Disquited on the path of imperfection | Kostapanos Miliaresis | TEDxUniversityoftheAegean - YouTube
Μετάφραση: Vasilis Manolis Επιμέλεια: Chryssa Takahashi
Κύριε κυβερνήτα, επιστρέφω αμέσως.
Μια ομιλία έχω να κάνω και σε 18 λεπτά είμαι πίσω.
Καλησπέρα, αρχικά μην αγχώνεστε δεν θα σας μιλήσω για το πολεμικό ναυτικό,
οπότε αυτό δεν μου χρειάζεται.
Αρχικά να σας πω πόσο χαρούμενος είμαι
γιατί μιλώντας με μερικούς από σας στο διάλειμμα,
όσον αφορά τι θέλετε να κάνετε από δω και πέρα,
τα τρία πράγματα που μου είπατε,
είναι αυτά που είχα σκεφτεί να σας πω και γω.
Που το λες και καλό, γιατί ο τελευταίος ομιλητής είμαι,
μην είμαι και εκτός θέματος.
Μου είπατε λοιπόν, πως μετά τις σπουδές οι περισσότεροι από σας σκέφτεστε,
είτε να βρείτε κάποια δουλειά,
στην Ελλάδα του 2015 είμαστε δεν είναι κάτι δύσκολο,
ή να προχωρήσετε σε περαιτέρω εκπαίδευση με κάποιο μεταπτυχιακό ίσως
ή τρίτον να δημιουργήσετε το δικό σας ανεξάρτητο μονοπάτι.
Υπάρχουν πάρα πολύ ωραίες ιστορίες και από τις τρεις κατηγορίες
και καμία επιλογή από μόνη της δεν είναι σωστή ή λάθος.
Απλά θεωρώ πως η τρίτη επιλογή θα έπρεπε να φανεί κάπως περισσότερο.
Το βασικό της εμπόδιο; Η εμμονή μας για την τελειότητα!
Βλέπετε, διστάζουμε να δημιουργήσουμε το δικό μας μονοπάτι
γιατί πολλές φορές είναι πιο απρόβλεπτο
και με το να είναι πιο απρόβλεπτο
σημαίνει πως θα κάνουμε πιο πολλές φορές λάθη
και αυτό έρχεται σε αντίθεση με την τέλεια σχεδιασμένη ζωή που έχουμε στο μυαλό μας.
Οι Ιάπωνες μάλιστα έχουν μια φράση για αυτό: «Wabi-Sabi».
Το «Wabi-Sabi» συμβολίζει την τέχνη της ατέλειας,
οτιδήποτε είναι ανολοκλήρωτο
γιατί εμπεριέχει τη λαχτάρα να τελειοποιήσουμε τον εαυτό μας.
Γι' αυτό θα σας μιλήσω και γω σήμερα.
Ονομάζομαι Μηλιαρέσης Κωσταπάνος, είμαι 24 χρονών
και πρόερχομαι από ένα άλλο υπέροχο νησί, αυτό της Κέρκυρας.
Σήμερα μαζί θα μάθουμε να ισορροπούμε ανήσυχα στον δρόμο της ατέλειας.
Αρχικά, γιατί να κάνεις κάτι δικό σου;
Εσύ αποφασίζεις τι θα κάνεις και πώς θα το κάνεις.
Έπειτα είναι η κυριότητα για το αποτέλεσμα.
Είτε είναι θετικό, είτε είναι αρνητικό είναι καθαρά δική σου ευθύνη.
Στη συνέχεια είναι η κυριότητα του χρόνου σου.
Εσύ αποφασίζεις το αν θα σηκωθείς από το κρεβάτι,
το τι θα κάνεις και άμα θα το συνεχίσεις.
Τέλος, αυτό που δεν λένε πολλοί
είναι αυτές οι σκληρές αποφάσεις που σε ωριμάζουν απότομα.
Ωραία, ας πούμε πως θες να περπατήσεις αυτό το «μονοπάτι της ατέλειας».
Τι χρειάζεται να έχετε μαζί σας; Τι εφόδια πρέπει να έχετε μαζί σας;
Ή τι ικανότητες πιο σωστά;
Αυτές τις ικανότητες είναι αυτά που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα.
