ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 (3)

Αλλά δε θα 'χει πάει και πολύ μακριά, σίγουρα στην αυλή θα είναι, γιατί έχει αφήσει την πόρτα του ορθάνοιχτη! ".

Όρμησε μ' ένα πήδημα προς τον μπαλντά (γιατί μπαλντάς ήτανε) και τον τράβηξε κάτω απ' τον πάγκο, όπου βρισκότανε, ανάμεσα από δυο κούτσουρα. Αμέσως, πριν ακόμα βγεί από κει μέσα, τον πέρασε στη θηλειά του παλτού του, έχωσε τα δυο του χέρια στις τσέπες και βγήκε έξω: Κανένας δεν τον είχε ιδεί!

"'Όταν λείπει το μυαλό, το αντικαθιστά ο διάβολος", σκέφτηκε μ' ένα παράξενο χαμόγελο. "'When the mind is missing, the devil replaces it,'" he thought with a strange smile. Πήρε πολύ κουράγιο απ' αυτή τη σύμπτωση. Προχώρησε στο δρόμο αργά-αργά και με ύφος αδιάφορο, χωρίς να βιάζεται καθόλου, για να μη δώσει υπόνοιες. Δεν κοίταζε τους διαβάτες, προσπαθούσε μάλιστα να μη σηκώνει τα μάτια του σε άνθρωπο για να περάσει, όσο γινότανε, πιο απαρατήρητος. He didn't look at the passers-by, he even tried not to raise his eyes at a person in order to go as unnoticed as possible.

Εκείνη τη στιγμή ξαναθυμήθηκε το καπέλο του: "θεέ μου! Και να σκέφτεται κανείς ότι προχτές είχα λεφτά και δεν πήγα να τ' αντικαταστήσω μ' ένα κασκέτο!". And to think that yesterday I had money and I didn't go to replace it with a cap!". Μια βλαστήμια βγήκε απ' τα τρίσβαθα της ψυχής του.

Ρίχνοντας μια ματιά σ' ένα ρολόι του τοίχου, που βρισκότανε στο βάθος ενός μαγαζιού, είδε πως η ώρα ήτανε εφτά και δέκα. Έπρεπε να βιαστεί, αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να κάνει και κύκλο: Ήτανε καλύτερα να μπεί απ' την άλλη μεριά, από την πίσω πόρτα.

Προηγουμένως, όταν τύχαινε να τα φέρει στο μυαλό του όλα αυτά, έλεγε πως θα ήτανε πολύ τρομαγμένος. Αλλά τώρα, σχεδόν δεν ήτανε τρομαγμένος, καθόλου μάλιστα. Τη στιγμή αυτή απασχολούσαν το μυαλό του κάτι παράξενες σκέψεις, όχι όμως για πολύ. Καθώς περνούσε από το πάρκο Γιουσούπωφ, τον απασχόλησε ζωηρότατα η σκέψη ότι έπρεπε να φτιαχτούν γιγαντιαία σιντριβάνια σ' όλες τις πλατείες, για να δροσίζεται θαυμάσια η ατμόσφαιρα. Σιγά-σιγά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν διευρύνουν τον καλοκαιρινό κήπο ως το Πεδίο του Άρεως και τον ενώσουν με τον κήπο των ανακτόρων του Μιχαήλ, θα 'τανε ένας ανακαινισμός για την Πετρούπολη ευχάριστος και χρήσιμος. Gradually, he came to the conclusion that if they expanded the summer garden to Pedio tou Areos and united it with the garden of Michael's palace, it would be a pleasant and useful renovation for St. Petersburg. Ύστερα τον απασχόλησε το πρόβλημα, γιατί οι άνθρωποι στις μεγάλες πόλεις επιζητούν, λιγότερο από ανάγκη και πιο πολύ γιατί τους αρέσει, να μένουνε σε γειτονιές όπου δεν υπάρχουν ούτε κήποι, ούτε σιντριβάνια, παρά μόνο λάσπη, βρώμα και ακαθαρσία, θυμήθηκε τότε το πέρασμα του από τη σαναγορά κι αμέσως το μυαλό του ξαναγύρισε στην τωρινή κατάσταση:

"Τί βλακεία!" "What nonsense!" είπε μέσα του. "Όχι, καλύτερα να μη σκέφτομαι καθόλου! ".

