TEDxAcademy - Helena Chari - Sorry, we are Open!
Μετάφραση: TED Translators admin Επιμέλεια: Chryssa Takahashi
Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι εδώ
και ευχαριστώ τους διοργανωτές του TEDxAcademy για τη θαυμάσια εκδήλωση και για την πρόσκληση από μέρους τους για να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, το οποίο προφανώς θα κάνω στα Αγγλικά.
Δεν επιθυμώ να σας υποβάλλω στα Ελληνικά μου και πιστέψτε με, ούτε εσείς θα το επιθυμούσατε. Για τι πράγμα θα σας μιλήσω;
Θα σας μιλήσω για την Ελλάδα, την ψηφιοποίηση και την μετεξέλιξη. Εργάζομαι στην έρευνα αγοράς, συνεπώς, θα σας παρουσιάσω στοιχεία. Θα σας δείξω στοιχεία έρευνας αγοράς τα οποία διαθέτουμε
και μία από τις πηγές που θα χρησιμοποιήσω είναι η έρευνά μας περί ψηφιακής ζωής
την οποία διεξαγάγαμε σε περισσότερες από 40 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας,
έτσι, μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις.
Ένας από τους λόγους, αν όχι ο κύριος λόγος, που θα σας παρουσιάσω τα στοιχεία για το διαδίκτυο στην Ελλάδα
είναι γιατί θέλω να ξεπεράσουμε τη συζήτηση
ότι η Ελλάδα είναι ψηφιακά απούσα.
Καθώς, θα ήταν σαν να αμφισβητούμε
το αν η δύναμη της βαρύτητας εξασκείται πάνω μας ή όχι.
Η βαρύτητα εξασκείται πάνω μας και ψηφιακά «Είμαστε παρόντες». Δυστυχώς, ο επιχειρηματικός κόσμος
καθυστέρησε σημαντικά να επωφεληθεί της συγκεκριμένης ευκαιρίας, αλλά αυτό αποτελεί διαφορετική παρουσίαση
και δεν πρόκειται να εστιάσω στο συγκεκριμένο ζήτημα σήμερα. Πρόκειται να εξετάσουμε πώς δραστηριοποιούμαστε στον ψηφιακό χώρο
αλλά νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να καταλάβουμε γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε στο διαδίκτυο,
καθώς αυτό θα ρίξει άπλετο φως
στην ευκαιρία που μας παρέχεται να αλλάξουμε. Αρχικά, θα αναφερθούμε στο ζήτημα της εμπιστοσύνης. Διαθέτουμε στοιχεία έρευνας σχετικά με την εμπιστοσύνη και θεωρώ ότι αποτελεί ένα σημαντικό σημείο έναρξης
τη στιγμή που διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός αυτής της χώρας. Ποιους θεσμούς τείνουμε να εμπιστευόμαστε και ποιους όχι; Ζητήσαμε από ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ηλικίας 15 ετών και άνω, σε εθνικό επίπεδο
να μας απαντήσει για καθέναν από τους εν λόγω 19 θεσμούς
κατά πόσο τείνει να τον εμπιστεύεται ή όχι. Οι θεσμοί είναι σε φθίνουσα σειρά.
Οι αριθμοί σε παρένθεση, τα ποσοστά,
αφορούν την απάντηση «τείνω να εμπιστεύομαι» Υπάρχουν πολλά να δούμε εδώ.
Θα μπορούσαμε να συζητούμε επί πολλές ώρες
αλλά θα εστιάσω μονάχα σε ότι είναι σχετικό με τη σημερινή μου ομιλία.
Καταρχήν,
υπάρχει μόνο ένας φορέας που οι περισσότεροι τείνουν να εμπιστεύονται.
Μόνο ένας! Αυτό καταδεικνύει
ότι σε αυτή τη χώρα υποφέρουμε από έλλειψη εμπιστοσύνης. και αν έχετε την άποψη ότι η εμπιστοσύνη μειώνεται, δεν κάνετε λάθος, όντως μειώνεται.
Κατά το περασμένο έτος παρατηρήθηκε για όλους αυτούς τους φορείς στην Ελλάδα, πτώση της εμπιστοσύνης,
με την εξαίρεση του ραδιοφώνου που παρέμεινε σταθερό, και του διαδικτύου και του Ο.Η.Ε. που σημείωσαν άνοδο,
αλλά είναι σημαντικό ότι το Διαδίκτυο ανέβηκε περισσότερο,
στον δείκτη εμπιστοσύνης, από 35% πέρυσι σε 41%.
Βέβαια, για να είμαι δίκαιη προς το Διαδίκτυο, το οποίο και λατρεύω, στην εν λόγω έρευνα υπάρχουν συμμετέχοντες πολύ πάνω από 55 ετών, οι οποίοι και αντιπροσωπεύουν το 30% του ελληνικού πληθυσμού. Όχι μόνο δεν χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο αλλά ίσως δεν γνωρίζουν καν τι είναι.
