TINAGALOG BOOK: SI PEDRO AT ANG UNGGOY by Robert San Souci w/ TAGALOG & ENGLISH Subtitles
Si Pedro at ang Unggoy
Isinalaysay muli ni Robert D. San Souci
Inilarawan ni Michael Hays
Noong unang panahon, si Pedro, isang kabataang Pilipinong magsasaka; ay pinepeste ng isang unggoy na nagnanakaw ng mais sa kanyang bukirin.
Sa wakas ay naglagay ng patibong ang binata para sa magnanakaw. Kinabukasan, natagpuan niya ang unggoy na nahuli sa bitag.
"Ipagbibili kita sa isang tao bilang isang alagang hayop!" sabi ni Pedro. "'Yan ang kabayaran sa lahat ng mais na ninakaw mo."
Biglang umiyak ang unggoy.
Sa pagkamangha ni Pedro, ang unggoy ay nakiusap, "Plis, pakawalan mo ako. Ipinapangako ko na hindi na magnanakaw pa ng mais."
Si Pedro ay sadyang may magandang kalooban, kaya pinalaya niya ang nilalang.
Ngayon sinabi ng unggoy, "Bilang kapalit ng kabaitan mo, isasaayos ko na ikasal ka sa anak ni Don Francisco, ang mayamang may-ari ng lupain dito."
"Anong kalokohan 'yan" nakatawang sabi ni Pedro, "dahil ako ay isang mahirap. Mababago mo ba iyon?"
"Maghintay ka at tignan natin kung anong mangyayari!" sigaw ng unggoy. Pagkatapos ay tumakbo siya papunta sa malaking asyenda ni Don Francisco.
Nakita niya ang mayamang matandang lalaki na nakaupo sa lilim ng matandang puno ng bubog. Ang mga sanga nito ay nakakalat na parang payong.
Mababang yumugod na sabi ng unggoy. "Ginoo, ang aking panginoon na Si Don Pedro ay malugod na nagsasabi kung pwedeng hiramin ang iyong panukat ng ganta , upang maitala niya ang kanyang pera."
Nabighani sa magandang ugali ng unggoy. Iniabot sa kanya ni Don Francisco ang parisukat na kahon na kahoy na ginamit niya sa pagsusukat ng bigas.
Nang ang unggoy ay nagmamadaling bumalik sa bukid ni Pedro: tanong ng binata. "Bakit mo ako dinalhan ng ganta? Wala akong sapat na bigas para mapuno ito."
"Wala itong kinalaman sa kung ano ang mayroon ka, ngunit sa kung ano ang gagawin ng ilan sa iyo." misteryosong sabi ng unggoy. "Ngayon, pautangin mo ako ng tatlong sentimos."
"Iyon lang ang pera ko!" sabi ni Pedro. Pero binigay pa rin niya sa unggoy ang mga barya.
Kinaumagahan, idinikit ng unggoy ang tatlong sentimo ni Pedro sa loob ng parisukat na sukatan, bago niya ito ibinalik. Nang makita ni Don Francisco ang mga barya, iniabot niya ito sa unggoy, na sinasabi. "Ang mga ito ay pag-aari ng iyong panginoon."
"Naku," natatawang sabi ng unggoy, "walang halaga ang tatlong sentimo sa isang kasing yaman ni Don Pedro. Itabi n'yo na ito bilang kabayaran sa pagpapahiram ninyo ng ganta."
At umalis na siya, iniwan si Don Francisco na nagtatakang nag-iisip na may nakatira sa malapit sa kanila na maaaring mas mayaman kaysa sa kanya.
Nang sabihin ng unggoy kay Pedro ang nangyari, dumaing ang magsasaka, "Una, kinain mo ang mga mais ko. Ngayon ay ipinamigay mo ang aking pera. Kung hindi pa ako ganoon kahirap, sasabihin kong sinira mo na ako."
"Konting tiis." sabi ng unggoy. "Magagantimpalaan ka sa lalong madaling panahon."
Makalipas ang isang linggo, nagpakita ang unggoy sa pintuan ni Don Francisco. Yumugod ng mababa at sinabing, "Ang aking panginoon na si Don Pedro, ay nais na humiram muli ng iyong sukatan ng ganta. Kumita siya ng malaking pera at nais niyang sukatin ito."
"Sino itong panginoon mo na sumusukat sa kanyang mga barya, habang binibilang ko ang akin?" tanong ni Don Francisco.
"Aba, siya ang pinakamayamang tao sa mundo!" sabi ng unggoy. "Ngunit siya ay mahiyain at bihirang umalis sa kanyang bahay."
Pumunta si Don Francisco para kunin ang panukat. Ngunit bago niya ito ibinigay sa unggoy, nagdikit siya ng apat na gintong barya sa ilalim. "Ngayon malalaman natin kung sino ang mas mayaman!" sabi niya sa sarili niya.
