Design Living | NASSOS KAPPA | TEDxUniversityofPiraeus - YouTube
Μετάφραση: Sofia Xyni Επιμέλεια: Chryssa Takahashi
Υπήρχε κάποτε μια σχολή scuba diving
η οποία κάποια στιγμή έφτανε στη χρεοκοπία
γιατί εκεί κοντά εμφανίστηκαν καρχαρίες.
Τι κάνεις τότε;
Η λύση ήταν να δημιουργήσουν την πρώτη παγκοσμίως σχολή extreme scuba diving.
Έξυπνο. Δημιουργικότητα.
Αυτό που ουσιαστικά βρίσκεις πάρα πολύ σπάνια στην εκπαίδευση στις μέρες μας.
Είναι δύσκολο.
Οι καθηγητές από τα πρώτα κλιμάκια ακόμα δεν το γουστάρουν,
δεν θέλουν τη δημιουργικότητα, προσπαθούν να τη βγάλουν στην άκρη.
Τους βγάζει από τη ροή τους, την καθημερινότητά τους.
Τους χαλάει λίγο αυτό το «άσπρο-μαύρο» που έχουνε μάθει.
Τους χαλάει λίγο αυτό το «μόνο σωστό-μόνο λάθος»,
αυτό το κριτήριο που ξέρουν
και με βάση αυτό δουλεύουν καθημερινά και θέλουν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά.
Χαίρομαι πάρα πολύ, είμαι ευγνώμων που έχω έρθει σήμερα σε ένα TEDx
το οποίο το έχουν διοργανώσει φοιτητές.
Και το έχουν κάνει και πολύ καλά όπως βλέπετε, έτσι;
Το θέμα είναι λοιπόν ότι στην αρχή όταν με κάλεσαν,
πίστευα ότι θα γίνει στο πανεπιστήμιο μέσα
και η ειρωνεία της τύχης είναι ότι τελικά μας φέραν εδώ,
σε αυτό το πάρα πολύ ωραίο καράβι,
οπότε εγώ για άλλη μια φορά δεν μπήκα στο πανεπιστήμιο.
Γιατί όπως και η αγαπητή παρουσιάστρια στην αρχή,
κι εγώ είμαι άλλος ένας college dropper.
Το πρόβλημα είναι ότι ανάμεσα στα άλλα ήταν κι αυτή η γνωστή φάση
που μπορεί όλοι να έχετε ζήσει κάποια στιγμή
πηγαίνοντας κάποια Χριστούγεννα, κάποιο Πάσχα σ' ένα χωριό.
Μια θεία σας πιάνει, σας κάνει τα σμουτς και τα σματς
και κάπου εκεί ρωτάει, «Πας σχολείο παιδάκι μου; Μπράβο.
Και τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Ξέρω γω;
Πώς μπορώ να ξέρω από τόσο νωρίς τι μπορώ να γίνω όταν μεγαλώσω;
Πώς μπορώ να γνωρίζω ποια είναι η μία κατεύθυνση που πρέπει να πάρω;
Τι είναι αυτό που θα με κάνει,
εκτός από τα τετριμμένα που μπορεί να πει ένα πιτσιρίκι,
θα γίνω αστροναύτης, ηθοποιός, μπαλαρίνα, ζωγράφος, ή οτιδήποτε,
πώς μπορεί εκτός από αυτά να βρει πραγματικά τι είναι αυτό που του αρέσει
και τι είναι αυτό που θέλει να κάνει.
Γιατί θα πρέπει να με ορίσει σαν άνθρωπο στο μέλλον ένα μόνο πράγμα,
το επάγγελμά μου, και αυτό θα πρέπει να είναι μοναδικό;
Πηγαίνω συχνά στη βιβλιοθήκη με τον τετράχρονο γιο μου,
έναν πιτσιρίκο τόσο δα, που του αρέσει να διαβάζει.
