بیشترین سرعتی که می تونیم تو فضا بریم چقدره؟ کشف یک بزرگراه کهکشانی
ستاره شناسان هر ساله ده ها سیاره جدید را کشف می کنند
که دور ستاره منظومه اش در حال چرخشه
احتمال اینکه به زودی جهانی مشابه زمین پیدا کنیم که بتوانیم در آن زندگی کنیم هست
و هر ساله روزنه های امیدی از پیدا کردن چنین سیاره ای بیشتر هم میشه
در واقع همین دو سال پیش دانشمندان سیگنالی از سیاره ای در منطقه قابل سكونت دریافت کردند
که توی منبع دریافتش بحث زیاده
اما، سوال مهمتر اینه که چطور بشر به این سیاره های احتمالا قابل سکونت با میلیاردها میلیارد کیلومتر راه میتونه سفر کنه
و اصلا برای سفر بهشون چه فناوری هایی نیازه؟
پیمودن چنین مسیرهای طولانی ای تقریبا غیر ممکنه
اما دانشمندان اخیراً چیزی را در منظومه شمسی خودمون کشف کرده اند
که ممکن است به ما اجازه دهد ، سریعتر از آنچه که تا به حال تصور می شده سفر کنیم.
اینجا پاراگراف، من علی هستم
تو این ویدئو میخوایم بخشی از جهان را کاوش کنیم
تا نشان دهیم که فاصله برخی از سیارات احتمالا قابل سکونت چقدر است
و برای رسیدن به یکی از آنها باید با چه سرعتی سفر کنیم
و به چه نوع فناوری نیاز داریم
اگر به این سبک ویدئوها علاقه دارید و هنوز کانال رو سابسکرایب نکردید
لطفا سابسکرایب کنید اگر زنگ کنارشم بزنید ویدئوهای جدید رو یوتیوب بهتون اطلاع میده.
اما پیش از اینکه شروع کنیم
سعی میشه روی تمام ویدئوها برای افراد ناشنوا و کم شنوا
زیرنویس فارسی قرار بگیره
اما این زیرنویس ها که شاید الان هم داره براتون نمایش داده میشه
به ویدئو چسبیده نیستن، این قابلیت یوتیوبه که شما میتونید غیر فعالش کنید
اگر نمیخواین زیرنویسی براتون نمایش داده بشه
از پایین ویدئو روی این گزینه که مال کپشن هست کلیک کنید تا غیر فعال بشن
نزدیکترین مجموعه سیاره به زمین سیستم ستاره ای سه گانه آلفا سانتاوری است
و سومین و کم نورترین این ستاره ها پروکسیما سنتائوری نام داره
دو سیاره به دور این کوتوله قرمز می چرخند و یکی از آنها پروکسیما ب هست
که در منطقه قابل سکونت قرار دارد
سال 2019 محققینی که به دنبال موجودات فضایی بودند
از پروژه موفقیت آمیز دریافت سیگنال رادیویی عجیب از این منطقه از آسمان که این مجموعه ستاره های آلفا سنتائوری بودند رونمایی کردند
سیگنالی که دریافت کردند دارای باند باریک یا نرو بند بود
این طیف رادیویی معمولاً فقط از ماهواره های ساخته شده توسط بشر و سفینه های فضایی ایجاد می شود
این سیگنال ها فقط از نوعی هوش پیشرفته فرازمینی
