지금 본 레슨 학습 시작

7 metrów pod ziemią, „Wtedy przestałem się modlić”. Opowieść medyka pola walki – 7 metrów pod ziemią

„Wtedy przestałem się modlić”. Opowieść medyka pola walki – 7 metrów pod ziemią

Z prawdziwą taką medycyną pola walki po raz pierwszy zetknąłem się będąc na misji w Afganistanie.

Tam była na prawdę masa urazów. Od częściowych amputacji

do urazów twarzoczaszki,

urazy klatki piersiowej...

Pamiętam tamten lot dosyć dokładnie, śmigłowiec wyglądał tak naprawdę jak rzeźnia

Zdarzały się sytuacje, gdzie kilkakrotnie w śmigłowcu...

...żołnierze nam umierali.

Przez 15 lat byłeś komandosem, a podczas misji wojskowych pełniłeś zadania medyka.

Na czym polega taka praca?

Lecąc na misję jako medyk, przede wszystkim to nie jest tylko gdzieś tam z tyłu głowy

udzielanie pomocy,

ale przede wszystkim przygotowanie wszystkich operacji

specjalnych, które wykonywaliśmy, każdy medyk,

czy główny medyk zespołu zadaniowego ma swoje obowiązki. To jest przede wszystkim przygotowanie

zabezpieczenia medycznego każdej operacji,

przygotowanie planu ewakuacji w razie gdyby

w czasie wykonywania misji doszło do

kontaktu ogniowego z przeciwnikiem, doszło do

sytuacji, kiedy mielibyśmy rannych, tak.

Dodatkowo sprawdzanie prognozy pogody, która ma

ogromny wpływ na prowadzenie takich

poprzez zabezpieczenie

nie tylko medyczne, ale również zabezpieczenie

wody i żywności, czyli przekazanie operatorom

ile wody, ile żywności to takie minimum, które powinni ze sobą zabrać.

To oczywiście ja miałam ten luksus, że pracowałem z ludźmi, którzy

byli już doświadczeni, posiadali tę wiedzę,

więc było to tylko na zasadzie przypomnienia, ewentualnie jakieś tam

formy kontroli czy doradzenia

i tyle. Dodatkowo jeszcze

w czasie już samego procesu planowania

oczywiście

łączność z środkami ewakuacji medycznej,

cały plan ewakuacji medycznej to były takie moje główne zadania podczas przygotowania operacji.

No a najważniejszym zadaniem

było jednak ratowanie żołnierzy?

Oczywiście najważniejszym zadaniem to udzielanie pierwszej pomocy,

w tych warunkach

taktycznych, bo ja miałem takie szczęście, że

w czasie wykonywania operacji

nie musiałem udzielać pomocy swoich chłopakom.

No były tak jakieś drobne incydenty,

jakieś tam skręcone kostki, złamane palce,

no ale nic co jest bezpośrednim zagrożeniem życia,

więc w większości kończyło się to na szybkim bandażu,

tabletce Paracetamolu i dalej wykonujemy zadanie.

Więc tutaj miałem szczęście, że

nie musiałem udzielać pomocy

swoim chłopakom.

Ale udzielałeś innym?

Tak, wiesz co z prawdziwą taką medycyną walki po raz pierwszy zetknąłem się będąc na misji w Afganistanie.

Czyli twoja ostatnia misja?

Wiesz co, tak naprawdę moje 3 ostatnie misje,

bo 3 ostatnie misje spędziłem to była 8, 10 i 12 zmiana w Afganistanie Polskiego Kontyngentu Wojskowego

i tam tak naprawdę po raz pierwszy zetknąłem się z taką prawdziwą medycyną pola walki,

już dobrze przygotowany po szkołach, po przeszkoleniach

i tam tak naprawdę takim głównym powodem kiedy zdecydowałem się na to, że

że lecę do Afganistanu była chęć latania jako wolontariusz na pokładzie amerykańskich statków ewakuacji powietrznej u.s. medevac

oczywiście miałem zgodę już swojego dowódcy, zgodę w kraju, no bo przed wylotem rozmawiałem z dowódcą o

o tym właśnie, że będę chciał latać

jako flight medyk

tym bardziej że już na poprzednich zmianach ? latali jako flight medycy, więc wiedziałem, że ten szlak jest już jakoś przetarty. Oczywiście dowódca wyraził zgodę no i tak po wylądowaniu na 8 zmianie zgłosiłem się do dowódcy,

do dowódce tego zespołu ewakuacji medycznej.

Amerykańskiej Ewakuacji Medycznej - MEDEVAC i dostałem od nich zielone światło,

musiałem jeszcze podpisać dokument, w którym było wyraźnie stwierdzone, że

w sytuacji, kiedy w czasie misji z MEDEVAC-iem doznałbym jakiegoś uszczerbku na zdrowiu albo bym zginął,

to moja rodzina nie będzie rościła żadnych praw o odszkodowanie wobec rządu Stanów Zjednoczonych.

Do jakich przypadków lataliście?

Tutaj jeśli chodzi o Afganistan to tutaj głównie to były przypadki... urazy.

Urazy spowodowane czy to kontaktami ogniowymi czy wybuchami ID czyli improwizowanych ładunków wybuchowych,

myślę, że 90 procent wszystkich lotów albo nawet więcej to były właśnie wyloty do tego typu przypadków.

Przylatywałeś i co widziałeś na miejscu?

Wiesz co, w większości przypadków to było tak, że my nie byliśmy tymi pierwszymi osobami, które

udzielały pomocy; my byliśmy tym kolejnym etapem ewakuacji medycznej, tutaj bardzo ważne jest to, żeby

tutaj czas ewakuacji przede wszystkim jest bardzo długi, na polu walki, tak jak my w Afganistanie,

to tam czas dolotu wynosił nawet godzinę czy więcej,

należy zdać sobie sprawę z tego, że jeżeli poszkodowany ma jakieś

bezpośrednie zagrożenie życia, jak ma krwotok czy niedrożność dróg oddechowych czy odmę prężną

czyli tych trzech głównych zabójców pola walki, jeżeli one nie zostaną zaopatrzone

wstępnie, przez tę osobę, która pierwsza dociera do poszkodowanego,

to tak naprawdę MEDEVAC będzie zupełnie niepotrzebny, bo ta osoba nie ma szansy przeżyć tej godziny z masywnym krwotokiem

do czasu przylotu tego MEDEVACU, więc najczęściej to było tak, że my

odbieraliśmy tych poszkodowanych, którzy już byli wstępnie zaopatrzeni przez tak zwanego ground medyka, czyli takiego medyka, który

był na ziemi, albo przez kolegów, którzy również udzielali mu pomocy.

Częściej udawało wam się uratować ludzi, człowieka czy oni jednak umierali?

