×

우리는 LingQ를 개선하기 위해서 쿠키를 사용합니다. 사이트를 방문함으로써 당신은 동의합니다 쿠키 정책.


image

Conan Doyle, A. - Το Σημάδι Των Τεσσάρων, 4. Η ιστορία του Φαλακρού Άντρα (1)

4. Η ιστορία του Φαλακρού Άντρα (1)

Ακολουθήσαμε τον Ινδό μέσα από έναν άθλιο και συνηθισμένο διάδρομο, κακοφωτισμένο και κακόγουστα επιπλωμένο, μέχρι που έφτασε σε μια πόρτα στα δεξιά, την οποία κι άνοιξε. Μια λάμψη κιτρινωπού φωτός ξεχύθηκε πέφτοντας πάνω μας, και στο κέντρο της λάμψης στεκόταν ένας μικρόσωμος άντρας με ένα πολύ ψηλό μέτωπο, φούντες κόκκινων μαλλιών στα πλάγια του, κι ένα φαλακρό, γυαλιστερό κεφάλι το οποίο ξεχώριζε από μέσα τους σαν ένα κορφοβούνι από έλατα. Έσφιξε τα χέρια του καθώς στεκόταν, και τα χαρακτηριστικά του βρίσκονταν σε μια αδιάκοπη αναταραχή —πότε χαμογελώντας, πότε κατσουφιάζοντας, μα ούτε για μια στιγμή δεν έπαυε. Η φύση του είχε δώσει ένα κρεμασμένο χείλος, και μια υπερβολικά ορατή σειρά από κίτρινα κι ακανόνιστα δόντια, τα οποία πάσχισε άτονα να συγκαλύψει περνώντας το χέρι του μπροστά από το χαμηλότερο μέρος του προσώπου του. Παρά την έντονη φαλάκρα του απέπνεε μια εντύπωση νιότης. Στην πραγματικότητα, είχε μόλις πατήσει το τριακοστό έτος της ζωής του.

«Υπηρέτης σας, Δεσποινίδα Μόρσταν», συνέχισε να επαναλαμβάνει με τη λεπτή, τσιριχτή φωνή του. «Υπηρέτης σας, κύριοι. Παρακαλώ περάστε στο μικρό μου καταφύγιο. Ένας μικρός χώρος, δεσποινίς, αλλά επιπλωμένος βάση του γούστου μου. Μια όαση τέχνης στην άγρια ερημιά του Νότιου Λονδίνου.»

Εκπλαγήκαμε όλοι στην εμφάνιση του δωματίου στο οποίο μας προσκάλεσε. Σε αυτό το οικτρό σπίτι φάνταζε ως εκτός τόπου σαν διαμάντι πρώτης διαλογής σε ένα μπρούτζινο δέσιμο. Οι πλουσιότερες και πολυτελέστερες κουρτίνες κι υφαντά κάλυπταν τους τοίχους, τραβηγμένες εδώ κι εκεί για να φανερώσουν κάποιο πίνακα με βαριά κορνίζα ή κάποιο Ανατολίτικο βάζο. Το χαλί ήταν πορτοκαλί και μαύρο, τόσο μαλακό και τόσο παχύ που το πόδι βυθιζόταν ευχάριστα μέσα του, σαν σε ένα στρώμα από βρύα. Δυο υπέροχα δέρματα από τίγρεις στρωμένα λοξά ενέτειναν την εντύπωση Ανατολίτικης πολυτέλειας, όπως επίσης κι ένας πελώριος ναργιλές ο οποίος αναπαυόταν σε ένα χαλάκι στην γωνία. Μια λάμπα κατά την μόδα της ασημένιας περιστέρας κρεμόταν από ένα σχεδόν αόρατο χρυσό σύρμα στο κέντρο του δωματίου. Καθώς άναβε πλημμύριζε τον αέρα με μια λεπτή κι αρωματική οσμή.

«Κος Θαντέους Σόλτο», είπε ο μικρόσωμος άντρας, με το μόνιμο σπασμό του και χαμογελώντας. «Αυτό είναι το όνομα μου. Είστε, φυσικά, η Δεσποινίδα Μόρσταν. Και αυτοί οι κύριοι—»

«Από εδώ ο Κος Σέρλοκ Χολμς, και ο Δρ. Γουώτσον.»

«Ένας γιατρός, ε;» φώναξε εκείνος, αρκετά εξημμένος. «Έχετε μαζί το στηθοσκόπιο σας; Θα μπορούσα να σας ζητήσω —αν θα είχατε την καλοσύνη; Έχω σοβαρότατες αμφιβολίες σχετικά με την μιτροειδή βαλβίδα μου, αν θα μπορούσατε θα ήταν υπέροχα. Στην αορτική μπορώ να βασισθώ, αλλά θα εκτιμούσα την γνώμη σας σχετικά με τη μιτροειδή.»

Ακροάστηκα την καρδιά του, όπως ζήτησε, όμως απέτυχα να εντοπίσω κάτι άσχημο, εκτός, όντως, του ότι βρισκόταν σε μια εντονότατη κατάσταση φόβου, γιατί έτρεμε σύγκορμος.

«Δείχνει φυσιολογική», είπα. «Δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε.»

«Να με συγχωρείτε για την αναστάτωση, Δεσποινίδα Μόρσταν», σχολίασε εύθυμα. «Πάσχω από πολλά, κι είχα από παλιά υποψίες όσον αφορά αυτή την βαλβίδα. Χαίρομαι αφάνταστα που είναι αβάσιμες. Αν ο πατέρας σας, Δεσποινίς Μόρσταν, απέφευγε να φορτώνει την καρδιά του, ίσως να ήταν ακόμη ζωντανός.»

Θα μπορούσα να τον είχα χαστουκίσει, τόσο νευριασμένος που ήμουν σε αυτήν την άσπλαχνη και απερίσκεπτη αναφορά επί ενός τόσο λεπτού ζητήματος. Η Δεσποινίδα Μόρσταν κάθισε, και το πρόσωπο της χλόμιασε ως και τα χείλη.

«Ήξερα μες στην καρδιά μου πως ήταν νεκρός», είπε.