میتونه ارسال شده باشه اما باز هم برای فهم چنین موضوعی
شاید مجبور بشیم به پروکسیما ب برویم تا بفهمیم
اما سوال اینجاست که چطوری به اونجا برسیم؟
بزرگترین چالش در یک سفر فضایی، مسافتی است که باید طی کنیم
پراکسیما سنتائوری در فاصله 4.2 سال نوری از زمین قرار دارد
که برای رسیدن به پراکسیما سنتائوری تقریباً 9.5 تریلیون کیلومتر است
اگر بتوانید با سرعت نوری که 300000 کیلومتر در ثانیه است حرکت کنید ، 4.2 سال طول می کشد البته در حال حاضر هیچ فناوری نداریم
که به انسان اجازه بده با این سرعت سفر کند
سریعترین فضاپیمای ما تا به حال، کاوشگر خورشیدی پارکر است
در تاریخ 29 اکتبر 2018 این کاوشگر تونست به سرعت 250 هزار کیلومتر در ساعت دست پیدا کنه
در طول مسیر این کاوشگر، بیشترین سرعتی که میتونه بهش برسه
وقتیه که به نزدیکترین فاصله با خورشید برسه
تو این حالت علاوه بر سرعت خودش، نیروی گرانش خورشید هم بهش کمک می کنه و میتونه به سرعت 700هزار کیلومتر بر ساعت برسه
حتی با این سرعت هم اگر این کاوشگر رو به پراکسیما سنتائوری بفرستیم باز هم شش هزار و ششصد سال طول می کشد تا بهش برسیم
سوال اینجاست که بیشترین سرعتی که انسان میتونه در فضا حرکت کنه بصورتی که امن باشه و بهش آسیب نرسه چقدره؟
رکورد سرعت فعلی به نام سه فضانورده که در بازگشت از ماموریت گردش به دور ماه در فضاپیمای آپولو 10 ناسا بودند
این کپسول فضایی آپولو با حداکثر سرعت 40000 کیلومتر در ساعت حرکت می کرد
با این سرعت هم 113000 سال طول می کشد تا به آلفا سنتائوری برسیم
موشکهای مجهز به سوخت های شیمیایی انسانها را به ماه منتقل کرده و تعداد بی شماری فضانورد را در مدار زمین بردند
و مأموریتهای دوربردی را در داخل و خارج منظومه شمسی انجام دادن
مانند مریخ نوردان مختلف و اولین کاوشگر ناسا
که در سال 1977 پرتاب شد
اکنون در سفرهای بین ستاره ایش سرعت 32000 کیلومتر در ساعت رو طی می کنه
این عدد به نظر سرعت خیلی زیادیه اما به اندازه کافی سریع نیست
که بتواند به سیارات دور یا سیستم های بی شمار ستاره ای که منظومه شمسی ما را
با حداکثر سرعت حدود 28000 کیلومتر در ساعت احاطه کرده اند سفر کند
با این شاتل های فضایی برای ما 165000 سال طول می کشید تا به آلفا سنتائوری برسیم
اما این تنها مشکل نیست
برای سفرهای فضایی موشک ها باید سوخت گیری کنند
و هیچ ایستگاه سوخت گیری در فضا وجود ندارد
پس ما برای تأمین انرژی فضاپیماهامون به چیز دیگری نیاز داریم.
