11.2 ΕΞΟΔΟΣ (1072-1122)
ΗΡΑ. Άμποτε να ᾽χα τόση δύναμη, όση
χρειάζεται, τη γυναίκα σου να φέρω
από τον κόσμο των νεκρών στον ήλιο·
θα ᾽θελα αυτή τη χάρη να σου κάμω.
ΑΔΜ. Το ξέρω πως θα το ᾽θελες· μα πού;
οι πεθαμένοι δε γυρίζουν πίσω.
ΗΡΑ. Τότε όχι υπερβολές· να δείξεις θάρρος.
ΑΔΜ. Εύκολη η παρηγόρια, μα σαν πάθεις…
ΗΡΑ. Κι αν όλο κλαις, διορθώνεται το πράμα;
ΑΔΜ. Το ξέρω, μα η καρδιά ποθεί το θρήνο.
ΗΡΑ. Η αγάπη στο νεκρό τα δάκρυα φέρνει.
ΑΔΜ. Χάθηκα· πιο πολύ κι απ᾽ ό,τι λέω.
ΗΡΑ. Χάνεις σπουδαία γυναίκα· ποιός λέει όχι;
ΑΔΜ. Γλύκα η ζωή καμιά πια δε μου δίνει.
ΗΡΑ. Με τον καιρό θα μαλακώσει ο πόνος.
ΑΔΜ. Αν λες καιρό το θάνατο, έχεις δίκιο.
ΗΡΑ. Τον καημό άλλη γυναίκα θα σου σβήσει.
ΑΔΜ. Δεν πρόσμενα από σένα τέτοιο λόγο.
ΗΡΑ. Έχεις σκοπό να μείνεις πάντα χήρος;
ΑΔΜ. Καμιά ποτέ δε θά ᾽ρθει στο πλευρό μου.
ΗΡΑ. Με αυτό ωφελείς, θαρρείς, την πεθαμένη;
ΑΔΜ. Να την τιμώ εγώ πρέπει, όπου και να ᾽ναι.
ΗΡΑ. Πρέπει να σ᾽ επαινέσω, μα είναι τρέλα.
ΑΔΜ. Δε θα με δεις σε γάμο νέο να σμίγω.
ΗΡΑ. Αξιέπαινη είναι, αλήθεια, η τόση πίστη.
ΑΔΜ. Αν την προδώσω, κι ας μη ζει, ας πεθάνω.
ΗΡΑ. Και τώρα δέξου αυτή στο αρχοντικό σου.
ΑΔΜ. Μη, μη! Στο Δία σ᾽ ορκίζω, το γονιό σου.
ΗΡΑ. Αν δε δεχτείς, να ξέρεις, θα είναι λάθος. (1100)
ΑΔΜ. Αλλ᾽ αν δεχτώ, θα σπαραχτεί η καρδιά μου.
ΗΡΑ. Θα πρέπει αυτή τη χάρη να μου κάμεις.
ΑΔΜ. Αχ, κάλλιο να μην την κέρδιζες σε αγώνα.
ΗΡΑ. Ωστόσο η νίκη μου είναι και δική σου.
ΑΔΜ. Καλά το λες· αλλά η γυναίκα ας φύγει.
ΗΡΑ. Αν πρέπει, ναι· μα σκέψου πρώτα αν πρέπει.
ΑΔΜ. Ναι, πρέπει, εκτός μ᾽ εμένα αν θα θυμώσεις.
ΗΡΑ. Αν επιμένω τόσο, κάτι ξέρω.
ΑΔΜ. Για μένα ειναι δυσάρεστο, μα ας γίνει.
ΗΡΑ. Ναι, θα μου πεις κι ευχαριστώ μια μέρα.
ΑΔΜ., (στους δούλους.)
Οδηγήστε τη μέσα, αφού ειν᾽ ανάγκη.
ΗΡΑ. Τη νέα δεν την αφήνω σε υπηρέτες.
ΑΔΜ. Ε, τότε, οδήγησέ τη, αν θέλεις, ο ίδιος.
ΗΡΑ. Την παραδίνω στα δικά σου χέρια.
ΑΔΜ. Μπορεί να μπει, μα εγώ δεν την αγγίζω.
ΗΡΑ. Στα χέρια σου μπιστεύομαι μονάχα.
ΑΔΜ. Με πιέζεις, άρχοντά μου, ενώ δε θέλω.
ΗΡΑ. Το χέρι σου άπλωσε, έλα, κι άγγιξέ τη.
ΑΔΜ., (απλώνοντας το χέρι του, μα με το πρόσωπο γυρισμένο αλλού.)
Το απλώνω. ΗΡΑ. Σα να κόβεις το κεφάλι
Γοργόνας. Την κρατάς; ΑΔΜ. Ναι. ΗΡΑ. Φύλαγέ τη,
και μια μέρα θα πεις πως είναι φίλος
που έχει ψυχή γενναία ο γιος του Δία.
(Ξεσκεπάζει την Άλκηστη.)
Γιά ρίξ᾽ της μια ματιά· μοιάζει καθόλου
της γυναίκας σου; Χαίρου και έχεις τύχη.
