir hundruðustu og elleftu grein, er ekki almenn krafa eftir hundruðustu og þrettándu grein. Með því að setja veð fyrir eldri skuld, þá er verið að lyfta kröfunni úr potti almennra kröfuhafa og setja hana á hillu með veðkröfuhöfum. Og það getur verið riftanlegt. Og svo hins vegar ef þinglýsing eða aðrar tryggingarráðstafanir, það getur verið vörsluskipti eða, eða, já, að koma eign í, til, í vörslu þriðja manns, svo að það sé hægt að tryggja, sem sagt, svo, svo að trygging komi gegn skuldheimtumönnum skuldara, að hún fari ekki fram án ástæðulauss dráttar eftir að til skuldar var stofnað, því það er bara sem sagt ef þú dregur að þinglýsa eða fara með skjöl til sýslumanns, eða vörslusvipta, ef um það er að ræða, þá er um það að ræða að, sem sagt, þá er ekki ástæða til þess að gefa honum, þessum skuldara, þessa betri stöðu, það er sem sagt að fá að njóta þess að vera með kröfu í hundruðustu og elleftu grein gjaldþrotaskiptalaga. Nú það eru engar sérstakar reglur um það hvenær, hvernig veð stofnast, það er að segja ráðstöfun samkvæmt hundrað þrítugustu og sjöttu grein [UNK] óvenjuleg til þess að vera riftanleg, hins vegar tekur reglan ekki til lögveða og svo vek ég athygli á því sem við skoðum á eftir að það er sérstök regla um aðfararveð í hundrað þrítugustu og áttundu grein. Þannig að, að öðru leyti þá er þetta mjög víðtæk skilgreining og tekur til veðs og annarra tryggingarréttinda, sem er stofnað til með samningi og líka haldsréttar og þetta, með, það sem að, það sem felst í þessari reglu er fyrst og fremst að rifta ráðstöfunum þar sem verið er að tryggja eldri skuld með veðrétti, það er að segja er stofnað til þessara veðréttinda á sama tíma og skuldin stofnast, þá höfum við þá [HIK:áhuga] athugasemdir við það, þá er það bara veðkrafa, en ef að það er verið að, skuld sem er til, og síðan er stofnað til veðréttar til tryggingar þeirri skuld, síðar að þá er ekki um það að ræða að þetta sé þá, sem sagt, það er hægt að rifta því eftir hundrað þrítugustu og sjöundu grein. Nú, seinni reglan, þetta með að fara ekki og fá tryggingu eða þinglýsingu eða gera tryggingarráðstafanir er kannski minna hagnýtt en getur samt haft þýðingu. Þannig að þetta er svona að koma í veg fyrir líka málamyndagerninga, það er að segja menn eru kannski að skrifa á skjölin einhverja dagsetningu og fara svo með til sýslumanns löngu, löngu seinna. Það eru dæmi, við höfum farið yfir dóma þar sem er verið að gera samninga til dæmis var, það var þrotabú Jóns Bjargmundssonar, þar sem var verið að, þar sem hann gaf út, ef þið munið eftir því, þrjú eða skuldabréf sem voru á fyrsta veðrétti í fasteign hans, sumarhúsi í Grímsnesi, í Kiðjabergi í Grímsnesi, töluðum um þennan dóm í tengslum við hundrað þrítugustu og fyrstu grein. Þar sáum við dæmi um að veðskuldabréf var stofnað, það var samið að skrifa undir það í janúar, tvö þúsund og eitt, en það var farið með þinglýsingu í apríl, tvö þúsund og eitt. Þannig að það er líklegt að ef, ef það reyndi reyndar ekki á hundrað þrítugustu og sjöundu grein ég nefni þetta hér sem dæmi um drátt sem verður á því að menn fari með svona skjöl og láti þinglýsa þeim hjá sýslumanni. Nú, hvað felst í þessu, að sé [UNK] stofnað til skuldar á sama tíma eða