Direct Fusion Drive
یک موتور موشکی همجوشی هسته ای رادیواکتیو که قادر به تولید نیروی پرتابی و الکتریکی برای فضاپیماهای بین سیاره ای است
این سیستم هم اکنون در پرینستون در دست توسعه است
آزمایشگاه فیزیک پلاسما و محققانی که روی موتور کار می کنند
امیدوارند که آن را برای آزمایش به فضا پرتاب کنند
و امید هست که از آن به عنوان یک محرک اصلی
برای فضاپیماها برای استفاده در منظومه شمسی استفاده بشه
در حال حاضر یک هدف جذاب تو همین منظومه شمسی خودمون وجود دارد
هدفی که از بسیاری جهات شبیه به زمینه
اونم چیزی نیست جز تایتان
تایتان بزرگترین قمر زحله که شباهت های خوبی به زمین داره
مهندسان می گویند که می توان از دایرکت فیوژن درایو یا محرک همجوشی مستقیم
برای ارسال کاوشگر به تیتان استفاده کرد تا سفرش رو به دوسال کاهش بده
این در مقایسه با سفریه که 8 سال طول میکشه اگه کاوشگر دراگون فلای رو بدون این تکنولوژی به قمر زحل بفرستیم
سرعت برای جسم انسان مشکلی ایجاد نمی کنه
تا زمانی که سرعت ثابت و در یک جهت باشه
از نظر تئوری انسان باید بتواند با سرعت کمی کمتر از حد مجاز خود جهان سفر کند
اما اگر ما بر موانع تکنولوژیکی ساخت یک فضاپیمای سریعتر برای انسان غلبه کنیم
بدن های ما که شکننده و عمدتاً متشکل از آبن با خطرات جدیدی روبرو میشه
این خطرها زمانی بوجود میان که ما به سرعت نور نزدیک شیم
زیرا شتاب و کاهش سرعت می تواند برای بدن انسان مهلک باشد
این به دلیل اینرسی است که به موجب آن هر جسمی در برابر تغییر سرعت یا تغییر جهت حرکت جسم مقاومت میکند
در نتیجه یک جسم در حال حرکت
در همان سرعت و جهت مشخصش ادامه میده
مگر اینکه یک نیروی خارجی بهش وارد بشه تا تغییر کند
بیایید تصور کنیم که روزی راهی برای سفر با سرعت نور پیدا کردیم
اگر به خورشید برویم ، فقط 8 دقیقه و 20 ثانیه طول می کشد تا به مقصد برسیم
اما بزرگی جهان غیر قابل تصور است
اگر به نزدیکترین کهکشان بزرگ آندرومدا سفر کنیم ، 2.5 میلیون سال نوری طول می کشد
بنابراین حتی اگر بتوانیم سفینهای را طراحی و بسازیم که بتواند با سرعت نور حرکت کند
باز هم مقصد ما محدود خواهد شد. پس ما به چیز دیگری نیاز داریم
وارپ درایو
تکنولوژی که بعضی از شما ممکنه تو داستان های علمی تخیلی شنیده باشین
جایی که یک فضاپیما به ما امکان می دهد فضا-زمان را دستکاری کنیم و از قوانین فیزیک گریزی بزنیم برای اینکه بتونیم از سرعت نور بیشتر حرکت کنیم
غیرممکن به نظر می رسد، اما یک نظریه مهم و واقعی به نام
Acubierre Warp Drive
وجود داره
این ایده از سوی فیزیکدان مکزیکی ، میگوئل آلکوبیرر ، ارائه شده است
که یک راه حل معتبر برای چگونگی تعامل فضا-زمان و انرژی حساب میشه
و معتقد است راه حل این اتفاق خم شدن فضا زمانه
اما چطور کار می کنه؟
بیایید برگردیم به پراکسیما سنتائوری
فرض کنیم که ما یک سفینه جدید و پیشرفته با فناوری آلکوبیر وارپ درایو داریم
وقتی در راه مقصدمون به جلو حرکت می کنیم
باعث انقباض فضای پیش رو می شود
در حالی که فضای پشت سفینه امون گسترش پیدا میکنه
سفینه و خدمه اش در فضا-زمان تو چیزی که بهش بگیم حباب وارپ در فضای مسطح حرکت می کنند.