«Μπορώ να σας παράσχω κάθε πληροφορία», είπε εκείνος, «και, επιπλέον, είμαι σε θέση να σας δικαιώσω, και θα το κάνω, επίσης, ασχέτως του ότι ενδεχομένως να πει ο Αδελφός Μπαρθόλομιου. Χαίρομαι επίσης που έχω εδώ και τους φίλους σας όχι μόνο ως συνοδούς σας αλλά κι ως μάρτυρες σε όσα πρόκειται να πράξω και να αναφέρω. Οι τρεις μας είμαστε σε θέση να παρατεθούμε θαρραλέα εμπρός στον Αδελφό Μπαρθόλομιου. Ωστόσο ας μην εμπλέξουμε τρίτους — ούτε αστυνομία, ούτε αξιωματούχους. Μπορούμε να διευθετήσουμε τα πάντα ικανοποιητικά μεταξύ μας δίχως καμία ανάμειξη. Τίποτα δεν θα ενοχλούσε περισσότερο τον αδελφό Μπαρθόλομιου περισσότερο από την δημοσιότητα.»

Κάθισε πάνω σε έναν χαμηλό σοφά και μας κοίταξε εξεταστικά με τα αδύναμα, υγρά γαλάζια του μάτια.

«Από πλευράς μου», είπε ο Χολμς, «οτιδήποτε θελήσετε να πείτε δεν θα βγει πιο έξω.»

Ένευσα για δείξω την συμφωνία μου.

«Πολύ καλά! Πολύ καλά!» είπε. «Να σας προσφέρω ένα ποτήρι Chianti, Δεσποινίς Μόρσταν; Ή ένα Tokay; Δεν διατηρώ άλλα κρασιά. Να ανοίξω μια μποτίλια; Όχι; Καλώς, τότε, ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση στον καπνό, στο μυρωδικό βάλσαμο του Ανατολίτικου καπνού. Είμαι κάπως νευρικός, και θεωρώ τον ναργιλέ μου ένα ανεκτίμητο ηρεμιστικό.»

Εφάρμοσε ένα κερί στο μεγάλο δοχείο, κι ο καπνός δημιούργησε φυσαλίδες πρόσχαρα μέσα από το ροδόνερο. Καθίσαμε και οι τρεις μας σε ημικύκλιο, με τα κεφάλια μας προτεταμένα και τα σαγόνια μας στα χέρια, καθώς ο παράξενος, σπασμωδικός ανθρωπάκος, με το μακρύ, γυαλιστερό κεφάλι, ρουφούσε τον καπνό νευρικά στο κέντρο.

«Όταν αρχικά αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας», είπε, «θα σας έδινα την διεύθυνση μου, όμως φοβόμουν πως ίσως να αψηφούσατε το αίτημα μου και να φέρνατε δυσάρεστους ανθρώπους μαζί σας. Πήρα την ελευθερία, επομένως, να κλείσω ένα ραντεβού κατά τρόπο τέτοιο ώστε ο άνθρωπος μου, ο Γουίλιαμς, να μπορέσει να σας δει πρώτος.

Είχα πλήρη εμπιστοσύνη στην διακριτικότητα του, και είχε εντολή, αν ένοιωθε δυσαρέσκεια να μην συνέχιζε περισσότερο στην υπόθεση. Θα συγχωρήσετε αυτές μου τις προφυλάξεις, αλλά είμαι άνθρωπος κάπως μοναχικών, κι ίσως ακόμη να έλεγα εκλεπτυσμένων γούστων, και δεν υπάρχει κάτι περισσότερο ακαλαίσθητο από έναν αστυνομικό. Έχω εκ του φυσικού μου μια φοβία προς όλες τις μορφές του βάναυσου υλισμού. Σπανίως έρχομαι σε επαφή με τα πλήθη. Ζω, όπως βλέπετε, σχετικά με λίγη ατμόσφαιρα αίγλης ολόγυρα μου. Θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου και αρωγό της τέχνης. Αποτελεί την αδυναμία μου. Το τοπίο είναι ένας αυθεντικός Κορότ, και μολονότι ένας τεχνοκριτικός ίσως να αμφιβάλει για εκείνον τον Σαλβατόρ Ρόσα, είναι αδύνατον να τεθεί και το παραμικρό ερώτημα σχετικά με τον Bouguereau. Τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στην μοντέρνα Γαλλική σχολή.»

«Να με συγχωρείτε, Κε Σόλτο», είπε η Δδα Μόρσταν, «όμως βρίσκομαι εδώ κατόπιν του αιτήματος σας για να μάθω κάτι το οποίο επιθυμείτε να μου πείτε. Είναι πολύ αργά, και θα ήθελα η συζήτηση να είναι όσο το δυνατόν συντομότερη.»

«Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κρατήσει κάποια ώρα», απάντησε εκείνος, «διότι είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί να μεταβούμε στο Νόργουντ και να δούμε τον Αδελφό Μπαρθόλομιου. Θα πάμε όλοι μαζί και θα προσπαθήσουμε να δούμε αν θα επωφεληθούμε από τον Αδελφό Μπαρθόλομιου. Είναι εξαιρετικά θυμωμένος γιατί διάλεξα την διαδρομή που μου φαινόταν ορθότερη. Λογόφερα εντόνως μαζί του χθες βράδυ. Δεν φαντάζεστε πόσο τρομερός γίνεται όταν είναι θυμωμένος.»

«Αν πρόκειται να πάμε στο Νόργουντ, θα ήταν τότε εξίσου καλό να ξεκινήσουμε αμέσως», επιχείρησα να σχολιάσω.

Γέλασε μέχρι που τα αυτιά του έγιναν κατακόκκινα.

«Ελάχιστα θα βοηθούσε στην περίπτωση μας», φώναξε. «Δεν έχω ιδέα τι θα έλεγε αν σας πήγαινα εκεί τόσο ξαφνικά. Όχι, πρέπει να σας προετοιμάσω δείχνοντας σας που στεκόμαστε όλοι μας. Κατ' αρχήν, θα πρέπει να σας πω πως υπάρχουν αρκετά σημεία στην ιστορία τα οποία κι εγώ ο ίδιος αγνοώ. Μπορώ μόνο να παραθέσω ενώπιον σας τα γεγονότα ως εκεί που τα γνωρίζω και εγώ.

«Ο πατέρας μου ήταν, όπως ίσως να μαντέψατε, ο Ταγματάρχης Τζων Σόλτο, απόστρατος του Ινδικού Στρατού. Αποστρατεύθηκε πριν από έντεκα χρόνια περίπου κι ήρθε να ζήσει στην Οικία Ποντιτσέρι στο Άνω Νόργουντ. Είχε πλουτίσει στην Ινδία κι έφερε μαζί του ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό, μια ευμεγέθη συλλογή από πολύτιμες παραδοξότητες, και προσωπικό από ιθαγενείς υπηρέτες. Με αυτά τα πλεονεκτήματα αγόρασε ένα σπίτι, κι έζησε με μεγάλη πολυτέλεια. Ο δίδυμος αδελφός μου Μπαρθόλομιου κι εγώ είμαστε τα μόνα του παιδιά.