Πρώτα απ' όλα, είναι το «start2act»,
η ικανότητα του να μην μένεις στα λόγια αλλά να περνάς στην πράξη.
Έπειτα είναι το «extra mile», το πώς θα κάνεις ένα βήμα παραπάνω
για να ξεχωρίσεις μέσω της δημιουργικότητας και της ανησυχίας.
Και τρίτον το «ταπεραμέντο», πώς θα δέσουνε όλα αυτά μαζί
για να καταλήξεις κάπου που να θέλεις.
Και ας πούμε ότι σας έπεισα, θέλετε να κάνετε κάτι δικό σας.
Τι θα κάνετε όμως;
Για να ξεκινήσει ένα ταξίδι, χρειάζεται πάντα ένα πρώτο βήμα.
Και το πρώτο βήμα για να επιλέξετε το δικό σας μονοπάτι
είναι να βρείτε τι είναι αυτό που σας χαρακτηρίζει προσωπικά.
Για να το βρείτε αυτό χρειάζονται κάποια κλειδιά.
Το πρώτο κλειδί είναι ο θείος Παύλος.
Είναι αυτός ο θείος,
που τον βλέπεις σε κάθε οικογενειακό τραπέζι μία φορά τον χρόνο
και σε ρωτάει «Εσύ παιδί μου, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Οπότε σας ρωτάω και εγώ:
Τι σας άρεσε να κάνετε, όταν ήσασταν μικροί;
Σκεφτείτε...
Αυτό που έχετε πιθανόν στο μυαλό σας
να μην συνδέεται άμεσα με την πραγματικότητα
αλλά το βαθύτερο κίνητρό του το κάνει.
Ας πούμε για παράδειγμα, πως κάποιος από σας
ένα παιδί στην τρίτη σειρά θέλει να γίνει πυροσβέστης.
Τι σημαίνει ο πυροσβέστης γι' αυτόν;
Είναι αυτή η λαχτάρα του να φοράς στολή,
να ανεβαίνεις πάνω στο πυροσβεστικό και να κάνεις «ίου-ίου»;
Ή μήπως ένας καλός άνθρωπος που του αρέσει να βοηθάει ανθρώπους σε απόγνωση;
Πιστέψτε με, ίσως εκείνη την περίοδο
να ξέραμε πολλά περισσότερα πράγματα για μας απ' ό,τι τώρα.
Το δεύτερο κλειδί στο να βρείτε ποιο θα 'ναι το δικό σας ανεξάρτητο μονοπάτι
είναι να σκεφτείτε ποια πράγματα σας κάνουν χαρούμενους,
ποιες δουλειές σας ελκύουν.
Εμένα για παράδειγμα από όταν ήμουν μικρός
μου άρεσαν δυο πράγματα: τα events και ο εθελοντισμός.
Μάλιστα το αστείο είναι πως για μένα
ο εθελοντισμός ουσιαστικά ξεκίνησε από αυτό το νησί, τη Σύρο,
πίσω το καλοκαίρι του 2001 με τη πρώτη μεγάλη κατασκήνωση ως λυκόπουλο.
Ένα από τα παιδάκια είμαι και να 'μαι πάλι εδώ.
Ήταν αστείο. (Γέλια)
Από τότε μέχρι σήμερα,
όσο ήμουν περισσότερο με τα events και τον εθελοντισμό,
ανακάλυψα δύο προβλήματα.
Από τη μία πως πάρα πολλά events είχαν ανάγκη από εθελοντές
είτε γιατί δεν μπορούσαν να βρουν την κατάλληλη ποσότητα ή ποιότητα εθελοντών
π.χ. γιατί δεν είχαν κάποιον εκπαιδευμένο υπεύθυνο
ή κάποιο συγκεκριμένο πλάνο δράσης.
Κι από την άλλη, πάρα πολλοί νέοι όπως πιθανόν κάποιοι από σας εδώ πέρα
να θέλουν να ασχοληθούν με τα events αυτά, αλλά να μην ξέρουν το πώς.
Σε ποιον να στείλουν e-mail, πού να απευθυνθούν, πότε να απευθυνθούν.
Έτσι, συνδυάζοντας αυτά τα δύο προβλήματα αλλά και τα δύο μου πάθη,
των events και του εθελοντισμού, δημιουργήθηκε η GloVo.