Wiesz co, w większości przypadków raz oni byli bardzo dobrze zaopatrzeni na polu walki,

tu też szacunek w stronę ludzi, którzy tej pomocy pierwszej udzielali,

natomiast zdarzały się też przypadki, że

że umierali w czasie dolotu, zdarzało się kilka razy, że

że zawracaliśmy śmigłowce, bo poszkodowany, po którego lecieliśmy

zmarł w trakcie udzielania pomocy, MEDEVAC nie lata po zabitych, tak.

Tak samo jak karetki nie jeżdżą po zmarłych.

Więc tutaj MEDEVAC nie lata po zabitych[, natomiast najczęściej to było tak, że udawało nam się,

"udawało się" – udaje się sugeruje przypadek, tam nie było przypadku, że udzieliliśmy tej pomocy i ci poszkodowani przeżywali, już poźniej w szpitalu

była im udzielana ta zaawansowana pomoc medyczna i oni przeżywali, tak.

Natomiast zdarzały się sytuacje, gdzie kilkakrotnie w śmigłowcu

żołnierze nam umierali i tyle, to tak naprawdę najcięższe loty, gdzie trzeba się z tym zmierzyć. No oczywiście zawsze walczyliśmy do końca,

to nie było tak, że w momencie, kiedy poszkodowany tracił parametry życiowe, czyli nie maił pulsu, przestał oddychać,

my stwierdzaliśmy "okej, dobra, nie żyje i tyle", no walczyliśmy do końca, pomimo tego, że wytyczne TC3, czyli tego komitetu, który zajmuje się

generalnie medycyną pola walki mówią, że rescutysacji na polu walki nie powinno się wykonywać, natomiast raz

śmigłowiec ewakuacji medycznej to nie jest już pole walki i my taką rescutysację wykonywalismy, natomiast

w większości przypadków ona była nieskuteczna z racji tego, że urazy czy

urazy wewnętrzne były tak ogromne, że no po prostu poszkodowany umierał.

Jaka akcja ratunkowa była dla ciebie największym wyzwaniem?

Kiedy dostałeś w kość?

Wiesz co, największą akcją ratunkową, którą

pamiętam, to sytuacja, kiedy

dostaliśmy wezwanie do wybuchu id tylko, że to był wybuch, który

Co to takiego? Wyjaśnijmy.

Improwizowany ładunek wybuchowy, który wybuchł pod pojazdem cywilnym, w którym znajdowało się 9 lokalnych cywili.

Wtedy na pokładzie miałem 5 ciężko rannych żołnierzy, tzn. cywili.

I co było fajne, tam naprawdę masa urazów, od częściowych amputacji do urazów twarzo-czaszki,

urazy klatki piersiowej,

tutaj wspólnie z amerykańskim medykiem udzieliliśmy pomocy - wszyscy przeżyli.

Więc to był mój taki największy extreme, z czego jestem bardzo dumny.

Pamiętam tamten lot dosyć dokładnie, śmigłowiec wyglądał tak naprawdę jak rzeźnia, bardzo dużo krwi,

trzeba zdać sobie sprawę z tego, że na pokładzie blackhowka jest bardzo mało miejsca,

nie ma szans, żeby wziąć 5 osób i zmieścić je na noszach, więc z racji tego, że tych poszkodowanych było

tak wielu, myśmy ich ładowali luzem, czyli nie na noszach, a bezpośrednio na podłogę,

no nie było gdzie się ruszyć wtedy. No ciężka praca.

Bardzo wymagająca, te priorytety trzeba mieć bardzo mocno w głowie poukładane, żeby wiedzieć, co robić po kolei.

Wtedy udało się wam uratować wszystkich, czyli olbrzymi sukces, a największa, w cudzysłowie, porażka?

Największych porażek... Było kilka takich przypadków, gdzie pomimo naszych starań poszkodowany zmarł.

Pamiętam taki lot po dwóch amerykańskich żołnierzy, którzy ucierpieli na skutek wybuchu id, kiedy my wylądowaliśmy po nich,

oni już mieli bardzo słabe parametry, były parametry niemalże agonalne, mieliśmy

godzinę lotu do bazy w Kazni, obaj nam się zatrzymali krążeniowo-oddechowo,

myśmy w trójkę niemalże godzinę próbowali ich restytuować, natomiast zaraz po przylocie

po powrocie do bazy, podszedł do śmigłowca główny lekarz amerykańskiego

forward surgical tea, czyli FST, no i stwierdził zgon, powiedział, że dobra, przestańcie restytuować, bo nie ma to sensu.

To był lekarz anestezjolog. A potem cała procedura związana z (...)

Jak ona wygląda?

Wyłącza się silniki śmigłowców, ciała zostają zapakowane w worki,

worki, oczywiście na noszach ciała, zapakowane są w worki, są przykrywane amerykańską flagą,

po czym wysiada cała załoga, staje w szpalerze przy drzwiach śmigłowca

kiedy zwłoki żołnierzy są wynoszone, oddaje się honory.

To musi robić wrażenie?

Tak naprawdę wtedy człowiek w głowie się zastanawia: cholera, czy mogłem zrobić coś jeszcze?

Czy aby na pewno zrobiłem wszystko, co powinienem zrobić?

Oczywiście po każdym z takich lotów z medykiem, z którym pracowałem,

zawsze siadaliśmy robiliśmy AAR, czyli tak zwane after action review,

analizowaliśmy, co można było zrobić,

tamtego dnia doszliśmy do wniosku, że zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy zrobić,

no tutaj trzeba sobie dodać, że już na samym początku te ich parametry były

bardzo, bardzo słabe.

Śledziłeś losy swoich pacjentów, tych osób, które udało ci się uratować?

To często było tak, że jak przywoziliśmy poszkodowanych kilka razy też polskich żołnierzy,

to często wpadałem do nich co szpitala,

szczególnie jak byli lżej ranni, bo ciężko ranni byli zaraz transportowani do Bagram

ale często odwiedzałem ich, zapytać po prostu jak się czują czy czegoś im nie potrzeba, zresztą mieli doskonałą opiekę

w tym polskim gtzmie, w polskim fst, tam było o nich dbane i to naprawdę bardzo dobrze, niczego im nie brakowało,

takim przełomowym momentem, kiedy przestałem interesować się

przestałem interesować się losem swoich poszkodowanych – była sytuacja, kiedy mieliśmy wylot po dzieciaka, po dziewczynkę, która

miała ranę postrzałową brzucha, też dosyć długi lot,

około 40 minut, godziny, już dokładnie teraz nie pamiętam, taka naprawdę ciężka walka, bo ja pamiętam, że wtedy

moja córka była wtedy w podobnym wieku,

Ile ona miała lat?

W granicach 4 może 5 lat.

I ciężka, niemalże godzinna walka o życie tego dzieciaka,

przekazana do polskiego FST, w ręce doktora Brzozowskiego, tam długa, wielogodzinna operacja,

ten dzieciak przeżył.

