The yummy part of history | The Trivialist | TEDxUniversityofCrete - YouTube
Μεταγραφή: Chryssa Rapessi Επιμέλεια: Lucas Kaimaras
Γεια σας. Είμαι ο δημιουργός της σελίδας The Trivialist,
μια σελίδα που δραστηριοποιείται στα σόσιαλ μίντια τους τελευταίους οκτώ μήνες
και πραγματεύεται καθημερινά ζητήματα ιστορίας και πολιτισμού
μέσα από σύντομες και ενίοτε χιουμοριστικές αφηγήσεις.
Με την ιδιότητά μου αυτή, λοιπόν, είμαι καλεσμένος
από τους διοργανωτές και τους εθελοντές του TEDx του Πανεπιστημίου Kρήτης,
τους οποίους ευχαριστώ πολύ για την τιμητική αυτή πρόσκληση.
Ξεκινώντας, θα σας διηγηθώ μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη Γαλλία
και μας πάει πίσω στον χρόνο, και συγκεκριμένα στον 16ο αιώνα.
Ο νεαρός Γάλλος βασιλιάς ο Ερρίκος Β',
παντρεμένος με την Ιταλίδα αριστοκράτισσα Αικατερίνη των Μεδίκων,
ερωτεύτηκε μια αυλική και κατά πολύ μεγαλύτερή του γυναίκα,
την Ντιάν ντε Πουατιέ.
Η Ντιάν ήταν χήρα, όμορφη και πολύ καλλιεργημένη.
Πρότυπο αναγεννησιακής κυρίας θα λέγαμε.
Ο Ερρίκος τόσο πολύ την ερωτεύτηκε ώστε να αθετεί κάθε αυλικό πρωτόκολλο
και να την παρουσιάζει δίπλα του περίπου ως νόμιμη σύζυγο.
Ο Πάπας της Ρώμης, ο Παύλος 4ος,
ενημερώθηκε για τη σκανδαλώδη αυτή συμπεριφορά του Ερρίκου
και σκέφτηκε πως έπρεπε να του τραβήξει λιγάκι το αυτί.
Αποφάσισε λοιπόν να του στείλει ένα πολύ εντυπωσιακό δώρο
ένα ρωμαϊκό άγαλμα της θεάς Διάνας, της γνωστής σε μας Αρτέμιδος.
Παρεμπιπτόντως να πω πως το άγαλμα είχε πιθανότατα βρεθεί σε κάποιο ρωμαϊκό ιερό,
ή σε κάποια από τις επαύλεις του αυτοκράτορα Αδριανού
και πιθανολογείται πως ήταν αντίγραφο ελληνικού χάλκινου αγάλματος
του 4ου αιώνα προ Χριστού.
Εν πάση περιπτώσει, το αριστούργημα αυτό έφτασε στα γαλλικά ανάκτορα
και η επιλογή του δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Η θεά Διάνα συμβόλιζε την Ντιάν.
Ο Πάπας δήλωνε ξεκάθαρα πως γνώριζε και προειδοποιούσε τον απερίσκεπτο βασιλιά
πως καλό θα ήταν να σταματήσει να σκανδαλίζει τους υπηκόους του
και κυρίως το καθολικό ποίμνιο.
Το άγαλμα αυτό μπορούμε να το θαυμάσουμε σήμερα στα πρώην ανάκτορα
και σημερινό μουσείο του Λούβρου.
Εκεί το αντίκρισα και εγώ για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια
και αφού έμαθα την ιστορία που το συνόδευε,
σκέφτηκα πως αυτός θα ήταν ένας πολύ ενδιαφέρον τρόπος
να επικοινωνείται η ιστορία και η τέχνη,
δηλαδή με γλαφυρές αφηγήσεις που εστιάζουν σε λίγο κουτσομπολιό
και φαντεζί περιστατικά από τη ζωή των βασιλιάδων,
των στρατηγών, των καλλιτεχνών και ασφαλώς των καθημερινών ανθρώπων.
Η αλήθεια είναι πως οι ακριβείς χρονολογίες και ατελείωτες πληροφορίες
για την τεχνοτροπία ενός εκθέματος, εν προκειμένω, λίγους ενδιαφέρουν.
Εμένα προσωπικά με κουράζουν
και μου θυμίζουν εκείνα τα σχολικά εγχειρίδια με τις ατελείωτες πληροφορίες
που σπάνια εντυπώνονται και στο μυαλό του μαθητή.
Πώς μπορεί κανείς δηλαδή να σχηματίσει μια εικόνα για μια ιστορική περίοδο
ή για ένα περιστατικό
αν δεν μπει λίγο στο κλίμα, αν δεν εξετάσει τις συμπεριφορές τα πάθη,
τις αγάπες και τα μίση των ανθρώπων
αν δεν καταλάβει δηλαδή
τα κίνητρα και τον τρόπο σκέψης των πρωταγωνιστών της ιστορίας.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω αυτή τη σελίδα με πολλή αγάπη για την ιστορία.
Μια αγάπη που μετρά πολλά χρόνια και ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια.
