Het heilige weten (part 1), Hoofdstuk 1 (3)

Hoofdstuk 1 (3)

zoodat zij de platen niet zien kon. En een zoo plotselinge drift stak op in het kind, dat zij, voor éen haar verhinderen kon, de beide armen krampachtig uitstrekte, de handen perste tegen Mathildes stoel en riep:

- Ga weg! ! De stem van het kind klonk zoo vol haat, dat zij allen weêr opschrikten: alleen grootmama, in haar hoek, merkte niets... Maar Constance, dadelijk, herstelde zich. - Foei Klaasje! bestrafte zij. Zoo mag je niet doen, hoor! Waarom ben je zoo stout?

Maar het kind duwde tegen den stoel, en zoo krachtig, dat zij den stoel, met Mathilde er in, duwde ter zij.

- Ga weg!!

herhaalde zij, bleek, met groote puilende oogen van haat.

- Klaasje! riep Constance. Wil je dat nu wel eens laten!

In de kamer klonk haar stem streng en luid. Het kind zag haar angstig aan, begreep alleen, dat tante boos was, en begon luid op te snikken...

- Nu goed, ik zal wel ergens anders gaan zitten! zei Mathilde onverschillig doende; zij stond op, zette zich naast Emilie...

- Ben je niet uit geweest? vroeg Emilie, zacht, - om wat te zeggen. - Uit? Met dat gemeene weêr? En waar had ik naar toe moeten gaan? vroeg Mathilde koel. Neen, ik heb twee uur geslapen. Gerdy, heb je nog wat thee voor mij...?

- Ja, zeker! zei Gerdy, gedwongen.

Zij pookte nog éen keer, fel in het vuur.

- Maar Gerdy dan toch! riep Adeline uit, bang, want de vonken van het haardvuur spatten.

Gerdy dook op, uit haar rokken, scharrelde nu met haar theeblad. Klaasje huilde niet meer, dadelijk stil toen Mathilde was gaan verzitten, en zij keek op naar tante Constance, poogde haar hand weêr te nemen.

- Neen, zei Constance; je bent stout...

- Néeen! zeurde het meisje, als een klein kind.

- Jawel, je bent stout... Je bent heelemaal niet lief Mathilde weg te duwen, hoor. Dat mag je nooit meer doen.

- Ach mama... zei Mathilde Mat; laat het kind toch met rust...

- Heb je er suiker in gedaan?

- Ja... éen klontje.

- Ik neem nooit suiker...

- O... Wil je een ander kopje?

- Neen... dankje... Je thee is slap...

Gerdy's thee was haar trots, altijd, en ze zei agressief:

- Thee wordt na drie kwartier bitter of, als je er water op gooit, slap...

- Dan schijn ik wel altijd drie kwartier te laat te komen, want je thee is altijd bitter of slap...

- Zet jij dan thee voor jou...

Alleen nu tante Constance Gerdy aanzag, zweeg zij verder. Mathilde vroeg:

- Mama... weet U, wanneer Addy terug komt?

- Neen kind; ik denk morgen of overmorgen.

- Heeft u geen briefkaart van hem?

- Neen, kind...

- O, ik dacht, dat hij u zoû hebben geschreven... Ik had eigenlijk wel meê kunnen gaan met hem naar Amsterdam. - Hij had zaken...

- Nu, ik zoû hem niet hebben gehinderd, in zijn zaken...

Zij zweeg nu maar, onverschillig, en zag op haar horloge, het betreurende, dat zij te vroeg was gekomen. Zij had gemeend, dat het al zes uur was, dat zij wel dadelijk zouden dineeren. En het was zelfs nog geen half zes... Zoû zij maar weêr naar boven gaan... Neen, zij was er nu en zij bleef... Zij had te lang geslapen dien middag... Zij voelde zich suf en boos... Wat een oord dan ook, Driebergen in November... Kennissen, drie vier antiduliviaansche families... Wanneer zoû zij weêr eens gaan naar Den Haag... Voor de kinderen zoû wel gezorgd worden: er waren bemoeiallen genoeg in huis... En zij bleef zitten, bewegingloos, woordeloos, mat, onverschillig, en suf van haar lange siesta, naast Emilie... Zij was het zich wel bewust: als altijd had haar binnenkomst een stremming te weeg gebracht... Dat lamme, idiote kind, dat haar stoel had weggeduwd...: ga weg!! Zij had het een oorveeg willen geven... Maar zij had zich beheerscht... Beheerschte zij zich niet altijd? Werd zij niet altijd beleedigd in den familie-kring van haar man... Waarom had zij hem ook getrouwd...! Had zij niet iedereen kunnen trouwen... in Den Haag...? In haar mat-suffe onverschilligheid, doormengd met nijdigen wrok, voelde zij zich martelares... Was zij niet heel mooi... een heel mooie vrouw...? Had zij niet iedereen kunnen trouwen... ook al was haar vader een arme zeeofficier... ook al was er van haar moeders kant geen geld... Zij was mooi - en al héel jong had haar dit in het hoofd gespeeld...: een goed huwlijk, een goed huwlijk vooral... niet meer de misère en de burgerlijke troep van het huis van papa en mama... O zeker, ze hield veel van haar man... maar nù werd het alles zijn schuld: hij... hij verwaarloosde haar... Was zij niet een martelares...? Diep in zich wist zij het wel, dat zij hem niet alléen voor hemzelven genomen had... dat zij het wel degelijk had heerlijk gevonden, zij... een Smeet, eenvoudig Mathilde Smeet... te huwen baron Van der Welcke... veel geld... een chic huwlijk toch... al woonde de familie niet meer in Den Haag... Barones Van der Welcke... Op haar kaartje: Baronne Van der Welcke... een kroontje op haar zakdoeken, een wapentje op haar brievenpapier... o, wat een streeling, wat een streeling... Gelukkig, eindelijk, haar japonnen in Brussel te bestellen... niet meer te kennen de naar ranse boter en gemorste petroleum riekende misère van het ouderlijk huis... ze nu zich afschuddende, ze dompelende, verdrinkende in het verleden, die misère... als een schurftige hond in een plas... Driebergen... nu ja... Maar het zoû niet altijd Driebergen blijven... Zij maakte zich wel sterk haar man te tronen uit die familie-regeering... hem te tronen naar Den Haag...: daar zoû hij zijn den jongen dokter à la mode... een mooi huis... chique kennissen... een loge in de opera... geprezenteerd aan het Hof... barones... baronne Van der Welcke... Zij had nu twee kinderen... een jongen en een freule... en het was sterker dan haarzelve... maar zij wist, dat zij moest oppassen en het niet zóo aan de kindermeid merken laten: Geertje... heb je den jonker zijn handjes gewasschen...? Geertje, doe je de freule het witte japonnetje aan...? Want zij had wel opgemèrkt, dat de anderen het nooit zeiden, tegen Geertje of de andere meiden... Nooit jonker, nooit freule... altijd maar, zoo eenvoudig weg: Constant en Henriette... zelfs wel Stan en Jet... en als de anderen er dan ook bij waren, zeide zij het hun na... Stan en Jet... maar o het genot, zoodra zij weg waren, het Geertje weêr eens uitdrukkelijk te zeggen... de warme streeling in haar ziel, dat zij was niet alleen barones, maar de moeder van een freule en een jonker: Geertje... heeft freule Henriette haar melk gehad... Geertje... doe den jonker zijn nieuwe schoentjes aan... Neen, zij kòn het niet in zich onderdrukken en toch was zij verstandig genoeg om te weten... en fijngevoelig genoeg om te voelen... dat... de anderen... het in haar burgerlijk vonden: dat freule en jonker van haar kindertjes zeggen... die waren twee en anderhalf jaar... Dàt was het vervelende, dat zij niet alleen haar man had getrouwd, maar zijn heele familie er bij... zijn grootmama... zijn ouders... tante Adeline met haar heele troep... die Addy - zoo dol, omdat hij zoo jong was - beschouwde als zijn eigen kinderen, voor wie hij moest zorgen... Dàt was wel het vervelende en, o, als zij alles geweten had, hoe martelares zij hier zoû zijn, in dit huis, waarin zij zich toch nooit meesteres voelde - martelares van de onhebbelijkheden van het idiote kind, - van de plagerijen van Gerdy, die haar suiker gaf in haar thee... als zij àlles geweten had - zij had zich nog wel eens bedacht...! Toch hield zij zoo dol veel van Addy... toch kòn zij nog wel gelukkig weêr met hem worden... als hij maar terug tot haar kwam... als hij haar niet verwaarloosde - altijd en altijd door... voor heel die bende van zoogenaamde pleegkinderen, die hij zich op den hals had gehaald... O, hem nog eens weg te krijgen, uit geheel dien haar benauwenden familiekring... en dan naar Den Haag... haar man een jonge chique dokter... zij aan het Hof... en zóo dan terugzien al de kennissen van vroeger... en de familie van papa en mama, en desnoods wel bij ze, minzaam, haar kaartjes pousseeren: baronne Van der Welcke...

Zij had niet alleen hare ijdelheid, zij had ook haar gezond verstand en een diepen, dikwijls zuiveren blik in zichzelve. Want zij zàg haar ijdelheid, maar ze wilde ze liever niet zien. Zij wilde liever zich martelares zien dan ijdel, en zóo zag ze zich dan ook - als zij haar gezond verstand willens en wetens had verdrongen - en zoo kon zij soms, in een ongelukkige bui, weenen over zichzelve... Dan troostte het haar alleen dat zij mooi was, een mooie jonge vrouw, gezond, moeder van twee mooie kindertjes: een jonker en een freule. Mat zat zij er nu, de woorden tusschen hen allen vielen weinige; de dobbelsteenen in de bekers van Adèle en Guy tikkelden hard en ze maakten Mathilde nerveus...

Gerdy had zich niet kunnen inhouden meer: ze was weggeloopen de gang in, en ze liep bijna tegen Van der Welcke aan, die juist naar de voorkamer kwam.

- Hola, kleine! riep hij.

- O, pardon, oom!

- Waar ren je zoo naar toe...?

Zij lachte.

