×

LingQをより快適にするためCookieを使用しています。サイトの訪問により同意したと見なされます クッキーポリシー.


image

TedX, Transforming obstacles to chances | Maria Ioannidou | TEDxAthens

Transforming obstacles to chances | Maria Ioannidou | TEDxAthens

Μετάφραση: Maria Pericleous Επιμέλεια: Chryssa Takahashi

Όπως όλοι σας έχετε καταλάβει,

είμαι εξέχουσα προσωπικότητα,

γι' αυτό δεν πάω πουθενά αν δεν έχει στηθεί πρώτα ο θρόνος μου και αν δεν πάρω μαζί μου τα σκήπτρα μου.

Θα αναρωτιέστε βέβαια τώρα

τι με κάνει εμένα εξέχουσα προσωπικότητα;

Και θα σας απαντήσω

ότι είμαι ο άνθρωπος

που αποδεικνύει ζωντανά

γιατί όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους

είναι απλώς ηλίθιο να μιλάς με πιθανότητες. Με βάση τη λογική των πιθανοτήτων και των γιατρών, η μητέρα μου δεν είχε καμία πιθανότητα να κάνει παιδί. Αλλά να που εγώ υπάρχω.

Γιατί η ζωή, όταν της ανοίξεις την αγκαλιά σου όπως έρχεται συνηθίζει να σου κάνει δωράκια.

Ποτέ δεν συνηθίζει να σου κάνει τα δωράκια που έχεις φανταστεί. Έτσι έδωσε στην μαμά μου ένα παιδί,

αλλά όχι το παιδί που φανταζόταν,

όπως κάνει με όλες τις μαμάδες.

Εκείνη φανταζόταν ένα συνηθισμένο παιδί,

και εγώ δεν ήμουνα καθόλου συνηθισμένο.

Είχα έναν εντελώς δικό μου τρόπο να κινούμαι,

που δεν τον είχε κανείς άλλος στο περιβάλλον μου.

Αυτόν τον τρόπο, οι γιατροί τον ονόμαζαν «εγκεφαλική παράλυση». Εγώ πάλι τον έλεγα «η δική μου μοναδικότητα». Αυτός με έσπρωξε να κάνω και ένα ordinary πράγμα ως παιδί, που ξέχασα να το πω στον Δημήτρη.

Έφτιαξα στη μάνα μου πίνακα ζωγραφικής

στο πάτωμα της κουζίνας

με μακαρόνια κολλημένα με μέλι.

(Γέλια)

Γιατί εγώ

την περισσότερη ζωή μου εκείνα τα χρόνια

την περνούσα στο πάτωμα.

Στο πάτωμα έπαιζα,

στο πάτωμα όπως σας είπα ζωγράφιζα, πότε με μπογιές και πότε με μακαρόνια,

στο πάτωμα έμαθα τις πρώτες μου λέξεις,

στο πάτωμα έμαθα και να χορεύω.

Αρχικά από την τρέλα μιας γυναίκας

που ήρθε σε ένα κέντρο αποκατάστασης σπαστικών παιδιών να μας δείξει πώς είναι να χορεύεις.

Όλοι τη λέγανε τρελή,

κι εγώ μέσα από εκείνην

έμαθα ότι ο κόσμος αλλάζει από αυτούς που συνηθίζει να αποκαλεί τρελούς.

Χωρίς καμιά δυσκολία, με έπεισε ότι μπορούσα να χορέψω, κι εγώ με την σειρά μου έπεισα και τις φίλες μου, που κινούνταν με τον συνηθισμένο τρόπο.

Παιδιά που δεν είχανε διαγνωστεί

ως ελλειμματικά όπως εγώ,

παιδιά που ο κόσμος τα ονόμαζε φυσιολογικά, θελήσανε να χορεύουνε μαζί μου.

Μου δανείσανε τις πουέντ τους και τα κορμάκια του μπαλέτου

και κάναμε μαζί μαθήματα.

Έτσι έμαθα ότι ό,τι αγαπάς πολύ και θέλεις πολύ να το κάνεις, θα τα καταφέρεις να το κάνεις,

αρκεί να βρεις τον δικό σου τρόπο,

που μπορεί να μην είναι ο τρόπος των πολλών, αλλά μπορεί να είναι πιο απολαυστικός.

Πέρασα το νηπιαγωγείο και ήρθε η ώρα να μπω στο δημοτικό,

και εκεί οι άνθρωποι

δεν ξέρανε πώς να αντιμετωπίσουν μια μαθήτρια που κινείται διαφορετικά, οπότε η πρώτη απάντηση ήτανε καλύτερα μακρυά από μας,

καλύτερα όχι εδώ.

Γιατί είναι η συνηθισμένη μας αντίδραση

σε ό,τι έχουμε κατηγοριοποιήσει ως διαφορετικό από μας,

να προσπαθούμε να κρατήσουμε απόσταση,

και αυτό είναι φυσιολογικό

και να φοβόμαστε, και να απομακρυνόμαστε,

και να νοιώθουμε αμήχανα.

Είναι προστατευτικό.

Γιατί αν αυτό που φοβόμαστε δεν είναι ένας άλλος άνθρωπος

αλλά είναι ένα παράξενο ζώο,

που δεν ξέρουμε αν μπορεί να μας δηλητηριάσει ή όχι,

σώζει ζωές το να κρατήσουμε απόσταση.

Στη δικιά μου περίπτωση βέβαια, δεν ήτανε και τόσο προστατευτικό,

γι' αυτό οι γονείς μου ευτυχώς επέμειναν,

και πέρασα εξετάσεις, ναι ναι, πέρασα άτυπες εξετάσεις

για να γίνω δεκτή στο λεγόμενο «τυπικό δημοτικό σχολείο». Πολύ σύντομα απέδειξα ότι μπαίνω εκεί με αξιώσεις, να είμαι από τους πρώτους,

αν όχι η πρώτη μαθήτρια της τάξης μου.