Συνεπώς, για να κατανοήσουμε πλήρως
αυτοί που γνωρίζουν το τι είναι και το χρησιμοποιούν, το πόσο εμπιστεύονται το διαδίκτυο
είχαμε εντυπωσιακά νέα:
Ο στρατός έχασε την πρωτοκαθεδρία του
ως ο πιο έμπιστος θεσμός ανάμεσα στους κύριους χρήστες του διαδικτύου, που είναι 15-44 ετών, που θα σας δείξω αμέσως
ότι όντως είναι έτσι, πιστέψτε με.
Παρατηρήσαμε ότι τα άτομα 15-44 ετών
δείχνουν να εμπιστεύονται περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο το Διαδίκτυο.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Πάμε στο τι κάνουμε στο Διαδίκτυο, πώς «ζούμε» όσο είμαστε συνδεδεμένοι; Αρχικά, η διείσδυση και η χρήση του Διαδικτύου στην Ελλάδα βρίσκεται στο 55%, το ποσοστό αφορά αντιπροσωπευτικό εθνικό δείγμα για τις ηλικίες 15 και άνω,
δηλαδή συμπεριλαμβάνει και την ύπαιθρο.
Στην Ελλάδα έχουμε αυτό στις άλλες χώρες είναι γνωστό ως ψηφιακό χάσμα.
Έχουμε ιδιαίτερα αυξημένη διείσδυση στις ηλικίες 15-24 ετών, όπως σας είπα. Μειώνεται στα 45-54 και εξαφανίζεται τελείως από τον χάρτη για τους 55 και άνω. Μπορείτε να τους δείτε στο κάτω μέρος της διαφάνειας με ποσοστό 11%. Κατά βάση, αυτό που αναμένουμε στην Ελλάδα
είναι η παρούσα γενιά να προωθήσει τη διείσδυση του Διαδικτύου
στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Αν παρατηρήσουμε τον πληθυσμό των χρηστών Διαδικτύου, ένα νεανικό, δυναμικό και ενεργό κομμάτι της κοινωνίας μας βρίσκεται στο Διαδίκτυο
και αντιστοιχεί στους 8 από τους 10 χρήστες. Πόσο χρόνο δαπανούμε στο διαδίκτυο;
Λοιπόν, στην Ελλάδα, δαπανούμε 20 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή μια ώρα πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Από τη στιγμή που γινόμαστε χρήστες του διαδικτύου,
συνδεόμαστε μία φορά την εβδομάδα, πέντε μέρες την εβδομάδα και οι έξι από τους δέκα συνδέονται τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.
Το γεγονός αυτό συνάδει απόλυτα με τους παγκόσμιους μέσους όρους.
Στην Ελλάδα προκαλεί ενδιαφέρον ότι το ψηφιακό μέσο, από τη στιγμή που υιοθετείται μετατρέπεται σε κύριο μέσο ενημέρωσης.
Έτσι, έξι από τους δέκα συνδέονται τουλάχιστον μία φορά την ημέρα,
τέσσερις στους δέκα παρακολουθούν ραδιόφωνο ή/και τηλεόραση. Οι αριθμοί αυτοί μειώνονται σημαντικά για τις εφημερίδες και τα περιοδικά.
Στην καθημερινή μας δραστηριότητα, τα πάντα γίνονται υπό το φως του ήλιου. Στο κάτω μέρος του πλαισίου θα δείτε τους παγκόσμιους μέσους όρους.
Όπως θα δείτε, σε όλες αυτές τις διαφορετικές δραστηριότητες, με εξαίρεση την αγορά προϊόντων και τη διεκπεραίωση συναλλαγών,
που είναι η ηλεκτρονική τραπεζική και η πληρωμή λογαριασμών μέσω διαδικτύου, είμαστε σημαντικά πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εδώ,
6 στους 10 από εμάς δραστηριοποιούμαστε επί καθημερινής βάσης
και σε αυτά αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο μας. Ξοδεύουμε πάνω από επτά ώρες την εβδομάδα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Είμαστε ικανοποιητικά δικτυωμένοι στα κοινωνικά μέσα.
Έχουμε 198 επαφές κατά μέσο όρο, πάνω από 65% του παγκόσμιου μέσου όρου και στις ηλικίες έως 20 ο αριθμός επαφών εκτοξεύεται στις 440. Δεν είμαστε απλώς δικτυωμένοι αλλά και μια παρέα πολυλογάδων,
με το 44% να εκφράζει θετική ή αρνητική άποψη σχετικά με μάρκες,
το 32% στην παρένθεση είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος. Το 40% από εμάς αναζητεί ενεργά να βρει ότι λέγεται αναφορικά με μάρκες, σε αντιδιαστολή με τον παγκόσμιο μέσο όρο του 36%. Τι συμπεραίνουμε, λοιπόν, από όλα αυτά;
Αυτό που γίνεται στο Διαδίκτυο
στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες,
με απλά λόγια, μας εξαναγκάζει να δώσουμε προσοχή σε όσα η επιστημονική μελέτη
της ανθρώπινης συμπεριφοράς μας λέει εδώ και χρόνια αλλά επιλέγαμε να αγνοούμε.