H GloVo είναι μια πλατφόρμα εθελοντών
που συνδέει τον κατάλληλο εθελοντή με το ανάλογο event
βάσει διαθεσιμότητας και των ενδιαφερόντων του
με απώτερο κίνητρο την κινητοποίηση των νέων και το θετικό αντίκτυπο στη κοινωνία.
«Δηλαδή για να καταλάβω, εσύ μας λες τώρα να κάνουμε κάτι δικό μας.
Καλά, τρελός είσαι; Δεν βλέπεις τι γίνεται;
Οικονομική κρίση, αβεβαιότητα. Δεν θα πρέπει να περιμένουμε λίγο;
«Ωραία όλα αυτά που λες τα καταλαβαίνω, αλλά τι θες να κάνουμε;
Να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Πάμε...
Πιστεύεις μπορούμε να αλλάξουμε πολλά πράγματα έτσι;»
«Όχι».
Όταν σας λένε τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στο μέλλον
δεν σημαίνει κάτσε και περίμενε να τα κάνουν οι άλλοι για σας,
σημαίνει εσείς τώρα πρέπει να τα κάνετε για να τα βρουν οι άλλοι στη συνέχεια.
Αυτό κάναμε στην GloVo και GloVo.4all και πιστέψτε με λειτουργεί.
Δεν φαντάζεστε, πόσα πολλά πράγματα μπορεί να πετύχει μια παρέα ανθρώπων
όταν μοιράζονται το ίδιο όραμα και τον ίδιο στόχο.
Και δυόμισι χρόνια μετά, όταν με ρωτάνε αν περίμενα αυτήν την επιτυχία,
η απάντηση είναι προφανώς και όχι.
Αλλά νομίζω έτσι πάει η ιστορία, ξεκινάς από κάτι μικρό,
εστιάζεις στη δουλειά σου και μετά δεν ξέρεις που μπορεί να εξελιχθεί.
Μπορεί να φτάσει για παράδειγμα στο σημείο
ο φίλος και συνεργάτης σου να είναι στον αέρα του BBC
και να μιλάει για αυτό που φτιάξατε μαζί.
Όταν σας είπα να κάνετε κάτι δικό σας,
ο πρώτος λόγος που μου είπατε όχι ήταν λόγω της κρίσης.
Το δεύτερο που είπαν οι περισσότεροι, είχε σχέση με την ηλικία
Ήταν κάτι σε στυλ,
«Μα είμαι μόνο 21, πώς θα κάνω κάτι δικό μου τώρα;»
«Είμαι ένας αρχάριος, δεν πρέπει να πάω να δουλέψω πρώτα κάπου επαγγελματικά;»
Όχι απαραίτητα. Και εμείς στα 21 φτιάξαμε τη GloVo.
Δεν ήμασταν επαγγελματίες, ερασιτέχνες ήμασταν.
Και βασικά, που είναι το κακό να είσαι ερασιτέχνης;
Στα Γαλλικά έτσι και αλλιώς, ο ερασιτέχνης προέρχεται από τη λέξη «εραστής».
Ερασιτέχνης είναι αυτός που κάνει τη δουλειά του στο όνομα της αγάπης.
Πολλές φορές έχει μάλιστα το πλεονέκτημα σε σχέση με τον επαγγελματία
επειδή έχει πολύ λιγότερα να χάσει,
όπως εσείς αυτή τη στιγμή, σε σχέση με μια εταιρεία.
Ο ερασιτέχνης δεν φοβάται να πειραματιστεί,
να πάρει ρίσκα, να ακολουθήσει το ένστικτό του.
Σε γενικές γραμμές, ο κανόνας όσον αφορά τη δράση λέει ότι:
Αρχικά, η γρήγορη επιτυχία είναι μύθος.
Κανείς άνθρωπος δεν ήρθε και προσγειώθηκε πάνω στο βουνό και έμεινε εκεί.
Τα βήματα γίνονται αργά-αργά.
Το μόνο που μπορείτε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε τη πόρτα μας ανοιχτή
και να είμαστε σε συνεχή προσπάθεια
και να περιμένουμε αυτό το μεγάλο κύμα να έρθει προς το μέρος μας.