Nang makita ni Pedro ang mga barya, napabulalas siya, "Ibalik mo ito kaagad! Iisipin ni Don Francisco na ninakaw natin ang mga ito!"
"Huwag kang mag-alala," giit ng unggoy "Ito ay nagpapakita kung gaano kahusay ang aking plano."
Kinaumagahan, ibinalik ng unggoy ang panukat, na iniwang hindi nagalaw ang mga gintong barya. Si Don Francisco ay gumawa ng isang mahusay na palabas ng makita nya ang mga ito. "Sa iyong amo ba ang mga ito?" tanong niya.
Humalakhak ang unggoy at sinabing, "Nagiging pabaya na ang aking amo. Pero pera lang iyan—itabi mo na. Sa mga araw na ito ay mas nababahala si Don Pedro sa paghahanap ng mapapangasawa."
Iniisip niya na ang isang lalaking ubod ng yaman na hindi interesado sa ginto ay magiging isang perpektong manugang.
Sinabi ni Don Francisco, "Mayroon akong isang anak na babae, si Maria. Baka gusto ng panginoon mo na maghapunan sa amin bukas, at para magkakakilala tayong lahat."
"Matutuwa si Don Pedro." paniniguro ng unggoy sa kanya.
Nang sabihin ng unggoy kay Pedro ang nangyari ay sinabi ng magsasaka. "Paano ko bibisitahin sina Don Francisco at Maria? Malalaman nilang dukha ako sa oras na makita nila ang aking nanlilimahid na damit."
"Iwan mo na yan sa akin," sabi ng unggoy. Pagkatapos ay nagmamadali siyang pumunta sa tindahan ng negosyante ng mga damit.
"Ang aking panginoon na si Don Pedro, ang pinakamayamang tao sa mundo ay naghahangad ng bagong damit." sabi ng unggoy.
"Hinihiling niya na ilagay mo ang bayarin sa kanyang account, at babayaran ka niya sa loob ng isang buwan."
"Siyempre," sagot ng mangangalakal, na nasisiyahang magkaroon ng isang mayamang parokyano.
Kaya't si Pedro at ang unggoy ay nagpunta upang maghapunan kasama sina Don Francisco at Maria. Sa sandaling sila ay nagkita, sina Pedro at Maria ay nabighani sa piling ng isa't isa.
Habang kumakain, hindi nila maalis ang tinginan sa isa't isa. Sa pagtatapos ng gabi, sila ay umibig na sa isa't-isa.
Nang aalis na siya, si Pedro na nadala ng kanyang damdamin, ay sinabi kay Don Francisco. "Kung papayag si Maria, at kung ikalulugod mo. Gusto ko siyang pakasalan." "Ay, oo!" sabi ni Maria.
Ngunit ang tanging sinabi ni Don Francisco ay, "Marahil ay imbitahan mo kami sa iyong bahay, at maaari nating pag-usapan ang bagay na ito."
Nang mapagtantong hindi niya sila maiimbitahan sa kanyang mahirap na bahay, walang nasabi si Pedro.
Pero agad ding nagsalita ang unggoy. "Nahihiya ang aking panginoon dahil may idinadagdag siyang mga silid sa kanyang asyenda at ang bahay ay walang ilaw para sa mga panauhin.
Gayunpaman, ang mga ito ay halos tapos na. Sa loob ng tatlong araw. Isasama ko kayo sa ari-arian ni Don Pedro."
Namangha sa sinabi ng unggoy, tumango lamang si Pedro. Ngunit pagkaalis nila, tinanong niya, "Paano ko haharapin si Maria at ang kanyang ama sa aking kubo? Imposible!"
"Noon pa lang, naniwala kang imposibleng maghapunan sa hapag ni Don Francisco; sagot ng unggoy. "Iwan mo na lang sa akin ang mga bagay na ito."
Kinaumagahan, ginising ng unggoy si Pedro mula sa kanyang higaan. "Kumuha ka ng mahabang lubid, ulo ng palakol, at tambol, pagkatapos ay sumama ka sa akin."
"Saan tayo pupunta?" tanong ni Pedro. "Sa higante, Burincantada."
"Halimaw si Burincantada!" sigaw ni Pedro. "Kinakain niya lahat ng taong nahuhuli niya."
"Siya rin ay isang hangal at duwag." sagot ng unggoy. "Kung umaasa kang pakasalan si Maria, gagawin mo ang sinasabi ko."
Kaya inipon ni Pedro ang lahat ng sinabi sa kanya ng unggoy. Pagkatapos ay sinundan nila ang isang lumang kalsada na patungo sa gubat patungo sa bahay ng higante sa mataas na burol.
Napaka engrande ng asyenda ni Burincantada—napaka elegante para sa gayong nilalang. Sa katunayan, matagal na niyang kinain ang mga tunay na may-ari ng asyenda.
"Magtago ka," sabi ng unggoy kay Pedro. "Kapag sumenyas ako, hampasin mo ng malakas ang tambol".
