Il deserto dei Tartari - Dino Buzzati, 24. Il deserto dei Tartari (C. 30)

24. Il deserto dei Tartari (C. 30)

Si trovò seduto su di una larga poltrona, in una camera da letto; ed era una sera stupenda che lasciava entrare dalla finestra l'aria profumata. Drogo guardava atono il cielo che si faceva sempre più azzurro, le ombre violette del vallone, le creste ancora immerse nel sole. La Fortezza era lontana, non si scorgevano più nemmeno le sue montagne.

Doveva essere quella una sera di felicità per gli uomini anche di media fortuna. Giovanni pensò alla città nel crepuscolo, le dolci ansie della nuova stagione, giovani coppie nei viali lungo il fiume, dalle finestre già accese, accordi di pianoforte, il fischio di un treno da lontano. Immaginò i fuochi del bivacco nemico in mezzo alla pianura del nord, le lanterne della Fortezza che oscillavano al vento, la notte insonne e meravigliosa prima della battaglia. Tutti in un modo o nell'altro avevano qualche motivo, anche piccolo, per sperare, tutti fuori che lui.

Di sotto, nella sala comune, un uomo, poi due insieme, si erano messi a cantare, una specie di canzone popolare di amore. Nel sommo del cielo, là dove l'azzurro si faceva profondo, brillarono tre o quattro stelle. Drogo era solo nella camera, l'attendente era sceso a bere un bicchiere, negli angoli e sotto i mobili si accumulavano ombre sospette. Giovanni per un istante sembrò non resistere (nessuno in fin dei conti lo vedeva, nessuno lo avrebbe saputo al mondo), il maggiore Drogo per un istante sentì che il duro carico dell'animo suo stava per rompere in pianto.

Proprio allora dai fondi recessi uscì limpido e tremendo un nuovo pensiero: la morte.

Gli parve che la fuga del tempo si fosse fermata, come per rotto incanto. Il vortice si era fatto negli ultimi tempi sempre più intenso, poi improvvisamente più nulla, il mondo ristagnava in una orizzontale apatia e gli orologi correvano inutilmente. La strada di Drogo era finita; eccolo ora sulla solitaria riva di un mare grigio e uniforme, e attorno né una casa né un albero né un uomo, tutto così da immemorabile tempo.

Dagli estremi confini egli sentiva avanzare su di sé un'ombra progressiva e concentrica, era forse questione di ore, forse di settimane o di mesi; ma anche i mesi e le settimane sono ben povera cosa quando ci separano dalla morte. La vita dunque si era risolta in una specie di scherzo, per un'orgogliosa scommessa tutto era stato perduto.

Fuori il cielo era diventato di un azzurro intenso, all'occidente tuttavia restava una striscia di luce, sopra i violetti profili delle montagne. E nella camera era entrato il buio, si distinguevano unicamente le sagome minacciose dei mobili, il biancore del letto, la lucida sciabola di Drogo. Di là - capiva - egli non si sarebbe più mosso.

Avvolto così dalle tenebre, mentre di sotto continuavano le dolci canzoni fra gli arpeggi di una chitarra, Giovanni Drogo sentì allora nascere in sé una estrema speranza. Lui solo al mondo e malato, respinto dalla Fortezza come peso importuno, lui che era rimasto indietro a tutti, lui timido e debole, osava immaginare che tutto non fosse finito; perché forse era davvero giunta la sua grande occasione, la definitiva battaglia che poteva pagare l'intera vita. Avanzava infatti contro Giovanni Drogo l'ultimo nemico. Non uomini simili a lui, tormentati come lui da desideri e dolori, di carne da poter ferire, con facce da poter guardare, ma un essere onnipotente e maligno; non c'era da combattere sulla sommità delle mura, fra rombi e grida esaltanti, sotto un azzurro cielo di primavera, non amici al fianco la cui vista rianimi il cuore, non l'acre odore di polvere e fucilate, né promesse di gloria. Tutto succederà nella stanza di una locanda ignota, al lume di una candela, nella più nuda solitudine. Non si combatte per tornare coronati di fiori, in un mattino di sole, fra i sorrisi di giovani donne. Non c'è nessuno che guardi, nessuno che gli dirà bravo.

Oh, è una ben più dura battaglia di quella che lui un tempo sperava. Anche vecchi uomini di guerra preferirebbero non provare. Perché può essere bello morire all'aria libera, nel furore della mischia, col proprio corpo ancora giovane e sano, fra trionfali echi di tromba; più triste è certo morire di ferita, dopo lunghe pene, in un camerone d'ospedale; più melanconico ancora finire nel letto domestico, in mezzo ad affettuosi lamenti, luci fioche e bottiglie di medicine. Ma nulla è più difficile che morire in un paese estraneo ed ignoto, sul generico letto di una locanda, vecchi e imbruttiti, senza lasciare nessuno al mondo.

"Coraggio, Drogo, questa è l'ultima carta, va incontro alla morte da soldato e che la tua esistenza sbagliata almeno finisca bene. Vendicati finalmente della sorte, nessuno canterà le tue lodi, nessuno ti chiamerà eroe o alcunché di simile, ma proprio per questo vale la pena. Varca con piede fermo il limite dell'ombra, diritto come a una parata, e sorridi anche, se ci riesci. Dopo tutto la coscienza non è troppo pesante e Dio saprà perdonare."

Questo, Giovanni diceva a se stesso - una specie di preghiera - sentendo stringersi attorno a sé il cerchio conclusivo della vita. E dall'amaro pozzo delle cose passate, dai desideri rotti, dalle cattiverie patite, veniva su una forza che mai lui avrebbe osato sperare. Con inesprimibile gioia Giovanni Drogo si accorse, d'improvviso, di essere assolutamente tranquillo, ansioso quasi di ricominciare la prova. Ah, non si poteva pretendere tutto dalla vita?