Μεγαλώνοντας και μολονότι το ήθελα πολύ,
δεν ακολουθούσε επαγγελματικά τον κλάδο της ιστορίας για προσωπικούς λόγους.
Όμως ήταν τόσο η επιθυμία μου να το κάνω,
ώστε αποφάσισα κάποια στιγμή πως θα ασχοληθώ και σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
Έτσι γράφτηκα στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω στον ευρωπαϊκό πολιτισμό,
δηλαδή την ιστορία της ευρωπαϊκής επιστήμης,
της φιλοσοφίας, της τέχνης, κοινωνιολογία.
Είναι ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα σπουδών, ένα πολύ όμορφο ταξίδι στη γνώση
και για μένα ολοκληρώνεται φέτος το καλοκαίρι - με το καλό.
Όταν ξεκίνησα λοιπόν να σπουδάζω,
επειδή ήδη ήμουν αποκαταστημένος επαγγελματικά,
με ρωτούσαν πολλοί άνθρωποι στο περιβάλλον μου
ποιος είναι το σκοπός που αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.
Μάλιστα με εκνεύριζαν λίγο οι ερωτήσεις του τύπου:
«Τι θα αποκομίσεις από αυτό;» «Γιατί το κάνεις;»
«Πώς μπορεί αυτό να σε βοηθήσει επαγγελματικά;»
και σκεφτόμουν πως είναι τόσο κρίμα τελικά
να συνδέουμε τις σπουδές μας και την καλλιέργεια με την ωφελιμότητα.
Αναρωτιόμουν δηλαδή, «Πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε ένα όφελος,
ένα κέρδος, επαγγελματικό, υλικό, οικονομικό;»
Το κέρδος της προσωπικής ανάπτυξης, της διερεύνησης των οριζόντων,
ας πούμε, δεν μέτρα;
Δεν είναι χρήσιμη η καλλιέργεια της αυτογνωσίας
και της ικανότητας για κριτική σκέψη;
Δεν είναι αυτά ίσως τα πιο χρήσιμα εργαλεία στη ζωή;
Τέλος πάντων, αποφάσισα να αγνοήσω τέτοιες απόψεις
και να συνεχίζω τις σπουδές μου που πήγαν και καλά.
Τώρα όμως φτάνοντας στο τέλος, άρχισα να σκέφτομαι ότι υπάρχει ένα κλισέ
που λέει πως οι ανθρωπιστικές επιστήμες, ενώ είναι πολύ ενδιαφέρουσες,
δεν παρέχουν δυστυχώς στην τεχνοκρατική κοινωνία της εποχής μας
καμία δυνατότητα για κάτι περισσότερο πέρα από ένα ωραίο κορνιζαρισμένο πτυχίο.
Και τότε είπα ότι με κάποιο τρόπο αυτό το κλισέ πρέπει να το καταρρίψω.
Ήμουν λοιπόν πέρυσι στις διακοπές μου στην ξαπλώστρα μου,
στη Χάλκη συγκεκριμένα,
και σκεφτόμουν πως κάτι πρέπει να κάνω και να αναλάβω μια δράση.
Κι εκεί αποφάσισα να φτιάξω μια σελίδα στα σόσιαλ μίντια
για να επικοινωνήσω την ιστορία και τις ανθρωπιστικές επιστήμες στο ευρύ κοινό
και αποφάσισα να το κάνω ως τουρίστας.
Άλλωστε τουρίστας ήμουν στην ξαπλώστρα,
τουρίστας ήμουν και στο Παρίσι όταν θαύμαζα την Ντιάνα στο Λούβρο.
Σκεφτόμουν επίσης ότι και στα σόσιαλ μίντια σαν τουρίστας συμπεριφέρομαι.
Μπαίνω, σκρολάρω, σταματάω σε εντυπωσιακές εικόνες,
διαβάζω κάτι σύντομο.
Αποκομίζω μια μικρή εμπειρία, μια γνώση, μια εντύπωση και πάω παρακάτω.
Νομίζω λίγο πολύ όλοι οι χρήστες, κάπως έτσι λειτουργούμε, σαν τουρίστες.
Άλλωστε δεν προσφέρεται
το περιβάλλον του Facebook και του Instagram για κάτι τέτοιο;
Δεν ανεβάζουμε δηλαδή φωτογραφίες από τις διακοπές μας ή από κάποια έξοδό μας;
Δεν μοιραζόμαστε μικρές πληροφορίες και άρθρα
για την τέχνη, την πολιτική και την κοινωνία;
Γιατί όχι και για την ιστορία;
Με τη λογική επομένως του τουρίστα
που απολαμβάνει την αποσπασματική και φευγαλέα εντύπωση
φτιάχτηκε ο The Trivialist.
Έτσι άρχισα λοιπόν να φτιάχνω εντυπωσιακές εικόνες,
ελκυστικές στο μάτι του χρήστη,
και επίσης να δημιουργώ εικόνες λίγο πιο χιουμοριστικές και πιπεράτες.