Ένα από τα καλά του Λονδίνου είναι ότι έχει πάρα πολλές βιβλιοθήκες
και σε κάθε γειτονιά θα βρεις μια δημοτική βιβλιοθήκη δωρεάν
όπου μπορείς να πας να δανειστείς βιβλία, πάνω από δέκα κάθε φορά,
οπότε διαβάζουμε πάρα πολύ.
Σε ένα από αυτά τα βιβλία, γνωρίσαμε αυτόν τον τυπάκο.
Ο Αμβρόσιος, ο οποίος είναι αυτό το έντομο εκεί που πανηγυρίζει,
και ήταν τρελαμένος, ήθελε πάρα πολύ να κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο
στους Ολυμπιακούς Αγώνες των εντόμων.
Εντάξει, το εξώφυλλο είναι τρελό spoiler, δεν σας χαλάω και τίποτα,
καταλαβαίνετε τι έγινε.
Το θέμα είναι κάποια στιγμή,
ενώ πάσχιζε σε κάθε αγώνισμα να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο,
κάποιο άλλο έντομο ήταν λίγο πιο γρήγορο, λίγο πιο δυνατό,
τον κέρδιζε και απογοητεύτηκε.
Στο τέλος όμως, ζήτησε βοήθεια και με τους φίλους του κατάλαβε
ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να είναι καλός σε κάτι,
περισσότερα από ένα.
Δεν ξέρω αν άρεσε τόσο πολύ στον Έκτορα αλλά εγώ ταυτίστηκα με αυτό το πράγμα,
γιατί έχω φτάσει 36 χρονών κι ακόμα δεν ξέρω τι είναι αυτό που «θέλω να γίνω».
Όταν με ρωτάνε, «Και τι κάνεις εσύ;»
λέω διάφορα, ανάλογα με το κοινό, «designer», «γραφίστας»,
«σχεδιάζω αφίσες, εφαρμογές, οτιδήποτε», γενικά σχεδιάζω, αυτά τα πράγματα,
ή και «δημιουργικός» καμιά φορά.
Αυτό το τελευταίο έχει πλάκα, γιατί το κουβαλάω λίγο από τη διαφήμιση.
Έχω κάνει κι ένα φεγγάρι κι εκεί πέρα.
Έχει πλάκα γιατί έχω ακούσει κάποια στιγμή έναν άνθρωπο να λέει στο τηλέφωνο,
«Ναι, βέβαια, θα ρωτήσω τους δημιουργικούς και θα σας πω σε λίγο την απάντηση».
Τους δημιουργικούς….
Facepalm. Ναι.
Το «δημιουργικός» δεν είναι επάγγελμα. Το «δημιουργικός» είναι μια μέθοδος.
Ο καθένας από εσάς και όλοι εκεί έξω μπορεί να είναι δημιουργικός.
Με δημιουργικότητα μπορεί να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα του εμφανιστεί
και φυσικά να κάνει ό,τι άλλο θέλει.
Πραγματικά ό,τι θέλει.
Αυτό που έχει σημασία είναι να κάνει πράγματα.
Ο Σαλβαδόρ Νταλί, ανάμεσα στα άλλα τρελά που είχε κάνει στη ζωή του,
εμφανίστηκε κάποια στιγμή σε ένα αμερικάνικο τηλεπαιχνίδι.
Σε αυτό το show καλούσανε διάσημους σε κάθε επεισόδιο
και βάζαν κάποιους παίκτες απέναντί τους με κλειστά τα πρόσωπα σε ένα πάνελ,
και κάναν ερωτήσεις που μπορείς να απαντήσεις μόνο με ναι ή όχι,
με σκοπό να βρουν τι είναι αυτός ο άνθρωπος.
Προσέξτε, όχι ποιος είναι ο καλεσμένος, τι είναι.
Εκείνο το βράδυ δεν πηγαίνει τίποτα καλά
γιατί ο Σαλβαδόρ Νταλί απαντούσε πάρα πολύ ευγενικά σε όλα «Ναι».
Και δεν έλεγε ψέματα.
Γιατί όταν τον ρώτησαν αν ασχολείται με perfomance, είπε «Ναι».
Όταν τον ρώτησαν αν είναι συγγραφέας, είπε «Ναι».