- Nergens oom... Ik weet het niet... Ik ga mijn handen wasschen. Ik heb met de melk gemorst... Thee is er niet meer, oom.

- Dank je, kleine, ik wil geen thee... Gaan we haast eten?

- Het is nog geen zes uur.

- Is er nog niets van Addy?

- Neen, oom...

- Is... is Mathilde al beneden?

- Ja, oom.

- O. Nu, maar dan ga ik maar nog wat naar boven.

- Ach neen, oom.

- Jawel.

- Ach neen. Waarom doet u dat nu. U scheept ons maar altijd met haar op, u maakt u maar altijd uit de voeten.

- Ik? Maar ik heb niets met haar te maken.

- Ze is toch uw schoondochter.

- Mijn schoondochter, nu ja. Kan ik het helpen.

- Ja, u kan het helpen.

- Zoo, kan ik het helpen.

- Ja... als u Addy indertijd had tegengehouden... had verboden... als zijn vader.

- Jou klein nest! Denk je, dat ik Addy wat kan verbieden! Ik heb hem nooit wat kunnen verbieden. Hij heeft altijd gedaan als hij verkoos. Van klein kind af.

- U kan het helpen.

- Zoo, kan ik het helpen.

Nou, maar helpen of niet... ik ga nog naar boven.

- Neen oom, u mag niet. U moet binnen komen. Wees nu lief. Doe het nu voor ons. Van ons houdt u toch wel, niet waar? Van al Addy's pleegkinderen, oom.

- Ja, kleine, van jullie hoû ik wel, al heb ik Addy heelemaal verloren, door jullie.

- Neen oom, niet heelemaal.

- Nu, maar wat heb ik hem te deelen met jullie allen? ? - Jawel, wel een beetje deelen. Maar zeg, u houdt tòch van ons. - Nu ja, jullie zijn nog al een lieve, gezellige bende. Maar Mathilde...

- Wat van Mathilde, oom?

Hij boog zich tot haar over, beet het woord voor woord in haar oor:

- Die... kan... ik... niet... uitstaan... Die haat ik zoo, als ik niemand gehaat heb.

- Maar oom, dàt is nu overdreven, vond Gerdy, in een redelijke bui.

- Zoo, is dàt overdreven.

- Ja, want zoo erg is ze niet. Ze is wèl lief.

- Zoo, vindt jij haar lief? Nou, ik vind haar een spook.

- Neen, neen, dàt mag u niet zeggen... En ze is de vrouw van Addy en de moeder van zijn kinderen.

- Zeg, kleine, niet zoo wijs doen. Dat komt je totaal niet te pas.

- Jawel, ze is de moeder van zijn kinderen, en u, u mag niet zoo jaloersch zijn.

- Ik? Wat ben ik jaloersch?

- Ja, u is jaloersch. Van Mathilde, en van ons.

- Het is wel mogelijk. Ik zie Addy nooit. Als ik Guy niet had...

- Nu ja, maar u heèft Guy. En u heeft Addy ook. - Neen, ik heb Addy niet... Weet je niet, wanneer hij komt?

- Neen oom. Komt u nu binnen.

Zij troonde Van der Welcke meê, de kamer binnen, en, als altijd, ging hij, zich de handen wrijvende, naar de oude vrouw, stil in haar hoekje, probeerde een paar woordjes met haar te spreken. Zij herkende hem wel, zij glimlachte... Buiten, heviger en heftiger, raasde de wind... De takken der boomen zwiepten langs de ramen, de twijgen tikkelden er tegen als met toppen van vingers... En in de huivering van dien angst buiten vond Constance het, plotseling, zoo heel vreemd, dat zij allen... dat zij allen daar waren... Allen vreemden, in het groote sombere huis, dat had toebehoord aan de strenge ouders van Henri... De oude vrouw had haar vergeven, maar nóoit had de oude man vergeven... Hij was gestorven, zijn hart vol wrok... En nu, nu waren zij allen daar, allen vreemden - behalve de zoon... behalve de kleinzoon, op dit oogenblik niet daar... Zij waren er allen vreemden... Haar moeder, verkindscht, en die zich waande in Den Haag en zoo dikwijls te Buitenzorg... Zij, en de vrouw van Gerrit, hunne kinderen, Emilie... Allen, allen vreemden, allen vullende met hun velerlei leven en drukke beweging het eens zoo stille en ernstige huis... En Mathilde, een vreemde... En zoo vreemd, zelfs de kinderen van Mathilde en Addy... kleine Constant en Jetje, twee kleine vreemden, ook al droegen zij den naam. Waarom zij het zoo voelde? Misschien omdat zij altijd nog vond het groote sombere huis toebehooren aan den Ouden Man... Het was of hij er nog woonde; er, buiten, liep in den tuin... Het was of het groote, sombere huis nog altijd vol van zijn wrok was jegens haar en jegens de haren... Ja, tien jaren woonde zij hier al, maar de Oude Man wrokte er nog altijd, omdat zij er was, en omdat zoo velen der haren gekomen waren, meê met haar, in het huis, waar zij niets hadden te maken, waar zij indringster was, en indringer allen, die meê met haar waren binnengedrongen... Een gevoel, dat haar zoo dikwijls benauwd had - tien jaren lang - en dat haar altijd benauwen zoû... En zij kon het aan niemand uiten, want Van der Welcke had Addy vrij spel gelaten de bende meê te nemen en hijzelve, hij hield van de bende... O, zoo als met de jaren, de slepende of de snelle jaren, zich de dingen hadden verzacht tusschen haar en haar man...! Hoe zij elkan- der hadden leeren verdragen...! Hoe er wel nooit, nu zij oud werden, zij zes-en-vijftig, hij even jonger, - teederheid tusschen hen was gekomen, maar zóoveel verzachting van alles wat scherp en stroef was geweest, dat zij hadden kunnen blijven voortleven, in dit huis, er samen met hun kind doende de taak, die hun scheen opgelegd: te zorgen voor de kinderen van Gerrit... Zoo natuurlijk beschouwde Adeline het, maar toch - hoe dankbaar was zij hun! Hoe dikwijls zeide zij hun, dat zij nooit alleen had de kinderen kunnen opvoeden - zonder kracht, zonder geld... De dood van Gerrit had haar gebroken. Rustig had zij altijd hare moeder- en vrouwplichtjes volbracht, maar de dood van Gerrit had haar gebroken. Zij was tusschen alle haar kinderen achtergebleven, als eene, die niet meer weet... Het was of over den eenvoud van haar leven gezonken was eene schemering, waarin zij dwalende zocht, de handen uitgestoken en tastende... Als Constance, als Addy haar niet hadden geleid...! En aan Van der Welcke was ook Constance dankbaar, want was het niet zijn huis, waar zij in woonde met haar neven en nichten - was het niet met zijn geld, grootendeels, dat zij die kinderen opvoedde... O, als de Oude Man maar niet meer zoo wrokte, om hen heen - vullende het gehéele groote sombere huis vol van zijn wrok - omdat zij er waren ingedrongen - omdat zij er leefden van zijn geld - ook al was dat geld nu van zijn erfgenaam! Bij iedere gulden, die Constance uitgaf in haar nu zoo groote huishouding, voelde zij den wrok van den Ouden Man... En het had haar gemaakt zoo zuinig, als zij nooit was geweest toen zij van enkele duizende guldens 's jaars hadden leven moeten, zij beiden, Henri en zij - met vrij groote behoeften... Bewoonde zij nu ook dit groote huis, had zij nu aan haar tafel twaalf, dikwijls vijftien dischgenooten, - betrekkelijk was zij zuiniger, in geheel haar leven, dan zij het ooit geweest was in haar kleine huis, met man en kind... Het was het geld van den Ouden Man... een groot fortuin... en het was nu wel het geld van Henri... maar het was vooral het geld van den Ouden Man...! De gordijnen in de suite waren zeer verkleurd, maar zij wilde er geen nieuwe nemen, hoewel Van der Welcke haar zelve had gezegd ten minste in de voorkamer nieuwe te nemen... Haar dagelijksche tafel was dood-eenvoudig - eenvoudiger dan zij het ooit gewend was... Dat gaf haar dan weêr de wroeging, dat zij het Henri, nu hij oud werd, eenvoudiger gaf dan in zijn jonge jaren... En zij spoorde hem aan, iederen dag, toch een automobiel te nemen... Hij, redelijk, wilde het niet doen. De ‘kachel' te koopen, nu ja, dat was een groote uitgaaf in eens... maar het duurst was het onderhoud, van de ‘kachel', de chauffeur, de uitstapjes... Hij vreesde, dat als hij de ‘kachel' eens had, het een heel dure grap zoû worden... En, al die tien jaren lang, had hij nog wel eens gedacht aan een automobiel, maar de ‘kachel' toch nooit gekocht... Dan voelde Constance een zoo hevig zelfverwijt - dat zij Henri's geld gebruikte voor de kinderen van haar broêr - dat zij met Addy er over sprak... Geregeld waren die gesprekken over de automobiel teruggekomen, ieder jaar... Addy vond, dat papa gelijk had, dat het niet was de eerste uitgaaf, die zoo bezwarend was - maar al de verdere onkosten: ook werd de automobiel zoo geperfectioneerd ieder jaar, dat papa - had hij er eens den smaak van beet, - ieder jaar zijn ‘kachel' van de hand zoû doen, om een nieuwe en modernere te koopen. Neen, het zoû een heel dure geschiedenis zijn... En Van der Welcke had hem nooit kunnen koopen, zijn ‘kachel'... Had er nauwlijks, een enkelen keer, éen gehuurd... Constance voelde er om éen blijvend verwijt... Nu waren zij rijk en toch... wat was hun fortuin met zooveel lasten! En lasten, die niet eens waren de natuurlijke lasten van eigen kinderen, die groot worden! Lasten van de kinderen van Gerrit... Dan werd zij maar altijd nog zuiniger, droeg haar japonnen af, tot zij glommen, en Addy zei, dat mama op haar ouden dag al haar coquetterie verloor. Hij had zijn moeder altijd gekend als een elegante vrouw, en nu liep zij in blouses, die glommen als spiegels... Hij plaagde haar; hij noemde er eene altijd: de spiegelblouse... Constance lachte vroolijk, zeide, dat zij er niet zooveel meer om gaf... Rijk nu, verteerde zij aan haar toilet de helft van wat zij er, vroeger, aan had verteerd... En Mathilde, die kwam uit misère van petroleumlucht en ranse boter, Mathilde, die luxe om zich heen, ieder oogenblik, had willen hebben, - Mathilde vond haar schoonmama gierig vooral, gierigheid den hoofdtrek van haar karakter...