Στα ακαδημαϊκά ήταν όλα ιδιαζόντως εύκολα για μένα.

Όταν όμως ο λόγος γινότανε για την κοινωνική ζωή της τάξης,

εκεί τα πράγματα ήτανε πιο προκλητικά, πιο challenging. Έτσι κάπως έρχεται μια εκδρομή στην 3η γυμνασίου που εγώ έχω ζαλίσει τη φιλόλογό μου

για το σε ποιους αρχαιολογικούς χώρους θα ξεναγηθούμε,

και τι είναι να μάθουμε εκεί που πηγαίνουμε, και εκείνη μου λέει,

«Σε παρακαλώ, αν κάτσω να στα πω αυτά όλοι οι υπόλοιποι θα διαλύσουνε την τάξη.

Αν θέλεις έλα να με βρεις κάποια στιγμή σε ένα διάλειμμα». Τελικά μαθαίνω ότι το μόνο μέρος που έχουμε ξενάγηση

θα είναι ο Μυστράς.

Αρχίζω εγώ λοιπόν να ονειρεύομαι

πόσα ωραία πράγματα θα μάθω εκεί στον Μυστρά, και όταν φτάνει το πούλμαν στον Μυστρά μου λένε, «Εσύ δεν μπορείς να κατέβεις,

δεν θα πας, γιατί δεν γίνεται».

Λέω «Όχι, αποκλείεται, γίνεται, θα το κάνω».

«Καλά» λέει, «Άντε, να την πάμε μέχρι το πλάτωμα να τα δει εκεί από πάνω

και θα γυρίσουμε να τη μαζέψουμε».

Πάω στο πλάτωμα, μου λένε «Είσαι καλά;»

Λέω «Εννοείται!»

«Συνεχίζουμε δηλαδή;»

Λέω «Ναι, φυσικά!»

Και τελικά

έφτασα να κατέβω όλο τον Μυστρά με τα πόδια, και να έχω ολόκληρη την 3η γυμνασίου

να φωνάζει ρυθμικά το όνομά μου

και να με χειροκροτεί φτάνοντας στο λεωφορείο. Ήτανε μια από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου

που δεν θα την είχα ζήσει ποτέ αν ο κόσμος με θεωρούσε «φυσιολογική».

Επίσης ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μου συμβαίνουν και ίσως να μη μου είχε συμβεί ποτέ, αν ο κόσμος με θεωρούσε φυσιολογική,

είναι ότι από πολύ μικρή

κατάφερα να γράφω παραμύθια.

Η αρχή γι' αυτό έγινε ένα καλοκαίρι

στο μπαλκόνι του εξοχικού μου στο Ναύπλιο,

που ακούω ένα παγόνι να κρώζει με τη χαρακτηριστική του φωνή, και επειδή ως παιδί είχα ανακαλύψει

ότι είναι πολύ σημαντικό να ρωτάς για ό,τι δεν ξέρεις, ρωτάω τη γιαγιά μου,

«Δεν μου λες, γιατί κάνουν έτσι αυτά τα πουλιά;» Και μου απαντάει με ένα θρύλο της πόλης του Ναυπλίου, ότι, «Ξέρεις, βλέπουνε τα πόδια τους

και τους φαίνονται πολύ άσχημα και κλαίνε,

αλλά δεν μπορούν να δουν την ουρά τους».

Κι εκεί σκέφτομαι «Αχ ναι,

κάποιος πρέπει να δει την ουρά του,

κάποιος πρέπει να του πει πόσο όμορφη είναι». Και έχοντας συνηθίσει να κάνω πράγματα όχι συνηθισμένα,

αποφασίζω, ως εγγονή, να πω ένα παραμύθι στη γιαγιά μου. Και της λέω μια ιστορία για ένα παγόνι που βρέθηκε σε ένα δάσος που δεν ήξερε, και εκεί ετοιμαζόταν μια μεγάλη γιορτή.

Ήθελε σε αυτή τη γιορτή να βρει τον ρόλο του αλλά δεν μπορούσε,

γιατί όλοι θεωρούσαν πως δεν είναι ικανό για τίποτα. Μέχρι που οι πεταλούδες είδαν πόσο ωραία ήταν η ουρά του και θέλαν πάρα πολύ να χορέψουν μαζί του.

Εκείνος έγινε ο πρώτος χορευτής της σκηνής, που τον χειροκρότησε και τον αγάπησε όλο το δάσος και δεν θέλανε να τον αφήσουν να φύγει μακρυά τους. Έτσι βρήκε στέγη, και για εκείνον και για την οικογένειά του και για όλα τα παγόνια του κόσμου.

Αυτό που έκανε το παγόνι ήθελα να κάνω κι εγώ στη ζωή μου. Να βρω τον δικό μου χώρο στη μεγάλη γιορτή.

Έτσι αποφάσισα ότι θα αξιοποιήσω

όλες τις διεξόδους που μου δινόντουσαν

και η πιο σημαντική από αυτές ήταν η ακαδημαϊκή.

Ήθελα από μικρή να σπουδάσω, και να σπουδάσω τι;

Να σπουδάσω ψυχολογία.

Για να βοηθήσω ακριβώς τους ανθρώπους

να δούνε την ομορφιά του εαυτού τους

που δεν έχουν ακόμα δει: την ουρά τους.

Έφτασα λοιπόν κάποτε στην ώρα που έπρεπε να μπω στο πανεπιστήμιο και μου ανακοινώθηκε ότι, επειδή κάποιοι θέλουν να με διευκολύνουν,

έχουν αποφασίσει και έχουν νομοθετήσει ότι μπορώ να μπω στο πανεπιστήμιο

χωρίς να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις.