Και πραγματικά έχει γράψει και βιβλία.
Κάποιος μάλιστα από το πάνελ, κάποια στιγμή απηυδισμένος είπε,
«Δεν υπάρχει τίποτα που δεν έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος!».
Και όντως.
Εκείνο το βράδυ μάλιστα,
δεν ασχολήθηκαν με όλα όσα έχει κάνει ο Σαλβαδόρ Νταλί.
Σκεφτείτε έχει σχεδιάσει κοσμήματα, έχει σχεδιάσει έπιπλα,
έχει φτιάξει δύο καταπληκτικές ταινίες με τον Μπουνιουέλ.
Έχει κάνει αυτή την καταπληκτική σκηνή του ονείρου στο Spellbound του Χίτσκοκ.
Τι άλλο; Έχει σχεδιάσει το λογότυπο από τα πιο γνωστά γλειφιτζούρια του κόσμου.
Έχει φτιάξει την Αμάντα Ληρ,
μια κλασική τρομερή περσόνα από το πουθενά που εμφανίστηκε τότε
στη σκηνή ντίσκο της εποχής, ο προσωπικός του «Φρανκεστάιν».
Το πρόβλημα με την εκπαίδευση, με το σχολείο και με την κοινωνία,
είναι ότι μας θέλει να περιοριζόμαστε,
μας θέλει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μόνο ένα πράγμα,
ότι οι δυνατότητες μας είναι πεπερασμένες
και για κάποιο λόγο μας θέλει να περιγράψουμε και να ορίσουμε τον εαυτό μας
με ένα απλό πράγμα, εύκολο να περιγραφεί.
Μας θέλει όλους μικρούς Κυρίους, μικρές Κυρίες,
κος Χαρούμενος και τα λοιπά.
Το θέμα είναι ότι οι δημιουργικοί,
και θέλω να πιστεύω προσωπικά ότι όλοι από φύση μας είναι δημιουργικοί,
δεν γίνεται να το κάνουν αυτό το πράγμα.
Όλοι θέλουμε να ασχοληθούμε με πολλά και διαφορετικά πράγματα.
Και αυτό είναι το καλό, αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε
γιατί με όσο περισσότερα πράγματα ασχολούμαστε,
δεν χρειάζεται να είναι τέλεια, σαν τον Αμβρόσιο, έτσι;
Δεν χρειάζεται να γίνουν όλα καταπληκτικά.
Το θέμα είναι ότι από κάποια από αυτά που θα πετύχουνε,
θα βρούμε τον εαυτό μας,
θα βρούμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και θα φτάσουμε κάπου.
Έχουμε δει μοναδικά πράγματα από σύγχρονους σχεδιαστές
όπως ο Φίλιπ Σταρκ και η πρόσφατα συγχωρημένη Ζάχα Χαντίντ,
καταπληκτικοί σχεδιαστές με όραμα που έχουν σχεδιάσει από όπερες μέχρι στάδια,
και από καρέκλες μέχρι λάμπες μέχρι λεμονοστύφτες.
Γιατί είχαν φτιάξει έναν τρομερό τρόπο σκέψης
ο οποίος πραγματικά εφαρμοζόταν σε οτιδήποτε.
Δεν υπήρχε ο σχεδιαστής λεμονοστυφτών.
Έκαναν οτιδήποτε, η δημιουργικότητά τους πήγαινε παντού.
Αυτό το πράγμα λοιπόν, δεν είναι καινούριο,
δεν είναι πρόσφατο, το έχουμε δει από παλιότερα.
Ο Λε Κορμπυζιέ, καταπληκτικός αρχιτέκτονας,
από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης αρχιτεκτονικής,
ήταν επίσης designer, ζωγράφος και συγγραφέας.
Και άλλοι χαρακτήρες μέσα στην ιστορία,
όπως παλαιότερα o Λεονάρντο Ντα Βίντσι,
ίσως o πιο πολυτάλαντος και πολυπράγμων άνθρωπος που γεννήθηκε ποτέ.