To hear audio for this text, and to learn the vocabulary sign up for a free LingQ account.

LingQでこのレッスンを開く

Hoofdstuk 1 (3) Kapitel Chapter 1 (3) Rozdział 1 (3) Bölüm 1 (3) Kapitel 1 (3)

zoodat zij de platen niet zien kon. sodass|sie|die|Platten|nicht|sehen|konnte so that she could not see the plates. Bu yüzden tabakları göremedi. so dass sie die Platten nicht sehen konnte. En een zoo plotselinge drift stak op in het kind, dat zij, voor éen haar verhinderen kon, de beide armen krampachtig uitstrekte, de handen perste tegen Mathildes stoel en riep: Und|ein|so|plötzlicher|Drang|stieg|auf|in|das|Kind|das|sie|vor|ein|Haar|verhindern|konnte|die|beiden|Arme|krampfhaft|ausstreckte|die|Hände|presste|gegen|Mathildes|Stuhl|und|rief |||||||||||||||verhinderen|||||||||||||| Und ein so plötzlicher Drang überkam das Kind, dass sie, bevor sie es mit einem Haar verhindern konnte, beide Arme krampfhaft ausstreckte, die Hände gegen Mathildes Stuhl presste und rief:

Maar het kind duwde tegen den stoel, en zoo krachtig, dat zij den stoel, met Mathilde er in, duwde ter zij. Aber|das|Kind|schob|gegen|den|Stuhl|und|so|kräftig|dass|sie|den|Stuhl|mit|Mathilde|ihr|in|schob|zur|Seite Aber das Kind drückte gegen den Stuhl, und so kräftig, dass es den Stuhl mit Mathilde darin zur Seite schob.

- Ga weg!! Geh|weg - Geh weg!!

herhaalde zij, bleek, met groote puilende oogen van haat. wiederholte|sie|blass|mit|großen|hervorquellenden||vor|Hass |||||puilende||| wiederholte sie bleich, mit großen, hervorquellenden Augen voller Hass.

In de kamer klonk haar stem streng en luid. In|der|Raum|klang|ihre|Stimme|streng|und|laut In dem Zimmer klang ihre Stimme streng und laut. Het kind zag haar angstig aan, begreep alleen, dat tante boos was, en begon luid op te snikken... Das|Kind|sah|sie|ängstlich|an|verstand|nur|dass|Tante|böse|war|und|begann|laut|auf|zu|schluchzen |||||||||||||||||snikken Das Kind sah sie ängstlich an, verstand nur, dass die Tante böse war, und begann laut zu schluchzen...

- Nu goed, ik zal wel ergens anders gaan zitten! Nun|gut|ich|werde|wohl|irgendwo|anders|sitzen|sitzen - Na gut, ich werde woanders sitzen! zei Mathilde onverschillig doende; zij stond op, zette zich naast Emilie... sagte|Mathilde|gleichgültig|tuend|sie|stand|auf|setzte|sich|neben|Emilie ||onverschillig|||||||| sagte Mathilde gleichgültig und stand auf, setzte sich neben Emilie...

- Ben je niet uit geweest? bist|du|nicht|ausgegangen|gewesen - Bist du nicht rausgegangen? vroeg Emilie, zacht, - om wat te zeggen. |Emilie|leise|um|etwas|zu|sagen fragte Emilie, leise, - um etwas zu sagen. - Uit? Aus - Raus? Met dat gemeene weêr? Mit|dem|gemeinen|Wetter |dat|| Mit diesem gemeinen Wetter? En waar had ik naar toe moeten gaan? Und|wo|hatte|ich|nach|hin|müssen|gehen Und wohin hätte ich gehen sollen? vroeg Mathilde koel. |Mathilde|kühl ||koel fragte Mathilde kühl. Neen, ik heb twee uur geslapen. Nein|ich|habe|zwei|Stunden|geschlafen Nein, ich habe zwei Stunden geschlafen. Gerdy, heb je nog wat thee voor mij...? Gerdy|hast|du|noch|etwas|Tee|für|mich Gerdy, hast du noch etwas Tee für mich...?

- Ja, zeker! Ja|sicher - Ja, sicher! zei Gerdy, gedwongen. sagte|Gerdy|gezwungen sagte Gerdy, gezwungen.

- Maar Gerdy dan toch! Aber|Gerdy|dann|doch - Aber Gerdy doch! riep Adeline uit, bang, want de vonken van het haardvuur spatten. rief|Adeline|aus|ängstlich|denn|das|Funken|vom||Kaminfeuer|spritzen rief Adeline aus, ängstlich, denn die Funken des Kaminfeuers sprühten.

Gerdy dook op, uit haar rokken, scharrelde nu met haar theeblad. Gerdy|tauchte|auf|aus|ihren|Röcken|kramte|jetzt|mit|ihrem|Teetablett Gerdy tauchte auf, aus ihren Röcken, und kramte jetzt mit ihrem Teeblatt. Klaasje huilde niet meer, dadelijk stil toen Mathilde was gaan verzitten, en zij keek op naar tante Constance, poogde haar hand weêr te nemen. Klaasje|weinte|nicht|mehr|sofort|still|als|Mathilde|war|sich|umsetzen|und|sie|sah|auf|zu|Tante|Constance|versuchte|ihre|Hand|wieder|zu|nehmen ||||||||||verzitten||||||||poogde||||| Klaasje weinte nicht mehr, sofort still, als Mathilde sich umsetzte, und sie schaute zu Tante Constance auf, versuchte wieder ihre Hand zu nehmen.

- Néeen! Neee - Neeein! zeurde het meisje, als een klein kind. quengelte|das|Mädchen|wie|ein|kleines|Kind Kız küçük bir çocuk gibi mızmızlandı. nörgelte das Mädchen, wie ein kleines Kind.

Gerdy aan haar theeblad, schonk in... Daar hadt je het weêr, zij morste met de melk, het theeblad droop wit, maar zij had vlug een theedoekje in de witte plas gepropt, en nu bood zij Mathilde het kopje... Mathilde proefde. Gerdy|an|ihr|Teetablett|schonkte|in|Da|hattest|du|es|wieder|sie|verschüttete|mit|die|Milch|es|Teetablett|tropfte|weiß|aber|sie|hatte|schnell|ein|Teetuch|in|die|weiße|Pfütze|gestopft|und|jetzt|bot|sie|Mathilde|die|Tasse|Mathilde|probierte Gerdy çay tepsisinin başındaydı, sütü döktü... İşte yine oldu, sütü döktü, çay tepsisi bembeyaz oldu, ama beyaz su birikintisine hemen bir kurulama bezi tıkadı ve şimdi Mathilde'e fincanı uzattı... Mathilde tadına baktı. Gerdy an ihrem Teetablett, goss ein... Da hattest du es wieder, sie verschüttete die Milch, das Teetablett tropfte weiß, aber sie hatte schnell ein Geschirrtuch in die weiße Pfütze gestopft, und jetzt bot sie Mathilde die Tasse an... Mathilde probierte.

- Ja... éen klontje. Ja|ein|Würfelzucker - Ja... ein Stückchen.

- Ik neem nooit suiker... Ich|nehme|nie|Zucker - Ich nehme nie Zucker...

Gerdy's thee was haar trots, altijd, en ze zei agressief: Gerdys|Tee|war|ihr|Stolz|immer|und|sie|sagte|aggressiv Gerdys Tee war ihr Stolz, immer, und sie sagte aggressiv:

- Zet jij dan thee voor jou... Setzt|du|dann|Tee|für|dich - Machst du dann Tee für dich...

- Neen, kind... Nein|Kind - Nein, Kind...

- Nu, ik zoû hem niet hebben gehinderd, in zijn zaken... Jetzt|ich|würde|ihn|nicht|haben|behindert|in|seinen|Angelegenheiten ||||||gehinderd||| - Nun, ich hätte ihn in seinen Geschäften nicht gestört...

