Forget the consumer: Dimitris Katsachnias at TEDxAthens
Μετάφραση: Chryssa Takahashi Επιμέλεια: MARIANGELA LESTOU
Είναι πραγματικά τιμή για μένα αυτή η πρόσκληση και είναι και μεγάλη χαρά
που μπορώ να σας πω αυτά που θέλω να σας πω στα Ελληνικά, για λόγους που ελπίζω θα καταλάβετε.
Οι αρχαίοι μας είχαν χωρίσει τους θεούς τους σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που ασχολούνταν με τον άνθρωπο
και αυτούς που ασχολούνταν με τη φύση.
Και υπήρχε στη μέση ο Ερμής, ο οποίος, αν παραφράσουμε λιγάκι τα πράγματα, ήταν ο δικηγόρος τους, ο χρηματιστής τους και ο διαφημιστής τους. Και υποτίθεται ότι αυτός ήταν στην υπηρεσία των άλλων δύο κατηγοριών, των μεγάλων, των ευγενών. Ζούμε σε μια εποχή που ο διαφημιστής, ο δικηγόρος, ο χρηματιστής καθορίζουν τι πρέπει να παράξει ο ένας και πώς θα ασχοληθεί με τη φύση μετά ο άλλος. Και αυτό το πράγμα μάλλον δεν ακούγεται πολύ καλά. Και εγώ είμαι ένας απ' αυτούς, και ειλικρινά δεν αισθάνομαι πολύ περήφανος. Δεν μπορούμε να πούμε τι μεγάλες επιτυχίες κάναμε όταν έχουν γίνει έτσι τα πράγματα,
από την κατηγορία των ανθρώπων στην οποία λέω ότι ανήκω. Κι έχουμε κάνει πολλά εγκλήματα.
Ένα από τα μεγαλύτερα, με καθαρά οργουελικό τρόπο, έχουμε αλλάξει έννοιες. Δηλαδή, μπερδεύουμε τη διασημότητα με το ταλέντο, μπερδεύουμε τη φιλοδοξία με την ιδιοφυία, την πληροφορία με τη γνώση, το στυλ με το περιεχόμενο – εδώ μπερδεύουμε το design με την αρχιτεκτονική – και φυσικά τη συναίνεση με την άποψη.
Και το χειρότερο που έχουμε κάνει απ' όλα αυτά, είναι ότι μπερδεύουμε την έννοια της δημιουργίας, της παραγωγής, της βιομηχανίας, με τον τζόγο στη μελλοντική τους αξία. Μέσα σ' όλα, αυτά είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να επικοινωνήσουμε στον κόσμο, από τη μικρή τρύπα της διαφήμισης,
μια γλώσσα που να μπορεί να την καταλάβει όλος ο κόσμος. Αλλά πώς θα την καταλάβει όλος ο κόσμος; Και αυτό που ισχυρίζομαι τώρα,
είναι ότι υπάρχει μια πραγματικά οικουμενική γλώσσα, η οποία άντλησε, και αντλεί, όλη της τη γνώση από την Ελλάδα. Αλλά δεν μπορείς να το λες πολύ αυτό το πράγμα, γι' αυτό και χαίρομαι που τα λέω στα Ελληνικά. Και που έχει καθορίσει ορισμένους κώδικες, που όταν εφαρμόζονται, πετυχαίνουν πάρα πολύ καλά.
Και λειτουργούν σήμερα.
Δεν είμαι νοσταλγός κανενός παρελθόντος που δεν υπήρξε. Πιστεύω ότι σήμερα λειτουργούν αυτά τα πράγματα, απλώς δεν τα χρησιμοποιούμε.
Για να αισθάνομαι λιγότερο ένοχα λοιπόν, λέω ότι ασχολούμαστε,
αυτοί που είναι στον χώρο τον δικό μου, με το πώς να φτιάχνεις πράγματα, πώς να ζεις και πώς να είσαι.
Ακούγεται πολύ πιο ωραίο από την πολυτέλεια, ακούγεται πολύ πιο ωραίο από κατανάλωση.
Αλλά στην ουσία εκεί είναι η απάντηση.
Κι εκεί είναι κι η ερώτηση.
Γιατί μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος δημιουργός, όχι ο άνθρωπος καταναλωτής. Δεν με ενδιαφέρει ο άνθρωπος καταναλωτής.