Udało się.

Operacja była wykonana znakomicie, tutaj ukłony dla doktora Brzozowskiego, niesamowity facet, dla mnie półbóg, jeśli chodzi o medycynę ratunkową i zawsze będę to powtarzał,

świetny facet i jeszcze lepszy specjalista.

Natomiast z racji tego, że za każdym razem jak lokalni cywile czy żołnierze nawet trafiali czy to do amerykańskiego czy do polskiego FST,

oni po ustabilizowaniu tych funkcji życiowych trafiali do szpitali albo w Ghazni albo jeśli byli to żołnierze, to z tego, co pamiętam

to był szpital wojskowy w Gardes i oni byli transportowani tam i tak samo było z tą dziewczynką,

ona po ustabilizowaniu trafiła do szpitala w Ghazni,

ja gdzieś po 2-3 tygodniach poprosiłem naszego tłumacza, z którym współpracowaliśmy,

żeby zadzwonił do tego szpitala i zapytał, jak ten dzieciak się czuje,

no i niestety ten dzieciak umarł, tak,

z tego co tłumacz mi powiedział, że leki dla niej zostały przekazane komuś ważniejszemu, no i niestety trzeba sobie dodać, że

infekcje pooperacyjne, jeżeli nie jest wdrożona odpowiednia antybiotykoterapia, terapia przeciwbólowa – nie miał szans ten dzieciak.

Od tamtego momentu powiedziałem sobie: kurwa, dosyć.

Dosyć, bo ile można dźwigać tego bagażu, to był też moment, kiedy przestałem się modlić,

bo wiadomo, gdzieś tam człowiek, żołnierz, jak jedzie na wojnę, z tyłu głowy ma świadomość tego, że

okej, jestem żołnierzem, jadę na wojnę, tak, że mogę nie przeżyć, mogę zginąć gdzieś tam w działaniach wojennych, ale dzieci?

No i tyle, tak się skończyła moja wiara.

Ciężko pogodzić się z tym faktem.

A miałeś sytuacje, kiedy ty sam mocno obawiałeś się o swoje życie?

No zdarzały się takie sytuacje kilkakrotnie, kiedy naprawdę się spociłem i to mocno,

nie były to może takie sytuacje bojowe, tzn. no przepraszam, one były bojowe, natomiast

nie były to sytuacje stricte związane z wymianą ognia w czasie prowadzenia operacji. No zdarzyło się

że śmigłowiec został ostrzelany kilka razy, ale zazwyczaj były to niecelne strzały, jakaś seria poleciała w stronę śmigłowca,

raz zdarzyło się, że jakiś rpg poleciał, ale zawsze było to na takich dystansach dosyć dalekich, że nie było jakiegoś bezpośredniego zagrożenia,

natomiast tutaj chciałbym wrócić pamięcią do 7 zmiany,

tak naprawdę ta 7 zmiana w Iraku dla mnie to była psychoza. Ja pamiętam, że

ja nigdy się tak nie bałem, jak w przeciągu tej całej 7 zmiany, ja tam nie pamiętam dnia, kiedy tam nie było strzelane w bazę,

pamiętam taki jeden dzień, kiedy w bazę wpadło 11 rakiet,

pamiętam, rozmawiałem wtedy na Skype czy przez telefon z rodziną,

mieliśmy taki camp, w którym znajdowały się komputery, internet, konsola itd.,

więc pamiętam swojego kumpla, Piacha, który grał w jakąś tam grę i wtedy wpadła pierwsza rakieta,

ona upadła dosłownie kilkadziesiąt metrów od naszego campu, generalnie nie da się przyzwyczaić do takiego ostrzału,

to było tak, że wpadła ta 1 rakieta, ona naprawdę bardzo blisko eksplodowała,

więc ja na Piacha, Piachu na mnie: ale przyjebało, uciekamy do schronów. Uciekliśmy do schronów, my w tamtym czasie odpowiedzialni za bezpieczeństwo dowódcy dywizji,

generała Kwiatkowskiego, więc ja na Piacha, Piachu na mnie: kto ma dzisiaj dyżur?

Piachu mówi, że chyba my, więc z powrotem biegiem do campów po kamizelki, szybki sprint do sztabu dywizji,

Czyli w takiej sytuacji człowiek musi myśleć jeszcze o bezpieczeństwie innych?

No takie było nasze zadanie, mission first, to wykonanie zadania jest najważniejsze, więc

w 4 szybko udaliśmy się do schronu i pamiętam, że jak myśmy się przemieszczali do tego schronu, to dalej leciały rakiety,

zdaje się, że tego dnia wpadło 11 rakiet w bazę,

dwie z nich wpadły w stołówkę, pamiętam, jak myśmy

dotarli już do sztabu dywizji, tam wszystko było w porządku, z generałem też było wszystko w porządku,

te dwie rakiety, które wpadły w stołówkę, myśmy się bali, że tam mogą być poszkodowani,

oczywiście miałem ze sobą odpowiednio przygotowany plecak medyczny, więc mówię do

swojego dowódcy: Złoty, tam mogą być poszkodowani, on mówi, że tak, więc on zwrócił się do gen. Kwiatkowskiego, że

Panie generale, zostawimy tu dla bezpieczeństwa jednego operatora i czy mamy zgodę na to, żeby przeszukać tę stołówkę i ewentualnie udzielić pomocy, pamiętam, że

zapaliła się ta stołówka, tzn. zaczęły się tlić

i to mocno te plastikowe obrusy, krzesła,

więc musieliśmy przywdziać maski przeciwgazowe i w tym dymie przeszukiwaliśmy tą stołówkę,

no na szczęście nie było tam żadnych poszkodowanych,

z racji tego, że ta pierwsza rakieta, która pizgła koło naszego kampu ludzie zdążyli się ewakuować do schronów,

mieliśmy naprawdę sporo szczęścia bo to było parę minut przed siedemnastą,

gdzie o godzinie 17 podawana była kolacja, więc tutaj dosłownie 20 minut później

i mielibyśmy naprawdę wypadek masowy.

Więc 7 zmiana to takie uczucie zagrożenia, bo myśmy tak naprawdę nie wiedzieli,

nie wiedzieli, kiedy będzie następny ostrzał. Ja pamiętam, że

potrafiłem w ciągu minuty-dwóch wziąć prysznic i to było dosłownie wejść, zmoczyć się, szybko się namydlić i spłukać

i człowiek dosłownie uciekał, bo gdzieś tam w podświadomości miał, że mogą być kolejne ataki, kolejne ataki, kolejne ataki, tak to zazwyczaj

było, że potrafiły być dni, gdzie było 7-8 ataków jednego dnia, o każdej porze, czy to dzień, czy to noc,

taka zapanowała wtedy psychoza, byli żołnierze, którzy na stałe przeprowadzali się do schronów,

bo kampy nie dawały takiego bezpieczeństwa jak schrony.