Όπως ακριβώς και στο σερφ που πρέπει πρώτα να φας πολύ νερό
μέχρι να έρθει το καλό κύμα και να το πιάσεις.
Εφόσον είσαι εκεί σε συνεχή προσπάθεια όταν είναι η τύχη να αλλάξει, θα γίνει.
Εκείνη τη στιγμή θα έρθει το μεγάλο κύμα προς το μέρος σου
και θα το πιάσεις και πραγματικά το αίσθημα θα είναι φανταστικό.
Όμως η ίδια σου η δουλειά και η συνεχή προσπάθεια
είναι το μόνο που πρέπει να σε αφορά.
Γιατί σίγουρα από το κάτι μέτριο στο κάτι καλό
η διαφορά είναι μεγάλη, δεν αντιλέγω.
Αλλά η πραγματική διαφορά που το κενό είναι τεράστιο
είναι μεταξύ του να κάνεις κάτι και στο να μην κάνεις τίποτα.
Εκεί η διαφορά δεν μπορεί να καλυφτεί εύκολα.
Οι Κινέζοι για αυτό λένε
ότι η καλύτερη στιγμή να φυτέψεις ένα δέντρο
ήταν 20 χρόνια πριν.
Η δεύτερη όμως είναι τώρα.
Μια και είπα Κινέζοι, μια ιστορία για μένα.
Όταν ήμουν 19 χρονών, είχα και τζίβες πήγα στην Ταϊβάν,
στη άλλη άκρη της γης για τρεις μήνες,
και ήμουν δάσκαλος για παιδάκια σε ένα σχολείο,
Ήταν πραγματικά φανταστικό.
Ήταν μέσω της AIESEC του μεγαλύτερου φοιτητικού οργανισμού
και για μένα το μεγαλύτερο σχολείο στο να μάθω και να δρω,
να περνάω στην πράξη.
Ήταν όπως είπαμε «start2act», από εκεί ξεκίνησαν όλα για μένα.
Γιατί ακούγεται υπέροχο μέχρι εδώ με τη δράση και τη δουλειά,
όλοι θέλουν να είναι καλοί και εσύ και συ και συ!
Όλοι εδώ πέρα.
Λίγοι όμως είναι διατεθημένοι να κάνουν τις θυσίες που απαιτούνται
για να γίνουν σπουδαίοι.
Γιατί για να σχεδιάσεις τα όνειρα σου,
χρειάζεται ο αρχιτέκτονας που έχουμε μέσα μας.
Αλλά για να τα πραγματοποιήσουμε,
χρειάζεται να ξυπνήσουμε και τον εσωτερικό μας χτίστη.
Γιατί για να μπορείς να μυρίσεις τα λουλούδια
κάποιος πρέπει πρώτα να έχει ασχοληθεί με το ξεχορτάριασμα.
Το να περάσεις στη δράση είναι το πρώτο βήμα.
Πώς θα πας όμως στο επόμενο;
Το επόμενο, το «extra mile» το λεγόμενο, εκεί που δεν υπάρχει μποτιλιάρισμα,
αυτό το βηματάκι παραπάνω.
Στη ζωή, οι περισσότεροι από μας, και εγώ πολλές φορές,
κάνουμε απλά τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή θέλουμε να περάσουμε το μάθημα,
να κρατήσουμε τις δικές μας σημειώσεις, να διατηρήσουμε τη δουλειά μας
κάνουμε απλά τα τυπικά και είναι οκ τις περισσότερες φορές, δεκτό.
Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει το «extra mile»
είναι αυτό το βηματάκι παραπάνω που σε κάνει να ξεχωρίζεις.
Είναι αυτή η έκπληξη, αυτές οι μικρές λεπτομέρειες
που δεν περιμένει κανείς και κάνουν τη διαφορά.
Ωραία, για να το καταλάβουμε αυτό πάμε να κάνουμε μια άσκηση;
Είναι επιτέλους η στιγμή που θα ανοίξετε αυτούς τους φακέλους
που έχετε μαζί σας στη τσάντα από το πρωί και με ρωτάτε τι είναι αυτοί οι φάκελοι.
Θα χρειαστείτε και ένα μολύβι. Σας έχει δώσει το TEDx.