Εγώ όμως δεν μπορούσα να καταλάβω

γιατί το γεγονός ότι τα πόδια μου δεν περπατάνε γρήγορα

σχετίζεται με το αν είμαι ικανή να περάσω τη διαδικασία των πανελληνίων, να εισαχθώ και να τελειώσω μια σχολή,

και είπα «Όχι, θα δώσω κανονικά εξετάσεις,

με την τυπική διαδικασία».

Έδωσα και πέρασα ως πρώτη εισαχθείσα με την καλύτερη βαθμολογία

στο τμήμα του Παντείου πανεπιστημίου από όπου και αποφοίτησα πάλι ως πρώτη.

(Χειροκρότημα)

Μετά πήγα να σπουδάσω ψυχολογία υγείας

στο Σάρεϊ της Αγγλίας,

κουβαλώντας δύο ψευδαισθήσεις,

η μία ήτανε πως τάχα μου η ειδικότης μου θα ήταν να βοηθήσω ανθρώπους με αναπηρία, και η άλλη πως τάχα μου εκεί στην Ευρώπη

θα βρω τη λύση για όλα εκείνα που με ενοχλούσαν εδώ στην Ελλάδα. Τους προσβάσιμους χώρους,

τους βοηθητικούς ανθρώπους,

είχα ξεχάσει βλέπεις ότι εκείνη την στιγμή ότι ο Μυστράς δεν είχε ράμπες.

Και φτάνοντας στην Αγγλία διαπιστώνω

πρώτον ότι η Ευρώπη δεν είναι τόσο καλύτερη από μας όσο νομίζουμε, και ότι η αλλαγή που ήθελα στη ζωή μου δεν θα ερχόταν αλλάζοντας τόπο,

αλλά αλλάζοντας εγώ μέσα μου, αλλάζοντας αυτό που ήμουν,

αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμουν,

αυτό που μου πρόσφερε, λοιπόν, η Αγγλία, δεν ήτανε περισσότερες ράμπες,

αλλά η ικανότητα να δω ότι μπορούσα να ζήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου πολύ μακρυά από τη μαμά μου, σε πολύ δύσκολες συνθήκες,

εκεί που δεν ξέρω πώς γίνεται,

μπορώ τελικά να βρω τη λύση.

Αυτό έμαθα εκεί στην Αγγλία, και επίσης έμαθα

ότι δεν θα ήμουν καλή θεραπεύτρια

μόνο για τους ανθρώπους με αναπηρία,

αλλά για όλους τους ανθρώπους,

γιατί τελικά οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουνε έναν ειδικό ιδιόμορφο ψυχισμό

που εγώ τον ξέρω καλύτερα,

αλλά, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχουν ανάγκη να ακουστούνε.

Να βρούνε χώρο να διερευνήσουν την εμπειρία τους. Όλοι οι άνθρωποι.

Γιατί ξέρετε τι λάθος κάνουμε εμείς οι άνθρωποι; Νομίζουμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει στον άλλον, νομίζουμε ότι ξέρουμε πώς νοιώθει,

αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε,

το μεγαλύτερο δώρο που έχουμε να του κάνουμε είναι να τον ακούσουμε.

Και αυτό ευτυχώς, μέσα από τα χρόνια της εκπαίδευσής μου,

αλλά και από τις προσωπικές μου εμπειρίες,

το έχω μάθει πολύ καλά, και νομίζω ότι μπορώ να το προσφέρω σε όλους τους ανθρώπους.

Σε όποια κοινωνική κατηγορία και αν τους έχουμε εντάξει.

Σπουδάζοντας όλο και πιο πολύ την ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία, διαπίστωσα ότι η αναπηρία μου μού είχε μάθει από πολύ νωρίς πράγματα που αργότερα ανακάλυψα στα βιβλία. Όπως το ότι πριν προσφέρεις μια οποιαδήποτε βοήθεια στον άλλον, είναι καλό να τον ρωτήσεις τι βοήθεια χρειάζεται.

Όπως το ότι οι άνθρωποι

έχουν πολλές φορές δυνάμεις πολύ περισσότερες από αυτές που φαίνονται,

και χρειάζονται έναν καλό ακροατή

για να μπορέσουν να τις ανακαλύψουν.

Όπως το ότι πάντα,

ακόμα και μέσα στην πιο δύσκολη περίσταση,

μπορεί να βρει κανείς κάτι θετικό που έχει να μάθει.

Μπορεί να βρει κανείς μια καλή αφορμή για την προσωπική του εξέλιξη.

Όπως το ότι, όπως έλεγε ο Φρόιντ

η ζωή δεν είναι ούτε τόσο ωραία ούτε τόσο άσχημη όσο τη φανταζόμαστε, αλλά είναι το μόνο που έχουμε,

και γι' αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να φύγει χωρίς την προσωπική μας σφραγίδα.

Γιατί όλοι γεννιόμαστε με περιορισμούς, που μπορεί να προέρχονται από το σώμα μας,

μπορεί να προέρχονται από την ιστορική στιγμή, από τις κοινωνικές συνθήκες,

αλλά τελικά δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι περιορισμοί μας,

αλλά ποιο είναι το νόημα που εμείς θα δώσουμε σε αυτούς, ποια είναι η στάση που θα επιλέξουμε να κρατήσουμε απέναντί τους.

Όλα αυτά τα είχα μάθει πρώτα από την ίδια μου τη ζωή. Από τις ίδιες μου τις προσωπικές εμπειρίες

και μετά ήρθαν να επισφραγιστούν και από τα βιβλία.