Zij zweeg nu maar, onverschillig, en zag op haar horloge, het betreurende, dat zij te vroeg was gekomen. Sie|schwieg|jetzt|aber|gleichgültig|und|sah|auf|ihr|Uhr|das|bedauernde|dass|sie|zu|früh|war|gekommen Sie schwieg jetzt, gleichgültig, und sah auf ihre Uhr, das bedauernde, dass sie zu früh gekommen war. Zij had gemeend, dat het al zes uur was, dat zij wel dadelijk zouden dineeren. Sie|hatte|geglaubt|dass|es|schon|sechs|Uhr|war|dass|sie|wohl|sofort|würden|zu Abend essen Sie hatte geglaubt, dass es schon sechs Uhr sei, dass sie gleich zu Abend essen würden. En het was zelfs nog geen half zes... Zoû zij maar weêr naar boven gaan... Neen, zij was er nu en zij bleef... Zij had te lang geslapen dien middag... Zij voelde zich suf en boos... Wat een oord dan ook, Driebergen in November... Kennissen, drie vier antiduliviaansche families... Wanneer zoû zij weêr eens gaan naar Den Haag... Voor de kinderen zoû wel gezorgd worden: er waren bemoeiallen genoeg in huis... En zij bleef zitten, bewegingloos, woordeloos, mat, onverschillig, en suf van haar lange siesta, naast Emilie... Zij was het zich wel bewust: als altijd had haar binnenkomst een stremming te weeg gebracht... Dat lamme, idiote kind, dat haar stoel had weggeduwd...: ga weg!! Und|es|war|sogar|noch|kein|halb|sechs|Sollte|sie|aber|wieder|nach|oben|gehen|Nein|sie|war|dort|jetzt|und|sie|blieb|Sie|hatte|zu||||||||suff|||||Ort||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||ihren|||||||||||||hatte|||||||||lamme|||||||weggeschoben|geh|weg ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||oord|||||||||antiduliviaansche||||||||||||||||||||bemoeiallen|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Und es war sogar noch nicht halb sechs... Sollte sie wieder nach oben gehen... Nein, sie war jetzt hier und sie blieb... Sie hatte an diesem Nachmittag zu lange geschlafen... Sie fühlte sich benommen und wütend... Was für ein Ort, Driebergen im November... Bekannte, drei vier antidulivianische Familien... Wann würde sie wieder nach Den Haag gehen... Für die Kinder würde schon gesorgt werden: es gab genug Einmischer im Haus... Und sie blieb sitzen, regungslos, wortlos, matt, gleichgültig und benommen von ihrem langen Siesta, neben Emilie... Sie war sich dessen wohl bewusst: wie immer hatte ihr Eintreten eine Störung bewirkt... Dieses lahme, idiotische Kind, das ihren Stuhl weggeschoben hatte...: Geh weg!! Zij had het een oorveeg willen geven... Maar zij had zich beheerscht... Beheerschte zij zich niet altijd? Sie|hatte|ihm|eine|Ohrfeige|wollen|geben|Aber|sie|hatte|sich|beherrscht|Beherrschte|sie|sich|nicht|immer ||||oorveeg|||||||||||| Sie hatte ihm eine Ohrfeige geben wollen... Aber sie hatte sich beherrscht... Beherrschte sie sich nicht immer? Werd zij niet altijd beleedigd in den familie-kring van haar man... Waarom had zij hem ook getrouwd...! Wurde|sie|nicht|immer|beleidigt|in|dem|||von|ihr|Mann|Warum|hatte|sie|ihn|auch|geheiratet Wurde sie nicht immer im Familienkreis ihres Mannes beleidigt... Warum hatte sie ihn auch geheiratet...! Had zij niet iedereen kunnen trouwen... in Den Haag...? Hätte|sie|nicht|jeden|können|heiraten|in|Den|Haag Hätte sie nicht jeden in Den Haag heiraten können...? In haar mat-suffe onverschilligheid, doormengd met nijdigen wrok, voelde zij zich martelares... Was zij niet heel mooi... een heel mooie vrouw...? In|ihr|||Gleichgültigkeit|durchmischt|mit|neidischen|Groll|fühlte|sie|sich|Märtyrerin|War|sie|nicht|ganz|schön|eine|ganz|schöne|Frau |||||doormengd||nijdigen|||||||||||||| In ihrer matten, suffigen Gleichgültigkeit, durchmischt mit neidischem Groll, fühlte sie sich wie eine Märtyrerin... War sie nicht sehr schön... eine sehr schöne Frau...? Had zij niet iedereen kunnen trouwen... ook al was haar vader een arme zeeofficier... ook al was er van haar moeders kant geen geld... Zij was mooi - en al héel jong had haar dit in het hoofd gespeeld...: een goed huwlijk, een goed huwlijk vooral... niet meer de misère en de burgerlijke troep van het huis van papa en mama... O zeker, ze hield veel van haar man... maar nù werd het alles zijn schuld: hij... hij verwaarloosde haar... Was zij niet een martelares...? Hatte|sie|nicht|jeden|können|heiraten|auch|schon|war|ihr|Vater|ein|armer|Seeoffizier|auch|schon|war|er|von|ihrer|Mutter|Seite|kein|Geld|Sie|war|schön|und|schon|sehr|jung|hatte|ihr|dies|in|das|Kopf|gespielt|eine|gutes|Ehe|eine|gutes|Ehe|vor allem|nicht|mehr|die|Elend|und|die|bürgerliche|Unordnung|von|dem|Haus|von|Papa|und|Mama|O|sicher|sie|liebte|viel|von|ihrem|Mann|aber|jetzt|wurde|es|alles|seine|Schuld|er|er|vernachlässigte|sie|Was|sie|nicht|eine|Märtyrerin Hätte sie nicht jeden heiraten können... auch wenn ihr Vater ein armer Seeoffizier war... auch wenn es von ihrer Mutterseite kein Geld gab... Sie war schön - und schon sehr jung hatte sie sich das in den Kopf gesetzt...: eine gute Ehe, eine gute Ehe vor allem... nicht mehr die Misere und den bürgerlichen Kram aus dem Haus von Papa und Mama... Oh sicher, sie liebte ihren Mann sehr... aber jetzt war alles seine Schuld: er... er vernachlässigte sie... War sie nicht eine Märtyrerin...? Diep in zich wist zij het wel, dat zij hem niet alléen voor hemzelven genomen had... dat zij het wel degelijk had heerlijk gevonden, zij... een Smeet, eenvoudig Mathilde Smeet... te huwen baron Van der Welcke... veel geld... een chic huwlijk toch... al woonde de familie niet meer in Den Haag... Barones Van der Welcke... Op haar kaartje: Baronne Van der Welcke... een kroontje op haar zakdoeken, een wapentje op haar brievenpapier... o, wat een streeling, wat een streeling... Gelukkig, eindelijk, haar japonnen in Brussel te bestellen... niet meer te kennen de naar ranse boter en gemorste petroleum riekende misère van het ouderlijk huis... ze nu zich afschuddende, ze dompelende, verdrinkende in het verleden, die misère... als een schurftige hond in een plas... Driebergen... nu ja... Maar het zoû niet altijd Driebergen blijven... Zij maakte zich wel sterk haar man te tronen uit die familie-regeering... hem te tronen naar Den Haag...: daar zoû hij zijn den jongen dokter à la mode... een mooi huis... chique kennissen... een loge in de opera... geprezenteerd aan het Hof... barones... baronne Van der Welcke... Zij had nu twee kinderen... een jongen en een freule... en het was sterker dan haarzelve... maar zij wist, dat zij moest oppassen en het niet zóo aan de kindermeid merken laten: Geertje... heb je den jonker zijn handjes gewasschen...? tief|in|sich|wusste|sie|es|wohl|dass|sie|ihn|nicht|allein|für|ihn selbst|genommen|hatte|dass|sie|es|wohl|deutlich|hatte|herrlich|gefunden|sie|eine|Smeet|einfach|Mathilde|Smeet|zu|heiraten|Baron|Van|der|Welcke|viel|Geld|eine|schick|Ehe|doch|auch|wohnte|die|Familie|nicht|mehr|in|Den|Haag|Baronin|Van|der|Welcke|Auf|ihr|Kärtchen|Baronin|Van|der|Welcke|ein|Krönchen|auf|ihr|Taschentücher|ein|Wappen|auf|ihr|Briefpapier|o|was|ein|Streicheln|was|ein|Streicheln|Glücklich|endlich|ihr|Kleider|in|Brüssel|zu|bestellen|nicht|mehr|zu|kennen|die|nach|ranzig|Butter|und|verschüttete|Petroleum|stinkende|Elend|von|dem|elterlichen|Haus|sie|jetzt|sich|abschüttelnd|sie|eintauchend|ertrinkend|in|das|Vergangene|die|Elend|wie|ein|schurfender|Hund|in|eine|Pfütze|Driebergen|jetzt|ja|Aber|es|würde|nicht|immer|Driebergen|bleiben|Sie|machte|sich|wohl|stark|ihren|Mann|zu|krönen|aus|die|||ihn|zu|krönen|nach|Den|Haag|dort|würde|er|seinen|den|jungen|Arzt|à|la|Mode|ein|schönes|Haus|schick|Bekannte|ein|Loge|in|die|Oper||an|den|Hof|Baronin|Baronin|Van|der|Welcke|Sie|hatte|jetzt|zwei|Kinder|ein|Junge|und|ein|Fräulein|und|es|war|stärker|als|sie selbst|aber|sie|wusste|dass|sie|musste|aufpassen||||||||||||||Jonker||| |||||||||||||hemzelf||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||afschuddende||dompelende|||||||||schurftige|||||||||||||||||||||||tronen||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Tief in ihr wusste sie es, dass sie ihn nicht nur für sich selbst genommen hatte... dass sie es tatsächlich herrlich gefunden hatte, sie... eine Smeet, einfache Mathilde Smeet... den Baron Van der Welcke zu heiraten... viel Geld... eine schicke Ehe doch... auch wenn die Familie nicht mehr in Den Haag wohnte... Baroness Van der Welcke... Auf ihrer Visitenkarte: Baroness Van der Welcke... ein Krönchen auf ihren Taschentüchern, ein Wappen auf ihrem Briefpapier... oh, was für eine Streichelei, was für eine Streichelei... Glücklich, endlich, ihre Kleider in Brüssel zu bestellen... nicht mehr die nach ranziger Butter und verschüttetem Petroleum riechende Misere des Elternhauses zu kennen... sich jetzt abschüttelnd, sich eintauchend, ertrinkend in der Vergangenheit, dieser Misere... wie ein schäbiger Hund in einer Pfütze... Driebergen... na ja... Aber es würde nicht immer Driebergen bleiben... Sie machte sich stark, ihren Mann aus dieser Familienregierung zu erheben... ihn nach Den Haag zu bringen...: dort würde er sein den jungen Doktor à la mode... ein schönes Haus... schicke Bekannte... eine Loge in der Oper... am Hof präsentiert... Baroness... Baroness Van der Welcke... Sie hatte jetzt zwei Kinder... einen Jungen und ein Fräulein... und es war stärker als sie selbst... aber sie wusste, dass sie aufpassen musste und es der Kinderfrau nicht so merken lassen durfte: Geertje... hast du dem Jonker die Händchen gewaschen...? Geertje, doe je de freule het witte japonnetje aan...? Geertje|zie|je|die|Freule|das|weiße|Kleidchen|an ||||freule|||| Geertje, ziehst du dem Fräulein das weiße Kleidchen an...? Want zij had wel opgemèrkt, dat de anderen het nooit zeiden, tegen Geertje of de andere meiden... Nooit jonker, nooit freule... altijd maar, zoo eenvoudig weg: Constant en Henriette... zelfs wel Stan en Jet... en als de anderen er dan ook bij waren, zeide zij het hun na... Stan en Jet... maar o het genot, zoodra zij weg waren, het Geertje weêr eens uitdrukkelijk te zeggen... de warme streeling in haar ziel, dat zij was niet alleen barones, maar de moeder van een freule en een jonker: Geertje... heeft freule Henriette haar melk gehad... Geertje... doe den jonker zijn nieuwe schoentjes aan... Neen, zij kòn het niet in zich onderdrukken en toch was zij verstandig genoeg om te weten... en fijngevoelig genoeg om te voelen... dat... de anderen... het in haar burgerlijk vonden: dat freule en jonker van haar kindertjes zeggen... die waren twee en anderhalf jaar... Dàt was het vervelende, dat zij niet alleen haar man had getrouwd, maar zijn heele familie er bij... zijn grootmama... zijn ouders... tante Adeline met haar heele troep... die Addy - zoo dol, omdat hij zoo jong was - beschouwde als zijn eigen kinderen, voor wie hij moest zorgen... Dàt was wel het vervelende en, o, als zij alles geweten had, hoe martelares zij hier zoû zijn, in dit huis, waarin zij zich toch nooit meesteres voelde - martelares van de onhebbelijkheden van het idiote kind, - van de plagerijen van Gerdy, die haar suiker gaf in haar thee... als zij àlles geweten had - zij had zich nog wel eens bedacht...! Denn|sie|hatte|wohl|bemerkt|dass|die|anderen|es|nie|sagten|zu|Geertje|oder|die|anderen|Mädchen|Nie|Junker||Gräfin|immer|aber|so|einfach|weg|Constant|und|Henriette|sogar|wohl|Stan|und|Jet|und|wenn|die|anderen|er|dann|auch|bei|waren|sagte|sie|es|ihnen|nach|Stan|und|Jet|aber|o|das|Vergnügen|sobald|sie|weg|waren|das|Geertje|wieder|einmal|ausdrücklich|zu|sagen|die|warme|Berührung|in|ihr|Seele|dass|sie|war|nicht|allein|Baroness|sondern|die|Mutter|von|einer|Gräfin|und|einen|Junker|Geertje|hat|Gräfin|Henriette|ihr|Milch|gehabt|Geertje|zieh|die|Junker|sein|neuen|Schuhe|an|Nein|sie|konnte|es|nicht|in|sich|unterdrücken|und|doch|war|sie|vernünftig|genug|um|zu|wissen|und|feinfühlig|genug|um|zu|fühlen|dass|die|anderen|es|in|ihr|bürgerlich|fanden|dass|Gräfin|und|Junker|von|ihr|Kinder|sagen|die|waren|zwei|und|anderthalb|Jahre|Das|war|das|ärgerliche|dass|sie|nicht|allein|ihren|Mann|hatte|geheiratet|sondern|seine|ganze|Familie|dabei|bei|seinen|Großmutter|seine|Eltern|Tante|Adeline|mit|ihrer|ganzen|Truppe|die|Addy|so|verrückt|weil|er|so|jung|war|betrachtete|als|seine|eigenen|Kinder|für|die|er|musste|sorgen|Das|war|wohl|das|ärgerliche|und|o|wenn|sie|alles|gewusst|hätte|wie|Märtyrerin|sie|hier|||||||||||||||||||||||Plagen||||||||||||||||||||| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||uitdrukkelijk|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||beschouwde||||||||||||||||||||||||||||||||||||meesteres|||||onhebbelijkheden|||||||||||||||||||||||||||| Denn sie hatte wohl bemerkt, dass die anderen es nie sagten, zu Geertje oder den anderen Mädchen... Nie Jonker, nie Fräulein... immer nur so einfach: Constant und Henriette... sogar Stan und Jet... und wenn die anderen dann auch dabei waren, sagte sie es ihnen nach... Stan und Jet... aber oh, das Vergnügen, sobald sie weg waren, Geertje wieder einmal ausdrücklich zu sagen... die warme Streichelei in ihrer Seele, dass sie nicht nur Baroness war, sondern die Mutter eines Fräuleins und eines Jonkers: Geertje... hat Fräulein Henriette ihre Milch gehabt... Geertje... zieh dem Jonker seine neuen Schuhchen an... Nein, sie konnte es nicht in sich unterdrücken und doch war sie klug genug zu wissen... und feinfühlig genug zu fühlen... dass... die anderen... es in ihrem Bürgerlichen fanden: dass Fräulein und Jonker von ihren Kindchen zu sagen... die waren zwei und anderthalb Jahre... Das war das Ärgerliche, dass sie nicht nur ihren Mann geheiratet hatte, sondern seine ganze Familie dazu... seine Großmutter... seine Eltern... Tante Adeline mit ihrer ganzen Truppe... die Addy - so verrückt, weil er so jung war - als seine eigenen Kinder betrachtete, für die er sorgen musste... Das war wohl das Ärgerliche und, oh, wenn sie alles gewusst hätte, wie Märtyrerin sie hier sein würde, in diesem Haus, in dem sie sich doch nie als Herrin fühlte - Märtyrerin der Unarten des idiotischen Kindes, - von den Neckereien von Gerdy, die ihr Zucker in ihren Tee gab... wenn sie alles gewusst hätte - sie hatte sich schon einmal überlegt...! Toch hield zij zoo dol veel van Addy... toch kòn zij nog wel gelukkig weêr met hem worden... als hij maar terug tot haar kwam... als hij haar niet verwaarloosde - altijd en altijd door... voor heel die bende van zoogenaamde pleegkinderen, die hij zich op den hals had gehaald... O, hem nog eens weg te krijgen, uit geheel dien haar benauwenden familiekring... en dan naar Den Haag... haar man een jonge chique dokter... zij aan het Hof... en zóo dan terugzien al de kennissen van vroeger... en de familie van papa en mama, en desnoods wel bij ze, minzaam, haar kaartjes pousseeren: baronne Van der Welcke... Doch|hielt|sie|so|wahnsinnig|viel|von|Addy|doch|konnte|sie|noch|wohl|glücklich|wieder|mit|ihm|werden|wenn|er|nur|zurück|zu|ihr|kam|wenn|er|sie|nicht|vernachlässigte|immer|und|immer|durch|für|die ganze|die|Bande|von|sogenannten|Pflegekindern|die|er|sich|auf|den|Hals|hatte|geholt|O|ihn|noch|einmal|weg|zu|bekommen|aus|ganz|diesen|ihr|bedrängenden|Familienkreis|und|dann|nach|Den|Haag|ihr|Mann|ein|junger|schicker|Arzt|sie|am|dem|Hof|und|so|dann|wiedersehen|alle|die|Bekannten|von|früher|und|die|Familie|von|Papa|und|Mama|und|notfalls|wohl|bei|ihnen|gnädig|ihr|Karten|zuschieben|Baronin|Van|der|Welcke ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||desnoods||||minzaam||||||| Dennoch liebte sie Addy so sehr... dennoch konnte sie vielleicht wieder glücklich mit ihm werden... wenn er nur zu ihr zurückkäme... wenn er sie nicht vernachlässigte - immer und immer wieder... für all diese Bande von sogenannten Pflegekindern, die er sich aufgeladen hatte... Oh, ihn noch einmal wegzubekommen, aus dem ganzen bedrängenden Familienkreis... und dann nach Den Haag... ihren Mann einen jungen schicken Doktor... sie am Hof... und so dann all die Bekannten von früher wiedersehen... und die Familie von Papa und Mama, und notfalls bei ihnen, freundlich, ihre Karten schieben: Baroness Van der Welcke...