Λοιπόν, ο φάκελος αυτός περιέχει ένα χαρτί όπως αυτό που βλέπετε στη διαφάνεια,
καθώς και κάτι καραμελίτσες και ένα αυτοκόλλητο
γιατί αν δεν σας αρέσει η άσκηση να με συμπαθήσετε για αυτά τουλάχιστον.
Θέλω να πάτε στο πρώτο κουτάκι πάνω αριστερά και αυτό που έχετε να κάνετε
είναι να σχεδιάσετε ένα σπίτι, ένα απλό σπιτάκι.
(Μουσική)
Σούπερ!
Αφού έχετε κάνει αυτό το σπιτάκι στο πρώτο κουτί,
θέλω να πάτε τώρα στο άλλο κουτί πάνω δεξιά
και πρέπει να σχεδιάσετε ένα ακόμα σπίτι,
απλά αυτή τη φορά διαφορετικά από το πρώτο
έτσι ώστε στη πάνω σειρά να έχουμε δυο διαφορετικά σπιτάκια.
(Μουσική)
Τέλεια!
Τώρα πάμε στην από κάτω σειρά, στο κάτω αριστερά κουτάκι
και μαντέψτε τι έχουμε να κάνουμε.
Αυτή τη φορά πρέπει να κάνετε ένα ακόμα σπίτι.
Απλά αυτή τη φορά διαφορετικό από τα πρώτα δυο.
Έτσι ώστε να έχετε τρία διαφορετικά σπιτάκια στο χαρτί σας.
(Μουσική)
Τώρα πάμε στο κάτω κουτί κάτω δεξιά και μαντέψτε τι έχουμε να κάνουμε.
Ποιος μπορεί να το βρει; Ε καλά, είστε φοβεροί!
Πρέπει να κάνετε ένα ακόμα σπιτάκι
απλά αυτή τη φορά διαφορετικό από τα προηγούμενα τρία.
Έτσι ώστε να έχετε ένα χαρτί με τέσσερα διαφορετικά σπιτάκια.
(Μουσική)
Ωραία.
Τώρα θέλω να δείτε το χαρτί αυτό και να μου πείτε.
Ποια σπιτάκια είναι πιο δημιουργικά, πιο καινοτόμα; Τα πάνω δύο ή τα κάτω δύο;
Αν είναι τα κάτω δυο, μπορείτε να σηκώσετε τα χαρτιά.
Τα κάτω δύο.
Φανταστικά!
Αυτό ακριβώς εννοώ και εγώ. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μια ιδιότητα.
Όταν έχει ένα πρόβλημα επιλέγει πάντα την πιο απλή λύση.
Επιλέγει πάντα τον πιο σύντομο δρόμο.
Από την άλλη πλευρά, αν θες να κάνεις κάτι διαφορετικό
το κάτι παραπάνω υπάρχει το λεγόμενο «Extra Mile».
Είναι να κάνεις το βηματάκι παραπάνω,
αυτή τη λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά.
Και ρωτάω εσάς, θέλετε να κάνετε πάντα το πιο απλό
αυτό που θα κάνουν και όλοι οι άλλοι, ή κάτι διαφορετικό, κάτι μοναδικό;
Κάτι που χαρακτηρίζει εσάς;
Η μία πλευρά του «Extra Mile» έχει σχέση με τη δημιουργικότητα.
Η άλλη πλευρά όμως έχει σχέση με την ανησυχία.
Ανησυχία με την καλή έννοια.
Μία από τις φράσεις που με έχουν χαρακτηρίσει περισσότερο
ήταν του Σαίξπηρ, ο οποίος είχε πει
«Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι η σιγουριά».
Δείτε για παράδειγμα την Ελλάδα που όλα τα προηγούμενα χρόνια
νιώθαμε σίγουροι για αυτά που είχαμε και δεν προσπαθήσουμε για το κάτι παραπάνω
και πως τα τελευταία πέντε χρόνια, εν μέσω κρίσης
πόσα καινούργια καινοτόμα προτζεκτ έχουν ξεκινήσει.
Έτσι ακριβώς και στην GloVo,
για ένα μεγάλο διάστημα νιώθαμε σίγουροι γι' αυτό που κάναμε, το όλο πρότζεκτ,
εώς ότου φάγαμε μια μεγάλη σφαλιάρα από ένα event που θέλαμε
και αυτό μας έκανε και αναθεωρήσαμε.