Così dunque, Simeoni? Adesso Drogo ti farà un po' vedere. Coraggio, Drogo. E lui provò a fare forza, a tenere duro, a scherzare con il pensiero tremendo. Ci mise tutto l'animo suo, in uno slancio disperato, come se partisse all'assalto da solo contro un'armata. E subitamente gli antichi terrori caddero, gli incubi si afflosciarono, la morte perse l'agghiacciante volto, mutandosi in cosa semplice e conforme a natura. Il maggiore Giovanni Drogo, consunto dalla malattia e dagli anni, povero uomo, fece forza contro l'immenso portale nero e si accorse che i battenti cadevano, aprendo il passo alla luce. Povera cosa gli risultò allora quell'affannarsi sugli spazi della Fortezza, quel perlustrare la desolata pianura del nord, le sue pene per la carriera, quegli anni lunghi di attesa. Non c'era neanche più bisogno di invidiare Angustina. Sì, Angustina era morto in cima a una montagna nel cuore della tempesta, se n'era andato da par suo, davvero con molta eleganza. Ma assai più ambizioso era finire da prode nelle condizioni di Drogo, mangiato dal male, esiliato fra ignota gente. Solo gli dispiaceva di doversene andare di là con quel suo misero corpo, le ossa sporgenti, la pelle biancastra e flaccida. Angustina era morto intatto pensava Giovanni - la sua immagine, nonostante gli anni, si era mantenuta quella di un giovane alto e delicato, dal volto nobile e gradito alle donne: questo il suo privilegio. Ma chissà che, passata la nera soglia, anche lui Drogo non sarebbe potuto tornare come una volta, non bello (perché bello non era mai stato) ma fresco di giovinezza. Che gioia, si diceva Drogo al pensiero, come un bambino, poiché si sentiva stranamente libero e felice. Ma poi gli venne in mente: e se fosse tutto un inganno? se il suo coraggio non fosse che una ubriacatura? se dipendesse solo dal meraviglioso tramonto, dall'aria profumata, dalla pausa dei dolori fisici, dalle canzoni al piano di sotto? e fra pochi minuti, fra un'ora, egli dovesse tornare il Drogo di prima, debole e sconfitto? No, non pensarci. Drogo, adesso basta tormentarsi, il più oramai è stato fatto. Anche se ti assaliranno i dolori, anche se non ci saranno più le musiche a consolarti e invece di questa bellissima notte verranno nebbie fetide, il conto tornerà lo stesso. Il più è stato fatto, non ti possono più defraudare. La camera si è riempita di buio, solo con grande fatica si può distinguere il biancore del letto, e tutto il resto è nero. Fra poco dovrebbe levarsi la luna.

Farà in tempo, Drogo, a vederla o dovrà andarsene prima? La porta della camera palpita con uno scricchiolio leggero. Forse è un soffio di vento, un semplice risucchio d'aria di queste inquiete notti di primavera. Forse è invece lei che è entrata, con passo silenzioso, e adesso sta avvicinandosi alla poltrona di Drogo. Facendosi forza, Giovanni raddrizza un po' il busto, si assesta con una mano il colletto dell'uniforme, dà ancora uno sguardo fuori della finestra, una brevissima occhiata, per l'ultima sua porzione di stelle. Poi nel buio, benché nessuno lo veda, sorride.

24. Il deserto dei Tartari (C. 30) Ο|έρημος|των|Τατάρων| 24\. Die Wüste der Tataren (ca. 30) 24. The Desert of the Tartars (C. 30) 24. Η έρημος των Τατάρων (C. 30)

Si trovò seduto su di una larga poltrona, in una camera da letto; ed era una sera stupenda che lasciava entrare dalla finestra l'aria profumata. Αυτός|βρέθηκε|καθισμένος|σε|di|μια|ευρύχωρη|πολυθρόνα|σε|μια|δωμάτιο|από|κρεβάτι|και|ήταν|μια|βραδιά|υπέροχη|που|άφηνε|να μπαίνει|από|παράθυρο||αρωματικός Βρέθηκε καθισμένος σε μια μεγάλη πολυθρόνα, σε μια κρεβατοκάμαρα; και ήταν ένα υπέροχο βράδυ που άφηνε να μπαίνει από το παράθυρο ο αρωματισμένος αέρας. Drogo guardava atono il cielo che si faceva sempre più azzurro, le ombre violette del vallone, le creste ancora immerse nel sole. Ντρόγκο|κοίταζε|άτονο|ο|ουρανός|που|(αντανακλαστικό ρήμα)|γινόταν|πάντα|πιο|γαλάζιος|οι|σκιές|βιολετί|του|φαραγγιού|οι|κορυφές|ακόμα|βυθισμένες|στον|ήλιο ||dazed||||||||||||||||||| Ο Ντρόγκο κοίταζε άφωνος τον ουρανό που γινόταν όλο και πιο μπλε, τις βιολετί σκιές της κοιλάδας, τις κορυφές που ήταν ακόμα βυθισμένες στον ήλιο. La Fortezza era lontana, non si scorgevano più nemmeno le sue montagne. Η|Φορτέτσα|ήταν|μακριά|δεν|(αντωνυμία)|έβλεπαν|πια|ούτε|οι|δικές της|βουνά Το Φρούριο ήταν μακριά, δεν διακρίνονταν πια ούτε τα βουνά του.

Doveva essere quella una sera di felicità per gli uomini anche di media fortuna. Έπρεπε|να είναι|εκείνη|μια|βραδιά|της|ευτυχίας|για|τους|ανθρώπους|και|της|μέσης|τύχης It must have been an evening of happiness for men even of average fortune. Έπρεπε να είναι εκείνο ένα βράδυ ευτυχίας για τους ανθρώπους ακόμα και με μέτρια τύχη. Giovanni pensò alla città nel crepuscolo, le dolci ansie della nuova stagione, giovani coppie nei viali lungo il fiume, dalle finestre già accese, accordi di pianoforte, il fischio di un treno da lontano. Giovanni|σκέφτηκε|στην|πόλη|στο|λυκόφως|οι|γλυκές|ανησυχίες|της|νέας|εποχής|νέες|ζευγάρια|στους|δρόμους|κατά μήκος|ο|ποταμός|από τις|παράθυρα|ήδη||νότες|του|πιάνου|το|σφύριγμα|του|ενός|τρένου|από|μακριά Ο Giovanni σκέφτηκε την πόλη στο λυκόφως, τις γλυκές ανησυχίες της νέας εποχής, νέες ζευγάρια στους δρόμους κατά μήκος του ποταμού, από τα παράθυρα που ήταν ήδη αναμμένα, συμφωνίες πιάνου, το σφύριγμα ενός τρένου από μακριά. Immaginò i fuochi del bivacco nemico in mezzo alla pianura del nord, le lanterne della Fortezza che oscillavano al vento, la notte insonne e meravigliosa prima della battaglia. Φαντάστηκε|οι|φωτιές|του|καταυλισμού|εχθρού|στη|μέση|της|πεδιάδας|του|βορρά|οι|φανοί|της|Φρουρίου|που|κουνιόνταν|από τον|άνεμο|η|νύχτα|αϋπνη|και|θαυμάσια|πριν|της|μάχης ||||camp||||||||||||||||||||||| He imagined the fires of the enemy bivouac in the middle of the northern plain, the lanterns of the Fortress swinging in the wind, the sleepless and wonderful night before the battle. Φαντάστηκε τις φωτιές του εχθρικού στρατοπέδου στη μέση της βόρειας πεδιάδας, τους φανούς του Φρουρίου που κουνιόνταν στον άνεμο, τη νύχτα χωρίς ύπνο και θαυμάσια πριν από τη μάχη. Tutti in un modo o nell'altro avevano qualche motivo, anche piccolo, per sperare, tutti fuori che lui. Όλοι|με|έναν|τρόπο|ή|στον άλλο|είχαν|κάποιο|λόγο|και|μικρό|να|ελπίζουν|όλοι|έξω|που|αυτός Everyone in one way or another had some reason, even a small one, to hope, all but him. Όλοι με κάποιον τρόπο είχαν κάποιο λόγο, έστω και μικρό, για να ελπίζουν, όλοι εκτός από αυτόν.