Zij had niet alleen hare ijdelheid, zij had ook haar gezond verstand en een diepen, dikwijls zuiveren blik in zichzelve. Sie|hatte|nicht|nur|ihre|Eitelkeit|sie|hatte|auch|ihren|gesunden|Verstand|und|einen|tiefen|oft|reinen|Blick|in|sich selbst Sie hatte nicht nur ihre Eitelkeit, sie hatte auch ihren gesunden Verstand und einen tiefen, oft klaren Blick in sich selbst. Want zij zàg haar ijdelheid, maar ze wilde ze liever niet zien. Denn|sie|sah|ihre|Eitelkeit|aber|sie|||lieber|nicht|sehen Denn sie sah ihre Eitelkeit, aber sie wollte sie lieber nicht sehen. Zij wilde liever zich martelares zien dan ijdel, en zóo zag ze zich dan ook - als zij haar gezond verstand willens en wetens had verdrongen - en zoo kon zij soms, in een ongelukkige bui, weenen over zichzelve... Dan troostte het haar alleen dat zij mooi was, een mooie jonge vrouw, gezond, moeder van twee mooie kindertjes: een jonker en een freule. Sie|wollte|lieber|sich|Märtyrerin|sehen|als|eitel|und|so|sah|sie|sich|dann|auch|wenn|sie|ihr|gesund|Verstand|willentlich|und|wissentlich|hatte|verdrängt|und|so|konnte|sie|manchmal|in|einer|unglücklichen|Stimmung|weinen|über|sich selbst|Dann|tröstete|es|ihr|allein|dass|sie|schön|war|eine|schöne|junge|Frau|gesund|Mutter|von|zwei|schöne|Kinder|ein|Junge|und|eine|Prinzessin |||||||ijdel|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||freule Sie wollte sich lieber als Märtyrerin sehen als eitel, und so sah sie sich dann auch - als sie ihren gesunden Verstand willentlich und wissentlich verdrängt hatte - und so konnte sie manchmal, in einer unglücklichen Stimmung, über sich selbst weinen... Dann tröstete es sie nur, dass sie schön war, eine schöne junge Frau, gesund, Mutter von zwei schönen Kindern: einem Jungen und einem Mädchen. Mat zat zij er nu, de woorden tusschen hen allen vielen weinige; de dobbelsteenen in de bekers van Adèle en Guy tikkelden hard en ze maakten Mathilde nerveus... Mat|saß|sie|dort|jetzt|die|Worte|zwischen|ihnen|allen|fielen|wenige|die|Würfel|in|die|Becher|von|Adèle|und|Guy|klapperten|laut|und|sie|machten|Mathilde|nervös So saß sie nun da, die Worte zwischen ihnen allen fielen wenige; die Würfel in den Bechern von Adèle und Guy klapperten laut und machten Mathilde nervös...