Έτσι φτιάξαμε ένα καινούργιο πλάνο δράσης
που συνδυάζαμε events με κοινωνικές δράσεις.
Με αποτέλεσμα να αυξήσει και το δικό μας έργο
αλλά και τον κοινωνικό μας αντίκτυπο δύο επίπεδα πιο πάνω.
Η δημιουργική ζωή όμως έχει σχέση με την αλλαγή.
Είναι να μην φοβάσαι να αλλάξεις, να προχωράς μπροστά, να παίρνεις ρίσκα.
Το πραγματικό ρίσκο είναι να μην αλλάζεις.
Όπως ακούσατε προηγουμένως, αυτή την περίοδο κάνω τη στρατιωτική μου θητεία.
Είχε γίνει το εξής, σε ένα στρατόπεδο όχι πολύ μακρία από το δικό μου
τα παιδιά βγάζανε τις βάρδιες για όλο το υπόλοιπο στρατόπεδο
και είδαν πως τα άτομα δεν τους φτάναν.
Οπότε πάνε και λένε στον διοικητή,
«κύριε Διοικητά ξέρετε, δεν βγαίνουν τα άτομα κάτι θα πρέπει να κόψουμε,
ίσως αυτή τη βάρδια δίπλα στο παγκάκι».
Ο διοικητής κάνει «Μα ξέρετε, να κόψω μία βάρδια,
έχει σχέση με την ασφάλεια του οχυρού, πώς θα το κάνουμε αυτό;
Και δεν ξέρω και πόσο σημαντική είναι η συγκεκριμένη.
Κάτσε να πάρω τηλέφωνο να ρωτήσω».
Παίρνει τηλέφωνο τον προηγούμενο διοικητή και τον ρωτάει,
«Κύριε Διοικητά έχουμε αυτό και αυτό».
Και ο άλλος απαντάει, «Καταλαβαίνω τι μου λες,
αλλά η αλήθεια είναι πως τη συγκεκριμένη βάρδια
την άφησα κι εγώ όπως τη βρήκα.
Κάτσε να πάρω κι εγώ τηλέφωνο να μάθω».
Από τηλεφώνημα σε τηλεφώνημα, φτάσανε πίσω έξι διοικητές
και όταν εκείνος ο διοικητής ακούει την ερώτηση στο τηλέφωνο κάνει:
«Μα καλά, ακόμα να στεγνώσει; Εμείς βάλαμε έναν ναύτη εκεί πέρα,
επειδή είχαμε βάψει το παγκάκι και να μην πάει και κάτσει κανείς».
Καταλαβαίνετε;
Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε μέρα κάθε ώρα
κάποιος ναύτης καθόταν έτσι δίπλα εκεί πέρα
γιατί κανείς δεν σκέφτηκε μήπως τελικά αυτό δεν χρειάζεται;
Μήπως μπορούμε να το αλλάξουμε;
Οπότε επιστρέφω και σας ρωτάω. Πόσοι από σας ζωγραφίσατε κάτι τέτοιο;
Καλά ναι, τμήμα Βιομηχανικού Σχεδίου, Προϊόντων και Συστημάτων και καλά.
Όμως κάποιος από σας μπορεί να σκέφτηκε κάτι σαν και αυτό.
Γιατί αυτοί οι κάποιοι είναι και πιθανόν αυτοί που θα κάνουν
και αυτό το βηματάκι παραπάνω στο «Extra Mile» ή σκεφτούν κάτι διαφορετικό.
Μην πηγαίνετε προς τον περπατημένο δρόμο.
Άμεση δράση, επίμονη προσπάθεια, δημιουργικότητα και ανησυχία.
Υπέροχα όλα αυτά, χρειάζεται όμως και κάτι για να δέσουν.
Το λεγόμενο ταπεραμέντο.
Όπως σας είπα στην αρχή, μην ξεκινήσετε να κάνετε κάτι δικό σας
αν δεν είναι αυτό που αγαπάτε πραγματικά.
Γιατί η επιχειρηματικότητα βλέπετε, δεν είναι απλά ένας τίτλος
γιατί πηγάζει από την προσωπικότητα σου, είναι το πώς έχεις γεννηθεί,
γιατί ο χαρακτήρας και η φάση σου μπορεί να αλλάξουν
αλλά η ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο σου μένουν για πάντα μέσα σου.