Ο άνθρωπος καταναλωτής δε θα μας βγάλει από την κρίση. Ο δημιουργός θα μας βγάλει από την κρίση.
Άρα να προσέξουμε τι θα ενοχοποιήσουμε στον δημιουργό και τι θα απενοχοποιήσουμε.
Πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε σε όλον τον κόσμο τώρα αυτά τα μηνύματα. Όταν ιδίως όλος ο κόσμος έχει διαφορετικές οπτικές γωνίες για να τα καταλαβαίνει. Τα μηνύματα που δεν καθόρισα ακόμα, θα τα πω. Αν σκεφτούμε τις κλασικές ταινίες, διαφορετικών λαών, και αυτό μπορούμε να το επεκτείνουμε και στην κατανάλωση και στη δημιουργία μαρκών και εταιριών.
Οι αμερικάνικες κλασικές
– είναι μεγάλη γενίκευση, θα μου τη συγχωρήσετε – οι αμερικάνικες ταινίες δείχνουν τι κάνουν οι άνθρωποι. Οι βρετανικές ταινίες έχουν σημασία να προσέξει κανείς τι λένε ή ακόμη πιο πολύ, τι εννοούν.
Ο διάλογος είναι το ενδιαφέρον εκεί πέρα και το εννοούμενο και το υπονοούμενο. Οι γαλλικές ταινίες, εκεί πέρα είναι το συναίσθημα, «Δε μ' αγαπάει αλλά τώρα κατάλαβα γιατί η μαμά μου πάντα μ' αγαπούσε» και τέτοια. (Γέλια)
Και στις ιταλικές είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι δείχνουν πώς το κάνουν. Αυτό μπορείτε να το πάτε και στις τεχνοτροπίες. Και τα μηνύματα που περνάνε οι μεγάλες μάρκες αυτές, οι εταιρίες. Πάντα οι αμερικάνικες εταιρίες δείχνουν κάτι που έχει σχέση με επιτυχία, με στάτους, με εξέλιξη αυτού που κάνω.
Άμα δούμε τις βρετανικές, πάντα πουλάνε – ή μάλλον θα ξεκινήσω από τις ευρωπαϊκές, τις γαλλικές. Πουλάνε στο πίσω του μυαλού μια κουλτούρα. Αυτό που είναι ενδιαφέρον με τις βρετανικές, είναι ότι πουλάνε υποκουλτούρα.
Γι' αυτό και βγάζουν την πανκ
και οι άλλοι βγάζουν, ξέρω γω, τον πύργο του Άιφελ. Αν πάμε στους Ιταλούς, ξέρουν να φτιάχνουν παπούτσια καλά. Ξέρουν να φτιάχνουν δέρμα καλά.
Και με τις ταινίες ταιριάζει αυτό.
Αυτό μπορούμε να το επεκτείνουμε.
Μπορούμε να πάμε στην Ιαπωνία όπου το σημαντικό και στις ταινίες και σ' αυτό που φτιάχνουν, είναι η διαδικασία με την οποία το φτιάχνουν. Αν πάμε στην Κίνα είναι όλα τα παραπάνω προς το παρόν, αλλά δεν έχει σημασία.
Παρένθεση, αυτό που μας επιτρέπουν,
και θα έπρεπε να το διεκδικούμε, σαν τρόπο αφήγησης, ή το τι κάνουμε οι Έλληνες, παρένθεση είναι αυτό, μας δίνουν το δικαίωμα να λέμε πώς το σκεφτήκαμε κάτι. Και δεν το χρησιμοποιούμε αρκετά.
Τη σκέψη, το δικαίωμα της φιλοσοφίας μας το δίνουν ακόμα. Άρα νομίζω ότι πρέπει να το διεκδικήσουμε πολύ καλά, το πώς το σκεφτήκαμε, όχι πώς το κάναμε, όχι πώς το φορέσαμε κλπ. Άρα, υπάρχει μια οικουμενική γλώσσα,
που να μπορώ να μιλήσω σε ανθρώπους με τόσο διαφορετικές οπτικές γωνίες, που να χρησιμοποιεί πράγματα που είναι παραδεκτά σε όλο τον κόσμο; Αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω με πέντε λόγια. Πρώτος σημαντικός διαχωρισμός, είναι ο οικουμενικός με τον παγκόσμιο. Το παγκόσμιο έχει μια λογική κατάκτησης.
