See it as a whole | Aggeliki Mitropoulou | TEDxNKUA - YouTube
Μετάφραση: Eva Ieridou
Γεια σας, τι κάνετε;
Πω-πω ένα κοινό!
(Γέλια)
Λοιπόν, είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ κοντά σας
και που έχω την τιμή να με ακούσετε.
Όταν τα παιδιά από την οργανωτική ομάδα
μου ζήτησαν να δηλώσω την ιδιότητά μου, για να μπει στο πρόγραμμα,
η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα λιγάκι.
Έχω κάνει αρκετά πράγματα, αλλά τελικά έχουν όλα μια κοινή θεματική:
τον πολιτισμό.
Έχω σπουδάσει υποκριτική και πολιτιστική διαχείριση,
τα τελευταία 10 χρόνια ασχολούμαι με τον σύγχρονο χορό και την κίνηση.
Και, πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια
ασχολούμαι με τον μικτό ή αλλιώς συμπεριληπτικό χορό.
Που σημαίνει, όπως λέει και η λέξη,
χορός ο οποίος συμπεριλαμβάνει όλους.
Ανεξαρτήτως αναπηρίας, ηλικίας, εμπειρίας, ή οποιουδήποτε άλλου διαχωρισμού.
Θέλοντας, λοιπόν, να συνδυάσω τις σπουδές και τα ενδιαφέροντά μου,
ίδρυσα το 2017 το Κύμα Πρότζεκτ.
Το Κύμα Πρότζεκτ είναι μια πλατφόρμα συμπεριληπτικού χορού.
Οπότε, όπως είπαμε, συμπεριλαμβάνονται όλοι.
Βασικός στόχος του πρότζεκτ, είναι να υπάρξει μια βιωματική γνώση
σχετικά με την αναπηρία, κι όχι μια επιφανειακή ενημέρωση.
Για να σταματήσουμε για βλέπουμε μόνο την αναπηρία,
και να αρχίσουμε να γνωρίζουμε το άτομο.
Γι'αυτό είμαι και σήμερα εδώ κοντά σας.
Για να μιλήσουμε για την συμπερίληψη.
Φλερτάροντας, λοιπόν, με την θεματική του σημερινού TEDx,
θα ήθελα να σας ρωτήσω:
«Πώς μαθαίνουμε;»
«Πώς προσλαμβάνουμε τη γνώση;»
Σχολείο, από βιβλία, ίντερνετ, -είναι η αλήθεια-
και άμα δεν ξέρω κάτι σήμερα, τι θα κάνω;
Θα το «γκουγκλάρω».
Αλλά μπορούμε όλοι να «γκουγκλάρουμε» έτσι απλά;
Μπορούμε όλοι να έχουμε ίση πρόσβαση σε αυτά τα μέσα;
Είναι αυτά τα μέσα φτιαγμένα για έναν τυφλό ή για έναν κωφό;
Το σύνολο του πληθυσμού στην Ελλάδα,
το 10% είναι εμποδιζόμενα άτομα ή άτομα με αναπηρία.
Αλλά βλέπουμε στις αίθουσες, τις μαθητικές, ένα αντίστοιχο ποσοστό;
Όχι.
Κι αυτό συμβαίνει, δυστυχώς, γιατί υπάρχει η άποψη ότι «αυτοί»
πρέπει να είναι σε ειδικά σχολεία, και σε ειδικά μαθήματα,
και σε ειδικές αίθουσες με ειδικούς δασκάλους.
Πρέπει, όμως, να είναι έτσι;
Σίγουρα, πρέπει να μιλάμε κατά περίπτωση και όχι με γενικεύσεις.
Αλλά αυτό συμβαίνει και με κάθε μαθητή.
Κάθε μαθητής είναι διαφορετικός και μαθαίνει με διαφορετικό τρόπο.
Άρα στις αίθουσες πρέπει να σταματήσουμε να στοχεύουμε στη στείρα ομοιομορφία
και να βρούμε τρόπους να αναδείξουμε τη μοναδικότητα.
Τη μοναδικότητα μέσα σε ένα αρμονικό σύνολο.
Μόνο έτσι θα βγούμε όλοι κερδισμένοι.
Και μόνο έτσι θα έχουμε όλοι περισσότερα ερεθίσματα.
Σκεφτείτε μια μέρα, από το πρωί ως το βράδυ,
και υποθέστε πως έχετε κάποια μορφή αναπηρίας.
Και σκεφτείτε, θα μπορούσα να πάω όπου θέλω;
Θα έμπαινα στο λεωφορείο;
Θα μπορούσα να πάω στη σχολή μου;
Θα μπορούσα να παρακολουθήσω τα μαθήματά μου;
Κι αν δεν μπορώ, γιατί δεν μπορώ;
Τι είναι αυτό που με εμποδίζει;
Η αναπηρία ή η έλλειψη υποδομής;
Οι περισσότεροι περιορισμοί και στερεότυπα που έχουμε ταυτίσει με την αναπηρία
έχουν να κάνουν με την έλλειψη προσβασιμότητας
και όχι με την έλλειψη ικανότητας.
Πώς όμως γίνεται ένα μάθημα προσβάσιμο;
Όπως είδαμε πριν, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι.
Ας είναι καλά η τεχνολογία - μας τα 'πανε.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι όλες αυτές οι υποδομές και προσαρμογές περιεχομένου
έχουν πολύ μεγάλο κόστος.
Και συνήθως εκεί σκαλώνουν τα πράγματα.