Takie coś musi zmieniać psychikę, tak myślę sobie.

Ty się zmieniłeś pod tych wszystkich misjach, jak patrzysz na siebie jako na człowieka?

Wiesz co, nie wiem, myślę, że to pytanie, które należałoby zadać moim bliskim, bo na pewno, ale jak

ciężko mi jest powiedzieć, bo samemu ciężko jest się oceniać.

Ile miesięcy łącznie spędziłeś poza domem?

Wiesz co, poza domem jeśli chodzi o misje wojskowe, to spędziłem 44 miesiące,

plus dodatkowo jeszcze rok szkolenia w Stanach Zjednoczonych, nie liczę poligonów, itd., więc myślę, że się tego trochę zebrało.

Jak to wszystko wpłynęło na twoje relacje z bliskimi?

Wiesz co, to jest tak, że ja nie stałem się żołnierzem i nie zacząłem wyjeżdżać na wojnę tak po prostu,

że dzisiaj jestem w cywilu i jestem z rodziną, a jutro jadę na misję, więc tu było tak, że

ta rodzina była przygotowana gdzieś do tego, że ta misja będzie i kolejna i kolejna,

więc ja pamiętam moment, kiedy ja złapałem się na tym, że ja chcę jechać na kolejną,

a potem jeszcze na kolejną, a potem jeszcze na kolejną i ta 12 zmiana w Afganistanie, to był czas

kiedy ja powiedziałem sobie dość, bo to nie tędy droga, bo nie jest to normalne, że wraca się z wojny

wraca się i potem dwa tyg później robi się plan, co zabierze się na kolejną, dwa tygodnie po powrocie z wojny.

To był czas, kiedy należałoby pomyśleć o odpoczynku, o spędzeniu czasu z rodziną, a ja robiłem kolejną listę, co zabiorę na kolejną wojnę.

Dlaczego tak jest, Krzysiek? Z czego to wynika? To jakieś uzależnienie?

Ja mówię tylko i wyłącznie za siebie, ale według mnie ta adrenalina, która tam towarzyszyła mi,

jako żołnierzowi sił specjalnych, jako medykowi, który na co dzień latał po ciężko rannych żołnierzy na polu walki,

ona uzależnia i raz strach, który jest z tym związany

i ta adrenalina, która towarzyszy temu strachowi, wydaje mi się, że uzależnia. Ja chciałem wracać znowu i znowu, i znowu,

natomiast gdzieś tam po tej 12 zmianie, stwierdziłem sorry, ale coś jest z tobą nie tak, warto się zastanowić nad tym, czy

kolejna misja to jest dobry pomysł, tutaj też nie jest tajemnicą, że po powrocie z tych wszystkich misji korzystałem też z pomocy psychologa,

no bo ciężko jest gdzieś po takim czasie spędzonym na wojnie wrócić samemu do rzeczywistości, do bycia ojcem,

do tych standardowych czynności, które facet wykonuje będąc głową rodziny.

Więc korzystałem też z pomocy psychologa, było to kilka czy kilkanaście spotkań, doskonały psycholog, który pomógł mi gdzieś tam wrócić na te

Do normalnego życia?

te takie normalne tory.

Mówisz, że były takie momenty, że łapałeś się na tym, że znów chcesz wracać, jechać na wojnę,

a był moment, kiedy chciałeś wracać do domu?

Jeden taki moment i to nie był moment, kiedy ja byłem na wojnie, to był moment, kiedy ja byłem

w trakcie spełniania, w cudzysłowie, jednego z moich marzeń, jednego z większych marzeń, jeżeli chodzi o służbę w czasie kursu Special Operation Combat Medic,

dostałem informację z domu, że córka ma duże problemy z biodrami, jest szansa, że

że może się zdarzyć tak, że będzie miała problemy z chodzeniem, dla mnie oczywiście rodzina jest zawsze najważniejsza,

to była sytuacja, kiedy ja musiałem porzucić to moje marzenie ukończenia kursu i wrócić pomóc rodzinie rehabilitować swoje dziecko.

Natomiast tutaj wielki ukłon w stronę kolegów z jednostki wojskowej, komandosów, gdyż zapewnili doskonałą pomoc, włącznie z tym, że

córka miała do dyspozycji samochód z kierowcą o każdej porze dnia i nocy,

zostali zapewnienie rehabilitanci, dostałem informację od Denisa, jednego z dowódców

że WIR zostań, zrób ten kurs, zaopiekujemy się twoim dzieckiem, więc Denis, dzięki za dobrą robotę.

Wow, robi wrażenie.

Ważne pytanie. Ile zarabiają komandosi?

Pytam o to, bo zastanawiam się czy człowiek z takim bagażem doświadczeń, po tylu misjach, może mieć przynajmniej spokój jeśli chodzi o kwestie finansowe.

Powiem tak, nie będziemy tutaj mówić kwotami, bo to nie o to chodzi, bo to są rzeczy, które można doskonale samemu sprawdzić w internecie,

to są dobre pieniądze, według mnie, to jest oczywiście moja opinia, to jest godziwe wynagrodzenie za pracę, jaką się wykonuje jako operator sił specjalnych,

to płaca jest dobra no i słuchajcie, tzn. słuchaj, ja odszedłem na emeryturę mając 37 lat.

Niecałe, także no 37 lat, no i mam dobrą emeryturę, nie muszę się martwić, że zabraknie mi na chleb, tak,

stać mnie też na to, żeby pojechać z rodziną na wakacje, więc to są dobre pieniądze.

A robiłeś sobie kiedyś jakieś takie podsumowanie, ile żyć udało ci się uratować?

Bardzo zabawne, bo najczęściej ludzie pytają mnie, ludzie, którzy nie są związani ze środowiskiem,

Ty, WIR, ile ludzi zabiłeś na wojnie?

Zawsze im odpowiadam, że mam nadzieję, że ani jednego.

Natomiast mam nadzieję, że uratowałem kilka.

Do tej pory mam rozpiskę wszystkich swoich wylotów, czyli ile razy latałem po rannych żołnierzy w czasie tych dwóch misji,

to było 97 wylotów.

Rzadko kiedy był jeden poszkodowany na pokładzie.

Czyli to mogło być kilkadziesiąt, kilkaset osób?

Nie wiem, nie chcę zgadywać.

To na koniec zapytam cię o jeszcze jedną rzecz, czy to prawda, że nie chcieli cię przyjąć do wojska?