Σε αντίθεση με την αντίληψη του 20ού αιώνα, η οποία είναι εσφαλμένη αφού ο 20ος αιώνας έληξε πριν από 11 χρόνια,
ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, κάτι που δείχνουμε στο Διαδίκτυο.
Το Διαδίκτυο αποτελεί απόδειξη αυτού.
Αυτή είναι η φύση μας, είμαστε προγραμματισμένοι να ανήκουμε, επιθυμούμε την ενσωμάτωση και ευδοκιμούμε σε πολύπλοκα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό σημαίνει στην ουσία δυο πράγματα:
αρχικά ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν το μέλλον του μάρκετινγκ
και είναι πλέον αργά για να αποφασίσει κανείς αν η επιχείρηση του θα έχει κοινωνική παρουσία στο Διαδίκτυο,
όπου υπάρχουν άνθρωπο, γίνονται συζητήσεις,
είτε λαμβάνει κανείς μέρος σ' αυτές είτε όχι. Μένει μόνο να αποφασίσετε
αν θα έχετε κάποια στρατηγική για τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης
και ποια θα είναι αυτή η στρατηγική.
Αυτό προϋποθέτει ένα νέο μοντέλο σκέψης
καθώς απαιτεί ανατροπές.
Πρόκειται για διαδικασία μεταμόρφωσης.
Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι βαθύτερα μετεξελικτικό που μπορούμε να μάθουμε από το Διαδίκτυο και τι κάνουμε εκεί που είναι το δεύτερο δίδαγμα για μας.
Οι συζητήσεις αποτελούν τη βάση της συνεργασίας. Αυτό που παρατηρείται στο διαδίκτυο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο,
είναι η εθελοντική δημιουργία φυσικών ιεραρχιών. Μαζί επιλύουμε προβλήματα, βοηθούμε ο ένας τον άλλον και χτίζουμε πάνω στη συνεισφορά των άλλων
όπως και άλλοι στη δική μας.
Ουσιαστικά είμαστε ανοιχτοί.
Προβαίνουμε σε ανιδιοτελείς ενέργειες, όχι ιδιοτελείς αλλά ανιδιοτελείς,
και μάλιστα αυτοβούλως.
Όμως, στις δυτικές κοινωνίες,
η αντίληψη του 20ού αιώνα, της οποίας τις συνέπειες έχουμε υποστεί, αξιώνει ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά,
σύμφωνα με την οποία χτίσαμε τα τα πολιτικά μας συστήματα.
οικονομικά, νομικά, εκπαιδευτικά συστήματα, όλα δηλαδή τα συστήματα μέσα στα οποία ζούμε, εργαζόμαστε, μαθαίνουμε,
θεωρητικά είμαστε ευτυχείς και προκόβουμε, στηρίζονται στην υπόθεση, ότι οι άνθρωποι είναι ιδιοτελή όντα που θέλουν επιβράβευση ή τιμωρία
και απαιτούν ιεραρχικό έλεγχο.
Η αντίληψη αυτή είναι απολύτως λανθασμένη,
και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είμαστε ιδιοτελείς, φυσικά και είμαστε. Όμως, για τα κίνητρα των ανθρώπινων πράξεων η ιστορία δεν σταματά εδώ. Αν θέλουμε να έχουμε τη σωστή ιστορία για την ανθρώπινη συμπεριφορά,
αν πρόκειται να σχεδιάσουμε συστήματα που αναπτύσσουν και ενισχύουν
τη συνεργασία στο μέτρο του δυνατού
και αποδεσμεύουν το ανθρώπινο δυναμικό και δεν το καταπιέζουν.
Στην Ελλάδα που όλα καταρρέουν και υπάρχει ανάγκη δημιουργίας νέων συστημάτων,
παρουσιάζεται η λαμπρή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε αυτά τα συστήματα, όχι διορθώνοντας τα σφάλματα του προηγούμενου συστήματος αλλά με την ανάπτυξη μιας νέας εκδοχής που θα έχει τον άνθρωπο και τη σημασία της έννοιας του ανθρώπου στο επίκεντρό της. Κατ' ουσίαν, πρέπει να ακούσουμε με ευρύτητα πνεύματος όσα προσπαθούν να μας πουν οι επιστήμες και το διαδίκτυο για την ανθρώπινη ύπαρξη. Το προσωπικό συμφέρον και η συνεργασία μπορούν να συνυπάρξουν,
το ίδιο ισχύει για το κέρδος και τη συνεργασία.
Ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας
καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη μας.
Αυτή είναι η μία και μοναδική μας ευκαιρία.
Ως κολλημένη με το Twitter, θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτό το tweet, που συνοψίζει όμορφα όσα προσπαθώ να πω:
«Στο κλειστό και περιορισμένο μας παρελθόν, λέω: συγγνώμη, ανοίξαμε». Σας ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)