Είμαι μια εταιρία αναψυκτικών και κατέκτησα μια χώρα και μετά θα στήσω μια άλλη εταιρία εκεί πέρα όπου θα κατακτήσω και την επόμενη και θα βάλω τους ανθρώπους μου.
Είναι μια λογική κατάκτησης.
Το οικουμενικό δεν κάνει τίποτα τέτοιο, ούτε ιστορικά, ούτε γεωγραφικά. Το οικουμενικό είναι σε ένα μέρος, και όποιος θέλει έρχεται. Και έλκει τον άνθρωπο.
Αν καταφέρουμε – γιατί πάλι στο ποταπό επίπεδο της διαφήμισης θα μιλήσω – αν καταφέρω να έχω τέτοια γλώσσα μήπως είμαι καλύτερα; Αντί να πάω να τον κυνηγήσω, να τον βομβαρδίσω τον καταναλωτή μου, άμα εκφράσω κάτι που έλκει τους ανθρώπους, μήπως είμαι καλύτερα; Δεύτερο στοιχείο του οικουμενικού σε σχέση με το παγκόσμιο. Το οικουμενικό – και σκεφτείτε πόσες αναφορές μπορούμε να κάνουμε στην Ελλάδα σ' όλα αυτά - το οικουμενικό απευθύνεται στους ανθρώπους σαν ενηλίκους. Τι εννοώ μ' αυτό.
Το μάρκετινγκ, του οποίου δεν είμαι φανατικός οπαδός, φτιάχτηκε σε μια πάρα πολύ ωραία χώρα,
σε φάση μεγάλης και ωραίας ενηλικίωσης, ή μάλλον στην εφηβική της ηλικία. Και όλο το μάρκετινγκ βασίστηκε, και βασίζεται ακόμα, σε εφηβικές φοβίες. Με βασικά χαμηλά ανταλλάγματα.
«Φάε όσο θες, δε θα παχύνεις»
«Δε θα δουλέψεις πολύ, θα βγάλεις λεφτά» «Φόρα αυτή την κολόνια, θα βρεις επιτέλους σύντροφο». Μ' αυτό δεν έχω κάποιο πρόβλημα,
αλλά ίσως υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να το πεις αυτό. Αν λοιπόν το οικουμενικό δεν έδινε εφηβικά ανταλλάγματα, δε δίνει, μήπως είχα μια γλώσσα που είχε μεγαλύτερη απήχηση από τα βασικά χαμηλά ανταλλάγματα που λέω;
Και φυσικά, το οικουμενικό απευθύνεται στο πνεύμα. Μιλάει στον άνθρωπο οπωσδήποτε ως ενήλικο. Δεν είναι σύμπτωση – αυτό που λέω για τους ενηλίκους – δεν είναι σύμπτωση που όλα τα μνημεία, τα δικαστήρια, τα κρατικά κτήρια σε όλον τον κόσμο, ιδίως τον δυτικό, αλλά θα δείτε και για τους Κινέζους, έχουν κάποια στοιχεία ελληνιστικά. Γιατί; Μήπως προβάλλουν στοιχεία δικαιοσύνης, ανώτερης γνώσης και ανθρωποκεντρισμού καλού; Και χρησιμοποιούνται σαν μέσο επικοινωνίας για να περάσουν δικαιοσύνη, ισότητα, δημοκρατία κι όλα αυτά;
Μήπως έχουμε τον κώδικα και δεν τον χρησιμοποιούμε; Δεύτερο κριτήριο του οικουμενικού.
Ζούμε δύο χιλιάδες χρόνια τώρα όπου η ηθική καθορίζει την αισθητική. Και η ηθική μας λέει αν το σώμα της γυναίκας είναι ωραίο ή άσχημο. Όμως αυτό που έχω μάθει κοιτώντας απλά πράγματα, η αισθητική καθορίζει την ηθική κι όχι το ανάποδο.
Κι αν το ξεκινήσουμε πραγματικά αυστηρά,
θα δούμε ότι μπορεί αν επηρεάσει πολύ την ηθική μέσω της αισθητικής, με καλό τρόπο, όχι χειραγωγώντας.
Δεν είναι σύμπτωση το χαζό παράδειγμα ότι πετάς στο βρώμικο δρόμο σκουπίδι και δεν πετάς στον καθαρό δρόμο, ο ίδιος άνθρωπος, ας πούμε. Γι' αυτό η αισθητική σου καθορίζει την ηθική κι όχι το ανάποδο. Και ξέρετε, λένε βέβαια ότι όσο κι αν την καταπιέσεις, η ομορφιά πάντα βρίσκει τρόπο.
