1.4 Τι είχε να αναφέρει ο Τζων Ρανς (1)
Η ώρα ήταν μια όταν αφήσαμε το νούμερο 3, του Άλσους Λώρινστον. Ο Σέρλοκ Χολμς με οδήγησε στο πλησιέστερο τηλεγραφείο, όπου και απέστειλε ένα μακρύ τηλεγράφημα. Κατόπιν κάλεσε ένα αμάξι, και διέταξε τον αμαξά να μας πάει στην διεύθυνση που μας είχε δοθεί από τον Λεστρέιντ.
«Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο μιας μαρτυρίας από πρώτο χέρι», παρατήρησε· «στην πραγματικότητα, έχω καταλήξει σε κάποια γνώμη σχετικά με την υπόθεση, όμως μπορούμε ακόμη να μάθουμε ότι είναι δυνατόν.»
«Με εκπλήσσεις, Χολμς», είπα εγώ. «Σίγουρα δεν είσαι τόσο σίγουρος όσο προσποιείσαι να είσαι από όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που έδωσες;»
«Δεν υπάρχει χώρος για λάθος», απάντησε. «Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα φτάνοντας ήταν πως ένα αμάξι είχε ανοίξει δυο αυλακιές με τους τροχούς του κοντά στο κράσπεδο. Λοιπόν, μέχρι και την προηγούμενη νύχτα, είχε να βρέξει πάνω από μια εβδομάδα, ώστε οι τροχοί οι οποίοι άφησαν ένα τόσο βαθύ αποτύπωμα έπρεπε να έχουν περάσει κατά την διάρκεια της νύχτας. Υπήρχαν τα ίχνη των οπλών του αλόγου, επίσης, το περίγραμμα μιας εκ των οποίων πιο ευκρινές από τις υπόλοιπες τρεις, φανερώνοντας πως επρόκειτο για το καινούργιο πέταλο. Αφού το αμάξι ήταν εκεί μετά το ξεκίνημα της βροχής, και δεν βρισκόταν εκεί κάποια άλλη στιγμή κατά την διάρκεια του πρωινού —έχω τον λόγο του Γκρέγκσον έπ' αυτού— συνεπώς έπρεπε να βρέθηκε εκεί κατά την διάρκεια της νύχτας, και επομένως, να έφερε εκείνα τα δυο άτομα στο σπίτι.»
«Δείχνει αρκετά απλό», είπα· «αλλά πως γνώριζες σχετικά με το ύψος του άλλου άνδρα;»
«Μα βασικά, το ύψος ενός άνδρα, εννέα στις δέκα περιπτώσεις, μπορεί να ανακαλυφθεί από το μήκος του διασκελισμού του. Είναι ένας αρκετά απλός υπολογισμός, εντούτοις δεν υπάρχει λόγος να σε κουράζω με αριθμούς. Είχα το μήκος διασκελισμού του τύπου τόσο στον άργιλο απέξω όσο και στην σκόνη εντός. Οπότε είχα τρόπο να επαληθεύσω τον υπολογισμό μου. Όταν ένας άντρας γράφει πάνω σε έναν τοίχο, το ένστικτο του τον καθοδηγεί να γράψει περίπου στο ύψος των ματιών του. Λοιπόν η γραφή εκείνη ήταν μόλις δυο μέτρα από το δάπεδο. Ήταν παιγνιδάκι.»
«Και η ηλικία του;» ρώτησα.
«Να σου πω, αν ένας άνδρας μπορεί να δρασκελίσει ενάμιση περίπου μέτρο δίχως την παραμικρή προσπάθεια, δεν μπορεί να είναι στα τελευταία του. Τόσο ήταν το πλάτος μιας λακκούβας στο μονοπάτι του κήπου το οποίο είχε προφανώς διασχίσει. Οι δερμάτινες μπότες είχαν κάνει τον κύκλο, και οι φαρδιές είχαν πηδήσει από πάνω. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες σχετικά με όλα αυτά. Απλώς εφαρμόζω στην καθημερινή ζωή ορισμένους από τους κανόνες της παρατήρησης και της αναγωγής τους οποίους υποστήριξα σε εκείνο το άρθρο. Υπάρχει κάτι άλλο το οποίο σε προβληματίζει;»
«Τα νύχια και το Τριτσινόπολι», πρότεινα.
«Η γραφή στον τοίχο έγινε από τον δείκτη ενός άνδρα βουτηγμένο σε αίμα. Ο φακός μου επέτρεψε να παρατηρήσω πως ο σοβάς ήταν ελαφρώς γδαρμένος κατά την δημιουργία της, γεγονός το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να έχει συμβεί αν τα νύχια του άνδρα ήταν ψαλιδισμένα. Συγκέντρωσα λίγη σκορπισμένη στάχτη από το πάτωμα. Ήταν σκούρα σε χρώμα και αποτελούμενη από νιφάδες —όπως η στάχτη η οποία παράγεται μόνον από ένα Τριτσινόπολι. Έχω διεξαγάγει μια ειδική μελέτη στις στάχτες των πούρων —στην πραγματικότητα, έχω συγγράψει μια μονογραφία επί του θέματος. Κολακεύω τον εαυτό μου πως είμαι σε θέση να διακρίνω με μια ματιά την στάχτη από κάθε γνωστή μάρκα, είτε από πούρο είτε από καπνό. Μόνον σε τέτοιες λεπτομέρειες ένας επιδέξιος ντετέκτιβ διαφέρει από τον τύπο των Γκρέγκσον και Λεστρέιντ.
«Και το κοκκινωπό πρόσωπο;» ρώτησα.
«Οου, επρόκειτο για μια περισσότερο τολμηρή εικασία, μολονότι δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως είχα δίκιο. Μην ρωτάς σχετικά με το συγκεκριμένο στην παρούσα κατάσταση της υπόθεσης.»