Di sotto, nella sala comune, un uomo, poi due insieme, si erano messi a cantare, una specie di canzone popolare di amore. Από|κάτω|στην|αίθουσα|κοινή|ένας|άντρας|μετά|δύο|μαζί|(ανακλ αντων)|ήταν|βάλθηκαν|να|τραγουδήσουν|ένα|είδος|της|τραγουδιού|λαϊκό|της|αγάπης Κάτω, στην κοινή αίθουσα, ένας άντρας, μετά δύο μαζί, άρχισαν να τραγουδούν, μια είδους λαϊκό τραγούδι αγάπης. Nel sommo del cielo, là dove l'azzurro si faceva profondo, brillarono tre o quattro stelle. Στο|ύψιστο|του|ουρανού|εκεί|όπου|το γαλάζιο|(αναφορική αντωνυμία)|γινόταν|βαθύ|έλαμψαν|τρία|ή|τέσσερα|αστέρια In the top of the sky, where the blue deepened, three or four stars shone. Στον ουρανό, εκεί που το μπλε γινόταν βαθύ, έλαμψαν τρία ή τέσσερα αστέρια. Drogo era solo nella camera, l'attendente era sceso a bere un bicchiere, negli angoli e sotto i mobili si accumulavano ombre sospette. Ντρόγκο|ήταν|μόνος|στο|δωμάτιο|ο υπηρέτης|ήταν|κατέβηκε|για να|πιει|ένα|ποτήρι|στα|γωνίες|και|κάτω από|τα|έπιπλα|(αναφορική αντωνυμία)|συσσωρεύονταν|σκιές|ύποπτες Drogo was alone in the room, the orderly had gone down to drink a glass, suspicious shadows accumulated in the corners and under the furniture. Ο Ντρόγκο ήταν μόνος στο δωμάτιο, ο υπηρέτης είχε κατέβει να πιει ένα ποτήρι, στις γωνίες και κάτω από τα έπιπλα συσσωρεύονταν ύποπτες σκιές. Giovanni per un istante sembrò non resistere (nessuno in fin dei conti lo vedeva, nessuno lo avrebbe saputo al mondo), il maggiore Drogo per un istante sentì che il duro carico dell'animo suo stava per rompere in pianto. Giovanni|per|un|istante|φάνηκε|δεν|να αντισταθεί|(κανένας|στο|τέλος|των|υπολογισμών)|τον|έβλεπε|κανένας|τον|θα|ήξερε|στον|κόσμο)|ο|ανώτερος|Drogo|για|un|στιγμή|ένιωσε|ότι|το|σκληρό|βάρος|της ψυχής|του|ήταν|να|σπάσει|σε|κλάμα |||||||||||||||||||||||||||||||||||||cry For a moment Giovanni seemed unable to resist (after all no one saw him, no one in the world would have known), Major Drogo felt for an instant that the hard load of his soul was about to break into tears. Ο Τζοβάνι για μια στιγμή φάνηκε να μην αντέχει (κανείς άλλωστε δεν τον έβλεπε, κανείς δεν θα το μάθαινε στον κόσμο), ο ταγματάρχης Ντρόγκο για μια στιγμή ένιωσε ότι το σκληρό βάρος της ψυχής του ήταν έτοιμο να σπάσει σε κλάμα.

Gli parve che la fuga del tempo si fosse fermata, come per rotto incanto. Του|φάνηκε|ότι|η|φυγή|του|χρόνου|(αναφορική αντωνυμία)|είχε|σταματήσει|όπως|από|σπασμένο|μαγεία ||||||||||||broken| It seemed to him that the flight of time had stopped, as if by broken enchantment. Του φάνηκε ότι η φυγή του χρόνου είχε σταματήσει, σαν να είχε γίνει μαγικό ξόρκι. Il vortice si era fatto negli ultimi tempi sempre più intenso, poi improvvisamente più nulla, il mondo ristagnava in una orizzontale apatia e gli orologi correvano inutilmente. Ο|στροβιλισμός|(αντωνυμία)|ήταν|δημιουργηθεί|στους|τελευταίους|καιρούς|πάντα|πιο|έντονος|μετά|ξαφνικά|πια|τίποτα|ο|κόσμος|παρέμενε στάσιμος|σε|μια|οριζόντια|απάθεια|και|(αντωνυμία)|ρολόγια|έτρεχαν|μάταια |vortex||||||||||||||||||||||||| The vortex had recently become more and more intense, then suddenly nothing more, the world stagnated in a horizontal apathy and the clocks ran uselessly. Ο στροβιλισμός είχε γίνει τις τελευταίες φορές όλο και πιο έντονος, μετά ξαφνικά τίποτα, ο κόσμος παρέμενε σε μια οριζόντια απάθεια και τα ρολόγια έτρεχαν μάταια. La strada di Drogo era finita; eccolo ora sulla solitaria riva di un mare grigio e uniforme, e attorno né una casa né un albero né un uomo, tutto così da immemorabile tempo. Η|δρόμος|του|Ντρόγκο|ήταν|τελειωμένη|να τον|τώρα|στην|μοναχική|ακτή|του|μια|θάλασσα|γκρίζα|και|ομοιόμορφη|και|γύρω|ούτε|μια|σπίτι|ούτε|ένα|δέντρο|ούτε|ένας|άνθρωπος|όλα|τόσο|από|αμνημόνευτο|χρόνο Ο δρόμος του Ντρόγκο είχε τελειώσει; να τον τώρα στην μοναχική ακτή μιας γκρίζας και ομοιόμορφης θάλασσας, και γύρω ούτε ένα σπίτι ούτε ένα δέντρο ούτε ένας άνθρωπος, όλα έτσι από αμνημόνευτο καιρό.

Dagli estremi confini egli sentiva avanzare su di sé un'ombra progressiva e concentrica, era forse questione di ore, forse di settimane o di mesi; ma anche i mesi e le settimane sono ben povera cosa quando ci separano dalla morte. Από τους|ακραίους|σύνορα|αυτός|ένιωθε|να προχωράει|πάνω|από|αυτόν|μια σκιά|προοδευτική|και|συγκεντρική|ήταν|ίσως|ζήτημα|από|ώρες|ίσως|από|εβδομάδες|ή|από|μήνες|αλλά|και|οι|μήνες|και|οι|εβδομάδες|είναι|πολύ|φτωχή|πράγμα|όταν|μας|χωρίζουν|από τον|θάνατο From the extreme borders he felt a progressive and concentric shadow advance over him; it was perhaps a matter of hours, perhaps weeks or months; but even the months and weeks are a poor thing when they separate us from death. Από τις απομακρυσμένες άκρες ένιωθε να προχωράει πάνω του μια προοδευτική και συγκεντρωτική σκιά, ίσως ήταν θέμα ωρών, ίσως εβδομάδων ή μηνών; αλλά και οι μήνες και οι εβδομάδες είναι πολύ φτωχά πράγματα όταν μας χωρίζουν από τον θάνατο. La vita dunque si era risolta in una specie di scherzo, per un'orgogliosa scommessa tutto era stato perduto. Η|ζωή|λοιπόν|(αντωνυμία)|ήταν|λυμένη|σε|μια|είδος|του|αστείου|για||στοιχημα|όλα|ήταν|είχε|χαθεί |||||||||||||bet|||| So life had turned into a kind of joke, by a proud bet everything had been lost. Η ζωή λοιπόν είχε λυθεί σε μια είδους αστείο, για ένα περήφανο στοίχημα όλα είχαν χαθεί.

