طرز کار تلسکوپ فضایی جیمز وب (2)
همین سپر خورشیدی به‌اضافه‌ی رادیاتورهایی که استفاده شده،
به‌اضافه‌ی اینکه توی نقطه‌ی لاگرانژی قرار گرفته،
باعث میشه که دماش همیشه زیر منفی 230 درجه باقی بمونه.
اینجوری دیگه تا حدود خیلی زیادی جلوی تداخل امواج فروسرخ گرفته میشه.
موضوع بعدی، آینه‌های این تلسکوپه.
18 تا آینه‌ی شش‌ضلعی داره که وقتی که کنار هم
قرار می‌گیرن یه آینه‌ی بزرگ می‌سازن به قطر 6.5 متر.
قطر آینه‌ی هابل فقط 2.5 متره.
این آینه‌ها از جنس یه فلز خیلی سبک هستن به نام بریلیوم، با روکش طلا.
پرتوهای فروسرخ که از فاصله‌های خیلی دور میان، وقتی به این آینه‌ها برخورد می‌کنن،
بازتاب میشن و متمرکز میشن روی این قسمت،
بعدش دوباره بازتاب میشن و وارد این قسمت میشن.
یه سوال دیگه هم که پیش میاد اینه که خب اصلا چرا این همه هزینه و سختی رو تحمل
می‌کنیم که تلسکوپمون رو بفرستیم به فاصله‌ی 1.5 میلیون کیلومتری زمین؟
مگه روی زمین نمی‌تونه کارشو انجام بده؟
جوابش اینه که روی زمین در واقع ما داریم زیر یه اقیانوس خیلی عظیمی از هوا
زندگی می‌کنیم که جلوی خیلی از پرتوهایی که از فضا میان رو می‌گیره.
اصلا برای همینه که تونستیم تا حالا زنده بمونیم.
ایده‌ی قرار دادن تلسکوپ‌ها بیرون از اتمسفر زمین، به خاطر همینه.
پرتوهای فروسرخ هم تو اتمسفر زمین خیلی پراکنده میشن،
هم به خاطر مولکول‌های هوا، هم به خاطر گرد و غبار و ذرات ریز آب.
پس تلسکوپ وب هم با یه فاصله‌ی زیاد از زمین قرار می‌دیم
تا توی یه فضای خالی و تمیز باشه، بتونه تصاویر دقیق‌تر و باکیفیت‌تری به ما بده.
از سی سال پیش تا الان، تلسکوپ هابل کشفیات خیلی
زیادی برای ما انجام داده، واقعا چشم خیلی خوبی بود برامون.
با استفاده از هابل بود که تونستیم بفهمیم عمر جهان تقریبا 13.8 میلیارد ساله،
جهان چطور داره منبسط میشه، چرا باید چیزی به نام ماده‌ی تاریک وجود داشته باشه،
با کلی کشفیات بزرگ دیگه.
حالا داریم به یه چشم خیلی عالی دیگه مجهز میشیم که مثل کاری که اون انجام داد،
این هم کلی به دانش ما درباره‌ی جهان اضافه می‌کنه.
به نظرم چند سال بعد از پرتاب تلسکوپ جیمز وب،
بعد از اینکه حسابی فضا رو رصد کرد و اطلاعات مفیدی به دست آورد،
طرز نگاه ما به جهان هستی با الان خیلی فرق می‌کنه.
شما هم لطفا نظر خودتونو توی کامنت‌ها برام بنویسید،
تا ویدیوی بعدی یادت باشه که بدون هیچ ترسی سوال بپرس!