Ζωγράφισε τη Μόνα Λίζα, σχεδίασε πτητικές μηχανές,
που δεν είχε φανταστεί ποτέ κανείς, και άλλα τέρατα.
Άνοιγε τάφους επίσης, οκ. Ήταν αυτό που λέμε πολυμαθής.
Και τέτοιοι πολυμαθής τύποι, τέτοιοι πολυπράγμονες άνθρωποι
υπήρχαν πάρα πολλοί στην ιστορία, όπως ο Μικελάντζελο, ο καλλιτέχνης σουπερστάρ.
Ιδιοφυΐα.
Το άτομο πίσω από τρομερά έργα τέχνης που έχει αφήσει πίσω του.
Ο Βασάρι, ο βιογράφος του, είπε κάποια στιγμή, τον παρουσίασε πάρα πολύ ωραία
και τον ανέδειξε φτιάχνοντας την περσόνα του «Divine Michelangelo»,
προσδίδοντας μια θεϊκή υπόσταση σε ό,τι χάρες είχε αυτός ο άνθρωπος.
Αυτό που έκρυψε ο Βασάρι, δεν ξέρω αν ήταν εσκεμμένα ή όχι,
είναι, έναν στρατό από ανθρώπους
που δούλευαν μαζί με τον Μικελάντζελο από πίσω.
Γιατί αλλιώς πως μπορείς να κάνεις την Καπέλα Σιξτίνα μόνος σου;
Δεν νομίζω ότι πιστεύετε να ήταν μόνος του με το πινέλάκι εκεί πάνω.
Κάτι τέτοιο βέβαια, αυτός ο στρατός ανθρώπων που δούλευαν μαζί του
δε μειώνει την αξία ούτε του καλλιτέχνη ούτε κάποιου έργου του.
Ίσα ίσα τους δίνει και έναν ωραίο ρόλο, λίγο διαφορετικό
πιο κοντά σε αυτό του σκηνοθέτη.
Ενός ανθρώπου που έχει την επίβλεψη ενός μεγάλου έργου, μιας μεγάλης ιδέας,
και μπορεί να χρησιμοποιήσει πολλούς επίσης ταλαντούχους ανθρώπους
να κάνουν άλλα πράγματα, να φτιάξουν μια ωραία ομάδα,
και τελικά να παραδώσουν στο κοινό κάτι πάρα πολύ όμορφο.
Κάτι τέτοιο κάνουν και οι designers πολλά χρόνια,
από τους οποίους έχει προκύψει αυτό που τελευταία λέμε «Design Thinking».
Τι είναι αυτό;
Δεν θέλω να σας κουράσω απλά θα σας πω ότι ξεκίνησε αρκετά παλιά, το 1969.
Και είναι ουσιαστικά μια μεθοδολογία --όχι, αλλά έτσι παρουσιάζεται--
είναι μια σειρά ασκήσεων
που χρησιμοποιούμε εμείς οι σχεδιαστές, οι designers
για να καταφέρουμε να καταλάβουμε καταρχάς,
να ορίσουμε και να περιγράψουμε ένα πρόβλημα,
να κάνουμε πολλές ασκήσεις πάνω του,
να δοκιμάσουμε πολλά πράγματα, να κάνουμε πολλά λάθη
και τελικά να φτάσουμε στη λύση.
Αυτό έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, δομήθηκε γύρω στα 25 χρόνια πριν.
Τα τελευταία 10-15 είναι νούμερο 1,
και αν δεν το έχετε ακούσει, θα το ακούσετε σήμερα,
θα το ακούσετε πολλές φορές από εδώ και πέρα.
Δυστυχώς μοιάζει να είναι μια καραμέλα τον τελευταίο καιρό στα στόματα πολλών
σαν μεθοδολογία.
Και γιατί είναι κακό;
Γιατί μια μεθοδολογία έχει αυτή την ένφυτη αρνητική τάση των ανθρώπων
να πηγαίνουν μονόπαντα προς κάπου και να ακολουθούν οδηγίες τυφλά.
