Friluftsliv, la skandinava furoro
Antaŭ pluraj jardekoj, kiam mi estis juna, freŝbakita Esperantisto, mi korespondis kun sveda samaĝulo, kaj tiu korespondado kondukis al longa amikeco. Mi bone memoras, ke li sendis al mi fotojn pri siaj ekskursoj en foraj lokoj, tute sola, dum siaj liberaj tagoj. Foje, li priskribis restadon en kabano, meze de neĝo, post longa piedirado. En tiu kabano li trovis objektojn intence lasitajn de aliaj migrantoj, kiuj same aventuris. Kaj mi admiris tiun aman kontakton kun la naturo.
La vorto estas preskaŭ ne elparolebla, almenaŭ por brazilano: “friluftsliv”. La fama norvega verkisto Henrik Ibsen popularigis ĝin en la 19-a jarcento, kun la signifo “vivi sub la ĉielo” (aŭ: “vivi en libera aero”). Oni uzas ĉi tiun terminon por priskribi la gravecon pasigi iom da tempo en foraj lokoj, en la naturo, favore al korpa kaj spirita bonfarto. Skandinavoj alprenis tiun kutimon preskaŭ pasie. Unu triono el la sveda loĝantaro laŭdire praktikas ĝin almenaŭ unufoje en ĉiu semajno, kaj entreprenoj stimulas siajn laboristojn praktiki ĝin. Ankaŭ inter norvegoj tiu kutimo kreskis.
Okaze de pandemio, ĉi tiu ideo transpasis la limon de Skandinavujo. La bezono izoliĝi en fermitaj lokoj signifis, dum la tuta jaro 2020, animskuan sperton, plej ofte malagrablan. En tia cirkonstanco, “friluftsliv” povas esti interesa propono. Oni povas promeni, kuri kaj ludi en kampo, kunsidi kaj trinki teon en etaj grupoj apud lago, aŭ simple malstreĉiĝi antaŭ bela, silenta pejzaĝo. Ankaŭ biciklado perfekte kongruas kun la ĝuado de libera aero. La sola kondiĉo estas konservi taŭgan distancon de aliaj homoj, respekti la naturon, bestojn kaj eventualajn lokajn loĝantojn. Se necese, kompreneble oni ne forgesu buŝnazmaskojn, okaze de pandemio.
Se mi rajtus proponi aldonon, mi rekomendus, ke oni metu libron en sian tornistron, tiel ke dum ripoza halto oni sidu sub amika arbo kaj pace legu kelkajn paĝojn da milda literaturo. Prefere Esperantan libron.