مثل داستان های علمی تخیلی به نظر میرسه اما برخی از فیزیکدانان می گویند که این در آینده امکان پذیر است
پس کرمچاله ها چی؟
آنها هرگز دیده نشده اند اما نظریه نسبیت عام انیشتین
از نظر ریاضی وجود آنها را پیش بینی می کند
یک لحظه تصور کنید اگر راهی باشه که بشه یک سوراخ در تار و پود فضا-زمان ایجاد کرد
به شکلی که منحنی باشه، که بتونه یک راه میانبر از یک مکان به مکان دیگر بوجود بیاره
اگر این امکان وجود داشته باشد
دیگه به یک سفینه برای غلبه بر سرعت نور نیازی نداریم
اینکه از یک کرمچاله رد بشیم کار بسیار دشواریه اما هیچ دانشمندی هم این احتمال را رد نکرده است
شاید این کار به نظر شبیه داستان بیاد اما باید بدونید
همین الان اشیایی مثل خورشید و زمین دارن فضا-زمان رو خم می کنن
برای اینکه حفره ای در کرمچاله باز بمونه و از بین نره
شما به ماده خاصی نیاز دارید که دارای انرژی منفی یا جرم منفی باشد که مانند نوعی ضد جاذبه عمل کند
یعنی اگر مثلا زمین جرم منفی داشته باشد و یک توپ رو بیاید رها کنید
به جای اینکه بیاد پایین به سطح بخوره میره بالا به سمت آسمون
عجیب تر اینکه اگر بخواین مثلا یک توپ تنیس با جرم منفی رو بهش ضربه بزنید
به جای نزدیک کردن راکت تنیس به توپ، باید راکت رو از توپ دور کنید تا به اون توپی که جرم منفی داره بتونه نیرو بده
اما تا الان که این ماده عجیب و غریب وجود نداره
مسئله نظریه کرمچاله این است که ما به انرژی منفی بیشتری از آنچه که قوانین فیزیک اجازه می دهد نیاز داریم
برای اینکه بفهمیم به چه مقدار انرژی نیاز داریم
خورشید بیش از 100 میلیون سال تولید انرژی نیاز داره تا بتونه کرمچاله ای به اندازه یک گریپ فروت درست کنه
و هیچ کسم نمی داند که حتی پیشرفته ترین تمدن هم چطور می تواند این انرژی رو بهره برداری کنه
اما یک اتفاق خیلی مهم وجود داره که توسط دانشمندان
در منظومه شمسی کشف شده است
و به ما امکان می دهد خیلی سریعتر از آنچه تصور میشد به مکانهایی مانند تایتان یا مریخ سفر کنیم
محققان دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو
مدارهای میلیون ها سیارک ، ماه و سیاره را بررسی کردند
و نحوه تعامل آنها با یکدیگر را کشف کردند
آنچه آنها دریافتند یک سیستم بزرگراه گرانشی جدید است
که به این اجسام اجازه می دهد سریعتر از آنچه تصور می شد در فضا حرکت کنند
این کشف با مشاهده های فراوان از فضا صورت گرفته
که ساختارهای نامرئی متشکل از یک سری قوسهای متصل به هم هستند
که در اثر ترکیبات گرانشی در منظومه شمسی ایجاد می شوند
شما می توانید اینها را به عنوان کانالهای جاذبه تصور کنید
این کانال های فضایی به عنوان مرزهای دینامیکی یا اتصالات بین ترکیبات گرانشی عمل می کنند
این بزرگراه آسمانی که به تازگی کشف شده است
می تواند اشیا را به جای سفر های هزارساله یا میلیون ساله، به چند دهه کاهش بده
چنین مسیرهایی می تواند دنباله دارها و سیارکها را در نزدیکی مشتری در کمتر از یک دهه به سمت نپتون هدایت کند
کاوشگر 2 مثال برجسته ای از این اتفاقه
برای نیرو بخشیدن به حرکتش، از جاذبه سیاره مشتری کمک گرفت و جهتش رو کمی تغییر داد
به سمت زحل رفت وقتی تحت تاثیر جاذبه زحل سرعت گرفت
مسیرش رو تغییر داد و سپس از اورانوس و بعد هم به سمت نپتون حرکت کرد و سرانجام منظومه شمسی را ترک کرد
مسئله این است که در حالی که دانشمندان از این سیستم فضایی اطلاع داشتند
تأثیر گسترده آنها بر اجرام آسمانی تاکنون کشف نشده بود
این بزرگراه های فوق العاده ممکن است روزی توسط آژانس های فضایی
مانند ناسا و ای اس ای برای انتقال سریعتر فضاپیماها به سیارات خارجی مورد استفاده قرار گیرند