Γι' αυτό νομίζω μπορώ να απολαμβάνω τόσο πολύ τη δουλειά μου, τη γνωριμία μου με ανθρώπους

που με κάνει και μένα να ανακαλύπτω

κάθε φορά καινούρια πράγματα για τον εαυτό μου, να νοιώθω ότι διευρύνομαι σαν άνθρωπος

ότι βρίσκομαι πιο κοντά στο εσωτερικό μου φως, γιατί όλοι έχουμε ένα εσωτερικό φως,

που χρειαζόμαστε κάποιον άλλον απέναντί μας να μάς το καθρεφτίσει

και να μάς βοηθήσει να το ανακαλύψουμε.

Γι' αυτό λοιπόν θέλω να σάς ευχαριστήσω πολύ και σας σήμερα γιατί παίρνοντας την ευκαιρία να 'ρθω

και να μοιραστώ μαζί σας τις προσωπικές μου εμπειρίες, ήρθα πάλι πιο κοντά σε αυτό το δικό μου προσωπικό φως, και ελπίζω και εύχομαι

τα λίγα λόγια που επέλεξα να σάς πω σήμερα, να σας φέρουνε και σας πιο κοντά τον καθένα στο δικό του φως,

και να σάς δείξουν έναν δρόμο να είστε πάντα δίπλα σε αυτούς και σε αυτά

που κάνουνε την καρδιά σας να χτυπάει πιο γρήγορα. Σάς ευχαριστώ για αυτό που ζούμε μαζί

εδώ τώρα σε αυτή την σκηνή.

Ευχαριστώ εσάς,

ευχαριστώ και όλους τους ανθρώπους που πρώτοι είδανε αυτό το φως σε μένα,

την ουρά μου, ως παγόνι,

γιατί αυτοί μου δώσανε την ευκαιρία να είμαι σήμερα σε αυτή τη σκηνή και να έχω κάτι να σας πω.

Σ' αυτούς θέλω να αφιερώσω αυτή την ομιλία

σε όλους μου τους δασκάλους, ιδιαίτερα στη Μαρία και στον Μάρκο,

που ξέρουνε ποιοι είναι, και θα το δουν από δω. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)

Transforming obstacles to chances | Maria Ioannidou | TEDxAthens Hindernisse in Chancen verwandeln | Maria Ioannidou | TEDxAthens Transforming obstacles to chances | Maria Ioannidou | TEDxAthens Transformar los obstáculos en oportunidades | Maria Ioannidou | TEDxAtenas Transformer les obstacles en chances | Maria Ioannidou | TEDxAthens Transformar obstáculos em oportunidades | Maria Ioannidou | TEDxAthens

Μετάφραση: Maria Pericleous Επιμέλεια: Chryssa Takahashi Translator: Maria Pericleous Reviewer: Ellen Maloney

Όπως όλοι σας έχετε καταλάβει, As you must have realised,

είμαι εξέχουσα προσωπικότητα, I am a V.I.P.,

γι' αυτό δεν πάω πουθενά αν δεν έχει στηθεί πρώτα ο θρόνος μου which is why wherever I go, my throne has to be set up και αν δεν πάρω μαζί μου τα σκήπτρα μου. and I have to take along my sceptres.

Θα αναρωτιέστε βέβαια τώρα You might be wondering

τι με κάνει εμένα εξέχουσα προσωπικότητα; what makes me a V.I.P.

Και θα σας απαντήσω And the answer is

ότι είμαι ο άνθρωπος that I am the person

που αποδεικνύει ζωντανά who is the living proof

γιατί όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους that when it comes to people

είναι απλώς ηλίθιο να μιλάς με πιθανότητες. it's silly to talk about probabilities. Με βάση τη λογική των πιθανοτήτων και των γιατρών, According to logic, probability and doctors, η μητέρα μου δεν είχε καμία πιθανότητα να κάνει παιδί. my mother had no chance of having a baby. Αλλά να που εγώ υπάρχω. And yet I exist.

Γιατί η ζωή, όταν της ανοίξεις την αγκαλιά σου όπως έρχεται Because συνηθίζει να σου κάνει δωράκια. it gives you gifts.

Ποτέ δεν συνηθίζει να σου κάνει τα δωράκια που έχεις φανταστεί. It's never the gifts you expect. Έτσι έδωσε στην μαμά μου ένα παιδί, So it gave my mother a baby,

αλλά όχι το παιδί που φανταζόταν, but not the baby she expected,

όπως κάνει με όλες τις μαμάδες. like it does with all other mothers.

Εκείνη φανταζόταν ένα συνηθισμένο παιδί, She expected an ordinary child,

και εγώ δεν ήμουνα καθόλου συνηθισμένο. and I wasn't ordinary at all.

Είχα έναν εντελώς δικό μου τρόπο να κινούμαι, I had my own way of moving around

που δεν τον είχε κανείς άλλος στο περιβάλλον μου. not shared by anyone else in my environment.

Αυτόν τον τρόπο, οι γιατροί τον ονόμαζαν «εγκεφαλική παράλυση». The doctors called it "cerebral palsy". Εγώ πάλι τον έλεγα «η δική μου μοναδικότητα». I called it Αυτός με έσπρωξε να κάνω και ένα ordinary πράγμα ως παιδί, This made me do one ordinary thing as a child, που ξέχασα να το πω στον Δημήτρη. which I forgot to mention to Dimitris.

Έφτιαξα στη μάνα μου πίνακα ζωγραφικής I made a picture for my mother

στο πάτωμα της κουζίνας on the kitchen floor

με μακαρόνια κολλημένα με μέλι. using pasta, stuck together with honey.

(Γέλια) (Laughter)

Γιατί εγώ Because

την περισσότερη ζωή μου εκείνα τα χρόνια most of my time in those years

την περνούσα στο πάτωμα. was spent on the floor.

