Αττική - Από το Κάτω Αλεποχώρι μέχρι τον Σχίνο!
Εκανα ζαβολιά.
Πέρασα τα σύνορα.
Νομίζω όμως ότι θα με δικαιολογήσεις, γιατί στην παραθαλάσσια απόδρασή μου εκτός Αθηνών,
κινήθηκα και ολίγον εκτός Αττικής.
Η διαδρομή είναι τυφλοσούρτης.
Ακολουθώ την Αθηνών - Κορίνθου και στο ύψος των Μεγάρων κάνω δεξιά.
Το κοντέρ από το κέντρο της πόλης έχει ήδη γράψει 40 χιλιόμετρα.
Οδηγώ αυτή τη φορά σε μια ωραία διαδρομή,
διασχίζοντας πευκοδάσος.
Και σε άλλα 22 χιλιόμετρα με ανατολική κατεύθυνση,
βγαίνω στο ραντεβού μου με τη θάλασσα.
Μιλώ για τη νότια νοτιοδυτική ακτογραμμή του Κόλπου των Αλκυονίδων.
Γέμισα το ειδικό ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου που είχα στη διάθεσή μου με συμπιεσμένο φυσικό αέριο
και κινούμαι χωρίς να σκέφτομαι την κατανάλωση.
Το τετράτροχο μοντελάκι λειτουργεί και με βενζίνη.
Αλλά αφού προηγουμένως καταναλώσει το φιλικότατο προς το περιβάλλον, φυσικό αέριο.
Σε συνολικά μία ωρίτσα χαλαρής οδήγησης,
το μάτι μου σαρώνει την ακτογραμμή,
που αρχίζει από το Κάτω Αλεποχώρι μέχρι τον Σχίνο.
Σε πρώτο πλάνο η θέα από τον δρόμο.
Κάνω στάση.
Στην επιτόπια έρευνά μου διαπιστώνω ότι στο σημείο λειτουργούν τρεις τέσσερις καφετέριες, μπιτς μπαρ,
σε απόσταση η μια με την άλλη,
που διαθέτουν ομπρέλες και ξαπλώστρες ακριβώς από κάτω στην άμμο.
Ο,τι θέλεις παραγγέλνεις και στο φέρνουν ύστερα από λίγο.
Καλά είναι εδώ, αλλά για βουτιά έχω άλλο σημείο κατά νου.
Για χάζι έχει γούστο το λιμανάκι του Αλεποχωρίου.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω.
Η άσφαλτος άλλοτε "φλερτάρει" με την ακτογραμμή,
άλλοτε κρύβεται μέσα στα πεύκα και ακολουθεί το ανάγλυφο του εδάφους.
Σημασία έχει ο προορισμός.
Αλλά έχει και την αξία του η διαδρομή, το ταξίδι δηλαδή του ποιητή...
Στο αριστερό μου χέρι ορθώνονται οι κατάφυτες βορειοανατολικές πλαγιές των Γερανείων.
Πού να πρωτοκοιτάξω;
Τον δρόμο; Τη θάλασσα; Το βουνό;
Ζαλάδα.
Φτάνω στη Μαυρολίμνη, μόλις 2 χιλιόμετρα από το Αλεποχώρι ακολουθώντας την παραλιακή οδό προς Σχίνο, Περαχώρα, Λουτράκι.
Το όνομά της το οφείλει στον ηφαιστειογενή και σκοτεινό πυθμένα της.
Ο σεισμός του 1981 με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους
ήταν η αιτία που υποχώρησε ένα μεγάλο κομμάτι που χώριζε τη λίμνη από τη θάλασσα.
Με αποτέλεσμα να αξιοποιηθεί ως λιμανάκι για μικρά σκάφη.
Πιο κάτω είναι ο οικισμός Βαμβακιές με δύο ωραίες παραλίες με βότσαλο.
Τυπικά εδώ είναι τα όρια του νομού Αττικής.
Εγώ συνεχίζω.
Και φτάνω που λες σε μια θαλασσινή αγκαλιά στο μάτι του Βοριά.
Περικυκλωμένη από πεύκα.
Στην παραλία του Σχίνου.
Αφήνω το αμάξι πιο πίσω και περπατώ.
Τι ωραία.
Κάνω δεξιά και τι να δω.
Τρία ταβερνάκια το ένα δίπλα στο άλλο, εκεί που σκάει το κύμα.
Και πιο δίπλα μπιτς μπαρ.
Εδώ κάνω βουτιά.
Δροσίζομαι και αφήνω τις αχτίνες του ήλιου να με χαλαρώσουν.
Τα νερά εδώ είναι να τα πιείς στο ποτήρι.
Εγώ βρέθηκα με μπίρα.
Το τοπίο θυμίζει κάτι από Εύβοια.
Τα πεύκα σταματούν στη θάλασσα; Ή η θάλασσα σταματάει στα πεύκα;
Είναι ένα ζήτημα.
Νομίζω ότι πρέπει να ξαναπάω.
Δεν είναι μια καλή δικαιολογία;