Πέρασα το χέρι μου πάνω από το μέτωπο μου. «Το κεφάλι μου γυρίζει», σχολίασα· «όσο περισσότερο το σκέφτεται κάποιος τόσο πιο μυστηριώδες γίνεται. Πως έτυχε και εκείνοι οι δυο άνδρες—αν επρόκειτο περί δυο ανδρών— βρέθηκαν σε ένα άδειο σπίτι; Τι απέγινε ο αμαξάς που τους μετέφερε ως εκεί; Πως μπορεί κάποιος να εξαναγκάσει έναν άλλο να πάρει δηλητήριο; Από πού προήλθε το αίμα; Ποιο ήταν το αντικείμενο του δολοφόνου, αφού δεν υπήρξε ληστεία στην προκειμένη περίπτωση; Πως βρέθηκε το δαχτυλίδι της γυναίκας εκεί; Πάνω από όλα, γιατί θα έπρεπε ο δεύτερος άνδρας να γράψει την Γερμανική λέξη RACHE πριν εξαφανισθεί; Ομολογώ πως δεν βλέπω κάποιον πιθανό τρόπο να συμβιβαστούν όλα αυτά τα στοιχεία.»
Ο σύντροφος μου χαμογέλασε επιδοκιμαστικά.
«Συνοψίζεις όλες τις δυσκολίες της υπόθεσης περιεκτικά και ορθά», είπε. «Υπάρχουν πολλά τα οποία παραμένουν ακόμη ασαφή, μολονότι έχω σχηματίζει πλήρως την γνώμη μου όσον αφορά τα βασικά γεγονότα. Όσο για την ανακάλυψη του καημένου του Λεστρέιντ ήταν απλά μια παραπλάνηση προοριζόμενη να βάλει την αστυνομία σε λάθος δρόμο, υπαινισσόμενη Σοσιαλισμό και μυστικές οργανώσεις. Δεν διεπράχθη από κάποιο Γερμανό. Το Α, αν το πρόσεξες, ήταν σχηματισμένο περίπου κατά τον Γερμανικό τρόπο. Τώρα, ένας αληθινός Γερμανός γράφει πάντοτε με τον Λατινικό χαρακτήρα, οπότε με ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως δεν γράφτηκε από Γερμανό, άλλα από έναν αδέξιο μιμητή ο οποίος υπερέβαλε στον ρόλο του. Επρόκειτο απλώς για ένα τέχνασμα ώστε να κατευθύνει την έρευνα σε λανθασμένη διαδρομή. Δεν πρόκειται να σου πω περισσότερα σχετικά με την υπόθεση, Γιατρέ. Ξέρεις ένας μάγος παύει να λαμβάνει την αναγνώριση του μόλις εξηγήσει το κόλπο του, και αν σου δείξω πάρα πολλά σχετικά με τη μέθοδο εργασίας, θα φτάσεις στο συμπέρασμα πως είμαι ένα εξαιρετικά συνηθισμένο άτομο τελικά.»
«Δεν πρόκειται ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο», απάντησα· «έφερες την εξιχνίαση πλησιέστερα σε μια ακριβής επιστήμη όσο ποτέ θα μπορέσει να φτάσει σε ετούτο τον κόσμο.»
Ο σύντροφος μου έλαμψε από ικανοποίηση στα λόγια μου, και τον ειλικρινή τρόπο υπό τον οποίο τα είχα εκφέρει. Είχα ήδη παρατηρήσει πως ήταν τόσο ευαίσθητος στην κολακεία επί των επιδόσεων του στην τέχνη του όσο κάθε κοπέλα θα ήταν για την ομορφιά της.
«Θα σου πω κάτι άλλο», είπε. «Οι δερμάτινες και οι φαρδιές ήρθαν με το ίδιο αμάξι, και κατηφόρισαν το μονοπάτι παρέα όσο το δυνατόν φιλικότερα—χέρι με χέρι, κατά πάσα πιθανότητα. Όταν μπήκαν μέσα βημάτισαν εντός του δωματίου—είτε μάλλον, οι δερμάτινες στάθηκαν ακίνητες ενώ οι φαρδιές βημάτισαν πάνω κάτω. Όλα αυτά τα διάβασα στην σκόνη· και ήμουν σε θέση να αντιληφθώ πως καθώς περπατούσε αναστατωνόταν όλο και πιο πολύ. Αποδεικνύεται από το αυξημένο μήκος των διασκελισμών του. Μιλούσε καθ' όλη την διάρκεια, και είχε αρχίσει, δίχως αμφιβολία, να εξοργίζεται. Τότε η τραγωδία συνέβη. Σου είπα όλα όσα γνωρίζω και ο ίδιος, διότι τα υπόλοιπα αποτελούν απλώς εικασίες και προβλέψεις. Έχουμε μια καλή βάση εργασίας, εντούτοις, εκ της οποίας να ξεκινήσουμε. Πρέπει να βιαστούμε, γιατί θέλω να πάω στο κοντσέρτο του Χέιλ να ακούσω την Νόρμαν Νερούντα το απόγευμα.
Η συγκεκριμένη συζήτηση είχε λάβει χώρα καθώς το αμάξι μας ελισσόταν μέσα από μια μακριά διαδοχή από μουντά δρομάκια και θλιβερές παρόδους. Στον πιο μουντό και πιο θλιβερό όλων τους ο αμαξάς σταμάτησε απότομα. «Εκεί μέσα είναι η Ώλντλευ Κορτ», είπε, δείχνοντας προς έναν στενό άνοιγμα στην σειρά των μουντόχρωμων πλίνθων. «Θα με βρείτε εδώ όταν επιστρέψετε.»