«Θυμάμαι πολύ καλά την αίσθηση που προκλήθηκε από την εξαφάνιση του Λοχαγού Μόρσταν. Διαβάσαμε τις λεπτομέρειες στις εφημερίδες, και γνωρίζοντας πως υπήρξε φίλος του πατέρα μας συζητούσαμε την υπόθεση ελεύθερα υπό την παρουσία του. Συνήθιζε να λαμβάνει μέρος στις εικασίες μας όσον αφορά το τι μπορεί να είχε συμβεί. Ούτε για μια στιγμή δεν υποπτευθήκανε πως είχε ολόκληρο το μυστικό κρυμμένο στην καρδιά του, πως από όλο τον κόσμο εκείνος μονάχα γνώριζε την μοίρα του Άρθουρ Μόρσταν.

«Γνωρίζαμε, εντούτοις, πως κάποιο μυστήριο, κάποιος σίγουρος κίνδυνος, έσκιαζε τον πατέρα μας. Φοβόταν αφάνταστα να βγαίνει μόνος έξω, και πάντοτε είχε στην δούλεψη του δυο παλαιστές για να δρουν ως φύλακες της Οικίας Ποντιτσέρι. Ο Γουίλιαμς, ο οποίος σας έφερε εδώ απόψε, ήταν ένας από αυτούς. Υπήρξε κάποτε πρωταθλητής ελαφρών βαρών της Αγγλίας. Ο πατέρας μας δεν μας έλεγε ποτέ τι ήταν αυτό που τον φόβιζε, όμως είχε μια πλέον χαρακτηριστική αποστροφή προς τους ανθρώπους με ξύλινα πόδια.

Σε μια περίσταση είχε στην κυριολεξία πυροβολήσει με το περίστροφο του έναν άνθρωπο με ξύλινο πόδι, ο οποίος αποδείχθηκε πως ήταν ένας άκακος πωλητής που έψαχνε για παραγγελίες. Χρειάστηκε να πληρώσουμε ένα μεγάλο ποσό για να αποσιωπήσουμε το ζήτημα. Ο αδελφός μου κι εγώ συνηθίζαμε να σκεπτόμαστε πως επρόκειτο για ένα απλό καπρίτσιο του πατέρα μας, όμως τα γεγονότα έκτοτε μας έκαναν να αλλάξουμε γνώμη.

«Νωρίς το 1882 ο πατέρας μου έλαβε ένα γράμμα από την Ινδία το οποίο αποτέλεσε ένα μεγάλο σοκ. Σχεδόν λιποθύμησε στο πρωινό όταν το άνοιξε, κι από εκείνη την μέρα αρρώστησε ως και τον θάνατο του. Τι υπήρχε σε εκείνο το γράμμα δεν κατορθώσαμε ποτέ να ανακαλύψουμε, όμως έβλεπα καθώς το κρατούσε πως ήταν σύντομο και γραμμένο με δυσανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα. Υπέφερε για χρόνια από μια διογκωμένη σπλήνα, αλλά χειροτέρεψε ραγδαία, και κατά τα τέλη του Απρίλη πληροφορηθήκαμε πως δεν υπήρχε πλέον ελπίδα, και πως επιθυμούσε να μιλήσει μαζί μας για μια τελευταία φορά.

«Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο του ήταν ανασηκωμένος πάνω σε μαξιλάρια κι ανέπνεε βαριά. Μας παρακάλεσε να κλειδώσουμε την πόρτα και να καθίσουμε εκατέρωθεν του κρεβατιού. Κατόπιν πιάνοντας τα χέρια μας προέβη σε μια αξιοσημείωτη δήλωση με μια φωνή που έσπαζε τόσο από συναίσθημα όσο κι από πόνο. Θα προσπαθήσω να σας την παραθέσω με τα ίδια του τα λόγια.

«'Ένα πράγμα έχω μονάχα,' είπε, ‘το οποίο βαραίνει την συνείδηση ετούτη την ύστατη στιγμή. Πρόκειται για τη συμπεριφορά μου στο φτωχό ορφανό του Μόρσταν. Η καταραμένη απληστία η οποία υπήρξε βασανιστική αμαρτία όλη μου την ζωή κράτησε μακριά της τον θησαυρό, τα μισά τουλάχιστον από όσα θα ́πρεπε να ήταν δικά της. Κι όμως δεν τα χρησιμοποίησα ούτε για τον εαυτό μου, τόσο αλόγιστο κι ανόητο πράγμα είναι η πλεονεξία. Το απλό αίσθημα της κατοχής μου ήταν τόσο αγαπητό που δεν άντεχα να τα μοιραστώ με κάποιον άλλο. Δείτε αυτήν την τιάρα που στολίζεται από πέρλες πλάι σε εκείνο το φιαλίδιο κινίνου. Ακόμη κι αυτό δεν άντεχα να αποχωριστώ, μολονότι το είχα πάρει με την πρόθεση να της το στείλω. Εσείς, γιοι μου, θα της δώσετε ένα δίκαιο μερίδιο του θησαυρού του Άνγκρα. Όμως μην της στείλετε τίποτα —ούτε καν την τιάρα— μέχρι να πεθάνω. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι ήταν ανέκαθεν τόσο κακοί ώσπου να ξαναβρούν το φως.

«'Θα σας πω πως πέθανε ο Μόρσταν», συνέχισε. ‘Χρόνια υπέφερε από μια καρδιά ασθενική, όμως το έκρυβε από τον καθένα. Εγώ μονάχα το γνώριζα. Στην Ινδία, εκείνος κι εγώ, μέσω μια περίεργης αλυσίδας γεγονότων, φτάσαμε να κατέχουμε έναν αξιόλογο θησαυρό. Τον έφερα στην Αγγλία, και την νύχτα της άφιξης του ο Μόρσταν ήρθε ευθύς σε μένα κι απαίτησε το μερίδιο του. Ήρθε περπατώντας από το σταθμό και τον δέχθηκε ο πιστός μου γέρο Lal Chowdar, ο οποίος είναι πια νεκρός. Ο Μόρσταν κι εγώ είχαμε διαφορετική γνώμη σχετικά με την μοιρασιά του θησαυρού, και καταλήξαμε σε φορτισμένες κουβέντες. Ο Μόρσταν είχε πεταχτεί από την καρέκλα του σε ένα παροξυσμό θυμού, όταν άξαφνα πίεσε το χέρι του στο πλευρό του, το πρόσωπο του πήρε μια μαβιά απόχρωση, κι έπεσε προς τα πίσω, κόβοντας το κεφάλι του πάνω σε μια γωνιά του κουτιού του θησαυρού. Όταν έσκυψα από πάνω του ανακάλυψα, προς μεγάλο μου τρόμο, πως ήταν νεκρός.