Αλλά, δεν παύει να είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Των σχολών, των οργανισμών, των πανεπιστημίων και ούτω καθεξής.
Όταν μιλάω για τις δράσεις μας, μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις που μου κάνουν
είναι γιατί δεν το κάνουμε πιο συχνά.
Γιατί δεν έχουμε πιο συχνά μαθήματα.
Κι εγώ τους απαντάω ότι θα ήθελα πάρα πολύ να το κάνουμε αυτό,
αλλά είναι εξαιτερικά δύσκολο να βρούμε αίθουσα χορού
που να είναι προσβάσιμη.
Και προσβάσιμη, σημαίνει, να μην έχει κανένα σκαλί,
και να έχει κατάλληλους χώρους υγιεινής.
Γενικά υπάρχει πάρα πολύ παρανόηση για το τι είναι προσβάσιμο.
Μου έχει τύχει να θέλω να κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου,
να έχω ελέγξει στην ιστοσελίδα ότι αναφέρεται ως προσβάσιμο,
να έχω επιβεβαιώση τηλεφωνικά με τον ιδιοκτήτη,
και τελικά να φτάσω εκεί και να έχει 10 σκαλιά για να μπεις στο ασανσέρ.
Άρα δεν φτάνει να έχεις ασανσέρ.
Πρέπει να μπορείς να φτάσεις, να ανέβεις, να χωρέσεις, και να βγεις.
Και σας τα λέω όλα αυτά, όχι για να σας κάνω μάθημα αρχιτεκτονικής,
αλλά άμα είναι κάτι να κρατήσετε από τη σημερινή ομιλία,
είναι να μπορείτε κι εσείς από αύριο
να αναγνωρίζετε ποιοι είναι οι πραγματικά προσβάσιμοι χώροι.
Να ξέρετε πού μπορείτε να πάτε με τον φίλο σας που είναι χρήστης αμαξιδίου.
Σε ποια από τις ελάχιστες καφετέριες.
Να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι μία ράμπα.
Και να μην είναι μια πληροφορία που δεν με αφορά,
γιατί δεν την χρησιμοποιώ.
Πιστέψτε με, θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε την Αθήνα.
Αλλά ας επανέλθουμε στον χορό.
Πώς θα γίνει ένα μάθημα χορού προσβάσιμο;
Από τη μία είδαμε ότι πρέπει να είναι προσβάσιμος ο χώρος.
Από την άλλη πρέπει να προσαρμοστεί και το ίδιο το περιεχόμενο,
το οποίο γίνεται δυνατό με τις υπηρεσίες προσβασιμότητας.
Όπως είναι για παράδειγμα η διερμηνεία στην Ελληνική νοηματική για τους κωφούς,
ή η ακουστική περιγραφή για τους μη-βλέποντες.
Σκονάκι.
Ωραία.
Έρχονται συχνά φίλοι μου που διδάσκουν χορό ή γιόγκα,
και είναι τρομοκρατημένοι.
Και μου λένε, «Πώς το κάνεις αυτό; Είσαι πολύ δυνατή». Κι όλα αυτά.
Ενώ οι ίδιοι έχουν πολύ περισσότερες γνώσεις στο αντικείμενό τους από εμένα.
Αν, λοιπόν, ξεπεράσεις αυτό το πρώτο σοκ,
και αντιμετωπίσεις έναν ανάπηρο μαθητή
όπως έναν οποιοδήποτε μαθητή,
θα βρεις τρόπους να λύσεις το πρόβλημά σου.
Και δεν λέω ότι είναι εύκολο, γιατί θέλει πείσμα,
και θέλει και έρευνα.
Αλλά γίνεται.
Αν ξέρεις τι θες να δουλέψεις σε κάθε μάθημα,
θα βρεις και τρόπους να το κάνεις.
Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση για όσους διδάσκουν.
Μια άλλη ερώτηση που μου κάνουν πολύ συχνά είναι:
«Αφού δεν υπάρχουν αίθουσες χορού προσβάσιμες,
γιατί δεν πάτε σπίτι τους να τους κάνετε μάθημα;»
Καταλαβαίνει κανείς το πρόβλημα με αυτή την ερώτηση;
Γιατί η λύση στην έλλειψη αίθουσας είναι να πάμε σπίτι τους.
Αντί να φτιαχτεί η αίθουσα.
Γιατί, δηλαδή, να μείνουν κλεισμένοι σπίτι τους,
και να μην έρθουν στις αίθουσες να διδαχτούν αλλά και να διδάξουν
μαζί με όλους τους υπόλοιπους.
Και επειδή κάπως δεν είναι σαν κι εσένα,
δεν σημαίνει ότι έχει ειδικές ανάγκες.
Τις ίδιες ανάγκες έχουμε όλοι,
για αποδοχή, για αγάπη, για έκφραση, αλλά και για γνώση.
Έχουμε όλοι την ίδια ανάγκη
για ίση και ανεμπόδιστη πρόσβαση στις αίθουσες διδασκαλίας.
Είτε μιλάμε για πανεπιστημιακά αμφιθέατρα,
είτε για αίθουσες χορού.
Σας καλώ, λοιπόν, να γίνεται κι εσείς πρεσβευτές της προσβασιμότητας.
Να παλέψουμε όλοι μαζί και να διαλύσουμε τα στερεότυπα που βασίζονται στην άγνοια.
Να παλέψουμε όλοι μαζί
για να έχουμε μια εκπαίδευση και μια πόλη φιλόξενη για όλους.
Ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκρότημα)