Tak, ze względu na moją krzywą przegrodę nosową, do tej pory jeszcze mam podanie

pisałem podanie o przyjęcie do liceum, do szkoły średniej

gdzie takim niewyrobionym charakterem pisma było napisane, że w przyszłości chcę zostać oficerem wojska polskiego,

oczywiście oficerem nie zostałem, zostałem podoficerem, natomiast pamiętam zderzenie pierwsze z komisją lekarską,

miałem taką burzliwą młodość, mam krzywą przegrodę nosową, przynajmniej

no dobra, mam krzywą przegrodę nosową i podobno ta krzywa przegroda nosowa wg

jednego z lekarzy z komisji lekarskiej dyskwalifikowała mnie do tego, żeby być żołnierzem,

nie wspominając o tym, żeby być operatorem jednostki specjalnej czy skoczkiem spadochronowym.

No to wychodzi na to, że jednak warto walczyć o swoje marzenia.

Oczywiście, że tak i tego nikt nie zrobi za nas,

musimy to zrobić to my, musimy walczyć do końca, nie poddawać się, warto walczyć o marzenia.

Krzysiek, wielkie dzięki za rozmowę.

Dzięki.

„Wtedy przestałem się modlić”. Opowieść medyka pola walki – 7 metrów pod ziemią Тоді|я перестав|себе|молитися|Історія|медика|поля|бою|метрів|під|землею Da habe ich aufgehört zu beten": Die Geschichte eines Sanitäters auf dem Schlachtfeld - 7 Meter unter der Erde "Then I stopped praying". Story of a battlefield medic - 7 meters underground „Тоді я перестав молитися”. Історія медика поля бою – 7 метрів під землею

do urazów twarzoczaszki, до|травм|обличчя до травм обличчя,

urazy klatki piersiowej... травми|грудної|клітини травми грудної клітки...

...żołnierze nam umierali. солдати|нам|вмирали ...солдати вмирали.

Na czym polega taka praca? На|чому|полягає|така|робота На чому полягає така робота?

Lecąc na misję jako medyk, przede wszystkim to nie jest tylko gdzieś tam z tyłu głowy Летючи|на|місію|як|медик|перш за все||це|не|є|тільки|десь|там|з|ззаду|голови Летючи на місію як медик, перш за все це не просто десь там в голові

udzielanie pomocy, надання|допомоги надання допомоги,

ale przede wszystkim przygotowanie wszystkich operacji але|перш за все|||всіх|операцій але перш за все підготовка всіх операцій

specjalnych, które wykonywaliśmy, każdy medyk, спеціальних|які|виконували|кожен|медик спеціальних, які ми виконували, кожен медик,

zabezpieczenia medycznego każdej operacji, забезпечення|медичного|кожної|операції медичного забезпечення кожної операції,

sytuacji, kiedy mielibyśmy rannych, tak. ситуації|коли|мали б|поранених|так ситуація, коли у нас були б поранені, так.

ogromny wpływ na prowadzenie takich величезний|вплив|на|ведення|таких величезний вплив на ведення таких

poprzez zabezpieczenie через|забезпечення через забезпечення

formy kontroli czy doradzenia форми|контролю|чи|поради форми контролю чи поради.

i tyle. Dodatkowo jeszcze і|стільки|Додатково|ще і стільки. Додатково ще

oczywiście звичайно звичайно

łączność z środkami ewakuacji medycznej, зв'язок|з|засобами|евакуації|медичної зв'язок із засобами евакуації медичної,

No a najważniejszym zadaniem Ні|а|найважливішим|завданням А найважливішим завданням

było jednak ratowanie żołnierzy? було|однак|порятунок|солдатів було все ж таки порятунок солдатів?

w tych warunkach в|цих|умовах в цих умовах

taktycznych, bo ja miałem takie szczęście, że тактичних|бо|я|мав|таке|щастя|що тактичних, бо я мав таке щастя, що

w czasie wykonywania operacji в|часі|виконання|операції під час виконання операції

więc w większości kończyło się to na szybkim bandażu, отже|в|більшості|закінчувалося|це|це|на|швидкому|бандажі тому в більшості випадків це закінчувалося швидкою пов'язкою,

Więc tutaj miałem szczęście, że Тож|тут|я мав|удачу|що Тому тут мені пощастило, що

nie musiałem udzielać pomocy не|мусив|надавати|допомоги мені не довелося надавати допомогу

swoim chłopakom. своїм|хлопцям своїм хлопцям.

Ale udzielałeś innym? Але|надавав|іншим Але ти допомагав іншим?

Czyli twoja ostatnia misja? Тобто|твоя|остання|місія Тобто твоя остання місія?

Wiesz co, tak naprawdę moje 3 ostatnie misje, Знаєш|що|так|насправді|мої|останні|місії Знаєш, насправді мої 3 останні місії,

bo 3 ostatnie misje spędziłem to była 8, 10 i 12 zmiana w Afganistanie Polskiego Kontyngentu Wojskowego бо|останні|місії|провів|то|була|і|зміна|в||Польського|Контингенту|Військового бо 3 останні місії, які я провів, це була 8, 10 і 12 зміна в Афганістані Польського Контингенту Військового.

że lecę do Afganistanu była chęć latania jako wolontariusz na pokładzie amerykańskich statków ewakuacji powietrznej u.s. medevac що|лечу|до|Афганістану|була|бажання|літати|як|волонтер|на|борту|американських|суден|евакуації|повітряної|||медевак що я лечу до Афганістану, було бажання літати як волонтер на борту американських літаків евакуації повітряної u.s. medevac

jako flight medyk як|польотний|медик як медик на борту

w sytuacji, kiedy w czasie misji z MEDEVAC-iem doznałbym jakiegoś uszczerbku na zdrowiu albo bym zginął, в|ситуації|коли|в|часі|місії|з|||зазнав би|якогось|ушкодження|на|здоров'ї|або|я б|загинув в ситуації, коли під час місії з MEDEVAC я отримав би якесь ушкодження здоров'я або загинув,

Do jakich przypadków lataliście? До|яких|випадків|літали До яких випадків ви літали?

Przylatywałeś i co widziałeś na miejscu? Ти прилітав|і|що|ти бачив|на|місці Ти прилітав, і що ти бачив на місці?