Gerdy had zich niet kunnen inhouden meer: ze was weggeloopen de gang in, en ze liep bijna tegen Van der Welcke aan, die juist naar de voorkamer kwam. Gerdy|hatte|sich|nicht|können|zurückhalten|mehr|sie|war|weggelaufen|der|Flur|hinein|und|sie|lief|fast|gegen||||an|der|gerade|in|das|Wohnzimmer|kam ||||||||||de||||||||||||||||| Gerdy konnte sich nicht mehr zurückhalten: Sie war den Flur entlang gelaufen und lief fast gegen Van der Welcke, der gerade ins Wohnzimmer kam.

- Hola, kleine! Hallo|Kleine - Hola, Kleine! riep hij. rief|er rief er.

- O, pardon, oom! O|Entschuldigung|Onkel - O, Entschuldigung, Onkel!

Zij lachte. Sie|lachte Sie lachte.

- Neen, oom... Nein|Onkel - Nein, Onkel...

- Is... is Mathilde al beneden? Ist||Mathilde|schon|unten - Ist... ist Mathilde schon unten?

- Ja, oom. Ja|Onkel - Ja, Onkel.

- Ach neen, oom. Ach|nein|Onkel - Ach nein, Onkel.

- Jawel. Ja wohl - Ja, genau.

- Ach neen. - Ach nein. Waarom doet u dat nu. Warum|tun|Sie|das|jetzt Warum machen Sie das jetzt? U scheept ons maar altijd met haar op, u maakt u maar altijd uit de voeten. Sie|schickt|uns|aber|immer|mit|ihr|weg|Sie|machen|Sie|aber|immer|aus|den|Füßen Sie lassen uns immer mit ihr im Stich, Sie machen sich immer aus dem Staub.

- Ik? Ich - Ich? Maar ik heb niets met haar te maken. Aber|ich|habe|nichts|mit|ihr|zu|tun Aber ich habe nichts mit ihr zu tun.

- Ze is toch uw schoondochter. Sie|ist|doch|Ihre|Schwiegertochter - Sie ist doch Ihre Schwiegertochter.

- Mijn schoondochter, nu ja. Meine|Schwiegertochter|nun|ja - Meine Schwiegertochter, na ja. Kan ik het helpen. Kann|ich|es|helfen Kann ich es helfen.

- Ja, u kan het helpen. Ja|Sie|kann|es|helfen - Ja, Sie können es helfen.

- Zoo, kan ik het helpen. Zoo|kann|ich|es|helfen - So, kann ich es helfen.

- Ja... als u Addy indertijd had tegengehouden... had verboden... als zijn vader. Ja|wenn|Sie|Addy||hätte|aufgehalten|hätte|verboten|wie|sein|Vater - Ja... wenn Sie Addy damals aufgehalten hätten... verboten hätten... wie sein Vater.

- U kan het helpen. Sie|kann|es|helfen - Sie können helfen.

- Zoo, kan ik het helpen. Zoo|kann|ich|es|helfen - So, kann ich helfen.

- Neen oom, niet heelemaal. Nein|Onkel|nicht|ganz - Nein Onkel, nicht ganz.

- Nu, maar wat heb ik hem te deelen met jullie allen? Jetzt|aber|was|habe|ich|ihm|||mit|euch|allen - Nun, aber was habe ich mit euch allen zu teilen? ? - Jawel, wel een beetje deelen. Ja wohl|wohl|ein|bisschen|teilen ? - Ja, na ja, ein bisschen teilen. Maar zeg, u houdt tòch van ons. Aber|sag|Sie|liebt|doch|von|uns Aber sag, du magst uns doch. - Nu ja, jullie zijn nog al een lieve, gezellige bende. Na|ja|ihr|seid|noch|ganz|eine|liebe|gemütliche|Truppe - Na ja, ihr seid schon eine nette, gesellige Truppe. Maar Mathilde... Aber|Mathilde Aber Mathilde...

- Wat van Mathilde, oom? Was|von|Mathilde|Onkel - Was ist mit Mathilde, Onkel?

Hij boog zich tot haar over, beet het woord voor woord in haar oor: Er|beugte|sich|zu|ihr|über|flüsterte|das|Wort|für|Wort|in|ihr|Ohr Er beugte sich zu ihr hinüber und biss das Wort für Wort in ihr Ohr:

- Die... kan... ik... niet... uitstaan... Die haat ik zoo, als ik niemand gehaat heb. Die|kann|ich|nicht|ertragen|Die|hasst|ich|so|als|ich|niemand|gehasst|habe - Die... kann... ich... nicht... ausstehen... Die hasse ich so, wie ich noch nie jemanden gehasst habe.

- Zoo, is dàt overdreven. Zoo|ist|das|übertrieben - So, ist das übertrieben.

- Zoo, vindt jij haar lief? Zoo|findest|du|sie|süß - So, findest du sie süß? Nou, ik vind haar een spook. Na|ich|finde|sie|ein|Gespenst Nun, ich finde sie ein Gespenst.

- Neen, neen, dàt mag u niet zeggen... En ze is de vrouw van Addy en de moeder van zijn kinderen. Nein||das|darf|Sie|nicht|sagen|Und|sie|ist|die|Frau|von|Addy|und|die|Mutter|von|seinen|Kindern - Nein, nein, das darfst du nicht sagen... Und sie ist die Frau von Addy und die Mutter seiner Kinder.

- Jawel, ze is de moeder van zijn kinderen, en u, u mag niet zoo jaloersch zijn. Ja wohl|sie|ist|die|Mutter|von|ihren|Kindern|und|Sie||darf|nicht|so|eifersüchtig|sein - Doch, sie ist die Mutter seiner Kinder, und Sie, Sie dürfen nicht so eifersüchtig sein.

- Ik? Ich - Ich? Wat ben ik jaloersch? Was|bin|ich|eifersüchtig Was bin ich eifersüchtig?

- Ja, u is jaloersch. Ja|Sie|ist|eifersüchtig - Ja, Sie sind eifersüchtig. Van Mathilde, en van ons. Von|Mathilde|und|von|uns Von Mathilde und von uns.

- Neen oom. Nein|Onkel - Nein Onkel. Komt u nu binnen. Kommen|Sie|jetzt|hinein Kommen Sie jetzt herein.