"Σίγουρα, έτσι κι εκείνοι που τους πάνε για εκτέλεση, γαντζώνονται νοερά από το κάθε τι που συναντούν στο δρόμο τους". "Certainly, so also those who take them for execution, are mentally hooked by everything they meet on their way." Η σκέψη αυτή πέρασε σαν αστραπή απ' το μυαλό του, αλλά την έσβησε γρήγορα-γρήγορα μόνος του. Να όμως που πλησίασε στο μεταξύ, να το σπίτι, να η αυλόπορτα. Κάπου σήμανε ένα ρολόι. Somewhere a clock ticked. "Τί; Εφτάμισυ κιόλας; Δεν είναι δυνατόν! Σίγουρα θα πηγαίνει μπροστά! ".

Η τύχη τον βοήθησε τη στιγμή που θα περνούσε το κατώφλι. Κάτι περισσότερο μάλιστα. Ένα τεράστιο κάρο, φορτωμένο με σανό, λες και ήτανε βαλτό, έμπαινε κείνη τη στιγμή στην αυλόπορτα, ακριβώς μπροστά του, και τον έκρυβε ολόκληρο.

Έτσι, μόλις μπήκε μέσα το κάρο, βρήκε τον καιρό να τρυπώσει στην αυλή και να γλιστρήσει δεξιά. Εκεί, άκουσε από την άλλη μεριά του κάρου φωνές και φασαρία, αλλά κανένας δεν τον είχε ιδεί, κανέναν δε συνάντησε.

Εκείνη την ώρα πολλά παράθυρα, που έβλεπαν κατά την απέραντη και τετράγωνη αυλή, ήτανε ανοιχτά. Ο Ρασκόλνικωφ όμως δε σήκωσε καθόλου το κεφάλι του, δεν είχε τη δύναμη να κάνει τέτοιο πράγμα. Η σκάλα, που ανέβαινε στης γριάς, ήτανε πολύ κοντά στην πόρτα, δεξιά. Βρισκότανε κιόλας πάνω στη σκάλα.. Άρχισε να σκαρφαλώνει τα σκαλιά, κρατώντας την αναπνοή του και σφίγγοντας με το ένα του χέρι την καρδιά του, που χτυπούσε δυνατά, ενώ ταυτόχρονα πασπάτευε τον μπαλντά και τον ανασήκωνε για μια φορά ακόμα!

Ανέβαινε σιγά-σιγά, με προφυλάξεις κι αφουγκραζότανε κάθε στιγμή. Η σκάλα όμως ήτανε έρημη αυτή την ώρα. Όλες οι πόρτες κλειστές, δε σύνασσε κανέναν.

Μόνο στο δεύτερο πάτωμα, που ήτανε ακατοίκητο, υπήρχαν ^άτι μπογιατζήδες και δούλευαν, αλλά δεν γύρισαν να τον κοιτάξουν. Only on the second floor, which was uninhabited, there were painters working, but they did not turn to look at him.

Σταμάτησε μια στιγμή, σκέφτηκε, κι εξακολούθησε ν' ανεβαίνει. "Βέβαια καλύτερα θα 'τανε να μην υπήρχανε κι αυτοί εδώ... αλλά, από πάνω τους, είναι δυο πατώματα ακόμα...".

Να όμως και το τέταρτο πάτωμα, να η πόρτα, να η αντικρινή κατοικία. Είναι κι αυτή άδεια. Στο τρίτο πάτωμα, το διαμέρισμα που βρίσκεται ακριβώς κάτω απ' της γριάς, είναι κι αυτό ακατοίκητο, κατά πάσαν πιθανότητα:

Το επισκεπτήριο, που ήτανε καρφωμένο στην πόρτα, το 'χαν πάρει, θα πρέπει λοιπόν να μετακόμισαν οι νοικάρηδες. The visiting card, which was nailed to the door, was taken, so the housekeepers must have moved.