Fuori il cielo era diventato di un azzurro intenso, all'occidente tuttavia restava una striscia di luce, sopra i violetti profili delle montagne. Έξω|ο|ουρανός|ήταν|είχε γίνει|ενός||μπλε|έντονος|στη δύση|ωστόσο|παρέμενε|μια|λωρίδα|φωτός|φως|πάνω από|οι||προφίλ|των|βουνών |||||||||to the west|||||||||||| Έξω ο ουρανός είχε γίνει έντονα μπλε, στη δύση ωστόσο παρέμενε μια λωρίδα φωτός, πάνω από τα βιολετί προφίλ των βουνών. E nella camera era entrato il buio, si distinguevano unicamente le sagome minacciose dei mobili, il biancore del letto, la lucida sciabola di Drogo. Και|στην|κάμαρα|ήταν|είχε μπει|το|σκοτάδι|(αντωνυμία)|διακρίνονταν|μόνο|οι|σιλουέτες|απειλητικές|των|επίπλων|το|λευκότητα|του|κρεβατιού|η|γυαλιστερή|σπαθί|του|Ντρόγκο And darkness had entered the room, only the menacing outlines of the furniture, the whiteness of the bed, Drogo's shiny saber could be distinguished. Και στην κάμαρα είχε μπει το σκοτάδι, διακρίνονταν μόνο οι απειλητικές σιλουέτες των επίπλων, η λευκότητα του κρεβατιού, η γυαλιστερή σπάθα του Ντρόγκο. Di là - capiva - egli non si sarebbe più mosso. Από|εκεί|καταλάβαινε|αυτός|δεν|εαυτός|θα ήταν|πια|κινήσει From there - he understood - he would never move again. Από εκεί - καταλάβαινε - δεν θα κινούνταν πια.

Avvolto così dalle tenebre, mentre di sotto continuavano le dolci canzoni fra gli arpeggi di una chitarra, Giovanni Drogo sentì allora nascere in sé una estrema speranza. Τυλιγμένος|έτσι|από|σκότος|ενώ|από|κάτω|συνέχιζαν|οι|γλυκές|τραγούδια|ανάμεσα|στην|αρπίσματα|από|μια|κιθάρα|Τζοβάνι|Ντρόγκο|ένιωσε|τότε|να γεννιέται|μέσα|του|μια|ακραία|ελπίδα Thus enveloped in darkness, while below the sweet songs continued amidst the arpeggios of a guitar, Giovanni Drogo then felt an extreme hope arise in him. Τυλιγμένος έτσι από το σκοτάδι, ενώ από κάτω συνέχιζαν τα γλυκά τραγούδια ανάμεσα στις αρμονίες μιας κιθάρας, ο Giovanni Drogo ένιωσε τότε να γεννιέται μέσα του μια ακραία ελπίδα. Lui solo al mondo e malato, respinto dalla Fortezza come peso importuno, lui che era rimasto indietro a tutti, lui timido e debole, osava immaginare che tutto non fosse finito; perché forse era davvero giunta la sua grande occasione, la definitiva battaglia che poteva pagare l'intera vita. Αυτός|μόνος|στον|κόσμο|και|άρρωστος|απερίφθη|από την|Φορτέτσα|ως|βάρος|ενοχλητικός|αυτός|που|ήταν|μείνει|πίσω|σε|όλους|αυτός|ντροπαλός|και|αδύναμος|τολμούσε|να φανταστεί|ότι|όλα|δεν|ήταν|τελειωμένο|γιατί|ίσως|ήταν|πραγματικά|ήρθε|η|δική του|μεγάλη|ευκαιρία|η|οριστική|μάχη|που|μπορούσε|να πληρώσει|ολόκληρη|ζωή Μόνος του στον κόσμο και άρρωστος, απορριφθείς από το Φρούριο ως περιττό βάρος, αυτός που είχε μείνει πίσω από όλους, αυτός ντροπαλός και αδύναμος, τολμούσε να φανταστεί ότι όλα δεν είχαν τελειώσει; γιατί ίσως είχε πραγματικά έρθει η μεγάλη του ευκαιρία, η οριστική μάχη που θα μπορούσε να πληρώσει ολόκληρη τη ζωή. Avanzava infatti contro Giovanni Drogo l'ultimo nemico. Προχωρούσε|πράγματι|εναντίον|Τζοβάνι|Ντρόγκο|ο τελευταίος|εχθρός Πράγματι, ο τελευταίος εχθρός προχωρούσε εναντίον του Giovanni Drogo. Non uomini simili a lui, tormentati come lui da desideri e dolori, di carne da poter ferire, con facce da poter guardare, ma un essere onnipotente e maligno; non c'era da combattere sulla sommità delle mura, fra rombi e grida esaltanti, sotto un azzurro cielo di primavera, non amici al fianco la cui vista rianimi il cuore, non l'acre odore di polvere e fucilate, né promesse di gloria. Όχι|άνθρωποι|παρόμοιοι|σε|αυτόν|βασανισμένοι|όπως|αυτός|από|επιθυμίες|και|πόνους|από|σάρκα|από|να|πληγώσει|με|πρόσωπα|από|να|κοιτάξει|αλλά|ένα|ον|παντοδύναμο|και|κακό|δεν|υπήρχε|να|πολεμήσει|πάνω από|κορυφή|των|τειχών|ανάμεσα σε|βροντές|και|κραυγές|ενθουσιώδεις|κάτω από|ένα|γαλάζιο|ουρανό|της|άνοιξης|δεν|φίλοι|στο|πλευρό|η|της|θέα|αναζωογονεί|την|καρδιά|δεν|η πικρή|οσμή|της|σκόνης|και|σφαίρες|ούτε|υποσχέσεις|της|δόξας Όχι άνθρωποι παρόμοιοι με αυτόν, βασανισμένοι όπως αυτός από επιθυμίες και πόνους, με σάρκα που θα μπορούσε να πληγωθεί, με πρόσωπα που θα μπορούσαν να κοιταχτούν, αλλά ένα παντοδύναμο και κακό ον; δεν υπήρχε να πολεμήσει στην κορυφή των τειχών, ανάμεσα σε βροντές και ενθουσιώδεις κραυγές, κάτω από έναν γαλάζιο ουρανό της άνοιξης, όχι φίλοι στο πλάι των οποίων η θέα να αναζωογονεί την καρδιά, όχι η πικρή μυρωδιά σκόνης και σφαίρες, ούτε υποσχέσεις δόξας. Tutto succederà nella stanza di una locanda ignota, al lume di una candela, nella più nuda solitudine. Όλα|θα συμβεί|στην|κάμαρα|μιας|μια|πανδοχείο|άγνωστη|στο|φως|από|μια|κερί|στην|πιο|γυμνή|μοναξιά ||||||inn|||||||||| Everything will happen in the room of an unknown inn, by the light of a candle, in the most naked solitude. Όλα θα συμβούν στο δωμάτιο μιας άγνωστης πανσιόν, στο φως ενός κεριού, στην πιο γυμνή μοναξιά. Non si combatte per tornare coronati di fiori, in un mattino di sole, fra i sorrisi di giovani donne. Δεν|(verbo riflessivo)|πολεμάει|για|να επιστρέψουν|στεφανωμένοι|με|λουλούδια|σε|ένα|πρωί|του|ήλιου|ανάμεσα|τους|χαμόγελα|των|νέων|γυναικών Δεν πολεμάς για να επιστρέψεις στέφανος με λουλούδια, σε μια ηλιόλουστη πρωινή μέρα, ανάμεσα στα χαμόγελα νεαρών γυναικών. Non c'è nessuno che guardi, nessuno che gli dirà bravo. Δεν|υπάρχει|κανείς|που|θα κοιτάξει|κανείς|που|του|θα πει|μπράβο Δεν υπάρχει κανείς να κοιτάξει, κανείς να του πει μπράβο.