Και πάντοτε θα το δούμε αυτό το πράγμα, όσο κι αν καταπιεστεί, με κριτήριο την ομορφιά φτιάχνονται πράγματα. Μια μέρα λοιπόν, όταν φτιάχναμε όλη αυτή τη φόρμουλα ότι δεν πρέπει να' χουμε φθηνά ανταλλάγματα, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το μάρκετινγκ με τις τεχνικές τις χαμηλότατες,
ίσως πρέπει να αναδείξουμε κάποια άλλα πράγματα, την αξία του δημιουργού,
την αξία της έμπνευσης, του ταλέντου, της φαντασίας, όλα αυτά. Κι έλεγα, πρέπει να αποφύγω τα ανταλλάγματα. Σας λέω ειλικρινά, ήμουν στην τηλεόραση, στον καναπέ με το κομπιούτερ, πριν από αρκετά χρόνια, κι έπαιζε στην τηλεόραση το Seven, το έργο, το άλλο κωμικό έργο που μιλήσαμε πριν. Κι έπαιζε το Seven.
Και σας δίνω τον λόγο μου, ξαφνικά σηκώνομαι όρθιος και κάνω «Α!» σαν Αρχιμήδης.
«Αυτό είναι!».
Και λέω, πώς μπορώ να προσδιορίσω αυτά τα ανταλλάγματα. Αν τυχόν λοιπόν, σε οτιδήποτε θέλω να εκφράσω αποφύγω τη λαγνεία, τη λαιμαργία, την οκνηρία, την αλαζονεία, όλα αυτά, αν μπορέσω και τα αποφύγω αυτά τα στοιχεία, μήπως τελικά μιλάω σ' ένα άλλο επίπεδο;
Που αυτό το επίπεδο περνάει τα μηνύματά μου πολύ καλά, κι έχω τον άλλο άνθρωπο να με σέβεται πιο πολύ και να με ακολουθεί πιο σοβαρά. Λοιπόν, αυτή ήταν η λογική της φόρμουλας που σας λέω. Και τελικά, άμα σκεφτούμε με ποιον τρόπο μεταδίδουμε τα μηνύματα, και πάλι στην Ελλάδα θα δείτε τις αναφορές. Άμα σκεφτούμε με ποιο τρόπο μεταδίδουμε τα μηνύματα, υπάρχουν 4 κατά τη γνώμη μου κοσμοθεωρίες.
Υπάρχει η καπιταλιστική – συγγνώμη θα ξεκινήσω από τη θεοκρατική, που σου λέει θα μάθεις – γιατί η διαφήμιση είναι να μάθεις κάτι υποτίθεται – θα μάθεις αυτό που σου λέμε.
Υπάρχει η καπιταλιστική,
θα μάθεις αυτό που χρειάζεται ώστε να: μπεις στο πανεπιστήμιο, χρησιμοποιήσεις αυτή τη μηχανή, είσαι ευτυχισμένος. Αλλά υπάρχει πάτα ένα «ώστε να»
που είναι η καπιταλιστική προσέγγιση στη μάθηση. Υπάρχει η Ασιατική, από τον Κομφούκιο κλπ,
όπου στην ουσία σου μαθαίνει να είσαι μαθητευόμενος. Και λέει ότι ο άνθρωπος είναι ένα μικρό πράγμα στο σύνολο και με μεγάλη συνέπεια, κάθε μέρα, θα μπορεί να γίνει πιο καλός μαθητευόμενος. Εγώ τη σέβομαι πάρα πολύ.
Αλλά η ελληνική λέει κάτι που μας βολεύει πιο πολύ. Παίρνει τον άνθρωπο, τον βάζει μες στη μέση και βάζει γύρω τις τέχνες, τις επιστήμες, τον αθλητισμό, τη φύση, τη γεωργία και μάθε ελεύθερα ό,τι θες. Σ' αντιμετωπίζει σαν ενήλικο, με ελεύθερη βούληση και σου μαθαίνει πώς να μαθαίνεις, όχι πώς να είσαι μαθητευόμενος, που είναι κι αυτό ενδιαφέρον.
Σου μαθαίνει πώς να μαθαίνεις.