«'Ήμουν βαθιά συλλογισμένος επί του ζητήματος, όταν, κοιτώντας πάνω, είδα τον υπηρέτη μου, τον Lal Chowdar, στην πόρτα. Μπήκε κλεφτά μέσα και κλείδωσε την πόρτα πίσω του. ‘Μην φοβάσαι, sahib', είπε, ‘κανείς δεν χρειάζεται να μάθει πως τον σκότωσες. Ας τον απομακρύνουμε, και ποιος θα το μάθει;' ‘Δεν τον σκότωσα', είπα εγώ. Ο Lal Chowdar κούνησε το κεφάλι του και χαμογέλασε. «Τα άκουσα όλα, sahib,” είπε, «Σας άκουσα να διαφωνείτε, κι άκουσα το χτύπημα. Μα τα χείλη μου είναι σφαλιστά. Όλοι κοιμούνται στο σπίτι. Ας τον πάρουμε από εδώ παρέα.» Αρκούσε αυτό για να αποφασίσω. Αφού ο ίδιος μου ο υπηρέτης δεν πίστευε την αθωότητα μου, πως θα ήταν δυνατόν να ελπίζω να τα βγάλω πέρα ενώπιον δώδεκα ανόητων εμπόρων ως ενόρκους απέναντι μου; Ο Lal Chowdar κι εγώ ξεφορτωθήκαμε το σώμα εκείνη την νύχτα, και εντός μερικών ημερών οι εφημερίδες του Λονδίνου ήταν γεμάτες από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του Λοχαγού Μόρσταν. Καταλαβαίνετε από όσα λέω πως δύσκολα μπορώ να κατηγορηθώ για το ζήτημα. Το σφάλμα μου έγκειται στο γεγονός πως αποκρύψαμε όχι μόνο το σώμα αλλά το θησαυρό και πως είχα προσκολληθεί στο μερίδιο του Μόρσταν εξίσου με το δικό μου. Σας εύχομαι, συνεπώς, να επανορθώσετε. Φέρτε τα αυτιά σας κοντά στο στόμα μου. Ο θησαυρός είναι κρυμμένος στο—»

4. Η ιστορία του Φαλακρού Άντρα (1) 4\. The story of the Bald Man (1)

Ακολουθήσαμε τον Ινδό μέσα από έναν άθλιο και συνηθισμένο διάδρομο, κακοφωτισμένο και κακόγουστα επιπλωμένο, μέχρι που έφτασε σε μια πόρτα στα δεξιά, την οποία κι άνοιξε. We followed the Indian through a miserable and ordinary corridor, poorly lit and poorly furnished, until he reached a door on the right, which he opened. Μια λάμψη κιτρινωπού φωτός ξεχύθηκε πέφτοντας πάνω μας, και στο κέντρο της λάμψης στεκόταν ένας μικρόσωμος άντρας με ένα πολύ ψηλό μέτωπο, φούντες κόκκινων μαλλιών στα πλάγια του, κι ένα φαλακρό, γυαλιστερό κεφάλι το οποίο ξεχώριζε από μέσα τους σαν ένα κορφοβούνι από έλατα. A flash of yellow light fell upon us, and in the center of the flash stood a small man with a very high forehead, red-haired tassels on his sides, and a bald, shiny head that stood out from within them like a ridge of firs. Έσφιξε τα χέρια του καθώς στεκόταν, και τα χαρακτηριστικά του βρίσκονταν σε μια αδιάκοπη αναταραχή —πότε χαμογελώντας, πότε κατσουφιάζοντας, μα ούτε για μια στιγμή δεν έπαυε. He shook his hands as he stood, and his features were in constant agitation — sometimes smiling, sometimes grinning, but not for a moment. Η φύση του είχε δώσει ένα κρεμασμένο χείλος, και μια υπερβολικά ορατή σειρά από κίτρινα κι ακανόνιστα δόντια, τα οποία πάσχισε άτονα να συγκαλύψει περνώντας το χέρι του μπροστά από το χαμηλότερο μέρος του προσώπου του. Nature had given him a drooping lip, and an overly visible row of yellow and irregular teeth, which he struggled to conceal by passing his hand in front of the lower part of his face. Παρά την έντονη φαλάκρα του απέπνεε μια εντύπωση νιότης. Despite his intense baldness, he exuded an impression of youth. Στην πραγματικότητα, είχε μόλις πατήσει το τριακοστό έτος της ζωής του. In fact, he was just in his thirties.

«Υπηρέτης σας, Δεσποινίδα Μόρσταν», συνέχισε να επαναλαμβάνει με τη λεπτή, τσιριχτή φωνή του. "Your servant, Miss Morstan," he continued in his thin, shrill voice. «Υπηρέτης σας, κύριοι. "Your servant, gentlemen. Παρακαλώ περάστε στο μικρό μου καταφύγιο. Please go to my little shelter. Ένας μικρός χώρος, δεσποινίς, αλλά επιπλωμένος βάση του γούστου μου. A small space, miss, but furnished to my taste. Μια όαση τέχνης στην άγρια ερημιά του Νότιου Λονδίνου.» An oasis of art in the wild wilderness of south London. "

Εκπλαγήκαμε όλοι στην εμφάνιση του δωματίου στο οποίο μας προσκάλεσε. We were all surprised by the appearance of the room to which he invited us. Σε αυτό το οικτρό σπίτι φάνταζε ως εκτός τόπου σαν διαμάντι πρώτης διαλογής σε ένα μπρούτζινο δέσιμο. In this miserable house it seemed out of place like a first-class diamond in a bronze binding. Οι πλουσιότερες και πολυτελέστερες κουρτίνες κι υφαντά κάλυπταν τους τοίχους, τραβηγμένες εδώ κι εκεί για να φανερώσουν κάποιο πίνακα με βαριά κορνίζα ή κάποιο Ανατολίτικο βάζο. The richest and most luxurious curtains and textiles covered the walls, pulled here and there to reveal a table with a heavy frame or an Oriental vase. Το χαλί ήταν πορτοκαλί και μαύρο, τόσο μαλακό και τόσο παχύ που το πόδι βυθιζόταν ευχάριστα μέσα του, σαν σε ένα στρώμα από βρύα. The carpet was orange and black, so soft and so thick that the foot sank pleasantly into it, as if in a layer of moss. Δυο υπέροχα δέρματα από τίγρεις στρωμένα λοξά ενέτειναν την εντύπωση Ανατολίτικης πολυτέλειας, όπως επίσης κι ένας πελώριος ναργιλές ο οποίος αναπαυόταν σε ένα χαλάκι στην γωνία. Two magnificent tiger skins laid diagonally added to the impression of Oriental luxury, as did an enormous hookah that rested on a mat in the corner. Μια λάμπα κατά την μόδα της ασημένιας περιστέρας κρεμόταν από ένα σχεδόν αόρατο χρυσό σύρμα στο κέντρο του δωματίου. A silver dove lamp in fashion hung from an almost invisible gold wire in the center of the room. Καθώς άναβε πλημμύριζε τον αέρα με μια λεπτή κι αρωματική οσμή. As it lit up it flooded the air with a delicate and aromatic smell.