Wiesz co, w większości przypadków to było tak, że my nie byliśmy tymi pierwszymi osobami, które Знаєш|що|в|більшості|випадках|це|було|так|що|ми|не|були|тими|першими|людьми|які Знаєш, в більшості випадків було так, що ми не були тими першими особами, які

tutaj czas ewakuacji przede wszystkim jest bardzo długi, na polu walki, tak jak my w Afganistanie, тут|час|евакуації|||є|дуже|довгий|на|полі|бою|так|як|ми|в|Афганістані тут час евакуації, перш за все, дуже довгий, на полі бою, так як ми в Афганістані,

Więc tutaj MEDEVAC nie lata po zabitych[, natomiast najczęściej to było tak, że udawało nam się, То|тут|MEDEVAC|не|літає|по|убитих|натомість|найчастіше|це|було|так|що|вдавалося|нам| Отже, тут MEDEVAC не літає за вбитими[, натомість найчастіше було так, що нам вдавалося,

"udawało się" – udaje się sugeruje przypadek, tam nie było przypadku, że udzieliliśmy tej pomocy i ci poszkodowani przeżywali, już poźniej w szpitalu вдавалося|йому|вдається||натякає|випадок|там|не|було|випадку|що|ми надали|цієї|допомоги|і|ці|постраждалі|вижили|вже|пізніше|в|лікарні "вдавалося" – вдається натякає на випадок, там не було випадку, що ми надали цю допомогу і ці постраждалі вижили, вже пізніше в лікарні

żołnierze nam umierali i tyle, to tak naprawdę najcięższe loty, gdzie trzeba się z tym zmierzyć. No oczywiście zawsze walczyliśmy do końca, солдати|нам|вмирали|і|стільки|це|так|насправді|найважчі|польоти|де|треба|себе|з|цим|зіткнутися|Ну|звичайно|завжди|боролися|до|кінця солдати нам помирали і все, це насправді найважчі польоти, де потрібно з цим зіткнутися. Ну звичайно, ми завжди боролися до кінця,

śmigłowiec ewakuacji medycznej to nie jest już pole walki i my taką rescutysację wykonywalismy, natomiast гелікоптер|евакуації|медичної|це|не|є|вже|поле|бою|і|ми|таку|рятувальну операцію|виконували|натомість вертоліт медичної евакуації вже не є полем бою, і ми таку реанімацію виконували, проте

urazy wewnętrzne były tak ogromne, że no po prostu poszkodowany umierał. травми|внутрішні|були|так|величезні|що|ну|||потерпілий|помирав внутрішні травми були настільки величезними, що, на жаль, постраждалий помирав.

Kiedy dostałeś w kość? Коли|отримав|в|кістку Коли тобі було важко?

pamiętam, to sytuacja, kiedy пам'ятаю|це|ситуація|коли я пам'ятаю, була ситуація, коли

Co to takiego? Wyjaśnijmy. Що|це|таке|Пояснимо Що це таке? Пояснімо.

I co było fajne, tam naprawdę masa urazów, od częściowych amputacji do urazów twarzo-czaszki, І|що|було|класно|там|справді|маса|травм|від|часткових|ампутацій|до|травм||черепа І що було цікаво, там дійсно маса травм, від часткових ампутацій до травм обличчя та черепа,

urazy klatki piersiowej, травми|грудної|клітини травми грудної клітки,

Więc to był mój taki największy extreme, z czego jestem bardzo dumny. Отже|це|був|мій|такий|найбільший|екстрим|з|чого|я є|дуже|гордий Отже, це був мій найбільший екстрим, чим я дуже пишаюсь.

nie ma szans, żeby wziąć 5 osób i zmieścić je na noszach, więc z racji tego, że tych poszkodowanych było немає|шансів|щоб|взяти||людей|і|вмістити|їх|на|ношах|тому|з|причини|цього|що|цих|постраждалих|було немає шансів взяти 5 осіб і вмістити їх на ношах, тому що постраждалих було

tak wielu, myśmy ich ładowali luzem, czyli nie na noszach, a bezpośrednio na podłogę, так|багато|ми|їх|завантажували|без вантажних носилок|тобто|не|на|носилках|а|безпосередньо|на|підлогу так багато, ми їх вантажили вільно, тобто не на ношах, а безпосередньо на підлогу,

no nie było gdzie się ruszyć wtedy. No ciężka praca. ні|не|було|де|себе|рухатися|тоді||важка|праця ну не було куди рухатися тоді. Ну важка праця.

Wtedy udało się wam uratować wszystkich, czyli olbrzymi sukces, a największa, w cudzysłowie, porażka? Тоді|вдалося|вам||врятувати|всіх|тобто|величезний|успіх|а|найбільша|в|лапках|поразка Тоді вам вдалося врятувати всіх, тобто величезний успіх, а найбільша, в лапках, поразка?

godzinę lotu do bazy w Kazni, obaj nam się zatrzymali krążeniowo-oddechowo, годину|польоту|до|бази|в|Казні|обидва|нам|себе|зупинилися|| година польоту до бази в Казні, обидва з них зупинилися в циркуляторно-дихальному плані,

forward surgical tea, czyli FST, no i stwierdził zgon, powiedział, że dobra, przestańcie restytuować, bo nie ma to sensu. вперед|хірургічний|команда|тобто|FST|ну|і|встановив|смерть|сказав|що|добре|припиніть|реанімувати|бо|не|має|це|сенсу передня хірургічна команда, тобто FST, і він констатував смерть, сказав, що добре, перестаньте реанімувати, бо це не має сенсу.

Jak ona wygląda? Як|вона|виглядає Як вона виглядає?

worki, oczywiście na noszach ciała, zapakowane są w worki, są przykrywane amerykańską flagą, мішки|звичайно|на|ношах|тіла|упаковані|є||||накриваються|американською|прапором мішки, звичайно, на ношах тіла, упаковані в мішки, накриваються американським прапором,

To musi robić wrażenie? Це|має|робити|враження Це має справляти враження?

Czy aby na pewno zrobiłem wszystko, co powinienem zrobić? Чи|щоб|на|певно|зробив|все|що|повинен|зробити Чи справді я зробив все, що повинен був зробити?

analizowaliśmy, co można było zrobić, аналізували|що|можна|було|зробити аналізували, що можна було зробити,

tamtego dnia doszliśmy do wniosku, że zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy zrobić, того|дня|ми дійшли|до|висновку|що|ми зробили|все|що|ми могли|зробити того дня ми дійшли висновку, що зробили все, що могли зробити,

no tutaj trzeba sobie dodać, że już na samym początku te ich parametry były ну|тут|треба|собі|додати|що|вже|на|самому|початку|ці|їх|параметри|були тут потрібно додати, що вже на самому початку їхні параметри були

bardzo, bardzo słabe. дуже|дуже|слабке дуже, дуже слабко.

ale często odwiedzałem ich, zapytać po prostu jak się czują czy czegoś im nie potrzeba, zresztą mieli doskonałą opiekę але|часто|відвідував|їх|запитати|||як|себе|почуваються|чи|чогось|їм|не|потрібно|до речі|мали|відмінну|опіку але я часто відвідував їх, просто запитати, як вони почуваються, чи чогось їм не потрібно, до речі, у них була відмінна опіка

w tym polskim gtzmie, w polskim fst, tam było o nich dbane i to naprawdę bardzo dobrze, niczego im nie brakowało, в|цьому|польському|гтзмі|в|польському|фст|там|було|про|них|дбали|і|це|насправді|дуже|добре|нічого|їм|не|бракувало в цьому польському гтзмі, в польському фст, там про них дбали, і це справді дуже добре, їм нічого не бракувало,

moja córka była wtedy w podobnym wieku, моя|дочка|була||в|подібному|віці моя донька була тоді в подібному віці,

Ile ona miała lat? Скільки|вона|мала|років Скільки їй було років?