Tapos, bitbit ang lubid at ang bakal na palakol, ang unggoy ay buong tapang na kumatok sa malaking pinto ng higante.
Sa isang ungol, pinihit ni Burincantada ang pinto.
Siya ay kahindik-hindik, na may nagliliyab na pulang mga mata at kurbadong mga pangil, kaya't ang unggoy ay kailangang tawagin ang lahat ng kanyang katapangan upang hindi mag-tatakbo.
"Anong gusto mo?" angal ng higante.
"Ginoo," sabi ng unggoy. "Isang napakalaking kakila-kilabot na dambuhala ang parating dito. Kinakain niya ang bawat buhay na bagay na makita niya. Alam kong mayroon kang malalim na kuweba sa ilalim ng iyong bahay. Mangyaring hayaan mo akong magtago doon."
Ang balitang ito ay tumakot sa duwag na higante, ngunit siya ay umangas. "Bakit ako matatakot? Higante din ako!"
"Tunay na isang higante sa mga higante," papuri ng unggoy. "Ngunit ang dambuhalang ito ay sampung beses na mas mataas kaysa sa iyo.
Siya ay may anim na ulo, at bawat isa sa kanyang anim na bibig ay puno ng tatlong hanay ng mga ngiping metal.
Ako mismo ay nakakita sa kanya na dumakot ng isang pulutong ng mga kalabaw at nilamon ang mga kalabaw na ito sa isang kagat lang. Ngunit may espesyal siyang pagkagusto sa mga higante: kaya naman tinawag siyang Higanteng mangangain."
"Ay, ay, ay!" panaghoy ni Burincantada. "Talaga bang mayroong ganyang halimaw?"
"Tingnan mo," sabi ng unggoy, na hinayaan ang haba ng lubid na lumawit, mula sa kanyang paa. "Bilang patunay sa sinasabi ko. Nagdala ako ng buhok galing sa ulo ng dambuhala."
Sunod niyang itinaas ang ulo ng palakol at sinabing, "Naputol ang maliit na ngipin na ito nang ngumunguya siya ng mga bato para patalasin ang kanyang mga ngipin."
Sa wakas ay sinenyasan ng unggoy si Pedro, na nagsimulang hampasin ang tambol.
"Naririnig mo ba ang tunog ng tambol na iyon?" sigaw ng unggoy.
"Ang Higanteng mangangain ay kinakabog ang kanyang dibdib para hamunin ka. Malapit na siya!"
"Kailangan kong magtago!" sigaw ni Burincantada. Tumakbo siya sa isang malaking trapdoor, itinaas ito, at bumulusok pababa ang mga hakbang na patungo sa kalaliman ng bundok. Mabilis na isinara ng unggoy ang pinto ng bitag.
Nang sinamahan na siya ni Pedro, tinatakan ng dalawa ito ng bakal. Sa pagsaliksik sa bahay, natagpuan nila ang isang silid na puno ng ginto, habang ang isa pang silid ay may mga kulungan na puno ng mga tao.
Pinalaya ni Pedro at ng unggoy ang mga bihag, na nangakong gagawin ang lahat upang matulungan ang kanilang mga tagapagligtas.
Itinakda ni Pedro ang kalahati sa kanila sa paglilinis ng bahay at ang kalahati sa pag-aalaga ng mga baka at pag-aararo ng mga bukirin.
Sinabi sa kanila ng unggoy, "Kung may magtanong kung sino ang nagmamay-ari ng lahat ng ito, sabihin na ang lahat ay kay Don Pedro."
Pagkalipas ng dalawang araw, inihatid ng unggoy sina Don Francisco at Maria sa engrandeng bahay na tinitirhan ngayon ni Pedro.
Nang madaanan ng karwahe ni Don Francisco ang mga pastol at manggagawa sa bukid, nagtanong ang mayamang matanda. "Kaninong mga baka at lupain ang mga ito?"
Sumagot ang mga lalaki, "Sa aming panginoon na si Don Pedro." Sa wakas ay huminto ang karwahe sa harap ng napakagandang bahay sa burol.
Doon ay sinalubong ni Pedro, na mukha nang pinakamayamang tao sa mundo, ang kanyang mga panauhin.
Inilibot ng unggoy si Don Francisco sa paligid ng bahay. Ngunit si Pedro at Maria, na higit na nag-iibigan, na nakaupong magkatabi, nagbubulungan at nagtatawanan.
Sa wakas, hiniling muli ni Pedro ang kamay ni Maria. Sa pagkakataong ito ang kanyang ama ay nagbigay agad ng kanyang bendisyon.
Pagkatapos ng kasal, ginugol ng unggoy ang kalahati ng kanyang panahon sa pagbisita kay Don Francisco at ang kalahati ay naninirahan kasama sina Pedro at Maria, tinutulungan silang lahat sa kanyang magandang pagpapayo.