Oh, è una ben più dura battaglia di quella che lui un tempo sperava. Ω|είναι|μια|πολύ|πιο|σκληρή|μάχη|από|αυτή|που|αυτός|ένα|καιρό|ήλπιζε Oh, it's a far tougher battle than he once hoped for. Ω, είναι μια πολύ πιο σκληρή μάχη από αυτή που κάποτε ελπίζε. Anche vecchi uomini di guerra preferirebbero non provare. Και|γέροι|άνδρες|του|πολέμου|θα προτιμούσαν|να μην|δοκιμάσουν Even old men of war would rather not try. Ακόμα και οι γέροι πολεμιστές θα προτιμούσαν να μην δοκιμάσουν. Perché può essere bello morire all'aria libera, nel furore della mischia, col proprio corpo ancora giovane e sano, fra trionfali echi di tromba; più triste è certo morire di ferita, dopo lunghe pene, in un camerone d'ospedale; più melanconico ancora finire nel letto domestico, in mezzo ad affettuosi lamenti, luci fioche e bottiglie di medicine. Γιατί|μπορεί|να είναι|όμορφο|να πεθάνει|στον αέρα|ελεύθερη|στη|μανία|της|μάχης|με|το δικό του|σώμα|ακόμα|νέος|και|υγιής|ανάμεσα σε|θριαμβευτικούς|ήχους|από|σάλπιγγας|πιο|λυπηρό|είναι|σίγουρα|να πεθάνει|από|πληγή|μετά|μακρές|δοκιμασίες|σε|ένα|θάλαμο|του νοσοκομείου|πιο|μελαγχολικό|ακόμα|να τελειώσει|στο|κρεβάτι|του σπιτιού|ανάμεσα σε|μέσο|σε|τρυφερούς|θρήνους|φώτα|αμυδρές|και|μπουκάλια|από|φάρμακα ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||faint|||| Because it can be nice to die in the open air, in the fury of the fray, with one's body still young and healthy, amid triumphal echoes of trumpets; sadder is certainly to die of wounds, after long pains, in a hospital ward; more melancholy still to end up in the domestic bed, in the midst of affectionate moans, dim lights and bottles of medicine. Γιατί μπορεί να είναι όμορφο να πεθαίνεις στον αέρα, στη φρενίτιδα της μάχης, με το σώμα σου ακόμα νέο και υγιές, ανάμεσα σε θριαμβευτικές ηχώ από τρομπέτες; πιο θλιβερό είναι σίγουρα να πεθαίνεις από πληγή, μετά από μακρές δοκιμασίες, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου; πιο μελαγχολικό είναι ακόμα να τελειώνεις στο οικιακό κρεβάτι, ανάμεσα σε τρυφερούς θρήνους, αμυδρές φώτες και μπουκάλια φαρμάκων. Ma nulla è più difficile che morire in un paese estraneo ed ignoto, sul generico letto di una locanda, vecchi e imbruttiti, senza lasciare nessuno al mondo. Μα|τίποτα|είναι|πιο|δύσκολο|από το να|πεθάνει|σε|μια|χώρα|ξένη|και|άγνωστη|σε|γενικό|κρεβάτι|μιας|μια|πανδοχείο|γέροι|και|παραμορφωμένοι|χωρίς|να αφήσουν|κανέναν|στον|κόσμο ||||||||||||||generic|||||||||||| But nothing is more difficult than dying in a strange and unknown country, on the generic bed of an inn, old and ugly, leaving no one in the world. Αλλά τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να πεθαίνεις σε μια ξένη και άγνωστη χώρα, στο γενικό κρεβάτι ενός πανδοχείου, γέρος και παραμορφωμένος, χωρίς να αφήνεις κανέναν στον κόσμο.

"Coraggio, Drogo, questa è l'ultima carta, va incontro alla morte da soldato e che la tua esistenza sbagliata almeno finisca bene. Θάρρος|Ντρόγκο|αυτή|είναι|η τελευταία|κάρτα|πηγαίνει|προς|στη|θάνατο|ως|στρατιώτης|και|να|η|δική σου|ύπαρξη|λανθασμένη|τουλάχιστον|τελειώσει|καλά "Come on, Drogo, this is the last card, go to death as a soldier and may your wrong existence at least end well. "Θάρρος, Ντρόγκο, αυτή είναι η τελευταία κάρτα, να αντιμετωπίσεις τον θάνατο σαν στρατιώτης και να τελειώσει τουλάχιστον η λανθασμένη σου ύπαρξη καλά. Vendicati finalmente della sorte, nessuno canterà le tue lodi, nessuno ti chiamerà eroe o alcunché di simile, ma proprio per questo vale la pena. εκδικήσου|επιτέλους|της|μοίρας|κανένας|θα τραγουδήσει|τις|δικές|επαίνους|κανένας|σε|θα αποκαλέσει|ήρωα|ή|οτιδήποτε|από|παρόμοιο|αλλά|ακριβώς|για|αυτό|αξίζει|την|κόπο you avenged||||||||||||||||||||||| Finally avenge your fate, no one will sing your praises, no one will call you a hero or anything like that, but for this very reason it is worth it. Τελικά, εκδικήσου τη μοίρα, κανείς δεν θα τραγουδήσει τους επαίνους σου, κανείς δεν θα σε αποκαλέσει ήρωα ή κάτι παρόμοιο, αλλά ακριβώς γι' αυτό αξίζει τον κόπο. Varca con piede fermo il limite dell'ombra, diritto come a una parata, e sorridi anche, se ci riesci. Πέρασε|με|πόδι|σταθερό|το|όριο|της σκιάς|ευθεία|όπως|σε|μια|παρέλαση|και|χαμογέλασε|επίσης|αν|μας|τα καταφέρεις you cross||||||||||||||||| Walk over the edge of the shadow with a steady foot, straight like a parade, and smile too, if you can. Πέρασε με σταθερό βήμα το όριο της σκιάς, ευθεία όπως σε μια παρέλαση, και χαμογέλα και εσύ, αν μπορείς. Dopo tutto la coscienza non è troppo pesante e Dio saprà perdonare." Μετά|όλα|η|συνείδηση|δεν|είναι|πολύ|βαριά|και|Θεός|θα ξέρει|να συγχωρέσει After all, the conscience is not too heavy and God will be able to forgive. " Μετά από όλα, η συνείδηση δεν είναι πολύ βαριά και ο Θεός θα ξέρει να συγχωρεί.