Στο πάτωμα έπαιζα, I played on the floor,

στο πάτωμα όπως σας είπα ζωγράφιζα, πότε με μπογιές και πότε με μακαρόνια, as I mentioned I made my pictures, sometimes using paint, others using pasta,

στο πάτωμα έμαθα τις πρώτες μου λέξεις, I learnt my first words on the floor,

στο πάτωμα έμαθα και να χορεύω. and I also learnt to dance on the floor.

Αρχικά από την τρέλα μιας γυναίκας It started with the madness of a woman

που ήρθε σε ένα κέντρο αποκατάστασης σπαστικών παιδιών who came to the spastic children's rehabilitation centre να μας δείξει πώς είναι να χορεύεις. to show us what dancing is like.

Όλοι τη λέγανε τρελή, Everyone thought she was mad

κι εγώ μέσα από εκείνην and thanks to her

έμαθα ότι ο κόσμος αλλάζει από αυτούς που συνηθίζει να αποκαλεί τρελούς. I learnt that the ones we call mad are those who end up changing the world.

Χωρίς καμιά δυσκολία, με έπεισε ότι μπορούσα να χορέψω, She didn't have any trouble convincing me that I could dance, κι εγώ με την σειρά μου έπεισα και τις φίλες μου, and I convinced my friends, που κινούνταν με τον συνηθισμένο τρόπο. who moved in the usual way.

Παιδιά που δεν είχανε διαγνωστεί Children who were not diagnosed

ως ελλειμματικά όπως εγώ, deficient, like I was,

παιδιά που ο κόσμος τα ονόμαζε φυσιολογικά, children everyone called normal, θελήσανε να χορεύουνε μαζί μου. wanted to dance with me.

Μου δανείσανε τις πουέντ τους και τα κορμάκια του μπαλέτου They lent me their ballet shoes and their leotards

και κάναμε μαζί μαθήματα. and we took classes together.

Έτσι έμαθα ότι ό,τι αγαπάς πολύ και θέλεις πολύ να το κάνεις, So I learnt that θα τα καταφέρεις να το κάνεις, you will manage to do it,

αρκεί να βρεις τον δικό σου τρόπο, as long as you find your own way of doing it,

που μπορεί να μην είναι ο τρόπος των πολλών, which may not be the same way that most people would do it, αλλά μπορεί να είναι πιο απολαυστικός. but may be more fun.

Πέρασα το νηπιαγωγείο και ήρθε η ώρα να μπω στο δημοτικό, After pre-school, the time came to start primary school

και εκεί οι άνθρωποι and there, people

δεν ξέρανε πώς να αντιμετωπίσουν μια μαθήτρια που κινείται διαφορετικά, didn't know how to deal with a pupil who moved differently, οπότε η πρώτη απάντηση ήτανε καλύτερα μακρυά από μας, so their first reaction was, keep her away from us,

καλύτερα όχι εδώ. we don't want her here.

Γιατί είναι η συνηθισμένη μας αντίδραση Because this is our usual reaction

σε ό,τι έχουμε κατηγοριοποιήσει ως διαφορετικό από μας, to things that we deem different to us,

να προσπαθούμε να κρατήσουμε απόσταση, we try to keep a distance,

και αυτό είναι φυσιολογικό and that's natural

και να φοβόμαστε, και να απομακρυνόμαστε, that we are scared, that we move away,

και να νοιώθουμε αμήχανα. that we feel awkward.

Είναι προστατευτικό. It's our instinct for self-preservation.

Γιατί αν αυτό που φοβόμαστε δεν είναι ένας άλλος άνθρωπος Because if what we fear is not another person,

αλλά είναι ένα παράξενο ζώο, but a weird animal,

που δεν ξέρουμε αν μπορεί να μας δηλητηριάσει ή όχι, which may poison us,

σώζει ζωές το να κρατήσουμε απόσταση. keeping a distance may save our life.

Στη δικιά μου περίπτωση βέβαια, δεν ήτανε και τόσο προστατευτικό, In my case, or course, it wasn't exactly self-preservation

γι' αυτό οι γονείς μου ευτυχώς επέμειναν, and, luckily, my parents insisted,

και πέρασα εξετάσεις, ναι ναι, πέρασα άτυπες εξετάσεις and I did pass the informal exam

για να γίνω δεκτή στο λεγόμενο «τυπικό δημοτικό σχολείο». to be admitted to the so-called "mainstream primary school". Πολύ σύντομα απέδειξα ότι μπαίνω εκεί με αξιώσεις, I soon demonstrated that I deserved to be there, να είμαι από τους πρώτους, I was among the best students,

αν όχι η πρώτη μαθήτρια της τάξης μου. if not top of my class.

Στα ακαδημαϊκά ήταν όλα ιδιαζόντως εύκολα για μένα. When it came to academic matters, it was all very easy for me.

Όταν όμως ο λόγος γινότανε για την κοινωνική ζωή της τάξης, As for the class social life

εκεί τα πράγματα ήτανε πιο προκλητικά, πιο challenging. things were more challenging for me. Έτσι κάπως έρχεται μια εκδρομή στην 3η γυμνασίου In the third year of secondary school, there was a plan for a class outing, που εγώ έχω ζαλίσει τη φιλόλογό μου and I was pestering my teacher

για το σε ποιους αρχαιολογικούς χώρους θα ξεναγηθούμε, to tell me at which archaeological sites we would get a guided tour

και τι είναι να μάθουμε εκεί που πηγαίνουμε, and what we were meant to learn there, και εκείνη μου λέει, so she said,

«Σε παρακαλώ, αν κάτσω να στα πω αυτά όλοι οι υπόλοιποι θα διαλύσουνε την τάξη. "Please, if I tell you all this now, the others will wreck the classroom.