«Κος Θαντέους Σόλτο», είπε ο μικρόσωμος άντρας, με το μόνιμο σπασμό του και χαμογελώντας. "Mr. Thaddeus Solto," said the small man, with his constant spasm and smiling. «Αυτό είναι το όνομα μου. "That's my name. Είστε, φυσικά, η Δεσποινίδα Μόρσταν. Και αυτοί οι κύριοι—»

«Από εδώ ο Κος Σέρλοκ Χολμς, και ο Δρ. Γουώτσον.»

«Ένας γιατρός, ε;» φώναξε εκείνος, αρκετά εξημμένος. "A doctor, eh?" he shouted, quite excited. «Έχετε μαζί το στηθοσκόπιο σας; Θα μπορούσα να σας ζητήσω —αν θα είχατε την καλοσύνη; Έχω σοβαρότατες αμφιβολίες σχετικά με την μιτροειδή βαλβίδα μου, αν θα μπορούσατε θα ήταν υπέροχα. "Do you have your stethoscope with you?" I could ask you — if you were kind? I have very serious doubts about my mitral valve, if you could it would be great. Στην αορτική μπορώ να βασισθώ, αλλά θα εκτιμούσα την γνώμη σας σχετικά με τη μιτροειδή.» I can count on the aorta, but I would appreciate your opinion about the mitral valve. "

Ακροάστηκα την καρδιά του, όπως ζήτησε, όμως απέτυχα να εντοπίσω κάτι άσχημο, εκτός, όντως, του ότι βρισκόταν σε μια εντονότατη κατάσταση φόβου, γιατί έτρεμε σύγκορμος. I listened to his heart, as he asked, but I failed to find anything bad, except, indeed, that he was in a state of intense fear, because he was trembling.

«Δείχνει φυσιολογική», είπα. "She looks normal," I said. «Δεν έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε.» "You have no reason to worry."

«Να με συγχωρείτε για την αναστάτωση, Δεσποινίδα Μόρσταν», σχολίασε εύθυμα. "Forgive the disturbance, Miss Morstan," he commented cheerfully. «Πάσχω από πολλά, κι είχα από παλιά υποψίες όσον αφορά αυτή την βαλβίδα. "I suffer from a lot, and I have had suspicions about this valve for a long time. Χαίρομαι αφάνταστα που είναι αβάσιμες. I'm so glad they're unfounded. Αν ο πατέρας σας, Δεσποινίς Μόρσταν, απέφευγε να φορτώνει την καρδιά του, ίσως να ήταν ακόμη ζωντανός.» "If your father, Miss Morstan, had avoided loading his heart, he might still be alive."

Θα μπορούσα να τον είχα χαστουκίσει, τόσο νευριασμένος που ήμουν σε αυτήν την άσπλαχνη και απερίσκεπτη αναφορά επί ενός τόσο λεπτού ζητήματος. I could have slapped him, so upset that I was in this ruthless and reckless report on such a delicate matter. Η Δεσποινίδα Μόρσταν κάθισε, και το πρόσωπο της χλόμιασε ως και τα χείλη. Miss Morstan sat down, and her face grew as pale as her lips.

«Ήξερα μες στην καρδιά μου πως ήταν νεκρός», είπε. "I knew in my heart he was dead," she said.

«Μπορώ να σας παράσχω κάθε πληροφορία», είπε εκείνος, «και, επιπλέον, είμαι σε θέση να σας δικαιώσω, και θα το κάνω, επίσης, ασχέτως του ότι ενδεχομένως να πει ο Αδελφός Μπαρθόλομιου. "I can give you all the information," he said; Χαίρομαι επίσης που έχω εδώ και τους φίλους σας όχι μόνο ως συνοδούς σας αλλά κι ως μάρτυρες σε όσα πρόκειται να πράξω και να αναφέρω. I am also glad to have your friends here not only as your companions but also as witnesses to what I am going to do and report. Οι τρεις μας είμαστε σε θέση να παρατεθούμε θαρραλέα εμπρός στον Αδελφό Μπαρθόλομιου. The three of us are able to stand boldly before Brother Bartholomew. Ωστόσο ας μην εμπλέξουμε τρίτους — ούτε αστυνομία, ούτε αξιωματούχους. But let's not involve third parties — no police, no officials. Μπορούμε να διευθετήσουμε τα πάντα ικανοποιητικά μεταξύ μας δίχως καμία ανάμειξη. We can settle everything satisfactorily between us without any interference. Τίποτα δεν θα ενοχλούσε περισσότερο τον αδελφό Μπαρθόλομιου περισσότερο από την δημοσιότητα.» "Nothing would bother Brother Bartholomew more than publicity."

Κάθισε πάνω σε έναν χαμηλό σοφά και μας κοίταξε εξεταστικά με τα αδύναμα, υγρά γαλάζια του μάτια. He sat down on a low bench and looked at us quizzically with his weak, wet blue eyes.

«Από πλευράς μου», είπε ο Χολμς, «οτιδήποτε θελήσετε να πείτε δεν θα βγει πιο έξω.» "For my part," said Holmes, "anything you wish to say will not come out any more."

Ένευσα για δείξω την συμφωνία μου. I nodded to show my agreement.

«Πολύ καλά! Πολύ καλά!» είπε. «Να σας προσφέρω ένα ποτήρι Chianti, Δεσποινίς Μόρσταν; Ή ένα Tokay; Δεν διατηρώ άλλα κρασιά. "Shall I offer you a glass of Chianti, Miss Morstan?" Or a Tokay? I do not keep other wines. Να ανοίξω μια μποτίλια; Όχι; Καλώς, τότε, ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση στον καπνό, στο μυρωδικό βάλσαμο του Ανατολίτικου καπνού. Shall I open a bottle? No; Well then, I hope you don't mind the smoke, the fragrant balm of Oriental tobacco. Είμαι κάπως νευρικός, και θεωρώ τον ναργιλέ μου ένα ανεκτίμητο ηρεμιστικό.» I am somewhat nervous, and find my hookah an invaluable tranquilizer.'