Άρα πάλι σε σχέση με τη μάθηση και με την οικουμενικότητα αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα άμα τα κοιτάει από αυτή την άποψη. Άρα ποια είναι η συνταγή; Γιατί είμαι υποχρεωμένος να υπεραπλουστεύσω πράγματα που θα ήθελα να τα πω πιο πολύ.
Ποια είναι η συνταγή;
Άμα στοχεύω – γιατί προσπαθώ να σέβομαι λιγάκι τον εαυτό μου και προσπαθώ να σέβομαι και τους ανθρώπους – άμα στοχεύω στο οικουμενικό, άμα στοχεύω στην αλήθεια που βγαίνει μέσα από τη γνώση κι όχι μόνο από την πληροφόρηση.
Έστω κι αν αυτή η γνώση είναι υποσυνείδητη, έστω κι αν μεταδίδω ότι κάποιος έχει τη γνώση, άμα στοχεύω στην αισθητική κι όχι στην ηθική, γιατί μέσω της αισθητικής μπορώ να περάσω σπουδαία πράγματα, και τέλος βάλω τον άνθρωπο στη μέση, κι έχω πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο, ο κώδικάς μου, στο χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης μιας μάρκας, δημιουργίας εταιρίας ή έστω προώθησης κάποιου δημιουργού, έχει κάποιο νόημα που σας το ξαναλέω πιστεύω ότι λειτουργεί πάρα πολύ καλά. Ιδίως σε ένα κόσμο που κάπως λιγάκι κοιτάει όλα αυτά με μισό μάτι. Κι έχει δίκιο.
Θα σας δείξω 3-4 παραδείγματα, χωρίς να τα αναλύσω, ξεκινώντας από αυτό που το είχα δει το '96. Και, δεν ξέρω αν φαίνεται καλά, αλλά δείχνει μια αφρικανή γυναίκα – είναι μια ακριβή μάρκα ρούχων –
το ακριβό αυτό φουλάρι λοιπόν η αφρικανή γυναίκα το φοράει για να κουβαλάει το παιδάκι της, όπως κάνουν στην Αφρική. Η καμπάνια αυτή ήταν το '96 – και δεν έχω σχέση με την καμπάνια. Η καμπάνια αυτή λοιπόν ήταν το '96 και ήταν το θέμα της η Αφρική.
Όταν είδα αυτό το '96, λέω «Αυτό είναι!»
Ποιος τολμάει να το κάνει αυτό το πράγμα σήμερα; Το '96. Αναζήτησα αυτόν τον άνθρωπο και είναι ο σημερινός μου συνέταιρος. Και μαζί ψάξαμε να βρούμε τον κώδικα πώς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο και να μην τον κυνηγάει όλος ο κόσμος, ιδίως ο πελάτης. Γιατί μιλάει σε ένα επίπεδο πολύ ανώτερο;
Και γιατί τελικά με αγγίζει σε ένα άλλο επίπεδο που δε με κάνει να ψιλοντρέπομαι άμα αγοράσω το ακριβό φουλάρι. Πιο σύγχρονο παράδειγμα.
Δείτε εσείς άμα θέλετε στοιχεία αυτών που είπα, ή έστω κάποιων ελληνικών αναφορών, στον τρόπο σκέψης. Αυτό είναι μια αγγλική εταιρία.
Η μία σειρά κοσμημάτων της λέγεται "Η Συλλογή της Φιλίας". Καθορίζοντας τη Φιλία σαν τη σχέση ενός σημαντικού αρχετύπου
– της Αρτέμιδος με το ελαφάκι –
και καθορίζοντας ότι η φιλία έχει να κάνει με την αγάπη και την εμπιστοσύνη.
Δείτε τώρα πως βλέπει ο καθένας αυτή την εικόνα. Οι Βρετανοί στη συγκεκριμένη περίπτωση, ξέρουμε, από το ποδόσφαιρο, ότι όλες οι ομάδες τους τα σύμβολα είναι από τη φύση, τα πουλιά και τα φυτά.
Όλα τα σύμβολά τους.
Τα πιο πολλά σύμβολά τους.
Και όλα τα κλαμπ τους.
Και όλες οι αναφορές τους από τη φύση είναι. Άρα εδώ βλέπουν ένα σύμβολο που το θεωρούν καθαρά βρετανικό. Οι Ευρωπαίοι και οι Γάλλοι βλέπουν μια δικιά τους Αναγέννηση. Οι Αμερικανοί βλέπουν στάτους.
Φωτογραφία πορτραίτου.