Άρα τι κάνουμε πάλι; Τίποτα.
Οδηγούμαστε στο ίδιο σενάριο, στην ίδια γραμμή, στην ίδια πεπατημένη.
Δεν το θέλουμε αυτό το πράγμα.
Tο «Design Thinking», η νοοτροπία δηλαδή του designer
που θα εφαρμοστεί πάνω σε οτιδήποτε στη ζωή μας,
ουσιαστικά δεν είναι ένα καλούπι,
δεν είναι σύστημα πλοήγησης, είναι μια πυξίδα.
Μια πυξίδα, η οποία.. πάλι, ωραία συγκυρία είμαστε μέσα σε καράβι έτσι;
Η οποία πυξίδα μπορεί να σου ανοίξει τα μάτια και να κάνεις οτιδήποτε.
Πάμε λίγο πίσω στη φάση που ήταν το σχολείο που σας έλεγα.
Λοιπόν όταν εκεί πιέστηκα να καταλάβω τι είναι αυτό το ένα πράγμα
που θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω, δεν πήγαινε τίποτα, όλα αρνητικά.
Οι βαθμοί μου χάλια, εγώ δεν το έβρισκα με τίποτα,
ένιωθα έξω από τα νερά μου.
Πήγαινα στο σχολείο, «Τι κάνω εγώ εδώ;».
Οκ. Και τελικά κάποια στιγμή άλλαξα την ερώτηση.
Από το «Τι θέλεις να γίνεις» έψαξα να βρω και «Τι είναι αυτό που σου αρέσει».
Οκ! Εύκολο αυτό. Όλοι ξέρουμε τι μας αρέσει.
Εμένα μου άρεσε να σχεδιάζω και να ζωγραφίζω.
Μου άρεσαν οι υπολογιστές, γκίκουλας τελείως,
μου άρεσαν οι παλιές ταινίες πάρα πολύ, με άρεσε να λέω ανέκδοτα και ιστορίες.
Πάρα πολύ ωραία. Και άλλα πολλά.
Όλα αυτά ενώθηκαν και κάπως οδηγήθηκα στο Graphic design.
Οκ, ωραίο ακούγεται αυτό, και έτσι ξεκίνησα τις σπουδές μου εκεί.
Από όλο το φάσμα της δημιουργικότητας του Design, αν αυτό είναι πεπερασμένο,
εγώ ξεκίνησα κάπου εκεί στην άκρη,
βλέποντας μόνο ένα μικρό κομμάτι του φάσματος
γιατί με ένοιαζε τότε στην αρχή μόνο το visual design.
Με ένοιαζε μόνο να κάνω όμορφα πράγματα.
Να βρίσκω την ωραία φωτογραφία, μια ωραία γραμματοσειρά,
να τα βάζω μαζί, να τα κάνω πακετάκι, να βγαίνει μια ωραία αφίσα,
κάτι όμορφο τέλος πάντων, ένα περιοδικό.
Ωραία είναι όλα αυτά.
Αλλά τότε είχα την ομορφιά σαν βασική προτεραιότητα
που είναι ακόμα αλλά, τότε, ήταν η μόνη.
Θα ήθελα πραγματικά να είχα κάποιον τότε
και να μου πει αυτό που είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ,
ότι όλα τα άσχημα πράγματα
είναι φτιαγμένα από αυτούς που αγωνίζονται να κάνουν κάτι όμορφο,
ενώ όλα τα όμορφα πράγμα
φτιάχνονται από όσους αγωνίζονται να κάνουν κάτι χρήσιμο.
Με τη γενικότερη έννοια της λέξης.
Έτσι πέρασαν κάποια χρόνια και άνοιξα λίγο τη ματιά μου πάνω σ' αυτό,
συμπλήρωσα λίγο ακόμα, όσο γινότανε.
Και μέσα σε αυτό το visual design κόλλησε και η τεχνολογία.
Χρησιμοποίησα την τεχνολογία για να σχεδιάσω πράγματα,
πήγα λίγο πιο προς το digital design και επίσης σχεδίασα και για την τεχνολογία.