Αν θέλεις έλα να με βρεις κάποια στιγμή σε ένα διάλειμμα». Come and find me at breaktime if you like". Τελικά μαθαίνω ότι το μόνο μέρος που έχουμε ξενάγηση In the end I found out that the only place we would get a guided tour

θα είναι ο Μυστράς. was Mystras.

Αρχίζω εγώ λοιπόν να ονειρεύομαι So I started to dream

πόσα ωραία πράγματα θα μάθω εκεί στον Μυστρά, of all the great things I would learn in Mystras, και όταν φτάνει το πούλμαν στον Μυστρά μου λένε, «Εσύ δεν μπορείς να κατέβεις, and when our bus arrived at Mystras they said "You can't get off,

δεν θα πας, γιατί δεν γίνεται». you are not going, because it can't be done".

Λέω «Όχι, αποκλείεται, γίνεται, θα το κάνω».

«Καλά» λέει, «Άντε, να την πάμε μέχρι το πλάτωμα να τα δει εκεί από πάνω "OK", they said, "We can take her to the ledge, she can to see it from above

και θα γυρίσουμε να τη μαζέψουμε». and we can pick her up on the way back".

Πάω στο πλάτωμα, μου λένε «Είσαι καλά;» They took me there, and asked "Are you OK?"

Λέω «Εννοείται!» I said "Of course!"

«Συνεχίζουμε δηλαδή;» "So you want to continue?"

Λέω «Ναι, φυσικά!» I said "Sure!"

Και τελικά And in the end

έφτασα να κατέβω όλο τον Μυστρά με τα πόδια, I managed to descend all the way to Mystras on foot, και να έχω ολόκληρη την 3η γυμνασίου and the whole of my class

να φωνάζει ρυθμικά το όνομά μου were chanting my name

και να με χειροκροτεί φτάνοντας στο λεωφορείο. and clapping all the way to the bus. Ήτανε μια από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου It was one of the best moments of my life

που δεν θα την είχα ζήσει ποτέ αν ο κόσμος με θεωρούσε «φυσιολογική». which I would never have had if people considered me "normal".

Επίσης ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μου συμβαίνουν Also, one of the best things that happen to me και ίσως να μη μου είχε συμβεί ποτέ, αν ο κόσμος με θεωρούσε φυσιολογική, which I may never have experienced

είναι ότι από πολύ μικρή is the fact that from a very young age

κατάφερα να γράφω παραμύθια. I was able to tell stories.

Η αρχή γι' αυτό έγινε ένα καλοκαίρι It all started one summer on the balcony

στο μπαλκόνι του εξοχικού μου στο Ναύπλιο, of our holiday home in Nafplio,

που ακούω ένα παγόνι να κρώζει με τη χαρακτηριστική του φωνή, where I heard a peacock squawk in its usual voice, και επειδή ως παιδί είχα ανακαλύψει and since, as a child, I had discovered

ότι είναι πολύ σημαντικό να ρωτάς για ό,τι δεν ξέρεις, that it's important to ask, if there is something you don't know, ρωτάω τη γιαγιά μου, I asked my grandmother,

«Δεν μου λες, γιατί κάνουν έτσι αυτά τα πουλιά;» "Tell me, why do these birds make such a sound?" Και μου απαντάει με ένα θρύλο της πόλης του Ναυπλίου, And she answered mentioning a legend of Nafplio, ότι, «Ξέρεις, βλέπουνε τα πόδια τους "You know, they see their feet

και τους φαίνονται πολύ άσχημα και κλαίνε, and they find them very ugly, so they cry,

αλλά δεν μπορούν να δουν την ουρά τους». but they can't see their tail".

Κι εκεί σκέφτομαι «Αχ ναι, And I thought "Oh yes,

κάποιος πρέπει να δει την ουρά του, someone has to look at his tail

κάποιος πρέπει να του πει πόσο όμορφη είναι». someone has to tell him how beautiful it is". Και έχοντας συνηθίσει να κάνω πράγματα όχι συνηθισμένα, And, being someone prone to doing unusual things,

αποφασίζω, ως εγγονή, να πω ένα παραμύθι στη γιαγιά μου. I decided, as a granddaughter, to tell my grandmother a story. Και της λέω μια ιστορία για ένα παγόνι που βρέθηκε σε ένα δάσος που δεν ήξερε, I told her the story of a peacock who came upon a forest he didn't know, και εκεί ετοιμαζόταν μια μεγάλη γιορτή. and the preparations for a big party.

Ήθελε σε αυτή τη γιορτή να βρει τον ρόλο του He wanted a role in this party αλλά δεν μπορούσε, but he couldn't,

γιατί όλοι θεωρούσαν πως δεν είναι ικανό για τίποτα. because everyone thought he was not capable of anything. Μέχρι που οι πεταλούδες είδαν πόσο ωραία ήταν η ουρά του Until the butterflies saw how beautiful his tail was και θέλαν πάρα πολύ να χορέψουν μαζί του. and wanted to dance with him.

Εκείνος έγινε ο πρώτος χορευτής της σκηνής, He became the lead dancer on the stage, που τον χειροκρότησε και τον αγάπησε όλο το δάσος and the whole forest applauded him and came to love him και δεν θέλανε να τον αφήσουν να φύγει μακρυά τους. so they didn't want him to go away. Έτσι βρήκε στέγη, και για εκείνον και για την οικογένειά του So he found a home, for himself and for his family, και για όλα τα παγόνια του κόσμου. and for all the peacocks in the world.

Αυτό που έκανε το παγόνι ήθελα να κάνω κι εγώ στη ζωή μου. I also wanted to do what the peacock did: Να βρω τον δικό μου χώρο στη μεγάλη γιορτή. I wanted to find my role in the big party.

Έτσι αποφάσισα ότι θα αξιοποιήσω So I decided to take advantage

όλες τις διεξόδους που μου δινόντουσαν of all the opportunities I had

και η πιο σημαντική από αυτές ήταν η ακαδημαϊκή. and the most important one was the academic route.