Πνιγότανε... Σε μια στιγμή, πέρασε απ' το μυαλό του η σκέψη: "Δε θα 'τανε καλύτερα να φύγω;". Αλλά, χωρίς ν' απαντήσει καθόλου σ' αυτή την ερώτηση, έστησε τ' αυτί του για ν' ακούσει τίποτα απ' το διαμέρισμα της γριάς. Σιγή θανάτου βασίλευε κει μέσα. Deathly silence reigned in here. Έστησε τ' αυτί του ακόμα μια φορά κατά τη σκάλα κι αφουγκράστηκε πολλή ώρα προσεχτικά... Ύστερα έριξε μια τελευταία ματιά τριγύρω του, ανασήκωσε πάλι το χερούλι του μπαλντά κι ετοιμάστηκε. "Μήπως είμαι πάρα πολύ... χλωμός;", σκέφτηκε με μεγάλη ταραχή. "Είναι πολύ καχύποπτη... Δε θα 'τανε καλύτερα να περιμένω ώσπου να ηρεμήσει η καρδιά μου;".

Αλλά η καρδιά του, δεν έλεγε να ηρεμήσει. Αντίθετα, λες και το 'κάνε επίτηδες, χτυπούσε όλο και δυνατότερα... Ο Ρασκόλνικωφ, δεν άντεξε πια. On the contrary, as if he did it on purpose, he hit harder and harder... Raskolnikov couldn't take it anymore. Άπλωσε το χέρι του αργά-αργά κατά το κορδόνι του κουδουνιού και το τράβηξε. Ύστερα από μισό λεπτό το ξανατράβηξε ακόμα δυνατότερα.

Καμμιά απάντηση! Η γριά βρισκότανε μέσα σίγουρα, αλλά επειδή αυτή τη στιγμή ήτανε ολομόναχη, θα φερνότανε με μεγαλύτερη ακόμα δυσπιστία. Ήξερε λίγο τις συνήθειες της Αλιόνας Ιβάνοβνα και ξανακόλλησε τ' αυτί του στην πόρτα. Είχανε τάχα τόσο πολύ ακονισθεί οι αισθήσεις του, πράγμα δύσκολο να το δεχθεί κανείς, ή στα αλήθεια ακούστηκε αυτός ο τόσο ανεπαίσθητος θόρυβος;

Όπως κι αν είναι, πήρε τ' αυτί του το ανάλαφρο σούρσιμο ενός χεριού που σερνόταν προσεχτικά στο συρτή, καθώς και το θρόισμα φουστανιού πάνω στην πόρτα. Be that as it may, he caught his ear for the light shuffling of a hand carefully creeping along the carriage, as well as the rustling of a dress against the door. Κάποιος στεκότανε πίσω απ' την πόρτα, κι αφουγκραζότανε κι αυτός, με τ' αυτί κολλημένο στην πόρτα, καθώς φαίνεται.

Ο Ρασκόλνικωφ κουνήθηκε και μουρμούρισε κάτι δυνατά, επίτηδες, για να μη δώσει την εντύπωση πως κρυβότανε. Raskolnikov moved and muttered something loudly, on purpose, so as not to give the impression that he was hiding. Ύστερα, χτύπησε το κουδούνι για τρίτη φορά, αλλά μαλακά τώρα, χωρίς την παραμικρή νευρικότητα.

Αργότερα, θα τη θυμότανε τούτη τη στιγμή με απόλυτη ακρίβεια, τόσο πολύ βαθιά χαράχτηκε στη μνήμη του. Later, he would remember this moment with absolute precision, so deeply was it etched in his memory. Δε μπορούσε να καταλάβει πώς έγινε και κινήθηκε με τόση πονηριά τη στιγμή που το μυαλό του σταματούσε μερικές στιγμές και το κορμί του δεν το ένιωθε καθόλου... Μετά από λίγο, άκουσε που τραβούσαν από μέσα το συρτή.