Questo, Giovanni diceva a se stesso - una specie di preghiera - sentendo stringersi attorno a sé il cerchio conclusivo della vita. Αυτό|Τζοβάνι|έλεγε|στον|τον εαυτό του|τον εαυτό του|μια|είδος|της|προσευχής|ακούγοντας|να σφίγγεται|γύρω|σε|αυτόν|ο|κύκλος|τελικός|της|ζωής This, John said to himself - a kind of prayer - feeling the final circle of life tighten around him. Αυτό, ο Ιωάννης το έλεγε στον εαυτό του - μια είδους προσευχή - νιώθοντας να σφίγγεται γύρω του ο τελικός κύκλος της ζωής. E dall'amaro pozzo delle cose passate, dai desideri rotti, dalle cattiverie patite, veniva su una forza che mai lui avrebbe osato sperare. Και|από το πικρό|πηγάδι|των|πραγμάτων|περασμένων|από τους|επιθυμίες|σπασμένες|από τις|κακίες|υποφερθείσες|ερχόταν|πάνω|μια|δύναμη|που|ποτέ|αυτός|θα|τολμούσε|να ελπίζει |||||||||||suffered|||||||||| Και από το πικρό πηγάδι των παρελθόντων πραγμάτων, από τις σπασμένες επιθυμίες, από τις κακίες που υπέστη, ανέβαινε μια δύναμη που ποτέ δεν θα τολμούσε να ελπίσει. Con inesprimibile gioia Giovanni Drogo si accorse, d'improvviso, di essere assolutamente tranquillo, ansioso quasi di ricominciare la prova. Με|απερίγραπτη|χαρά|Τζοβάνι|Ντρόγκο|(αναφορική αντωνυμία)|συνειδητοποίησε|ξαφνικά|ότι|να είναι|απολύτως|ήρεμος|ανυπόμονος|σχεδόν|να|ξαναρχίσει|την|δοκιμασία With inexpressible joy Giovanni Drogo suddenly realized that he was absolutely calm, almost anxious to restart the test. Με ανείπωτη χαρά, ο Ιωάννης Ντρόγκο συνειδητοποίησε, ξαφνικά, ότι ήταν απολύτως ήρεμος, σχεδόν ανυπόμονος να ξαναρχίσει τη δοκιμασία. Ah, non si poteva pretendere tutto dalla vita? Αχ|δεν|(αντωνυμία)|μπορούσε|να απαιτήσει|τα πάντα|από τη|ζωή ||||to expect||| Ah, could not everything be expected from life? Αχ, δεν μπορούσες να απαιτήσεις τα πάντα από τη ζωή;