W granicach 4 może 5 lat. У|межах|може|років В межах 4, може 5 років.

I ciężka, niemalże godzinna walka o życie tego dzieciaka, І|важка||годинна|боротьба|за|життя|цього|дитя І важка, майже годинна боротьба за життя цієї дитини,

ten dzieciak przeżył. цей|хлопчик|вижив цей хлопчик вижив.

Udało się. вдалося|це Вдалося.

Natomiast z racji tego, że za każdym razem jak lokalni cywile czy żołnierze nawet trafiali czy to do amerykańskiego czy do polskiego FST, Натомість|з|причини|цього|що|за|кожним|разом|як|місцеві|цивільні|чи|солдати|навіть|потрапляли|чи|то|до|американського|чи|до|польського|FST Однак через те, що щоразу, коли місцеві цивільні особи чи солдати потрапляли або до американського, або до польського FST,

oni po ustabilizowaniu tych funkcji życiowych trafiali do szpitali albo w Ghazni albo jeśli byli to żołnierze, to z tego, co pamiętam вони|після|стабілізації|цих|функцій|життєвих|потрапляли|до|лікарень|або|в|Газні|або|якщо|були|то|солдати|то|з|цього|що|пам'ятаю вони після стабілізації цих життєвих функцій потрапляли до лікарень або в Гаґні, або, якщо це були солдати, то, наскільки я пам'ятаю,

No i tyle, tak się skończyła moja wiara. Ну|і|стільки|так|так|закінчилася|моя|віра Ну і все, так закінчилася моя віра.

ja nigdy się tak nie bałem, jak w przeciągu tej całej 7 zmiany, ja tam nie pamiętam dnia, kiedy tam nie było strzelane w bazę, я|ніколи|себе|так|не|боявся|як|в|протягом|цієї|всієї|зміни|я|там|не|пам'ятаю|дня|коли|там|не|було|стріляли|в|базу я ніколи не боявся так, як протягом цієї всієї 7 зміни, я там не пам'ятаю дня, коли там не стріляли в базу,

więc ja na Piacha, Piachu na mnie: ale przyjebało, uciekamy do schronów. Uciekliśmy do schronów, my w tamtym czasie odpowiedzialni za bezpieczeństwo dowódcy dywizji, отже|я|на|Пяха|Пяху|на|мене|але|вдарило|тікаємо|до|укриттів|Ми втекли|до|укриттів|ми|в|тому||відповідальні|за|безпеку|командира|дивізії отже, я на Піаха, Піах на мене: але нас накрило, тікаємо до укриттів. Ми втекли до укриттів, ми в той час відповідали за безпеку командира дивізії,

generała Kwiatkowskiego, więc ja na Piacha, Piachu na mnie: kto ma dzisiaj dyżur? генерала|Квятковського|тож|я|на|Пяха|Пяху|на|мене|хто|має|сьогодні|чергування генерала Квятковського, отже, я на Піаха, Піах на мене: хто сьогодні на чергуванні?

zdaje się, że tego dnia wpadło 11 rakiet w bazę, здається|що|в|того|дня|влучило|ракет|в|базу здається, що того дня в базу влучило 11 ракет,

dwie z nich wpadły w stołówkę, pamiętam, jak myśmy дві|з|них|вбігли|в|їдальню|я пам'ятаю|як|ми дві з них влучили в їдальню, пам'ятаю, як ми

dotarli już do sztabu dywizji, tam wszystko było w porządku, z generałem też było wszystko w porządku, дісталися|вже|до|штабу|дивізії|там|все|було|в|порядку|з|генералом|теж|було|все|в|порядку дотягнули вже до штабу дивізії, там все було в порядку, з генералом також було все в порядку,

i mielibyśmy naprawdę wypadek masowy. і|мали б|справді|аварію|масову і ми б дійсно мали масову аварію.

Więc 7 zmiana to takie uczucie zagrożenia, bo myśmy tak naprawdę nie wiedzieli, То|зміна|це|таке|відчуття|загрози|бо|ми|так|насправді|не|знали Отже, 7 зміна — це таке відчуття загрози, бо ми насправді не знали,

potrafiłem w ciągu minuty-dwóch wziąć prysznic i to było dosłownie wejść, zmoczyć się, szybko się namydlić i spłukać зміг|за|протягом|||прийняти|душ|і|це|було|буквально|увійти|змочити|себе|швидко||намилити|і|змити міг за хвилину-дві прийняти душ, і це було буквально зайти, змочитися, швидко намилитися і змити

i człowiek dosłownie uciekał, bo gdzieś tam w podświadomości miał, że mogą być kolejne ataki, kolejne ataki, kolejne ataki, tak to zazwyczaj і|людина|буквально|втікав|бо|десь|там|в|підсвідомості|мав|що|можуть|бути|нові|атаки|||||так|це|зазвичай і людина буквально втікала, бо десь там у підсвідомості мала, що можуть бути нові атаки, нові атаки, нові атаки, так це зазвичай.

było, że potrafiły być dni, gdzie było 7-8 ataków jednego dnia, o każdej porze, czy to dzień, czy to noc, було|що|могли|бути|дні|де|було|атак|одного|дня|в|кожній|порі|чи|то|день|чи|то|ніч було, що могли бути дні, коли було 7-8 атак за один день, у будь-який час, чи то день, чи то ніч,

Ty się zmieniłeś pod tych wszystkich misjach, jak patrzysz na siebie jako na człowieka? Ти|себе|змінився|під|тих|усіх|місіях|як|дивишся|на|себе|як|на|людину Ти змінився під час усіх цих місій, як ти дивишся на себе як на людину?

Wiesz co, nie wiem, myślę, że to pytanie, które należałoby zadać moim bliskim, bo na pewno, ale jak Знаєш|що|не|знаю|думаю|що|це|питання|яке|слід|задати|моїм|близьким|бо|на|певно|але|як Знаєш, я не знаю, думаю, що це питання, яке варто задати моїм близьким, бо напевно, але як

plus dodatkowo jeszcze rok szkolenia w Stanach Zjednoczonych, nie liczę poligonów, itd., więc myślę, że się tego trochę zebrało. плюс|додатково|ще|рік|навчання|в|Штатах|США|не|рахую|полігонів|і тд|тому|думаю|що|це|цього|трохи|зібралося плюс ще рік навчання в Сполучених Штатах, не рахуючи полігонів тощо, тому думаю, що це трохи накопичилося.

Jak to wszystko wpłynęło na twoje relacje z bliskimi? Як|це|все|вплинуло|на|твої|стосунки|з|близькими Як це все вплинуло на твої стосунки з близькими?