Ήταν λίγο vise versa.
Μέσα σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ κι αυτός εδώ ο σατανάς, το internet.
Γιατί; Γιατί ουσιαστικά έκανε κάποια πράγματα πάλι πιο εύκολα.
Όχι με τον τρόπο που παρουσίασε πάρα πολύ σωστά ο κ.Τζούμας
αλλά γιατί ουσιαστικά έκανε τη δημιουργικότητα,
από μια αντικοινωνική δραστηριότητα ελάχιστων ανθρώπων, συνήθως νεκρών,
με ονόματα όπως ο Μότσαρτ, ο Αϊνστάιν και άλλοι πολλοί.
Τελικά άλλαξε, μεταλλάχθηκε και έφερε και άλλους ανθρώπους στην επιφάνεια,
επίσης δημιουργικούς, που ενώθηκαν σε ομάδες, κολεκτίβες.
Tελικά φτιάξανε δημιουργικά οικοσυστήματα
κι έτσι τώρα έχουμε έναν άλλο τρόπο δημιουργικότητας
και πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω πολλά χρόνια πάνω στο digital design.
Έκανα πολλά πράγματα, κυρίως έκανα πάρα πολλά λάθη, μπούφλες.
Έτσι όμως έμαθα πολλά πράγματα
και τα τελευταία χρόνια έχω ανοίξει λίγο ακόμα το οπτικό μου πεδίο πάνω σε αυτό.
Ελάχιστα, έχω πολύ δρόμο ακόμα.
Το design είναι, νομίζω, μικρή λέξη για να δείξει το εύρος του πράγματος.
Ίσως γιατί έχω μεγαλώσει, ίσως γιατί έχω γίνει μπαμπάς, ίσως όλα αυτά μαζί.
Δεν ξέρω, αλλά κάπως εκεί κοντά σε αυτό το δίπολο visual design και τεχνολογίας,
κάπως προστέθηκε και ο άνθρωπος.
Και ευτυχώς μπήκε από πάνω, έτσι όπως έπρεπε.
Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε,
αυτό είναι που πρέπει να έχουμε σαν πρωταρχικό πράγμα στο μυαλό μας.
Σχεδιάζουμε για τον άνθρωπο, για να τον διευκολύνουμε,
για να κάνουμε τη ζωή του καλύτερη
και ταυτόχρονα προσπαθούμε να τον προστατεύσουμε
από την υπερκατανάλωση και την κακή χρήση της τεχνολογίας,
αλλά και την τρομερή και αρνητική έκθεση
σε οτιδήποτε αρνητικό μήνυμα, π.χ. κακή διαφήμιση.
Ένα από τα παραδείγματα.
Θα σας δείξω ένα μόνο παράδειγμα δουλειάς
και όχι δείχνοντας τη δουλειά μου ουσιαστικά,
απλά είναι κάτι που είμαι πολύ χαρούμενος που συνέβη τα τελευταία χρόνια.
Στην εταιρεία που δουλεύω τώρα
είχα την ευτυχία να βρεθώ για τρεις ημέρες στη Ρώμη
δουλεύοντας με τα Ηνωμένα Έθνη,
και ουσιαστικά να κάνουμε ένα εργαστήριο μαζί τους
προσπαθώντας να μάθουμε τι ακριβώς κάνουνε.
Συγκεκριμένα, το project μας ήταν το World Food Program.
Ουσιαστικά είναι ένα πρόγραμμα που έχουνε που αναλαμβάνει την καταμέτρηση πληγέντων
και τη σίτιση πληγέντων ανά τον κόσμο από φυσικές και μη καταστροφές.
Κατανοητό; Οκ.
Εμείς δεν ξέραμε τι ήταν, οπότε προσπαθήσαμε να μάθουμε
πώς δουλεύει, ποια είναι η ροή τους, και τι κάνουν.
Κάποια στιγμή σε αυτό το πάρα πολύ ωραίο τριήμερο σεμινάριο και εργαστήριο,
μάθαμε πολλά και φτάσαμε στο τριπάκι να σκεφτόμαστε
τι ακριβώς τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει αυτά τα πράγματα.