Zij troonde Van der Welcke meê, de kamer binnen, en, als altijd, ging hij, zich de handen wrijvende, naar de oude vrouw, stil in haar hoekje, probeerde een paar woordjes met haar te spreken. Sie|führte|Van|der|Welcke|mit|die|Zimmer|hinein|und|wie|immer|ging|er|sich|die|Hände|reibend|zu|die|alte|Frau|still|in|ihrem|Eckchen|versuchte|ein|paar|Wörter|mit|ihr|zu|sprechen Sie führte Van der Welcke mit sich in das Zimmer, und wie immer ging er, sich die Hände reibend, zu der alten Frau, die still in ihrer Ecke saß, und versuchte, ein paar Worte mit ihr zu sprechen. Zij herkende hem wel, zij glimlachte... Buiten, heviger en heftiger, raasde de wind... De takken der boomen zwiepten langs de ramen, de twijgen tikkelden er tegen als met toppen van vingers... En in de huivering van dien angst buiten vond Constance het, plotseling, zoo heel vreemd, dat zij allen... dat zij allen daar waren... Allen vreemden, in het groote sombere huis, dat had toebehoord aan de strenge ouders van Henri... De oude vrouw had haar vergeven, maar nóoit had de oude man vergeven... Hij was gestorven, zijn hart vol wrok... En nu, nu waren zij allen daar, allen vreemden - behalve de zoon... behalve de kleinzoon, op dit oogenblik niet daar... Zij waren er allen vreemden... Haar moeder, verkindscht, en die zich waande in Den Haag en zoo dikwijls te Buitenzorg... Zij, en de vrouw van Gerrit, hunne kinderen, Emilie... Allen, allen vreemden, allen vullende met hun velerlei leven en drukke beweging het eens zoo stille en ernstige huis... En Mathilde, een vreemde... En zoo vreemd, zelfs de kinderen van Mathilde en Addy... kleine Constant en Jetje, twee kleine vreemden, ook al droegen zij den naam. Sie|erkannte|ihn|wohl|sie||||Und|||der||der||||||die||die||||||||von||und||||||||||||||||sie||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||den||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||trugen|||Namen ||||||||||||||||||||||||||||||||||huivering|||||||||||||||||||||||||||||toebehoord||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||verkindscht|||||||||||||||||||||||||||||velerlei|||||||||||||||||||||||||||||||kleine||||||| Sie erkannte ihn wohl, sie lächelte... Draußen tobte der Wind heftiger und wilder... Die Äste der Bäume schwangen gegen die Fenster, die Zweige klopften dagegen wie mit Fingerspitzen... Und in dem Schaudern dieser Angst draußen fand Constance es plötzlich so ganz seltsam, dass sie alle... dass sie alle dort waren... Alle Fremde, in dem großen düsteren Haus, das einst den strengen Eltern von Henri gehört hatte... Die alte Frau hatte ihr vergeben, aber der alte Mann hatte niemals vergeben... Er war gestorben, sein Herz voller Groll... Und jetzt, jetzt waren sie alle dort, alle Fremde - außer dem Sohn... außer dem Enkel, der in diesem Moment nicht dort war... Sie waren alle Fremde... Ihre Mutter, verkindert, und die sich in Den Haag wähnte und so oft in Buitenzorg... Sie, und die Frau von Gerrit, ihre Kinder, Emilie... Alle, alle Fremde, die alle mit ihrem vielfältigen Leben und regem Treiben das einst so stille und ernste Haus füllten... Und Mathilde, eine Fremde... Und so seltsam, sogar die Kinder von Mathilde und Addy... kleine Constant und Jetje, zwei kleine Fremde, auch wenn sie den Namen trugen. Waarom zij het zoo voelde? Warum|sie|es|so|fühlte Warum sie es so fühlte? Misschien omdat zij altijd nog vond het groote sombere huis toebehooren aan den Ouden Man... Het was of hij er nog woonde; er, buiten, liep in den tuin... Het was of het groote, sombere huis nog altijd vol van zijn wrok was jegens haar en jegens de haren... Ja, tien jaren woonde zij hier al, maar de Oude Man wrokte er nog altijd, omdat zij er was, en omdat zoo velen der haren gekomen waren, meê met haar, in het huis, waar zij niets hadden te maken, waar zij indringster was, en indringer allen, die meê met haar waren binnengedrongen... Een gevoel, dat haar zoo dikwijls benauwd had - tien jaren lang - en dat haar altijd benauwen zoû... En zij kon het aan niemand uiten, want Van der Welcke had Addy vrij spel gelaten de bende meê te nemen en hijzelve, hij hield van de bende... O, zoo als met de jaren, de slepende of de snelle jaren, zich de dingen hadden verzacht tusschen haar en haar man...! Vielleicht|weil|sie|immer|noch|fand|das|große|düstere|Haus|gehörte|an|den|alten|Mann|Es|war|oder|er|dort|noch|wohnte|er|||in|||das|war|oder||||||||||||gegenüber|ihr|und||||||||||||||Mann|||||||||||||||||||||||||||||||indringster|||||||||||||||||benauwd||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||slepende|||||||||verzacht||||| ||||||||||toebehoorde||||||||||||||||||||||||||||||||jegens|||||||||||||||||wrokte||||||||||||||||||||||||||||||||||allen||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||hijzelf||||||||||||||||||||||||||| Vielleicht, weil sie immer noch fand, dass das große düstere Haus dem Alten Mann gehörte... Es war, als ob er noch dort wohnte; draußen, im Garten, lief er umher... Es war, als ob das große, düstere Haus immer noch voller seiner Wut gegen sie und gegen die ihren war... Ja, sie wohnte hier schon seit zehn Jahren, aber der Alte Mann war immer noch wütend, weil sie da war, und weil so viele von den ihren gekommen waren, zusammen mit ihr, in das Haus, wo sie nichts zu suchen hatten, wo sie Eindringling war, und Eindringlinge alle, die zusammen mit ihr eingedrungen waren... Ein Gefühl, das sie so oft bedrängt hatte - zehn Jahre lang - und das sie immer bedrängen würde... Und sie konnte es niemandem mitteilen, denn Van der Welcke hatte Addy freien Lauf gelassen, die Bande mitzunehmen, und er selbst, er liebte die Bande... Oh, so wie sich mit den Jahren, den schleppenden oder schnellen Jahren, die Dinge zwischen ihr und ihrem Mann gemildert hatten...! Hoe zij elkan- der hadden leeren verdragen...! Wie|sie|||hatten|lernen|ertragen Wie sie einander hatten lernen ertragen...! Hoe er wel nooit, nu zij oud werden, zij zes-en-vijftig, hij even jonger, - teederheid tusschen hen was gekomen, maar zóoveel verzachting van alles wat scherp en stroef was geweest, dat zij hadden kunnen blijven voortleven, in dit huis, er samen met hun kind doende de taak, die hun scheen opgelegd: te zorgen voor de kinderen van Gerrit... Zoo natuurlijk beschouwde Adeline het, maar toch - hoe dankbaar was zij hun! Wie|es|doch|nie|jetzt|sie|alt|wurden|sie||und||||||||war||aber||||||||rau|war|||sie|||||||||||ihnen||||||||||||||||||||||||||| |||||||||||||||teederheid||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Wie es wohl nie, jetzt wo sie alt wurden, sie sechsundfünfzig, er etwas jünger, - Zärtlichkeit zwischen ihnen gegeben hatte, aber so viel Milderung von allem, was scharf und rau gewesen war, dass sie in diesem Haus weiterleben konnten, zusammen mit ihrem Kind, die Aufgabe erfüllend, die ihnen auferlegt schien: sich um die Kinder von Gerrit zu kümmern... So natürlich betrachtete Adeline es, aber trotzdem - wie dankbar war sie ihnen! Hoe dikwijls zeide zij hun, dat zij nooit alleen had de kinderen kunnen opvoeden - zonder kracht, zonder geld... De dood van Gerrit had haar gebroken. Wie|oft|sagte|sie|ihnen|dass|sie|nie|allein|hatte|die|Kinder|können|erziehen|ohne|Kraft|ohne|Geld|Der|Tod|von|Gerrit|hatte|sie|gebrochen Wie oft sagte sie ihnen, dass sie die Kinder niemals allein hätte erziehen können - ohne Kraft, ohne Geld... Der Tod von Gerrit hatte sie gebrochen. Rustig had zij altijd hare moeder- en vrouwplichtjes volbracht, maar de dood van Gerrit had haar gebroken. ruhig|hatte|sie|immer|ihre||und|Frauenpflichten|erfüllt|aber|der|Tod|von|Gerrit|hatte|sie|gebrochen Ruhig hatte sie immer ihre Mutter- und Frauensch duties erfüllt, aber der Tod von Gerrit hatte sie gebrochen. Zij was tusschen alle haar kinderen achtergebleven, als eene, die niet meer weet... Het was of over den eenvoud van haar leven gezonken was eene schemering, waarin zij dwalende zocht, de handen uitgestoken en tastende... Als Constance, als Addy haar niet hadden geleid...! Sie|war|zwischen|allen|ihre|Kinder|zurückgeblieben|wie|eine||nicht|||||||||||||||||||||||||||||||hatten|geleitet Sie war zwischen all ihren Kindern zurückgeblieben, wie eine, die nicht mehr weiß... Es war, als ob über die Einfachheit ihres Lebens ein Dämmerlicht gefallen war, in dem sie umherirrte, die Hände ausgestreckt und tastend... Wenn Constance, wenn Addy sie nicht geleitet hätten...! En aan Van der Welcke was ook Constance dankbaar, want was het niet zijn huis, waar zij in woonde met haar neven en nichten - was het niet met zijn geld, grootendeels, dat zij die kinderen opvoedde... O, als de Oude Man maar niet meer zoo wrokte, om hen heen - vullende het gehéele groote sombere huis vol van zijn wrok - omdat zij er waren ingedrongen - omdat zij er leefden van zijn geld - ook al was dat geld nu van zijn erfgenaam! Und|an|Van|der|Welcke|war|auch|Constance|dankbar|denn|war|es|nicht|sein|Haus|wo|sie|in|wohnte|mit|ihren|Vettern|und|Nichten|war|es|nicht|mit|sein|Geld|größtenteils|das|sie|die|Kinder|erzog|O|wenn|der|Alte|Mann|aber|nicht|mehr|so|grollte|um|sie|herum|füllend|das|ganze|große|düstere|Haus|voll|von|sein|Groll|weil|sie|dort|waren|eingedrungen|weil|sie|dort|lebten|von|sein|Geld|auch|schon|war|das|Geld|jetzt|von|sein|Erben Und Van der Welcke war auch Constance dankbar, denn war es nicht sein Haus, in dem sie mit ihren Neffen und Nichten wohnte - war es nicht mit seinem Geld, größtenteils, dass sie diese Kinder erzog... Oh, wenn der Alte Mann nur nicht mehr so grollte, um sie herum - das ganze große düstere Haus voller seines Grolls - weil sie eingedrungen waren - weil sie von seinem Geld lebten - auch wenn dieses Geld jetzt von seinem Erben war! Bij iedere gulden, die Constance uitgaf in haar nu zoo groote huishouding, voelde zij den wrok van den Ouden Man... En het had haar gemaakt zoo zuinig, als zij nooit was geweest toen zij van enkele duizende