Και φυσικά την Αναγέννηση και όλα αυτά.
Οι Ασιάτες βλέπουν στάτους και πολιτισμό.
Και όλα αυτά περνάνε προς την ίδια καλή κατεύθυνση, χρησιμοποιώντας σύμβολα τα οποία υπάρχουν και υπήρχαν πάντα. Κι είναι και αληθινά ως προς τη μάρκα.
Διότι προσπαθείς να ερμηνεύσεις
μέσω συμβόλων που υπάρχουν την έννοια της φιλίας.
Για παράδειγμα, εδώ πέρα όλη η δουλειά ήταν να δούμε, μέσω των συμβόλων, πώς καθορίζεται η κίνησις. Αυτό ήταν το στρατηγικό, ας πούμε, θέμα.
Και τι πιο ωραίο να ψάξω την κίνηση μέσα από τον ορισμό της χάριτος. Ο πιο ωραίος ορισμός της χάριτος, είναι αυτή η στιγμή ακινησίας στο χρόνο που λες τώρα θα κουνήσει, τώρα θα κουνήσει. Και κοιτάς κάποιον που δεν κουνάει και λες τώρα θα κουνήσει κι αυτό είναι η χάρις. Όλοι το καταλαβαίνουν έτσι, άσχετα αν βλέπουν πίσω την έννοια της χάριτος, τη γυναίκα που ταξιδεύει, τη γυναίκα που ζει στη Νέα Υόρκη, τη μοντέρνα Γαλλίδα και δεν ξέρω τι θέλει να δει ο καθένας από πίσω. Αλλά ξεκινάς από κάτι που σου μιλάει στο ανώτερό σου επίπεδο. Στην Ασία τώρα.
Δεν ξέρω αν βλέπετε ελληνικές αναφορές, αλλά σε μια καμπάνια για να στηθεί μία από τις πρώτες πραγματικά κινέζικες μάρκες, οι αναφορές οι οικουμενικές ήταν πολύ εύκολο να βρεθούν. Δεν έχει σημασία, κι ας πουλάει καλλυντικά, δε σημαίνει μόνο ότι στέκεται, ότι κάποιος είναι στο πιάνο, κι έχει κάποια κουλτούρα κλπ,
αλλά και το μήνυμα που δίνει δεν έχει καμία σχέση με τα καλλυντικά. Ή μήπως έχει;
«Κρατώ το μέλλον μου στα χέρια μου» έλεγαν τα μεγάλα πανό που 'χαμε βάλει
στην Κίνα όταν οι γυναίκες για πρώτη φορά παίρνανε – κι ακόμα γίνεται έτσι –
το μέλλον τους στα χέρια τους.
Ή «Ψάχνω για εμπειρίες που εμπλουτίζουν τη ζωή».
Το ίδιο.
Μιλάς σε ένα άλλο επίπεδο, ακόμα και σ' έναν πολιτισμό που ακόμα δεν έχει, μολυνθεί από την κατανάλωση, και τρέχει να μολυνθεί,
ακόμα και σ' αυτόν τον πολιτισμό,
μιλώντας με τα οικουμενικά σύμβολα, περνάς ακριβώς τα ίδια μηνύματα. Γιατί κάπου τα ίδια βλέπουμε και τα ίδια καταλαβαίνουμε σ΄ όλον τον κόσμο. Και τελειώνω χωρίς πολλές εξηγήσεις,
μ' ένα άλλο τελευταίο, που ελπίζω από αυτά που βλέπετε να μη βλέπετε ανταλλάγματα
αυτά που έλεγα «φάε όσο θες», «φόρα αυτό και θα 'σαι ωραία», απλώς τα στοιχεία εδώ πέρα βγαίνουν από την αγιογραφία.
Και για να λειτουργήσει αυτή η ανάταση που θέλαμε, διότι η συγκεκριμένη αυτή εταιρία όντως μίλαγε για φιλοσοφικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά θέματα,
- ο ιδιοκτήτης της εταιρίας κι αυτό ήταν η ψύχωσή του όχι να κάνει μόδα - για να περάσουν αυτά τα μηνύματα
μια λεπτομέρεια θα σας πω και θα σας αφήσω. Λείπουν εννέα πόδια κάτω από το τραπέζι, το οποίο δεν το εφηύρε κάποιος τώρα, έχει εφευρεθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτά είχα να σας πω.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
(Χειροκρότημα)