Così dunque, Simeoni? Έτσι|λοιπόν|Σιμεόνι Έτσι λοιπόν, Σιμεόνι; Adesso Drogo ti farà un po' vedere. Τώρα|Ντρόγκο|σε|θα κάνει|ένα|λίγο|να δει Now Drogo will show you a little. Τώρα ο Ντρόγκο θα σου δείξει λίγο. Coraggio, Drogo. Θάρρος|Ντρόγκο Θάρρος, Ντρόγκο. E lui provò a fare forza, a tenere duro, a scherzare con il pensiero tremendo. Και|αυτός|προσπάθησε|να|κάνει|δύναμη|να|κρατήσει|σφιχτά|να|αστειευτεί|με|την|σκέψη|τρομακτική Και αυτός προσπάθησε να κάνει δύναμη, να κρατηθεί σφιχτά, να αστειευτεί με την τρομακτική σκέψη. Ci mise tutto l'animo suo, in uno slancio disperato, come se partisse all'assalto da solo contro un'armata. Μας|έβαλε|όλη|η ψυχή|του|σε|μια|ορμή|απεγνωσμένος|όπως|αν|έφευγε|στην επίθεση|από|μόνος|εναντίον|μια στρατιά |||||||impulse||||||||| He put all his soul into it, in a desperate rush, as if he were setting out on an assault alone against an army. Έβαλε όλη του την ψυχή, σε μια απελπισμένη ορμή, σαν να ξεκινούσε μόνος του για επίθεση εναντίον μιας στρατιάς. E subitamente gli antichi terrori caddero, gli incubi si afflosciarono, la morte perse l'agghiacciante volto, mutandosi in cosa semplice e conforme a natura. Και|ξαφνικά|οι|αρχαίοι|τρόμοι|έπεσαν|οι|εφιάλτες|(αναφορική αντωνυμία)|εξασθένησαν|η|θάνατος|έχασε|το τρομακτικό|πρόσωπο|μεταμορφώνοντας|σε|πράγμα|απλό|και|σύμφωνο|με|φύση |||||||||they wilted||||||||||||| And suddenly the ancient terrors fell, the nightmares subsided, death lost its chilling face, changing into something simple and conforming to nature. Και ξαφνικά οι αρχαίοι τρόμοι έπεσαν, οι εφιάλτες ξεθώριασαν, ο θάνατος έχασε το τρομακτικό του πρόσωπο, μεταμορφώθηκε σε κάτι απλό και σύμφωνο με τη φύση. Il maggiore Giovanni Drogo, consunto dalla malattia e dagli anni, povero uomo, fece forza contro l'immenso portale nero e si accorse che i battenti cadevano, aprendo il passo alla luce. Ο|ταγματάρχης|Giovanni|Drogo|καταπονημένος|από|ασθένεια|και|από|χρόνια|φτωχός|άνθρωπος|έκανε|δύναμη|ενάντια|την απέραντη|πύλη||και|ο ίδιος|συνειδητοποίησε|ότι|οι|πόρτες|έπεφταν|ανοίγοντας|τον|δρόμο|προς|φως ||||worn||||||||||||||||||||||||| Major Giovanni Drogo, worn out by illness and years, a poor man, pushed himself against the immense black portal and noticed that the doors were falling, opening the way to the light. Ο ταγματάρχης Giovanni Drogo, καταβεβλημένος από την ασθένεια και τα χρόνια, καημένος άνθρωπος, έκανε προσπάθεια να ανοίξει την τεράστια μαύρη πύλη και παρατήρησε ότι οι θύρες έπεφταν, ανοίγοντας το δρόμο στο φως. Povera cosa gli risultò allora quell'affannarsi sugli spazi della Fortezza, quel perlustrare la desolata pianura del nord, le sue pene per la carriera, quegli anni lunghi di attesa. φτωχή|πράγμα|του|φάνηκε|τότε|εκείνη η αγωνία|πάνω από|χώρους|της|Φορτέτσα|εκείνο το|περιπολία|την|ερημική|πεδιάδα|του|βορρά|τις|δικές|αγωνίες|για|την|καριέρα|εκείνα τα|χρόνια|μακρά|της|αναμονής |||||that struggling|||||||||||||||||||||| Poor thing was then that fretting over the spaces of the Fortress, that patrolling the desolate plain of the north, his pains for his career, those long years of waiting. Φτωχό πράγμα του φάνηκε τότε αυτό το τρέξιμο στους χώρους του Φρουρίου, αυτή η περιπλάνηση στην ερημωμένη πεδιάδα του βορρά, οι πόνοι του για την καριέρα, αυτά τα μακρά χρόνια αναμονής. Non c'era neanche più bisogno di invidiare Angustina. Δεν|υπήρχε|ούτε|πια|ανάγκη|να|ζηλεύει|Αγγουστίνα Δεν υπήρχε πια ανάγκη να ζηλεύει την Angustina. Sì, Angustina era morto in cima a una montagna nel cuore della tempesta, se n'era andato da par suo, davvero con molta eleganza. Ναι|Αγγουστίνα|ήταν|νεκρός|σε|κορυφή|σε|μια|βουνό|στην|καρδιά|της|καταιγίδας|αν|είχε|φύγει|από|δικό του|του|πραγματικά|με|πολύ|κομψότητα Yes, Angustina had died on top of a mountain in the heart of the storm, he had gone his own way, very elegantly indeed. Ναι, η Angustina είχε πεθάνει στην κορυφή ενός βουνού στην καρδιά της καταιγίδας, είχε φύγει με τον δικό της τρόπο, πραγματικά με πολύ κομψότητα. Ma assai più ambizioso era finire da prode nelle condizioni di Drogo, mangiato dal male, esiliato fra ignota gente. Αλλά|πολύ|πιο|φιλόδοξος|ήταν|να τελειώσει|ως|γενναίος|στις|συνθήκες|του|Ντρόγκο|καταναλωμένος|από|κακό|εξόριστος|ανάμεσα σε|άγνωστη|ανθρώπους |||||||brave||||||||||| But much more ambitious was to end up bravely in the conditions of Drogo, eaten by evil, exiled among unknown people. Αλλά πολύ πιο φιλόδοξο ήταν να τελειώσει ως γενναίος στις συνθήκες του Ντρόγκο, καταβεβλημένος από το κακό, εξόριστος ανάμεσα σε άγνωστο κόσμο. Solo gli dispiaceva di doversene andare di là con quel suo misero corpo, le ossa sporgenti, la pelle biancastra e flaccida. Μόνο|του|λυπόταν|να|να φύγει|να πάει|από|εκεί|με|εκείνο|δικό του|άθλιο|σώμα|τα|κόκαλα|προεξέχοντα|η|επιδερμίδα|λευκή|και|χαλαρή |||||||||||||||protruding||||| He just regretted having to get out of there with that miserable body of his, the protruding bones, the flabby, whitish skin. Μόνο τον λυπούσε ότι έπρεπε να φύγει από εκεί με αυτό το καημένο σώμα του, τα προεξέχοντα κόκαλα, το λευκό και χαλαρό δέρμα. Angustina era morto intatto pensava Giovanni - la sua immagine, nonostante gli anni, si era mantenuta quella di un giovane alto e delicato, dal volto nobile e gradito alle donne: questo il suo privilegio. Αγγουστίνα|ήταν|νεκρός|ανέγγιχτος|σκεφτόταν|Τζοβάνι|η|δική του|εικόνα|παρά|τα|χρόνια|είχε|ήταν|διατηρηθεί|αυτή|του|ένα|νέος|ψηλός|και|λεπτός|από|πρόσωπο|ευγενής|και|ευχάριστος|στις|γυναίκες|αυτό|το|δικό του|προνόμιο Ο Αγγουστίνα είχε πεθάνει άθικτος, σκεφτόταν ο Τζοβάνι - η εικόνα του, παρά τα χρόνια, είχε διατηρηθεί αυτή ενός ψηλού και λεπτού νέου, με ευγενικό πρόσωπο και ευχάριστο στις γυναίκες: αυτό ήταν το προνόμιό του. Ma chissà che, passata la nera soglia, anche lui Drogo non sarebbe potuto tornare come una volta, non bello (perché bello non era mai stato) ma fresco di giovinezza. Μα|ποιος ξέρει|τι|περασμένη|η|μαύρη|κατώφλι|και|αυτός|Ντρόγκο|δεν|θα ήταν|θα μπορούσε|να επιστρέψει|όπως|μια|φορά|δεν|όμορφος|γιατί|όμορφος|δεν|ήταν|ποτέ|ήταν|αλλά|φρέσκος|της|νεότητας But who knows that, having crossed the black threshold, Drogo too would not have been able to return as he once was, not beautiful (because he had never been beautiful) but fresh from his youth. Αλλά ποιος ξέρει, περνώντας την μαύρη πόρτα, μήπως και ο Ντρόγκο θα μπορούσε να επιστρέψει όπως παλιά, όχι όμορφος (γιατί ποτέ δεν ήταν όμορφος) αλλά φρέσκος από νεότητα. Che gioia, si diceva Drogo al pensiero, come un bambino, poiché si sentiva stranamente libero e felice. Τι|χαρά|(αντωνυμία)|έλεγε|Ντρόγκο|στη σκέψη|σκέψη|όπως|ένα|παιδί|διότι|(αντωνυμία)|ένιωθε|παράξενα|ελεύθερος|και|ευτυχισμένος Τι χαρά, σκεφτόταν ο Ντρόγκο, όπως ένα παιδί, καθώς ένιωθε παράξενα ελεύθερος και ευτυχισμένος. Ma poi gli venne in mente: e se fosse tutto un inganno? Αλλά|μετά|του|ήρθε|σε|νου|και|αν|ήταν|όλα|ένα|απάτη |||||||||||deception Αλλά τότε του ήρθε στο μυαλό: και αν ήταν όλα ένα τέχνασμα; se il suo coraggio non fosse che una ubriacatura? αν|το|δικό του|θάρρος|δεν|ήταν|παρά|μια|μέθη αν το θάρρος του δεν ήταν παρά μια μέθη; se dipendesse solo dal meraviglioso tramonto, dall'aria profumata, dalla pausa dei dolori fisici, dalle canzoni al piano di sotto? αν|εξαρτιόταν|μόνο|από|θαυμάσιο|ηλιοβασίλεμα||αρωματικός|από|παύση|των|πόνων|σωματικών|από|τραγούδια|στο|πάτωμα|από|κάτω αν εξαρτιόταν μόνο από το θαυμάσιο ηλιοβασίλεμα, από τον αρωματισμένο αέρα, από την παύση των σωματικών πόνων, από τα τραγούδια στον κάτω όροφο; e fra pochi minuti, fra un'ora, egli dovesse tornare il Drogo di prima, debole e sconfitto? και|σε|λίγα|λεπτά|σε|μία ώρα|αυτός|έπρεπε|να επιστρέψει|ο|Ντρόγκο|του|πριν|αδύναμος|και|ηττημένος |||||||||||||||defeated and in a few minutes, in an hour, should he return to the former Drogo, weak and defeated? και σε λίγα λεπτά, σε μία ώρα, έπρεπε να επιστρέψει ο Δρόγος του πριν, αδύναμος και ηττημένος; No, non pensarci. Όχι|δεν|το σκεφτείς No, don't think about it. Όχι, μην το σκέφτεσαι. Drogo, adesso basta tormentarsi, il più oramai è stato fatto. Ντρόγκο|τώρα|σταμάτα|να βασανίζεται|το|περισσότερο|πια|είναι|έχει|γίνει Drogo, now stop tormenting, the most has been done by now. Ντρόγκο, τώρα φτάνει να βασανίζεσαι, το πιο δύσκολο έχει γίνει. Anche se ti assaliranno i dolori, anche se non ci saranno più le musiche a consolarti e invece di questa bellissima notte verranno nebbie fetide, il conto tornerà lo stesso. Και|αν|σε|επιτεθούν|οι|πόνοι|και|αν|δεν|μας|θα είναι|πια|οι|μουσικές|να|σε παρηγορήσουν|και|αντί|από|αυτή|πανέμορφη|νύχτα|θα έρθουν|ομίχλες|βρώμικες|ο|λογαριασμός|θα επιστρέψει|τον|ίδιο ||||||||||||||||||||||they will come||||||| Even if the pains assail you, even if there will no longer be the music to console you and instead of this beautiful night, fetid mists will come, the bill will add up anyway. Ακόμα κι αν σε καταβάλουν οι πόνοι, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πια οι μουσικές να σε παρηγορούν και αντί για αυτή τη πανέμορφη νύχτα έρθουν βρώμικες ομίχλες, ο λογαριασμός θα είναι ο ίδιος. Il più è stato fatto, non ti possono più defraudare. Το|περισσότερο|είναι|έγινε|ολοκληρωμένο|δεν|σε|μπορούν|πλέον|να σε εξαπατήσουν The most has been done, they can no longer defraud you. Το πιο δύσκολο έχει γίνει, δεν μπορούν πια να σε εξαπατήσουν. La camera si è riempita di buio, solo con grande fatica si può distinguere il biancore del letto, e tutto il resto è nero. Η|κάμερα|(αντωνυμία)|είναι|γέμισε|από|σκοτάδι|μόνο|με|μεγάλη|προσπάθεια|(αντωνυμία)|μπορεί|να διακριθεί|το|λευκό|του|κρεβατιού|και|τα πάντα|το|υπόλοιπο|είναι|μαύρο Το δωμάτιο έχει γεμίσει σκοτάδι, μόνο με μεγάλη δυσκολία μπορείς να διακρίνεις την άσπρη κλίνη, και όλα τα υπόλοιπα είναι μαύρα. Fra poco dovrebbe levarsi la luna. Σε λίγο|λίγο|θα έπρεπε να|ανατείλει|η|σελήνη Σε λίγο θα πρέπει να ανατείλει το φεγγάρι.