Και το σημαντικότερο,
ξεκίνησα να γράφω κείμενα
που εστιάζουν σε συγκεκριμένες περιόδους της ιστορίας και της τέχνης,
σε συγκεκριμένα γεγονότα και trivia, όπως αυτό με τον Eρρίκο και την Ντιαν,
εξού και το όνομα της σελίδας άλλωστε.
Τα κείμενα, τα εικαστικά, η μορφή της σελίδας
δεν ξεκίνησαν ασφαλώς έτσι, όπως παρουσιάζονται σήμερα.
Μετά από δοκιμές και λάθη κατέληξα πως αυτό που μου ταιριάζει
και αρέσει στους αναγνώστες είναι σύντομα, γλάφυρα, περιορισμένα σε λέξεις
και πάντα συνοδευόμενα από λίγο χρώμα κείμενα,
με κόκκινα bullets και χαριτωμένα emojis.
Kαλώς ή κακώς, η πρώτη εντύπωση είναι και η πιο σημαντική.
Αρχικά λοιπόν, πίστευα ότι θα κάνω την προσπάθειά μου,
θα γράφω αυτά τα κείμενα για μια μικρή παρέα ανθρώπων
και ότι θα 'μαστε κάποιοι φίλοι και φίλες, συμφοιτητές ίσως από το πανεπιστήμιο,
και θα τα διαβάζουμε μεταξύ μας
και μάλλον θα χαιρόμαστε και μεταξύ μας, μπορεί και μόνος μου.
Απροσδόκητα, αυτό πήγε πολύ καλά.
Η σελίδα έφτασε μέσα σε αυτούς τους οκτώ μήνες να ξεπεράσει τους 50.000 ακόλουθους.
Από σελίδα μετατράπηκε σε μια πολύ μεγάλη κοινότητα.
Οι χρήστες, οι επισκέπτες της σελίδας πλέον συμμετέχουν πολύ ενεργά.
Δεν δίνουμε μόνο likes και ουάου, σχολιάζουν σε καθημερινή βάση
και σχολιάζουν και μέσα από τις δικές τους εμπειρίες και τις γνώσεις.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Αυτό είναι το σημαντικότερο.
Ανταλλάσσονται πληροφορίες
και αναπτύσσονται πολιτισμένοι διάλογοι ευτυχώς,
ενώ παράλληλα δημιουργείται ένα δίκτυο ανθρώπων
που ενδιαφέρεται πολύ για την ιστορία και τον πολιτισμό.
Αυτό από μόνο του νομίζω, είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό.
Η εξέλιξη αυτή με χαροποίησε ιδιαίτερα
διότι τη σελίδα την έφτιαξα γι' αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Για να κάνω προσιτή και αγαπητή την ιστορία
και να δίνω το ερέθισμα για λίγη περισσότερη μελέτη της.
Σε καμία περίπτωση δεν διδάσκω.
Γράφω κείμενα και τα συζητώ με τους αναγνώστες.
Διαβάζω όλα τα σχόλια.
Προσπαθώ πάντα να απαντώ
και τις περισσότερες φορές εμπνέομαι και από τα ίδια τα σχόλια.
Δηλαδή παίρνω ιδέες για νέα άρθρα.
Μάλλον σκέφτομαι πως γι' αυτό αγάπησε αυτή τη σελίδα ο κόσμος.
Διότι δε μελετάμε τα ιστορικά γεγονότα και τα φαινόμενα
με τον στείρο σχολικό τρόπο,
δεν εξετάζουμε τα κατορθώματα, τις μάχες και τις βιογραφίες
ή και τις τεχνοτροπίες των έργων της ζωγραφικής
απαριθμώντας ημερομηνίες, τοποθεσίες ή ένα σωρό ονόματα και άγνωστους όρους
που σίγουρα κανείς δεν θα θυμάται
και σίγουρα θα μας κάνουν όλους να βαριόμαστε.
Εστιάζουμε στα μικρά, τα ασήμαντα, τα διασκεδαστικά
ή και τα δραματικά γεγονότα της ιστορίας.
Με έναν περίεργο και διαφορετικό τρόπο
αφουγκραζόμαστε τις φωνές των ανθρώπων του παρελθόντος.
Κλείνοντας, θα πω πως σήμερα, στην εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων
των διεθνών μεταναστεύσεων, της κλιματικής κρίσης και της πανδημίας,
η μελέτη της ιστορίας και του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ίσως απαραίτητη όσο ποτέ.
Η ιστορία μάς διδάσκει και μας καθοδηγεί,
μας υπενθυμίζει πως δεν είμαστε μοναδικοί όπως θέλουμε να πιστεύουμε,
διότι λίγο πολύ όλοι ακολουθούμε τα ίδια διαχρονικά μοτίβα συμπεριφοράς.
Όλοι δηλαδή αγαπάμε, μισούμε, ελπίζουμε, πιστεύουμε σε κάτι.
Και κάτι ακόμα.
Η ιστορία είναι αφήγηση.
Και η αφήγηση είναι η επικοινωνία
που αναπτύσσουμε με τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας.
Ευχαριστώ πολύ τους διοργανωτές, τους τεχνικούς και όλους εσάς.