Εφάρμοσε ένα κερί στο μεγάλο δοχείο, κι ο καπνός δημιούργησε φυσαλίδες πρόσχαρα μέσα από το ροδόνερο. He applied a candle to the large pot, and the smoke bubbled happily through the rose water. Καθίσαμε και οι τρεις μας σε ημικύκλιο, με τα κεφάλια μας προτεταμένα και τα σαγόνια μας στα χέρια, καθώς ο παράξενος, σπασμωδικός ανθρωπάκος, με το μακρύ, γυαλιστερό κεφάλι, ρουφούσε τον καπνό νευρικά στο κέντρο.

«Όταν αρχικά αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας», είπε, «θα σας έδινα την διεύθυνση μου, όμως φοβόμουν πως ίσως να αψηφούσατε το αίτημα μου και να φέρνατε δυσάρεστους ανθρώπους μαζί σας. “When I first decided to contact you,” he said, “I would have given you my address; but I was afraid you might defy my request and bring unpleasant people with you. Πήρα την ελευθερία, επομένως, να κλείσω ένα ραντεβού κατά τρόπο τέτοιο ώστε ο άνθρωπος μου, ο Γουίλιαμς, να μπορέσει να σας δει πρώτος. I took the liberty, therefore, of making an appointment in such a way that my man Williams could see you first.

Είχα πλήρη εμπιστοσύνη στην διακριτικότητα του, και είχε εντολή, αν ένοιωθε δυσαρέσκεια να μην συνέχιζε περισσότερο στην υπόθεση. I had full confidence in his discretion, and he was instructed, if he felt displeased, to proceed no further in the affair. Θα συγχωρήσετε αυτές μου τις προφυλάξεις, αλλά είμαι άνθρωπος κάπως μοναχικών, κι ίσως ακόμη να έλεγα εκλεπτυσμένων γούστων, και δεν υπάρχει κάτι περισσότερο ακαλαίσθητο από έναν αστυνομικό. You will excuse my cautions, but I am a man of somewhat solitary, and I might even say refined, tastes, and there is nothing more unsightly than a policeman. Έχω εκ του φυσικού μου μια φοβία προς όλες τις μορφές του βάναυσου υλισμού. I have a natural phobia of all forms of brutal materialism. Σπανίως έρχομαι σε επαφή με τα πλήθη. I rarely come into contact with crowds. Ζω, όπως βλέπετε, σχετικά με λίγη ατμόσφαιρα αίγλης ολόγυρα μου. I live, as you see, in about a little atmosphere of glamor around me. Θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου και αρωγό της τέχνης. I could also call myself an art assistant. Αποτελεί την αδυναμία μου. It is my weakness. Το τοπίο είναι ένας αυθεντικός Κορότ, και μολονότι ένας τεχνοκριτικός ίσως να αμφιβάλει για εκείνον τον Σαλβατόρ Ρόσα, είναι αδύνατον να τεθεί και το παραμικρό ερώτημα σχετικά με τον Bouguereau. The landscape is a genuine Corot, and though a technical critic might doubt that Salvatore Rosa, it is impossible to raise the slightest question about Bouguereau. Τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στην μοντέρνα Γαλλική σχολή.» I have a particular weakness for the modern French school."

«Να με συγχωρείτε, Κε Σόλτο», είπε η Δδα Μόρσταν, «όμως βρίσκομαι εδώ κατόπιν του αιτήματος σας για να μάθω κάτι το οποίο επιθυμείτε να μου πείτε. “Forgive me, Mr. Solto,” said Miss Morstan, “but I am here at your request to learn something you wish to tell me. Είναι πολύ αργά, και θα ήθελα η συζήτηση να είναι όσο το δυνατόν συντομότερη.» It's too late, and I would like the debate to be as short as possible. "

«Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κρατήσει κάποια ώρα», απάντησε εκείνος, «διότι είναι βέβαιο πως θα χρειαστεί να μεταβούμε στο Νόργουντ και να δούμε τον Αδελφό Μπαρθόλομιου. “At best it will last some time,” he answered; “for it is certain that we shall have to go to Norwood and see Brother Bartholomew. Θα πάμε όλοι μαζί και θα προσπαθήσουμε να δούμε αν θα επωφεληθούμε από τον Αδελφό Μπαρθόλομιου. We will all go together and try to see if we will benefit from Brother Bartholomew. Είναι εξαιρετικά θυμωμένος γιατί διάλεξα την διαδρομή που μου φαινόταν ορθότερη. He is extremely angry because I chose the path that seemed right to me. Λογόφερα εντόνως μαζί του χθες βράδυ. I spoke intensely with him last night. Δεν φαντάζεστε πόσο τρομερός γίνεται όταν είναι θυμωμένος.» You can't imagine how terrible he gets when he's angry."

«Αν πρόκειται να πάμε στο Νόργουντ, θα ήταν τότε εξίσου καλό να ξεκινήσουμε αμέσως», επιχείρησα να σχολιάσω. "If we're going to Norwood, then we might as well start right away," I ventured to comment.

Γέλασε μέχρι που τα αυτιά του έγιναν κατακόκκινα. He laughed until his ears turned red.

«Ελάχιστα θα βοηθούσε στην περίπτωση μας», φώναξε. "It would hardly help our case," he cried. «Δεν έχω ιδέα τι θα έλεγε αν σας πήγαινα εκεί τόσο ξαφνικά. "I have no idea what he would say if I went there so suddenly. Όχι, πρέπει να σας προετοιμάσω δείχνοντας σας που στεκόμαστε όλοι μας. No, I have to prepare you by showing you where we all stand. Κατ' αρχήν, θα πρέπει να σας πω πως υπάρχουν αρκετά σημεία στην ιστορία τα οποία κι εγώ ο ίδιος αγνοώ. First of all, I should tell you that there are several points in the story that I myself am ignorant of. Μπορώ μόνο να παραθέσω ενώπιον σας τα γεγονότα ως εκεί που τα γνωρίζω και εγώ. I can only list the facts before you as far as I know.