Επιχειρηματικός είναι αυτό που αντί να γκρινιάξει για το σκοτάδι
θα ανάψει ένα κερί.
Που αντί να παραπονεθεί για ένα πρόβλημα θα σκεφτεί μια λύση.
Και όχι μόνο θα τη σκεφτεί, αλλά θα την υλοποιήσει και όλας.
Κι αυτό μ' αρέσει στο TED, γιατί διαδίδει ιδέες που αξίζουν.
Το πρόβλημα είναι ότι τα παράπονα αυτές τις μέρες
είναι πολλά περισσότερα από τις ιδέες.
Για την ανθρωπότητα, ειδικά για τον 21ο αιώνα
αυτό που την κάνει να προχωράει μπροστά είναι οι πράξεις, όχι τα παράπονα.
Όπως έχετε καταλάβει είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι εδώ μαζί σας σήμερα
γιατί έχουν ακουστεί πολύ ωραία πράγματα στο κόκκινο χαλί αυτό.
Κάτι που με έχει χαρακτηρίσει εμένα προσωπικά
ήταν μια φράση του Αμερικάνου φιλοσόφου Χένρι Ντέιβιντ Θόρω ο οποίος είχε πει,
«Όταν κυνηγάς τα όνειρα σου, σημασία δεν έχει τόσο να τα αποκτήσεις,
όσο το ποιος θα γίνεις πραγματοποιώντας τα».
Με αυτό θέλω να κλείσω, τη λεγόμενη ηθική.
Μην σας νοιάζει αν θα βγάλετε ένα σκασμό λεφτά,
ούτε αν θα γίνετε διάσημοι.
Δεν κρύβεται εκεί η χαρά,
όσο είναι η χαρά της δημιουργικότητας και της προσπάθειας.
Γενικά να σας νοιάζει να κάνετε αυτό που αγαπάτε,
να προσπαθείτε συνεχώς για αυτό και να είστε εκεί πέρα.
Να σας νοιάζει να κρατάτε το όνομα σας καθαρό. Να μην συμβιβάζεστε.
Γιατί από κάποια στιγμή και μετά το όνομα αυτό θα έχει τη δικιά του αξία
και θα είναι πολύ μεγαλύτερη από όλα τα άλλα.
Μια σημείωση, το τι είναι σπουδαίο για τον καθένα μας είναι τελείως υποκειμενικό.
Για άλλον είναι σπουδαίο να φτιάξει την καινούργια Google,
για άλλον να ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο,
για άλλον να κάνει ένα παιδί.
Επίσης πρέπει να είναι σεβαστό και σπουδαίο
ότι κάποιος μπορεί να θέλει να μην κάνει τίποτα σπουδαίο.
Πρέπει να το σεβαστούμε και αυτό.
Ανήσυχος στο δρόμο της ατέλειας.
Αυτό σας περιμένει να διαβείτε
αν θέλετε να δημιουργήσετε το δικό σας μονοπάτι.
Λέω να διαβείτε, γιατί αυτός δεν είναι ο τελικός προορισμός.
Αλλά μόνο μέσω της ατέλειας μπορούμε να φτάσουμε κάπου
που αξίζει πραγματικά για εμάς.
Κρατήστε αυτά που είπα και όπως είπε ο B.P., πατέρας του προσκοπισμού
προσπαθήστε να αφήσετε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο.
Τέλος, τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε αξία,
αν δεν είχαμε δυο πυλώνες να τα στηρίξουμε, δυο πηγές δύναμης.
Όπως η αξία των «συγγνώμη» και των «ευχαριστώ».
Έτσι και εγώ, θέλω να πω ένα πάρα πολύ μεγάλο ευχαριστώ
στους ανθρώπους αλλά και τα βιβλία που με βοήθησαν να γίνω αυτός που είμαι
και που με στήριξαν για την ομιλία αυτή.
Καθώς ένα συγγνώμη και σε εσάς, που με ανεχτήκατε αυτά τα 18 λεπτά
και ακούσατε ό,τι είχα να σας πω.
Ευχαριστώ πολύ όλους, καλή συνέχεια.
(Χειροκρότημα)