tryggingarráðstöfun án ástæðulauss dráttar? Það þýðir raunverulega að, að þetta er mjög stuttur frestur, það er kannski, þetta, ég meina, við skoðum bara til dæmis þetta með dráttinn, en það mundi hér falla undir nokkrir dagar, en kannski örfáir dagar, kannski yfir helgi, til þess að kannski skrifa undir á föstudegi og fari með það til sýslumanns á mánudegi, það væri ekki, mundi ekki falla hér undir. En þetta eru strangar kröfur og þetta verður að fara fram án ástæðulauss dráttar. Þannig að það, það er ekki mikið svigrúm hér til þess að bíða, eða hinkra með að fara með þessi skjöl til sýslumanns eða í, í skráningu. Og það er bara, svo vísa ég bara í bókina hjá Viðari Má um það hvenær skuldari öðlast vernd gagnvart skuldheimtumönnum við tryggingarráðstöfun, og þetta er ekkert öðruvísi heldur en bara almennt í veðrétti. Nú, það er síðan varðandi, ég held að það sé ekkert vafamál hvenær stofnað er til skuldar og veðréttur settur á sama tímann, þá bara er skoðað nákvæmlega: var stofnað til veðréttarins samtímis því að þessi skuld var veitt, og fáum það með því að skoða viðskiptin hverju sinni. Þannig að það er í sjálfu sér ekkert meira um það að segja. En hins vegar varðandi hundrað þrítugustu og áttundu grein, að það er svolítill munur á hundrað þrítugustu og sjöundu og hundrað þrítugustu og áttundu grein því að til þess að fara fram á riftun eftir hundrað þrítugustu og sjöundu grein þá þarf að höfða riftunarmál og það þarf að gera kröfu um riftun, eftir atvikum skil eða endurgreiðslu. En þess gerist ekki þörf eftir hundrað þrítugustu og áttundu grein. Það stendur beinlínis í ákvæðinu að kyrrsetning í eign þrotamanns falli sjálfkrafa niður við uppkvaðningu úrskurðar um gjaldþrotaskipti, það er að segja ef eignin rennur til þrotabúsins. Eins fer um löggeymslu og fjárnám sem gert hefur verið á síðustu sex mánuðum fyrir frestdag. Þannig að þarna sjáum við að ef um er að ræða, svona, þessar einstaklingsbundnu fullnustugerðir sem fara fram hjá embætti sýslumanns, að þá falla þær sjálfkrafa niður. Og það sem skiptastjóri gerir í þessum tilvikum, hann sendir, bara upplýsingar um töku búsins til gjaldþrotaskipta til héraðsdóms og óskar eftir afskráningu af þessum einstaklingsbundnu fullnustugerðum, sem aftur þýðir að ef að um þetta teflir þá falla þær sjálfkrafa niður og njóta ekki stöðu sem veðkröfur eftir hundruðustu og elleftu grein við slitin, eða við gjaldþrotaskiptin, heldur eru þetta bara almennar kröfur, því að krafan fellur ekki niður, bara þessi sérstaka trygging. Og, þannig að það þarf ekki að fara í riftunarmál, það er bara nóg að senda bréf og ef þetta er [HIK: aðfara] sem sagt einstaklings, sem sagt aðför, kyrrsetning eða löggeymsla sem hefur verið vegna kröfu nákomins, að þá náttúrulega framlengist fresturinn í tuttugu og fjóra mánuði eins og í öðrum, öðrum riftunarreglum, nema, og þá allt, alveg sama skilyrði og áður, það lengist um tuttugu og fjóra mánuði nema hann leiði í ljós með málsókn, að þrotamaður hafi verið gjaldfær og það þrátt fyrir fullnustugerðina. Og þá sjáið þið líka þar, að þar er gert ráð fyrir því að, að sá sem vilji halda sínum veðrétti og er nákominn, að þá þurfi hann að höfða mál til þess að viðhalda þessum þessari einstaklings