«Ο πατέρας μου ήταν, όπως ίσως να μαντέψατε, ο Ταγματάρχης Τζων Σόλτο, απόστρατος του Ινδικού Στρατού. "My father was, as you may have guessed, Major John Solto, a retired member of the Indian Army. Αποστρατεύθηκε πριν από έντεκα χρόνια περίπου κι ήρθε να ζήσει στην Οικία Ποντιτσέρι στο Άνω Νόργουντ. He was demobilized about eleven years ago and came to live in the Ponticeri House in Upper Norwood. Είχε πλουτίσει στην Ινδία κι έφερε μαζί του ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό, μια ευμεγέθη συλλογή από πολύτιμες παραδοξότητες, και προσωπικό από ιθαγενείς υπηρέτες. He had become rich in India and brought with him a considerable sum of money, a large collection of valuable curiosities, and a staff of native servants. Με αυτά τα πλεονεκτήματα αγόρασε ένα σπίτι, κι έζησε με μεγάλη πολυτέλεια. With these advantages he bought a house, and lived in great luxury. Ο δίδυμος αδελφός μου Μπαρθόλομιου κι εγώ είμαστε τα μόνα του παιδιά. My twin brother Bartholomew and I are his only children.

«Θυμάμαι πολύ καλά την αίσθηση που προκλήθηκε από την εξαφάνιση του Λοχαγού Μόρσταν. “I well remember the sensation caused by the disappearance of Captain Morstan. Διαβάσαμε τις λεπτομέρειες στις εφημερίδες, και γνωρίζοντας πως υπήρξε φίλος του πατέρα μας συζητούσαμε την υπόθεση ελεύθερα υπό την παρουσία του. We read the details in the newspapers, and knowing that he was a friend of our father we discussed the case freely in his presence. Συνήθιζε να λαμβάνει μέρος στις εικασίες μας όσον αφορά το τι μπορεί να είχε συμβεί. He used to take part in our guesses as to what might have happened. Ούτε για μια στιγμή δεν υποπτευθήκανε πως είχε ολόκληρο το μυστικό κρυμμένο στην καρδιά του, πως από όλο τον κόσμο εκείνος μονάχα γνώριζε την μοίρα του Άρθουρ Μόρσταν. Not for a moment did they suspect that he had the whole secret hidden in his heart, that from all over the world he only knew the fate of Arthur Morstan.

«Γνωρίζαμε, εντούτοις, πως κάποιο μυστήριο, κάποιος σίγουρος κίνδυνος, έσκιαζε τον πατέρα μας. "We knew, however, that some mystery, some certain danger, overshadowed our father. Φοβόταν αφάνταστα να βγαίνει μόνος έξω, και πάντοτε είχε στην δούλεψη του δυο παλαιστές για να δρουν ως φύλακες της Οικίας Ποντιτσέρι. He was unimaginably afraid to go out alone, and always had two wrestlers at work to act as guardians of the Ponticeri House. Ο Γουίλιαμς, ο οποίος σας έφερε εδώ απόψε, ήταν ένας από αυτούς. Williams, who brought you here tonight, was one of them. Υπήρξε κάποτε πρωταθλητής ελαφρών βαρών της Αγγλίας. He was once the lightweight champion of England. Ο πατέρας μας δεν μας έλεγε ποτέ τι ήταν αυτό που τον φόβιζε, όμως είχε μια πλέον χαρακτηριστική αποστροφή προς τους ανθρώπους με ξύλινα πόδια. Our father never told us what it was that scared him, but he had a rather characteristic aversion to people with wooden legs.

Σε μια περίσταση είχε στην κυριολεξία πυροβολήσει με το περίστροφο του έναν άνθρωπο με ξύλινο πόδι, ο οποίος αποδείχθηκε πως ήταν ένας άκακος πωλητής που έψαχνε για παραγγελίες. On one occasion he had literally shot a man with a wooden leg with his revolver, who turned out to be a rogue salesman looking for orders. Χρειάστηκε να πληρώσουμε ένα μεγάλο ποσό για να αποσιωπήσουμε το ζήτημα. We had to pay a large sum to hush up the issue. Ο αδελφός μου κι εγώ συνηθίζαμε να σκεπτόμαστε πως επρόκειτο για ένα απλό καπρίτσιο του πατέρα μας, όμως τα γεγονότα έκτοτε μας έκαναν να αλλάξουμε γνώμη. My brother and I used to think it was just a whim of our father, but events since then have changed our minds.

«Νωρίς το 1882 ο πατέρας μου έλαβε ένα γράμμα από την Ινδία το οποίο αποτέλεσε ένα μεγάλο σοκ. "Early in 1882 my father received a letter from India which was a great shock. Σχεδόν λιποθύμησε στο πρωινό όταν το άνοιξε, κι από εκείνη την μέρα αρρώστησε ως και τον θάνατο του. He nearly fainted at breakfast when he opened it, and from that day he was ill until his death. Τι υπήρχε σε εκείνο το γράμμα δεν κατορθώσαμε ποτέ να ανακαλύψουμε, όμως έβλεπα καθώς το κρατούσε πως ήταν σύντομο και γραμμένο με δυσανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα. What was in that letter we never managed to find out, but I could see as he kept it short and written in illegible graphic character. Υπέφερε για χρόνια από μια διογκωμένη σπλήνα, αλλά χειροτέρεψε ραγδαία, και κατά τα τέλη του Απρίλη πληροφορηθήκαμε πως δεν υπήρχε πλέον ελπίδα, και πως επιθυμούσε να μιλήσει μαζί μας για μια τελευταία φορά. He suffered for years from an enlarged spleen, but grew rapidly worse, and towards the end of April we were informed that there was no longer hope, and that he wished to speak to us one last time.

«Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο του ήταν ανασηκωμένος πάνω σε μαξιλάρια κι ανέπνεε βαριά. "When we entered his room he was propped up on pillows and breathing heavily. Μας παρακάλεσε να κλειδώσουμε την πόρτα και να καθίσουμε εκατέρωθεν του κρεβατιού. He asked us to lock the door and sit on either side of the bed. Κατόπιν πιάνοντας τα χέρια μας προέβη σε μια αξιοσημείωτη δήλωση με μια φωνή που έσπαζε τόσο από συναίσθημα όσο κι από πόνο. Then taking our hands he made a remarkable statement in a voice that broke with both emotion and pain. Θα προσπαθήσω να σας την παραθέσω με τα ίδια του τα λόγια. I will try to quote it to you in his own words.