Farà in tempo, Drogo, a vederla o dovrà andarsene prima? Θα κάνει|σε|χρόνο|Ντρόγκο|να|τη δει|ή|θα πρέπει|να φύγει|νωρίτερα Θα προλάβει, Ντρόγκο, να τη δει ή θα πρέπει να φύγει νωρίτερα; La porta della camera palpita con uno scricchiolio leggero. Η|πόρτα|της|κάμερας|πάλλεται|με|ένα|τριγμός|ελαφρύς |||||||creaking| The bedroom door throb with a light creak. Η πόρτα του δωματίου πάλλεται με έναν ελαφρύ τριγμό. Forse è un soffio di vento, un semplice risucchio d'aria di queste inquiete notti di primavera. Ίσως|είναι|ένα|φύσημα|του|ανέμου|ένα|απλό|ρουφηξιά|αέρα|από|αυτές|ανήσυχες|νύχτες|της|άνοιξης ||||||||suction||||||| Ίσως είναι μια πνοή ανέμου, μια απλή αναρρόφηση αέρα από αυτές τις ανήσυχες νύχτες της άνοιξης. Forse è invece lei che è entrata, con passo silenzioso, e adesso sta avvicinandosi alla poltrona di Drogo. Ίσως|είναι|αντίθετα|αυτή|που|είναι|μπήκε|με|βήμα|αθόρυβο|και|τώρα|είναι|πλησιάζοντας|στην|πολυθρόνα|του|Ντρόγκο Ίσως είναι αυτή που μπήκε, με αθόρυβο βήμα, και τώρα πλησιάζει την πολυθρόνα του Ντρόγκο. Facendosi forza, Giovanni raddrizza un po' il busto, si assesta con una mano il colletto dell'uniforme, dà ancora uno sguardo fuori della finestra, una brevissima occhiata, per l'ultima sua porzione di stelle. κάνοντάς το|δύναμη|Τζοβάνι|ευθυγραμμίζει|ένα|λίγο|ο|κορμός|ο ίδιος|ρυθμίζει|με|ένα|χέρι|ο|γιακάς|της στολής|ρίχνει|ξανά|ένα|βλέμμα|έξω|από το|παράθυρο|μια|πολύ σύντομη|ματιά|για||του|μερίδα|από|αστέρια |||||||||||||||||||||||||||||||stars Κάνοντας μια προσπάθεια, ο Τζοβάνι ισιώνει λίγο τον κορμό του, διορθώνει με το χέρι του τον γιακά της στολής, ρίχνει μια τελευταία ματιά έξω από το παράθυρο, μια πολύ σύντομη ματιά, για την τελευταία του δόση αστεριών. Poi nel buio, benché nessuno lo veda, sorride. Μετά|στο|σκοτάδι|αν και|κανείς|το|δει|χαμογελά Μετά στο σκοτάδι, αν και κανείς δεν τον βλέπει, χαμογελά.

SENT_CWT:AFkKFwvL=5.26 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=3.68 el:AFkKFwvL openai.2025-01-22 ai_request(all=86 err=0.00%) translation(all=71 err=0.00%) cwt(all=1403 err=0.64%)