Ήθελα από μικρή να σπουδάσω, και να σπουδάσω τι; I wanted to study from a very young age.

Να σπουδάσω ψυχολογία. I wanted to study Psychology,

Για να βοηθήσω ακριβώς τους ανθρώπους in order to help people

να δούνε την ομορφιά του εαυτού τους to see the beauty in themselves

που δεν έχουν ακόμα δει: την ουρά τους. that they haven't yet seen: their tail.

Έφτασα λοιπόν κάποτε στην ώρα που έπρεπε να μπω στο πανεπιστήμιο So the time eventually came to go to university και μου ανακοινώθηκε ότι, επειδή κάποιοι θέλουν να με διευκολύνουν, and I was told that,

έχουν αποφασίσει και έχουν νομοθετήσει ότι μπορώ να μπω στο πανεπιστήμιο they had decided that I could be admitted to university

χωρίς να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις. without taking the Greek University entrance exams.

Εγώ όμως δεν μπορούσα να καταλάβω But I could not understand

γιατί το γεγονός ότι τα πόδια μου δεν περπατάνε γρήγορα how, the fact that my legs could not move very fast,

σχετίζεται με το αν είμαι ικανή να περάσω τη διαδικασία των πανελληνίων, was related to whether I would be capable of passing these entrance exams, να εισαχθώ και να τελειώσω μια σχολή, to be admitted and to graduate,

και είπα «Όχι, θα δώσω κανονικά εξετάσεις, so I said "No, I will take this exam like everyone else,

με την τυπική διαδικασία». in the mainstream way".

Έδωσα και πέρασα ως πρώτη εισαχθείσα με την καλύτερη βαθμολογία I took the exam and passed with the best possible grade,

στο τμήμα του Παντείου πανεπιστημίου από όπου και αποφοίτησα πάλι ως πρώτη. at Pandion University, where I graduated, cum laude.

(Χειροκρότημα) (Applause)

Μετά πήγα να σπουδάσω ψυχολογία υγείας I then went to study Health Psychology

στο Σάρεϊ της Αγγλίας, at Surrey, in England,

κουβαλώντας δύο ψευδαισθήσεις, with two false expectations:

η μία ήτανε πως τάχα μου η ειδικότης μου θα ήταν να βοηθήσω ανθρώπους με αναπηρία, the first one was that by doing this specialization και η άλλη πως τάχα μου εκεί στην Ευρώπη and the second one was that there, in Europe,

θα βρω τη λύση για όλα εκείνα που με ενοχλούσαν εδώ στην Ελλάδα. I would find solutions to everything that bothered me here in Greece. Τους προσβάσιμους χώρους, Disabled accessibility,

τους βοηθητικούς ανθρώπους, helpful people,

είχα ξεχάσει βλέπεις ότι εκείνη την στιγμή ότι ο Μυστράς δεν είχε ράμπες. I had forgotten that in Mystras there were no ramps.

Και φτάνοντας στην Αγγλία διαπιστώνω And when I got to England, I realised

πρώτον ότι η Ευρώπη δεν είναι τόσο καλύτερη από μας όσο νομίζουμε, that firstly, Europe is not as advanced as we think it is, και ότι η αλλαγή που ήθελα στη ζωή μου δεν θα ερχόταν αλλάζοντας τόπο, and that the change I wanted in my life would not come by changing location,

αλλά αλλάζοντας εγώ μέσα μου, αλλάζοντας αυτό που ήμουν, but by changing myself, changing who I was,

αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμουν, changing my way of thinking,

αυτό που μου πρόσφερε, λοιπόν, η Αγγλία, δεν ήτανε περισσότερες ράμπες, so what England offered me was not more ramps,

αλλά η ικανότητα να δω ότι μπορούσα να ζήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου but the realization that I could live and look after myself πολύ μακρυά από τη μαμά μου, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, far away from my mother, in difficult circumstances,

εκεί που δεν ξέρω πώς γίνεται, in a place where I didn't know how things were done,

μπορώ τελικά να βρω τη λύση. and I could come up with solutions.

Αυτό έμαθα εκεί στην Αγγλία, και επίσης έμαθα That's what I learnt in England,

ότι δεν θα ήμουν καλή θεραπεύτρια

μόνο για τους ανθρώπους με αναπηρία,

αλλά για όλους τους ανθρώπους, but for all people,

γιατί τελικά οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουνε έναν ειδικό ιδιόμορφο ψυχισμό because ultimately disabled people don't have a different psyche

που εγώ τον ξέρω καλύτερα, which I knew more about,

αλλά, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχουν ανάγκη να ακουστούνε. but, like all people, they have the need to be heard,

Να βρούνε χώρο να διερευνήσουν την εμπειρία τους. to figure out a way to explore their experiences, Όλοι οι άνθρωποι. All people.

Γιατί ξέρετε τι λάθος κάνουμε εμείς οι άνθρωποι; Because what mistake do we all make? Νομίζουμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει στον άλλον, We think we know what others are going through, νομίζουμε ότι ξέρουμε πώς νοιώθει, we think we know how they feel,

αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε, but in fact we don't know,

το μεγαλύτερο δώρο που έχουμε να του κάνουμε είναι να τον ακούσουμε. the greatest gift we can give to others

Και αυτό ευτυχώς, μέσα από τα χρόνια της εκπαίδευσής μου, And through the years of my training

αλλά και από τις προσωπικές μου εμπειρίες, and my personal experiences

το έχω μάθει πολύ καλά, και νομίζω ότι μπορώ να το προσφέρω I have learnt this very well, σε όλους τους ανθρώπους.

Σε όποια κοινωνική κατηγορία και αν τους έχουμε εντάξει. Regardless of the social class we consider them to belong to.