guldens 's jaars hadden leven moeten, zij beiden, Henri en zij - met vrij groote behoeften... Bewoonde zij nu ook dit groote huis, had zij nu aan haar tafel twaalf, dikwijls vijftien dischgenooten, - betrekkelijk was zij zuiniger, in geheel haar leven, dan zij het ooit geweest was in haar kleine huis, met man en kind... Het was het geld van den Ouden Man... een groot fortuin... en het was nu wel het geld van Henri... maar het was vooral het geld van den Ouden Man...! Bei|jedem|Gulden|die|Constance|ausgab|in|ihr|jetzt|so|großes|Haushalt|fühlte|sie|den|Groll|des|den|Alten|Mann|Und|es|hatte|ihr|gemacht|so|sparsam|als|sie|nie|war|gewesen|als|sie|von|einigen|tausend|Gulden|im|Jahr|hatten|leben|müssen|sie|beide|Henri|und|sie|mit|ziemlich|großen|Bedürfnissen|Bewohnte|sie|jetzt|auch|dieses|große|Haus|hatte|sie|jetzt|an|ihr|Tisch|zwölf|oft|fünfzehn|Tischgenossen|relativ|war|sie|sparsamer|in|ganz|ihr|Leben|als|sie|es|jemals|gewesen|war|in|ihr|kleinen|Haus|mit|Mann|und|Kind|Es|war|das|Geld|des|den|Alten|Mann|ein|großes|Vermögen|und|es|war|jetzt|wohl|das|Geld|von|Henri|aber|es|war|vor allem|das|Geld|von|den|Alten|Mann ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||dischgenoten|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| Bei jedem Gulden, den Constance in ihrem jetzt so großen Haushalt ausgab, fühlte sie den Groll des Alten Mannes... Und es hatte sie so sparsam gemacht, wie sie nie gewesen war, als sie von einigen tausend Gulden im Jahr leben mussten, sie beide, Henri und sie - mit ziemlich großen Bedürfnissen... Bewohnte sie jetzt auch dieses große Haus, hatte sie jetzt an ihrem Tisch zwölf, oft fünfzehn Tischgenossen, - relativ war sie sparsamer, in ihrem ganzen Leben, als sie es jemals in ihrem kleinen Haus, mit Mann und Kind, gewesen war... Es war das Geld des Alten Mannes... ein großes Vermögen... und es war jetzt wohl das Geld von Henri... aber es war vor allem das Geld des Alten Mannes...! De gordijnen in de suite waren zeer verkleurd, maar zij wilde er geen nieuwe nemen, hoewel Van der Welcke haar zelve had gezegd ten minste in de voorkamer nieuwe te nemen... Haar dagelijksche tafel was dood-eenvoudig - eenvoudiger dan zij het ooit gewend was... Dat gaf haar dan weêr de wroeging, dat zij het Henri, nu hij oud werd, eenvoudiger gaf dan in zijn jonge jaren... En zij spoorde hem aan, iederen dag, toch een automobiel te nemen... Hij, redelijk, wilde het niet doen. Die|Vorhänge|in|der|Suite|waren|sehr|verfärbt|aber|sie|wollte|sie|keine|neuen|kaufen|obwohl|Van|der|Welcke|ihr|selbst|hatte|gesagt|mindestens|mindestens|in|der|Vorderzimmer|neue|zu|kaufen|Ihr|täglicher|Tisch|war|||einfacher|als|sie|es|jemals|gewöhnt|war|Das|gab|ihr|dann|wieder|die|Reue|dass|sie|es|Henri|jetzt|er|alt|wurde|einfacher|gab|als|in|seinen|jungen|Jahren|Und|sie|ermutigte|ihn|an||Tag|doch|ein|Automobil|zu|nehmen|Er|vernünftig|wollte|es|nicht|tun ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||wroeging||||||||||||||||||spoorde||||||||||||||| Die Vorhänge in der Suite waren sehr verblasst, aber sie wollte keine neuen nehmen, obwohl Van der Welcke ihr selbst gesagt hatte, sie solle zumindest im Wohnzimmer neue nehmen... Ihr täglicher Tisch war tod-einfach - einfacher, als sie es jemals gewohnt war... Das gab ihr dann wieder das Bedauern, dass sie Henri, jetzt wo er alt wurde, einfacher gab als in seinen jungen Jahren... Und sie drängte ihn jeden Tag, doch ein Automobil zu nehmen... Er, vernünftig, wollte es nicht tun. De ‘kachel' te koopen, nu ja, dat was een groote uitgaaf in eens... maar het duurst was het onderhoud, van de ‘kachel', de chauffeur, de uitstapjes... Hij vreesde, dat als hij de ‘kachel' eens had, het een heel dure grap zoû worden... En, al die tien jaren lang, had hij nog wel eens gedacht aan een automobiel, maar de ‘kachel' toch nooit gekocht... Dan voelde Constance een zoo hevig zelfverwijt - dat zij Henri's geld gebruikte voor de kinderen van haar broêr - dat zij met Addy er over sprak... Geregeld waren die gesprekken over de automobiel teruggekomen, ieder jaar... Addy vond, dat papa gelijk had, dat het niet was de eerste uitgaaf, die zoo bezwarend was - maar al de verdere onkosten: ook werd de automobiel zoo geperfectioneerd ieder jaar, dat papa - had hij er eens den smaak van beet, - ieder jaar zijn ‘kachel' van de hand zoû doen, om een nieuwe en modernere te koopen. Die|'Karre'|zu|kaufen|nun|ja|das|war|eine|große|Ausgabe|auf|einmal|aber|die|teuerste|war|die|Unterhaltung|von|der|'Karre'|der|Fahrer|die|Ausflüge|Er|fürchtete|dass|wenn|er|die|'Karre'|einmal|hätte|es|ein|ganz|teurer|Scherz|würde|werden|Und|all|die|zehn|Jahre|lang|hatte|er|noch|wohl|einmal|gedacht|an|ein|Automobil|aber|die|'Karre'|doch|nie|gekauft|Dann|fühlte|Constance|ein|so|heftig|Selbstvorwurf|dass|sie|Henris|Geld|benutzte|für|die|Kinder|von|ihrem|Bruder|dass|sie|mit|Addy|darüber|darüber|sprach|Regelmäßig|waren|die|Gespräche|über|die|Automobil|zurückgekommen|jedes|Jahr|Addy|fand|dass|Papa|recht|hatte|dass|es|nicht|war|die|erste|Ausgabe|die|so|belastend|war|aber|all|die|weiteren|Kosten|auch|wurde|die|Automobil|so|perfektioniert|jedes|Jahr|dass|Papa|hätte|er|er|einmal|den|Geschmack|von|ergriffen|jedes|Jahr|sein|'Karre'|von|der|Hand|würde|tun|um|ein|neues|und|moderneres|zu|kaufen Die ‚Heizung' zu kaufen, na ja, das war eine große Ausgabe auf einmal... aber das Teuerste war die Unterhaltung der ‚Heizung', der Chauffeur, die Ausflüge... Er fürchtete, dass, wenn er die ‚Heizung' einmal hätte, es ein sehr teurer Spaß werden würde... Und all die zehn Jahre lang hatte er manchmal an ein Automobil gedacht, aber die ‚Heizung' doch nie gekauft... Dann fühlte Constance so heftige Selbstvorwürfe - dass sie Henris Geld für die Kinder ihres Bruders verwendete - dass sie mit Addy darüber sprach... Regelmäßig waren diese Gespräche über das Automobil jedes Jahr zurückgekommen... Addy fand, dass Papa recht hatte, dass es nicht die erste Ausgabe war, die so belastend war - sondern all die weiteren Kosten: auch wurde das Automobil jedes Jahr so perfektioniert, dass Papa - hätte er einmal den Geschmack daran gefunden, - jedes Jahr seine ‚Heizung' verkaufen würde, um ein neues und moderneres zu kaufen. Neen, het zoû een heel dure geschiedenis zijn... En Van der Welcke had hem nooit kunnen koopen, zijn ‘kachel'... Had er nauwlijks, een enkelen keer, éen gehuurd... Constance voelde er om éen blijvend verwijt... Nu waren zij rijk en toch... wat was hun fortuin met zooveel lasten! Nein|es|würde|eine|sehr|teure|Geschichte|sein|Und|Van|der|Welcke|hatte|ihn|nie|können|kaufen|sein|Ofen|Hatte|er|kaum|einen|einzigen|Mal|einen|gemietet|Constance|fühlte|es|um|einen|bleibenden|Vorwurf|Jetzt|waren|sie|reich|und|trotzdem|was|war|ihr|Vermögen|mit||Lasten |||||||||||||||||||||||||||||||||verwijt||||||||||||| Nein, es würde eine sehr teure Angelegenheit sein... Und Van der Welcke hätte sich seine ‚Heizung' nie leisten können... Hatte kaum einmal, ein einziges Mal, eine gemietet... Constance fühlte sich darüber einen bleibenden Vorwurf... Jetzt waren sie reich und doch... was war ihr Vermögen mit so vielen Lasten! En lasten, die niet eens waren de natuurlijke lasten van eigen kinderen, die groot worden! Und|Lasten|die|nicht|einmal|waren|die|natürlichen|Lasten|von|eigenen|Kindern|die|groß|werden Und Lasten, die nicht einmal die natürlichen Lasten eigener Kinder waren, die groß werden! Lasten van de kinderen van Gerrit... Dan werd zij maar altijd nog zuiniger, droeg haar japonnen af, tot zij glommen, en Addy zei, dat mama op haar ouden dag al haar coquetterie verloor. Lasten|von|die|Kinder|von|Gerrit|Dann|wurde|sie|aber|immer|noch|sparsamer|trug|ihr|Kleider|ab|bis|sie|glänzten|und|Addy|sagte|dass|Mama|an|ihren|alten|Tag|schon|ihre|Eitelkeit|verlor Lasten der Kinder von Gerrit... Dann wurde sie immer noch sparsamer, trug ihre Kleider ab, bis sie glänzten, und Addy sagte, dass Mama in ihrem Alter all ihre Eitelkeit verlor. Hij had zijn moeder altijd gekend als een elegante vrouw, en nu liep zij in blouses, die glommen als spiegels... Hij plaagde haar; hij noemde er eene altijd: de spiegelblouse... Constance lachte vroolijk, zeide, dat zij er niet zooveel meer om gaf... Rijk nu, verteerde zij aan haar toilet de helft van wat zij er, vroeger, aan had verteerd... En Mathilde, die kwam uit misère van petroleumlucht en ranse boter, Mathilde, die luxe om zich heen, ieder oogenblik, had willen hebben, - Mathilde vond haar schoonmama gierig vooral, gierigheid den hoofdtrek van haar karakter... Er|hatte|seine|Mutter|immer|gekannt|als|eine|elegante|Frau|und|jetzt|lief|sie|in|Blusen|die|glänzten|wie|Spiegel|Er|ärgerte|sie|er|nannte|sie|eine|immer|die|Spiegelbluse|Constance|lachte|fröhlich|sagte|dass|sie|sie|nicht|so viel|mehr|um|gab|Reich|jetzt|verbrachte|sie|an|ihr|Toilette|die|Hälfte|von|was|sie|sie|früher|an|hatte|verbraucht|Und|Mathilde|die|kam|aus|Elend|von|Petroleumluft|und|ranziger|Butter|Mathilde|die|Luxus|um|sich|herum|jeden|Augenblick|hatte|wollen|haben|Mathilde|fand|ihre|Schwiegermutter|geizig|vor allem|Geizigkeit|den|Hauptzug|von|ihrem|Charakter Er hatte seine Mutter immer als elegante Frau gekannt, und jetzt trug sie Blusen, die glänzten wie Spiegel... Er neckte sie; er nannte eine immer: die Spiegelbluse... Constance lachte fröhlich, sagte, dass es ihr nicht mehr so viel bedeutete... Reich jetzt, verbrachte sie an ihrem Toilettentisch die Hälfte von dem, was sie früher ausgegeben hatte... Und Mathilde, die aus der Misere von Petroleumgeruch und ranziger Butter kam, Mathilde, die Luxus um sich herum, jeden Moment, haben wollte, - Mathilde fand ihre Schwiegermutter vor allem geizig, Geiz war der Hauptzug ihres Charakters...

SENT_CWT:AFkKFwvL=21.58 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=13.95 de:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=209 err=0.00%) translation(all=167 err=0.00%) cwt(all=3211 err=17.84%)