Wiesz co, to jest tak, że ja nie stałem się żołnierzem i nie zacząłem wyjeżdżać na wojnę tak po prostu, Знаєш|що|це|є|так|що|я|не|став|себе|солдатом|і|не|почав|виїжджати|на|війну|так|просто| Знаєш, це так, що я не став солдатом і не почав виїжджати на війну просто так,

że dzisiaj jestem w cywilu i jestem z rodziną, a jutro jadę na misję, więc tu było tak, że що|сьогодні|я є|в|цивільному одязі|і|я є|з|родиною|а|завтра|я їду|на|місію|тому|тут|було|так|що що сьогодні я в цивільному, і я з родиною, а завтра їду на місію, тому тут було так, що

a potem jeszcze na kolejną, a potem jeszcze na kolejną i ta 12 zmiana w Afganistanie, to był czas а|потім|ще|на|наступну|а|потім|ще|на|наступну|і|ця|зміна|в|Афганістані|це|був|час а потім ще на наступну, а потім ще на наступну і ця 12 зміна в Афганістані, це був час

kiedy ja powiedziałem sobie dość, bo to nie tędy droga, bo nie jest to normalne, że wraca się z wojny коли|я|сказав|собі|досить|бо|це|не|цим шляхом|шлях|бо|не|є|це|нормальним|що|повертається|себе|з|війни коли я сказав собі досить, бо це не той шлях, бо не є нормальним, що повертаєшся з війни

wraca się i potem dwa tyg później robi się plan, co zabierze się na kolejną, dwa tygodnie po powrocie z wojny. повертається|себе|і|потім|два||пізніше|робить|себе|план|що|забере|себе|на|наступну|два|тижні|після|повернення|з|війни повертаєшся і потім через два тижні складаєш план, що візьмеш на наступну, через два тижні після повернення з війни.

Dlaczego tak jest, Krzysiek? Z czego to wynika? To jakieś uzależnienie? Чому|так|є|Кшиштоф|з|чого|це|випливає|Це|якесь|залежність Чому так, Кшиштоф? З чого це випливає? Це якесь залежність?

ona uzależnia i raz strach, który jest z tym związany вона|залежить|і|раз|страх|який|є|з|цим|пов'язаний він викликає залежність, і раз страх, який з цим пов'язаний

Do normalnego życia? До|нормального|життя нормального життя?

te takie normalne tory. ці|такі|нормальні|колії це такі нормальні колії.

Jeden taki moment i to nie był moment, kiedy ja byłem na wojnie, to był moment, kiedy ja byłem Один|такий|момент|і|це|не|був|момент|коли|я|був|на|війні|це|був|момент|коли|я|був Один такий момент, і це не був момент, коли я був на війні, це був момент, коли я був

w trakcie spełniania, w cudzysłowie, jednego z moich marzeń, jednego z większych marzeń, jeżeli chodzi o służbę w czasie kursu Special Operation Combat Medic, в|процесі|виконання|в|лапках|одного|з|моїх|мрій|одного|з|більших|мрій|якщо|йдеться|про|службу|в||курсі|Спеціальних|Операційних|Бойових|Медиків в процесі здійснення, в лапках, однієї з моїх мрій, однієї з більших мрій, якщо говорити про службу під час курсу Спеціального оперативного бойового медика,

Wow, robi wrażenie. Ого|робить|враження Вау, вражає.

Ważne pytanie. Ile zarabiają komandosi? Важливе|питання|Скільки|заробляють|командос Важливе питання. Скільки заробляють командос?

Powiem tak, nie będziemy tutaj mówić kwotami, bo to nie o to chodzi, bo to są rzeczy, które można doskonale samemu sprawdzić w internecie, Скажу|так|не|будемо|тут|говорити|сумами|бо|це|не|про|це|йдеться|бо|це|є|речі|які|можна|відмінно|самостійно|перевірити|в|інтернеті Скажу так, ми не будемо говорити про суми, бо справа не в цьому, адже це речі, які можна чудово перевірити самостійно в інтернеті,

to są dobre pieniądze, według mnie, to jest oczywiście moja opinia, to jest godziwe wynagrodzenie za pracę, jaką się wykonuje jako operator sił specjalnych, це|є|хороші|гроші|за|мене|це|є|звичайно|моя|думка|це|є|справедливе|винагорода|за|роботу|яку|(частка дієслова)|виконує|як|оператор|сил|спеціальних це хороші гроші, на мою думку, це, звичайно, моя думка, це справедлива винагорода за роботу, яку виконуєш як оператор спеціальних сил,

stać mnie też na to, żeby pojechać z rodziną na wakacje, więc to są dobre pieniądze. можу дозволити|собі|також|на|це|щоб|поїхати|з|родиною|на|відпустку|тому|це|є|хороші|гроші мені також вистачає на те, щоб поїхати з родиною у відпустку, тож це хороші гроші.

Zawsze im odpowiadam, że mam nadzieję, że ani jednego. Завжди|їм|відповідаю|що|маю|надію|що|жодного|одного Завжди відповідаю їм, що сподіваюся, що жодного.

to było 97 wylotów. це|було|вильотів було 97 вильотів.

Nie wiem, nie chcę zgadywać. Не|знаю|не|хочу|вгадувати Не знаю, не хочу гадати.

To na koniec zapytam cię o jeszcze jedną rzecz, czy to prawda, że nie chcieli cię przyjąć do wojska? Це|на|кінець|запитаю|тебе|про|ще|одну|річ|чи|це|правда|що|не|хотіли|тебе|прийняти|до|армії На кінець запитаю тебе про ще одну річ, чи правда, що тебе не хотіли приймати до армії?

oczywiście oficerem nie zostałem, zostałem podoficerem, natomiast pamiętam zderzenie pierwsze z komisją lekarską, звичайно|офіцером|не|став||підофіцером|однак|пам'ятаю|зіткнення|перше|з|комісією|медичною звісно, офіцером я не став, став підофіцером, проте пам'ятаю перше зіткнення з медичною комісією,

No to wychodzi na to, że jednak warto walczyć o swoje marzenia. Ні|то|виходить|на|це|що|все ж|варто|боротися|за|свої|мрії Отже, виходить, що все ж варто боротися за свої мрії.

Oczywiście, że tak i tego nikt nie zrobi za nas, Звичайно|що|так|і|цього|ніхто|не|зробить|за|нас Звичайно, що так, і цього ніхто не зробить за нас,

Krzysiek, wielkie dzięki za rozmowę. Кшиштоф|велике|дякую|за|розмову Кшиштоф, велике дякую за розмову.

Dzięki. Дякую Дякую.

SENT_CWT:AFkKFwvL=8.86 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=5.7 uk:AFkKFwvL openai.2025-01-22 ai_request(all=353 err=0.00%) translation(all=294 err=0.00%) cwt(all=3431 err=1.25%)