«'Ένα πράγμα έχω μονάχα,' είπε, ‘το οποίο βαραίνει την συνείδηση ετούτη την ύστατη στιγμή. "'I have but one thing,' said he, 'which weighs upon the conscience at this last moment. Πρόκειται για τη συμπεριφορά μου στο φτωχό ορφανό του Μόρσταν. This is my behavior in poor Morstan orphan. Η καταραμένη απληστία η οποία υπήρξε βασανιστική αμαρτία όλη μου την ζωή κράτησε μακριά της τον θησαυρό, τα μισά τουλάχιστον από όσα θα ́πρεπε να ήταν δικά της. The accursed greed that has been a torturous sin all my life has kept the treasure away from it, at least half of what should have been hers. Κι όμως δεν τα χρησιμοποίησα ούτε για τον εαυτό μου, τόσο αλόγιστο κι ανόητο πράγμα είναι η πλεονεξία. And yet I did not use them for myself either, greed is such a reckless and foolish thing. Το απλό αίσθημα της κατοχής μου ήταν τόσο αγαπητό που δεν άντεχα να τα μοιραστώ με κάποιον άλλο. The simple feeling of possession was so dear that I couldn't bear to share them with anyone else. Δείτε αυτήν την τιάρα που στολίζεται από πέρλες πλάι σε εκείνο το φιαλίδιο κινίνου. Check out that pearl-studded tiara next to that quinine vial. Ακόμη κι αυτό δεν άντεχα να αποχωριστώ, μολονότι το είχα πάρει με την πρόθεση να της το στείλω. Even that I could not bear to leave, although I had taken it with the intention of sending it to her. Εσείς, γιοι μου, θα της δώσετε ένα δίκαιο μερίδιο του θησαυρού του Άνγκρα. You, my sons, will give her a fair share of Angra's treasure. Όμως μην της στείλετε τίποτα —ούτε καν την τιάρα— μέχρι να πεθάνω. But don't send her anything—not even the tiara—until I'm dead. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι ήταν ανέκαθεν τόσο κακοί ώσπου να ξαναβρούν το φως. After all, people have always been so bad that they find the light again.

«'Θα σας πω πως πέθανε ο Μόρσταν», συνέχισε. "I will tell you how Morstan died," he continued. ‘Χρόνια υπέφερε από μια καρδιά ασθενική, όμως το έκρυβε από τον καθένα. For years he suffered from a sick heart, but he hid it from everyone. Εγώ μονάχα το γνώριζα. I was the only one who knew. Στην Ινδία, εκείνος κι εγώ, μέσω μια περίεργης αλυσίδας γεγονότων, φτάσαμε να κατέχουμε έναν αξιόλογο θησαυρό. In India he and I, through a strange chain of events, came to possess a remarkable treasure. Τον έφερα στην Αγγλία, και την νύχτα της άφιξης του ο Μόρσταν ήρθε ευθύς σε μένα κι απαίτησε το μερίδιο του. I brought him to England, and on the night of his arrival Morstan came straight to me and demanded his share. Ήρθε περπατώντας από το σταθμό και τον δέχθηκε ο πιστός μου γέρο Lal Chowdar, ο οποίος είναι πια νεκρός. He came walking from the station and was received by my faithful old Lal Chowdar, who is now dead. Ο Μόρσταν κι εγώ είχαμε διαφορετική γνώμη σχετικά με την μοιρασιά του θησαυρού, και καταλήξαμε σε φορτισμένες κουβέντες. Morstan and I had different opinions about the division of the treasure, and we ended up having a heated exchange. Ο Μόρσταν είχε πεταχτεί από την καρέκλα του σε ένα παροξυσμό θυμού, όταν άξαφνα πίεσε το χέρι του στο πλευρό του, το πρόσωπο του πήρε μια μαβιά απόχρωση, κι έπεσε προς τα πίσω, κόβοντας το κεφάλι του πάνω σε μια γωνιά του κουτιού του θησαυρού. Morstan was thrown from his chair in a fit of rage when he suddenly pressed his hand to his side, his face took on a mauve tinge, and he fell backwards, cutting off his head in a corner of the treasure box. Όταν έσκυψα από πάνω του ανακάλυψα, προς μεγάλο μου τρόμο, πως ήταν νεκρός. When I bent over him I discovered, to my great horror, that he was dead.

«'Ήμουν βαθιά συλλογισμένος επί του ζητήματος, όταν, κοιτώντας πάνω, είδα τον υπηρέτη μου, τον Lal Chowdar, στην πόρτα. “I was deep in thought upon the matter, when, looking up, I saw my servant, Lal Chowdar, at the door. Μπήκε κλεφτά μέσα και κλείδωσε την πόρτα πίσω του. He crept inside and locked the door behind him. ‘Μην φοβάσαι, sahib', είπε, ‘κανείς δεν χρειάζεται να μάθει πως τον σκότωσες. 'Don't be afraid, sahib,' he said; 'nobody need know how you killed him. Ας τον απομακρύνουμε, και ποιος θα το μάθει;' ‘Δεν τον σκότωσα', είπα εγώ. Let's get rid of him, and who will find out? ' "I did not kill him," I said. Ο Lal Chowdar κούνησε το κεφάλι του και χαμογέλασε. Lal Chowdar shook his head and smiled. «Τα άκουσα όλα, sahib,” είπε, «Σας άκουσα να διαφωνείτε, κι άκουσα το χτύπημα. “I heard it all, sahib,” he said; “I heard you arguing, and I heard the knock. Μα τα χείλη μου είναι σφαλιστά. But my lips are secure. Όλοι κοιμούνται στο σπίτι. Everyone is sleeping at home. Ας τον πάρουμε από εδώ παρέα.» Αρκούσε αυτό για να αποφασίσω. Let's take him here from here. " That was enough for me to decide. Αφού ο ίδιος μου ο υπηρέτης δεν πίστευε την αθωότητα μου, πως θα ήταν δυνατόν να ελπίζω να τα βγάλω πέρα ενώπιον δώδεκα ανόητων εμπόρων ως ενόρκους απέναντι μου; Ο Lal Chowdar κι εγώ ξεφορτωθήκαμε το σώμα εκείνη την νύχτα, και εντός μερικών ημερών οι εφημερίδες του Λονδίνου ήταν γεμάτες από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του Λοχαγού Μόρσταν. Since my own servant did not believe in my innocence, how could I hope to get through to twelve foolish merchants as jurors before me? Lal Chowdar and I got rid of the body that night, and within days the London newspapers were full of Captain Morstan's mysterious disappearance. Καταλαβαίνετε από όσα λέω πως δύσκολα μπορώ να κατηγορηθώ για το ζήτημα. You understand from what I am saying that I can hardly be blamed for the issue. Το σφάλμα μου έγκειται στο γεγονός πως αποκρύψαμε όχι μόνο το σώμα αλλά το θησαυρό και πως είχα προσκολληθεί στο μερίδιο του Μόρσταν εξίσου με το δικό μου. My fault lay in the fact that we concealed not only the body but the treasure, and that I had attached myself to Morstan's share as much as to my own. Σας εύχομαι, συνεπώς, να επανορθώσετε. I therefore wish you to make amends. Φέρτε τα αυτιά σας κοντά στο στόμα μου. Bring your ears close to my mouth. Ο θησαυρός είναι κρυμμένος στο—»