Σπουδάζοντας όλο και πιο πολύ την ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία, Studying in greater depth psychology and psychotherapy, διαπίστωσα ότι η αναπηρία μου μού είχε μάθει από πολύ νωρίς I became aware that my disability πράγματα που αργότερα ανακάλυψα στα βιβλία. Όπως το ότι πριν προσφέρεις μια οποιαδήποτε βοήθεια στον άλλον, Like the fact that, είναι καλό να τον ρωτήσεις τι βοήθεια χρειάζεται. it's good to ask them what help they do need.

Όπως το ότι οι άνθρωποι Like the fact that people

έχουν πολλές φορές δυνάμεις πολύ περισσότερες από αυτές που φαίνονται, often possess more strengths than they seem to,

και χρειάζονται έναν καλό ακροατή and they need a good listener

για να μπορέσουν να τις ανακαλύψουν. in order to discover them.

Όπως το ότι πάντα, Like the fact that always,

ακόμα και μέσα στην πιο δύσκολη περίσταση, even in the most awkward situations,

μπορεί να βρει κανείς κάτι θετικό που έχει να μάθει. one can find something positive to learn

Μπορεί να βρει κανείς μια καλή αφορμή για την προσωπική του εξέλιξη. one can find a good opportunity for personal growth.

Όπως το ότι, όπως έλεγε ο Φρόιντ Like the fact, like Freud said,

η ζωή δεν είναι ούτε τόσο ωραία ούτε τόσο άσχημη όσο τη φανταζόμαστε, life is not as beautiful or as ugly as we imagine it to be, αλλά είναι το μόνο που έχουμε, but it's all we have,

και γι' αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να φύγει so we should not let it pass χωρίς την προσωπική μας σφραγίδα. without leaving our personal stamp on it.

Γιατί όλοι γεννιόμαστε με περιορισμούς, που μπορεί να προέρχονται από το σώμα μας, Because we are all born with limitations, which can have to do with our bodies,

μπορεί να προέρχονται από την ιστορική στιγμή, may have to do with the precise moment, από τις κοινωνικές συνθήκες, social circumstances,

αλλά τελικά δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι περιορισμοί μας, but ultimately it's not important what our limitations are,

αλλά ποιο είναι το νόημα που εμείς θα δώσουμε σε αυτούς, but rather the meaning we decide to attribute to them, ποια είναι η στάση που θα επιλέξουμε να κρατήσουμε απέναντί τους. the attitude we choose to have towards them.

Όλα αυτά τα είχα μάθει πρώτα από την ίδια μου τη ζωή. I had learnt all this from my own life Από τις ίδιες μου τις προσωπικές εμπειρίες from my own personal experiences

και μετά ήρθαν να επισφραγιστούν και από τα βιβλία. and then the books confirmed them.

Γι' αυτό νομίζω μπορώ να απολαμβάνω τόσο πολύ τη δουλειά μου, That's why I can enjoy my work so much, τη γνωριμία μου με ανθρώπους my relationships with others

που με κάνει και μένα να ανακαλύπτω which also helps me to discover

κάθε φορά καινούρια πράγματα για τον εαυτό μου, new things about myself every time, να νοιώθω ότι διευρύνομαι σαν άνθρωπος to feel that I am developing as a person

ότι βρίσκομαι πιο κοντά στο εσωτερικό μου φως, that I am closer to my internal light, γιατί όλοι έχουμε ένα εσωτερικό φως, because we all have an internal light,

που χρειαζόμαστε κάποιον άλλον απέναντί μας να μάς το καθρεφτίσει which needs someone else to reflect it back to us

και να μάς βοηθήσει να το ανακαλύψουμε. and help us to discover it.

Γι' αυτό λοιπόν θέλω να σάς ευχαριστήσω πολύ και σας σήμερα For this reason I want to thank all of you here today, γιατί παίρνοντας την ευκαιρία να 'ρθω because by taking the opportunity

και να μοιραστώ μαζί σας τις προσωπικές μου εμπειρίες, to come here and share with you my personal experiences, ήρθα πάλι πιο κοντά σε αυτό το δικό μου προσωπικό φως, I came closer to my own personal internal light και ελπίζω και εύχομαι and I hope and wish

τα λίγα λόγια που επέλεξα να σάς πω σήμερα, that the few words I chose to share with you, να σας φέρουνε και σας πιο κοντά τον καθένα στο δικό του φως, will bring you, too, each to their own internal light,

και να σάς δείξουν έναν δρόμο να είστε πάντα δίπλα and to show you a way to always be close σε αυτούς και σε αυτά to the people and things that make your heart beat faster.

που κάνουνε την καρδιά σας να χτυπάει πιο γρήγορα. Σάς ευχαριστώ για αυτό που ζούμε μαζί Thank you for what we shared today

εδώ τώρα σε αυτή την σκηνή. here, now, on this stage.

Ευχαριστώ εσάς, I thank you all,

ευχαριστώ και όλους τους ανθρώπους που πρώτοι είδανε αυτό το φως σε μένα, I thank the ones who first saw

την ουρά μου, ως παγόνι,

γιατί αυτοί μου δώσανε την ευκαιρία να είμαι σήμερα σε αυτή τη σκηνή because they gave me the opportunity to be on this stage today, και να έχω κάτι να σας πω. and to have something to share with you.

Σ' αυτούς θέλω να αφιερώσω αυτή την ομιλία I would like to dedicate this talk

σε όλους μου τους δασκάλους, ιδιαίτερα στη Μαρία και στον Μάρκο, to them, to all my teachers, and especially to Maria and Markos,

που ξέρουνε ποιοι είναι, και θα το δουν από δω. they know who they are, and will be watching this. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Thank you very much.

(Χειροκρότημα) (Applause)