Πιάσαμε τρελή παράνοια με λεπτομέρειες
και αρχίσαμε να συζητάμε για τα χρώματα
και πώς μπορεί να γίνει μια πιθανή εφαρμογή και τι θα κάνει, κλπ.
Ευτυχώς, είχαμε έναν πιο ώριμο άνθρωπο από εμάς,
κάποια στιγμή μας σταμάτησε και λέει,
«Ωραία όλα αυτά που λέτε, αλλά θέλω να σας δείξω μια φωτογραφία».
Ήταν μια γυναίκα που έχει σηκώσει τα μανίκια
και τα χέρια της είναι μέσα τα φρούτα, τα ρύζια και τα λάδια,
γιατί αυτή ακριβώς είναι αυτή που θα προσφέρει τη βοήθεια στους πληγέντες.
«Αυτή είναι ο χρήστης οποιασδήποτε τεχνολογίας και λύσης προτείνετε,
λοιπόν κύριοι, και δεν είστε εσείς σε έναν πάρα πολύ ωραίο και καθαρό χώρο
που μετά από λίγο θα σταματήσετε, θα πλύνετε τα χέρια σας και θα φάτε.
Εκεί είναι το πρόβλημα. Αυτό πρέπει να λύσετε».
Και ξαφνικά έγινε ένα snap. Σωστά.
Το design και γενικότερα, για να αναφερθώ σε όλους, η δημιουργικότητα,
είναι κάτι που έχει πολύ μέσα στον πυρήνα της και στο DNA της το περιεχόμενο.
Ό,τι και να θέλετε να κάνετε στη ζωή σας,
όπως σας είπα εφόσον είστε δημιουργικοί άνθρωποι,
θα πρέπει πάντα να σκέφτεστε και να έχετε στο μυαλό
το τι κάνετε, πότε το κάνετε, γιατί το κάνετε,
και ποιοι είναι οι περιορισμοί που τελικά καλό θα ήταν να προσπαθήσουν
να γίνουν και οι θετικοί οδηγοί για να καταφέρετε κάτι.
Επίσης, η δημιουργικότητα έχει πάρα πολύ μέσα της, την αναρχία.
Όχι όπως την ξέρουμε τώρα και τη βλέπουμε στις ειδήσεις,
αλλά με τον παλιό, αρχέγονο, παραδοσιακό ορισμό της αναρχίας.
Ψάξτε το.
Ωραία. Και εσείς, όλοι εδώ μέσα; Μια χαρά.
Με ακούτε τώρα 20 λεπτά τώρα να λέω τα δικά μου για design κ.λπ.
Τι γίνεται;
Εγώ θέλω απλώς να σας καλέσω να σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν έναν πειρατή
ή ακόμα καλύτερα σαν ένα πειρατικό πλοίο μια που είμαστε εδώ μέσα.
Φανταστείτε ότι έχετε μεγαλώσει μέσα σε ένα λιμάνι, έχετε φτιαχτεί,
έχετε γαλουχηθεί ή γαλουχήστε ακόμα
και ουσιαστικά τώρα είστε έτοιμοι να βγείτε έξω
και αυτό το καράβι θα πρέπει να αποφασίσει,
θα πρέπει να είναι ελεύθερο να διαλέξει τι θα κάνει,
αν θα βγει έξω, αν θα είναι μαζί με κάποια άλλα καράβια,
με κάποιον στόλο, αν θα δουλεύει μόνο του.
Θα πρέπει να μπορεί να αποφασίσει μόνο του ποιους θησαυρούς θα κυνηγήσει.
Πρέπει να αποφασίσει αν τελικά τους βρει αν θα τους θάψει κάπου
ή αν θα πάει σε ένα λιμάνι πάρα πολύ ωραίο να τα φάει με τους φίλους του.
Και το design; Και η δημιουργικότητα;
Αυτοί, όπως σας είπα, είναι η πυξίδα.
Ευχαριστώ!
(Χειροκρότημα)